TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
“Nederlandse Kiwi in Down Under”
In de periode van zes maanden dat ik buiten Nederland woon is er naast het dagelijkse leven op de universiteit natuurlijk ook tijd voor plezier en vermaak. In het hele semester is er maar één vakantie van twee weken en daar wil ik gebruik van maken om eens wat meer van de ‘omgeving’ te zien. De keuze is op Sydney, Australië gevallen voor een “autumn-break” van een week. Hieronder een reisverslag van een week Sydney en omgeving.
Zaterdag 15 april
Ongeveer drie weken na boeking was het dan eindelijk zo ver. Zoals gezegd begon gisteren de mid-semester-break oftewel de paasvakantie. Ik had besloten dat ik sowieso het land uitwilde. De eerste optie was gevallen op Tonga. Tickets hiervoor waren goed te doen qua prijs. Helaas was het nogal moeilijk om een goede accommodatie te vinden. Het meest bekende backpackers hostel kreeg niet veel positieve stemmen dus heb ik maar besloten om niet naar Tonga te gaan. De tweede optie was Samoa, een eilandengroep net voorbij de internationale datumgrens. Dit was helemaal prima en ik stond ook op het punt om dit te boeken alhoewel het iets duurder was dan Tonga qua vliegtickets. Toen ik het wilde boeken was de prijs ineens met 200 dollar gestegen en zat deze op 650 dollar voor een retourtje en dat vond ik toch wat te gortig. Uiteindelijk toch maar gekozen voor optie drie en dat was een weekje Sydney. De overige bestemmingen waren trouwens ook allemaal een week. Enfin, bij Qantas tickets geboekt voor 550 dollar, in euro’s is dat 280 euro ongeveer. Air New Zealand was ook een optie maar die was net 2 dollar duurder en had wat ongunstigere vliegtijden. Zo zou ik op de heenreis om 06.00 moeten vertrekken en op de terugreis iets later terwijl ik er liever van hou om wat later te vliegen zodat ik niet voor dag en dauw hoef op te staan.
Vanochtend toch maar eens begonnen met inpakken nadat ik nog even naar Queen Street was geweest om een nieuwe korte broek te halen. Het was een mooi exemplaar van Billabong geworden, het surfmerk. Mijn vorige korte broek begon slijtverschijnselen te vertonen en dat is natuurlijk geen gezicht. Na een uurtje was ik wel zo ongeveer klaar met inpakken en had ik voor zeven dagen kleren. In de kleine rugzak ging de laptop en wat snoeren. Aan de backpack heb ik mijn statief nog gehangen zodat ik mooie nachtfoto’s kan maken van de Harbour Bridge of het Opera House.
Om 15.00 stond Amanda buiten te wachten. Zij ging ook naar het vliegveld voor een vlucht naar Wellington dus we hebben samen de bus genomen. Natuurlijk doordat ze 5 minuten te laat was hadden we net de bus gemist, konden we 20 minuten wachten. Haar vlucht vertrok om 17.00 en die van mij om 18.00. Uiteindelijk waren we om 16.20 op het vliegveld na nog twee keer gestopt te zijn bij haltes die duidelijk niet in de planning lagen. Bij het zien van de rijen van de Qantas balies was het me al snel duidelijk dat dit nog wel even kon duren. Er waren tien balies voor vluchten naar Sydney, Melbourne en Los Angeles. Vooral de laatste waren erg veel mensen voor aangezien een of andere security figuur iedereen ging vragen waar hij of zij naar toe ging. Er werd vervolgens niks met die informatie gedaan dus veel is ze er niet mee op geschoten. Naast de Qantas balies werden nog mensen voor een vlucht met LanChile naar Santiago in Chili ingecheckt.
Om tien over vijf was ik dan eindelijk klaar met inchecken en op mijn boardingpass stond dat ik stoel 52D had, om 17.05 het boarden begon en het vluchtnummer QF44 was. Bij vertrek in Auckland moest ik 25 dollar vertrekbelasting betalen. Vrij nutteloos aangezien je al luchthavenbelasting betaald hebt bij aanschaf van het ticket maar het zal ergens wel weer nut hebben. Toch maar vlot door de douane aangezien ik nog even wilde kijken wat er na de douane te doen was. De douane ging snel, er waren niet veel mensen terwijl het toch een behoorlijk druk vliegveld kan zijn. Na de douane nog even een fles drank gekocht aangezien dat weer goedkoper is dan in de stad zelf.
Om 17.45 richting vliegtuig gelopen en ingestapt. Het bleek dat ik de middelste rij van drie stoelen voor mezelf had. Erg relaxed dus. Verder kreeg ik nog voor ik instapte een menukaart met wat we te eten en drinken konden krijgen, uiteraard gratis, en een koptelefoon. Om zes uur was het dan tijd om op te stijgen en we zaten al snel in de wolken waardoor er niet veel te zien was, het was overigens ook al donker. Dat valt wel op in Auckland, zodra het donker begint te worden is het ook ineens binnen tien minuten pikkedonker. Echt heel apart.
Na iets meer dan een uurtje vliegen begon men met uitdelen van de maaltijden. Ik had gekozen voor de beef in rode wijn saus met bonen en aardappelpuree. Ze zijn ook allemaal zo standaard hè die vliegtuigmaaltijden… Over het eten was niets te klagen overigens, was prima en lekker heet. Er zaten ook nog crackers, een broodje, smeerkaasspul en een stukje kaas bij. Verder zat er ook nog een glas bij waar je je wijn in kon doen als je dat als drankje had. Het glas krijgt bij mij een mooi plekje in de kamer, altijd makkelijk zo’n glas. Tijdens het vliegen heb ik nog naar de film Proof gekeken met Jake Gyllenhaal en Gwyneth Paltrow. Leuk maar ook niet meer dan dat. Het verhaal zoals het uitgelegd stond in het inflight magazine klopt niet bedacht ik me tijdens het kijken van de film.
Na ongeveer 3,5 uur vliegen zag ik wat lampjes van Sydney en vrij snel stonden we aan de grond. Bij de douane drukte de vrouw achter de balie op een verkeerd knopje waardoor het systeem begon te flippen. Zij ook overigens. Ze had mijn paspoort al gescand dus ik had geen idee of ik nu al officieel in het land was of niet. Dat was behoorlijk bagger aangezien de rij voor internationale paspoorten nogal kort was en ik dus hoopte snel door te kunnen naar de bagageband. Na ongeveer een kwartiertje en hulp van mensen met wat meer IT-verstand, heb ik dan toch door kunnen lopen. Ze bood nog een paar keer haar excuses aan maar ja, daar had ik dan weer weinig aan op zo’n moment. Bagage opgehaald, in de rij gaan staan met de rest van de mensen die niets af te geven hadden en na 10 minuten stond ik in de aankomsthal. Ik kon het hostel, Base Backpackers, opbellen om te vragen waar ik naar toe moest voor de shuttlebus naar het hostel. Ik moest naar bay 29, dat bleek overigens verkeerd te zijn, het moest bay 7 zijn. Ik dacht al, dat zal wel zo’n figuur achter de receptie zijn die nog nooit op dat hele vliegveld is geweest aangezien ik later van andere backpackers hoorde dat die naar hele andere haltes waren gestuurd.
Na een half uurtje gereden te hebben en mensen te hebben afgezet bij andere hostels heb ik ingecheckt, de boel uitgepakt en gedoucht. Er bleek in de kamer een Belgisch meisje te zitten die net buiten Sydney studeerde en de volgende dag naar Hobart ging voor een kampeervakantie. Met haar heb ik nog even een wandelingetje gemaakt door de omgeving. Om 23.00 ben ik gaan pitten.
In de periode van zes maanden dat ik buiten Nederland woon is er naast het dagelijkse leven op de universiteit natuurlijk ook tijd voor plezier en vermaak. In het hele semester is er maar één vakantie van twee weken en daar wil ik gebruik van maken om eens wat meer van de ‘omgeving’ te zien. De keuze is op Sydney, Australië gevallen voor een “autumn-break” van een week. Hieronder een reisverslag van een week Sydney en omgeving.
Zaterdag 15 april
Ongeveer drie weken na boeking was het dan eindelijk zo ver. Zoals gezegd begon gisteren de mid-semester-break oftewel de paasvakantie. Ik had besloten dat ik sowieso het land uitwilde. De eerste optie was gevallen op Tonga. Tickets hiervoor waren goed te doen qua prijs. Helaas was het nogal moeilijk om een goede accommodatie te vinden. Het meest bekende backpackers hostel kreeg niet veel positieve stemmen dus heb ik maar besloten om niet naar Tonga te gaan. De tweede optie was Samoa, een eilandengroep net voorbij de internationale datumgrens. Dit was helemaal prima en ik stond ook op het punt om dit te boeken alhoewel het iets duurder was dan Tonga qua vliegtickets. Toen ik het wilde boeken was de prijs ineens met 200 dollar gestegen en zat deze op 650 dollar voor een retourtje en dat vond ik toch wat te gortig. Uiteindelijk toch maar gekozen voor optie drie en dat was een weekje Sydney. De overige bestemmingen waren trouwens ook allemaal een week. Enfin, bij Qantas tickets geboekt voor 550 dollar, in euro’s is dat 280 euro ongeveer. Air New Zealand was ook een optie maar die was net 2 dollar duurder en had wat ongunstigere vliegtijden. Zo zou ik op de heenreis om 06.00 moeten vertrekken en op de terugreis iets later terwijl ik er liever van hou om wat later te vliegen zodat ik niet voor dag en dauw hoef op te staan.
Vanochtend toch maar eens begonnen met inpakken nadat ik nog even naar Queen Street was geweest om een nieuwe korte broek te halen. Het was een mooi exemplaar van Billabong geworden, het surfmerk. Mijn vorige korte broek begon slijtverschijnselen te vertonen en dat is natuurlijk geen gezicht. Na een uurtje was ik wel zo ongeveer klaar met inpakken en had ik voor zeven dagen kleren. In de kleine rugzak ging de laptop en wat snoeren. Aan de backpack heb ik mijn statief nog gehangen zodat ik mooie nachtfoto’s kan maken van de Harbour Bridge of het Opera House.
Om 15.00 stond Amanda buiten te wachten. Zij ging ook naar het vliegveld voor een vlucht naar Wellington dus we hebben samen de bus genomen. Natuurlijk doordat ze 5 minuten te laat was hadden we net de bus gemist, konden we 20 minuten wachten. Haar vlucht vertrok om 17.00 en die van mij om 18.00. Uiteindelijk waren we om 16.20 op het vliegveld na nog twee keer gestopt te zijn bij haltes die duidelijk niet in de planning lagen. Bij het zien van de rijen van de Qantas balies was het me al snel duidelijk dat dit nog wel even kon duren. Er waren tien balies voor vluchten naar Sydney, Melbourne en Los Angeles. Vooral de laatste waren erg veel mensen voor aangezien een of andere security figuur iedereen ging vragen waar hij of zij naar toe ging. Er werd vervolgens niks met die informatie gedaan dus veel is ze er niet mee op geschoten. Naast de Qantas balies werden nog mensen voor een vlucht met LanChile naar Santiago in Chili ingecheckt.
Om tien over vijf was ik dan eindelijk klaar met inchecken en op mijn boardingpass stond dat ik stoel 52D had, om 17.05 het boarden begon en het vluchtnummer QF44 was. Bij vertrek in Auckland moest ik 25 dollar vertrekbelasting betalen. Vrij nutteloos aangezien je al luchthavenbelasting betaald hebt bij aanschaf van het ticket maar het zal ergens wel weer nut hebben. Toch maar vlot door de douane aangezien ik nog even wilde kijken wat er na de douane te doen was. De douane ging snel, er waren niet veel mensen terwijl het toch een behoorlijk druk vliegveld kan zijn. Na de douane nog even een fles drank gekocht aangezien dat weer goedkoper is dan in de stad zelf.
Om 17.45 richting vliegtuig gelopen en ingestapt. Het bleek dat ik de middelste rij van drie stoelen voor mezelf had. Erg relaxed dus. Verder kreeg ik nog voor ik instapte een menukaart met wat we te eten en drinken konden krijgen, uiteraard gratis, en een koptelefoon. Om zes uur was het dan tijd om op te stijgen en we zaten al snel in de wolken waardoor er niet veel te zien was, het was overigens ook al donker. Dat valt wel op in Auckland, zodra het donker begint te worden is het ook ineens binnen tien minuten pikkedonker. Echt heel apart.
Na iets meer dan een uurtje vliegen begon men met uitdelen van de maaltijden. Ik had gekozen voor de beef in rode wijn saus met bonen en aardappelpuree. Ze zijn ook allemaal zo standaard hè die vliegtuigmaaltijden… Over het eten was niets te klagen overigens, was prima en lekker heet. Er zaten ook nog crackers, een broodje, smeerkaasspul en een stukje kaas bij. Verder zat er ook nog een glas bij waar je je wijn in kon doen als je dat als drankje had. Het glas krijgt bij mij een mooi plekje in de kamer, altijd makkelijk zo’n glas. Tijdens het vliegen heb ik nog naar de film Proof gekeken met Jake Gyllenhaal en Gwyneth Paltrow. Leuk maar ook niet meer dan dat. Het verhaal zoals het uitgelegd stond in het inflight magazine klopt niet bedacht ik me tijdens het kijken van de film.
