[Fotoverhaal] Een grens om nooit te vergeten

Welkom in dit topic!

Ik heb 13 juli t/m 21 juli 2006 doorgebracht in de hoofdstad van Zuid Korea, Seoul. Seoul is een stad met ongeveer 18 miljoen inwoners en een typische Aziatsche miljoenenstad. Enorm druk, gigantisch verkeer, 12 baans wegen midden in de stad en eettentjes tot je er bij neer valt. Seoul was een tussenstop op mijn terugreis van Nieuw Zeeland naar Nederland. Ik moest 15 uur op het vliegveld wachten volgens mijn schema maar daar had ik geen zin in en dus heb ik er een week bijgeboekt.

Op 19 juli 2006 heb ik een plekje weten te veroveren op de lijst met tours die naar de DMZ gaan. DMZ staat voor DeMilitarized Zone oftewel, gedemilitariseerde zone. De DMZ is een bufferzone tussen Noord Korea en Zuid Korea. Mensen die iets van de geschiedenis van beide landen weten, weten dat het de meest zwaarbewaakte grens ter wereld is sinds 1953, toen is de grens getrokken. De grens is 248 kilometer lang en beslaat dus de hele breedte van het Koreaans schiereiland. De DMZ is 4 kilometer breed en wordt aan beide zijden zwaar bewaakt door Noord Koreaanse en Zuid Koreaans legers, klaar om zich te verdedigen tegen de vijand. De grens is getrokken langs de 38e breedtegraad.

Als tourist zijnde kan je niet op eigen houtje naar de grens met het noorden. Dit moet je doen via een reisorganisatie waar er in Seoul een aantal van zijn. Dit is onder begeleiding van een gids. Het is niet toegestaan voor mensen uit bepaalde landen om naar de DMZ en Panmunjeom te gaan. Panmunjeom is het grensdorp aan de noordzijde van de grens. In principe kom je hier met de tour niet. De grens met het noorden is niet open voor inwoners uit beide landen. Mensen die familieleden in het andere land hebben wonen zien deze wellicht nooit terug...

Aan de hand van foto's zal ik vertellen wat er allemaal te zien is. Als eerste gingen we naar een monument ter herinnering aan de slachtoffers van de Koreaanse Oorlog. De rit van Seoul naar het monument duurt ongeveer een uur en de rit voert zich langs de 1 kilometer brede river de Han. De Han rivier en snelweg liggen naast elkaar en tussen beide is een hoog hek en veel prikkeldraad. Om de 100-200 meter vindt je wachtposten zoals onderstaande. De een is bewaakt door een soldaat, de ander niet. De ene bewaakte toren is voorzien van machinegeweren, de andere niet.



Naar mate je dichter bij Imjingak komt, des te rustiger het is op de snelweg. De snelwegen zijn state of the art en aan elke lantaarnpaal hangen Zuid Koreaanse vlaggen. Imjingak is een locatie waar wat eetstalletjes te vinden zijn, een museum, een monument, de Freedom Bridge en zicht op het zwaarbewaakte grensgebied. Op dit moment waren we 7 kilometer verwijderd van de grens! Deze locatie kan je overigens nog gewoon bezoeken zonder organisatie. Vanaf de Munsan Intercity bus terminal gaat lijn 94 elk half uur naar Imjingak. Vanuit Seoul kan je met de Gyeongui trein naar Imjingak, de rit duurt een uur en 10 minuten. Op onderstaande foto (voorste brug, de horizontale) is de Freedom Bridge te zien. Deze brug werd gebruikt door Zuid Koreanen die uit Noord Korea kwamen. Hier kan je overheen lopen tot het hek. Aan het eind van de brug bevindt zich een hek met veel t-shirts, tekeningen en vlaggen.



De grote witte brug op onderstaande foto's is de spoorbrug over de Han rivier. Deze wordt niet gebruikt voor personenvervoer. De grens is immers gesloten. Het enige waarvoor deze brug gebruikt wordt is het doorlaten van goederentreinen die voedsel naar Noord Korea brengen. Daar hebben ze Noord Koreanen behoefte aan dus dan wordt de grens wel opengegooid.



Ook vindt je er dus een monument in het park en zoals ik het dan noem, het Bell-Building. Een soort van pagode met een grote bel er in.



Op onderstaande foto is een van de vele wachttorens te zien die langs de rivier de Han staat. Deze torentjes zie je de gehele rit naar Seoul. Deze toren staat naast de brug in het Imjingak park.


Vanaf het dak van het grote gebouw heb je een prachtig uitzicht op de omgeving. Zo ook op de spoorlijn die vlak naast het park loopt. Uiteraard zwaar afgezet met hekken en prikkeldraad. Vlak voor de brug was nog een wachtpost. Deze was bemand en bewapend.



