Emerson Lake & Palmer

Onbegrijpelijk dat er nog geen topic is rond Emerson Lake & Palmer!

Sommige mensen vinden hun muziek onbegrijpelijk, maar dat vind IK dan weer onbegrijpelijk...

Let wel: ik ben een laatbloeier wat ELP betreft. Ik hoorde de single 'Peter Gunn' voor het eerst op de radio in juli 1980. Ik was toen vijftien jaar. Diezelfde dag kocht ik die single, een maand later had ik de LP en een jaar later had ik alles.

ELP bestaat uit:
Keith Emerson - toetsen: Hammond orgel, piano, synthesizers
Greg Lake - zang, bas, akoestische en elektrische gitaren
Carl Palmer - drums en percussie

ELP ontstond in 1969. Emerson was de frontman van The Nice, maar vond dat zijn band zich niet verder ontwikkelde. Hij ontmoette Lake, die op dat moment speelde bij King Crimson. Ze besloten samen te gaan werken. Ze kaapten de drummer van Atomic Rooster weg en toen was ELP compleet.
Emerson bevestigde onlangs de geruchten dat hij ook bezig was om een gitarist bij de band te krijgen: ene Jimi Hendrix .... dat zou een bak (herrie) geweest zijn! En de bandnaam zou dan HELP zijn.

De eerste elpee Emerson Lake & Palmer verscheen in 1970. De band was toen al zeer bekend in het live-circuit. Hun tweede optreden was dat op het grote Isle Of Wight Festival.
ELP is één van de allereerste supergroepen.
Emerson Lake & Palmer (het album) is vooral bekend van het liedje 'Lucky Man', de single, die Lake schreef toen hij twaalf jaar oud was. Het was een opvullertje voor de tweede plaatkant, maar de legendarische moogsolo aan het eind zorgde ervoor dat iedereen dit nummer (her)kent.

De tweede plaat Tarkus (1971) wordt door vele fans gezien als een meesterwerk. Het titelnummer neemt een hele elpeekant in beslag en vertelt het verhaal over het mythologische dier Manticore. Het hele stuk is een hoogstandje van technocratie. Kant twee van de elpee zijn meer compacte rocksongs.

'Pictures At An Exhibition' (1971) was de derde plaat. Live opgenomen is deze bewerking van het klassieke stuk van Modeste Moessorgski misschien wel de rauwste registratie van ELP.

'Trilogy' (1972) is een volgend hoogtepunt in de ELP collectie. Een zorgvuldig uitgebalanceerd geluid en virtuoos spel maken dit tot een album dat vele ELPfans als hun favoriet zien. Hoogtepunten van de plaat: 'The Endless Enigma', 'The Sheriff' en het titelstuk.

'Brain Salad Surgery' (1973) wordt gezien als HET meesterwerk van ELP. Tweederde van de plaat wordt in beslag genomen door het stuk 'Karn Evil 9'. Daarnaast vier kortere stukken, waarvan de opener 'Jerusalem' (naar een hymne van Parry en Blake) en 'Toccata' (Emersons verkrachting van Alberto Ginastera's piano concerto) het meest opvallen.
Technocratie, pretentieus, gevoelloos.... de pers had het er maar moeilijk mee.

ELP was in die beginjaren niet alleen in de studio te vinden. Meer nog kon je ze live op het podium treffen. De live shows werden steeds indrukwekkender. Ten tijde van de Tarkus tour reed er een complete tank (à la Manticore) over het podium, en de batterij synthesizers van Emerson werd steeds groter. Palmer's drumstel groeide per tour. De Brain Salad Surgery tour was misschien wel de grootste, compleet met draaiend drumpodium, ontploffende synthesizer en de piano, die Emerson metershoog boven het podium om zijn as deed ronddraaien.
Geluidsregistratie van deze tour is te vinden op de driedubbelliveelpee met de onmogelijke titel 'Welcome Back, My Friends, To The Show That Never Ends - Ladies And Gentlemen: Emerson Lake & Palmer' (1974).

In de twee volgende jaren nam ELP eindelijk een pauze. De heren maakten ieder afzonderlijk opnames van solostukken. Deze werden uiteindelijk verzameld op 'Works volume 1' (1977), een voor die tijd bijzondere dubbelelpee: drie kanten waarop ieder bandlid zijn solowerk liet horen, en één kant met de band. Van de solokanten is met name het pianoconcert van Emerson het vermelden waard. De 'bandkant' bestaat uit twee stukken: 'Fanfare for The Common Man' en 'Pirates'.
Later dat jaar volgde nog 'Works volume 2', een verzameling met onuitgebrachte opnames van de band, maar ook weer veel solomateriaal.