Na ongeveer 3,5 uur vliegen zag ik wat lampjes van Sydney en vrij snel stonden we aan de grond. Bij de douane drukte de vrouw achter de balie op een verkeerd knopje waardoor het systeem begon te flippen. Zij ook overigens. Ze had mijn paspoort al gescand dus ik had geen idee of ik nu al officieel in het land was of niet. Dat was behoorlijk bagger aangezien de rij voor internationale paspoorten nogal kort was en ik dus hoopte snel door te kunnen naar de bagageband. Na ongeveer een kwartiertje en hulp van mensen met wat meer IT-verstand, heb ik dan toch door kunnen lopen. Ze bood nog een paar keer haar excuses aan maar ja, daar had ik dan weer weinig aan op zo’n moment. Bagage opgehaald, in de rij gaan staan met de rest van de mensen die niets af te geven hadden en na 10 minuten stond ik in de aankomsthal. Ik kon het hostel, Base Backpackers, opbellen om te vragen waar ik naar toe moest voor de shuttlebus naar het hostel. Ik moest naar bay 29, dat bleek overigens verkeerd te zijn, het moest bay 7 zijn. Ik dacht al, dat zal wel zo’n figuur achter de receptie zijn die nog nooit op dat hele vliegveld is geweest aangezien ik later van andere backpackers hoorde dat die naar hele andere haltes waren gestuurd.
Na een half uurtje gereden te hebben en mensen te hebben afgezet bij andere hostels heb ik ingecheckt, de boel uitgepakt en gedoucht. Er bleek in de kamer een Belgisch meisje te zitten die net buiten Sydney studeerde en de volgende dag naar Hobart ging voor een kampeervakantie. Met haar heb ik nog even een wandelingetje gemaakt door de omgeving. Om 23.00 ben ik gaan pitten.
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
Zondag 16 april
De eerste volle dag in Sydney en ik werd om 10.00 wakker. Ik had de avond ervoor al gezien dat er voor Town Hall (Stadhuis) een Woolworths supermarkt is en aangezien ik die in Auckland kende onder de naam Foodtown wist ik dat het voor een stadssupermarkt behoorlijk goedkoop was. Bij de supermarkt heb ik een klein, afgeprijsd, pakje chocolademelk gehaald, wat broodjes met gesmolten kaas en bacon en ik had een prima ontbijt. Ik was overigens om een uur of 11 pas buiten. Had alle tijd en geen zin om snel buiten te staan. Met ontbijt in de hand ben ik gaan lopen. Niet echt met een bepaald doel, ik had de Lonely Planet bij me die overigens een zeer goede kaart bleek te hebben en zag wel waar ik zou uitkomen. Het Belgische meisje van de avond ervoor vertelde me al dat als ik George Street zou uitlopen, dat ik dan automatisch bij Circular Quay zou uitkomen. George Str is zo ongeveer de Queen Str van Auckland oftewel de Herestraat in Groningen. Er zaten ontzettend veel winkels in mooie panden. Er was onderweg een groot contrast met oude en nieuwe gebouwen te zien.
Naast Town Hall aan George Str zat ook een groot winkelcomplex in een soort van Victoriaanse bouwstijl. Het was helemaal gerenoveerd en zag er prachtig uit. Ik meende dat het iets van 3 verdiepingen telde inclusief kelder. Onderweg ben ik ook veel souvenirwinkeltjes tegengekomen. Ik wilde nog een patch voor op m’n rugzak hebben en dan het liefst de vlag met de naam van het land er onder. Tot op heden heb ik deze nog niet gevonden. Wel een met alleen een vlag. Tevens wil ik ook nog een vlag hebben, lijkt me wel een leuke herinnering. Veel toeristenwinkels hebben een speakersysteem die de aanbiedingen omroept. Mededelingen zoals “Designer brand t-shirts 40 dollars, now only 10 dollars” enzovoort. Ik hoorde dit bij veel van dit soort winkels en was nieuw met het fenomeen. Zowel in Auckland als New York had ik het nog niet gezien. Het is wel dè manier om klanten in de winkel te krijgen natuurlijk. Je moet ook niet te lang in zo’n winkel staan want na verloop van tijd heb je het bandje een paar keer gehoord en kan je de hele lijst meedreunen.
Na ongeveer een minuut of 30 lopen inclusief pauzes om dingen te bekijken of te winkels te bezoeken kwam ik bij Circular Quay. Circular Quay is the place to be als het gaat om ferry’s. Vanaf hier vertrekken alle ferry’s naar Darling Harbour, Mosman, Milson’s Point, Manly en andere bestemmingen. Manly ligt aan de Tasman Sea en wil ik ook nog bezoeken. Over Circular Quay loopt een snelweg die de automobilist naar de Harbour Bridge brengt. Naast de ferry’s vind je in Circular Quay ook nog veel winkels, restaurantjes, cafés, en natuurlijk cafetaria’s waar je fish ’n chips kan kopen. Iets wat ik overigens niet heb gedaan aangezien het er niet alleen retevet uitzag maar ook ontzettend duur was. Het was iets van 9 dollar voor een portie. Naast Circular Quay ligt de wijk The Rocks, een leuke buurt voor als je net een te dikke portomonnee hebt. Veel winkeltjes die allemaal typisch Australische dingen verkopen. Uiteraard zijn dit toeristenprijzen en ben je beter af om eens te kijken in Chinatown bij de lokale Chinees om te zien of die niet hetzelfde voor een lagere prijs heeft. Er ligt ook een leuk park bij Circular Quay. Doordat het zo’n 30 graden warm was waren veel mensen aan het “zonnebaden” in het park, aan het relaxen of genieten van de straatartiesten die een paar cent probeerden bij te verdienen. Vanuit dat park, dat aan het water ligt, zie je in één oogopslag het Opera House en de Harbour Bridge; een ontzettend indrukwekkend gezicht en beide erg indrukwekkend om te zien. Na jaren van bekijken op ansichtkaarten, plaatjes op internet en er over gepraat te hebben zie ik ze dan eindelijk met mijn eigen ogen.
Wat een imposant gebouw is dat Opera House! Zoals veel mensen zeggen, het lijkt inderdaad precies of de daken van de gebouwen uit een paar panelen bestaan maar als je er dicht op staat zie je allemaal kleine tegeltjes. Ik ben eerst naar de brug gelopen over de cruise terminal. Op een gegeven moment aan het einde van de kade sta je erg dicht bij de brug en kan je prima foto’s maken. Je kon ook goed zien hoe mensen boven op de brug aan het lopen waren. Je kan een speciale tour doen waarmee je helemaal naar het topje van de brug gaat. Dit schijnt ontzettend mooi te zijn en je hebt een schitterend uitzicht. Dat mag ook wel als je bedenkt dat je daar zo’n 160 dollar oftewel 96 euro voor betaalt. Omdat ik het nogal duur vond heb ik het niet gedaan maar heb ik mooi gekeken naar de mensen die het wel deden, voor zover dat mogelijk was uiteraard.
Vanaf de cruise terminal had ik ook een perfect zicht op het Opera House aangezien dit precies aan de andere kant van de inham ligt. De inham is dus het vaarwater van de ferrymaatschappijen en je ziet dus ook constant ferry’s in allerlei kleuren en maten voorbij varen. Na ongeveer een uurtje kwam er een groot cruiseschip langs, “Spirit Of Tasmania”, dat onder de Harbour Bridge verdween. Omdat ik het Opera House toch wel van wat dichterbij wilde bekijken ben ik teruggelopen naar het centrale plein bij Circular Quay en via dat plein en het bekijken van wat straatartiesten, ben ik uitgekomen op een soort van boulevard die mij naar het Opera House bracht. Op deze boulevard waren allemaal barretjes te vinden en er waren veel mensen. Dat was ook niet gek gezien de temperaturen. Des te dichterbij ik bij het Opera House kwam, des te groter en imposanter het bouwwerk werd. De zon scheen fel op de tegeltjes en het was ontzettend moeilijk om te zien hoeveel panelen het waren. Voor het Opera House was een grote trap waar veel mensen op zaten te genieten van het uitzicht. Het bleek dat je helemaal om het Opera House kon lopen dus dit had ik dan ook gedaan. Je had een perfect uitzicht op de baai en de Harbour Bridge die toch wel enorm hoog leek, en dus ook bleek te zijn.
Na de wandeling om het gebouw heen zag ik een folder waarin stond dat het mogelijk was om voor het studententarief van 16 dollar een guided tour te krijgen in en rondom het Opera House. Mijn studentenkaart van AUT werd zonder problemen aangenomen. Vijf minuten later begon de tour die een uur zou duren. William, onze gids bracht ons eerst naar de garderobe waar we grote tassen konden achterlaten, gratis uiteraard. Ik had geen zin om mijn tas mee te slepen dus heb ik mijn tas ingeleverd. Natuurlijk gingen de videocamera en het fototoestel wel mee want ik wilde wel foto’s maken. Als eerste bracht William ons naar The Studio, een van de kleinere zalen aan de zijkant van het Opera House. In deze ruimte kunnen ongeveer 350 mensen zitten op het balkon en op een tribune. Deze ruimte was vroeger een opnamestudio en dus waren er overal dubbele deuren aanwezig. Tegenwoordig wordt de ruimte ook veel gebruikt als nachtclub aangezien de tribune verwijderd kan worden waardoor een grote ruimte ontstaat. Naast het nachtclub gebeuren, wat overigens niet vaak gebeurt, worden hier vooral kleine voorstellingen gegeven. De wandeling bracht ons verder naar de trappen aan de zijkant van de grootste hall van het Opera House, de Concert Hall. William maakte overigens in het begin van de rondleiding al duidelijk dat er niet gefotografeerd en gefilmd mocht worden in de ruimtes zelf, wel in de gangpaden en hal. Dit principe zal wel overgewaaid zijn uit Amerika dacht ik waar men je na een rondleiding afzet bij de shop van de bezienswaardigheid. Beetje ruk voor William dat ik inmiddels al een minuut film had van zijn uitleg.
De trappen brachten ons naar een ingang voor de Concert Hall. Er werd verteld dat de top van de Concert Hall 67 meter is en de top van de Opera Hall 47 meter is, dat is dus 20 meter lager. De Harbour Bridge is 134 en dat is dus precies het dubbele van het hoogste punt van het Opera House. Is toch nog best veel, 67 meter. Dat had ik niet verwacht. De ingang waar we naar toe waren gebracht, was de foyer van de Concert Hall waar je voor de voorstelling een drankje kan nemen of kon babbelen met vrienden. Eenmaal binnen in de Concert Hall keek ik mijn ogen uit. Ontzettend groot en ruim opgezet en het plafond was ontzettend ver weg. Met de flitser uit en de geluidjes van de camera heb ik toch wat foto’s kunnen maken. Ontzettend indrukwekkend. Er kunnen zo’n 2700 mensen in de Concert Hall en in de Opera Hall kunnen er zo’n 1550. De Opera Hall is dan ook een stuk kleiner, iets wat je meteen zag als je binnen was. Ook viel het op dat er bij het podium van de Opera Hall geen ruimte was aan de zijkanten. Normaliter zie je bij een podium dat de zijkanten benut worden om dingen in te brengen of mensen op het podium te laten brengen maar daar was hier geen ruimte voor. De muur was de grens van het gebouw en als je een gat zou boren in de muur zou je buiten het wandelpad om het gebouw zien. Alles moet dus van achteren komen. Het orkest had een speciale plek onder het podium en doordeweeks zijn er veel balletoefeningen die je kan bezoeken. De stoelen in zowel de Opera Hall als de Concert Hall waren hetzelfde, allebei design maar een andere kleur bekleding. Na nog wat uitleg over het gebouw en de tegeltjes was de rondleiding ten einde. Het duurde iets meer dan een uur. Er zijn overigens rond de 1.065.000 tegeltjes gebruikt en doordat er kieren zitten tussen de tegeltjes kan het regenwater er tussendoor glijden en reinigen de tegeltjes zichzelf.
The Studio. De foto's van The Studio, Concert Hall en Opera Hall zijn onscherp omdat er officeel geen foto's gemaakt mogen worden en ik dus mijin flits niet kon gebruiken. Hier wordt overigens op gecontroleerd.
Concert Hall + dak.
Opera Hall.
Na nog wat foto’s van het Opera House gemaakt te hebben zag ik de ingang van de Royal Botanic Gardens en ik wist dat ik hier ook nog naar toe moest. Het zag er veelbelovend uit. In de Lonely Planet gids stond nog een leuke wandeling die ongeveer langs mijn hostel kwam. Deze begon op Circular Quay dus dat kwam mooi uit. Via Pitt Street liep ik een stukje over George Street naar Chinatown en Market City. Pitt Street is een winkelstraat waar veel dure merken een winkel hebben, zoals Louis Vuitton. Tevens heb je hier ook de Pitt Street Mall wat niet meer is dan een stukje winkelstraat afgezet voor rijdend publiek.
