Bevallingsverhalen deel 4

Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

quote:

Op zaterdag 12 augustus 2006 23:04 schreef poemojn het volgende:
Grappig mutsje idd Owlet, is dat niet iets antroposofisch?

quote:

Op zondag 13 augustus 2006 17:32 schreef MeNicole het volgende:
Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

jep, dat blijft nog wel even denk ik. ik heb nu nogsteeds dingen die ineens omhoog komen terwijl ik t vergeten was.

zo ook: de vlosk vroeg op een gegeven moment tijdens de ontsluitingsweeen aan me: Marloes, krijg je een jongetje?
en toen zei ik: dat weet ik niet

maar ik weet nou niet waarom ze het vroeg

quote:

Op zondag 13 augustus 2006 17:32 schreef MeNicole het volgende:
Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

Ja hoor, nog steeds wel. Of dat ik opeens dingen af begin te vragen (wanneer kwam de gyn nou precies binnen?). En nu ik de foto's van vlak na de bevalling inplak, komt ook alles weer boven.
_{Waar ik niet super blij mee ben, gisteren was ik er toch flink door van streek. Ik lees hier ook vooral de reacties, niet de verhalen zelf, want dan komt ook alles weer boven.}

Het rare is dat ik wel de behoefte heb om er over te praten, maar eigenlijk niet goed weet wat ik er nog over moet zeggen. Mijn man en ik hebben het er al uitgebreid over gehad en alles is wel gezegd. Maar toch zou ik het er toch nog wel vaker over willen hebben. Vanavond hebben we het er weer over gehad en dat is toch wel erg fijn.
Wat ik ook moeilijk vind is dat ik niet helemaal goed kan zeggen wat er me nou precies dwars zit.

Wat een verhalen. Wat zitten er veel herkenbare dingen in elk verhaal.
Als ik jouw verhaal lees, Owlet, merk ik dat ik zo'n spijt heb dat ik niet mijn allereerste ingevingen heb gevolgd om te gaan voor een ruggenprik maar stoer heb willen zijn door er geen te nemen. Dat zal me geen tweede keer gebeuren!

Cattie, misschien kun je naast praten er ook gewoon over blijven schrijven. Hetzij hier, hetzij in een soort van dagboekje wat je altijd nog weer weg kunt gooien.
Misschien nog niet eerder opgevallen, maar ik ben zelf in staat grote lappen tekst te typen (typdiploma) en ben ook een echte denk-terwijl-ik-praat/schrijf-muts. Ik kom juist vaak achter de oorzaken of mijn echte gevoelens halverwege een lap tekst. Misschien zou dat jou ook kunnen helpen.
Enne... blijven praten/schrijven hoor! Je moet het toch kwijt!
-roept ze heel gemakkelijk omdat ze nog niet opnieuw bevallen is-

Ik heb dus ook dat ik me steeds meer dingen naar voren weet te halen en dat zijn juist de dingen die ik liever niet wil weten. Vannacht heb ik er zelfs al over gedroomd en dan word je echt niet lekker wakker hoor!!

Ook ik herinner me steeds meer dingen van de bevalling, maar ook dingen van voor de bevalling die ik was vergeten.
Wat een verschillende verhalen zeg.

Ik had dus ook deze keer weer een geplande keizersnee. ik mocht van de gyneacoloog kiezen of ik de dag ervoor opgenomen wou worden, of op de dag zelf smorgens vroeg aanwezig, die keuze was niet zo moeilijk smorgens vroeg aanwezig zijn werd het dus
de dag ervoor moest ik nog in het ziekenhuis komen voor bloed prikken, neutralisatietabletjes scoren die ik in moest nemen voor het geval de ruggeprik niet zou werken, dan kunnen ze alsnog narcose doen. ze hebben toen ook nog een echo gemaakt om zeker te weten hoe Romijn lag, ze houden namelijk niet van verrassingen in de O.K.
wonderlijk genoeg was ik de dag ervoor niet zo zenuwachtig, zelfs niet toen ik ging slapen, dat was met Maxim wel anders toen, maar deze keer was ik natuurlijk al "ervaren"