Het was tijd om richting de volgende locatie te gaan. Na nog even over de Freedom Bridge gelopen te hebben ging de bus naar de Unification Bridge. Dit is de brug waarmee je een streng bewaakt gebied in gaat. De controle is streng. De bus stopt voor Checkpoint Charly en er komt een Zuid Koreaanse soldaat in de bus. Deze controleert van iedereen het paspoort en vergelijkt deze met de lijst. Op de lijst staan alle mensen op die verwacht worden die dag. Je wordt bij opgave door de reisorganisatie als het ware van tevoren aangemeld bij het checkpoint. Vervolgens gaat de bus door een smal hek naar de rijbaan en over de Unification Bridge. De weg was bezaaid met grote zwart-gele bollen met stekels er aan, allerlei speervormige objecten en hekken in dezelfde kleuren. De bus moest hier zigzaggend doorheen en kon daardoor niet hard rijden.



Het is overigens ten strengste verboden om hier te fotograferen en te filmen. Dit heeft te maken met de veiligheid van de soldaten. Je mocht alleen fotograferen als de gids daar toestemming voor gaf. Na een rit over de brug kwamen we voorbij Unification Village, een dorpje in het bewaakte gebied waar voornamelijk boeren woonden. Deze mensen wonen in het misschien wel strengst beveiligde dorp. De volgende stop was Dora Observatory. Onderweg kwamen we nog langs een kazerne waar soldaten zaten die getraind werden in het opsporen van mijnen. Eenmaal aangekomen bij Dora Observatory ging iedereen de bus uit. Onze groep van ongeveer 6 was ingedeeld bij een groep Japanners. De gids sprak dus ook Japans. Mijn Japans is echter niet meer dan 5 woorden dus was ik blij dat onze eigen gids er was om het te vertalen naar het Engels. Dora Observatory is een uitkijkpunt vanwaar je een goed uitzicht hebt op Noord Korea. Ik zie mezelf als een van de weinige Nederlanders die Noord Korea eens heeft zien liggen en voor mij een heel bijzonder moment. Er waren verrekijkers zodat je kon kijken naar de Noord Koreaanse stad. De stad is Kaesung, een industrieplaats net voor de grens. Door de verrekijkers kon je Kaesung goed zien. Het viel op dat de Zuid Koreaanse kant rijk aan bebossing was. De Noord Koreaanse kant was echter kaal, dit is gedaan zodat spionnen en mensen die illegaal de grens willen betreden snel gepakt kunnen worden. Je mocht echter geen foto's maken als je bij de verrekijkers stond. Als je 3 meter terug ging was er een speciale "Photo Line". Dit stond ook met koeienletters op de grond. Daar mocht je wel foto's maken. Als je dus een goede camera hebt met een enorme telelens, dan kan je makkelijk Kaesung dichterbij halen. Ik heb een poging gewaagd maar veel is er niet van gekomen.

Op foto 4 zie je boven de verrekijker wellicht nog een vlag wapperen. Deze rood-blauwe vlag met een ster in het midden is de Noord Koreaanse vlag. De Zuid Koreanen hadden aan hun kan van de grens een vlaggenmast van 100 meter hoog gebouwd met een vlag eraan. Dit moest de vrijheid van het lang symboliseren. Noord Korea kon dat beter en bouwde een vlaggenmast van 160 meter hoog! Ruim 60% hoger dus. De vlag die er aan hangt weegt zo'n 600 pond en dient te worden neergehaald als het regent. Dan wordt de vlag immers te zwaar en zou de mast kunnen omvallen. De mast is tot op heden de hoogste vlaggenmast ter wereld. De vlaggenmast staat overigens in Propaganda Village maar daarover later meer.



Dora Observatory staat onder het commando van de Verenigde Naties. Dat is ook zo met het grensgebied.



Na Dora Observatory vervolgden we onze trip naar de Derde Tunnel. Er zijn vier tunnels tot nu toe ontdekt. Deze tunnels liepen onder de grens door van Noord naar Zuid v.v. Toen men vroeg waarom de tunnel gegraven is antwoordde de Noord Koreaanse regering dat ze kolen aan het opgraven waren. Yeah right. Iedereen kreeg een veiligheidshelm op en we gingen met een monorail treintje naar beneden. Het was ver en het werd ook steeds kouder. We hebben 400 meter van de tunnel gelopen als ik me niet vergis en volgens de gids stonden we op een bepaald punt 170 meter van de grens met Noord Korea. We konden echter niet verder aangezien de rest van de tunnel was afgezet voor publiek. De tunnel was erg laag, ik ben 1.78 maar ik stootte me vrij vaak. Gelukkig had ik de helm op maar constant scheef lopen is ook niet echt prettig. Ook hier mocht niet gefotografeerd worden maar zo ziet het er ongeveer uit op een film gezien.


Na de tunnel werden we een theater ingeleid waar we een film te zien kregen over de geschiedenis van de grens, de toekomst en hoe het er nu aan toe gaat.



