Zou ik hier gewond hebben schiet hem door zijn hoofd...
* LWaS houdt de hand van de waanzinnig mooie vrouw stevig vast en trekt haar mee richting de deur. Als vanzelf opent de deur zich....
Waarom zijn we hier...deze plek komt me heel bekend voor.... En jij ook....
* Wilgje loopt het kasteel in. Ze voelt de warmte die het kasteel nog steeds uitstraalt, na al die jaren. LWaS volgt haar, hij kijkt om zich heen, lijkt zich te herinneren waar ze zijn.
Wilgje weet nog precies hoe het kasteel er van binnen uitziet en tot haar genoegen is er nog niets veranderd. Zij opent de deur van de ridderzaal en loopt naar binnen....
Oh...Wilgje...mijn liefste * mompelt LWaS Ik weet bijna alles weer....Alle mooie dingen die we samen meegamaakt hebben...alle dingen die ik nooit zal vergeten...je bent terug..al is het maar voor even.....
* LWaS trekt Wilgje aan haar arm dichterbij en kust haar zachtjes in haar nek... 
Lieverd, niet te snel. We hebben nog de hele nacht...
Maar liefje..ik heb je zo gemist...al die jaren zonder jou 
* Wilgje draati zich om en met haar hand nog stevig in de hand van LWaS loopt zij de trap op, ondertussen de haard 'aan wensend'
LWaS wil de trap op, maar Wilgje wil eerst in de stallen gaan kijken, of haar paard er nog is, Orion. De stallen zijn open en er is geen paard te bekennen. Dat was te verwachten natuurlijk, Orion kon gaan en staan op het eiland waar hij wou, maar WIlgje had graag nog eens op zijn rug gereden, samen met LWaS en als van ouds samen naar het strand gereden.
Een beetje teleurgesteld draait zij zich om, een kleine traan in haar ooghoek wegvegend....
IN het licht van de volle maan komt een paard aangegaloppeerd.
Wilgje en LWaS staan sprakeloos te kijken hoe beide paarden precies voor hen blijven staan en hun flanken naar hen toekeren, alsof zij hen uitnodigen voor een ritje. Dat laten LWaS en WIlgje zich geen twee keer zeggen en zij springen op de paardenruggen. De paarden weten waar zij naartoe moeten en in een rustige galop gaan zij op weg.
Even later komt hij terug met een handje frambozen. Eén voor één laat LWaS de frambozen op Wilgjes tong glijden. De zachte vruchten strelen haar verhemelte en zuchtend van genot geniet zij van deze lekkernij.
Al die keren dat we hier gezeten hebben....wat zal ik dezeplek onwijs gaan missen...
Ik wil eigenlijk nog graag even naar de ridderzaal, ons heerlijk laten verwennen door het kasteel. Zou het kasteel nog weten wat we graag wilden eten en drinken? Ik heb eigenlijk wel honger gekregen....
* LWaS tilt WIlgje op en draagt haar naar de ridderzaal.
Zo, draag ik je ig ooit nog over de drempel, ok al zijn we nooit getrouwd. Ik ga er wel vanuit dat he tkasteel nog steeds weet wat we graag eten en drinken.
* Binnen in de ridderzaal aangekomen is de tafel al gedekt, en kunnen de twee direct plaatsnemen. Op de tafel staan al twee wijnglazen met daarnasst een fles
Zelf eet LWaS ook van het heerlijks dat het kasteel heeft bereid voor hen en de wijn laat hij rijkelijk vloeien.
Als het eten helemaal op is staan zij op en gaan heerlijk voor de open haard nagenieten. Zachtjes strelen zij elkaar terwijl oude herinneringen nieuw leven worden ingeblazen.
Een tijdje blijft het stil tussen de twee, LWaS streelt de arm van Wilgje en kijkt naar haar. Ze heeft haar ogen gesloten en slaapt....
Haar stille gebed waait mee in de wind.
Zo vindt LWaS haar, als een godin van de Liefde. Zijn godin. Hun vereniging de vorige dag heeft hem doen beseffen dat er nooit een ander kan zijn voor hem, niemand kan de plaats van zijn eerste geliefde innemen. Hoevaak hij ook gezocht heeft, niemand kan aan zijn Wilgje tippen.
Voorzichtig loopt hij naar haar toe, om haar niet te storen. Om het beeld in zijn geheugen te kunnen prenten. Nooit zal Wilgje hier zo nog kunnen staan, nooit zal hij haar zo kunnen vinden. De storm is immers opkomst. Het zachte briesje is slechts de voorbode van wat hem voorspeld is: Vanavond zal het eiland vergaan...
Liefste?
* Hij raakt haar aan, zachtjes, één hand op haar schouder. Wilgje laat haar armen zakken en buigt nog één keer haar hoofd, voor zij zich naar LWaS omdraait.
Goeiemorgen, mijn liefste.
* Wilgje geeft hem een tedere kus.
Heb jij ook zo lekker geslapen?
* LWaS bevestigd dit en vraagt of Wilgje klaar is om te gaan ontbijten. Hij wil de laatste dag samen op het eiland zo prettig mogelijk maken. Niet teveel stilstaan bij het naderende einde.
Hmmm, eten! 
Daar heb ik wel zin ja! Heefthet kasteel weer voor zo'n lekkere maaltijd gezorgd?
* LWaS moet lachen om de enthousiaste reactie van Wilgje. Ze is ook echt geen spat veranderd! Eten lokt haar nog altijd!
Samen lopen zij naar beneden, naar de keuken, waar de ontbijttafel gedekt staat. Al keuvelend genieten zij van het lekkers dat het kasteel voor hen bereid heeft en zij vragen zich af of zij vandaag nog bezoek zouden krijgen. Een laatste maal...
Boven lijkt Wilgje te voelen dat er iemand in het kasteel aanwezig is, die zij kent. Als isd kent niet de goede uitdrukking, het is iemand geschapen uit een deel van haar.
Hermes!?! Ja toch? Zeg me dat jij het bent!!
Ja mama, ik ben het!
* Hermes vliegt in de armen van zijn moeder en vergeet even dat ie eik al een grote kerel is 
Moeder, we moeten haast maken...de sorm bereikt langzaam zijn hoogtepunt...we moeten allemaal gaan voor we allemaal vergaan. Pisca is al naar het vastelang gegaan...ze wacht daar op ons...
Ik begrijp de ernst van de situatie, hermes. Wat jij liefste? * ondertussen kijkend naar Wilgje
De vloedgolf zal ons snel overspoelen, we moeten echtg aan..anders gaan we ten onder met het kasteel en het eiland
Pisca wacht ons op op het vaste land....
Wil ze wel naar het vaste land? Wil ze op het eiland blijven en vergaan met haar geliefde kasteel? Wil ze terug naar de sprookjeswereld waar ze de aflopen jaren geweest is?
Vol twijfel kijkt ze LWaS aan.
Ik weet het niet liefste, ik weet niet wat ik wil!
|
|