woensdagochtend 31 mei staat de wekker op 05.45, ik was om 05.30 wakker uit mezelf, ging maar gelijk douchen en zo. nog snel een beetje water drinken, na 06.00 mocht ik niks meer drinken. manlief ook douchen en zo, schoonmoeder werd ook al wakker ondertussen,.
beneden de laatste spullen inpakken om te vertrekken, de tranen zaten me al hoog omdat ik met Maxim in mijn maag zat (was nog nooit langer dan 3 uur van hem gescheiden geweest). en toen werd Maxim nog wakker ook, en die gaat dan gelijk mamaaaa roepen, ik moest bijna janken…maar ik hield me groot en sterk! schoonmoeder gedag gezegd, spullen in de auto, en daar gingen we. Gelijk toen we wegreden kon ik mezelf niet meer groot houden en zette het op een janken, ik vond het zo erg dat ik niet naar Maxim toe kon terwijl hij mama aan het roepen was.

Om 06.50 kwamen we aan in het ziekenhuis, ik moest er om 7 uur zijn dus was mooi op tijd.
Eenmaal op de betreffende afdeling bleek dat er snachts een ontploffing was geweest qua geboortes, dus moest ik op een kamertje op de zwangerafdeling wachten. Manlief werd netjes verzorgd met een kopje thee, en ik kreeg nog een keer medicijnen en een beetje water.
Toen werd mij verteld wat er ging gebeuren, ik lekker laconiek…ik weet het allemaal al…
Nou we gaan zo katheter zetten, uhhhh pardon? dat doen ze toch in de O.K na de ruggeprik..
Nou., het beleid was veranderd en het bestuur vond het beter als dat voor de OK gebeurde, scheelde weer tijd in de OK, en het was beter voor het kind en blabla…. iedereen vond het stom hoorde ik, zelfs de verplegers en verpleegsters vonden het grote onzin, maar ja..het beleid moet opgevolgd worden. De nachtdienst zou eigenlijk die katheter zetten, maar had hem overgedragen aan de dagdienst..was ik erg blij mee aangezien diegeen die mij “verzorgde en opving” een man was. ik zag het niet zitten om in zon charmante positie een katheter te krijgen van een man, ook al is het zijn werk. dat ding zouden ze om 08.15 ong komen zetten. dat deden ze dus ook. en toen ik daar in die charmante positie zat en die verpleegsters bezig waren die katheter in te brengen, kwam ineens het besef van “ hey het gaat echt gebeuren” en ik begon weer te janken :’) ik weet het maar aan de hormonen, nu mocht het nog, ik was nog zwanger! verpleegsters moesten er maar om lachen.
en gelijk na die katheter werd ik naar de OK gebracht, ik had me deze keer heilig voorgenomen dat ik niet zou gaan huilen onderweg naar de O.K. ik wist immers al wat het was, nou…..dat voornemen ging mooi niet op. ik kwam weer jankend de O.K binnen…..
ook al heb je het een al een keer meegemaakt, het blijft spannend en eng heb ik dus gemerkt.

