Drone music #1

quote:

In music, a drone is a harmonic or monophonic effect or accompaniment where a note or chord is continuously sounded throughout much or all of a piece, sustained or repeated, and most often establishing a tonality upon which the rest of the piece is built.

Drone music, also known as drone-based music, drone ambient or ambient drone, dronescape or dronology, and sometimes simply as drone, is a musical style that emphasizes the use of sustained sounds, notes, or tones-clusters – called drones. It is typically characterized by lengthy audio programs with relatively slight harmonic variations throughout each piece compared to other musics.

Pioneering explorers of drone music in the past 30 years have included La Monte Young and John Cale's Theater of Eternal Music (aka The Dream Syndicate), Charlemagne Palestine, Eliane Radigue, Kraftwerk, Klaus Schulze, Tangerine Dream, Robert Fripp & Brian Eno, Autopsia, Coil, Earth, Aphex Twin, Autechre's side-project Gescom, and Biosphere.

The modern genre of drone music (differentiated by some as "dronology") is most often applied to artists who have allied themselves closely with underground music and the post-rock or experimental music genres. Drone music also fit into the genres of new age, found sound, minimal music, dark ambient, drone doom/drone metal, and noise music. Most often utilizing electronic instruments or electronic processing of acoustic instruments, they typically create dense and unmoving harmonies and a stilled or "hovering" sense of time. While the hallmarks of drone music are easy to recognize, the backgrounds and goals of the artists vary greatly.

quote:

Though he studied under teachers from the avant-garde and electronic tradition such as Morton Subotnik, Rhys Chatham came into this own when he combined those influences with the activity occurring in the late '70s New York City punk and art rock scene as represented by the Ramones, Television, and Peter Gordon's Love of Life Orchestra.
Still, the clear immediate antecedent to works like the title track here is the music of Glenn Branca. Both shared an obsession with massed electric guitars and the overtones generated when those instruments are subjected to various tunings and played in unison. Moreover, both tended to underpin the guitar sound with steady, even heavy-handed rock drumming, anchoring the music firmly to the earth.

That being said, Die Donnergotter compares favorably with Branca's best work and has certain qualities, including a sunny melodic character and an absence of overt classical structure, generally foreign to Branca's oeuvre. It opens with a sustained fanfare then plunges headlong into an irresistible groove, the melodic leads repeating and varying almost always in crescendo mode, only to momentarily subside into a calmer, funky shuffle before roaring into action once again.

The effect is exhilarating, much like having your favorite incendiary finish to a rock classic extended and stretched out for over 20 minutes. "Die Donnergotter" is a wonderful, cathartic composition. "Waterloo, No. 2" displays Chatham's other central obsession of the period: pieces that combine minimalist brass figures with snare drum driven military band rhythms. It's an odd juxtaposition and one that takes some getting used to as the listener attempts to reconcile the dreamy, repetitive trumpet and trombone patterns with the highly regimented cadences of the drums.

The effort pays off, however, in some of the most idiosyncratic music you'll ever hear; its anticipation of acoustic collages by composers like John Zorn and Simon H. Fell makes it perhaps more forward looking than the guitar manifestos. The final piece, "Guitar Trio" was recorded five years earlier than "Die Donnergotter" and can be seen as a portent of things to come.

In some ways its relative looseness and, especially, the microtonal bending of notes by the bass guitar make this more appealing than its descendent. It cedes the overwhelming drive and power for some one-on-one intimacy that, after the enormous impact of the prior two compositions, is refreshing. A great record, arguably Chatham's masterwork, Die Donnergotter is very highly recommended for rock and new music fans alike.

quote:

Op zondag 17 september 2006 04:46 schreef cripplecrow het volgende:

[..]

ik hou van sonic youth, dus ik ga het zeker even uitchecken.

quote:

