Wat leuk dat dit topic nog een keer boven komt dobberen
Het gaat heel erg goed met ons
We zijn blij om in Nederland te zijn en eindeiljk komt alles eens een keer naar ons toe! Ik heb niet mer het gevoel dat ik moet 'vechten' om dingen voor elkaar te krijgen en alles loopt op rolletjes
Ook geniet ik voor het eerst van mijn leven van de dagelijkse dingen in Nederland. Ik geniet ervan om met vriendinnen en familie af te spreken, leuke dingen te doen met mijn vriend en vind het zelfs leuk om naar mijn werk te gaan
Omdat we de drie jaar extreem hebben gespaard om maar terug te kunnen naar Nieuw-Zeeland, hebben mijn vriend en ik weinig samen ondernomen eigenlijk. En het is nu heerlijk om gewoon iets te kopen als ik iets leuks zie, of een weekendje weg te boeken
Maar dit alles heeft eigenlijk meer met mijn verleden te maken en het idee dat ik altijd maar wilde vluchten. Ik wilde altijd weg weg weg. Dus dit is waarschijnlijk niet een standaard remigratie verhaal
Vroeger werd ik misselijk van het idee van vastigheid
Maar nu wil ik niets liever dan vastigheid: een vaste baan, een eigen huis enzovoort
Ik heb de afgelopen tien jaar niet langer dan een jaar op dezelfde plek gewoond, alleen dit jaar zijn we al vier keer verhuisd. Het is dan ook best moeilijk om een eigen vaste plek te vinden, maar ook dat komt goed
Ik betrap me er nu zelfs op dat ik positief praat over Nieuw-Zeeland. We hadden natuurlijk allebei een grafhekel aan het land gekregen, maar nu zie ik ook de schoonheid van het land weer en ik kan er enthousiast met andere mensen over hebben. Maar er wonen.. nee daar zal ik noooit positief over zijn. Maar goed, dit was onze ervaring en voor heel veel emirgranten werkt het natuurlijk wel en die hebben er een heerlijk leven.
Ik moet wel zeggen dat ik mij nog nooit zo een sloeber heb gevoeld als toen ik in Nieuw-Zeeland was. We hebben nooit een vaste woonruimte kunnen vinden en trokken als een stel nomaden van de ene naar de andere plek. En op een gegeven moment was het zo erg dat we geld voor boodschappen moesten tellen
Wat een stress
Nu heb ik geen medelijden met mijzelf hoor, ik heb er echt enorm veel van geleerd! Ik heb er absoluut geen spijt van dat we dit gedaan hebben. Zoals ik al eerder heb gezegd in dit topic, ik ben een heel anders mens geworden! Ook heb ik nu het vertrouwen dat al het praktische goed komt. Wij hebben nu al een paar keer gehad dat we (in NL) onze woonruimte moesten verlaten en nog niets nieuws hadden. Iedereen in de omgeving zat te stressen, behalve wij. En het kwam natuurlijk altijd goed
En we zijn natuurlijk half op de bonnefooi gegaan. Het blijft natuurlijk altijd een risico, ook al heb je van te voren een contract geregeld. Mijn vriend kon dat niet voor elkaar krijgen, omdat de werkgever je altijd van te voren wil zien. Wel had hij heel veel toezeggingen die achteraf niets waard bleken te zijn. Ik had dan ook nooit verwacht dat wij terug naar Nederland zouden gaan om de reden dat mijn vriend daar geen werk kon krijgen. Juist omdat er zo'n tekort was aan mensen in zijn beroep. Ik had meer het idee dat áls we terug zouden gaan, dat het vanwege heimwee zou zijn.
Tenslotte wil ik zeggen dat ik het idee heb dat het echte emigreren niet meer bestaat. Toen mijn oom en tante in de jaren 60 gingen emigreren, dacht de rest van de familie ze nooit meer terug te zien. Het was een reis met de boot voor een week of zes. Zij konden dus niet zomaar terug. Als het in deze tijd misgaat, boek je een ticket en je bent weer terug in je eigen land. Het enige waar je last van hebt, zijn een paar praktische zaken.
Zo, ik hoop dat ik utigebreid genoeg ben geweest
groetjes van een gelukkige Poohy