Bevallingsverhalen deel 4

Mooi geschreven Nanalune

Jeetje Nana wat een mooi verhaal!

Mooi Nana!
Behoorlijk aanloop nodig gehad, maar toch een snel einde

Nana, heel mooi en herkenbaar.
Vooral dat stukje van "och, gewoon even ontspannen"
Maar het is wel zo. Als je je daarop contentreert, is het ineens een heel ander verhaal, niet?

14 uur is een mooie score voor een eerste en die bonusronde van 20 minuten geeft je goede hoop he? Nogmaals gefeli!

mooi nana
je hebt het prachtig goed gedaan!

dutchie en nana wauw heldinnen hoor@!!

Ik vind het ook stoer Nanalune!

Nana, wat herkenbaar hè. Prachtig geschreven en het helpt idd om het eens lekker van je af te schrijven. Al is het maar om ieder klein detail nooit meer te vergeten. Goed gedaan meissie.
(en circuleert er al ergens een foto van jullie kleine man? )

Nan mooi beschreven je verhaal

heel mooi nanalune....

nanalune, wat heb je dat mooi opgeschreven zeg. Wat een lange aanloop heb je gehad maar wat ben je stoer geweest. Met zoveel pijn nog even denken aan de verloskundige die nog wat mag slapen, TOP! Wauw, ik ben echt onder de indruk van zoveel oerkracht.

nana, wow... geweldig gedaan zeg, (ook van je man). nogmaals heel hartelijk gefeliciteerd met jullie Daniel!

Geweldig!!

Mooi Nana!!

lief en stoer en knap Nana!

lieve reacties...
Het heeft me inderdaad goed gedaan om alles even op te schrijven.
Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk heel positief op terugkijk

Mooi verhaal

Mooi verhaal Nana!!

mooi verhaal nanalune!!

die van mij moet ik ook maar eens opschrijven hier...

Dutch wat een mooi verhaal zo kan ik toch nog een beetje meeleven(voelen, denken) in een "echte" bevalling

Martineke we hebben van jou ook nog wat te goed

quote:

Op donderdag 6 juli 2006 17:23 schreef Mwanatabu het volgende:
Nana, heel mooi en herkenbaar.
Vooral dat stukje van "och, gewoon even ontspannen"
Maar het is wel zo. Als je je daarop contentreert, is het ineens een heel ander verhaal, niet?

14 uur is een mooie score voor een eerste en die bonusronde van 20 minuten geeft je goede hoop he? Nogmaals gefeli!

Echt? Hoe dan? Ik vind sowieso iedereen knap die in zijn weeen kan/durft te duiken.

quote:

Op maandag 17 juli 2006 20:19 schreef hangplant het volgende:

[..]

Echt? Hoe dan? Ik vind sowieso iedereen knap die in zijn weeen kan/durft te duiken.

Of het in je weeen duiken is weet ik niet, maar ik dacht "Iedere wee brengt mijn kindje dichterbij en hoe meer ik me ontspan hoe sneller dat gaat".

Nou heb ik (waarschijnlijk) niet echt lang heftige weeen gehad. Ik heb ongeveer 1 uurtje weeen gehad die vrij pijnlijk waren en daarna persweeen. De weeen die ik daarvoor heb gehad waren meer krampen dat ik dacht "volgens mij moet ik naar de wc".

quote:

Op maandag 17 juli 2006 20:35 schreef Igraine het volgende:

[..]

Of het in je weeen duiken is weet ik niet, maar ik dacht "Iedere wee brengt mijn kindje dichterbij en hoe meer ik me ontspan hoe sneller dat gaat".

Nou heb ik (waarschijnlijk) niet echt lang heftige weeen gehad. Ik heb ongeveer 1 uurtje weeen gehad die vrij pijnlijk waren en daarna persweeen. De weeen die ik daarvoor heb gehad waren meer krampen dat ik dacht "volgens mij moet ik naar de wc".

Dat je dat al kunt bedenken. Ik kon helemaal niets meer bedenken, wist niet meer hoe het puffen ging. Knap hoor. Trouwens die bekende roes, die ik ook in Nanalune's verhaal lees, was ook in geen velden of wegen te bekennen. Volgende keer wil ik het echt anders proberen te doen

en ook nanalune mooi verhaal _{had toestrax ff geen tijd om 2 verhalen te lezen}

uhmm ja Evenstar, mijnes volgt nog

Martineke, ik dacht al dat je Nana bedoelde ipv mij.
Maar ben blij dat ik je nog een beetje mee heb kunnen laten leven.

Op 20 juni 2006 is onze dochter Sarah geboren na 41+1 weken zwangerschap. Ze is geboren om 06.32 uur en woog 3820 gram, en zo is het gegaan

Maandagochtend werd ik wakker met een natte onderbroek. Het was nog niet zo erg, dus ik dacht dat ik misschien een beetje urine was verloren. Ik ben naar de wc gegaan, schone onderbroek aan en weer naar bed.
Na een paar uur word ik weer wakker en ik schrik! Nu is weer mijn onderbroek nat, maar ook mijn pyamabroek en zelfs het bed! Ik draai me op mijn zij, en ga op het rand van het bed zitten en wil opstaan. Als ik sta loopt er nog veel meer uit en ga snel weer zitten. Ik pak een handdoek en loop naar de wc. Het ruikt wel wat zoetig... Zal het dan toch vruchtwater zijn?? Want ik begin nu ook wat krampjes te krijgen. 's Middags had ik een afspraak bij de verloskundige dus ik besluit niet te bellen maar te wachten op de afspraak.

Die middag ga ik op de fiets naar de verloskundige. Ik vertel dat ik veel vocht verlies, maar dat ik niet zeker weet of het vruchtwater is. Na de controles en het hartje te hebben gehoord moet ik op mijn hand blazen en ging zij kijken of er vruchtwater uit kwam. Maar nee, er komt niks. Ze zegt dat het ook overmatig veel slijmverlies kan zijn. Ik moest het in de gaten houden, en als ik het niet vertrouw mag ik weer bellen. Gelijk een afspraak gemaakt voor een ctg bij de gyneacoloog, omdat ik al meer dan 41 weken zwanger ben.

Als ik thuis kom beginnen de krampjes steeds ietsje erger te worden, maar nog niet zo erg dat ik ze weg moet puffen. Ik hoop dat mijn vriend Michael niet te laat thuis is, precies vandaag moest hij voor zijn werk naar Amsterdam (zo'n 2 uur rijden bij ons vandaan).

Om ongeveer 18.00uur beginnen de krampjes nog weer wat erger te worden, ik moet al een beetje meepuffen. Gelukkig is om 21.30 uur mijn vriend weer thuis, en vanaf die tijd gaat het steeds iets sneller. Ik lig op de bank en mijn vriend zit naast me. Bij elke wee begint hij mee te puffen, maar niet tegelijk met mij, nee.. hij wacht even en begint dan te puffen. Dus ik zeg gelijk dat hij daarmee op moet houden omdat het erg irritant is! "Jij hoeft niet te puffen, jij hebt nergens last van dus hou maar gewoon op!" Hij zegt dat hij me gewoon wilde helpen, om mij rustiger te maken. Daarom pufte hij steeds wat later. Ik zeg dat dat absoluut niet helpt en dat hij maar gewoon bij me moet blijven en niks moet doen.

Om 23.00uur gaan we toch maar naar bed, maar ik kan niet slapen. De weeën worden heftiger en ik moet nu echt meepuffen. Mijn vriend ligt al wel te slapen, dus ik besluit om even naar beneden te gaan. Ik probeer wat standjes om de weeën op te vangen uit, die we hadden geleerd op de zwangerschapscursus, maar nee, niks werkt!! Het begint nu toch echt pijn te doen.. Ik blijf contine pijn voelen en heb het zo warm!

Om 1.30 uur ging ik weer naar boven en zeg tegen Michael dat ik de verloskundige wil bellen omdat de pijn om de 5 minuten komt en al een uur lang. En omdat ik geen harde buiken heb bij elke wee, weet ik niet precies of dit nou al echte weeën zijn. Dus wij met z'n tweeën weer naar beneden en Michael belt de verloskundige. Ze vraagt hoe lang ik al weeën heb, hoe ze voelen enz. Dus ik zeg dat ik geen harde buiken heb en ik had gehoord dat dat er wel bij hoort. Dat een wee over de gehele buik tevoelen is. En ik heb al een paar dagen moeite met plassen, soms een beetje pijnlijk. Na een tijdje zegt ze dat het best weeën kunnen zijn maar dat het ook een blaasontsteking kan zijn. Hmmm... is dat zo? Fijn!! Ze besluit niet om langs te komen omdat het nog niet om de 3 minuten is. Verder geeft ze als tip dat we misschien toch even naar de huisartsenpost moeten gaan om urine te brengen, dan weten we tenminste waar we aan toe zijn.

Dus om 3.00uur stappen we in de auto met een potje urine. Oeh, het is niet fijn om in de auto te zitten!! Bij de huisartsenpost moeten we even wachten in de wachtkamer, daar zijn de weeën niet zo heftig meer. Als de dokter komt zegt hij dat het geen blaasontsteking is maar dat het toch echt weeën zijn, het is begonnen hoor. Ik moet toch nog wel even op de ligstoel liggen en bij een wee drukt hij op mijn buik. Nee, geen harde buik maar dat hoeft ook niet. Oww... weet ik dat ook weer. Eenmaal in de auto beginnen de weeën weer heftiger te worden en moet ze echt wegpuffen. Dit is niet leuk!!!

Om ongeveer 3.30 uur zijn we weer thuis en ik ga gelijk weer naar boven, naar bed. Op mijn zij kan ik de weeën aardig opvangen, maar het doet zo'n pijn!! Sommige weeën kan ik makkelijk wegpuffen, maar er zitten ook weeën tussen die niet makkelijk zijn weg te puffen! Michael ligt achter me en spreekt me lieve woordjes toe.

Om 05.30 uur hou ik het niet meer! Ik heb persdrang, want ik heb het gevoel alsof ik moet poepen! Ik zeg tegen Michael dat hij snel de verloskundige moet bellen want ik heb persdrang, tenminste dat denk ik! Ik wacht.. en wacht.. maar hoor Michael niet bellen, dus ik draai me om.
Ik zeg"Bel je nou al"?
"Nee, want ik weet niet wat ik moet zeggen..".
"Bel nu en zeg dat ik persdrang heb en dat ze snel moeten komen!"
(Michael was bang dat ze misschien voor niks zou komen en dat hij haar voor niks wakker ging bellen )

Om 05.45 uur ging de deurbel, yes, gelukkig!! Daar is ze eindelijk. Ze komt boven en vraagt hoe het gaat. Ik zeg dat ik het echt niet meer volhou, ik kan de weeën niet meer wegpuffen!
Na een tijdje zegt ze dat ze even naar haar auto moet om haar tas op te halen, en dan gaat ze kijken hoe ver ik ben. Eenmaal terug legt ze wat kraamzeiltjes onder me neer. Tussen de weeën door gaat ze voelen hoe ver ik ben. Ik heb al volledige ontsluiting!! Dus het zijn toch persweeën!!
Ik schrik ervan dat het al zo ver is, ik wilde namelijk in het ziekenhuis bevallen. Maar ik ga nu absoluut niet meer in de auto naar het ziekenhuis, ik blijf lekker thuis!

De verloskundige zegt dat ik al een beetje mee mag persen als ik een perswee heb, dat maakt het wat draaglijker. Ze gaat nog even het hartje beluisteren.. Nou, dat klinkt nog prima!! Daarna gaat zij het kraambed opmaken. Ineens voel ik iets.. het hoofdje?? Ik schrik en zeg tegen Michael dat ik iets voel en dat ze de verloskundige moet ophalen. Ze komt eraan en kijkt.. En ineens.. floep!! Daar gaat het vruchtwater. Tussen de weeën door moet ik naar de andere kamer, maar de weeën komen zo snel achter elkaar dat ik het liefst blijf liggen. Maar dat kan helaas niet. Ik probeer zo snel mogelijk naar de andere kamer te lopen en als ik eenmaal weer op bed lig kan ik de weeën weer wat makkelijker opvangen. En dan is het zover.

Om 6.00 uur mag ik echt gaan persen! De persweeën komen ook een paar keer achter elkaar en houden lang aan. Dan heb ik gelukkig even de tijd om op adem te komen. Maar dan komen de weeën weer. Om 06.15 uur gaat de deurbel, de kraamverzorgster is er. Ik pers en ik pers, de verloskundige zegt dat het hoofdje al staat en vraagt of Michael het wil zien. En dat wil hij wel, hij zegt dat hij al haartjes ziet!!
En dan komt er weer een perswee, ik pers met al mijn kracht!! "Ga door" zegt de verloskundige. "Goed zo!!" Het doet nu wel erg veel pijn van onder!!! Ik heb het gevoel alsof ik knap!! De verloskundige zegt dat, als ze zegt puffen, dat ik moet gaan puffen en als ze zegt persen dat ik zachtjes mee moet persen.
En daar komt weer een perswee, ik pers weer met al mijn kracht. En dan moet ik puffen van de verloskundige en voel ik iets. Een knip! Ik moet zachtjes persen en moet mijn ogen open doen. Ik doe mijn ogen open en daar is ze, onze Sarah!! Ze wordt op mijn buik gelegd en ik kan alleen maar naar haar kijken. Wat is ze mooi!! Ik moet huilen en kijk naar Michael. Ook hij heeft de tranen in zijn ogen. Dan kijken we weer samen naar ons kleine meisje. Het allermooiste wat ons ooit is overkomen...

De bevalling is dus erg snel gegaan, ik heb een half uur liggen persen.
Ik heb een aardig grote knip gehad, maar heb daar niet veel last van gehad. Waar ik wel veel last van heb, nu nog steeds, is mijn stuit. Ik heb namelijk veel van onder geperst. Ik hoop dat dat snel overgaat, want zitten en opstaan gaat nog niet heel makkelijk. Ook als ik een tijd heb gelopen krijg ik last van mijn stuit.

Sarah is een prachtig meisje en we genieten ontzettend van haar!!!

mooi verhaal CM!!

mooi CM!

Ik word er helemaal emo van...

Mooi CM!

Mooi!
_{Maar ook raar dat ze aldoor er maar vanuit gaan dat je géén weeën hebt, met 41 weken...}

Mooi Crazymoon
_{stuitje kan ook je bekken zijn hoor. misschien fysio? heb ik zelf bij Jonne wel gehad en hielp erg}

Na al die mooie verhalen nu mijn verhaal.

Dinsdagochtend, 4 juli, braken om 3 uur mijn vliezen. We zijn naar het ziekenhuis gegaan, waar ik 1,5 uur aan de ctg heb gelegen. Alles was oke, maar de weeen waren nog maar erg zwak, dus mocht ik weer naar huis. De hele dinsdag heb ik zwakke weeen gehad, het schoot niet op. Mijn man en ik baalden daar wel een beetje van.

Woensdagochtend, 5 juli, om ongeveer 1 uur begonnen de weeen echt. Om 3 uur kwamen ze regelmatig en heb ik mijn man wakker gemaakt. Ik vond de weeen al flink pijnlijk, vooral de rugweeen die er tussen zaten. Om 5.30 uur was ik het zat en hebben we het ziekenhuis gebeld dat we er aan kwamen. De weeen kwamen toen elke 3 a 4 minuten.
In het ziekenhuis gingen we lekker door waar we gebleven waren. De pijn werd steeds erger en op een gegeven moment werd het me echt te veel. De arts-assistent zag het en bood mij pijnmedicatie aan, wat ik natuurlijk wel wilde. Wel moest ik even wachten op de overdracht naar de dagploeg. Dat even duurde helaas wel 1,5 uur... Ik had het toen even heel erg moeilijk, de verpleegkundige is toen de dagploeg maar gaan halen.

9.30 uur: eindelijk de nieuwe arts-assistent en co-assistent. De a-a wilde weerst even toucheren om te kijken hoe ver is was. Een paar centimeter zou mooi zijn, zei ze. Nou, dat bleken er 8 te zijn! Het ging dus lekker snel. Hierdoor was een ruggeprik helaas niet meer mogelijk, maar wel een pijnstillende injectie. Die werkte prima en ook door de mededeling dat ik zo ver was ging ik er met frisse moed weer tegen aan. Door de injectie was net het ergste van de pijn weg, de rest was er nog wel, maar dat was wel te doen. Helaas vielen toen de weeen weg, mijn baarmoeder was moe.. Ik vond een kleine onderbreking wel fijn. Toen dat te lang duurde (hoelang weet ik niet meer) kreeg ik een infuus met een weeenopwekkend middel. Nou, dat werkte wel! Ze kwamen weer snel achter elkaar en waren heftig. Samen met de verpleegster en mijn man pufte ik ze fanatiek weg. Tegen 12 uur kreeg ik persdrang, maar volgens de a-a was het nog niet zo ver.