De machinegeweren op bovenstaande foto kan je nog steeds vinden in de wachtposten en bij checkpunten. Buiten het theater was wederom een monument. Deze symboliseert de hoop van mensen dat beide Korea's nog eens samenkomen. Korea is het enige land ter wereld dat opgesplitst is.



Binnenkort deel 2.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jaguarized op 13-01-2007 14:32:48 ]

De volgende stop was het Dorasan treinstation. Dit is het laatste station voor de grens met Noord Korea. Het station wordt eens per maand gebruikt voor een arriverende trein uit Seoul. Voor de rest wordt het hagelnieuwe en moderne gebouw niet gebruikt. De bus werd geparkeerd op de parkeerplaats. Tegenover het station werd gebouwd, dit mocht je niet fotograferen om de een of andere reden terwijl er niets te zien was, op een kale vlakte na.



Naast het treinstation lag een monument. Dit was een stuk rail met een groot bord er achter waar allemaal namen op stonden van mensen die hebben bijgedragen aan de bouw van het station en het spoor.



We liepen naar binnen en vielen eigenlijk van de ene verbazing in de andere. Waarom wordt er toch zo'n modern gebouw uit de grond gestampt terwijl het misschien wel niet eens gebruikt gaat worden? Alle faciliteiten waren aanwezig op winkels na. Je kon er tickets kopen, er waren bagagebanden en zelfs een soort van "gate" naar de sporen. Wat opviel was de geringe hoeveelheid bewaking hier. Bij binnenkomst was een iemand aanwezig die me alles vertelde over het station en de grens, het was erg indrukwekkend om het allemaal te horen. Ook was het mogelijk om je paspoort te stempelen. Uiteraard gedaan in de veronderstelling dat ik voor het verlopen van mijn paspoort toch niet naar de VS ga. Het zijn toeristenstempels maar bij vertrek uit Zuid Korea wilde men toch wel even erg graag weten waarom er "Pyongyang" in stond.



In het treinstation hing ook een grote wereldkaart met een aantal spoorlijnen daarop. Hierop kan je goed zien dat een stukje van 4 kilometer een spoorlijn onderbreekt van het zuiden van Korea naar bijvoorbeeld Londen of Zuid Spanje.



Na een bezoek aan het Dorasan treinstation gingen we weer terug de bus in en reden we terug naar Imjingak. De weg van Checkpoint Charly naar het Dorasan station was ook weer hagelnieuw. Jammer genoeg wordt het nauwelijks gebruikt, alleen voor militair vervoer en af en toe een bus met toeristen. Onderweg kwamen we nog langs de kazerne en Unification Village.



Bizar.

Vervolgens kwamen we weer aan bij Imjingak. Hier konden we nog een uur rondlopen alvorens we naar een Koreaans restaurant gingen voor de lunch. Wederom even over de Freedom Bridge gelopen en door het hek met t-shirts, vlaggen en tekeningen een foto gemaakt van de wachtpost naast de spoorlijn. Deze was overigens bemand en bewapend...



Naast de brug in een vijver was nog een monument. Dit symboliseerde het "één Korea", hopende dat beide Korea's ooit weer een land worden.



Na een wandeling door het park ben ik even naar de "Bell Tower" gelopen. Van hieruit had je ook een mooi zicht op de spoorbrug over de Han rivier. Naast de brug stond uiteraard weer een wachttoren die bemand en bewapend was. Let ook op het groene zeil om de toren heen met kijkgaten er in. Dit zit er niet voor de sier...



Later zag ik ineens een bordje dat je er niet mocht fotograferen. De hoeveelheid prikkeldraad en hekwerk zegt wel weer genoeg over de mate van beveiliging dacht ik zo..



Na de wandeling door Imjingak was het tijd om naar de lunch te gaan. We waren inmiddels al weer uit het beveiligde gebied en in een dorpje verderop stond er een traditionele Koreaanse barbeque klaar. Dit was meer een bakplaat waar een partij vlees in stukjes op werd verknipt en dit kon je dan zelf braden zeg maar. We zaten met z'n vieren aan een tafel: iemand uit België, iemand uit Amerika en een jongen uit Singapore die in het zelfde hotel als mij verbleef. De tafel stond vol met kleine bijgerechtjes. Veel dingen waren hartstikke scherp maar daar staat Zuid Korea om bekend. Het was de bedoeling om wat vlees in een slablaadje te doen met wat scherpe meuk er in en dan proberen je tong niet te verbranden. Gelukkig stond er een kan water naast...

Binnenkort deel 3.

quote:

Op zaterdag 13 januari 2007 13:22 schreef marcb1974 het volgende:
Mooi verslag Jag

_{Jammer alleen dat het allemaal fictie is. 13 tm 21 juli van dit jaar moeten nog komen namelijk}

Fixed.