Op George Street kom ik langs de bioscoop en Star City, een soort van uitgaansgebied. Ik heb het allemaal met open ogen waargenomen, zoveel was er te zien. Bij Hay Street lag de ingang van Chinatown en Market City. Market City is een overdekte mall met een goedkope Aziatische supermarkt waar ik voor twee dollar drie liter water heb kunnen kopen. Koopje dus. Ik zag dat er hier een halte voor de monorail was dus ik als toerist zijnde kan het natuurlijk niet laten om niet in de monorail te gaan. Deze rijdt een circuit van vier kilometer in veertien minuten door het midtown gedeelte van het centrum en kwam onder andere over Market Street, Pitt Street en Darling Harbour. Het laatste is ook een uitgaansgebied met onder andere het National Maritime Museum en het Sydney Aquarium. Ik heb een rondje gemaakt met de monorail en in het tweede rondje ben ik uitgestapt op Market Street. Via Pitt Street ben ik uitgekomen bij een Subway waar ik een broodje heb gehaald. Dit was ook meteen het avondeten. ’s Avonds eigenlijk weinig gedaan aangezien ik behoorlijk moe in de benen was. De wandeling door het centrum was ongeveer een kilometer of vijf volgens de Lonely Planet.
De eerste volle dag in Sydney en ik werd om 10.00 wakker. Ik had de avond ervoor al gezien dat er voor Town Hall (Stadhuis) een Woolworths supermarkt is en aangezien ik die in Auckland kende onder de naam Foodtown wist ik dat het voor een stadssupermarkt behoorlijk goedkoop was. Bij de supermarkt heb ik een klein, afgeprijsd, pakje chocolademelk gehaald, wat broodjes met gesmolten kaas en bacon en ik had een prima ontbijt. Ik was overigens om een uur of 11 pas buiten. Had alle tijd en geen zin om snel buiten te staan. Met ontbijt in de hand ben ik gaan lopen. Niet echt met een bepaald doel, ik had de Lonely Planet bij me die overigens een zeer goede kaart bleek te hebben en zag wel waar ik zou uitkomen. Het Belgische meisje van de avond ervoor vertelde me al dat als ik George Street zou uitlopen, dat ik dan automatisch bij Circular Quay zou uitkomen. George Str is zo ongeveer de Queen Str van Auckland oftewel de Herestraat in Groningen. Er zaten ontzettend veel winkels in mooie panden. Er was onderweg een groot contrast met oude en nieuwe gebouwen te zien.
Naast Town Hall aan George Str zat ook een groot winkelcomplex in een soort van Victoriaanse bouwstijl. Het was helemaal gerenoveerd en zag er prachtig uit. Ik meende dat het iets van 3 verdiepingen telde inclusief kelder. Onderweg ben ik ook veel souvenirwinkeltjes tegengekomen. Ik wilde nog een patch voor op m’n rugzak hebben en dan het liefst de vlag met de naam van het land er onder. Tot op heden heb ik deze nog niet gevonden. Wel een met alleen een vlag. Tevens wil ik ook nog een vlag hebben, lijkt me wel een leuke herinnering. Veel toeristenwinkels hebben een speakersysteem die de aanbiedingen omroept. Mededelingen zoals “Designer brand t-shirts 40 dollars, now only 10 dollars” enzovoort. Ik hoorde dit bij veel van dit soort winkels en was nieuw met het fenomeen. Zowel in Auckland als New York had ik het nog niet gezien. Het is wel dè manier om klanten in de winkel te krijgen natuurlijk. Je moet ook niet te lang in zo’n winkel staan want na verloop van tijd heb je het bandje een paar keer gehoord en kan je de hele lijst meedreunen.
Na ongeveer een minuut of 30 lopen inclusief pauzes om dingen te bekijken of te winkels te bezoeken kwam ik bij Circular Quay. Circular Quay is the place to be als het gaat om ferry’s. Vanaf hier vertrekken alle ferry’s naar Darling Harbour, Mosman, Milson’s Point, Manly en andere bestemmingen. Manly ligt aan de Tasman Sea en wil ik ook nog bezoeken. Over Circular Quay loopt een snelweg die de automobilist naar de Harbour Bridge brengt. Naast de ferry’s vind je in Circular Quay ook nog veel winkels, restaurantjes, cafés, en natuurlijk cafetaria’s waar je fish ’n chips kan kopen. Iets wat ik overigens niet heb gedaan aangezien het er niet alleen retevet uitzag maar ook ontzettend duur was. Het was iets van 9 dollar voor een portie. Naast Circular Quay ligt de wijk The Rocks, een leuke buurt voor als je net een te dikke portomonnee hebt. Veel winkeltjes die allemaal typisch Australische dingen verkopen. Uiteraard zijn dit toeristenprijzen en ben je beter af om eens te kijken in Chinatown bij de lokale Chinees om te zien of die niet hetzelfde voor een lagere prijs heeft. Er ligt ook een leuk park bij Circular Quay. Doordat het zo’n 30 graden warm was waren veel mensen aan het “zonnebaden” in het park, aan het relaxen of genieten van de straatartiesten die een paar cent probeerden bij te verdienen. Vanuit dat park, dat aan het water ligt, zie je in één oogopslag het Opera House en de Harbour Bridge; een ontzettend indrukwekkend gezicht en beide erg indrukwekkend om te zien. Na jaren van bekijken op ansichtkaarten, plaatjes op internet en er over gepraat te hebben zie ik ze dan eindelijk met mijn eigen ogen.
Wat een imposant gebouw is dat Opera House! Zoals veel mensen zeggen, het lijkt inderdaad precies of de daken van de gebouwen uit een paar panelen bestaan maar als je er dicht op staat zie je allemaal kleine tegeltjes. Ik ben eerst naar de brug gelopen over de cruise terminal. Op een gegeven moment aan het einde van de kade sta je erg dicht bij de brug en kan je prima foto’s maken. Je kon ook goed zien hoe mensen boven op de brug aan het lopen waren. Je kan een speciale tour doen waarmee je helemaal naar het topje van de brug gaat. Dit schijnt ontzettend mooi te zijn en je hebt een schitterend uitzicht. Dat mag ook wel als je bedenkt dat je daar zo’n 160 dollar oftewel 96 euro voor betaalt. Omdat ik het nogal duur vond heb ik het niet gedaan maar heb ik mooi gekeken naar de mensen die het wel deden, voor zover dat mogelijk was uiteraard.
Vanaf de cruise terminal had ik ook een perfect zicht op het Opera House aangezien dit precies aan de andere kant van de inham ligt. De inham is dus het vaarwater van de ferrymaatschappijen en je ziet dus ook constant ferry’s in allerlei kleuren en maten voorbij varen. Na ongeveer een uurtje kwam er een groot cruiseschip langs, “Spirit Of Tasmania”, dat onder de Harbour Bridge verdween. Omdat ik het Opera House toch wel van wat dichterbij wilde bekijken ben ik teruggelopen naar het centrale plein bij Circular Quay en via dat plein en het bekijken van wat straatartiesten, ben ik uitgekomen op een soort van boulevard die mij naar het Opera House bracht. Op deze boulevard waren allemaal barretjes te vinden en er waren veel mensen. Dat was ook niet gek gezien de temperaturen. Des te dichterbij ik bij het Opera House kwam, des te groter en imposanter het bouwwerk werd. De zon scheen fel op de tegeltjes en het was ontzettend moeilijk om te zien hoeveel panelen het waren. Voor het Opera House was een grote trap waar veel mensen op zaten te genieten van het uitzicht. Het bleek dat je helemaal om het Opera House kon lopen dus dit had ik dan ook gedaan. Je had een perfect uitzicht op de baai en de Harbour Bridge die toch wel enorm hoog leek, en dus ook bleek te zijn.
Na de wandeling om het gebouw heen zag ik een folder waarin stond dat het mogelijk was om voor het studententarief van 16 dollar een guided tour te krijgen in en rondom het Opera House. Mijn studentenkaart van AUT werd zonder problemen aangenomen. Vijf minuten later begon de tour die een uur zou duren. William, onze gids bracht ons eerst naar de garderobe waar we grote tassen konden achterlaten, gratis uiteraard. Ik had geen zin om mijn tas mee te slepen dus heb ik mijn tas ingeleverd. Natuurlijk gingen de videocamera en het fototoestel wel mee want ik wilde wel foto’s maken. Als eerste bracht William ons naar The Studio, een van de kleinere zalen aan de zijkant van het Opera House. In deze ruimte kunnen ongeveer 350 mensen zitten op het balkon en op een tribune. Deze ruimte was vroeger een opnamestudio en dus waren er overal dubbele deuren aanwezig. Tegenwoordig wordt de ruimte ook veel gebruikt als nachtclub aangezien de tribune verwijderd kan worden waardoor een grote ruimte ontstaat. Naast het nachtclub gebeuren, wat overigens niet vaak gebeurt, worden hier vooral kleine voorstellingen gegeven. De wandeling bracht ons verder naar de trappen aan de zijkant van de grootste hall van het Opera House, de Concert Hall. William maakte overigens in het begin van de rondleiding al duidelijk dat er niet gefotografeerd en gefilmd mocht worden in de ruimtes zelf, wel in de gangpaden en hal. Dit principe zal wel overgewaaid zijn uit Amerika dacht ik waar men je na een rondleiding afzet bij de shop van de bezienswaardigheid. Beetje ruk voor William dat ik inmiddels al een minuut film had van zijn uitleg.
De trappen brachten ons naar een ingang voor de Concert Hall. Er werd verteld dat de top van de Concert Hall 67 meter is en de top van de Opera Hall 47 meter is, dat is dus 20 meter lager. De Harbour Bridge is 134 en dat is dus precies het dubbele van het hoogste punt van het Opera House. Is toch nog best veel, 67 meter. Dat had ik niet verwacht. De ingang waar we naar toe waren gebracht, was de foyer van de Concert Hall waar je voor de voorstelling een drankje kan nemen of kon babbelen met vrienden. Eenmaal binnen in de Concert Hall keek ik mijn ogen uit. Ontzettend groot en ruim opgezet en het plafond was ontzettend ver weg. Met de flitser uit en de geluidjes van de camera heb ik toch wat foto’s kunnen maken. Ontzettend indrukwekkend. Er kunnen zo’n 2700 mensen in de Concert Hall en in de Opera Hall kunnen er zo’n 1550. De Opera Hall is dan ook een stuk kleiner, iets wat je meteen zag als je binnen was. Ook viel het op dat er bij het podium van de Opera Hall geen ruimte was aan de zijkanten. Normaliter zie je bij een podium dat de zijkanten benut worden om dingen in te brengen of mensen op het podium te laten brengen maar daar was hier geen ruimte voor. De muur was de grens van het gebouw en als je een gat zou boren in de muur zou je buiten het wandelpad om het gebouw zien. Alles moet dus van achteren komen. Het orkest had een speciale plek onder het podium en doordeweeks zijn er veel balletoefeningen die je kan bezoeken. De stoelen in zowel de Opera Hall als de Concert Hall waren hetzelfde, allebei design maar een andere kleur bekleding. Na nog wat uitleg over het gebouw en de tegeltjes was de rondleiding ten einde. Het duurde iets meer dan een uur. Er zijn overigens rond de 1.065.000 tegeltjes gebruikt en doordat er kieren zitten tussen de tegeltjes kan het regenwater er tussendoor glijden en reinigen de tegeltjes zichzelf.
The Studio. De foto's van The Studio, Concert Hall en Opera Hall zijn onscherp omdat er officeel geen foto's gemaakt mogen worden en ik dus mijin flits niet kon gebruiken. Hier wordt overigens op gecontroleerd.
Concert Hall + dak.
Opera Hall.
Na nog wat foto’s van het Opera House gemaakt te hebben zag ik de ingang van de Royal Botanic Gardens en ik wist dat ik hier ook nog naar toe moest. Het zag er veelbelovend uit. In de Lonely Planet gids stond nog een leuke wandeling die ongeveer langs mijn hostel kwam. Deze begon op Circular Quay dus dat kwam mooi uit. Via Pitt Street liep ik een stukje over George Street naar Chinatown en Market City. Pitt Street is een winkelstraat waar veel dure merken een winkel hebben, zoals Louis Vuitton. Tevens heb je hier ook de Pitt Street Mall wat niet meer is dan een stukje winkelstraat afgezet voor rijdend publiek.