12.30 uur: Ik mag persen, eindelijk! De pershouding doet veel pijn, mijn rug kan het niet zo goed aan. Tussen de persweeen val ik steeds meer weg. Ik begin tussen de weeen door dubbel te zien, wartaal uit te slaan, ik heb nachtmerries en ben bijna helemaal van de wereld, maar ben nog net genoeg bij bewust zijn om het heel vervelend te vinden. Ik raak mezelf kwijt. Ik vind dat nogal eng. Tijdens de weeen ben ik wel helder en pers op volle kracht mee.

13.30 uur: De baby komt niet verder. Hij blijkt vast te zitten achter mijn schaambot. Er wordt een vacuumpomp gehaald, maar die trekt de a-a kapot. Er wordt een andere gehaald, een ijzeren. Opeens staat mijn gyn aan mijn bed, zij neemt het over. Ik raak steeds verder weg tussen de weeen en er gaat heel veel langs mij heen. De gyn zet de nieuwe vacuumpomp op het hoofdje en begint te trekken als ik pers. Ik moet persen als ik een perswee heb, maar het doet zoveel pijn, ik voel zoveel en tegelijkertijd niets meer, ik weet niet meer wanneer ik een perswee heb. Ik pers dus maar zoveel en zo goed mogelijk als ik kan, in het wilde weg. Het doet pijn, zoveel pijn, ik kan maar 1 ding denken: DIT KIND MOET ERUIT. Mijn man huilt en moedigt mij steeds meer aan. Nog meer pijn, het duurt zo lang ik weet het niet meer, en dan, eindelijk, daar is Ive!

14.15 uur: Ive is geboren en wordt op mijn buik gelegd, heerlijk, hij is zo mooi! En de pijn is weg. Mijn man huilt heel erg. We zijn nu echt een gezinnetje!

Helaas duurt het nog bijna 1 uur voordat de placenta eruit is en daarna nog een uur voordat ik helemaal gehecht ben. Naast een knip blijk ik namelijk inwendig heel veel scheurtjes te hebben en een bloedende spatader.

Dit is hoe ik het beleefd heb. Het persen was heel heftig. Ik was zo in de war en de weg kwijt en het duurde zo lang, ik moet nog huilen als ik eraan denk. Er zijn tijdens het persen ook veel dingen gebeurd die ik niet heb meegekregen. De gyn kwam niet toevallig langs, zoals ik dacht, maar was met spoed opgepiept omdat de a-a het niet meer zag zitten. De artsen onderling waren erg gespannen, de gyn bleef maar zeggen dat we nog even tijd hadden. Mijn man kreeg alles wel mee en huilde niet uit ontroering, zoals ik dacht, maar omdat hij alles mee kreeg en inzag dat het niet goed ging en bang was dat ik en/of Ive het niet zouden halen. Erg heftig dus. De artsen hebben later ook gezegd dat het een bijzonder zware bevalling was, ik had het nooit alleen (zonder hulp van de pomp) gekund. De a-a had in jaren niet zo'n bevalling meegemaakt.

Wat een ervaring
Sterkte met het verwerken, dat lijkt me ook zwaar. Heeft je man wel een goed overzicht nog van wat er gebeurd is (wat jij dus niet meegekregen hebt)? Fijn dat je Ive's geboorte wel goed hebt meegekregen en nog gefeliciteerd met hem!

oew cattie, wat een verhaal! Zo heel anders dan Crazymoon, maar allebei toch een mooi kindje!

Wat een mooie verhalen.

De zin "hij moet er nu uit" klinkt me zo herkenbaar in de oren!

Jeetje cattie, wat een verhaal. Ik krijg er kippevel van!

quote:

Op dinsdag 18 juli 2006 14:57 schreef cattie het volgende:
Na al die mooie verhalen nu mijn verhaal.

Wat een verhaal joh! fijn dat het nu goed gaat, en dat het toen ook goed afgelopen is.
En leve onze gezondheidszorg, denk ik dan ook....Stel dat je het zonder hulp had moeten doen....

Jeetje, Cattie wat heftig zeg! En wat moet het voor je man moeilijk zijn geweest om te zien!

CM, bij jou erg vlot allemaal, tenminste het laatste deel. Hoop dat ik het ook zo mag mee maken.

Oh Cattie.. wat heftig
Blijven vertellen hoor! Erover blijven praten om het een plekje te geven. Evt. gewoon proberen een afspraak met a-a of gyn te krijgen. (misschien roep ik nu ietsje te snel. maar het zou zo jammer zijn dat je met een naar gevoel blijft terugkijken!)
dikke zoen

Cattie wat een verhaal, meid...
Een afspraak met de arts-assistent of de gyn. lijkt me geen slecht idee inderdaad.
Veel sterkte met het verwerken

In mijn ziekenhuis is het gelukkig gebruikelijk dat je na 6 weken nog een keer naar de gyn gaat voor nabespreking, ik heb de afspraak ervoor al staan. En daar ben ik heel blij mee, want ik denk dat het idd wel belangrijk is om nog eens met haar alles te bespreken.

Wat ik niet heb geschreven (het hoort ook niet zozeer bij de bevalling) is dat ik wel heel trots ben over wat ik allemaal heb gedaan en doorstaan. Ik had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen!

wow cattie wat een heftige bevalling heb jij achter de rug zeg!
ik snap goed dat je er eerder nog niet aan toe was om het op te schrijven..

je hebt het geweldig gedaan!

dank jullie wel!!

jeetje Cattie, wat een heftige bevalling zeg. wat een verschil met die van mij.
Maar je hebt er iets fantastisch voor terug gekregen!!

quote:

Op dinsdag 18 juli 2006 13:53 schreef kozakken het volgende:
_{stuitje kan ook je bekken zijn hoor. misschien fysio? heb ik zelf bij Jonne wel gehad en hielp erg}

_{maar ik voel het een beetje bovenin mijn kont zeg maar, kunnen dat dan wel de bekken zijn? Moet morgen de verloskundige bellen voor de nacontrole, zal haar eens vragen.}

_{Daar had ik het dus ook precies zitten. Echt recht op m'n stuitje. Heb er ook wat langer mee gewacht met naar de fysio gaan omdat ik dacht dat het erbij hoorde. Maar het hele gebied hoort klaarblijkelijk bij elkaar. De vk zal je vast en zeker wat meer kunnen vertellen.}

_{ik heb nu al precies op mijn stuitje klachten, en jawel, dat komt door mijn bekken....}

CM, het zou zelfs zo kunnen zijn dat je een klein scheurtje danwel breukje in je stuitje hebt. Dat gebeurt vaker bij een bevalling en is verder niet ernstig, maar wel reden om er even naar te laten kijken.

Cattie wat heb jij het goed gedaan!!! Je bent door blijven gaan en het is gelukt! Je hebt een pracht van een zoon! Idd er over blijven praten en vooral met de gyn over een paar weken. Gooi alle vragen die je tegen komt op papier en vraag ze.
En je mag echt super trots zijn op jezelf!!!

CM, waarom moest je tijdens het persen nog naar een andere kamer? Verder wel een knappe bevalling zeg! Respect! En ook cattie respect! Waren we je bijna kwijt ook nog Gelukkig loopt het allemaal af als een sprookje!

Cattie, zoveel spanning al tijdens je zwangerschap en dan ook nog zo'n zware bevalling er achter aan. Meid, wat heb ik met je te doen zeg.
Des te meer reden om ontzettend trots op jezelf en Ive te zijn. En jullie genieten nu echt van elkaar, dus blijf praten idd om al je emoties een plekje te geven.

Crazymoon wat een mooie bevalling

Cattie pfff meid wat een verhaal

Crazymoon, dat klinkt echt als een bevalling zoals meerdere hem wensen denk ik.

Cattie. die van jou klinkt heel heftig zeg. Jeetje. Praten over wat er gebeurd is met de gyn kan iig al een heel stuk helpen.

oh cattie, wat heftig en eng, die arme man van je zal hier ook wel wat nazorg voor kunnen gebruiken.

crazymoon, mooi! wel erg rot dat je nog naar een andere kamer moest zo op 't laatst zeg.

ik lag nog op ons eigen bed, en in onze slaapkamer was niet genoeg ruimte om naast het bed te staan. Ik moest dus verhuizen naar de kamer waar het kraambed stond.
verder ga ik straks de verloskundige bellen voor een afspraak en dan gelijk even vragen over mn stuitje

Na, de verhalen van Cattie en CM te hebben gelezen (goed gedaan meiden!!), komt nu mijn verhaal:


Op vrijdag 7 juli om half vijf ’s ochtends werd ik wakker. Ik voelde wat krampjes die mij deden denken aan menstruatiekrampen. Of in elk geval, de krampen die menstruatie altijd aankondigen bij mij. In mijn achterhoofd ging wel even een lichtje op dat ze dat bij gym ook hadden gezegd. Lichte menstruatieachtige krampen die niet aanhielden, maar kwamen en gingen.
Ik ging even naar de wc en sliep daarna weer in.

Acht uur werd ik weer wakker met wat heftigere krampen. Vanaf dat moment heb ik nog maar half geslapen en om negen uur was ik wakker. Ik ben toen even naar beneden gegaan om wat te eten. Twee beschuitjes met pindakaas en een glas limonade waren mijn ontbijtje. Ik vertelde mijn schoonmoeder over de krampen, die keek enigszins met een grijns naar me op. Ikzelf zocht er eigenlijk weinig achter en zei dat ook tegen haar. Vooral omdat ik wel eerder wat gerommel had gehad de afgelopen weken. Dus ik voegde dit detail ook bij het zogeheten ‘gerommel’.
Ik besloot weer naar boven te gaan en de computer aan te zetten. Dan kon ik even op het forum mijn ervaring delen. Ik postte wat ik had gevoeld en las de reacties van jullie..

Er werd ook gepraat over andere dingen zoals gewoonlijk en ik was al gauw weer gezellig bezig. En toch was ik niet helemaal gerust. Ik nam mezelf voor het in de gaten te houden en eventueel de huisarts nog te bellen.
Tussendoor moest ik aanzienlijk vaak plassen, steeds een grote plas. En ik dacht: .. het lichaam leegt zich in zekere mate voordat de boel start...
Maar ik onderdrukte dat opgewonden gevoel weer. Echter, even later, ging ik weer naar de wc en had een flinke plas gedaan. Ik liep terug de trap op. Stap-stap-stap..- floep!….’floep?’
Het was niet veel, dat bleek toen ik terug op de wc was, maar ik had wat vocht verloren. En niet alleen vocht, ook wat slijm. Gewoon wit slierterig slijm. Daar was de adrenaline weer!! Help, begint het al?
Ik trok door en liep terug naar boven. Edwin was intussen ook ontwaakt en ik vertelde niet al te zenuwachtig wat er was gebeurd. Edwin keek een beetej onzeker en had, volgens mij, zoiets van: ‘loopt wel los.’ ( Goede woordkeus, hihi! )
Dit incident herhaalde zich een aantal keer en de krampjes kwamen en gingen, maar ze waren niet zwaar en kwamen al zeker niet met regelmaat.
Toen ik op een gegeven moment bruinachtige propjes in het toilet zag, moest ik meteen aan de slijmprop denken. Wat gespannen kwam ik weer boven en deelde mijn zorg weer met Edwin. Ik vroeg het ook hier op het forum en sloeg bij de antwoorden aan het twijfelen...

Ik besloot toch maar de huisarts te bellen en verslag te doen. Die hoorde mijn verhaal aan en vroeg wat ik precies had gezien. Hij sprak met me af dat ik om tien voor drie nog eens zou bellen omdat hij om half vier waarschijnlijk nog wel een gaatje had. Als het in de tussentijd nog meer zou veranderen, mocht ik uiteraard ook bellen.

De krampen hielden de hele dag een beetje aan en om half vier mocht ik bij de huisarts komen. Die controleerde mijn buik en hartslag en bloeddruk. Hij vroeg wat ik precies had gezien en wat ik voelde. Toen deed hij een varentest, met een plaatje kijken of er echt vruchtwaterverlies is. De test was negatief, hij kon er niets uit opmaken. Toch wilde hij wel alvast het Rijnland ziekenhuis op de hoogte stellen van de situatie. Zodat, als het in het weekend zover zou komen, ze voorbereid zouden zijn. Maar eenmaal aan de telefoon met Flip van Leeuwen, de gyneacoloog, bleek dat ze mij in het ziekenhuis even wilden zien. Dan kon ik meteen in het systeem worden gezet.
Dus tussen vijf en half zes moesten wij daar zijn.

We gingen om half vijf de deur uit en vertelden mijn schoonmoeder Suze wat we gingen doen en dat we waarschijnlijk snel weer terug waren omdat het waarschijnlijk toch niets zou zijn.
Onderweg kwamen we in de file en eenmaal daar konden we de afdeling niet goed vinden. De balie was namelijk een beetje verstopt dieper in de gang.
We namen plaats in verloskamer 6 en toen kwam uiteindelijk een verpleegkundige ons helpen. Dokter Flip was bezet. Ik werd aan de CTG gekoppeld om het hartslag en eventuele weeënactiviteit te registreren. Dat duurde een half uur lang. Daarna mochten we in de restauratie wat gaan eten. Ik nam dapper frietjes met pindasaus en een kaassoufle. Eenmaal een aantal happen door mijn keel, wist ik dat niet ik niet ver ging komen. Ik werd al misselijk bij de gedachte aan het voortzetten van de maaltijd..
Ondertussen werden de krampen vervelender en rond kwart over zes liep ik richting toilet en voelde dat ik onderweg weer wat vocht en slijm verloor. Ik nam me voor om dat te melden bij de dokter en het inlegkruisje af te geven.
Daarna gingen we weer naar boven om daar te wachten op de dokter. De arts die uiteindelijk kwam, was niet dokter Flip, maar Sylvia Mennink, een arts-assistent. Ze was erg aardig en nam mijn inlegkruisje mee naar het lab om te onderzoeken. Nadat ze ook eerst met een eendenbek (Auwww!!!) nog een monstertje had genomen.
Ze kwam terug met een niet al te duidelijke boodschap.
Het zou vruchtwater kunnen zijn, maar dat weten we niet zeker. Dus houden we je een nachtje hier ter observatie.
Een beetje stom van verbazing drong het tot ons door en ook dat ik de nacht alleen zou doorbrengen, zonder Edwin. Dat was niet zo’n leuk vooruitzicht, maar er viel niets aan te doen. Ik werd geregistreerd en later na nog een CTG-scan, naar mijn kamer gebracht. Ik had daar een bed met automatische bediening voor rugsteun enzo en een nachtkastje voor mijn spullen en een kan water, waarmee ik mijzelf later nog volledig nat gooide.
Daar lagen twee andere zwangeren: Amlor (geloof ik?) en Sabrina. Amlor lag daar al anderhalve week met benauwdheidverschijnselen en zou de volgende dag naar huis mogen. Sabrina was net de avond ervoor opgenomen met vroegtijdige weeën/krampen in de zwangerschap. Ze droeg een tweeling en was op 30 weken.
Beide meiden waren erg aardig en geïnteresseerd.
Toen Edwin eenmaal naar huis was, heb ik mijn moeder gebeld om haar op de hoogte te brengen. Aan de telefoon kwamen wel wat emoties omhoog. Ik voelde mij namelijk alleen, zo zonder mijn lieve Edwin erbij. Alsof ik het helemaal alleen moest rooien. Sabrina zei even later dat zij dat gevoel herkende en ook ervaarde. We kletsten met zijn drieën over de zwangerschap, de kwaaltjes, de leuke dingen eraan, de vreetbuien. Langzaamaan kwam er meer heftigheid in de krampen en ze kwamen ook om de tien á acht minuten. Ik heb toen op aanraden van Sabrina op de bel gedrukt om een verpleegkundige te verwittigen. Die heeft mij weer aan de CTG gelegd en we registreerden voor het eerst echte krampen/weeën. Zij deed het af met ‘krampjes’ en wenste me even later een goede nachtrust.
Ik op mijn beurt trachtte in slaap te komen. Echter, de ‘krampjes’ werden steeds heviger en vanaf elf uur begon het enigszins ondraaglijk te worden. Om kwart voor twaalf moest ik overgeven, het weinige dat ik gegeten had, kwam eruit. Ik verloor ook sinds de eendenbek druppels bloed, maar de oorzaak is dan niet te achterhalen. Was het bloedverlies bij het naderen van de bevalling of een inwendig wondje van de eendenbek?
Op een gegeven moment stond Amlor achter me en vroeg of zij voor mij op de bel moest drukken. Ik knikte van ja en even later kwam een verpleegkundige. Ik deed mijn verhaal en zij nam me mee naar een kamertje in de gang. Daar kreeg ik een glas water en mocht ik zittend de weeën gaan opnemen. Ik weet nog precies de tijden die tussen de weeën zaten: 4-4-4-3-4-5-3-3-4-4.
De verpleegkundige vond dat het tijd was om naar een verloskamer te gaan. Ik had mij intussen al overgegeven aan het onontkoombare feit dat ik binnen 24 uur zou gaan bevallen. Dus ik pakte mijn tas en stond even later voor de deur van verloskamer 2. Mijn tas in de hoek van de kamer, ik op het bed met een bel naast het bed, belde ik, na een half uurtje te hebben gezucht, Edwin op.
‘Heb ik je wakker gebeld?’( stomme vraag, het was iets van half twee.. ) ‘Mjah.’, klonk het. Ik vroeg hem of hij wilde komen omdat ik inmiddels op de verloskamer was beland en de weeën ‘toch wel een beetje zeg maar een soort van begonnen’ waren… Ik kreeg de indruk dat het, naast zijn slaperigheid, even moest doordringen. ( natuurlijk, ‘t is ook niet niks!!! )
Hij beloofde dat hij zou komen. Hij ging naar beneden en Suze vroeg slaperig wie er had gebeld. Waarop Edwin antwoordde: ‘wie denk je, mam?’
Goed en wel.. hij arriveerde en kon eerst de goede parkeerplaats voor ’s nachts niet vinden. Ik wist ook niet hoe of wat, dus ik sleepte mijn zuchtende en piepende zelf naar de gang en gaf mijn mobiel aan Sylvia. Zij hielp hem verder en om kwart over twee was hij er.
Vanaf dat moment was het een kwestie van weeën wegzuchten en me concentreren op het ontspannen. Edwin stond me geweldig bij, hij had heel lief aan cd’tjes gedacht. We zetten Pole op, heel toepasselijke muziek bleek dat. Een soort baarmoedergeluiden. En Edwin masseerde mijn rug en oefende tegendruk uit om mijn rugweeën een beetje op te vangen. Heel fijn was dat! Hij hield me ook aan de gang toen het zwaarder begon te worden. En Sylvia en Helma
( verpleegkundige) moedigden me aan door me er steeds op te wijzen dat ik het geweldig deed en dat het al best snel was gegaan qua ontsluiting.
Om drie uur had ik ongeveer 4 á 5 cm ontsluiting. Om half vijf was dat 7 á 8 cm.
Tussen vijf en zes uur heb ik voor de laatste cm hevige stevige oerweeën weg gepuft. Dat was erg zwaar! Ik liet af en toe wat oerkreten ontsnappen, zodat de kracht van de wee een beetje afnam. Edwin heeft me zo goed gesteund. Telkens als ik het wilde opgeven of riep ‘ik kan het niet meer’ en in huilen wilde uitbarsten, zei hij: ‘Jawel, je kunt het. Ga door!’ En maar kneden in mijn stuitje…
Ondertussen had ik al meerdere keren overgegeven in een bakje en mijn benen trilden alsof ik het ijskoud had. Maar dat was uiteraard de inspanning. Golf na golf kwamen de weeën…

