quote:
Cloon - Cloon (Demo)
Eigen beheer
archiveer onder Alternative/pop
Cloon - CloonEvil Dr. Smith: Die alternatieve Belgpop kan me gestolen worden. Van dEUS tot Zita Swoon en van Admiral Freebee tot Das Pop: al die heisa doet me bar weinig. Ik vind het maar onbeholpen knurftenpop. Die Tom Barman van o.a. dEUS lijkt me een prima peer, maar afgezien van een paar toevalstreffers ('Suds & Soda') komt zijn muziek me knap houterig, geforceerd en gekunsteld over. Kenmerken die ik ervaar bij een opvallende hoeveelheid alternatieve rockbands bij onze Zuiderburen. Alleen Soulwax (en de 2ManyDJs) is wel cool, wellicht ook alleen maar omdat Chris Goss (Masters Of Reality) eens zijn productionele visie op de band liet dalen.
Cloon is een band uit Gent en ik dacht even wéér met zo'n Belgenpoepbandje te maken te hebben. Als uitzondering op de regel weten zij echter wél mijn aandacht vast te houden. Sterker nog, dit gekke, kekke gezelschap bevalt me prima. Het gaat om drie muzikanten die allen dateren van het gouden punkjaar ('77) en tevens ernstig geschoold in de muziek (muziekleraren, studies conservatoria, jazzconnaisseurs… dat soort kenmerken), alleen zanger Tom Claus is het buitenbeentje. Dit zwarte schaap heeft geen enkele studie afgerond én is een jaar ouder. Ze hebben allen wel een gemeenschappelijke deler en dat is een voorliefde voor de werken van Primus, Tool en Mike Patton. Vooral eerst- en laatstgenoemde komen duidelijk naar voren in Cloon. Ze hadden ook wel Captain Beefheart mogen vermelden, want 'Burn Rubber Blues' is zo'n heerlijk evil dissonant, muddy bluesrockstomper zoals alleen Don Van Vliet dat kan (en vooruit: Tom Waits). Meer van dit! Daarentegen had de stuwend sexy groove van 'Phantom Days' niet misstaan op Jane's Addiction's 'Ritual De Lo Habitual' en ook dat smaakt naar meer.
Toch heeft Cloon een coherenter geluid dan je op basis van deze eclectische opsomming mag verwachten. De vijf nummers staan vol met venijnige hakketak-ritmes en tegendraadse prikkelriffjes: Cloon lijkt soms net op een metalen indierockversie van Nomeansno met op zang de ongeboren zoon van Howlin' Wolf. Die lekker ruwe, korzelige kikker-in-de-keel-zang van Tom past prima bij de verhalende textuur van de muziek. Openingstrack 'Non Believer' is nog het meest gewoontjes en (daardoor) minst bijzonder: zonder dit nummer had deze demo makkelijk de 80-puntengrens overschreden. Liefhebbers van voornoemde bands zouden er goed aan doen om eens een kijkje in de keuken van Cloon te nemen. Het zou me niets verbazen als jullie het niet te versmaden vinden. En ja, dat geldt ook voor liefhebbers van de bands in de tweede openingszin: dan hoor jullie ook eens hoe goed Belgen wérkelijk kunnen rocken! Laat Tom Barman zich maar verder verdiepen in zijn antipathie voor en activiteiten tegen het Vlaams Belang, dan kunnen we ondertussen een nieuwe Tom benoemen tot hoofdambassadeur van Belgpop. Prima visitekaartje heren!
ben benieuwd