Als de plaatjes het niet doen, dan staat mijn pc uit* Michelangelo AntonioniHet is weer tijd geleden dat ik een regisseurstopic opende en vond het wel weer tijd worden voor een nieuwe; de achtste alweer. Ik heb lang getwijfeld over wie het zou worden. Onder andere Eisenstein, Bresson en Tati heb ik ook nog overwogen, maar uiteindelijk is het Antonioni geworden. Wellicht dat ik er deze vakantie nog één of meedere maak en dat die andere regisseurs die het ook zeker verdienen een eigen topic krijgen. Maar eerst de man die vervreemding tot zijn specialiteit maakte.
BiografieGeboren op 29 september 1912 in Ferrara, Italië. Als kind was hij vooral geïnteresseerd in schilderen en architectonisch modellen maken. Dit is later nog terug te zien in het design en decors van zijn films. Aan de Universiteit van Bologna begon hij de klassieken te bestuderen, maar stapte later over op economie. Hier groeide zijn fascinatie voor theater en film. Hij begon met het schrijven van korte verhalen en film recensies. Na een tijdje voor het fascistische film magazine gewerkt te hebben, werd hij daar ontslagen vanwege politieke onenigheden. Hierna ging hij film techniek bestuderen. Dit zou het opstapje zijn naar een eigen filmcarrière.
Zijn werkDe eerste stappen in de filmwereld zette hij in de schaduw van de groten van dat moment. Zo werkte hij aan het screenplay van Roberto Rossellini's
Un pilote ritorna en als assistent regisseur voor Marcel Carné. Na zelf een aantal korte documentaires gemaakt te hebben, krijgt hij in 1950 voor het eerst de kans om zelf een film te regisseren. Iedereen maakte toentertijd neorealistische film en Antonioni was daarop geen uitzondering. Voor z'n eerste film was al meteen erkenning van de Italiaanse critici en dus volgende drie jaar later ook z'n volgende films. In deze vroege films zijn al thema's te herkennen die als een rode draad door z'n films lopen. De moeilijkheid om echte interpersoonlijke relaties te realiseren, de disoriëntatie die individuën voelen wanneer ze geconfronteerd worden met de koude en onmenselijkte neo-kapitalistische samenleving en de onvatbaarheid van realiteit zijn allen thema's die in veel van zijn films terugkeren.
Vanaf
Il grido verlaat Antonioni de neo-realistische filmschool en ontwikkelt hij een geheel eigen stijl. Hierbij dienen de filmische componenten steeds meer het centrale thema in zijn films, vervreemding. Begin jaren '60 vormde de hoogtijdagen van Antonioni te beginnen met zijn meeste geprezen film
L'avventura. Deze is een onderdeel van de trilogie over vervreemding, samen met
La notte en
L'eclisse. Ook in
Il deserto rosso behandelt hij dit thema. In al deze films is een grote rol weggelegd voor zijn muse, de uitermate fascinerende Monica Vitti.
Hierna verlaat hij Italië voor een poos om in Engeland en Amerika films te maken. Onder andere maakte hij
Blowup wat het grootste commerciële succes uit zijn carrière zou zijn. Zijn latere werk zou nooit meer het niveau halen van de gouden jaren, maar bevat desalniettemin op z'n minst interessante momenten, hoewel zijn bijdrage aan
Eros twee jaar geleden niet om aan te zien was. Maar hij was dan ook al 92 jaar oud toen hij dat maakte en heeft in 1985 een beroerte gehad waardoor hij gedeeltelijk verlamt is en nauwelijks nog kan praten. Over 2 maanden wordt hij 94 en hoogstwaarschijnlijk zal er geen nieuw werk meer komen.
Round-upSfeertekeningen, zo zijn de films waarmee hij de roem vergaarde die hij nu geniet vooral te typeren. Veel stiltes en nauwelijks een narratieve verhaallijn, in elk geval niet zoals je ze vaak terugziet in films; eerder in literaire boeken. Een belangrijke rol speelt het camerawerk hierin. Veelal lange shots en steriele beelden benadrukken de vervreemding waarover de films vaak handelen. Daarom zullen de films zeker niet iedereen bekoren. Behalve dat zijn personages vaak vervreemd zijn/raken van de maatschappij, kan het ook heel makkelijk gebeuren dat de kijker vervreemd raakt van zijn films. Ik vind het moeilijk om een persoonlijke favoriet te kiezen van Antonioni. Ik vind de vijf films die ik hieronder uitgebreider zal bespreken ongeveer even goed, met misschien een lichte voorkeur voor
La notte. Alleen
L'avventura beviel me iets minder, maar dat kan ook komen doordat dit de eerste film was die ik van hem zag. Een herziening van die film zal dan ook zeker nog eens komen.
Filmografie1.
Cronica di un amore (Story of a Love Affair) (1950)
2.
La signora senza camelie (The Lady Without Camelias) (1953)
3.
I vinti (The Vanquished) (1953)
4.
L'amiche (The Girlfriends) (1955)
5.
Il grido (The Cry) (1957)
6.
L'avventura (The Adventure) (1960)
7.
La notte (The Night) (1961)
8.
L'eclisse (The Eclipse) (1962)
9.
Il deserto rosso (The Red Desert) (1964)
10.
Blowup (1966)
11.
Zabriskie Point (1970)
12.
Chung Kuo - Cina (China) (1972)
13.
Professione: reporter (The Passenger) (1975)
14.
Il mistero di Oberwald (The Mystery of Oberwald) (1981)
15.
Identificazione di una donna (Identification of a Woman) (1982)
16.
Al di là della nuvole (Beyond the Clouds) (1995)
Deze filmografie bevat alleen de feature-length films die hij geregisseerd heeft. Hierbuiten heeft hij nog een flink aantal shorts en co-regie producten afgelevert.IMDbSenses of Cinema"Hollywood is like being nowhere and talking to nobody about nothing."