… en toen, toen was het tijd. Zes uur, ik mocht gaan persen. Ik had volledige ontsluiting…. ‘Echt waar? Ja? Mag het?’ Het bed werd verbouwd en ik kreeg instructies over hoe ik moest persen. Naar beneden, proberen geluidloos te persen, niet op je hoofd persen, probeer drie keer een hap lucht te nemen per wee. Vasthouden, die wee.
De tijd was er, ik mocht eindelijk na die slepende nacht. ‘Persen, goedzo! Maak hem lang, maak hem lang!’
Het duurde maar en het duurde maar.. ik werd een beetje wanhopig. Het hoofdje kwam ook maar niet in zicht. Zou ‘ie dan bij mij blijven zitten?
Om half zeven kreeg ik een wee -opwekkend middel toegediend, want er zaten lange pauzes tussen de weeën. Dat een half uur geprobeerd te hebben, probeerden we een baarkruk om het met de zwaartekracht te proberen. Ging ook niet. Ik hing ondertussen uitgeput over de baarkruk, terwijl Edwin me vasthield en steunde.
Toen kwam dokter Flip binnen en riep nonchalant: ‘Oh, nou dat hebben we zo voor elkaar. Die hebben we er zó uit!’
Ik kreeg nog wat extra hulp van de tang en drie weeën, wat getrek en gepers later…. Lag daar ineens Kendahl Ro op mijn buik. Aan Edwin werd gevraagd of hij de navelstreng wilde doorknippen, maar dat hoefde voor hem niet.
Dus deed ik het. Daarna werd ons kindje helemaal nagekeken of alles in orde was.. en toen.. mocht hij aan de borst en hij dronk en dronk…

En toen zei Sylvia: 'ik ga je even hechten.' Dus ik: 'oh, ben ik dan ingescheurd?' 'Nee, je hebt een knip gehad.'
Had ik dus echt niet in de gaten, hoor! Volgens Edwin ben ik ook verdoofd op het moment dat ze de tang gingen gebruiken. Dus misschien deed het laatste stukje voor mij wat minder pijn dan voor anderen.

En ja meiden... ook ík was bont en blauw onderaan na de bevalling.
Gelukkig ben ik inmiddels alweer een beetje op de been.
Paps klust in ons nieuwe huis, zodat we er zo snel mogelijk in kunnen!
Kendahl doet het allemaal prima. De kraamhulp en de huisarts waren zeer tevree

Het is dan ook een prachtig kereltje...

PV mooi verhaal! Het klinkt ontspannen en helder!

goed gedaan meid!!
mooi verhaal

_{ik zag laatst btw dat wij dezelfde leeftijd hebben! wat leuk!}

klinkt inderdaad als een relaxte boel daar

Jeetje wat een ervaring!

Ok, dan moet ik het nu toch maar vragen. Wat is een knip?

nou je weet een schaar?

om alle kanten uitscheuren te voorkomen (zo ver is het niet naar de anus namelijk)
een knip is beter dan een scheur

Ok, ok! ik weet genoeg!

ff checkuh

Wat een mooie verhalen allemaal zeg. Ik zit nu oude topics door te lezen (selectief natuurlijk vooral wat goed ging, dat wel ) en uit alle bevallingen stukjes te zoeken zoals ik het ook wel wil. Jammer dat je niet kunt kiezen, maar wel super om te lezen hoe het kan gaan.

Zal ik dan ook maar even?

22 juni 2006, 5 uur 's morgens...
Ik wordt wakeer met een hee ik verlies vocht gevoel.. Maar t inleglapje is superabsorberend en ik kan er niets uit opmaken... Slapen maar weer....
Ja 10 minuten later weer een "plonsgevoel"
Ow jee.... Het is gewoon echt uhm... een beetje begonnen zeg maar!!
Van slapen komt niet veel meer, maar ik laat de aanstaande papa nog maar even slapen.

Rond een uur of 7 maak ik mn oudste twee monsters wakker want ze moeten naar school... Ik ga met ze mee met de bus, want we "logeren" op dat moment bij vriendlief op zn flat....

Met een opgevouwen klein handdoekje tussen mn benen en een erg warme lange jas om t een en ander te verbergen zit ik even later in de bus...

Eenmaal alleen thuis begin ik t toch allemaal wel spannend te vinden...
En ik besluit om de tijd te doden maar even boodschapjes te gaan doen....
Rond een uur of 10 bel ik vriendlief op dat ie maar met miniman op zn gemakje naar mij moet komen want er heeft er 1 besloten dat het vandaag of morgen zn verjaardag gaat worden...

Ja.... Dat denk je al een paar dagen is zijn commentaar....

Maar nu weet ik het zeker zeg ik...

Hoezo dan...
Nou... Ik verlies vruchtwater....

Stilte... Dan....OOooow.. Waar ben je dan???
Uhm... boodschapjes doen...

Grrrrmmmbl Muts enz....

Vriendlief besluit om helemaal niets rustig aan te doen en is binnen no time bij mij....

ondertussen heb ik ook al zoesielief gebeld en die is ook onderweg....

Op een gegeven moment besluit ik maar even de verloskundige te bellen om r vast op de hoogte te brengen..
Ze zal rond 14.00 even langs komen. Dat wordt 16.30
De hele dag door niets anders als kleine beetjes vruchtwater en wat gerommel.

De verloskundige weet me geweldig veel moed in te spreken door me te vertellen dat t best nog een dag of twee kan gaan duren zo...

Maar rond 18.00 begint t toch wat harder te rommelen... Ik besluit dat de hulptroepen maar even moeten gaan eten, want anders komt het er niet van.
Zelf kan ik geen hap door mn keel krijgen en ga lekker rustig boven zitten.
Ondertussen hebben zich beneden namelijk 3 kinderen, 1 zusje, 1 zenuwachtig vriendje en een vriend van vriendlief verzameld....

het gerommel wordt erger en ik weet weer waarom ik al na t eerste mormel eigenlijk had besloten dat ik dit NOOOOOIT meer wilde!!!

Ik heb bij elke bevalling nooit gewone weeen gehad... Altijd eerst gerommel en dan vreselijk veel pijn... rug weeen die niet weggaan en weeenstormen waar ik gek van wordt.
Puffen en steunen helpt voor geen meter en ik kronkel maar een beetje in het rond.
Oke... Denk ik op een gegeven moment.... Nu wordt het serieus..Ik zal eens kijken of er toch iets van regelmaat te vinden is en wil mn telefoon pakken om de tijd bij te houden.

Maar dat idee gaat niet door. Met een oerkreet "lok" ik vriendlief naar boven en die staat er gelukkig binnen twee tellen...
Precies op tijd om op zn knieen te vallen en zn zoon op te vangen!!!

wauw vamp, Daar heb ik effe vochtige oogjes van...

PV, wat heftig zeg. En lijkt me idd niet fijn dat je alleen moest blijven in het zkh, gelukkig was je vriend er vlug.

Vamp, held, door nog even de bus in te gaan!! En wat bijzonder dat je zonder vk bent bevallen en je vriend je kindje heeft opgevangen!


_{Wist trouwens niet dat overgeven ook zo bij de bevalling kan horen....}

Nou nou vampje, kantje boort dus.

En ja... ik kan bij mezelf wel spreken van een relaxte toestand qua bevallen. Ik was vooral trots dat ik de tekenen goed had gelezen op vrijdagmorgen en dat ik vrij rustig ben gebleven.

Wow Vamperotica, wat een bevalling! Wat klink je koelbloedig en door de wol geverfd , maar mijn God, wat lijkt het me heftig en spannend, zo'n eh.... lancering. Goed gedaan joh!!! Enne.... vriendje ook, goede keeper.

^{Paradijsvogeltje... zie nu pas dat jij ook jouw verhaal gepost hebt.... straks ff lezen, nu eerst KOUD vocht tot me nemen....}

quote:

Op donderdag 20 juli 2006 23:21 schreef Belana het volgende:

Ik heb het gedaan, ik ben er vanaf, ik hoef nooit meer

Zo herkenbaar .
Gefeliciteerd met je mooie mannetje, en hartstikke goed gedaan meid!!!

Wow Belana, best een heftig verhaal... Maar heerlijk dat het ondanks de stress en de angst toch zonder ingrijpen heeft kunnen eindigen, ik denk dat dat voor jouw eigen beleving heel goed is.
En de uitkomst is prachtig natuurlijk

Belana, dit keer toch wel een hele mooie ervaring zo te lezen. Fijn hoor.
En heel stoer dat je het toch maar geklaard hebt!
Was je erg verrast dat het een jongetje was? Of wist je het eigenlijk al wel?

PV, Vamp en Belana, wat een prachtige verhalen.

belana, pfffff spannend maar ook heel mooi.
goed gedaan meid! ging Ezra trouwens snel daarna huilen, en was het blauwe snel weg?

Goed gedaan Belana! Ik snap je angst heel goed en vind het knap hoe je er mee om bent gegaan. Je hebt wel mooi Ezra op de wereld gezet!

Belana meid, we mogen trots zijn. Dat heb je goed gedaan!

wat een mooie, heftige en ontroerende verhalen

Belana

belaan mooi verhaal hoor en je hebt het keigoed gedaan!!

Wow Belana, wat een verhaal!! Mooi hoor. Krijg er kippevel van!

Moooi

Dames wat een prachtige verhalen weer. Goed gedaan!

En Belana, ik heb zo met je mee geleefd, vind het echt fijn om je verhaal te lezen. Nu weet ik de details. En je hebt je er echt dapper door geslagen.

Wat een mooie verhalen allemaal. Belana, wat erg dat je het de tweede keer weer zo heftig ervaarde, wat goed dat je het dit keer toch zonder hulpmiddelen hebt kunnen doen . Ik ga kijken of ik straks nog puf heb om mijn verhaal op te schrijven. Ik wil het in ieder geval deze week op papier hebben omdat ik bang ben dingen te vergeten.

quote:

Op woensdag 26 juli 2006 20:01 schreef Belana het volgende:
ik ben heel benieuwd naar je verhaal sjak

achteraf voelde ik me een beetje een mieper, want eigenlijk is het heel snel en voorspoedig geggaan, maar ik was gewoon heel bang...

Niks miep! Je had reden genoeg om zenuwappig te zijn. Hoef je je echt niet voor te schamen!

_{nu moet ik gaan, de moederplicht roept}

Inderdaad Belana, niks mieper. Je hebt het hartstikke goed gedaan met een geweldig resultaat!

prachtig geschreven Belana! Je hebt het goed gedaan hoor, ondanks je angst er toch voor knokken!

Belana wat mooi
Al die verhalen halen zo het gevoel van jezelf naar boven van tijdens een bevalling, hebben jullie dat nou ook?

Ik zit hier regelmatig met tranen in mijn ogen te lezen omdat met de emotie van een ander ook mijn eigen verhaal weer boven komt drijven.

quote:

Op woensdag 26 juli 2006 21:11 schreef Belana het volgende:
je hebt zo weinig keus Ik weet dat ik in dat zieknhuisbed lag en de weeen waren echt heavy (vandaar ook binnen een uur van 4 naar 10 cm ) en de vk zat rustig iets te lezen en mij en mijn gescheld te negeren

Ik heb tijdens mijn bevalling ook wel het gevoel gehad dat ik kon kiezen ( klinkt gek), je neemt toch steeds weer nieuwe stappen die je verder in de bevalling voeren. Ik heb echt gekozen om te persen want ik was best bang om het te doen, pas toen ik écht koos gingen ze veel beter..vandaar dat ik het knap vind dat je blieef knokken, ondanks je angst

Nou daar is ie dan, ik kan het ook niet kort houden sorry!

Zondagochtend 16 juli merk ik dat ik de baby wat minder voel. Ik maak we wat ongerust, de avond ervoor voelde ik ook al erg weinig en ik weet niet zeker of ik de baby zaterdag overdag veel heb gevoeld. Ik besluit toch de verloskundige te bellen en we kunnen langs komen om het hartje te luisteren. Daarna moeten we wel even voor een CTG vertelt ze, om zeker te zijn dat alles goed is. Zo gezegd, zo gedaan. Het hartje klinkt goed in de praktijk, dat is alvast een geruststelling. Daarna gaan we naar het EG. In eerste instantie is de baby erg rustig maar na een kwartiertje begint het schoppen alweer in alle hevigheid. Ik heb net als eerder wel al regelmatig wat weeën activiteit maar niets om me zorgen om te maken. Na de CTG willen ze weer een echo maken. Als eerste roep ik weer dat ik niet wil weten wat het wordt. Bij het maken van de echo blijkt dat ik wel erg veel vruchtwater heb. Ik denk bij mezelf: “dat is mooi” maar blijkbaar is dat niet zo mooi. Dat zou kunnen betekenen dat ik suikerziekte heb (waar ze al eerder bang voor waren), dat de baby iets aan zijn/haar slokdarm heeft waardoor het slecht drinkt of er is niets aan de hand en heb ik gewoon veel vruchtwater…
De volgende dag moet ik daarom terug naar het ziekenhuis om een extra echo te laten maken. Ze willen zeker weten dat er niets aan de hand is.