In datzelfde jaar organiseerde de band een hachelijke onderneming: een wereldtour met een compleet orkest. Het idee was goed, maar de financiële consequenties waren desastreus. Na drie weken moest de band het orkest naar huis sturen en maakten ELP de tour af als trio.

In 1978 kwam 'Love Beach' uit. Een plaat waaraan je kan horen dat ELP moe is en eigenlijk wilde stoppen. Contractuele verplichtingen....
In 1979 verscheen 'In Concert', een liveregistratie van de orkesttour. Hierop staat het stuk 'Peter Gunn', waarmee ik deze post begon. Toen de elpee verscheen, en ik het singletje dus kocht, bestond de band al bijna twee jaar niet meer ....

Van 1992 tot 1998 kwamen ELP weer bij elkaar terug voor een reünie. De cd's die men uitbracht waren 'Black Moon', 'Live at the Royal Albert Hall' en 'In The Hot Seat'. Aardige platen, maar ze blijven in de schaduw van het jaren 70 werk.
Zeer vermeldenswaardig is de 4cd verzamelbox 'The Return Of The Manticore', omdat er wat onuitgegeven werk op staat, maar ook een paar nieuwe opnames van 'oud spul'.

Emerson en Lake hebben ook soloplaten gemaakt. Samen brachten ze met Cozy Powell in 1986 de elpee 'Emerson Lake & Powell' uit. Er staat schitterend materiaal op, helemaal in de ELP stijl.
Emerson en Palmer zijn te horen op de plaat '3' met Robert Berry.
Palmer speelde in de jaren tachtig bij Asia (met Steve Howe, Geoff Downes en John Wetton)

Eigenlijk is zo'n post veel te klein om mijn enthousiasme over zo'n band weer te geven!
De eerste vijf ELP platen zijn échte aanraders. Je kunt ze in de meeste cd-speciaalzaken vinden of bestellen. De geremasterde cd-versies kosten meestal niet meer dan negen of tien pleuro.

Tja. Die dag in juli in 1980. Ik hoorde 'Peter Gunn' op de radio. Dat veranderde mijn leven wel.
Nogal.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 01:52 schreef Beathoven het volgende:
Ze hebben destijds 'Blue Rondo a la Turk' van Dave Brubeck in een 4/4 Rockuitvoering gespeeld, het optreden staat ook online trouwens. De kunst van het afraggen van een hammond orgel

Emerson, Lake & Palmer - Rondo

Je hebt het over het stuk dat Emerson al in The Nice vertolkte en dat daar 'Rondo' heet. Tijdens het nummer deed hij de act die berucht werd als 'riding the organ'.... hij stak messen in het toetsenbord, zodat bepaalde tonen bleven aanhouden ... en dan sprong hij op het klavier en door middel van bewegingen van zijn lichaam 'liep' het orgel over het podium heen, met Emerson in het zadel ... deze grap heeft Emerson bij bijna al zijn optredens gedaan, óók in de jaren zeventig bij ELP ... maar ook later ... je kunt beelden ervan zien op de video/dvd 'Live at the Royal Albert Hall', opgenomen in 1993....


bazbo

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 23:52 schreef Mathijz het volgende:
Dat is een hele goede idd, van vet voor mijn tijd maar luister het wel eens

Tja. Het is zelfs van voor MIJN tijd ... en ik voel me al zo'n ouwe zak.
Je luistert wel eens? Ben benieuwd. Wat dan?
Wat aan ELP luistert men wel eens? En wat vindt men daar dan van?

The Grand Wazoo:

"Een condoleanceregister site is beter geschikt voor dit soort pennevruchten.

Met alle respect, maar NIEMAND op fok kent de overledene, behalve de schrijver, en hoe erg we ook meevoelen, FOK is niet de geschikte plek voor dit soort "columns". Als dat wel zo was stond er wel een "condoleance" knop in het menu.
Met de hoeveelheid gebruikers die fok telt kan je zo wel elke dag een obit op de fp zetten voor iemand die niemand kent.
Desalniettemin, sterkte voor de betrokkenen."

Maar wat is je favoriete ELP plaat?

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:49 schreef Beathoven het volgende:
eh.. Bazbo, dat mag hier ook

Het is juist de persoonlijke ervaringen die een stuk bijzonder maken en het verhaal van the Grand Wazoo is zo'n voorbeeld. Het is een goed geschreven en een hele bijzondere bijdrage GW!

Klopt.
Sorry, maar ik had inderdaad wat duidelijker moeten zijn. Ik ken The Grand Wazoo nogal goed. Dit is humor onderling. Had ik wat duidelijker moeten laten merken.

TGW en ik kunnen UREN naar die ouwe progrock luisteren. ELP, King Crimson en Yes zijn de grote favorieten.

