quote:
Op zaterdag 3 februari 2007 12:46 schreef Blinker het volgende:Sinds kort ben ik ook echt naar de Beatles gaan luisteren en ben er helemaal fan van geworden
Vorige week naar Londen geweest en Abbey Road bewandeld
EN ik heb trouwens een avatar 'geleend'
Dankjewel HelloGoodbye!
You're welcome!
De lol van The Beatles vind ik dat ze zoveel totaal verschillende dingen hebben gemaakt. Dan bedoel ik eigenlijk vooral de verschillen die zijn ontstaan omdat in hun periode de studiopraktijken zich zo ontwikkeld heeft. Anders gezegd: de LP Please please me is echt een 'oude' lp, terwijl Abby Road nu nog gemaakt zou kunnen. De sound is heel anders en toch zijn het dezelfde plezierige stemmen. Hun muziek is inhoudelijk natuurlijk ook gevarieerd, maar dat komt toch ook door een heel groot deel door de genoemde ontwikkelingen. Want eigenlijk zijn alleen op The white album echt totaal verschillende songs te vinden: hun andere lp's hebben echt wel een eenvormig geluid.
In ieder geval: bij mij is het zo dat ik na het draaien van een latere lp altijd zin heb in een eerdere, waarna ik weer zin heb in een lp uit de middenperiode en zo ga ik maar door. Zo blijf ik heen en weer switchen. Ik draai eigenlijk nooit The white album, Let it be en Abbey Road achter elkaar of zo.
Een echte favoriet heb ik niet. Niet meer. Vroeger had ik er echt twee die er uitsprongen: Please please me (dat zal niet de favoriet van velen zijn!) en Abbey Road, oftewel het eerste en het laatste album, dat vond ik alijd wel geinig.
PPM was een favoriet doordat ik die grijs heb gedraaid tijdens vakanties in m'n pubertijd: ik heb er daardoor fijne gevoelens bij. En Abbey road is gewoon top.
Maar nu heb ik dat veel minder en draai ik eigenlijk alles wel. Alhoewel... ik heb twee albums die ik echt minder draai en dat zijn Beatles for sale en (schrik niet) Sgt. Pepper. Het begin van Pepper en het eind is prachtig maar het middengedeelte (alles na Lucy tot en met Good morning) vind ik gewoon niet zo top...
Ik ben trouwens fan geworden doordat m'n broer in 1968 een vriend had die Beatlesfan was: via die vriend hoorde ik ook wel eens wat (ik was toen pas 6!). Ik had er toen verder niets mee, maar in 1975 kwamen we te wonen in Groningen en daar hadden ze een bieb waar je lp's kon huren. M'n broer huurde toen was Beatles lp's en dat klonk leuk! Hij had het toen wel weer gezien maar ik niet! Ik kon me herinneren dat ik in 1968 ook wel eens wat gehoord had. M'n eerste echte favoriete nummerswaren Help! (die tegenstem!) en Here there and everywhere (dat zoetgevooisde!): die songs hadden (en hebben) nog steeds iets magisch. Soms krijg ik dat gevoel nog wel eens, maar jammergenoeg raak je dat toch kwijt omdat je de nummers zo vaak hoort. (Ik vind het wel grappig dat ik op een bepaalde manier The Beatles toch nog echt heb meegemaakt door bewust muziek van het te horen in 1968! Volgens mij heb ik Lady Madonna en Hey Jude toen al echt gehoord.
Nu denk ik: had ik maar beter geluisterd en opgelet! Maar ja, ik was dus 6...)
Wat wel opvallend is, is dat ik muziek van The Beatles NOOIT zat wordt. Ik denk dat het komt doordat ik alles in m'n pubertijd grijs gedraaid heb en het zit nu totaal in m'n systeem. Ik heb vaak genoeg een leuke nieuwe cd die ik helemaal TOP vind, maar er komt altijd een moment dat ik 'm niet meer draai en haast vergeet. Niet met The Beatles. Maar dan wel zoals ik net al zei: na bijv. The white album hoef ik geen latere lp meer, dan wil ik wat ouds, enzovoort. Zo blijft het elke keer weer anders en fris.
Tjonge, wat kan ik kletsen.
P.S. Ik bedenk me nu dat ik de lp Yellow Submarine ook niet vaak draai, ondanks het subliem Hey bulldog: de rest is minder, herhaling van zetten en de B-kant heb ik het maar niet over. Magical Mystery Tour komt ook wat minder regelmatig langs, ook (denk ik) doordat het niet een echt album is. Alle andere lp's draai ik regelmatig.
[ Bericht 5% gewijzigd door hello_goodbye op 04-02-2007 21:30:07 ]