Maandagnacht 17 juli om 2.45 word ik wakker door een plofje, ik weet het gelijk, mijn vliezen zijn gebroken. Ik loop met een noodvaart naar de badkamer. Ik weet dat heel netjes te doen, zonder te lekken op ons nieuwe tapijt (ik vraag me nu nog af hoe ik dat gedaan heb). In de badkamer kan ik nog net de douche inspringen en het begint te stromen. Veel vruchtwater. Ik kan wat opvangen in een urinecontainer voor de verloskundige en zie dat het “helder” is. Nou ja, helder, ik kan er niet doorheen kijken zoals ik verwacht had maar het is niet groen of bruin.
Ik ben helemaal hyper. Het gaat beginnen, ik heb het teken wat ik zo graag wilde. Ik loop terug naar de slaapkamer en besluit om Gilles te laten slapen, het kan nog even duren. In de slaapkamer pak ik een schone onderbroek en maak Gilles gelijk wakker. Zo’n groot nieuws kan ik toch niet voor mezelf bewaren. Hij schiet overeind en wil van alles gaan doen (geen idee wat) maar ik weet hem tot rust te brengen en zeg dat het nog wel kan duren maar dat we vandaag ons kindje in onze handen gaan houden.
Ik ben zo blij… Ik ga naar beneden om te wachten op de weeën die komen gaan. Maar er gebeurt niets…

Maandagochtend om 8.00 uur bel ik de verloskundige. Het is de waarneemster, Truus, die ik aan de telefoon krijg. Ze zal me zo terug bellen. “Zo” duurt een uur en als ik haar gesproken heb zegt ze dat ze rond twaalf uur langs gaat komen. Ik vraag of het nog zin heeft om langs het ziekenhuis te gaan, teveel vruchtwater heb ik nu niet meer. Ze wil toch dat we erheen gaan en belt ze voor een afspraak. ’s Middags om 2 uur moeten we daar zijn. Truus ziet geen reden om voor die tijd nog langs te komen behalve als ik erge weeën zou gaan krijgen, dan moet ik even bellen. Ze legt ook uit dat de baby niet binnen 24 uur geboren hoeft te worden maar binnen 48 uur. Als het niet binnen 24 uur geboren is word ik wel overgedragen aan het ziekenhuis.
Om 1 uur heb ik nog geen noemenswaardige weeën, ja, elk kwartier voel ik iets samentrekken maar het is niet heftig, dus we gaan naar het ziekenhuis. Onderweg komen we nog in een file te staan omdat er een busje is omgeslagen. Dat is niet fijn in de warme auto, de weeën lijken ook wel erger te worden. In het ziekenhuis merk ik dat ze om de 5 minuten komen, ze duren alleen niet zo heel lang, ongeveer 30-45 seconden. Ik moet wel veel naar het toilet. De echo wordt snel gemaakt, ze zien geen afwijkingen maar kunnen het sowieso slecht zien omdat er bijna geen vruchtwater meer is…grrr…ik wilde al helemaal niet naar het ziekenhuis, nu heb ik het gevoel dat ik voor niets ben geweest. We gaan weer terug naar huis, weer in die warme auto over al die drempels. Onderweg naar huis bel ik Truus, ze zegt dat ze nog niet langskomt omdat de weeën niet heftig genoeg klinken volgens haar. Ik mag haar bellen als ze om de 3 minuten komen en langer duren dan 1 minuut. Daarna zegt ze ook dat om 17.00 uur haar dienst voorbij is, ik heb het gevoel dat ik afgescheept word. Mijn vliezen zijn al meer dan 12 uur gebroken, er moet nu toch wel schot in zitten, moeten ze dat niet controleren. Ik ben bang dat de baby zo maar geboren zou kunnen worden.
De weeën blijven om de 5 minuten komen, en blijven te kort duren om te mogen bellen. Maar het zijn rug weeën en ze doen vreselijk veel pijn. Ik voel me het best als ik op het toilet zit of onder de douche sta. Maar over het algemeen weet ik dan al niet meer waar ik het moet zoeken.
Om 17.15 vraag ik Gilles of hij de verloskundige wil bellen, Dieuwke heeft gelukkig dienst. Ik ben dan al behoorlijk in paniek en als ik aan de telefoon moet komen van Dieuwke moet ik zo huilen. Een kwartiertje later staat ze voor de deur, samen met Eva (stagiaire). Ze controleren mijn buik, ze controleren de baby en Dieuwke gaat toucheren. Wat blijkt dan, ik heb maar 1 cm ontsluiting. Bijna niets… Dieuwke geeft aan dat als ik een ruggenprik zou willen ik nu naar het ziekenhuis moet. Ik durf niet de auto in en wil gewoon thuis blijven. Na enig overleg zegt Dieuwke dat ze dan gaat en om 23.30 terug komt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik puf in die tussentijd wat door, zit voornamelijk onder de douche en op het toilet en hoop dat het allemaal wat op schiet want ik mag maar 24 uur nadat de vliezen zijn gebroken nog thuis bevallen. Om 23.30 precies staan Dieuwke en Eva weer voor de deur. Na de controles word ik weer getoucheerd en helaas blijk ik dan nog maar 2 cm ontsluiting te hebben. In 6 uur tijd maar 1 cm erbij, met de weeën die ik nu heb gaan we dat niet redden voor 3.00 uur is onze conclusie. Ik moet naar het ziekenhuis. Wat een tegenvaller zeg!

We gaan onderweg, Gilles en ik in onze eigen auto, Dieuwke en Eva erachteraan. Onderweg krijgen we weer te maken met oponthoud, op de polderweg komt ons een auto met zwaailichten tegemoet. Dit blijkt de begeleiding te zijn van een grote woonboot (of iets dergelijks), de boot is groter dan de weg, we kunnen we met geen mogelijkheid langs. We gaan een fietspad op, Dieuwke erachteraan, laten het konvooi er langs en we kunnen weer door. Wat een gedoe zeg.
In het ziekenhuis worden we gelijk verloskamer 10 ingereden. Er wordt mij verteld dat ze niet gaan wachten en me gelijk weeënopwekkers (oxytocine) gaan geven. Er wordt een infuus ingebracht en de oxytocine wordt aangesloten. Elk kwartier wordt het opgehoogd. Ik word aangesloten aan een CTG en mag mijn bed niet meer uit. Maar ik wil zo graag op het toilet of de douche zitten….Dat kan dus niet, maar ja, de baby wordt nu wel constant in de gaten gehouden. Gelukkig krijg ik nu ook pijnstilling, ze geven me 150mg pethidine, dat lijkt wel wat te helpen. Wat later worden de banden van het CTG verwisseld voor een druklijn en elektroden die op het hoofdje van de baby geplaatst worden. Dit aanbrengen doet zo’n pijn, ik moet vreselijk huilen.

Ik blijf de weeën voornamelijk in mijn rug voelen, Gilles helpt me tijdens de weeën door telkens heel hard tegendruk te geven, na de wee komt hij met een lekker koel washandje. Ondanks de weeënopwekkers blijven de weeën niet heftig genoeg volgens de arts (al ben ik het daar niet mee eens) en ze komen niet regelmatig, dus er wordt nog meer van de weeënopwekker gegeven. We zetten de film Ray op om wat afleiding te krijgen. Maar door de pethidine slaap ik tussen de weeën door en als ik een wee heb doet dat zo’n pijn. Ik zie helemaal niets van de film.

De nachtploeg wordt afgewisseld door de dagploeg. De oxytocine staat al een tijdje op zijn hoogste stand. De weeën doen zeer en maar heel langzaam vlot de ontsluiting. Maar het gaat de goede kant op. Gelukkig krijg ik nog wel een keer pijnstilling (100 mg pethidine).
Even voor half tien wil ik weer naar het toilet, ik merk dat ik wat persdrang heb. Ik mag daarom niet naar het toilet voordat de ontsluiting gecontroleerd is.
Om 9.30 uur wordt er daarom weer getoucheerd, tot mijn grote verbazing heb ik volledige ontsluiting. Ik geloof echt dat ze maar wat zeggen. Maar nee hoor, iedereen gaat zich klaarmaken voor het laatste deel van de bevalling. Ik mag nog niet persen omdat ze eerst alles klaar moeten hebben. Ondanks wat ik daarover heb gehoord valt het me mee om die persweeën op te houden. Later blijkt ook waarom. Nadat de ontsluiting niet wilde vlotten blijken ook mijn persweeën niet sterk genoeg te zijn, ondanks de weeën opwekkers (die worden zelfs boven de maximale dosering gezet). Anderhalf uur ben ik aan het persen. Het is zo zwaar…ik ben te moe om mijn benen vast te houden en mag ze daarom in de beugels leggen. Af en toe lukt het persen me goed, dan lijkt het wat op te schieten maar dan lukt het me weer niet. Maar 1 op de 5 persweeën weet ik goed te benutten. Ik voel me een loser als ik weer een perswee zonder vooruitgang voorbij heb laten gaan. Ik voel me ook al een loser als ik een perswee wel goed kan benutten, want waarom lukken die andere dan niet en deze wel. Ik word gek van de drukte om me heen en de verpleegkundige die maar zegt dat ik door de pijn heen moet gaan. Ik zie op de klok dat het dan 11 uur is en vraag hoe lang we hier nog mee doorgaan. Eerst wil de arts-assistent nog wat doorgaan maar na een hele korte bedenktijd zegt ze dat we hier niet mee door gaan. Ze loopt naar buiten en dan gaat het allemaal snel. Binnen een paar minuten is ze terug met de gynaecoloog en een vacuümpomp. Ik word verdoofd, de pomp wordt op het hoofd van de baby gezet, de knip wordt gezet en 2 persweeën later om 11.11 uur is de baby geboren. Wat een pijn deed dat zeg, wat heb ik gegild. Maar op het moment dat ze het kindje op mijn buik leggen ben ik alleen maar verbaasd. Gilles moet heel erg huilen, ik wil de baby aan hem geven maar dat mag niet van de verpleegkundige. Na een paar minuten bedenk ik me ineens dat ik niet weet of het een jongen of een meisje is. De arts zegt dat ik moet kijken, en dan zie ik (tot mijn verbazing) dat het een meisje was, Jetske is geboren. Het is nu dinsdagochtend 18 juli.
Doordat ik zo vermoeid ben en door de pijnstillers (denk ik) kan ik op dat moment niet echt blij zijn. Ik ben vooral overweldigd. Door de tijd die het geduurd heeft, het geweld wat gebruikt is om Jetske uit me te trekken, de drukte om me heen. Iedereen is dingen aan het doen terwijl mijn wereld even stil lijkt te staan. Ik had het fijn gevonden als iedereen op dat moment even de deur uit was gegaan en Gilles en mij even met rust hadden gelaten.

Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik merk dat ik nog emotioneel word als ik dit opschrijf. Jetske is een prachtmeid, heel tevreden en lief. Achteraf gezien had ik op het eerste moment dat we het over het ziekenhuis hadden meteen moeten gaan en die ruggenprik moeten nemen. En die drukte op het einde, daar was denk ik niets aan te doen. Ik moest gehecht worden, de verloskamer moest opgeruimd worden want het was een aardig slagveld geworden en wij moesten ook bellen naar onze ouders. Die hadden we namelijk de dag ervoor ‘s middags voor het laatst op de hoogte gebracht en we konden ons voorstellen dat ze al de hele nacht op ons telefoontje zaten te wachten.

klinkt heftig, sjak!

Ik ben ook supertrots op die mooie meid. Maar het voelde ook wel als falen, ondanks alles wat anderen zeggen. Ik voelde me zo klein toen ik daar lag en het lukte niet... Inmiddels begrijp ik dat dat niet zo is, maar dat gevoel is er nog wel ergens hoor

Wow Sjak, ik vind het een heftig verhaal. Ik vind het knap van je hoor! Een prachtig meisje heb jij op de wereld gezet.

Sjonge wat een heftigheid Sjak! Ik kan mij voorstellen dat je er erg emotioneel van bent.
_{kamer 10, is dat de linkerkant van de kraamafdeling en dan achteraan?}

Heel heftig inderdaad Sjak en niet zo gek dat je moedergevoel nog moet groeien na zo'n stortvloed aan geweld.
Het moment, wat je misschien zo romantisch in je hoofd had, om samen met Schanul te delen werd overspoeld met hechtingen, mensen en een heleboel gedoe. Heel vreemd lijkt me dat en het zal wel wat tijd kosten om al je ervaringen te laten zinken.
Praat er veel over, is de enige raad die ik kan geven. Praten praten praten, met Schanul die er bij was maar ook gewoon met andere mensen. Dan kun je het langzaam een plaatsje geven en je rotgevoelens achter je laten.
Ik vind dat je het echt hartstikke goed hebt gedaan!

Sjak wat een zware bevalling zeg.
En je hebt het toch maar mooi gedaan hoor meid!!!

Oh Sjak wat een belevenis, pittig hoor.
Mar je hebt het maar mooi gedaan, daar mag je best trots op zijn (en met zo'n mooie dame als resultaat )!

Sjonge Sjak, als er niet zo'n mooi meissie bij was komen kijken, dan had ik gezegd dat je niet echt de hoofdprijs had zeg...
Wat naar van je gevoel dat je gefaald hebt zeg, het lijkt me duidelijk dat je gewoon een oneerlijke hand toebedeeld kreeg, om het maar zo te zeggen. Zó lang en uitputtend, tja dan heeft bijna niemand nog even de kracht om Rambo te spelen en het kindje er wel eventjes uit te werken.
Gelukkig is Jetske heel lief en tevreden lees ik, dus wat dat betreft helpt dat ook om je beter op het nu te kunnen richten en die band te krijgen (we krijgen die echt niet allemaal stante pede nadat het schatje op een roze wolkje is binnen komen zweven, ik ook niet hoor).
Zoals hierboven al gezegd wordt: je zou eerder trots op jezelf moeten zijn dan het idee hebben dat je het niet goed hebt gedaan!

Ach Sjak, nu begrijp ik pas wat je bedoelde in het moeders-topic. Wat heftig allemaal en overdonderend.
Niettemin ben ik wel blij dat je je nu realiseert dat je helemaal niet gefaald hebt. Noem het teleurstelling. Had ik nl. ook, teleurgesteld in mijn lijf. Iedereen kon het, maar ik niet dacht ik. En toch zijn onze mooie kindjes er gekomen. Niet vergeten hè: maakt niet uit hoe ze eruit komen, dat kindje heb jij al 9 maanden lang verzorgd. De bevalling is slechts een onderdeel van de geboorte.

quote:

Op woensdag 2 augustus 2006 19:58 schreef sjak het volgende:
Achteraf gezien had ik op het eerste moment dat we het over het ziekenhuis hadden meteen moeten gaan en die ruggenprik moeten nemen.

Misschien een stomme vraag, maar toen je alsnog naar het ziekenhuis ging konden ze geen ruggenprik meer geven? Want je had toen toch maar twee cm ontsluiting nog? Maar misschien snap ik niet goed hoe die dingen werken
Ontzettend heftig allemaal, kan me voorstellen dat je er heel emotioneel van wordt. Dikke

Op je rug vast liggen schijnt nou ook niet echt de meest gunstige houding te zijn voor een makkelijke bevalling, dus dat zat je allemaal ook niet mee Sjak. Erg jammer voor je dat het zo gegaan is.
O, en verdoving kan je idd ook meer 'emotieloos' maken (kan de emoties ook afvlakken), misschien dat dat ook wat voor je verklaart?
_{Misschien iets voor je om later eens te lezen: "Valse verwachtingen" van Naomi Wolf.}

poeh... wat goed van je Sjak... en de steun van je Gilles..

Sajk, ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt gefaald te hebben (dat heb ik ook wel, door de vacuumpomp, ik heb het niet echt helemaal zelf gedaan), maar hoe logisch ook, het is niet terecht! Elke bevalling, hoe die ook gaat, is een hele prestatie!!

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 10:27 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Misschien een stomme vraag, maar toen je alsnog naar het ziekenhuis ging konden ze geen ruggenprik meer geven? Want je had toen toch maar twee cm ontsluiting nog? Maar misschien snap ik niet goed hoe die dingen werken
Ontzettend heftig allemaal, kan me voorstellen dat je er heel emotioneel van wordt. Dikke

In dat ziekenhuis geven ze ruggenprikken van 8 tot 20.00 uur. Daarna is de anesthesist niet meer in huis Het had dus helaas niets met de ontsluiting te maken.

Dank jullie allemaal voor die lieve berichten. En toch wel vreemd dat gevoel dat je het niet goed doet want als je zo om je heen hoort dan zijn er zoveel vrouwen die het de eerste keer niet redden. Misschien moet daar gewoon wat meer voorlichting over gegeven worden, de redenen waarom 50% van de vrouwen de eerste keer in het ziekenhuis moeten bevallen.

Sjak, ik zal het je nog sterker vertellen:
Van de 13 meiden van de zw.gym is er maar 1 thuis bevallen.

hier wat 'leuke' cijfers uit 2002: linkje.

Ik kan dit niet zo goed volgen, maar hier staat toch niet dat 50% van de eerste kinds bevallingen in het ziekenhuis eindigt? 16.8% lijkt me het juiste cijfer?

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 12:33 schreef sjak het volgende:

[..]

In dat ziekenhuis geven ze ruggenprikken van 8 tot 20.00 uur. Daarna is de anesthesist niet meer in huis Het had dus helaas niets met de ontsluiting te maken.

En ik maar zeggen dat zo makkelijk zijn met pijnstilling...

Ik was 18 toen ik mijn zoon kreeg. De zwangerschap zelf was al een heel apart verhaal. Het blijkt dus dat de pil bij mij niet werkt. Hierdoor had ik iedere maand een pilbloeding en dat is dus GEEN menstruatiebloeding. Eind december moest ik nieuwe pilstrip halen maar mijn dokter was op vakantie dus mijn toenmalige vriend en ik hebben het een maand lang veilig met condoom gedaan. Toen eind januari kwam er opeens geen bloeding dus ik dacht al van ohw jeej condoom gescheurd.
Meteen afspraak bij de huisarts gemaakt en die vertelde mij toen het heuglijke nieuws dat ik al 5 maanden zwanger was. Nadat ik eerst even was flauwgevallen heb ik eigenlijk de "rest" van de zwangerschap op automatische piloot geleefd.