Op George Street kom ik langs de bioscoop en Star City, een soort van uitgaansgebied. Ik heb het allemaal met open ogen waargenomen, zoveel was er te zien. Bij Hay Street lag de ingang van Chinatown en Market City. Market City is een overdekte mall met een goedkope Aziatische supermarkt waar ik voor twee dollar drie liter water heb kunnen kopen. Koopje dus. Ik zag dat er hier een halte voor de monorail was dus ik als toerist zijnde kan het natuurlijk niet laten om niet in de monorail te gaan. Deze rijdt een circuit van vier kilometer in veertien minuten door het midtown gedeelte van het centrum en kwam onder andere over Market Street, Pitt Street en Darling Harbour. Het laatste is ook een uitgaansgebied met onder andere het National Maritime Museum en het Sydney Aquarium. Ik heb een rondje gemaakt met de monorail en in het tweede rondje ben ik uitgestapt op Market Street. Via Pitt Street ben ik uitgekomen bij een Subway waar ik een broodje heb gehaald. Dit was ook meteen het avondeten. ’s Avonds eigenlijk weinig gedaan aangezien ik behoorlijk moe in de benen was. De wandeling door het centrum was ongeveer een kilometer of vijf volgens de Lonely Planet.
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
Maandag 17 april
Vandaag weer veel gewandeld. Ik heb tot een uur of 10 geslapen en net zoals gisteren eerst een tripje gemaakt naar de Woolworths. Het ontbijt was hetzelfde als gisteren. Afgeprijsde dingen kopen is echt zo Nederlands maar wel voordelig.
Ik had besloten dat ik eens naar Kings Cross wilde. Kings Cross is het walhalla voor backpackers en volgens de verhalen zit het er stampvol met backpackers, backpackershostels, internetcafés en vele andere backpacker gerelateerde zaken. Ik pakte mijn Lonely Planet en zag dat er een mooie wandeling in stond die begon op Circular Quay. De wandeling heette de “The Rocks to Kings Cross jaunt”. Officieel begon de wandeling in The Rocks maar omdat ik dat al eerder had gezien heb ik dat overgeslagen. The Rocks ligt overigens naast Circular Quay dus zoveel heb ik dan niet gemist. Ik ben dus begonnen op Circular Quay op de cruise terminal. Vanaf hier heb je een perfect uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. Vlak naast de cruise terminal heb je het Museum of Contemporary Art, een gebouw in art deco stijl gebouwd waar je gratis naar binnen kan. Het museum herbergt een collectie met moderne kunst uit Australië en daarbuiten. Ik ben niet naar binnen geweest overigens.
De volgende bezienswaardigheid was het Customs House, een mooi oud gebouw dat in 2005 heropend is na een grote verbouwing. De eerste drie verdiepingen zijn nu in gebruik als bibliotheek. Ik ben verder gelopen en kwam bij het Opera House. Om de een of andere reden heb ik er toch nog een paar foto’s van gemaakt terwijl ik er al een hele fotogalerij van had. Het blijft een enorm indrukwekkend gebouw om te zien.
Na nog een rondje gemaakt te hebben om het Opera House liep ik naar de entree van de Royal Botanical Gardens, een groot park met veel bijzondere planten en bomen. Echt schitterend om te zien. Het wandelpad liep helemaal langs de kust, tussen water en tuin. Onderweg heb ik veel foto’s kunnen maken en natuurlijk gemaakt. Ik liep helemaal om Farm Cove, een van de vele inhammen van Sydney Harbour. Het volgende scenic lookout point was Mrs Macquaries Point. Vanuit hier had je een perfect uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. Mooi punt om ze op een één foto te krijgen. Vanaf Mrs Macquaries Point zag je ook al het een en ander van Woolloomooloo Bay en Finger Wharf, de volgende inham. De wandeling bracht me via Andrew Boy Charlton Pool, een zwembad aan de rand van de inham, naar de Art Gallery Of New South Wales, een museum. De entree was gratis dus ik natuurlijk naar binnen. Dit leek me wat interessanter dan het Museum of Contemporary Art. In het museum was veel moderne maar ook wat oudere kunst te zien. Er hing ook nog een schilderij van Vincent van Gogh waar ik de titel even van vergeten ben. Tevens was er een expositie van Japanse of Chinese kunst, ik vind het altijd maar moeilijk om die twee schriften uit elkaar te houden.
Na een tijdje in het museum rond gebracht te hebben ben ik doorgelopen naar Woolloomooloo. Via een loopbrug over de snelweg kwam ik bij Finger Wharf in Woolloomooloo terecht. De naam dankt zich aan de vorm. Het is een vierkant uitsteeksel in de inham dat lijkt op een vinger. Er bevinden zich hier veel dure appartementen en het schijnt dat Russell Crowe en Kylie Minogue hier een appartement hebben. Tsja, als ik zoveel geld zou hebben zou ik er nog geen appartement kopen. Puur vanwege het uitzicht als je aan de verkeerde kant zit. De ene kant is mooi, met een uitzicht op The Domain, een groot park waar ook de Art Gallery of NSW zit maar de andere kant levert je een uitzicht op een marinebasis met marineschepen waarvan het lijkt alsof de helft al met pensioen is. Misschien dat een likje verf wonderen doet. Bij Finger Wharf meteen ook even een lunchpauze genomen. Ik kwam een toko tegen die pie’s verkoopt die volgens de Lonely Planet erg lekker moeten zijn. Harry’s Café de Wheels leverde een prima lunch op. Na de lunch doorgelopen naar de McElhone stairs, een partij trappen die naar de wijk Elizabeth Bay leidden. Dit was niet meer dan een woonwijk dus doorgelopen naar Macleay Street die over zou gaan in Darlinghurst Road, de grote straat door Kings Cross. Op een gegeven moment kwam ik in Kings Cross terecht bij de grote fontein met de richtingswijzer die naar alle uiteinden van de wereld wees met bijbehorende kilometers. Daar was ik dan, Kings Cross, het walhalla voor backpackers. Het was niet superdruk op straat terwijl het toch midden op de middag was. Backpackers waren er dus wel, de internetcafés ook en er waren ook wat hostels. Ik mistte alleen de atmosfeer zoals ik uit de verhalen opgemaakt had. In wat zijstraten van Darlinghurst Road was het dan ook een stuk stiller. Ik vond het niet echt een superleuke buurt en was dan ook blij dat mijn hostel daar niet zat. Onderweg hebben minimaal 10 “junks” mij gevraagd om een kleine donatie omdat ze dakloos zouden zijn. Ja kom op zeg, ik ben toerist, ik kan mijn geld wel ergens anders aan besteden. Nee, dan ben ik blij dat ik in Central zit.
Vanaf Kings Cross heb ik de trein genomen richting Town Hall en heb ik daar nog wat rondgelopen. Ik was alweer behoorlijk moe in de benen en heb bij de supermarkt wat kippenpoten gehaald en patat. Patat wordt hier overigens “chips” genoemd. Chips heeft dus een dubbele betekenis.
Vandaag weer veel gewandeld. Ik heb tot een uur of 10 geslapen en net zoals gisteren eerst een tripje gemaakt naar de Woolworths. Het ontbijt was hetzelfde als gisteren. Afgeprijsde dingen kopen is echt zo Nederlands maar wel voordelig.
Ik had besloten dat ik eens naar Kings Cross wilde. Kings Cross is het walhalla voor backpackers en volgens de verhalen zit het er stampvol met backpackers, backpackershostels, internetcafés en vele andere backpacker gerelateerde zaken. Ik pakte mijn Lonely Planet en zag dat er een mooie wandeling in stond die begon op Circular Quay. De wandeling heette de “The Rocks to Kings Cross jaunt”. Officieel begon de wandeling in The Rocks maar omdat ik dat al eerder had gezien heb ik dat overgeslagen. The Rocks ligt overigens naast Circular Quay dus zoveel heb ik dan niet gemist. Ik ben dus begonnen op Circular Quay op de cruise terminal. Vanaf hier heb je een perfect uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. Vlak naast de cruise terminal heb je het Museum of Contemporary Art, een gebouw in art deco stijl gebouwd waar je gratis naar binnen kan. Het museum herbergt een collectie met moderne kunst uit Australië en daarbuiten. Ik ben niet naar binnen geweest overigens.
De volgende bezienswaardigheid was het Customs House, een mooi oud gebouw dat in 2005 heropend is na een grote verbouwing. De eerste drie verdiepingen zijn nu in gebruik als bibliotheek. Ik ben verder gelopen en kwam bij het Opera House. Om de een of andere reden heb ik er toch nog een paar foto’s van gemaakt terwijl ik er al een hele fotogalerij van had. Het blijft een enorm indrukwekkend gebouw om te zien.
Na nog een rondje gemaakt te hebben om het Opera House liep ik naar de entree van de Royal Botanical Gardens, een groot park met veel bijzondere planten en bomen. Echt schitterend om te zien. Het wandelpad liep helemaal langs de kust, tussen water en tuin. Onderweg heb ik veel foto’s kunnen maken en natuurlijk gemaakt. Ik liep helemaal om Farm Cove, een van de vele inhammen van Sydney Harbour. Het volgende scenic lookout point was Mrs Macquaries Point. Vanuit hier had je een perfect uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. Mooi punt om ze op een één foto te krijgen. Vanaf Mrs Macquaries Point zag je ook al het een en ander van Woolloomooloo Bay en Finger Wharf, de volgende inham. De wandeling bracht me via Andrew Boy Charlton Pool, een zwembad aan de rand van de inham, naar de Art Gallery Of New South Wales, een museum. De entree was gratis dus ik natuurlijk naar binnen. Dit leek me wat interessanter dan het Museum of Contemporary Art. In het museum was veel moderne maar ook wat oudere kunst te zien. Er hing ook nog een schilderij van Vincent van Gogh waar ik de titel even van vergeten ben. Tevens was er een expositie van Japanse of Chinese kunst, ik vind het altijd maar moeilijk om die twee schriften uit elkaar te houden.
Na een tijdje in het museum rond gebracht te hebben ben ik doorgelopen naar Woolloomooloo. Via een loopbrug over de snelweg kwam ik bij Finger Wharf in Woolloomooloo terecht. De naam dankt zich aan de vorm. Het is een vierkant uitsteeksel in de inham dat lijkt op een vinger. Er bevinden zich hier veel dure appartementen en het schijnt dat Russell Crowe en Kylie Minogue hier een appartement hebben. Tsja, als ik zoveel geld zou hebben zou ik er nog geen appartement kopen. Puur vanwege het uitzicht als je aan de verkeerde kant zit. De ene kant is mooi, met een uitzicht op The Domain, een groot park waar ook de Art Gallery of NSW zit maar de andere kant levert je een uitzicht op een marinebasis met marineschepen waarvan het lijkt alsof de helft al met pensioen is. Misschien dat een likje verf wonderen doet. Bij Finger Wharf meteen ook even een lunchpauze genomen. Ik kwam een toko tegen die pie’s verkoopt die volgens de Lonely Planet erg lekker moeten zijn. Harry’s Café de Wheels leverde een prima lunch op. Na de lunch doorgelopen naar de McElhone stairs, een partij trappen die naar de wijk Elizabeth Bay leidden. Dit was niet meer dan een woonwijk dus doorgelopen naar Macleay Street die over zou gaan in Darlinghurst Road, de grote straat door Kings Cross. Op een gegeven moment kwam ik in Kings Cross terecht bij de grote fontein met de richtingswijzer die naar alle uiteinden van de wereld wees met bijbehorende kilometers. Daar was ik dan, Kings Cross, het walhalla voor backpackers. Het was niet superdruk op straat terwijl het toch midden op de middag was. Backpackers waren er dus wel, de internetcafés ook en er waren ook wat hostels. Ik mistte alleen de atmosfeer zoals ik uit de verhalen opgemaakt had. In wat zijstraten van Darlinghurst Road was het dan ook een stuk stiller. Ik vond het niet echt een superleuke buurt en was dan ook blij dat mijn hostel daar niet zat. Onderweg hebben minimaal 10 “junks” mij gevraagd om een kleine donatie omdat ze dakloos zouden zijn. Ja kom op zeg, ik ben toerist, ik kan mijn geld wel ergens anders aan besteden. Nee, dan ben ik blij dat ik in Central zit.
Vanaf Kings Cross heb ik de trein genomen richting Town Hall en heb ik daar nog wat rondgelopen. Ik was alweer behoorlijk moe in de benen en heb bij de supermarkt wat kippenpoten gehaald en patat. Patat wordt hier overigens “chips” genoemd. Chips heeft dus een dubbele betekenis.
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
Wat een verslag, Jaguarized... ik lees 'm morgen even uitgebreid door. Sydney is voor mij de mooiste stad ter wereld
Oh sorry je was nog niet klaar
[ Bericht 11% gewijzigd door Denocorp op 14-07-2006 05:12:31 ]
Oh sorry je was nog niet klaar
[ Bericht 11% gewijzigd door Denocorp op 14-07-2006 05:12:31 ]
Bankiertje
Dinsdag 18 april
Wederom wat later opgestaan, rond een uur of 11 dit keer. Volgens mijn kamergenoten moest ik naar Bondi Beach gaan. Ik kende Bondi Beach al als het meest bekende strand van Australië en aangezien het met de trein en bus een klein ritje was vond ik het wel de moeite waard om daar vandaag eens heen te gaan. Gewapend met hetzelfde ontbijt als de voorgaande dagen heb ik de trein gepakt van Town Hall naar Bondi Junction. Vanaf Bondi Junction gaat er dan een bus naar Bondi Beach. Ik ben totaal ongeveer 20-25 minuten onderweg geweest.