in de OK tilde ze me over op de bank en moest gaan zitten….dat is erg handig met zon katheterslang tussen je benen…niet dus. Ik moest voorover gaan zitten en ze gingen de ruggeprik zetten. weer dat geduw en gevoel aan me rug, natte watten met desinfectiespul wat ontzettend kriebelde en ervoor zorgde dat ik dus bewoog. Ik moest wel stil blijven zitten van die anesthesist, ik gelijk “ wat kan er gebeuren als ik dat niet doe?” nou niks, het is alleen onhandig voor diegeen die de prik zet. ik helemaal opgelucht, zag al helemaal voor me dat ze dan verkeerd prikte en ik verlamd werd of zo……
Nou die prik zetten ging niet van een leien dakje, ze was aan het zoeken en zoeken en ik moest maar stil blijven zitten, en het duurde lang, en nog langer. ik was me al zorgen aan het maken, dadelijk moet ik een algehele narcose. gelukkig nam toen iemand anders het over en die vond de plek gelijk. pfieuww wat een opluchting. ik mocht weer gaan liggen en alles werd in gereedheid gebracht om te gaan beginnen.
Toen ik net lag hoorde ik ineens “mevrouw martineke, hoe gaat het?” stond daar mijn eigen gyneacoloog in de deur, die kwam even kijken hoe zwaar de baby was, daar was hij zo benieuwd naar namelijk. maar helaas, baby was er nog niet.
Toen ze al begonnen met snijden haalde ze manlief pas binnen….die was zich alweer zorgen aan het maken dat er iets was, aangezien hij mijn eigen gyneacoloog naar binnen zag gaan, en hij wist dat die niet de ks deed. die was erg blij dat er niks mis was.
IK heb de tijd toen helemaal niet meer meegekregen en ineens zeiden ze, daar komt hij. we waren beide aan het afwachten tot we die huil hoorden….en toen ineens na een hoop geduw kwam er dan eindelijk die mooie huil :’) het was toen 09.09 uur, ik begon weer te huilen, alleen deze keer van blijdschap. Romijn werd over het doek getild zodat ik hem kon bekijken.. en daarna ging hij gelijk naar het kamertje ernaast voor de check-up, alles was gelukkig goed en we kregen te horen dat hij 52 cm was met 4620 gram, een mooie grote knul. nadat ze hem hadden ingewikkeld in doeken mocht manlief naast mij komen zitten met Romijn, zo heeft hij 5 min gezeten of zo, en toen moest Romijn naar de kraamafdeling en konden ze mij verder dichtnaaien. dat dichtnaaien duurde best lang, ik kwam om 10.15 pas op de recovery. eenmaal op de recovery had ik het koud en voelde mij depri…dat kwam door de ruggeprik zeiden ze, en ook mijn bloeddruk was minder natuurlijk, plus het bloedverlies. ik kreeg een slang onder de deken met lekkere warme lucht en zo meost ik maar wachten totdat ik weg mocht. ik mocht pas weg als de verdoving zakte, en die was erg hoog uitgeslagen dus het duurde nogal lang voordat die zakte, ik mocht om 11.45 dan eindelijk naar de kraamafdeling toe, eenmaal daar kwam manlief met Romijn ook, toen kon ik eindelijk mijn zoon vasthouden zeg
Romijn kreunde alleen een beetje, manlief dacht dat hij snurkte, ik zei het tegen de verpleegster en die nam hem toch maar even voor de zekerheid mee naar de kinderarts om er naar te laten kijken. manlief mocht weer mee met hem en ik wachtte en wachtte maar weer op de kamer. na 10 min kwamen ze weer terug met de mededeling dat ze dachten dat Romijn het moeilijk had omdat ze hem met lepels uit mij hebben moeten trekken aangezien hij nog niet ingedaald was, en dat hij daarom 24 uur ter observatie werd opgenomen op de kinderafdeling.
en daar ging mijn zoon weer  manlief mocht wederom weer met hem mee om te kijken waar hij lag.
Op de kinderafdeling constateerde ze echter dat Romijn vruchtwater in zijn longen had, en het daarom een beetje benauwd had, daar kreeg hij extra zuurstof toegediend en hij lag aan zon hartapparaat.