De vader woonde vlak bij het ziekenhuis en ik wilde toch wel een ziekenhuis bevalling dus de laatste weken bij hem en zijn ouders ingetrokken omdat ik 2 dorpen verderop woonde.

Op 20 mei 1998 vroeg mijn moeder aan mij of ik veel last had van bandenpijn, ik had daar nog nooit van gehoord dus vertelde de schat maar even wat dat dan inhield.
Op vrijdag 22 mei 1998 kreeg ik rond 7 uur 's avonds hevige pijnen, en blond als ik ben ik dacht dat dat de bandenpijn was waar mijn moeder het over had gehad. Achteraf bleken dat dus gewoon weeen te zijn. Deze kwamen nog niet dicht op elkaar dus nog geen verloskundige gebeld. De hele nacht wist ik geen raad met mijzelf en heb ik door het huis lopen spoken.
Rond half 6 's ochtends ging ik naar de wc en toen kwam er een slijmprop tevoorschijn, ook daar had niemand mij over ingelicht, ik schrok mijn eigen rot. Mijn ex moest eigenlijk werken om 6 uur en die stapte al op zijn fiets, toen ben ik naar buiten gerend en riep zoiets als "als je nu niet terugkomt ga ik op bureau van je baas bevallen" heel vreemd maar hij keerde meteen om.
Om 8 uur de verloskundige gebeld en die vond het nog niet nodig om te komen ik moest maar bellen als de weeen dichter op elkaar zaten.
Rond 11 uur kwamen de weeen toch wel vlak na elkaar en dus maar de verloskundige gebeld nou die kwam wel even langs om te toucheren, voelen hoe ver de ontsluiting is, volgens hem had ik nog maar pas 1 cm ontsluiting en kon het dus nog wel 9uur duren eer het kindje er eindelijk uit zou komen. Maar hij wilde toch dat ik al naar het ziekenhuis ging om ook even wat rust te krijgen. Zo gezegd zo gedaan. 12 uur kwam ik aan in het ziekenhuis en jeej toen had ik al 4 cm.
Terwijl ik daar in de beugels lag met mijn benen wijd leek het wel open kut ofsow want ik geloof dat er wel 8 dokters naar binnen hebben staan staren. Hier was ik het niet zo mee eens!! Mijn tante was inmiddels aangekomen in het ziekenhuis en vroeg op de afdeling waar ik lag, op dat moment hoorde je behoorlijk hard " HEY TIS HIER GEEN OPEN KUT OFSOW OPROTTEN NOU" het was voor mijn tante wel duidelijk waar ik lag dus
Mijn ex kreeg opeens honger en vond het wel een strak plan om een broodje tonijn te gaan eten naast mijn kraambed. Ik heb hem eerst heel lief gevraagd of het smaakte en toen over hem en zijn broodje heengekotst.
Rond kwart voor 4 had ik 10 cm ontsluiting maar mijn vruchtvliezen waren nog niet gebroken dus die hadden ze maar doorgeprikt. Toen bleek dat het baby'tje in het vruchtwater had gepoept en kreeg ik te horen dat ik heel snel moest gaan persen. Dit was om 15.58 uur. Je moet zelf je benen vasthouden en hierdoor kreeg ik kramp, normaal doe ik dan altijd even mijn been strekken en dat deed ik nu ook. Met als gevolg dat een assisstent tegen de vlakte ging want ik schopte haar recht op haar gezicht, nogmaals sorry!!
Om 16.03 was het dan zover mijn zoon was geboren een prachtig kind met de naam Yordi.

Het was niet zo slim van mij om zo'n aparte naam uit te kiezen want ik werd bijna doorgestuurd naar de psychische afdeling door de zuster. Op de foto, het naamkaartje en zijn wiegje stond namelijk jordy. Dus ik de zuster geroepen van zo heet mijn kind niet. De zuster heel enthousiast jawel hoor kijk maar er staat jordy ( dacht denk ik dat ik analfabeet ben ofzo) enfin ik kreeg het haar maar moeilijk duidelijk dat er een wezenlijk verschil is tussen jordy en yordi en tijdens de discussie daarover met haar vroeg ze me of ik niet met iemand wou praten over een postnatale depressie.
Toen ben ik met 5 hechtingen in mijn kruis opgestaan en naar de balie gelopen (klinkt sneller als het in werkelijkheid was) en heb het verschil maar even opgeschreven want als ik het spelde begreep ze het niet echt.

Nu ruim 8 jaar later weet ik gelukkig niet veel meer van de pijn en heb ik iedere dag een lieve glimlach, een kus en een knuffel van mijn lieve manneke. En het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder wist dat ik zwanger was zodat ik ervan kon genieten.

Heb geprobeerd om het zo kort mogelijk te houden

Woensdag 2 augustus

Tijdens de crematie van Kevins opa heb ik af en toe een beetje een raar gevoel in mijn buik. Heb al een paar keer tegen Kevin gezegd dat we vandaag boodschappen moeten doen omdat ik bang ben dat we vrijdag niet gaan halen.

Donderdag 3 augustus

Als Kevin ’s ochtends naar zijn werk is blijf ik wakker liggen van een vreemd gevoel in mijn buik. Zouden dit nou weeën zijn? Als ik de tijd een beetje bij houdt merk ik dat ze om de 15 minuten komen en maar een paar seconden aan houden. Niks om me druk om te maken maar slapen kan ik niet meer.

’s Middags gaan Kevin en ik nog even de stad in. Onderweg in de auto vertel ik Kevin wat ik al de hele ochtend voel. Zeg er wel bij dat ik denk dat het voorweeën zijn. Terwijl we in de stad lopen moet ik af en toe even stoppen om een wee weg te puffen. Voor mijn gevoel komen ze sneller dan vanmorgen maar dat kan ik me ook verbeelden. Als we in de stad klaar zijn gaan we nog even naar mijn ouders. Mijn moeder verteld me dat het wel echte weeën zijn die ik voel. Maar wat zij in haar buik beschrijft voel ik alleen in mijn rug.

Voor ’s avonds heeft Kevin een filmpje gehuurd. Onder de film merk ik dat de weeën toch wel sneller komen en gaat Kevin dus maar even klokken. En inderdaad ze komen om de 10 minuten en duren bijna een minuut. Het gaat dan denk ik toch echt beginnen!!

Vrijdag 4 augustus

De hele nacht al niet geslapen omdat de weeën toch wel snel komen en ook wel pijnlijk aanvoelen in mijn rug. Als Kevin gaat klokken merken we dat ze om de 5 minuten komen en ook wel langer dan een minuut duren. Kevin gaat de vlos Els dus maar bellen. Die komt tegen half 3. Samen met een stagiaire Jolanda. Ik had de hele tijd geroepen dat ik haar er niet bij wilde hebben maar op dat moment maakte het me helemaal niks meer uit. Ik wilde geholpen worden en wel direct. Mijn rug was helemaal op en ik wilde ook niet meer. Jolanda gaat kijken of ik al ontsluiting heb. Ja gelukkig 2 cm. Had zelf gedacht dat ik alles voor niks aan het doen was dus dit was al iets. Dan gaan Els en Jolanda weer weg met de mededeling dat we moeten bellen als de weeën sneller komen.

Kwart voor 6 belt Kevin op mijn verzoek Els weer. Mijn rug doet zo’n pijn en ik kan de weeën nu echt niet meer wegpuffen. Maar Els vind dat ik het nog een uurtje moet aankijken. Phfff een uur?!? Hoe hou ik dit nog een uur vol?!? Maar de tijd gaat snel en tegen half 8 belt Kevin weer. Ze gaan nog even een broodje eten en dan komen ze eraan. Jolanda is er om 8 uur en Els komt om half 9. Was blij dat Jolanda er al was want dan kon ik even ergens op terug vallen. Als Jolanda dan naar mijn onsluiting voelt voelt ze dat het al 7 cm is. Ik ben helemaal opgelucht, het einde is in zicht. Els die moet nog eerst haar ronde afmaken maar gelukkig blijft Jolanda wel. In overleg besluiten we dar Jolanda de vliezen gaat breken zodat die laatste paar cm misschien iets sneller gaan. Dat is om kwart voor 10. Ondertussen is ook de kraamhulp gekomen. En een paar weeën later merk ik direct het effect. De weeën komen nu zo snel dat ik ze achter elkaar door heb. Geen tijd om even te rusten maar gewoon meteen de volgende wee er achteraan. Gelukkig puft Jolanda met me mee als de wee te pijnlijk word en ik op het punt sta om in huilen uit te barsten.
Om kwart voor 11 komt Els terug van haar rondes en die ziet meteen dat het een stuk serieuzer is geworden en gaat kijken hoe ver ik al ben. Ze voelt en voelt en doet me gigantisch veel pijn en komt dan tot de conclusie dat de ontsluiting nog maar 3 cm is. Jolanda had het randje dat naar binnen stond niet gevoel en dus verkeerd ingeschat hoever de ontsluiting al was. De vliezen hadden dus eigenlijk nog niet gebroken mogen worden!! Als ik dat hoor zak in helemaal in een dip. Die hele weeënstorm voor niks, al die rugweeën en maar 1 cm opgeschoten. Els besluit me onder de douche te zetten om me te laten ontspannen en zo de ontsluiting een handje te helpen. Maar zelfs onder de douche blijft de weeënstorm gewoon doorgaan en is mijn rug voor mijn gevoel finaal naar de kloten. Als Els bij me komt met de mededeling dat we eventueel naar het ziekenhuis kunnen om aan de pijnstillers te gaan wil ik al snel onder de douche vandaag en meteen in de auto springen. Maar Els ziet ondertussen al dat ik aardig bloed en slijm verlies en weet dat de ontsluiting dus in een keer heel hard is gegaan. Dus zegt ze dat we het nog een kwartiertje gaan proberen onder de douche.
Maar wat zij wil interesseert me niet meer. Ik wil naar het ziekenhuis en wel meteen. Als ik weer op het bed lig en zeg dat ik echt niet meer kan kijkt Els naar de ontsluiting en zegt dat ik al op 8 cm zit. Het heeft geen zin meer om naar het ziekenhuis te gaan zegt ze. Dus dat word nog “even” een paar weeën wegpuffen.
Om 10 voor 12 krijg ik het gevoel dat ik moet poepen en zeg dat ook. Krijg ik als reactie: “De kleine drukt tegen je darmen dus laat het maar gewoon gaan.” Bij de volgende wee zeg ik dus maar dat die kleine eruit moet want dat is wat ik eigenlijk net al wilde zeggen. Dan begrijpen ze de boodschap en mag ik mee gaan persen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan want ik kan niet meer op mijn rug liggen en ook de kleine vind dat niet zo prettig. Dan maar op mijn zij.
Rond 12:35 staat het hoofdje bijna. Ik voel hoe het brand en ben niet van plan dat gevoel te houden tot de volgende wee. Dus als m’n wee al voorbij is druk ik gewoon door. Dat kind moet eruit en wel nu direct. Dan gaat het ineens heel snel want ik hoor iedereen in eens roepen dat ik moet zuchten. Maar het is al te laat want ik voel hoe de kleine uit me glibbert en op mijn buik gelegd word. Dan krijg ik een beetje heleboel paniek want dat wil ik helemaal niet. Eerst schoonmaken en dan wil ik hem pas vast houden.

En dan ligt ie daar. Mijn ventje, tis echt een jongentje. En hij is helemaal van mij, deze komt uit mij, deze gaat nooit meer weg.

Achteraf blijk ik wel een klein stukje ingescheurd omdat Mikael geboren is met zijn handje naast zijn hoofd. Maar dat maakt me allemaal niks meer uit. De pijn van de afgelopen dagen was ik op slag vergeten toen ik hem vast hield.

Tjonge MeNicole, dat klinkt ook heftig. Wat lijkt het me naar dat de VK zo slecht naar je luisterden. Heb je ze niet helemaal verrot gescholden? Tja, en als je dan zo'n prachtig mensje in je armen hebt is die pijn inderdaad helemaal naar de achtergrond. (Vergeten doe ik dat nooit meer, maar het verzacht behoorlijk.)
Goed gedaan hoor

Ik schrik er zelfs een beetje van MeNicole, zo onbegrepen als jij was. Het ging volgens mij helemaal niet zoals je het wilde en er werd slecht naar je geluisterd. Jammer, gelukkig heb je wel een prachtig ventje gekregen. Dat verzacht de pijn een hoop. Maar ik kan me voorstellen dat het toch een beetje aan je knaagt.

Wat vreemd dat je een stagiaire kreeg terwijl je dat niet wilde (moet toch in je dossier staan?!) en dat ze vervolgens zo slecht naar je luisterden... Sterkte ermee Ga je er nog een klacht over indienen (hoeft niet meteen hoor, gewoon als je de energie weer hebt)?
Gelukkig wel een lief zoontje eraan overgehouden inderdaad.

het valt me op dat er veel vk's zijn die niet luisteren naar de as moeder. doen allemaal alsof jij 1 van de zovelen bent terwijl je uniek bent iedere bevalling is anders er zijn geen gemiddelden

MeNicole ben blij dat het goed is gekomen hoop dat je geen blijvende rugklachten overhoud en je hebt een prachtig manneke hoor

Heftig verhaal Nicole, ik las ergens anders dat het weer erg goed met je gaat, goedzo!

De stagiaire heeft achteraf ook wel verteld dat het haar heel erg speet enzo. En tja op zo'n moment maakt het je niks meer uit omdat toch al alles achter de rug is.
We hebben het gehad in ieder geval. Op naar de volgende

Nou, die stagiare heeft nog wat te leren en zo te horen de VK ook. Luisteren lijkt me toch wel een belangrijke eigenschap....... heftig hoor allemaal Menicole. Maar je hebt er een mooi mannetje voor gekregen.

Moet er wel even bijzeggen dat ik alleen tegen Kevin had gezegd dat ik er geen stagiaire bij wilde hebben hoor. Toen ze 's nachts voor de eerste keer kwamen hebben ze wel netjes gevraagd of ik het erg vond om er een stagiaire bij te hebben. Maar toen was ik al zo blij dat er iemand was dat het me helemaal niks meer uitmaakte!!

Verloskundige uit Almelo MeNicole?

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2006 14:59 schreef Troel het volgende:
Verloskundige uit Almelo MeNicole?

Welke bedoel je? De praktijk zit inderdaad gewoon in Almelo.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2006 15:01 schreef MeNicole het volgende:

[..]

Welke bedoel je? De praktijk zit inderdaad gewoon in Almelo.

Gelukkig

Tante is verloskundige in de omgeving van Almelo met dezelfde naam, maar zit met praktijk elders

Hier dan de uitgebreide versie van mijn bevalling.


23 juni 05.10 uur.
Ik draai me om in bed en ik voel een *plop* gevolgd door een flink nat bed. Ik maak Peter wakker en ik zeg dat ik nu echt zeker weet dat mijn vliezen gebroken zijn, ook de hand-blaas-test laat niks aan duidelijkheid te wensen over. Ik probeer wat op te vangen in een potje, dat gaat goed en het is mooi helder. De gyn had me verteld dat ik wel meteen moest bellen als mijn vliezen braken.
Ik besluit eerst mijn kleding in de droger te stoppen, want alle broeken (welgeteld 2 ) die ik op dat moment nog aan kon, zaten nog in de wasmachine. (zul je altijd zien natuurlijk ) Om 6.30 uur bel ik de verlosafdeling in het ziekenhuis en ik meld wat er aan de hand is. Ik mag op mijn gemak die kant op komen. Ik pak mijn ziekenhuistas in, we melden bij mijn schoonmoeder dat het nu gaat beginnen.
Ondertussen heb ik zo nu en dan een wee-tje. Ik weet zeker dat het er eentje is, maar het stelt absoluut nog niks voor. Ik eet snel wat en dan gaan we. Ik vond het een beetje moeilijk om weg te gaan zonder Amber gedag te zeggen, want de volgende keer dat ik haar zou zien, zou ze Grote Zus zijn. Was op dat moment moeilijk voor te stellen voor mij.

Om 08.30 uur waren we in het ziekenhuis.
Ik word aan de CTG gelegd, mijn potje vruchtwater wordt door de verpleegkundige meegenomen voor onderzoek, om met zekerheid vast te stellen dat het vruchtwater is.
CTG ziet er goed uit, er is idd wat gerommel te zien. Peter en ik vinden het fascinerend dat je een wee ook kan horen, doordat de harttonen dan veel holler gaan klinken.

Maar goed, we liggen daar een beetje af te wachten, later als ik van de CTG af ben zit ik gewoon op een stoel te lezen, de weeën komen en gaan, en ik merk al dat ze wat sneller komen, wat krachtiger zijn en ook wat langer duren. Maar nog steeds goed te doen.