Bondi Beach is een heel mooi strand. Ontzettend breed, mooi wit zand en veel mensen. Bondi zelf is een klein plaatsje / suburb van Sydney en echt een surfers paradise. Veel surfwinkels aangezien er nogal veel gesurft wordt. In de Lonely Planet zag ik dat er een wandeling was van Bondi naar Cougee Beach, de Eastern Beaches Coastal Walk. De wandeling zou zo’n 5 kilometer moeten zijn maar volgens mij was het al met al een kilometer of 8. Het was namelijk 3,5 kilometer / 1 uur lopen naar Bronte Beach en dat was volgens het kaartje halverwege. De wandeling bracht me in Tamarama Beach, Bronte Beach, Clovelly en eindstation Cougee. Het was een ontzettend mooie wandeling. De Coastal Walk neemt je helemaal mee naar de kust en dat levert spectaculaire uitzichten op. Onderweg kwam ik ineens op een kerkhof terecht. Het pad ging verder aan de zijkant van het kerkhof. Je kon er ook overheen lopen maar daar had ik niet zo’n behoefte aan. Er waren veel oude graven van 1921. Ik denk dat er veel slachtoffers liggen van de eerste wereldoorlog. Het was best indrukwekkend om te zien dat een kerkhof met zoveel oude graven, er nog zo goed uit ziet. Er waren nauwelijks kapotte graven of graven die beschadigd waren. Er waren ook veel familiegraven, graven met vier of meer mensen. Dit waren kleine huisjes.
Eenmaal in Cougee heb ik geluncht bij de lokale Subway waar ik overigens wel vaker ben geweest de hele week. Cougee is net als Bondi een surfersdorpje maar dan wat kleiner en compacter. Ik heb hier een half uurtje rondgelopen. Er was niet denderend veel te zien. Vanaf Cougee heb ik de bus genomen naar Bondi Junction, het treinstation. Van daar heb ik de trein genomen naar Central, het centrale station van Sydney. Ik had een enkeltje genomen maar ik had net zo goed een retourtje kunnen nemen. Helaas wist ik niet dat de route ook weer zou eindigen in Bondi Junction. Ik kwam er later ook achter dat er een speciaal studententarief is voor de trein, dit kon ook voor high school students zijn in plaats van university students. Je moet wel een geldige concession card, kortingskaart, hebben maar volgens mij wordt er nauwelijks op gecontroleerd. Ik heb de laatste twee dagen maar de studentenoptie gebruikt. Voor een enkeltje binnen het CBD scheelt dit 50% en naar het vliegveld toch zo’n 30% = 4 dollar.
Na een kwartier reed de trein Central binnen. Central heeft dus een gedeelte voor lokale treinen en treinen die wat verder weg gaan. Als je pech hebt en op het laatste perron aankomt bij de lokale treinen, dan is het een heel eind lopen naar het gedeelte voor lange afstandstreinen. Bij het Travel Centre heb ik geïnformeerd naar tarieven voor een reis naar Canberra. Omdat ik dus nogal laat boekte, 2 dagen van tevoren, wist ik dat het wellicht iets duurder kon zijn. Voor 78 dollar had ik dan toch een plekje in de trein. Valt me nog mee. De rit zou 4,5 uur duren.
Ik ben het station uitgelopen en naar Darling Harbour gelopen, een grote haven waar een uitgaansgebied omheen is gebouwd. Ik had eerder vanuit de monorail de Chinese Gardens al gezien en wist dat ik hier nog eens naar toe wilde. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kon voor het studententarief naar binnen en dat was slechts drie dollar. Eenmaal binnen ging er een wereld open. Supermooi aangelegd! Allemaal typische Chinese planten en bloemen en natuurlijk een groot “meer” midden in de tuinen. Tevens veel Chinese tempels en bouwwerken. Er heerste echt een zee van rust, heel mooi om te zien zo midden in de stad. Er waren ook veel mensen aan het lezen of relaxen. Omdat het snel donker zou worden ben ik er niet lang geweest maar lang genoeg om van alles een goede indruk te krijgen. Ik wil nog een keer naar China!
Het was inmiddels 16.45 en om 17.15 had ik een afspraak met iemand die ik kende van een autospot forum. In het hostel nog even omgekleed. We hadden afgesproken voor Town Hall dus dat was nog geen 5 minuten lopen. Met Marcel heb ik een rondje gelopen en hij heeft me een aantal goede plekken laten zien waar ik dure auto’s tegen kan komen. Interessant! Vervolgens zijn we naar Australian Square gelopen en naar de 47e verdieping gegaan waar de Orbit Bar zat. Een bar met een mooi uitzicht over heel Sydney. De bar draaide ook nog rond, weliswaar relatief langzaam. We hebben het totale rondje iets van 2 keer gedaan en na iets minder dan 3 uur stonden we weer buiten. Het bier was lekker!
Vervolgens nog even een rondje gelopen over George Str en naar het Sheraton Hotel gelopen aan Hyde Park. Daarna wilden we bij Subway het avondeten nuttigen maar die waren al dicht. Gelukkig had ik eerder al een Turkse kebabzaak gevonden. Marcel bestelde een hot dog in een kebabzaak en ik natuurlijk kebab. Daarna richting hostel gelopen en afscheid genomen. Het was erg gezellig.
Na het overzetten van de foto’s naar de laptop ben ik gaan slapen.
Wederom wat later opgestaan, rond een uur of 11 dit keer. Volgens mijn kamergenoten moest ik naar Bondi Beach gaan. Ik kende Bondi Beach al als het meest bekende strand van Australië en aangezien het met de trein en bus een klein ritje was vond ik het wel de moeite waard om daar vandaag eens heen te gaan. Gewapend met hetzelfde ontbijt als de voorgaande dagen heb ik de trein gepakt van Town Hall naar Bondi Junction. Vanaf Bondi Junction gaat er dan een bus naar Bondi Beach. Ik ben totaal ongeveer 20-25 minuten onderweg geweest.
Bondi Beach is een heel mooi strand. Ontzettend breed, mooi wit zand en veel mensen. Bondi zelf is een klein plaatsje / suburb van Sydney en echt een surfers paradise. Veel surfwinkels aangezien er nogal veel gesurft wordt. In de Lonely Planet zag ik dat er een wandeling was van Bondi naar Cougee Beach, de Eastern Beaches Coastal Walk. De wandeling zou zo’n 5 kilometer moeten zijn maar volgens mij was het al met al een kilometer of 8. Het was namelijk 3,5 kilometer / 1 uur lopen naar Bronte Beach en dat was volgens het kaartje halverwege. De wandeling bracht me in Tamarama Beach, Bronte Beach, Clovelly en eindstation Cougee. Het was een ontzettend mooie wandeling. De Coastal Walk neemt je helemaal mee naar de kust en dat levert spectaculaire uitzichten op. Onderweg kwam ik ineens op een kerkhof terecht. Het pad ging verder aan de zijkant van het kerkhof. Je kon er ook overheen lopen maar daar had ik niet zo’n behoefte aan. Er waren veel oude graven van 1921. Ik denk dat er veel slachtoffers liggen van de eerste wereldoorlog. Het was best indrukwekkend om te zien dat een kerkhof met zoveel oude graven, er nog zo goed uit ziet. Er waren nauwelijks kapotte graven of graven die beschadigd waren. Er waren ook veel familiegraven, graven met vier of meer mensen. Dit waren kleine huisjes.
Eenmaal in Cougee heb ik geluncht bij de lokale Subway waar ik overigens wel vaker ben geweest de hele week. Cougee is net als Bondi een surfersdorpje maar dan wat kleiner en compacter. Ik heb hier een half uurtje rondgelopen. Er was niet denderend veel te zien. Vanaf Cougee heb ik de bus genomen naar Bondi Junction, het treinstation. Van daar heb ik de trein genomen naar Central, het centrale station van Sydney. Ik had een enkeltje genomen maar ik had net zo goed een retourtje kunnen nemen. Helaas wist ik niet dat de route ook weer zou eindigen in Bondi Junction. Ik kwam er later ook achter dat er een speciaal studententarief is voor de trein, dit kon ook voor high school students zijn in plaats van university students. Je moet wel een geldige concession card, kortingskaart, hebben maar volgens mij wordt er nauwelijks op gecontroleerd. Ik heb de laatste twee dagen maar de studentenoptie gebruikt. Voor een enkeltje binnen het CBD scheelt dit 50% en naar het vliegveld toch zo’n 30% = 4 dollar.
Na een kwartier reed de trein Central binnen. Central heeft dus een gedeelte voor lokale treinen en treinen die wat verder weg gaan. Als je pech hebt en op het laatste perron aankomt bij de lokale treinen, dan is het een heel eind lopen naar het gedeelte voor lange afstandstreinen. Bij het Travel Centre heb ik geïnformeerd naar tarieven voor een reis naar Canberra. Omdat ik dus nogal laat boekte, 2 dagen van tevoren, wist ik dat het wellicht iets duurder kon zijn. Voor 78 dollar had ik dan toch een plekje in de trein. Valt me nog mee. De rit zou 4,5 uur duren.
Ik ben het station uitgelopen en naar Darling Harbour gelopen, een grote haven waar een uitgaansgebied omheen is gebouwd. Ik had eerder vanuit de monorail de Chinese Gardens al gezien en wist dat ik hier nog eens naar toe wilde. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kon voor het studententarief naar binnen en dat was slechts drie dollar. Eenmaal binnen ging er een wereld open. Supermooi aangelegd! Allemaal typische Chinese planten en bloemen en natuurlijk een groot “meer” midden in de tuinen. Tevens veel Chinese tempels en bouwwerken. Er heerste echt een zee van rust, heel mooi om te zien zo midden in de stad. Er waren ook veel mensen aan het lezen of relaxen. Omdat het snel donker zou worden ben ik er niet lang geweest maar lang genoeg om van alles een goede indruk te krijgen. Ik wil nog een keer naar China!
Het was inmiddels 16.45 en om 17.15 had ik een afspraak met iemand die ik kende van een autospot forum. In het hostel nog even omgekleed. We hadden afgesproken voor Town Hall dus dat was nog geen 5 minuten lopen. Met Marcel heb ik een rondje gelopen en hij heeft me een aantal goede plekken laten zien waar ik dure auto’s tegen kan komen. Interessant! Vervolgens zijn we naar Australian Square gelopen en naar de 47e verdieping gegaan waar de Orbit Bar zat. Een bar met een mooi uitzicht over heel Sydney. De bar draaide ook nog rond, weliswaar relatief langzaam. We hebben het totale rondje iets van 2 keer gedaan en na iets minder dan 3 uur stonden we weer buiten. Het bier was lekker!
Vervolgens nog even een rondje gelopen over George Str en naar het Sheraton Hotel gelopen aan Hyde Park. Daarna wilden we bij Subway het avondeten nuttigen maar die waren al dicht. Gelukkig had ik eerder al een Turkse kebabzaak gevonden. Marcel bestelde een hot dog in een kebabzaak en ik natuurlijk kebab. Daarna richting hostel gelopen en afscheid genomen. Het was erg gezellig.
Na het overzetten van de foto’s naar de laptop ben ik gaan slapen.
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
Woensdag 19 april
Ik wilde eigenlijk vandaag naar de Blue Mountains maar wegens last van blaren ging dat niet lukken vandaag. Ik heb de hele dag niet veel gedaan, beetje rondgehangen en gekeken of er nog wat te doen was in Darling Harbour. Van Marcel had ik gehoord dat er een Nederlandse snackbar zat in Darling Harbour. Helaas niet gevonden. (later wel)
’s Avonds ben ik met de trein naar Milson’s Point gegaan. Dit is de eerste halte na de Harbour Bridge en van hier heb je een perfect zicht op de brug, het Opera House en de skyline van Sydney. Ik heb hier zo’n 60 foto’s gemaakt waarvan er uiteindelijk zo’n 30 zijn weggegooid. Het zijn erg mooie foto’s geworden vind ik zelf. De brug en het Opera House waren mooi verlicht. De brug was echt heel duidelijk geworden op de foto’s. Het Opera House wat minder licht dan ik had gehoopt. Ik hoorde eerder al van Marcel dat hij soms ook in kleuren verlicht is. Helaas zag je alleen de globale lijnen van het Opera House. Mooi genoeg voor foto’s maar toch had ik wat meer verlichting gezien. Vervolgens even doorgelopen naar het middenpunt onder de brug en iets verderop bij de entree van het Luna Park heb ik ook nog wat foto’s gemaakt. Daar was ook een Nederlands jong stel foto’s aan het maken. Ze waren net twee dagen in Sydney en waren via Hongkong gevlogen. Ze zouden hier voor zes weken zitten en gingen nog naar Cairns en Alice Springs. Het klassieke Australië-in-zes-weken-rondje dus.