Ik werd ondertussen weer verhuisd naar een andere kamer, het beleid in het ziekenhuis is dat je niet op een kamer mag met baby’s als je zelf je baby niet bij je hebt. dus ik kwam bij een vrouw te liggen waarvan het kindje met 27 weken geboren was en op de ic lag, was een gezellige vrouw.

ik ben die dag 2 x naar de kinderafdeling gebracht met bed en al om te kijken bij Romijn, heb ik daar heerlijk kunnen liggen met Romijn dik een uur in mijn armen. toen die 2e keer s’avonds om 9 uur (12 na geboorte dus) hebben we hem proberen aan te leggen, hij had wel net gegeten, maar we wouden het toch proberen. en Romijn hapte gelijk goed, hij had alleen geen honger. maar dat happen is een goed teken natuurlijk 

De volgende dag s’smorgens wou ik gelijk douchen en dat mocht gelukkig, plassen kon ik ook al zelf, ze hadden gelukkig die catheter eruit gehaald. wat een onding blijft het.
na het douchen wou ik infuus eruit, dat hebben ze ook gedaan, en toen kon ik vrij rondlopen Yippie…. daar maakte ik dankbaar gebruik van en liep over de gang.
Kwam ik nog mijn gyneacoloog tegen die mij raar aan stond te kijken je had toch gisteren ks, “ja” en je loopt nu al rond, “ja” ow, ga je vanavond naar huis vroeg hij? ja is goed, als dat mag van u helaas mocht dat niet…..
om half 1 s’middags kwam Romijn eindelijk bij mij en werden we weer verhuisd naar een andere kamer. we hebben hem gelijk aangelegd toen en wederom deed hij het goed, alleen kwam er bij mij nog niks uit. zo hebben we hem 2x gevoed met een klein slangetje erbij zodat hij wel goed deed zuigen en toch eten kreeg. de 3e keer was dat slangetje niet meer nodig, hij slikte al, dus dat wou zeggen dat mijn bv al op gang kwam….helemaal trots was ik. Bij Maxim duurde het 5 dagen eer het goed op gang kwam, en bij Romijn gelijk de volgende dag al. mijn lijf wist nog duidelijk hoe het moest dus


als ik beide ks-en vergelijk, waren ze net zo spannend en eng.
bij Maxim was ik echter erg vrolijk en happy nadien, bij Romijn was ik depri en bluhh
bij Maxim waren de fotoos mislukt, maar had ik een hele mooie film van dat stuk wat ik gemist heb toen ik in de recovery lag, van Romijn heb ik weer schitterende fotoos en geen film van nadien  het is het 1 of ander denk ik dan maar.
het herstel verliep hetzelfde ongeveer, beiden ks-en supersnel op de been.
en beide ks-en heb ik supermooie en lieve jongens aan over gehouden

zo mijn verhaal is een beetje lang geworden, ik hou van compleet 
thanks voor lezen

Leuk Martineke, om ook eens een ks-verhaal te lezen! Mooi geschreven.

Martineke, leuk om jouw verhaal ook te lezen. Geeft gelijk een idee hoe een ks gaat. Daar denk je eigenlijk nooit zo over na van te voren.

[ Bericht 0% gewijzigd door snoopy op 17-08-2006 21:44:30 ]

Leuk om te lezen Martineke! Herkenbaar ook . Dreumes had hier ook vruchtwater in de longetjes (wet lung noemen ze dat). Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 20:47 schreef Leah het volgende:
Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

Ik had begrepen van de kinderarts dat dat komt omdat kindjes bij een "gewone" geboorte het vocht kwijtraken tijdens het persen in het geboortekanaal. Door de druk en de stress.
KS kindjes hebben dat voordeel niet.

Mooi om te lezen Martineke, en heel wat anders zo'n rustige KS. Ik ken alleen de spoedvariant maar ik vond wel veel herkenning in je verhaal.

Mooi om te lezen Martineke!

Je hebt me een klein stukje angst weggenomen Martineke.