12.00 uur
de gyn komt even kijken. Ze vertelt dat ze niet wil toucheren vanwege het infectiegevaar. En aangezien het nu nog niet duidelijk is of het door gaat zetten, wil ze wachten tot ze wél zeker weet dat het door gaat zetten. Ze wacht samen met mij op een wee, zodat ze aan mijn buik kan voelen hoe sterk die is. Ikzelf heb het idee dat de wee minder krachtig, juist omdat iedereen er nu op let. Dat weet ik ook nog van Amber: de verloskundige ging inwendig voelen hoe sterk mijn weeen waren, maar de wee liet veel langer op zich wachten en was naar mijn beleving veel minder krachtig dan al die weeen daarvoor.
Maar goed, ze vond de weeen nog niet zo sterk, ze kijkt op de klok (12.00 uur dus) en ze zegt dat ze tussen 15.00 en 16.00 uur wel weer terugkomt om te kijken of dan duidelijk is of de bevalling wel of niet doorzet. En ze gaat dus weg....
Ik een beetje moedeloos, want ik wilde wel weten hoeveel ontsluiting ik had inmiddels en het feit dat ze over 3,5 uur pas kwam kijken of de bevalling uberhaupt wel opschoot. Zou het zolang nog duren? Voordat het écht zou beginnen?
Om ongeveer 13.15 begon het écht écht écht serieus. En ook serieus pijn te doen Volgens mij is het tot 14.00/14.15 één grote wee geweest. Peter telde er 5 in een kwartier en ze hielden alle 5 behoorlijk lang aan. Peter zei al: "dat red je nooit tot de gyn weer komt, ik ga zo iemand halen als er niet snel iemand uit zichzelf komt kijken." Vlak daarna dacht ik iets anders te voelen dan een wee. Het was zo een raar gevoel, deed niet echt pijn, maar was een gewoon een vervelend gevoel alsof je moest poepen. Ik dacht: "dat kan niet, niet nu al, straks moet ik dat ook nog gaan wegwerken" Het gevoel was niet eenmalig, maar kwam ook steeds opnieuw, toen heb ik de verpleegster gebeld. Ik verteld haar dat ik dacht persdrang te hebben en zij was ook verbaasd. "weet je het zeker?" vroeg ze nog Maar ze ging gauw de gyn. halen. Die kwam toen ook en ging toen wél toucheren na kort overleg met de verpleegkundige (gyn: weet je het zeker dat ze persdrang heeft?" verpleegkundige: "ja, ik zag het"). Ze zat behoorlijk te wroeten en zei: "Ik kan de baarmoedermond niet zo goed voelen, die zit ver naar achteren" Het eerste wat op dat moment door me heen schoot was dat het allemaal nog behoorlijk dicht zat, want in mijn beleving op dat moment noemde je een baarmoedermond die bijna helemaal op staat geen "mond" meer maar een ingang (of uitgang )ofzo
Toen kwam het verlossende woord: "9 cm!!! goed gedaan!" Peter en ik keken elkaar erg verbaasd aan. We waren zelfs een beetje geschrokken, het zou nu écht niet zo lang meer duren.
Ik moest even naar de wc om te plassen (ik moest nl. aan de ctg, voor de laaste fase en ik zou dan niet meer zo makkelijk van bed afkunnen), met de waarschuwing niet te schrikken als ik wat voelde drukken, de bmm stond bijna helemaal open en het hoofdje zat daar al ingezakt enzo.
Ik kwam terug van de wc: weeen weg, ik voelde niks meer Ik dacht: "dat heb ik weer, dat laatste cm-tje laat natuurlijk eindeloos op zich wachten " Achteraf denk ik dat het de overgang is geweest van de ontsluitngsfase naar de persfase, want ik lag nog niet en toen kwam de persdrang in volle hevigheid terug, dit herkende ik niet van Amber!! (kan dat trouwens? ) De gyn werd er weer bij gehaald en ondertussen ging de leerlingverloskundige weer toucheren. Zij dacht dat ik nu volledige ontsluiting had, maar wilde toch op de gyn wachten, aangezien het ook niet zo makkelijk te voelen was bij mij. En als ik te vroeg zou gaan persen zou de bmm opgezet kunnen raken van de druk en dan wordt opening juist kleiner en dat moesten we niet hebben. Gyn was er inmiddels, en idd 10 cm!!! (in die 3 minuten dat ik naar de wc ben geweest!)

14.35 uur
Ik mag beginnen en het klopt wat mijn moeder heeft gezegd: Persen is beter dan ontsluiten!! Ik voel de weeen goed en ik doe mijn uiterste best. De baby krijgt het wel benauuwd, de hartstlag gaat flink naar beneden bij elke perswee, voornamelijk als ik meepers. Ook trekt de hartslag niet mooi genoeg bij als ik niet meer meepers. Het is duidelijk, de baby moet er gauw uit. Ik moet ondertussen even op mijn zij gaan liggen en ik mag dan gewoon meepersen. Na die wee moet ik weer op mijn rug draaien en de hartslag schiet omhoog, dat is een mooi teken, maar wel van korte duur, want daarna gaat het weer net zo snel omlaag. De gyn besluit te voelen of de navelstreng om het nekje zit en dat blijkt zo te zijn. Ze haalt hem er meteen af (hoofdje zit dus nog in het geboortekanaal, dus je kan je voorstellen dat het geen pretje is ). Het lijkt wel iets beter te gaan, maar toch is er nog enige haast geboden. De gyn die supervisie heeft wordt geraadplaagd. "Zullen we een vaccuumpomp er bij halen?" "nee", vind de supervisie gyn, "want bij de vorige bevalling is dat ook niet goed gegaan."
"Ja, maar deze baby is er al bijna, maar heeft alleen het laatste zetje nodig, kijk maar" en ze laat de supervisie-gyn even naar binnen kijken De supervisie-gyn stemt in met een vacuum, de baby zit laag genoeg. Er komt iemand aanzetten met een verdovingsspuit, en de pomp komt uit het kamertje ernaast. De pomp wordt op het hoofdje gezet, en 2 pers weeen en een knip later is daar onze baby. "Pak je kindje!!" hoor ik iemand zeggen, ik was daar helemaal verrast van, ik kon mijn kindje pakken, ik was er van overrompeld.
Het is 14.54 uur dan en de gyn zegt nog: "en dan te bedenken dat ik tussen 15.00 en 16.00 uur terug zou komen om te kijken of de bevalling door zou zetten "

Peter wil de navelstreng niet doorknippen. Ik ook niet. Vraag me niet waarom. Ik lig daar te kijken naar het hoopje op mijn buik, en besef opeens dat ik nog niet gekeken heb wat het is!! Ik kijk gauw en het is weer een meisje Ze wil niet zo goed huilen, maar dat maakt niet uit zeggen ze. Ze wordt meegenomen voor onderzoek en de verpleegkundige maakt zich wel een beetje zorgen, ze reageert niet meteen op alle dingen waar ze op zou moeten reageren. Ze ligt ook een beetje te kreunen ipv te huilebn. Iris wordt in de couveuse gelegd voor wat extra zuurstof. Ze trekt daar mooi van bij en mag er na 5 kwartier uit. Kreunen doet ze nog wel een beetje en er wordt afgesproken dat de kinderarts even komt kijken later op de dag.

Ik word naar de douche begeleid, maar ik voel me echt kiplekker. Lichamelijk wel moe, maar geestelijk kan ik de wereld aan, ik voel me perfect. Ik word in een rolstoel naar de kraamafdeling gereden, want Iris en ik moet ivm de vacuum 24 uur blijven. Ik kom op de kamer bij iemand die een ks heeft gehad een paar dagen ervoor en ik was op dat moment ( en nu nog steeds, maar toen kwam het besef) zóóó enorm blij dat ik vaginaal bevallen was. Ik kon makkelijk mijn bed in en uit, ik voelde me prima. Mijn ouders die op kraamvisite kwamen zeiden dat ze nog nooit iemnd hebebn gezien die er zo goed uitzag 4,5 uur na een bevalling

Kinderarts kwam, Iris kreeg een paracetamolletje omdat ze een beetje zielig was van de zware bevalling (voor haar dan --> benauwd en een vacuum) en heeft toen 4 of 5 uur achter elkaar geslapen en toen was daar de hongerige en alerte Iris. Ik heb haar aangelegd om 23.00 uur savonds (voor het eerst goed, omdat ze zich toen beter voelde wrs.) en ze heeft liggen drinken of ze nooit anders gedaan heeft. Ze had een heel melkmondje toen ze losliet




Grote en Trotse Zus Amber


[ Bericht 3% gewijzigd door LadyS op 11-08-2006 17:45:47 ]

Mooi verhaal Suus

Mooie verhalen MeNicole en LadyS.

Amber kijkt echt als een trotse zus

Na 41 weken en 6 dagen was maandag 8 augustus de laatste dag waarop een thuisbevalling nog mogelijk zou zijn. Als laatste redmiddel wilde de verloskundige middels een inwendig onderzoek kijken of er een aanzet gegeven kon worden.
Mocht het dan maandagnacht beginnen dan zou het in ieder geval thuis afgemaakt kunnen worden.
Het strippen hielp inderdaad, om 23:00 uur die avond begon het krampachtige gevoel door te zetten in weeën die kwamen en gingen. Ik durfde echter nog niet te geloven dat het échte weeën waren; de afgelopen weken had het al zó gerommeld dat ik er niet meer van uit durfde te gaan dat het echt wat zou worden.
Rond 01:00 uur waren ze echter niet meer zonder concentratie te houden, toen wist ik dat het toch echt wel begonnen moest zijn. Die nacht was ondanks de steeds krachter wordende weeën achteraf gezien nog prettig. De weeën waren met de nodige concentratie, de douche en veelpuffen bij te houden en het was heel bijzonder om het echt samen met Mark te
kunnen doen. Om een uur of vijf in de ochtend kwamen ze gemiddeld om de drie minuten en hielden ze een minuut aan. Tijd om de verloskundige te bellen! Mark belde terwijl ik onder de douche op mijn grote gymbal de weeën "weghupste". Ze beloofde die ochtend om een uur of negen langs te komen.
Tegen de ochtend probeerden we nog wat te slapen en groot was de verbazing toen we beiden een paar uur later wakker werden en het leek alsof er niets was gebeurd. De weeën waren weg! Ik voelde me zó teleurgesteld, het gevoel van de afgelopen weken dat het "helemaal niet meer zou gebeuren" kwam in alle hevigheid terug. Het voelde alsof ik door te gaan slapen de bevalling stop had gezet.
Terwijl ik alle spanning van de afgelopen weken er uit huilde (brúlde kan ik beter schrijven) belde Mark de verloskundige. Zij wist ons wat gerust te stellen door te vertellen dat het heel normaal was dat je lichaam reageert op vermoeidheid door even een tandje lager te gaan werken. Ze beloofde later langs te komen en toen ze een paar uur later op de stoep stond waren de weeën al weer redelijk terug.
Na het toucheren bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben en inmiddels was ook mijn moeder gearriveerd.De verloskundige wilde in de loop van de dag nog een keer langs komen om te controleren. Bij meer ontsluiting zou ze de vliezen gaan breken, en anders zou ze ons doorsturen naar het ziekenhuis.
Een paar uur en flink wat weeën verder kwam ze terug en voor ik het goed en wel door had had ze de vliezen gebroken. Er was wel één hele centimeter ontsluiting bij gekomen en eigenlijk viel me dat vies tegen.
Met de mededeling dat haar collega die avond tussen 20:00 en 21:00 nog een keer langs zou komen liet ze ons weer alleen.

Het breken van de vliezen had overduidelijk effect. Elke wee was weer sterker dan de voorgaande en het opvangen werd moeilijker en moeilijker. Vooral de rugweeën. Ik kan de keren dat ik onder de douche heb gestaan niet meer tellen en er was geen vaste manier te vinden die echt verlichting gaf.
Naarmate de vermoeidheid toesloeg werd de wanhoop groter. De weeën kwamen elke twee a drie minuten en ik wist niet meer hoe ik ze op moest vangen. Uiteindelijk heeft Mark de verloskundige om 20:00 uur gebeld om te vragen wanneer ze zou komen terwijl ik alleen nog maar kon huilen dat ik dít echt niet meer wilde!

Toen de verloskundige er eindelijk was heeft ze meteen getoucheerd waarna bleek dat er in ál die uren nog geen centimeter bij was gekomen. Wat een teleurstelling, wat een wanhoop op dat moment... In bijna 24 uur weeën een score van 4 centimeter ontsluiting en volkomen lichamelijke en geestelijke uitputting.
De beslissing om naar het ziekenhuis te gaan was snel genomen en toen de verloskundige begon over pijnbestrijding was ik in staat haar voeten te kussen!
Ík! De persoon die altijd zo tegen pijnbestrijding was...
Volgens de verloskundige was dit het nare risico van het "strippen". Het inwendig onderzoek de vorige dag had inderdaad wel een zetje gegeven, maar het waren in weze niets meer dan immens sterke voorweën. Voor echte ontsluiting wilden ze niet zorgen.

Snel spullen gepakt en een paar pijnlijk-hobbelige minuten later werden we al een verloskamer in gedirigeerd.

Ik herkende de kamer meteen als "de kamer voor de speciale ingrepen", omdat ik er ooit een vacuuümverlossing heb bijgewoond maar zelfs het idee dat we blijkbaar een groter risico liepen op ingrijpen maakte me niet meer uit. Als er maar iets aan die pijn gedaan zou worden!
De arts-assistent kwam binnen met een co-assistent en ik werd meteen aan de CTG-banden gelegd.
Iets ergers dan dat heb ik oprecht nog nooit meegemaakt. Met een storm aan rugweeën plat op je rug moeten liggen met twee strakke banden om je buik. Wat voelde ik me klein, naar en onbegrepen.
Gelukkig was de verloskundige mee en zij was de enige die me kon vertellen dat ik best wel naast heb bed mocht staan. Ze heeft me geholpen met opstaan en wist me op de een of andere manier een beetje gerust te stellen door me door de weeën heen te praten.

Ze legde ondertussen uit dat er straks een ruggenprik gegeven zou gaan worden, hoe dat gedaan zou worden en wat ik daarna wel en vooral niet zou voelen. Met dat in het vooruitzicht was het weer íets makkelijker om af te tellen tot het moment dat de CTG-banden er af zouden mogen. Na een half uurtje letterlijk minuten aftellen werden de strakke banden vervangen door twee inwendige draadjes om de weeënsterkte en de hartslag van het kindje bij te houden.
Vergeleken met de situatie daarvoor was dat al zó'n opluchting!
Maar niet voor lang, want de arts-assistent vroeg aan me wat voor pijnbestrijding ík wilde. Maar dat was niet de bedoeling! Ik wilde een ruggenprik, maar was te bang, te klein en te kwetsbaar op dat moment om dat voor te stellen.
En dus begon ze zelf over een pethidine-prik. Het moment dat ik dat hoorde wilde ik oprecht liever doodgaan dan doorgaan.
Het idee aan een weeënopwekkend infuus te moeten liggen met enkel een "milde" verdoving...
Gelukkig vroeg de arts-assistent ook aan de verloskundige wat de beste optie zou zijn en die, het lieve mens uit de praktijk die ik júist had gekozen omdat ze minder snel zullen aan sturen op ziekenhuisbevallingen en pijnbestrijding, vertelde rustig maar beslist dat een ruggenprik haar de beste optie leek.
Mark heeft schijnbaar ook gezegd dat het hem beter leek om in dit geval maar meteen voor de optie te gaan die de meeste kans van slagen zou hebben omdat ik op alle gebieden totaal op was en de ontspanning die een ruggenprik zou bieden noodzakelijk was, maar dat kan ik me niet meer herinneren.

De kogel was door de kerk, de anesthesist werd opgepiept en gelukkig was die er vrij snel. In de tussentijd werd de infuusnaald geplaats zodat ik naast de weeënopwekkers ook extra vocht kon krijgen i.v.m. de kans op dalende bloeddruk door de ruggenprik.

Het zetten van de prik was ondanks de verzekering van de anesthesist dat het geen pijn zou doen wél pijnlijk, mede omdat hij niet wilde wachten tot er een wee voorbij was en het gewoon een hork van een vent was die aan alle kanten uitstraalde dat hij het niet fijn vond om van zijn zeiljacht gepiept te worden voor een "barend vrouwtje", maar de verloskundige die voor me zat heeft me er op de een of andere manier doorheen weten te praten.

Al snel begon de verdoving te werken en de rust die dat bracht is met geen pen te omschrijven. Het maakte niet uit dat ik aan al die draden lag. Het maakte niet meer uit dat ik op bed moest blijven liggen omdat mijn benen het niet meer deden.
Het maakte niet uit dat ze me moesten catetheriseren. Het maakte zéker niet uit dat de weeën nog steeds goed te voelen waren.
Ze waren weer op te vangen! Ze waren weer te controleren! Ze waren zelfs af te tellen door de cijfertjes op het apparaat naast mijn bed te volgen! Na vierentwintig uur weeën trotseren had ik eindelijk weer het gevoel enig grip te hebben op de situatie.
We werden weer alleen gelaten en het was heel fijn en mooi om in die grote kamer met zijn drieën onder gedimd licht een beetje tot rust te kunnen komen.