Ik wilde eigenlijk vandaag naar de Blue Mountains maar wegens last van blaren ging dat niet lukken vandaag. Ik heb de hele dag niet veel gedaan, beetje rondgehangen en gekeken of er nog wat te doen was in Darling Harbour. Van Marcel had ik gehoord dat er een Nederlandse snackbar zat in Darling Harbour. Helaas niet gevonden. (later wel)
’s Avonds ben ik met de trein naar Milson’s Point gegaan. Dit is de eerste halte na de Harbour Bridge en van hier heb je een perfect zicht op de brug, het Opera House en de skyline van Sydney. Ik heb hier zo’n 60 foto’s gemaakt waarvan er uiteindelijk zo’n 30 zijn weggegooid. Het zijn erg mooie foto’s geworden vind ik zelf. De brug en het Opera House waren mooi verlicht. De brug was echt heel duidelijk geworden op de foto’s. Het Opera House wat minder licht dan ik had gehoopt. Ik hoorde eerder al van Marcel dat hij soms ook in kleuren verlicht is. Helaas zag je alleen de globale lijnen van het Opera House. Mooi genoeg voor foto’s maar toch had ik wat meer verlichting gezien. Vervolgens even doorgelopen naar het middenpunt onder de brug en iets verderop bij de entree van het Luna Park heb ik ook nog wat foto’s gemaakt. Daar was ook een Nederlands jong stel foto’s aan het maken. Ze waren net twee dagen in Sydney en waren via Hongkong gevlogen. Ze zouden hier voor zes weken zitten en gingen nog naar Cairns en Alice Springs. Het klassieke Australië-in-zes-weken-rondje dus.
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
Donderdag 20 april
De dag dat ik naar de hoofdstad van Australië ging!
Het was bijna midden in de nacht dat mijn telefoon af ging. Ik had mijn alarm gezet op 06.00 aangezien de trein om 06.58 zou vertrekken. Eerst even gedoucht en vervolgens wat te drinken en het ontbijt meegenomen in de rugzak. Het was inmiddels 06.30 en ik had geen zin om te lopen. Tevens zou ik het waarschijnlijk ook niet meer halen als ik ging lopen. De trein deed er 10 minuten over en met nog 10 minuten op de klok had ik het dan toch nog ruim gehaald. Ik moest namelijk ook nog een stuk wandelen van het laatste naar het eerste perron. Het bleek een nogal klein treintje te zijn, slechts drie wagons. Ik zat in de middelste, de B wagon en had stoel nummer 43. De trein zat niet echt vol, sterker nog, er zaten nauwelijks mensen in. De rit zou iets minder dan 4,5 uur duren en om 11.21 zou ik aankomen in Canberra. Onderweg zou de trein nog stoppen in Strathfield, Campbelltown, Mittagong, Bowral, Moss Vale, Bundanoon, Goulburn, Tarago, Bungendore, Queanbeyan en als laatste stop Canberra. Het landschap was ontzettend mooi, van kale vlakten naar weilanden en af en toe een huis. Op een gegeven moment werd het spoor ook enkelsporig en je kwam ook geen andere trein tegen. Erg apart.
Het landschap was heuvelachtig en het leek allemaal erg dor. Veel bruin en op sommige stukken zag je zelfs geen bomen. Dit had wel iets. Sommige stukken waren groen en af en toe zag je een rivier stromen. Het was apart om zoveel dor landschap te zien in vergelijking met Nieuw Zeeland waar alles groen was en bruine bladeren aan bomen zeldzaam leken te zijn, zelfs later toen de herfst zou beginnen. De reis was lang maar ook weer niet. Doordat het rustig was in de trein kon ik lekker naar buiten kijken en genieten van het landschap. Halverwege heb ik in het bistro-wagon nog een kop chocolademelk gehaald voor omgerekend 0,75 euro, dat kost in Nederland toch het dubbele. Na ongeveer 4,5 uur treinen kwamen we aan in Canberra, de hoofdstad van Australië. Ik wist dat het klein was maar dat het nou weer zó klein was had ik ook niet op gerekend. Het leek even alsof ik in de middle of nowhere was uitgestapt aangezien het er allemaal nogal klein en verlaten uitzag. Een station met een paar sporen waarvan er één in gebruik was en een aantal huizen. Later bleek dat het station buiten het centrum ligt. Er gaat vanaf het station een paar keer per uur een bus die je naar het centrum brengt, de meest logische halte: City Walk. De rit van het station naar het centrum duurde ongeveer een kwartiertje en het was tegen 12 uur ’s middags dat ik in het centrum van de hoofdstad stond. Ik heb even door het centrum gelopen en bij Starbucks koffie gedronken. Er was een leuk winkelcentrum dus daar heb ik nog even rondgelopen. Ook was er een filiaal van Target en daar heb ik nog even op de Xbox 360 gespeeld. Leuk apparaat maar natuurlijk erg prijzig. Van het geld dat zo’n ding kost kan je ook weer op vakantie. Vierhonderd euro is toch al bijna een ticket Dubai of New York.
Het centrum was compact en je was er nogal snel doorheen. Ik wilde voornamelijk het centrum van Canberra, het Australian Museum en Parliament House (de regering) zien. Omdat ik niet wist of er bussen gingen en lopen gezond is, ben ik gaan lopen. Het viel me op dat veel “Commonwealth” was. Zo was er bijvoorbeeld een Commonwealth park, weg, rotonde, meer, ongetwijfeld ook een Commonwealth fontein en natuurlijk hoort Australië ook bij de Commonwealth. De wandeling was behoorlijk lang en voerde over de brug langs een drukke snelweg. Aan het eind van de snelweg zou Capitol Hill liggen. Ik dacht dat het Australian Museum vlak bij de snelweg zou liggen maar ik zag al gauw dat het nog een hele wandeling was dus besloot ik dit maar te skippen. Er leek overigens geen einde aan de weg te komen terwijl de “berg” wel steeds dichterbij kwam. Na een lange tijd lopen kwam ik dan eindelijk in de buurt. Het wandelpad ging omhoog en uiteindelijk kwam je precies tussen beide parlementsgebouwen in te staan. Het nieuwe gebouw op Capitol Hill lijkt bijna op een bunker door de vorm van een piramide terwijl het oude parlementsgebouw er tegenover bijna op het witte huis lijkt. De ruimte tussen beide gebouwen is een grasmat van ongeveer een kilometer. Het oude gebouw wordt nog steeds gebruikt maar het House of Representatives en The Senate huizen er niet meer. Binnen in het nieuwe gebouw kan je vrij rondlopen en vele ruimtes bekijken. Ik was voornamelijk geïnteresseerd in de House of Representatives en The Senate, de ruimtes die je ook vaak op televisie ziet. Ze zagen er bijna hetzelfde uit als het Lagerhuis in Engeland.
Na hier een tijdje rondgelopen te hebben ben ik teruggelopen naar het station aangezien de tijd behoorlijk snel ging. De wandeling voerde door woonwijken en eindigde bij het station. De trein zou om 17.05 vertrekken maar kwam iets te laat binnen waardoor we ook 5 minuten later vertrokken dan gepland. Dit was geen probleem aangezien we onderweg de tijd nog hebben ingehaald. Onderweg heb ik gebabbeld met iemand die naast me zat, was erg interessant. Ook hebben we net voordat het donker begon te worden een groep van ongeveer 20 kangaroe’s gezien. Ze sprongen lekker rond in het wil en het was erg bijzonder om het te zien.
Tegen half 10 kwam de trein aan in Sydney en heb ik de subway gepakt naar Town Hall. Na al het lopen van die dag had ik geen zin om nog een keer naar het hostel terug te lopen. Eenmaal bij Town Hall nog even bij Woolworths wat kip en patat gehaald. Een beetje op tijd gaan slapen aangezien het een lange dag was.
De dag dat ik naar de hoofdstad van Australië ging!
Het was bijna midden in de nacht dat mijn telefoon af ging. Ik had mijn alarm gezet op 06.00 aangezien de trein om 06.58 zou vertrekken. Eerst even gedoucht en vervolgens wat te drinken en het ontbijt meegenomen in de rugzak. Het was inmiddels 06.30 en ik had geen zin om te lopen. Tevens zou ik het waarschijnlijk ook niet meer halen als ik ging lopen. De trein deed er 10 minuten over en met nog 10 minuten op de klok had ik het dan toch nog ruim gehaald. Ik moest namelijk ook nog een stuk wandelen van het laatste naar het eerste perron. Het bleek een nogal klein treintje te zijn, slechts drie wagons. Ik zat in de middelste, de B wagon en had stoel nummer 43. De trein zat niet echt vol, sterker nog, er zaten nauwelijks mensen in. De rit zou iets minder dan 4,5 uur duren en om 11.21 zou ik aankomen in Canberra. Onderweg zou de trein nog stoppen in Strathfield, Campbelltown, Mittagong, Bowral, Moss Vale, Bundanoon, Goulburn, Tarago, Bungendore, Queanbeyan en als laatste stop Canberra. Het landschap was ontzettend mooi, van kale vlakten naar weilanden en af en toe een huis. Op een gegeven moment werd het spoor ook enkelsporig en je kwam ook geen andere trein tegen. Erg apart.
Het landschap was heuvelachtig en het leek allemaal erg dor. Veel bruin en op sommige stukken zag je zelfs geen bomen. Dit had wel iets. Sommige stukken waren groen en af en toe zag je een rivier stromen. Het was apart om zoveel dor landschap te zien in vergelijking met Nieuw Zeeland waar alles groen was en bruine bladeren aan bomen zeldzaam leken te zijn, zelfs later toen de herfst zou beginnen. De reis was lang maar ook weer niet. Doordat het rustig was in de trein kon ik lekker naar buiten kijken en genieten van het landschap. Halverwege heb ik in het bistro-wagon nog een kop chocolademelk gehaald voor omgerekend 0,75 euro, dat kost in Nederland toch het dubbele. Na ongeveer 4,5 uur treinen kwamen we aan in Canberra, de hoofdstad van Australië. Ik wist dat het klein was maar dat het nou weer zó klein was had ik ook niet op gerekend. Het leek even alsof ik in de middle of nowhere was uitgestapt aangezien het er allemaal nogal klein en verlaten uitzag. Een station met een paar sporen waarvan er één in gebruik was en een aantal huizen. Later bleek dat het station buiten het centrum ligt. Er gaat vanaf het station een paar keer per uur een bus die je naar het centrum brengt, de meest logische halte: City Walk. De rit van het station naar het centrum duurde ongeveer een kwartiertje en het was tegen 12 uur ’s middags dat ik in het centrum van de hoofdstad stond. Ik heb even door het centrum gelopen en bij Starbucks koffie gedronken. Er was een leuk winkelcentrum dus daar heb ik nog even rondgelopen. Ook was er een filiaal van Target en daar heb ik nog even op de Xbox 360 gespeeld. Leuk apparaat maar natuurlijk erg prijzig. Van het geld dat zo’n ding kost kan je ook weer op vakantie. Vierhonderd euro is toch al bijna een ticket Dubai of New York.
Het centrum was compact en je was er nogal snel doorheen. Ik wilde voornamelijk het centrum van Canberra, het Australian Museum en Parliament House (de regering) zien. Omdat ik niet wist of er bussen gingen en lopen gezond is, ben ik gaan lopen. Het viel me op dat veel “Commonwealth” was. Zo was er bijvoorbeeld een Commonwealth park, weg, rotonde, meer, ongetwijfeld ook een Commonwealth fontein en natuurlijk hoort Australië ook bij de Commonwealth. De wandeling was behoorlijk lang en voerde over de brug langs een drukke snelweg. Aan het eind van de snelweg zou Capitol Hill liggen. Ik dacht dat het Australian Museum vlak bij de snelweg zou liggen maar ik zag al gauw dat het nog een hele wandeling was dus besloot ik dit maar te skippen. Er leek overigens geen einde aan de weg te komen terwijl de “berg” wel steeds dichterbij kwam. Na een lange tijd lopen kwam ik dan eindelijk in de buurt. Het wandelpad ging omhoog en uiteindelijk kwam je precies tussen beide parlementsgebouwen in te staan. Het nieuwe gebouw op Capitol Hill lijkt bijna op een bunker door de vorm van een piramide terwijl het oude parlementsgebouw er tegenover bijna op het witte huis lijkt. De ruimte tussen beide gebouwen is een grasmat van ongeveer een kilometer. Het oude gebouw wordt nog steeds gebruikt maar het House of Representatives en The Senate huizen er niet meer. Binnen in het nieuwe gebouw kan je vrij rondlopen en vele ruimtes bekijken. Ik was voornamelijk geïnteresseerd in de House of Representatives en The Senate, de ruimtes die je ook vaak op televisie ziet. Ze zagen er bijna hetzelfde uit als het Lagerhuis in Engeland.
Na hier een tijdje rondgelopen te hebben ben ik teruggelopen naar het station aangezien de tijd behoorlijk snel ging. De wandeling voerde door woonwijken en eindigde bij het station. De trein zou om 17.05 vertrekken maar kwam iets te laat binnen waardoor we ook 5 minuten later vertrokken dan gepland. Dit was geen probleem aangezien we onderweg de tijd nog hebben ingehaald. Onderweg heb ik gebabbeld met iemand die naast me zat, was erg interessant. Ook hebben we net voordat het donker begon te worden een groep van ongeveer 20 kangaroe’s gezien. Ze sprongen lekker rond in het wil en het was erg bijzonder om het te zien.