With Bob Bert taking over the drum duties, Confusion Is Sex gives the guitars freer rein, and the result is a happily anarchic and intense mess. The tortuous "(She's in a) Bad Mood" captures its subject matter like few songs before it, and a crude cover of Iggy's "I Wanna Be Your Dog" proves that the artistes can rock. The record alternates between pulse and drone; its quiet spaces quickly get cluttered with weirdly tuned percussive guitars, often bowed or struck with drumsticks. The record has increased in stature over the years. Once its ghostly lattice-work of pulsing drones and shimmering feedback seemed impenetrable; now some of it sounds as contemporary as any of the ambient soundscapes concocted by the Orb or the Aphex Twin. Kill Yr. Idols reprises two tunes and adds three similarly twisted tracks. Like the album, the EP is dark and haunting, particularly on "Early American," where the guitars ring like macabre bells. (Kill Yr. Idols was later included on the Confusion Is Sex CD as part of DGC's mid-'90s catalogue rehabilitation.)

During this early period, Sonic Youth was intimately connected with the noisy remnants of the New York no wave scene, inspired by the dense guitar tapestries of Rhys Chatham and Glenn Branca, with whom Moore and Ranaldo had both played. Bad Moon Rising takes the first step out of that art ghetto, most notably on "Death Valley '69," a Moore/Lydia Lunch duet that verges on conventional rock — albeit of the most disturbing variety. The rest hovers rather than motors, exuding all the horrible beauty of a mushroom cloud on the horizon, while the lyrics dwell on the downside of Reagan's America. ("Satan Is Boring," from the Death Valley 69 EP, is included as a bonus track on the reissue; the rest of the 12-inch came from previous SY records.)

quote:

DRONE RECORDS

"Non-entertaining music for the right side of your brain". Onder dat motto penetreert Stefan Knappe met Drone Records-label de wereld van de experimentele muziek. Dit label, met als standplaats Bremen, heeft sinds 1993 ruim dertig singles uitgebracht van de meest uiteenlopende groepen. Singles dus, op 33 toeren, geperst in gekleurd vinyl en gestoken in door de artiest zelfgemaakte hoesjes. Overbodig te vermelden dat de schijfjes telkens in beperkte oplage verschijnen. Volgens Knappe is de keuze voor experimentele muziek op singleformaat, simpel: "Het is de perfecte wijze om nieuwe bands te introduceren bij de luisteraar zonder dat deze zich gaat vervelen. De meeste mensen kopen geen zeventig minuten durende cd van een onbekend artiest of project. Een 7" geeft vaak een goede impressie van het werk van een artiest en duurt net lang genoeg om de aandacht van de luisteraar vast te houden."

Door Harry Prenger

De singletjes bij Drone Records komen niet uit volgens de gebruikelijke methode. In plaats van een financiële vergoeding krijgen de bands een aantal singles cadeau. Knappe: "Ze weten dat het label op een non-profit basis werkt". Met name onder muzikanten heeft het label een goede naam opgebouwd. Knappe: "Ondanks dat de aandacht voor experimentele muziek de afgelopen jaren sterk is gegroeid, lijkt het alsof de experimentele scene meer uit muzikanten bestaat dan publiek. Het is dus een scene van muzikanten die weer luisteren naar andere muzikanten. Vreemd. Maar ik vind het prima zo, want ik denk dat iedereen een muzikant kan en zou moeten zijn."

Van bands die Knappe voor zijn Drone Records contracteert, verwacht hij dat ze een bijzondere draai aan de experimentele muziek geven. Stefan Knappe, die zelf sinistere avant-drones maakte met het helaas ter ziele gegane Maeror Tri, verduidelijkt: "Natuurlijk moet de muziek me ook persoonlijk raken. Ik ben emotioneel snel onder de indruk van, zoals ik het noem, atmosferische muziek. Volgens mij is experimentele muziek de enige muziek van waaruit nieuwe muzikale en filosofische ideeën kunnen worden ontwikkeld. Bovendien ontmoet je de meest onconventionele, zelfbewuste en ruimdenkende mensen. Mensen die zich niet in een hokje laten plaatsen.
Experimentele muziek is non-entertaining, het bezit geen commerciële waarde en kan niet functioneren als een drug voor de massa. Integendeel, het maakt je juist eerder bewust van bepaalde zaken. Hiermee raak je een belangrijke politieke en sociale kant van de experimentele muziek. Als je er voor open staat heeft de experimentele muziek ook een sterk psychologische kant, die je leert om te gaan met het vreemde, het onconventionele.