Een uur later kwam de inmiddels nieuwe arts-assistente toucheren en tot mijn grote verbazing bleek ik in een uur naar acht centimeter ontsluiting te zijn gegaan! Waar een beetje ontspanning en wat sterkere weeën al niet voor kunnen zorgen...
De weeënopwekkers werden weer wat verhoogd en de afspraak werd gemaakt om twee uur later weer te toucheren.
Hoewel de weeën weer wat sterker werden waren ze nog steeds goed op te vangen en terwijl Mark probeerde een uurtje slaap te pakken op het bedbankje naast mijn bed kon ik rustig en zachtje met mijn moeder de weeën opvangen en wat praten. Mijn zusje, die er bij een thuisbevalling bij zou zijn, kwam ook naar het ziekenhuis en samen hebben we de uren tot de volgende controle afgewacht.
Bij die controle, twee uur later, bleek niet alleen de ontsluiting volledig te zijn, het kindje was ook al een heel stuk gezakt!

Volgens de arts-assistente zou ze haartjes kunnen zien als ze haar vingers zou spreiden!
De ruggenprik werd uitgezet, Mark werd wakker en uur later was het kindje zo ver gezakt en had ik in die mate persdrang dat het tijd was te persen. Ik had nog niet het volledige gevoel vanaf mijn middel dus zelf had ik gevoel voor piet snot te persen, maar blijkbaar waren die ondersteunende persweeën er wel want na nog geen half uurtje persen, dertig uur na de eerste krampen was daar ineens een blauw, glibberig meisje op mijn buik!

Wat was ze mooi, wat rook ze lekker! Een echt meisje? Ja, een echt meisje! Mijn meisje, óns meisje, onze dochter Ronja.

Alles vanaf dat moment gebeurde in een roes. Vijf minuten later was de placenta daar en kort daarna werd Ronja aan het andere eind van de kamer gecontroleerd en aangekleed terwijl ik gehecht werd. De schade viel dankzij de kunde van de arts-assistente die tijdens het allerlaatste stukje heel zorgvuldig met een warm washandje stukje bij beetje het hoofdje er doorheen hielp, erg mee. Een scheurtje aan de binnenkant en twee kleine plekjes aan de buitenkant waar voor het nette beter een paar miniscule hechtingen in konden.
Kort daarna mocht ze aan de borst, mijn dochter met haar donkere haartjes en felle oogjes die meteen als een klein diertje naar mijn tepel gromde.

Nog nooit ben ik zo verliefd geweest en ik vrees dat het met elke minuut alleen maar erger word.

Een klein gedichtje voor een klein meisje, elke keer als ik het lees moet ik huilen. Huilen om het gevoel dat ik het niet zou redden tijdens de bevalling. Huilen om de intense rust van de laatste uren en vooral huilen om de schoonheid van het meisje wat vanaf nu in mijn leven is.

Ronja Megan Camille, geboren op 09-08-2006 om 03:21 uur. 52 centimeter lang en 3895 gram zwaar.

Mijn dochter.

Geur van honing en jonge melk,
van een nestdiertje dat slaapt.
Een ademhalen van dons.
En speurbaar aan de neusvleugels
de geur van wat gebeurd is:
geboorte,
geheim.

Ida Gerhardt

Mooi Owlet!
En wat een lieve Ronja
_{en zo'n lief vestje}

En ook andere mooie bevallingsverhalen. Ben nu te moe om na te lezen wie het precies opschreven

Owlet, ik word er stil van. Bravo!

Prachtige verhalen, dank voor het opschrijven

Owlet, een verhaal om stil van te worden

LadyS, ook al zo'n mooi verhaal!

Owlet wat heb je je verhaal prachtig beschreven.

Wat een mooie verhalen allemaal weer! (En wat een prachtige foto's!)
Ben trouwens helemaal weg van 't mutsje van Ronja

quote:

Op zaterdag 12 augustus 2006 17:08 schreef kozakken het volgende:
Ben trouwens helemaal weg van 't mutsje van Ronja

Het is van heel dunne wollen tricot gemaakt en ik merk dat ze zich er veel beter mee warm kan houden dan met een katoenen. Die katoenen "dopjes" trekt ze ook steeds over haar ogen, deze niet doordat er een strikbandje onder zit.

Erg bijzonder om te lezen, al die bevallingsverhalen!
Vraagje: mogen er ook oudere verhalen geplaatst worden? Ik heb er maar eentje gezien en de rest was wel erg recent. Ik heb er eentje van afgelopen januari, eentje van augustus 2003 en eentje van maart 2001. Als ik mag posten, mogen jullie kiezen! Of willen jullie ze dan alledrie?

quote:

Op zaterdag 12 augustus 2006 20:24 schreef Lovechild het volgende:
Erg bijzonder om te lezen, al die bevallingsverhalen!
Vraagje: mogen er ook oudere verhalen geplaatst worden? Ik heb er maar eentje gezien en de rest was wel erg recent. Ik heb er eentje van afgelopen januari, eentje van augustus 2003 en eentje van maart 2001. Als ik mag posten, mogen jullie kiezen! Of willen jullie ze dan alledrie?

Dan willen we ze natuurlijk errug graag alle drie!!

Alle 3 Dit topic heeft toch geen tijdslimiet?

Heftige verhalen maar weer zo zo bijzonder LadyS en Owlet. Schitterend!

Oké, ik heb niet veel overredingskracht nodig Ben benieuwd of het kan, zo'n lange lap tekst plaatsen. Of dat het topic nu vol is

2001 (uitgerekend op 18 maart):

Op dinsdag 20 maart moest ik weer voor controle naar de verloskundige. Ik was 40.2 weken zwanger en alles ging nog goed, hoewel ik natuurlijk wel erg ongeduldig was en verlangde naar de baby. Eerst op de weegschaal (niets aangekomen!) en vervolgens bloeddruk meten. Die was een beetje hoog. Bij het luisteren naar het hartje, wat ook gelukkig goed klonk, nog een keer de bloeddruk gemeten. Dan lig je immers en dat kan weer heel anders zijn. Maar nee, nog steeds hoog. Dus moest ik donderdag terug komen want ik mocht er geen week meer mee blijven lopen. Een hoge bloeddruk kan een teken zijn dat de bevalling gaat beginnen, dus ik ging eigenlijk vol goede moed naar huis. Zou het dan eindelijk snel gaan gebeuren?

Niet dus. Op donderdag zat Baby (zoals ik die toen nog noemde) nog lekker in mijn buik en ging ik dus weer naar de verloskundige. Mijn bloeddruk was nog hoger dan dinsdag! Nu schrok ik wel, vooral omdat de verloskundige zei dat ze me naar het spoedspreekuur van het ziekenhuis wilde hebben. Het ziekenhuis vond dat echter niet nodig en er werd een afspraak voor bijna 24 uur later gemaakt. Dan voel je je niet lekker hoor, als de verloskundige het woord “spoed” laat vallen en je moet vervolgens nog bijna 24 uur wachten. Gelukkig voelde ik Baby nog goed bewegen en dat was ook wel weer een beetje geruststellend.

Op vrijdag in het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk nóg hoger te zijn. Er werd bloed afgenomen en ik moest urine inleveren om te kijken of ik zwangerschapsvergiftiging had. Die uitslagen waren gelukkig allemaal goed.Ik was erg bang dat ik in het ziekenhuis zou moeten blijven totdat de bevalling zou beginnen. De gynaecologe vertelde dat dat niet het geval zou zijn, maar dat de bevalling wél ingeleid zou worden. Ik was immers de 40 weken al voorbij en er zou niets mee gewonnen worden als de baby nog langer zou blijven zitten. We kregen wat foldertjes over hoe de inleiding zou gaan ik moest zaterdag bellen om te vragen of de inleiding zaterdag of zondag zou gaan plaatsvinden. Wanneer het zondag zou zijn, moest ik in ieder geval zaterdag wel naar het ziekenhuis voor onderzoek (ctg).

Na een onrustige nacht belde ik zaterdagochtend het ziekenhuis. “Ik sta dit weekend gepland voor een inleiding en ik bel om te vragen of ik zaterdag of zondag moet.” Degene die ik aan de telefoon had ging het even vragen en kwam terug met de mededeling dat ik gelijk mocht komen.Alle ouders gebeld met de mededeling dat het vandaag ging gebeuren en we vertrokken naar het ziekenhuis.Toen ik aan de balie van verloskunde meldde dat ik voor een inleiding kwam, wisten ze daar van niks. Ik stond alleen voor onderzoek en bovendien was het veel te druk, ik kon niet ingeleid worden die dag. Dat was balen! Terwijl ik aan het ctg lag, speelden Marco en ik een potje rummikub om de tijd te doden.Tijdens het onderzoek bleek mijn bloeddruk ook nog eens weer helemaal goed te zijn! Dat betekende dat ik de volgende dag weer terug moest komen en wanneer mijn bloeddruk dan nog goed was, ging ik weer onder controle van de verloskundige en zou ik ook weer thuis mogen bevallen.Behoorlijk teleurgesteld vertrokken we weer. Ik wilde dan wel het liefste thuis bevallen, maar mijn uitgerekende datum was al 6 dagen voorbij en we waren zo nieuwsgierig naar Baby. Even dachten we dat we hem of haar snel in onze armen zouden kunnen houden, maar die droom was nu weer verstoord.

De volgende ochtend zorgden we dat we vroeg in het ziekenhuis waren. Dan hadden we tenminste nog wat aan de dag als ik weer naar huis gestuurd werd.Dit keer kregen we echter snel uitsluitsel: mijn bloeddruk was weer hoog en ze zouden direct met de inleiding beginnen. Als eerste zou er gel tegen mijn baarmoeder worden ingebracht. Die diende om de baarmoedermond week te maken.Ik zou dat om de 3 á 4 uur krijgen en bij 2 cm ontsluiting zou ik een infuus krijgen om de weeën op te wekken.Het was maar goed dat we spelletjes als scrabble en rummikub hadden meegenomen, want de gynaecoloog vertelde dat bij de ene vrouw 1 keer gel inbrengen genoeg was en dat het bij de andere vrouw wel 3 dagen kon duren voordat het eens een keer ging werken.

Om 11.20 uur kreeg ik de eerste keer gel ingebracht. Ik moest eerst een half uur blijven liggen en daarna ging ik een half uur aan het ctg. Als dat voorbij was mocht ik rondlopen.Marco en ik gingen er maar vanuit dat het wel 3 dagen zou duren voordat de gel zijn werk deed en we probeerden niet te denken aan de tijd die we nog te gaan hadden. Gelukkig kwamen ’s middags mijn moeder en echtgenoot op bezoek, dat was in ieder geval een goede afleiding. Om 15.30 uur verscheen de gynaecoloog weer om te horen of de gel al zijn werk had gedaan. Ik had nog nergens last van.Hij toucheerde me en er was inderdaad nog geen ontsluiting. Dus de 2e keer gel. Een half uur blijven liggen en dan aan het ctg…Na het avondeten ging Marco even naar huis om wat spullen te halen, want hij mocht gelukkig blijven slapen. Mijn zusje kwam met vriend en dochter naar het avondbezoekuur en toen was het al aardig aan het rommelen in mijn buik. Toen ik echter weer aan het ctg moest ,was er amper weeënactiviteit te zien.Marco en ik kwamen de tijd door met de spelletjes en wat tv kijken. De weeën werden wel wat sterker en rond 22.00 uur braken mijn vliezen. Daarna werd het allemaal nog wat heviger, moest de weeën een beetje gaan wegzuchten maar het was goed dragelijk. Ik belde nog even mijn moeder om te vertellen dat ik al flink wat weeën had en zij vroeg mij nog even te bellen wanneer ik weer getoucheerd was. Dat gebeurde rond middernacht, nog geen uur later, en ik had 1 cm ontsluiting. De weeën kwamen toen met zo’n regelmaat dat Marco mijn moeder belde omdat ik dat niet meer rustig kon.

Er werd verteld dat ik geen gel meer zou krijgen, de volgende dag werd het weer opnieuw bekeken. Ik ging naar de verloskamer en kreeg een pethidinespuit. Die moest ervoor zorgen dat ik lekker kon slapen en dat de pieken van de weeën afgehaald werden. Dit vond ik een goed idee, want ik was moe en wilde graag slapen. Ik kreeg de spuit en Marco en ik maakten ons op voor de nacht. Maar slapen was er helaas niet bij. De weeën zetten lekker door, kwamen algauw iedere 5 minuten en ook behoorlijk hevig. Ik kon ze nog steeds goed opvangen al ging dat niet meer staand zoals ik dat tot dan toe gedaan had. Wegens de morfine mocht ik eigenlijk niet meer van mijn bed af en toen ik dat toch deed omdat ik de weeën niet meer liggend op kon vangen, moest ik gelijk overgeven. Dat heb ik die nacht nog wel een keer of 6 gedaan. En Marco maar rond lopen met bakjes, water en washandjes. Ik had echt heel veel aan hem. Hij zuchtte met met mee zoals we bij haptonomie geleerd hadden als ik veel pijn had en als ik zei “slokje…” dan hield hij het rietje voor mijn mond zodat ik lekker spa blauw kon drinken.

Tussendoor werd ik nog steeds regelmatig aan het ctg gelegd en dat was heel vervelend, want dan kon ik alleen maar op mijn rug liggend de weeën opvangen. De dienstdoende verpleegkundige vertelde me nog even dat geen enkele vrouw een kind op de wereld had gezet zonder pijn. Ik kon nog net wachten met “Trut!” zeggen tot ze de deur uit was…Tegen 6.00 uur kwam ze vertellen dat ik zo nog een keer getoucheerd zou worden. Ze schatte in dat ik zo’n 4 cm ontsluiting zou hebben. Wat doet toucheren een pijn als je zoveel weeën hebt zeg! De gynaecologe en de verpleegkundige smoesden wat met elkaar en de gynaecologe vroeg of ik het gehoord had. Dat had ik niet en ze vroeg of ik het wilde horen. Het klonk me niet positief in de oren en ik stelde me in op 2 cm ontsluiting. Toen de verpleegkundige zei dat het leuk was, stelde ik dat bij naar 8 cm. Tot mijn grote verbazing zag ik ineens 10 vingers. Ik had al 10 cm!Er waren alleen nog geen persweeën dus daar moest ik even op wachten.

Zo’n anderhalf uur later kreeg ik ze en Marco ging iemand halen. Er kwam een nieuwe verpleegkundige die zei dat ik nog even moest wachten, want er was net wisseling van de wacht. De gynaecologen waren de dienst aan het overdragen en er was dus niemand. Na een uur (!) besloot ze dat wij er niets mee te maken hadden en ze zou direct zorgen dat er een gynaecoloog kwam.Even later kwam de jonge roodharige gynaecoloog,waarvan ik toen ik hem vrijdag op de poli zag tegen Veronique zei dat hij mijn bevalling niet zou hoeven doen omdat hij er nog zo “studenterig” uit zag,binnen. Het persen mocht beginnen. Maar een uur persweeën ophouden vergt veel van je energie. Ze waren niet zo krachtig en ik kon vaak maar 2 keer persen in een wee, terwijl 3 keer de bedoeling was. Na een tijdje kreeg ik alsnog het infuus om de weeën wat regelmatiger te maken. Het werkte niet echt. Ik had er een beetje genoeg van. Had geen zin meer om te persen en viel steeds tussen de weeën door in slaap.

Het was inmiddels maandag de 26e, 9.50 uur. Zelf ben ik ook op maandag de 26e geboren en wel om 9.53 uur. De verpleegkundige zei dat we dát tijdstip niet meer zouden halen, maar lang zou het niet meer duren. Ik vroeg of het geen uur meer zou duren en ik werd snel gerustgesteld. Zeker geen uur meer.Ineens zei de gynaecoloog dat ik al anderhalf uur aan het persen was en dat hij gezien mijn conditie me een handje ging helpen. Hij zou de vacuümpomp erbij nemen en dan was Baby zo geboren. Ik vond het best.Wel vroeg ik me af of het echt wel zo gepiept zou zijn en of daarna de tang er niet nog eens aan te pas zou moeten komen. Plotseling stond er nog een man in een witte jas naast mijn bed. Hij heeft me geloof ik wel een hand gegeven, maar het enige wat ik me nog kan herinneren is dat hij naar de rook stonk. Gatver! Niet echt een prettig geurtje als je ligt te bevallen. Ik had al een verdoving gekregen omdat ik ingeknipt moest worden, maar die werkte blijkbaar nog niet want wat deed die knip een pijn zeg! Evenals het plaatsen van de pomp en de uiteindelijke geboorte.Maar even later was ik alles vergeten, want om 10.06 lag het bewijs van de liefde tussen Marco en mij op mijn buik: Thijs Marcus. Het knapste mannetje van de wereld.