Tegen half 10 kwam de trein aan in Sydney en heb ik de subway gepakt naar Town Hall. Na al het lopen van die dag had ik geen zin om nog een keer naar het hostel terug te lopen. Eenmaal bij Town Hall nog even bij Woolworths wat kip en patat gehaald. Een beetje op tijd gaan slapen aangezien het een lange dag was.
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
Vrijdag 21 april 2006
De laatste volle dag in Sydney. Ik had nog genoeg dat ik wilde zien maar te weinig tijd. Andere backpackers in het hostel raadden me een ferry tripje naar Manly aan. Manly is een klein en ietwat rijk uitziend dorpje op een half uur varen van Circular Quay en de tocht zou door de baai langs de Harbour Bridge en het Opera House gaan. Een retourtje koste iets meer dan 12 dollar. Helaas deden ze hier niet aan studententarieven… Na een mooie tocht van een half uur kwam de boot aan in Manly. Onderweg zag je de twee eerder genoemde bezienswaardigheden en daarnaast nog Finger Wharf, de Botanical Gardens en een stukje Woolloomooloo. Doordat Manly aan de Tasman Sea ligt zag je op een gegeven moment ook de opening naar zee. Zo op het oog vrij smal als je bedenkt dat cruiseschepen er ook doorheen moeten. Eenmaal in Manly aangekomen bleek het druk te zijn door de aankomst van de ferry. In de ontvangstterminal waren veel eettentjes te vinden, massagetafels en de eerste Aldi in 3,5 maand tijd.
Buiten de terminal was het een rechte weg naar de Tasman Sea en dus het strand. Het centrum was overgoten met toeristenwinkels waar je souvenirs in alle vormen en maten kon kopen. Natuurlijk zat er weer zoals overal de bekende rommel tussen zoals bekers met kitscherige opdrukken en t-shirts met een landkaart en dan alle hotspots van het land erop geprint. Nee dank je. Ik hield het bij een sleutelhanger voor het thuisfront, een 1,5 m x 90 cm kleine vlag en een fles water van de lokale supermarkt verderop. Het was weer behoorlijk warm. Volgens de thermometer van de supermarkt was het 29 graden. Een heel verschil met de temperatuur van buiten het hostel waar ik dit verslag schrijf, nog geen 10 graden om 20.59.
Het strand in Manly was er een zoals je in Spanje zou vinden, palmbomen, wit en vol met mensen. Dat is natuurlijk ook niet gek met deze temperaturen. Ik had nog wat brood meegenomen aangezien de plakjes “smeltkaas” op moesten en heb dit op een bankje met uitzicht op de Tasman Sea opgegeten. Een perfect uitzicht. Er waren ook wat mensen aan het surfen, althans een poging doen tot. Het lukte aardig moet ik zeggen. Na hier een tijdje gezeten te hebben ben ik wat gaan wandelen door het centrum van Manly. Het centrum was gezellig en druk maar niet afgeladen. De meeste mensen waren strandgangers die wat te eten gingen halen of terugliepen naar de ferry. Na zo’n twee uur ben ik terug gegaan met de ferry naar Circular Quay. Veel mensen hadden zich al verzameld op het voorste dek zodat er mooie foto’s gemaakt konden worden van de brug en het Opera House. Natuurlijk stond ik er ook en heb ik een paar mooie foto’s kunnen maken ondanks het aantal mensen wat er stond.
Eenmaal in Circular Quay ben ik terug gegaan naar Town Hall met de trein en vandaar gelopen naar Darling Harbour. Darling Harbour is een groot amusementsterrein en ik had hier eerder al wat rondgelopen maar dat was alleen het kindergedeelte. Het is globaal opgedeeld in een kindergedeelte en een volwassenengedeelte. Het kindergedeelte is een waterpoel met speeltuin en eettentjes. De grens van beide gebieden was het IMAX theater. In het volwassenengedeelte was een grote baai waar wat boten lagen en veel restaurants te vinden waren alsmede het Convention Center en het aquarium. Na Darling Harbour ben ik naar Darling Island gelopen en het Star City casino maar hier was niet veel te zien ondanks wat veel te dure appartementen en een 745i die bij het casino stond.
Vervolgens weer teruggelopen en bij het Northern Territory Outback Centre geweest voor een didgeridoo voorstelling. Ik vind de didgeridoo een fascinerend instrument maar vond het vrij moeilijk om hem te bespelen. In de show die een half uur duurde heeft iemand laten zien hoe je het instrument moet bespelen en na de show kon je het zelf gaan proberen. Natuurlijk heb ik dit geprobeerd maar het is niet gelukt. Oefening baart kunst zal hier wel opgaan. Ik heb de show gefilmd omdat het leuk is om het nog eens na te kijken en de geluiden zijn ook erg mooi om te horen. Ik stond nog op het punt om een didgeridoo te kopen maar dat zat er niet in. Ik had geen idee hoe ik het ding heel mee moest krijgen en ik zou er dan dus vier weken mee moeten slepen en aangezien ik wist dat ik veel bagage zou hebben, heb ik er maar niet een gekocht.
’s Avonds ben ik nog een wandeling gaan maken door de stad en kwam ik onder andere nog een AMV8 Vantage en een F430 tegen. Beiden vlakbij elkaar en erg vet om te zien. Ik liep verder richting de brug en uiteraard wil ik ook kunnen zeggen dat ik over de brug heb gelopen naast het feit dat het me ook gewoon mooi leek om er eens overheen te lopen. Enfin, zo gezegd zo gedaan. Het leverde een aantal leuke plaatjes op en het uitzicht was mooi. Aan het eind van de brug heb ik vanaf Milson’s Point weer de trein teruggenomen naar Town Hall waar ik in het hostel wat dingen ben gaan inpakken aangezien ik de volgende dag alweer zou terugvliegen.
De laatste volle dag in Sydney. Ik had nog genoeg dat ik wilde zien maar te weinig tijd. Andere backpackers in het hostel raadden me een ferry tripje naar Manly aan. Manly is een klein en ietwat rijk uitziend dorpje op een half uur varen van Circular Quay en de tocht zou door de baai langs de Harbour Bridge en het Opera House gaan. Een retourtje koste iets meer dan 12 dollar. Helaas deden ze hier niet aan studententarieven… Na een mooie tocht van een half uur kwam de boot aan in Manly. Onderweg zag je de twee eerder genoemde bezienswaardigheden en daarnaast nog Finger Wharf, de Botanical Gardens en een stukje Woolloomooloo. Doordat Manly aan de Tasman Sea ligt zag je op een gegeven moment ook de opening naar zee. Zo op het oog vrij smal als je bedenkt dat cruiseschepen er ook doorheen moeten. Eenmaal in Manly aangekomen bleek het druk te zijn door de aankomst van de ferry. In de ontvangstterminal waren veel eettentjes te vinden, massagetafels en de eerste Aldi in 3,5 maand tijd.
Buiten de terminal was het een rechte weg naar de Tasman Sea en dus het strand. Het centrum was overgoten met toeristenwinkels waar je souvenirs in alle vormen en maten kon kopen. Natuurlijk zat er weer zoals overal de bekende rommel tussen zoals bekers met kitscherige opdrukken en t-shirts met een landkaart en dan alle hotspots van het land erop geprint. Nee dank je. Ik hield het bij een sleutelhanger voor het thuisfront, een 1,5 m x 90 cm kleine vlag en een fles water van de lokale supermarkt verderop. Het was weer behoorlijk warm. Volgens de thermometer van de supermarkt was het 29 graden. Een heel verschil met de temperatuur van buiten het hostel waar ik dit verslag schrijf, nog geen 10 graden om 20.59.
Het strand in Manly was er een zoals je in Spanje zou vinden, palmbomen, wit en vol met mensen. Dat is natuurlijk ook niet gek met deze temperaturen. Ik had nog wat brood meegenomen aangezien de plakjes “smeltkaas” op moesten en heb dit op een bankje met uitzicht op de Tasman Sea opgegeten. Een perfect uitzicht. Er waren ook wat mensen aan het surfen, althans een poging doen tot. Het lukte aardig moet ik zeggen. Na hier een tijdje gezeten te hebben ben ik wat gaan wandelen door het centrum van Manly. Het centrum was gezellig en druk maar niet afgeladen. De meeste mensen waren strandgangers die wat te eten gingen halen of terugliepen naar de ferry. Na zo’n twee uur ben ik terug gegaan met de ferry naar Circular Quay. Veel mensen hadden zich al verzameld op het voorste dek zodat er mooie foto’s gemaakt konden worden van de brug en het Opera House. Natuurlijk stond ik er ook en heb ik een paar mooie foto’s kunnen maken ondanks het aantal mensen wat er stond.
Eenmaal in Circular Quay ben ik terug gegaan naar Town Hall met de trein en vandaar gelopen naar Darling Harbour. Darling Harbour is een groot amusementsterrein en ik had hier eerder al wat rondgelopen maar dat was alleen het kindergedeelte. Het is globaal opgedeeld in een kindergedeelte en een volwassenengedeelte. Het kindergedeelte is een waterpoel met speeltuin en eettentjes. De grens van beide gebieden was het IMAX theater. In het volwassenengedeelte was een grote baai waar wat boten lagen en veel restaurants te vinden waren alsmede het Convention Center en het aquarium. Na Darling Harbour ben ik naar Darling Island gelopen en het Star City casino maar hier was niet veel te zien ondanks wat veel te dure appartementen en een 745i die bij het casino stond.
Vervolgens weer teruggelopen en bij het Northern Territory Outback Centre geweest voor een didgeridoo voorstelling. Ik vind de didgeridoo een fascinerend instrument maar vond het vrij moeilijk om hem te bespelen. In de show die een half uur duurde heeft iemand laten zien hoe je het instrument moet bespelen en na de show kon je het zelf gaan proberen. Natuurlijk heb ik dit geprobeerd maar het is niet gelukt. Oefening baart kunst zal hier wel opgaan. Ik heb de show gefilmd omdat het leuk is om het nog eens na te kijken en de geluiden zijn ook erg mooi om te horen. Ik stond nog op het punt om een didgeridoo te kopen maar dat zat er niet in. Ik had geen idee hoe ik het ding heel mee moest krijgen en ik zou er dan dus vier weken mee moeten slepen en aangezien ik wist dat ik veel bagage zou hebben, heb ik er maar niet een gekocht.
’s Avonds ben ik nog een wandeling gaan maken door de stad en kwam ik onder andere nog een AMV8 Vantage en een F430 tegen. Beiden vlakbij elkaar en erg vet om te zien. Ik liep verder richting de brug en uiteraard wil ik ook kunnen zeggen dat ik over de brug heb gelopen naast het feit dat het me ook gewoon mooi leek om er eens overheen te lopen. Enfin, zo gezegd zo gedaan. Het leverde een aantal leuke plaatjes op en het uitzicht was mooi. Aan het eind van de brug heb ik vanaf Milson’s Point weer de trein teruggenomen naar Town Hall waar ik in het hostel wat dingen ben gaan inpakken aangezien ik de volgende dag alweer zou terugvliegen.
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
Zaterdag 22 april
De dag van de terugvlucht. Om 16.20 zou het vliegtuig terug naar Auckland vertrekken. Om tien uur moest ik uitchecken en dit heb ik dan ook op het laatste moment gedaan aangezien ik voor de dag geen plannen meer had. Vanaf Town Hall heb ik de trein genomen. Erg makkelijk dat er rechtstreeks een trein naar het vliegveld gaat. Bij de kaartautomaat was er ook een optie voor een studententarief en dit scheelde zo’n 30%. In plaats van twaalf dollar betaalde ik acht. Later hoorde ik dat het een tarief was voor “high school students” en dus niet voor “tertiary students” = studenten die op een universiteit zitten. Wist ik natuurlijk niet maar goed, niemand die dat controleert. Heb ik even mazzel gehad…
Op het vliegveld mocht ik van de automaat bij de uitgang van het treinstation mijn kaartje houden en was het leuke wandeling met roltrappen omhoog naar de vertrekterminal. Het was inmiddels een uur of elf en dat betekende dus nog vijf uur wachten voordat het vliegtuig zou vertrekken en iets meer dan drie uur voordat ik kon inchecken. Ik heb mijn tijd doorgebracht door een kijkje te nemen op het saaie observatiedeck waar je echt nauwelijks wat ziet op een tweetal vliegtuigen na. Daar ben ik dus niet lang geweest. Vervolgens maar wat wezen lopen langs de winkeltjes, mensen kijken die aan het inchecken waren of langsliepen. Ik had me inmiddels gepositioneerd op een locatie waar een inplugpunt was voor stroom zodat ik nog wat aan dit verslag kon werken.
Sushi eten op het vliegveld, de dollars moesten op.