Ik moet eerlijk zeggen dat al die ELP platen me even lief zijn... als ik een favoriet moet aanwijzen, dan is het misschien toch ook wel 'Pictures At An Exhibition', vanwege de rauwe, eerlijke manier van opnemen.

En misschien wel het ALLERbeste dat ELP ooit heeft uitgebracht: 'Aquatarkus', het slot van 'Tarkus', te vinden op 'Welcome Back ....'

Peace, love and understanding,


bazbo

quote:

Op zondag 4 februari 2007 21:28 schreef bazbo het volgende:

[..]

Klopt.
Sorry, maar ik had inderdaad wat duidelijker moeten zijn. Ik ken The Grand Wazoo nogal goed. Dit is humor onderling. Had ik wat duidelijker moeten laten merken.
(Wat ik schreef tussen aanhalingstekens was iets dat een enthousiaste Fok-klant schreef naar aanleiding van de column van vandaag ... The Grand Wazoo reageerde daar ook weer op ... zie : http://frontpage.fok.nl/column/5121/1 ... snappie?)

TGW en ik kunnen UREN naar die ouwe progrock luisteren. ELP, King Crimson en Yes zijn de grote favorieten.

Ik moet eerlijk zeggen dat al die ELP platen me even lief zijn... als ik een favoriet moet aanwijzen, dan is het misschien toch ook wel 'Pictures At An Exhibition', vanwege de rauwe, eerlijke manier van opnemen.

En misschien wel het ALLERbeste dat ELP ooit heeft uitgebracht: 'Aquatarkus', het slot van 'Tarkus', te vinden op 'Welcome Back ....'

Peace, love and understanding,


bazbo

lol
die rubberen kip komt voort uit mijn voorliefde voor ZAPPA...
ik ga hem niet uitleggen ook ...
vraag The Grand Wazoo maar ....

'The Grand Wazoo' is trouwens een zeer goed Zappa album

Laten we maar even terugkomen op het mooiste stuk van ELP in mijn ogen ... 'Aquatarkus' als onderdeel van de live 'Tarkus' van 'Welcome Back ...' uit 1974.

Het mooie is: na het introotje van de melodie, gaat het helemaal loos.
Palmer speelt een ritme in 4/4, de bas volgt ... en dan komt Emerson met zijn modular moog in actie ...
Subtiele melodietjes en tegenmelodietjes ... nog NOOIT hoorde ik een synth solo in deze stijl. Tot op de dag van vandaag blijft dit DE ultieme moog solo ever. Hoor hoe die gast hem opbouwt en uiteindelijk tóch weer uitkomt bij de aanvangsmelodie van het hele meesterwerk Tarkus.

Voor de liefhebbers: KOPEN! 'Welcome Back, My Friends, To The Show That Never Ends - Ladies And Gentlemen: Emerson Lake & Palmer" !!!!

Oei... die vind ik link ... nooit iets kopen waar je later spijt van kunt krijgen.
Met de hedendaagse techniek (internet ed), kun je makkelijk iets beluisteren om te beoordelen of het iets voor je is, of dat je er meer van wilt horen. In dát geval: naar de platenwinkel!

Voor de beginners: koop een spotgoedkoop verzamelaartje ... die krijg je al voor nog geen negen pleuro ...
Voor de waaghalzen: de eerste vijf platen DOOF kopen!

Peace, love and understanding,


bazbo

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-02-2007 23:50:03 ]

Nah, vooruit. Zal ik het doen?

Eerst even de link naar mijn 'Peter Gunn' muziekkolom: http://frontpage.fok.nl/column/6120/1

En hieronder mijn recensie van de nieuwe ELP 5cd/1dvd box 'From The Beginning'.




