Depressief door de hormonen, deel 2

Herkenbaar Sugar en dan heb ik er geen kindjes bij... Sterkte

quote:

Op dinsdag 14 november 2006 09:18 schreef Sugar het volgende:
Wat balen, Ingrid. Heb je wel een nieuwe afspraak eigenlijk nu?

Ja, voor as maandag. Ben benieuwd of en wat ze kunnen doen.

Sugar Ik weet zeker dat het goed komt! Kan me je gevoelens heel goed voorstellen. Weet verder ff niks te zeggen. Kom op meis! Heb je ad-medicijnen al overwogen?
Ik heb het idee dat het wel helpt. Wel lastig dat het lang duurt voordat het werkt.
Als ik dichtbij zou wonen, zou ik zo met Kim langkomen.

Sugar, ik wou dat er iets was wat ik voor je kon doen, maar ik kan echt niks bedenken. Ik zei gisteren al tegen je dat ik dingen in je verhaal heel erg herkende. Ik weet dat het nu voelt alsof het nooit beter wordt en je alleen maar verder in dat donkere gat valt, maar het wordt echt beter. Probeer elke dag een klein lichtpuntje te zoeken en blijf er vooral over praten ook al voelt het alsof niemand je kan helpen. En net als wat Belaan ook al zei, misschien dat medicijnen je net dat steuntje kunnen geven wat je op dit moment nodig hebt. Sterkte

Sugar, kun je niet nog eens met je huisarts gaan praten? Ik kan verder weinig toevoegen, behalve heel veel sterkte....

Ah lieve Suiker, als we toch eens wat konden doen om je hier doorheen te slepen he. Het is zo rot als je jezelf iedere minuut van de dag moet voortslepen. Dat alles druk en hectisch is, vooral door alles wat er zich in jezelf afspeelt en waar je zo ontzettend niks aan kan doen. Omdat je de kluts kwijt bent. Helaas. En als het dan even stil is, jezelf afvragen waar je nou op zit te wachten, op het moment dat het ijs breekt? of totdat de bom valt? Heel naar. Ik had dit zo graag zo anders voor je gezien. Wat een stomme rotzooi ook. En ook al voel je het zelf nu niet, ik geloof echt dat je het kan. Moeder zijn van die twee mooie kinderen, en het ook nog fijn vinden en jezelf zijn. Jouw tijd om daar aan te moeten wennen en dat in te kunnen invullen is nu door die stomme shit veel te lang geworden, voor jezelf. Maar echt, het zal groeien en het zal goedkomen. Ik hoop ook echt heel snel, echt heel snel. _{En ik zeg nog even godverdomme, om dit alles kracht bij te zetten oke}

[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 14-11-2006 19:55:58 ]

Als ik kon zou ik de tijd voor jullie vooruitdraaien. Voor jullie allebei, Sugar en LB. En voor iedereen die het op dit moment niet ziet zitten en rot heeft.

Lieve sugar,

Tranen rollen over mijn gezicht bij het lezen van je laatste post. Ik had zo gehoopt dat je wat meer rust had, maar je vecht nog elke dag om je hoofd boven water te houden. Ik hoop dat je HA eventueel met medicijnen een kleine reddingsboei kan bieden, zodat je zo af en toe daar even naar toe kunt zwemmen om uit te rusten. Heel heel veel sterkte en kracht toegewenst. Ik hoop zo dat je heel snel kunt gaan genieten van allebei je kinderen, zonder dat er allerlei spoken in je hoofd zitten.

_{kom het topic nu pas tegen}

Sugar, en Ingrid, Wat akelig dat jullie je zo voelen. Ik ben depressief/burn-out geweest, een paar jaar geleden (niet hormoongerelateerd dus enigszins offtopic..) en op het moment zelf leek het of het noooooooit meer goed kwam, en dat het al acceptabel zou zijn als ik zou weten hoe er mee te leven. En toch kon ik er later op terugkijken en weten dat het nu zoveel beter was dan ' er mee leren leven' . Ik wens jullie dat ook zo toe!

quote:

Op dinsdag 14 november 2006 19:24 schreef Sugar het volgende:
Ik wil helemaal geen hulp meer, ik wil helemaal niet meer dat het niet gaat, ik wil helemaal niks meer. En als het overgaat, als het dan écht overgaat, dan wil ik dat de tijd snel gaat. Want ik heb zo’n hekel aan mezelf, dat elke minuut me pijn doet.