Het was druk op het vliegveld en er zouden veel vluchten vertrekken. Toen het rond drie uur was, met nog twee uur en twintig minuten te gaan, ben ik ook eens gaan inchecken. De rij was lang en het leek een eeuwigheid te duren. Na twintig minuten wachten was ik dan eindelijk aan de beurt. Een grote man bekeek mijn e-ticket en paspoort en vertelde me toen hij me wilde inchecken dat hij me niet kón inchecken. Ik vroeg waarom en hij vertelde dat mijn visum voor Nieuw Zeeland dat niet toeliet. In mijn visum voor Nieuw Zeeland staat een zinnetje “Outward passage waived”. Daar stond een streep door. Volgens de man betekende dat zinnetje dat ik mijn vliegtickets terug naar Nederland of een kopie van het vluchtschema moest hebben. Als ik een van beide niet had, konden ze me ook niet inchecken voor de vlucht terug naar Auckland. De man vertelde dat het niet zozeer zij zijn die moeilijk doen maar de immigratie in Nieuw Zeeland wil graag zien dat je het land ook weer verlaat voor de datum van verloop van het visum door je ticket terug te tonen. Ik was hier onbekend mee aangezien de immigratie in Auckland me niets had gevraagd toen ik voor de eerste keer het land binnen kwam. De immigratie in Den Haag had me ook niks van dat zinnetje verteld en in de “bijsluiter” stond er ook niks over. Lekker bagger dus. Ik aan hem vragen wat ik het beste kon doen en hij zei dat ik eens moest informeren bij het ticket office van de maatschappij waar ik mee terug vloog naar Nederland. Hij zei erbij dat ik me wat moest haasten aangezien hij niet wist hoe lang ze nog open zouden zijn.
Ik dus met bagage en al naar het wat moeilijk te vinden kantoor van Korean Air en er was gelukkig nog iemand. Ik kreeg van het Koreaanse meisje een kopie van het vluchtschema voor de terugreis en ik zag vluchtig dat de terugvlucht van Auckland naar Seoul vervroegd was, van 21.00 naar 12.40. Daar zou ik me later wel druk over maken.
Ik kon dus weer achteraan in de rij aansluiten en dit keer was er een juffrouw naast de man die me incheckte en het schema goedkeurde. Gelukkig maar. Ik vroeg om een stoel ergens achterin aan het gangpad maar niet de laatste twee rijen.
De vlucht verliep soepel maar doordat het al donker begon te worden zag je maar weinig. In Auckland was het al helemaal donker bij aankomst, het was dan ook 21.20 dat we landden. Tijdens de vlucht een lekkere maaltijd gekregen en net als de vorige keer weer een mini Magnum als toetje.
Eenmaal aangekomen in Auckland was er slechts één balie open voor niet-NZ of niet-Australië paspoorten. Dat schoot dus niet op. Er stonden nog twee Nederlanders iets verder in de rij. Met drie mannetjes bij de andere balies schoot het dus wat meer op aan die kant. Om 21.50 was ik dan eindelijk aan de beurt en men vroeg helemaal niet naar mijn tickets terug naar Nederland maar vroeg alleen hoe de studie ging, zei “Welcome home” en wenste me “drive safe” naar huis. Hij wist volgens mij niet dat de laatste Airbus naar het centrum om 22.00 ging. Het verbaasde me niet dat ik mijn schema niet hoefde te laten zien aangezien dit ook niet hoefde bij de eerste aankomst. Snel de bagage opgehaald, door de scanner gegaan en om 21.58 stond ik buiten, de Airbus kwam al aangereden. Samen met nog iemand anders waren we de enigen. Om 22.30 was ik weer bij Wellesley en heb ik de post uit de brievenbus gehaald. Voor het slapen gaan nog even een borreltje genomen en wat later gaan slapen…
Meer foto's: Australia 2006
De dag van de terugvlucht. Om 16.20 zou het vliegtuig terug naar Auckland vertrekken. Om tien uur moest ik uitchecken en dit heb ik dan ook op het laatste moment gedaan aangezien ik voor de dag geen plannen meer had. Vanaf Town Hall heb ik de trein genomen. Erg makkelijk dat er rechtstreeks een trein naar het vliegveld gaat. Bij de kaartautomaat was er ook een optie voor een studententarief en dit scheelde zo’n 30%. In plaats van twaalf dollar betaalde ik acht. Later hoorde ik dat het een tarief was voor “high school students” en dus niet voor “tertiary students” = studenten die op een universiteit zitten. Wist ik natuurlijk niet maar goed, niemand die dat controleert. Heb ik even mazzel gehad…
Op het vliegveld mocht ik van de automaat bij de uitgang van het treinstation mijn kaartje houden en was het leuke wandeling met roltrappen omhoog naar de vertrekterminal. Het was inmiddels een uur of elf en dat betekende dus nog vijf uur wachten voordat het vliegtuig zou vertrekken en iets meer dan drie uur voordat ik kon inchecken. Ik heb mijn tijd doorgebracht door een kijkje te nemen op het saaie observatiedeck waar je echt nauwelijks wat ziet op een tweetal vliegtuigen na. Daar ben ik dus niet lang geweest. Vervolgens maar wat wezen lopen langs de winkeltjes, mensen kijken die aan het inchecken waren of langsliepen. Ik had me inmiddels gepositioneerd op een locatie waar een inplugpunt was voor stroom zodat ik nog wat aan dit verslag kon werken.
Sushi eten op het vliegveld, de dollars moesten op.
Het was druk op het vliegveld en er zouden veel vluchten vertrekken. Toen het rond drie uur was, met nog twee uur en twintig minuten te gaan, ben ik ook eens gaan inchecken. De rij was lang en het leek een eeuwigheid te duren. Na twintig minuten wachten was ik dan eindelijk aan de beurt. Een grote man bekeek mijn e-ticket en paspoort en vertelde me toen hij me wilde inchecken dat hij me niet kón inchecken. Ik vroeg waarom en hij vertelde dat mijn visum voor Nieuw Zeeland dat niet toeliet. In mijn visum voor Nieuw Zeeland staat een zinnetje “Outward passage waived”. Daar stond een streep door. Volgens de man betekende dat zinnetje dat ik mijn vliegtickets terug naar Nederland of een kopie van het vluchtschema moest hebben. Als ik een van beide niet had, konden ze me ook niet inchecken voor de vlucht terug naar Auckland. De man vertelde dat het niet zozeer zij zijn die moeilijk doen maar de immigratie in Nieuw Zeeland wil graag zien dat je het land ook weer verlaat voor de datum van verloop van het visum door je ticket terug te tonen. Ik was hier onbekend mee aangezien de immigratie in Auckland me niets had gevraagd toen ik voor de eerste keer het land binnen kwam. De immigratie in Den Haag had me ook niks van dat zinnetje verteld en in de “bijsluiter” stond er ook niks over. Lekker bagger dus. Ik aan hem vragen wat ik het beste kon doen en hij zei dat ik eens moest informeren bij het ticket office van de maatschappij waar ik mee terug vloog naar Nederland. Hij zei erbij dat ik me wat moest haasten aangezien hij niet wist hoe lang ze nog open zouden zijn.
Ik dus met bagage en al naar het wat moeilijk te vinden kantoor van Korean Air en er was gelukkig nog iemand. Ik kreeg van het Koreaanse meisje een kopie van het vluchtschema voor de terugreis en ik zag vluchtig dat de terugvlucht van Auckland naar Seoul vervroegd was, van 21.00 naar 12.40. Daar zou ik me later wel druk over maken.
Ik kon dus weer achteraan in de rij aansluiten en dit keer was er een juffrouw naast de man die me incheckte en het schema goedkeurde. Gelukkig maar. Ik vroeg om een stoel ergens achterin aan het gangpad maar niet de laatste twee rijen.
De vlucht verliep soepel maar doordat het al donker begon te worden zag je maar weinig. In Auckland was het al helemaal donker bij aankomst, het was dan ook 21.20 dat we landden. Tijdens de vlucht een lekkere maaltijd gekregen en net als de vorige keer weer een mini Magnum als toetje.
Eenmaal aangekomen in Auckland was er slechts één balie open voor niet-NZ of niet-Australië paspoorten. Dat schoot dus niet op. Er stonden nog twee Nederlanders iets verder in de rij. Met drie mannetjes bij de andere balies schoot het dus wat meer op aan die kant. Om 21.50 was ik dan eindelijk aan de beurt en men vroeg helemaal niet naar mijn tickets terug naar Nederland maar vroeg alleen hoe de studie ging, zei “Welcome home” en wenste me “drive safe” naar huis. Hij wist volgens mij niet dat de laatste Airbus naar het centrum om 22.00 ging. Het verbaasde me niet dat ik mijn schema niet hoefde te laten zien aangezien dit ook niet hoefde bij de eerste aankomst. Snel de bagage opgehaald, door de scanner gegaan en om 21.58 stond ik buiten, de Airbus kwam al aangereden. Samen met nog iemand anders waren we de enigen. Om 22.30 was ik weer bij Wellesley en heb ik de post uit de brievenbus gehaald. Voor het slapen gaan nog even een borreltje genomen en wat later gaan slapen…
Meer foto's: Australia 2006
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
MOOI MOOI MOOI!!! Ik moet nog alles wat beter doorlezen maar wat ik gezien/gelezen hebt smaakt naar meer! Eind van het jaar/volgend jaar kan ik hopelijk hetzelfde zien/doen!
wat cool
ik ben van plan om een lang weekendje naar Sydney te gaan
zo te lezen is dat dus zeker wel de moeite waard
ik ben van plan om een lang weekendje naar Sydney te gaan
zo te lezen is dat dus zeker wel de moeite waard
The line is a dot to you!
TVP
Find your guiding inspiration. In a place where dreams are made
With a lifetime's preparation. It’s no time to be afraid
Put our differences behind us. While we shine like the sun
See what we've all become. Together we are one
With a lifetime's preparation. It’s no time to be afraid
Put our differences behind us. While we shine like the sun
See what we've all become. Together we are one
hey Jag, een paar vraagjes:
waar heb je geboekt? Online?
en hoe heb je het met het visum geregeld? Via de vliegtuigmaatschappij?
waar heb je geboekt? Online?
en hoe heb je het met het visum geregeld? Via de vliegtuigmaatschappij?
The line is a dot to you!
Mooi mooi vooral die foto's leuk om allemaal weer is te zien ben er zelf ook geweest. Vooral het parlement gebouw in Canberra vond ik erg mooi om te zien.
Premier League toto winnaar 2007-2008 en [b]2008-2009[/b]
Held Blaise NKUFO [b]All time topscoorder in Enschede[/b]
[b]WE WON IT ELEVEN TIMES![/b]
Held Blaise NKUFO [b]All time topscoorder in Enschede[/b]
[b]WE WON IT ELEVEN TIMES![/b]
Online bij Qantas, kostte iets van 546 dollar. Je koopt twee one-ways. Goedkoopste tarief incl taxes is iets van 476 dollar. Visum kan je online kopen, is een ETA visum. Kost 20 AUD. Het is goedkoper om dit te doen bij een Flight Centre filiaal. Daar betaal je 20 NZD. NZD = goedkoper dan de AUD. Bij het Qantas House op Queen Street vragen ze er overigens 30 NZD voor. Daar moet je overigens wel weer heen als je je American Airlines of BA frequent flyer nummer ingevoerd wil hebben aangezien ie online niet geaccepteerd wordt.quote:Op donderdag 20 juli 2006 10:10 schreef kepler het volgende:
hey Jag, een paar vraagjes:
waar heb je geboekt? Online?
en hoe heb je het met het visum geregeld? Via de vliegtuigmaatschappij?
Bij het Qantas House op Queen Street vragen ze er overigens 30 NZD voor. Daar moet je overigens wel weer heen als je je American Airlines of BA frequent flyer nummer ingevoerd wil hebben aangezien ie online niet geaccepteerd wordt. 
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
dat is stiekem toch best duur...quote:Op donderdag 20 juli 2006 12:27 schreef Jaguarized het volgende:
[..]
Online bij Qantas, kostte iets van 546 dollar. Je koopt twee one-ways. Goedkoopste tarief incl taxes is iets van 476 dollar. Visum kan je online kopen, is een ETA visum. Kost 20 AUD. Het is goedkoper om dit te doen bij een Flight Centre filiaal. Daar betaal je 20 NZD. NZD = goedkoper dan de AUD. Bij het Qantas House op Queen Street vragen ze er overigens 30 NZD voor. Daar moet je overigens wel weer heen als je je American Airlines of BA frequent flyer nummer ingevoerd wil hebben aangezien ie online niet geaccepteerd wordt.
denk dat ik het toch maar laat zitten dan... ik ga wel snowboarden ipv naar Sydney dan
The line is a dot to you!
Ik vond het wel meevallen, 280 euro ofzo voor een retourtje.quote:Op donderdag 20 juli 2006 12:41 schreef kepler het volgende:
[..]
dat is stiekem toch best duur...
denk dat ik het toch maar laat zitten dan... ik ga wel snowboarden ipv naar Sydney dan
Travelling in 2015: Parijs // Luxemburg // Verenigde Staten // Frankfurt (?)
|
|