Veel mensen worden knettergek van het luisteren naar avantgarde, ze kunnen het niet opbrengen om er langere tijd naar te luisteren. Omdat de meeste mensen gewend zijn om op een oppervlakkige manier naar radiomuzak te luisteren, zeggen ze over experimentele muziek dat 'er niets gebeurt'. Maar als je ernaar leert luisteren, ontdek je op den duur verschillende dimensies in geluid. Er zijn platen waar je iedere keer opnieuw naar kunt luisteren en die bij iedere draaibeurt anders klinken. Ik zou bijna willen zeggen dat experimentele muziek een stimulans kan zijn voor je hersenen, een soort hulpmiddel om dingen beter te leren begrijpen.'

Op Drone Records verschenen singles van ondermeer Beequeen, Noise-Maker's Fifes, Crawl Unit, Small Cruel Party, Ultra Milkmaids en Life Garden. Het zijn slechts enkele van de bands die gespecialiseerd zijn in atmosferische, dreigende "drone"-muziek en zo hun eigen opvattingen hebben over het maken van auditieve hersenkrakertjes. Van Drone Records maakt dit tegelijk een afwisselend en herkenbaar label. Een gratis mail-ordercatalogus met ook andere nieuwe en tweedehands lp's/cd's tegen betaalbare prijzen is verkrijgbaar bij:

Drone Records
Gneisenaustrasse 56
28201 Bremen
Fax: 00494215579405
e mail: DroneTroum@aol.com

quote:

Op zondag 17 september 2006 14:31 schreef nipeng het volgende:

[..]

Dude deze ga ik eens checken.

quote:

Wie kent er trouwens Methadrone en Nadja? Nadja heeft onlangs nog een mooi album uitgebracht (ben ff de titel vergeten).

quote:

Op zondag 17 september 2006 18:11 schreef nipeng het volgende:
Nee ik bedoel "Truth Becomes Death".

quote:

Op maandag 25 september 2006 20:55 schreef nipeng het volgende:

Rhys Chatham - Die Donnergotter: staat in bestelling.

quote:

Een van de voornaamste redenen om tijdelijk te stoppen met vidnaObmana was de wens en noodzaak om het wat kalmer aan te doen. Niet verwonderlijk met meer dan dertig releases op de teller in ruim twee decennia. Maar echt stilzitten, zit er niet in want de discografie van Fear Falls Burning lijkt al net dezelfde weg op te gaan als die van vidnaObmana. Gitaardrones kunnen momenteel steeds meer rekenen op belangstelling en dat ook Fear Falls Burning terecht tot de club van onder meer Aidan Baker/Nadja, Growing, Asva, Sabers en natuurlijk Earth en Sunn O))) wordt gerekend, blijkt onder meer uit een druk gevulde concertagenda met o.m. Cult of Luna.
Een eerste hoogtepunt is zonder meer 'the carnival of ourselves', een op 180gram geperst en luxueus uitgegeven vinylalbum in een beperkte oplage van driemaal honderd stuks. Met behulp van een elektrische gitaar en een batterij effectpedalen worden eindeloos geloopte klankspiralen in een mantra van drones en feedback gegoten. De vinyluitgave biedt de mogelijkheid om voor de twee nummers voldoende tijd uit te trekken - dus zonder vervelende onderbrekingen waardoor het beoogde effect, namelijk trance door herhaling, wordt bereikt. Waar 'the carnival of ourselves' de ambientkant van Fear Falls Burning in de verf zet, kiest 'the amplifier drone' - eveneens op luxevinyl - resoluut voor de heavy aanpak. Had de eerste best ook op Kranky (Stars of the Lid, Lichens, Charalambides) gekund, dan had de tweede zich zonder meer thuis gevoeld op Southern Lord (Sunn O))), Thrones). Beide releases belichten (de) twee gezichten van Fear Falls Burning.De eerste zet de dromerige kant in de verf en is ijl en relatief luchtig; de tweede rockt en is donker, hermetisch en zwaar als lood. Maar hiermee hebben het laatste van Fear Falls Burning ongetwijfeld nog niet gehoord.'