Mooi verhaal Martineke. De andere verhalen durf ik niet te lezen, maar dit wel. Een geplande KS gaat mij ws niet meer lukken.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 21:47 schreef Neuk het volgende:
Je hebt me een klein stukje angst weggenomen Martineke.

dat is heel fijn om te lezen

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 20:47 schreef Leah het volgende:
Leuk om te lezen Martineke! Herkenbaar ook . Dreumes had hier ook vruchtwater in de longetjes (wet lung noemen ze dat). Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

wist ik in eerste instantie ook niet nee. het is dat Romijn het had, anders wist ik het nog niet

en indd heeft dat te maken met het "niet persen".

Idd leuk eens een keizersneeverhaal te lezen
Over die wetlung: dat is blijkbaar de reden dat ze kleine sneetjes maken bij een keizersnee hoorde ik pas niet uit esthetisch oogpunt dus

nou mijn verhaal dan ook maar,

Maandag 7 maart 2005 Naar een flink aantal weken harde buiken en 3 valse beginnen, naar het ziekenhuis voor controle, ben 13 dagen overtijd, alles is goed, hartslag ok, goed ingedaald,echo niks bijzonder te zien, baarmoeder iets verweekt maar nog geen spoor van een bevalling, afspraak gemaakt voor woensdag, en kreeg te horen dat als ik voor dinsdag 24:00 beval ik thuis mag bevallen anders naar het ziekenhuis. Zwaar teleurgesteld weer naar huis, had verwacht op zijn minst een datum te horen te krijgen.

S'avonds lekker naar bed en om 03:00 word ik wakker van harde buiken, kan niet meer slapen en sta op, ga naar beneden en ga tv kijken.
04:00 de krampen worden steeds heftiger en komen om de 5 minuten, raak in de stress van het begint en ga een sigaretje roken, kalmeer wat en ga weer naar binnen.
Manlief komt vragen of alles goed is, ik zeg tegen hem van gaat wel, ga maar slapen, je moet morgen nog werken. Manlief vertrekt weer lekker naar bedje.
5:00 De weeen komen om de 2 min en zijn erg heftig, ik bel de verloskundige, die verkondigt dat ze later in de ochtend wel langs komt, kan toch nog niet zo ver zijn.
6:00 Krijg het idee dat ik heel erg moet p**pen, ga naar de wc en voel me beter, ben de kamer nog niet in of voel weer die aandrang, bel toch maar de verloskundige, en vertel dat ik het gevoel heb dat ik nodig naar de wc moet, gewoon gaan zegt ze ik kom later wel kijken, ga evt lekker onder de douche.
7:00 na geprobeert om te gaan douchen, zit ik ondertussen standaard op de wc, de weeen zijn bijna niet meer weg te puffen en kan niks anders doen dan meedoen. opeens begin ik te bloeden en raak in paniek, manlief belt de verloskundige, die nu dan ook eindelijk komt.
8.00 uur is ze er, en heb ik het idee dat het hoofdje er al aan komt. Ze neemt me mee naar boven en mag gaan liggen, manlief moet snel bellen en spullen klaarleggen, ondertussen mag ik gaan persen en geef aanwijzingen waar alles ligt, kraamzorg arriveerd binnen 5 min, en 1 min later en 2 x persen word michelle geboren.
8:30 michelle word lekker ingepakt, en de verloskundige vraagt of ik al weer moet persen, maar dat moet ik niet, ik krijg een injectie in mijn boven been, en terwijl de verloskundige aan de navelstreng trekt, duwt de kraamzorg erg hard op mijn buik, en daar komt de placenta. Ik word gehecht en daarna tempt ze michelle nog een keer, michelle word uitgekleed en moet op mijn blote buik liggen, met 4 matjes, 2 dekentjes en een mutsje, michelle was 34,8 graden, zo heeft ze een uur gelegen, daarna heeft ze bij papa nog tot 12:00 gelegen, terwijl ik ging douchen, ik stond amper 5 min en moest er al weer onder uit.
13:00 lig ik weer in bed en bel met michelle op mijn arm de opa's en oma's op, die het niet geloven omdat ik nog zo kwiek klink. Daarna ga ik heerlijk van mijn meisje genieten.