Sugar, ga naar de huisarts. Vraag om anti-depressiva.
Breng dat op voor Maria, voor S, voor Storm, en voor de echte Sugar die nu gevangen zit achter een laag matglas. Voordat de pijn te ondraaglijk wordt.
Nogmaals, ga naar de huisarts. Vraag om anti-depressiva.


(ja, ik ben ervaringsdeskundige)

Dankjulliewel.
Ik ga denken over AD, misschien moet ik erop gaan vertrouwen dat zoiets kan helpen. Ik denk nu nog vooral dat het aan mij ligt en dus niet te verhelpen is met AD, maar een keiharde kwestie is van 'leren leven met dit gevoel'. Maar ik hoop zo, zó erg dat het niet dat is, dat het niet alleen aan mij ligt en dus wél overgaat.
Ik ga denken over AD.
Dankjulliewel.

Ik ben er stil van Sugar, ik vind het heel rottig voor je, maar ik heb geen oplossingen voor je, als ik 'm had gehad, dan had je 'm van me gekregen. Sterkte wensen, uiteraard,
Krijg je nog hulp van een psycholoog ofzo?

Lieve Sugar, wat rot toch allemaal dat het zo gaat. NEE het ligt niet aan jou lieve schat, het komt door die rothormonen die je helemaal van de kaart maken zodat je overal aan gaat twijfelen. En als AD daar nou een klein beetje bij kunnen helpen, dan zou dat toch heel fijn zijn ? Ik zou zo graag willen dat ik een knopje bij je kon vinden wat ik om kon zetten voor je, zodat je weer blij zou zijn en kon genieten van je prachtige stoere meisje die al op een potje poept, je lieve man, je schattige ventje met zijn stoere naam en zijn lieve lach, en van je eigen lieve karakter en slimme koppie. Dat je gewoon opeens jezelf weer zou vinden, je ogen weer opendeed en het gewoon allemaal achter de rug was. Dat zou ik echt zo zo graag willen. Maar lieverd, het komt echt echt weer goed. Iedereen die eens een depressie heeft meegemaakt weet dat je op het moment zelf echt niet kan geloven dat het ooit weer overgaat en weer wel leuk wordt, maar echt, geloof me, het gaat weer over en je leven wordt weer leuk en fijn. Echt echt echt echt echt waar. Dikke

Sugar, ik hoop dat de tijd heel snel voor je gaat.

Misschien heel gek, maar zou het niet toch goed zijn om juist wel te gaan werken? Ik weet natuurlijk helemaal niet of je dat nu uberhaupt wel aankan, maar misschien op therapeutische basis of zoiets? Even alleen maar Sugar zijn en jezelf een beetje terugvinden in werk waar je goed in bent. Of nog niet gaan werken, maar Storm en Maria wel alvast naar het kinderdagverblijf laten gaan?

Ik weet dat het geen structurele oplossing is, maar het kan je wellicht wel helpen de tijd tot 'genezing' wat makkelijker door te komen.

Sugar het ligt niet aan jou, het zijn die stomme klote hormonen. Maar voor jou gevoel is dat nog niet zo en jouw gevoel is wat telt nu!
Dat je aan AD wilt denken vind ik super dapper! Het is moeilijk om die stap te zetten en het is geen tovermiddel, het duurt even voor dat het werkt, maar als dat het is wat jou misschien weer van het leven kan laten genieten en van je man en kinderen is het het proberen waard toch?

Sugar, meisje...

ach sugar toch, wat ontzettend klote allemaal zeg. AD lijkt me nu echt zeker iets om te proberen, juist bij hormonen-gerelateerde depressies kunnen een paar 'tegen-stofjes' heel effectief zijn. héél veel sterkte ermee, ik vind 't zo rot voor jullie allevier.

Een AD kan de scherpe randjes er wat afhalen, net een steuntje in de rug. Het is geen wondermiddel, maar het proberen kan altijd. Pas goed op jezelf Sugar

Sugar je klinkt zo vreselijk op. Ga asjeblieft hulp zoeken, probeer die AD. Het doet me pijn dat je je zo ongelukkig en niet jezelf voelt. Ik wou dat ik het beter kon maken voor je. Sterkte lieve Sugar!

Geen idee of AD helpt, zo veel weet ik er niet van, maar het klinkt goed. Ik hoop dus dat je er wat aan hebt als de huisarts het voorschrijft. En dat je je snel weer beter en jezelf voelt. Zwanger zijn is zwaar, bevallen is zwaar, maar wat daarna komt is zeker niet makkelijker. Je komt er wel!