Potjandosie, en zo zit ik hier ineens met een enorm mooie cd/dvd-box in mijn poten.
Een box van de band die zorgde voor een keerpunt in mijn muzikale jeugd. Het verhaal over ‘Peter Gunn’ heb ik al eens elders gepubliceerd en wel hier: http://frontpage.fok.nl/column/6120/1
.
Zevenendertig jaar nadat de band werd opgericht en negen jaar na het laatste teken van leven verschijnt dan ‘From The Beginning’. Vijf cd’s en een dvd. De échte verzamelaar had natuurlijk al het reguliere materiaal al, maar deze box zit zó vol met waardevolle extra’s, dat die verstokte ELP-fan er toch weer aan moet geloven. Zoals ik.
In tegenstelling tot de eerdere box ‘The Return Of The Manticore’ uit 1995 is deze verzameling chronologisch samengesteld. We beginnen bij het begin in 1969 en eindigen bij de laatste concerten van 1998.
De eerste schijf gaat helemaal in op het ontstaan van de band en de eerste stappen in de studio en op het podium. We horen allereerst een stuk van King Crimson, Atomic Rooster en The Nice. Nummers waarin achtereenvolgens Greg Lake, Carl Palmer en Keith Emerson hun wortels goed laten horen. De lyrische zang in ‘Epitaph’, het creatieve drumwerk in ‘Death And Decline’ en de maniakale orgelklanken in ‘Fantasia: Intermezzo from Karelia Suite’. Daarna een paar nummers van de debuutplaat ‘Emerson Lake & Palmer’. De cd eindigt met drie stukken van het concert in Londen, opgenomen op …
De tweede disc begint met ‘Tarkus’, toch een ijkpunt in het ELP-repertoire. Verderop horen we een onuitgegeven lied uit de ‘Tarkus’-sessies: . Het is zo op het eerste gehoor een wat weinigzeggend gitaarnummertje. Opvallend is dat de hele LP ‘Pictures At An Exhibition’ overgeslagen wordt. Wél veel aandacht is er voor ‘Trilogy’ uit 1972. Van ‘Brain Salad Surgery’ horen we eerste versies van ‘Jerusalem’ en ‘Still … You Turn Me On’.
Disc drie opent met het gigantische ‘Karn Evil 9’, en gaat dan verder met het ‘Works’ verhaal. Wat solomateriaal – zo staat Emerson’s ‘Piano Concerto No. 1’ er in zijn geheel op – en een live versie van ‘Pirates’ uit de 1978 tour. Zónder orkest, want dat was wegens financiële problemen al naar huis gestuurd.
De vierde schijf gaat in op de latere periode. Van ‘Love Beach’ uit 1978 horen we alleen ‘Canario’ en van ‘In Concert’ (later uitgebreid en omgedoopt tot ‘Works Live’) het eerder genoemde ‘Peter Gunn’. In 1979 gingen Emerson ,Lake en Palmer ieder hun eigen weg. In 1986 kwamen Emerson en Lake even bij elkaar om samen met Cozy Powell een album op te nemen. We horen hier ‘Mars – The Bringer Of War’. Twee jaar later formeerden Emerson en Palmer met Robert Berry de band ‘3’ en van dat album vinden we hier ‘Desde La Vida’. In 1993 volgde dan de échte reünie ‘Black Moon’. Van dit album een tweetal stukken en iets van de liveplaat ‘At The Royal Albert Hall’. Het laatste studio-album stamt uit 1995. ‘In The Hot Seat’ was een draak van een plaat, zoals de twee stukken laten horen. De vierde schijf sluit af met ‘Hang On To A Dream’ van de 1995 ‘Manticore’ sessies, en ‘Touch And Go’ van het in 1998 verschenen album ‘Live In Poland’.
Het vijfde plaatje is de parel in de hele box. Hierop vinden we het complete concert dat de band gaf in Mar y Sol in Puerto Rico op … 1972. ‘Take A Pebble’ verscheen in dat jaar op een verzamelplaat van het Atlantic label. Sindsdien wachtten de liefhebbers tot het concert in zijn geheel uitgegeven zou worden. Bij deze dan. Het geluid is prachtig geremastered; de synths in ‘Tarkus’ knallen echt door de kamer. De opnames geven een goed beeld van hoe een concert in die tijd geweest moet zijn.
De zesde schijf is de dvd ‘The Manticore Special’, een documentaire over de waanzinnige tournee uit 1973, toen de band de wereld rondtrok om hun meesterwerk ‘Brain Salad Surgery’ te promoten. Ik had al een eerdere dvd-versie van deze film en ik kan nog niet veel kwaliteitsverschil opmerken.

Is deze box essentieel? Ik ben geneigd om de vraag positief te beantwoorden. De eerdere box ‘The Return Of The Manticore’ ging maar tot 1993, maar heeft weer andere extra’s in onuitgegeven werk en een zestal opnieuw opgenomen stukken dat wel erg spettert. Daar staat tegenover dat die box verder niet chronologisch is en dus een rommeltje. ‘From The Beginning’ begint wél bij het begin en zo kun je de ontwikkeling van de band in al z’n details goed volgen. Het bijvoegen van het complete ‘Mar y Sol’ concert, waarvan de fans al jaren hoopten dat het ooit eens in zijn totaliteit uitgebracht zou worden, maakt de aanschaf helemaal de moeite waard. Voeg daarbij de prachtige vormgeving en het uitgebreide boek dat louter gevuld is met commentaar van de drie muzikanten zelf. Zestig pleuro. Geen geld.


(Deze recensie komt van: http://www.bazbo.net/wp/?cat=22 )

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 13-09-2007 23:08:02 ]