quote:

SmallVoices is happy to present a new Italian promising artist: Fabio Orsi. 'Osci' is a two long tracks album (remixed by Gianluca Becuzzi/Kinetix) of ambient drone music, field recordings and experimental melancholic soundcapes... Using processed folk music parts (taken during folkloristic festivals, typical of the Apulian folk tradition), Fabio creates a dreaming atmosphere crossing between balls and bellows, silence and spirituality, everyday life: at home, in a church, in the countryside, at the small-town feast.

All these sounds mixed and processed through digital machines: an encounter between modernism and tradition. Image a sort of mixture between Alio Die's ambient works, William Basinski's melancholia, Phil Niblock's experimentalism.
Fabio Orsi plays: guitars, samples, field recordings, laptop. The black heavy weight vinyl was packaged in an elegant sleeve and including 3 postcards.” [label info]
“Osci is a deep hole into the ground of the loved/hated traditional music. It is a snatch with the past, watching it from unusual perspective, with deforming lens under coloured lights. Osci never meets "Art", it is something like a hack. As the sickle relates about the man, but it's completely unconcerned with their destiny.

He speaks the speech of crickets and ants. Time no exist. Telephone are not used to ring and the bees are assembling a "flying saucers" with the elements of an old washing machine. Telephone doesn't know how to ring and voices are gliding in to the dark from mouths full of soil and cheap beer, talking about obscene love proposals. Under the Sun we reverse a big stone and the name of a girl crawls out, into the grass.
Someone picks up it from the ground, and put it on the neck as an amulet. Violin's strings clasp the heart in an August night. Flames itching the flesh with pain. Finally our body shows infinite chances. Inside and outside. Every single pore is a hole. Inside is outside. A blink. We would like to shake the skin from bodies, jumping in the fire. A blink. Then we leave by car, disappearing on dusty roads. Sentenced to a slow craziness. All the rumours pushing under the scab. Where the streets are swelling as the veins and the buildings are collapsing, we plant a microphone, cold as a needle.”

quote:

Visions, or the thousand and one perspectives of the intersidereal infinite, transposed into sounds conjuring spherical images. Frédéric Arbour, with his Visions project, released the ‘’Lapse’’ cd in 2005 on his own label Cyclic Law, and this album stands out as one of our faves of that year in terms of ambient music. So it’s not surprising that we were enchanted by the 2 unreleased tracks Visions submitted to us towards the end of that same year, and that we decided to make a 10’’ maxi with those tracks. The sound themes and perspectives proposed within the 2 tracks are numerous, and they harmonize in a sublimely complex and thoughtful way. The main backdrop is composed of dark synthetic layers which stretch towards the infinite, and which welcome gradually, among others, sound motifs that are acoustically generated and that echo each other, reinforcing the effect of sound vortex into which the listener is dragged. Ethereal melodies accentuate the epic character of this odyssey into the unfathomable interstellar immensity. A release which will appeal to fans of dark-ambient, of course, but which will also delight fans of atmospheric music in general!”

quote:

Op donderdag 28 september 2006 11:22 schreef Elegy het volgende:
Wellicht van het label CMI of Steinklang? Of Dresden '45, Rrupt, Herbst9, Sephiroth, Folkstorm, Rasthof Dachau, Heid, dat soort werk?