Jammer dat het zo lang duurt voor de medicatie werkt Ingrid. Heb je al antwoord van homestart? Of lijkt het je toch niks? Kan ook natuurlijk.

Ik heb ook zoiets: maakt niet wát je doet, als het maar helpt.
Dit kan zo niet doorgaan. Veel succes en beterschap.

Lieve Sugar, je mist gewoon even tijdelijk een stofje in je hersenen. Daar kun je een pilletje voor nemen. Dat is alles, maak de drempel naar AD niet hoger dan nodig is liefje.
Als je pijn hebt neem je paracetamol, als je hoest dan neem je hoestdrank....

Daarmee wil ik zeker niet lichtzinnig doen over het gebruik van AD, maar je zit al zo gruwelijk diep meisje. Neem die hulp!
Ga naar je huisarts en bespreek met hem/haar de oplossingen.

quote:

Op woensdag 15 november 2006 10:22 schreef YPPY het volgende:


Jammer dat het zo lang duurt voor de medicatie werkt Ingrid. Heb je al antwoord van homestart? Of lijkt het je toch niks? Kan ook natuurlijk.

Ik heb homestart gemaild. Er is hier in de omgeving (nog) geen hulp.
As maandag maatschappelijk werk. Dan hoor ik ook of er een faalangsttraining of assertiviteitstraining voor mij is.

Sugar, ik wil me eigenlijk aansluiten bij de rest. Ik las je berichtje gisteren al, maar ik kon de woorden niet vinden. Er klinkt te veel pijn in door, te veel verdriet.

Bij mij waren AD overigens wél een wondermiddel. Ik zat er na mijn eerste bevalling net zover door als jij Sugar en misschien nog wel dieper. Om mezelf de kans te geven een normale, liefhebbende, stabiele, niet depressieve moeder te worden heb ik me laten opnemen in het ziekenhuis. Vijf weken lang ben ik vertroeteld, had ik helemaal niets aan mijn hoofd behalve mijzelf. Voor mijn dochter werd gezorgd, alles wat ik hoefde te doen was wennen aan de AD en béter worden.
En ik werd beter!!!!
Schuldgevoelens heb ik nooit gehad en zal ik ook nooit hebben. Dit was de juiste beslissing. Ik sta er nog steeds voor de volle honderd procent achter en schaam me ook absoluut niet voor de opname en de medicijnen.

Als je diabetes hebt neem je toch ook insuline, als je tekort heb aan een ander stofje in je lichaam vul je dat toch ook aan door middel van medicijnen? Waarom dan zo panisch voor AD? Het wennen en afkicken weegt niet op tegen maanden, jaren depressief zijn. Neem die stap gewoon meid, voor dat je er toe gedwongen wordt.

Ik heb inmiddels geregeld dat ik dinsdagavond een telefonische intake heb met de ppd-deskundige over wie het al eerder ging in dit topic. Zij kan dan een diagnose stellen, mijn huisarts adviseren over eventuele medicatie en ze begeleidt haar clienten dan dagelijks per mail of fax. Dus misschien gaan we dat traject wel starten, afhankelijk van wat haar diagnose is natuurlijk.

Vanavond haalde ik Storm uit zijn bedje, moest hem wakker maken. Maar hij sliep zomaar verder, met opgetrokken beentjes, zijn kontje hoog in de lucht en zijn buikje tegen mijn borst. Kleine knuistjes en een frummelmondje in een zacht ontspannen snoetje.
Hij ontroerde me zo. Wat was het heerlijk om dat te voelen.

quote:

Op zaterdag 18 november 2006 21:59 schreef Sugar het volgende:
Ik heb inmiddels geregeld dat ik dinsdagavond een telefonische intake heb met de ppd-deskundige over wie het al eerder ging in dit topic. Zij kan dan een diagnose stellen, mijn huisarts adviseren over eventuele medicatie en ze begeleidt haar clienten dan dagelijks per mail of fax. Dus misschien gaan we dat traject wel starten, afhankelijk van wat haar diagnose is natuurlijk.

Vanavond haalde ik Storm uit zijn bedje, moest hem wakker maken. Maar hij sliep zomaar verder, met opgetrokken beentjes, zijn kontje hoog in de lucht en zijn buikje tegen mijn borst. Kleine knuistjes en een frummelmondje in een zacht ontspannen snoetje.
Hij ontroerde me zo. Wat was het heerlijk om dat te voelen.

Sugar wat ontroerend om te lezen Ik hoop zo voor je dat de ppd-deskundige je kan helpen!