07-08-2003: De uitgerekende datum
12-08-2003: De verloskundige stript me. Baarmoeder is al een stuk verstreken, 1
cm ontsluiting. Resultaat: niets
14-08-2003: De verloskundige stript nogmaals. Resultaat: 3 uur lang iedere 5
minuten een wee die niet lang genoeg aanhoudt
15-08-2003: Ik verlies de slijmprop

17-08-2003: Het rommelt vanaf het moment dat ik opsta. Diverse malen gaat er
die dag door me heen dat nu toch echt iets aan de hand lijkt, maar ik durf er
niet aan toe te geven. De afgelopen weken heb ik Marco diverse keren naar huis
laten komen (waarvan de laatste keer vrijdag nadat ik de slijmprop verloor) en
het was iedere keer voor niets. Ik heb al ontdekt dat het gaat rommelen in mijn
buik wanneer ik langdurig in de auto zit en wanneer ik moe ben. Vanwege dit
laatste doe ik vanmiddag geen middagdutje. Als ik dat doe, is het daarna vast
weer rustig in mijn buik zoals tot nu toe steeds gebeurde. ’s Middags laten we
Thijs naar schoonzusje Veronique gaan zodat wij wat rust hebben en het dan
misschien doorzet. We kijken een film die we hebben gehuurd en wachten op wat
komen gaat. Tegen de avond word ik steeds onrustiger, ik wil weten waar ik aan
toe ben. Ik roep wel steeds heel stoer dat het over een week echt wel geboren
zal zijn, ik ben komende donderdag immers 42 weken, maar ik wil helemaal geen
week meer wachten!

Als Marco zegt dat Thijs waarschijnlijk met Veronique bij zijn ouders is, stel
ik voor om daar even heen te gaan. Even afleiding.
Het helpt niet echt, ik merk dat ik steeds meer in mezelf gekeerd raak. Zodra
ik merk dat Thijs moe is, vind ik het tijd om weer naar huis te gaan. De kans
dat hij ’s nachts nog uit bed en weg moet is immers ook behoorlijk aanwezig.
Thuis gekomen slaapt hij snel. Het is inmiddels 22.30 uur en ik krijg eindelijk
regelmatige weeën: elke 10 minuten eentje, die 30 tot 60 seconden aanhoudt. Nu
maar wachten tot ze een minuut aanhouden en een uur lang om de 5 minuten
komen…
Ik ben moe, maar denk er niet aan om naar bed te gaan. Ik ben veel te bang dat
Thijs wakker zal worden en ook ben ik nog steeds bang dat het zal ophouden als
ik ga slapen.. Ik zit achter de pc en maak wat legpuzzels terwijl ik via ICQ
mijn schoonzusje op de hoogte houdt. Tot 23.30 uur blijf ik nog achter die pc
zitten, daarna kijk ik met Marco een half uurtje tv. Tussendoor ren ik af en
toe naar de eetkamertafel. Daarop zittend vang ik de weeën op. Marco zit dan
voor me, ik kan heerlijk op hem leunen en samen zuchten we dan die wee weg.
Wanneer dat wat we kijken is afgelopen, besluiten we tot een potje rummicub. Er
gaat wierook aan en ik zet een stel rustige cd’s op terwijl Marco het spel
klaarzet. We zijn net begonnen als ik wel erg vaak op tafel moet springen: ik
heb ineens iedere minuut een wee van een minuut en die zijn ook een stuk
pijnlijker. Ik wil nog een keer naar de wc gaan maar kom niet verder dan de
wastafel, daar hang ik overheen terwijl ik naar onze tandenborstels en nog wat
prulletjes die daar staan kijk. Ik merk dat me daarop concentreren helpt en
neem wat mee naar de commode. Deze is even hoog als de wastafel en staat in de
achterkamer waar ik tot nu toe steeds de weeën opvang. Ook pak ik een
fotocollage van Thijs, waar hij van zijn geboorte tot 1.5 jaar in allerlei
“gradaties” te zien is. Ik heb het verschrikkelijk warm. Ik loop al een tijdje
naakt rond en maak steeds maar weer mijn gezicht nat met een koude washand. Op
een gegeven moment krijg ik een glas water in het oog waar ik van gedronken heb
en terwijl ik weer op de commode hang gooi ik de inhoud van het glas pardoes
over me heen.

Na een half uur besluiten we om 1.10 uur de verloskundige te bellen. Wanneer
zij zo’n 20 minuten later binnenkomt, ben ik ineens misselijk en grijp net naar
het dichtsbijzijnde onder handbereik, de tummytub, om in over te geven.
Charmante begroeting.
Daarna vraagt ze me op het “bevalbed” te gaan liggen om me te kunnen toucheren.
Ik blijk 3 cm ontsluiting te hebben. Het valt me nogal tegen, ik had er 6 dagen
eerder immers al 1. Maar tot mijn verbazing zegt ze dat ze haar spullen gaat
klaarzetten en sommeert ze Marco het kraamcentrum te bellen. Het kraamcentrum
belt nog terug en omdat de telefoon op dat moment onder mijn neus ligt en ik
mijn moeder verwacht die ik iets eerder had gebeld maar niet te pakken kreeg,
neem ik zelf op. Gelukkig vraagt ze al snel of ze anders mijn man kan spreken.
De verloskundige gaat de baarkruk vast klaarzetten en toucheert me een half uur
na de eerste keer weer omdat ik zeg dat ik het gevoel heb dat ik moet poepen.
Ik heb dan 5 cm. Ze zegt dat ik op het hoogtepunt van een wee wel iets mag
meeduwen, maar niet volledig omdat ik natuurlijk niet genoeg ontsluiting heb.
Op de baarkruk krijg ik even een beetje rust en ik blijf dus even lekker tegen
Marco aangeleund zitten. Wanneer het weer heftiger wordt ga ik weer rondlopen,
op de commode hangen werkt allang niet meer, en even later probeer ik weer om
weeën op de baarkruk op te vangen. Helaas was dit maar eenmalig een rustpuntje,
nu kan ik de weeën niet meer op deze manier opvangen. Ik loop maar rond door de
voor- en achterkamer en weet niet meer hoe ik het heb van de pijn. Wat valt dit
tegen zeg (ik ben bij Thijs met pijnstilling bevallen, al wist ik dit niet
duidelijk). Op een gegeven moment val ik op handen en knieën op de grond en als
dit enigzins lijkt te werken, ga ik in deze houding op de (nieuwe!!!) bank
zitten. Marco is overal waar ik maar neerplof direct bij me om me te helpen
door die weeën heen te komen. Op een gegeven moment hoor ik hem zuchten en
snauw hem toe dat hij me niet hoeft voor te doen hoe ik moet ademen. Ik zoek
zelf wel uit hoe ik die weeën op moet vangen. “Mag ik ook nog ademen?”, hoor ik
dan heel droog.

De kraamverzorgster komt rond 2.30 uur binnen en hoewel ze me een hand geeft,
krijg ik het niet echt mee. Ze is samen met de verloskundige op de achtergrond,
maar voelt me wel goed aan. Als Marco naar de slaapkamer moet omdat Thijs te
horen is, neemt zij direct zijn taak over en neemt mijn lichaam af met het
washandje. Wonder boven wonder komt Marco weer alleen terug. Thijs heeft zich
door hem laten troosten en slaapt weer, dat lukt anders nooit!
Ineens wordt ik helemaal overspoeld door persdrang. Ik pers ook direct mee,
roepend dat ik nu écht moet persen en dat ze me moet helpen. Ik denk dat ik nog
steeds niet volledig mag meepersen en vraag me af hoe ik dat in hemelsnaam voor
elkaar moet krijgen. Met moeite neem ik plaats op de baarkruk en de
verloskundige toucheert me. Dan hoor ik: “Je hebt je lichaam prima aangevoeld.
Je hoeft niets meer tegen te houden, je hebt volledige ontsluiting.” Ik mag
persen! Het is 3.00 uur en in mijn bevallingsverslag lees ik later dat op dat
moment ook mijn vliezen breken. Ik voel er echter helemaal niets van.

Wat is persen op de baarkruk lekker zeg! Ik kan helemaal op Marco hangen en me
ook nog eens op de grond afduwen.
Ik heb geen idee waarom, maar al vrij vlot vraag ik: “Is de baby er al bijna?
Nee toch?” De verloskundige of kraamverzorgster antwoordt: “Ik zie de haartjes
al.” Stomverbaasd ben ik, al heb ik geen tijd om erover na te denken. Persen
moet ik. Ik voel dat het hoofdje staat…pers nog een keer en voel haar uit me
glijden. Dan ligt ze voor me op de grond (ze is opgevangen hoor ). Het is
3.10 uur. Achter me hoor ik Marco zeggen dat hij denkt al te hebben gezien dat
het een jongetje is. De verloskundige kijkt nergens naar en weet het dus niet
als ik de baby bij me krijg en Marco vraagt wat het is. Ik kijk onder de doeken
tussen de beentjes en: “Een meisje!”
Direct hoor ik Marco emotioneel worden: “Een meisje, we hebben een meisje!” Ik
zeg niets, ben alleen maar onbeschrijflijk trots en gelukkig.

Precies op het moment dat ik overstap van de baarkruk van het bed horen we
Thijs weer. Hij wordt gelijk gehaald en even later zit hij slaapdronken naar
zijn zusje te kijken.
Daar is ze dan eindelijk: Sara…


Bij het derde verhaal hoort een beetje uitleg:
ik raakte zwanger terwijl ik en koperspiraal had. Ongepland, maar zéér gewenst. De baby had de werknaam "Cadeautje" omdat ik deze zwangerschap, die ook geweldig verliep, een heel groot cadeau vond.

04-01-2006: Uitgerekende datum
14-01-2006: Gestript door de verloskundige. Resultaat: niets
15 januari 2006:
Zoals gisteren met Veerle afgesproken bel ik vandaag aan het einde van de middag met de dienstdoende verloskundige, omdat het strippen van gisteren weinig meer heeft opgeleverd dan af en toe wat weeën. Van de dienstdoende Annet mag ik kiezen: even afwachten, óf nog een keer gestript worden. Ik kies voor het laatste omdat Thijs en Sara bij opa en oma aan het spelen zijn en Marco en ik dus even zonder hen naar de praktijk kunnen komen.
Het strippen gaat makkelijker dan gisteren en het is ook veel minder pijnlijk. Volgens Annet komt dat omdat alles al heel soepel is én omdat ik ook wat meer ontsluiting heb dan gisteren. Als we aan het bureau nog een en ander zitten te bespreken komt Christine die net dienst heeft gehad even binnen en gezamenlijk bespreken we wat er gedaan kan worden wanneer ook dit strippen niets uithaalt. Ik kan morgen nog een keer gestript worden en daarna kunnen ze dinsdag mijn vliezen breken. Ik heb er nu in ieder geval alle vertrouwen in dat we er alles aan gaan doen om niet voorbij de 42 weken en dus in het ziekenhuis te komen.

Thuis bellen we even met opa en oma om te horen of we eerst kunnen gaan eten of dat we de kinderen al moeten halen. Die blijken al aan het eten te zijn, dus Marco gooit de shoarma in de pan. Na het eten, wat mij totaal niet smaakt, haalt hij de kinderen. Ondertussen noteer ik op een papiertje wat weeën. Dat zal ik tussen18.53 uur en 20.16 uur blijven doen en na een kleine onderbreking noteert Marco ze tussen 20.56 uur en 0.24 uur. De tijd tussen de weeën varieert van 4 tot 12 minuten. Desondanks voel ik wel dat dit het toch niet is. Het frustreert me en af en toe moet ik huilen; het houdt straks vast gewoon weer op. We proberen de tijd door te komen met een potje Scrabble. Ik hoop voornamelijk dat dit me zo zal ontspannen dat het toch gaat doorzetten. Rond 0.30 uur zegt Marco dat hij toch de verloskundige gaat bellen. “Je hebt ondertussen toch 5 uur weeën,” zegt hij. Annet wil me zelf ook even aan de telefoon en vraagt me wat ik wil. Wil ik dat ze langskomt of wil ik afwachten? Ik weet het niet goed. Ze stelt voor dat ik even onder de douche ga om te kijken wat dit doet. Omdat sommige weeën toch wel heftig zijn, vraag ik Marco om bij me te blijven in de badkamer. Even later zit hij weg te sukkelen op de wc-pot en ik zeg dat we maar naar bed moeten gaan.

Ik geloof niet dat ik slaap, doezel hooguit wat.
Het is 3.00 uur als ik verandering in de weeën voel. Heftiger. Na er een paar te hebben opgevangen maak ik Marco wakker en zeg dat we maar weer uit bed moeten gaan. Hij vraagt of hij nog heel even mag blijven liggen en verzekerd me dat hij echt niet weer in slaap zal vallen. Ik ga naar beneden, naar onze oude slaapkamer die we hebben omgebouwd tot “kraamkamer”. Ik maak een foto, loop wat rond, ondertussen wat weeën opvangend en wachtend op Marco. Rond 3.30 uur zijn we allebei beneden en Marco vraagt me of hij de verloskundige moet bellen. Weer weet ik niet, om even later te zeggen dat hij inderdaad maar moet bellen. Zonder te vragen hoeveel tijd er tussen de weeën zit of iets dergelijks, zegt Annet dat ze eraan komt. Inmiddels zijn de weeën zo heftig dat ik ze niet meer alleen kan opvangen. We doen wat we bij haptonomie hebben geoefend; zijn hand tussen mijn benen zodat ik de weeën daar naartoe kan zuchten en tegelijkertijd Cadeautje ook die kant op “stuur”. Daarbij zit ik op mijn knieën naast het bed en leun met mijn bovenlichaam erop. Omdat het op klossen staat is het bed eigenlijk iets te hoog maar ik kan niet anders, dit gaat echt het lekkerste. Wanneer Annet er rond 4.15 uur is en met de doptone even naar het hartje wil luisteren, mag ik ook lekker zo blijven zitten. Na een paar weeën te hebben weggewerkt kruip ik op het bed om me te laten toucheren. De ontsluiting is 4 á 5 centimeter. Het kraamcentrum wordt gebeld, Annet haalt de rest van haar spullen en hangt een briefje op de voordeur dat de kraamverzorgster moet opbellen in plaats van aanbellen in verband met slapende Thijs en Sara. De weeën doen gemeen pijn en ik mopper wat af wanneer ik even rust heb. Dat ik moe ben en lekker wil slapen, dat het nu wel mag ophouden en dat ik het een andere keer wel doe. “Helaas” zijn de weeën meedogenloos en gaan natuurlijk gewoon door. Annet moedigt me aan en zucht af en toe met me mee. Net als bij de bevalling van Sara kan ik dit niet hebben en ik wuif ongeduldig dat ze moet ophouden. De kraamverzorgster arriveert en vraagt of ik het nog trek. “Nee”, schud ik voor ik me weer in de houding draai voor wederom een wee.

Het is 4.55 uur als ik Marco tijdens een wee hoor zeggen dat ik zit te persen. Daar was ik me totaal niet van bewust. Ik mag op de baarkruk en vraag me af hoe ik dat in hemelsnaam voor elkaar moet krijgen.
Om 5.00 uur pers ik voor het eerst. “Pats”!, mijn vliezen breken. Ging dat bij Sara langs me heen, nu zie én hoor ik het! Ik zie Annet een stukje achteruit springen van schrik en spetters op haar spijkerbroek. De kraamverzorgster vraagt of het helder is en dat is het. Daar komt de volgende perswee. Ik verlies nu helemaal alles besef van tijd en omgeving en kan alleen maar mijn lichaam volgen. “Eruit, dit kind moet eruit!!!”. In een waas volg ik de instructies om te zuchten op en dan, om 5.03 uur voel ik mijn kindje naar buiten glijden. Ik krijg hem in mijn handen en zie direct dat Cadeautje Bas is. “Hallo mannetje, hallo vent.” Ik hoor Marco achter me precies hetzelfde zeggen. Rust valt over mij heen en rustig is ook Bas, hij huilt nauwelijks. Na een tijdje stappen we over op bed, we gaan de borst eens proberen.

Het is inmiddels de vijfde dag en de tijd gaat me nu al veel te hard!
Ik wil alles in me opzuigen, alles in woorden vangen: hoe hij ruikt, hoe zacht zijn haartjes zijn, hoe hij gulzig drinkt aan de borst, het straaltje melk langs zijn mondje, zijn mooie mondje, hoe hij lijkt op Thijs en dus lijkt op Marco. Marco, mijn grote liefde, de vader van onze 3 kinderen: een zoon, een dochter en nu wederom een zoon. Wat een Cadeau!!!


Zo, dat was het

Prachtig. Mooi geschreven en wat een fierheid klinkt er uit je verhalen.

Mooie verhalen van iedereen.
Erg lief, blijde Amber naast Iris.
Grappig mutsje idd Owlet, is dat niet iets antroposofisch?
Lovechild, leuk om eens drie verhalen van dezelfde moeder zo na elkaar te lezen.

Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

quote:

Op zaterdag 12 augustus 2006 23:04 schreef poemojn het volgende:
Grappig mutsje idd Owlet, is dat niet iets antroposofisch?

quote:

Op zondag 13 augustus 2006 17:32 schreef MeNicole het volgende:
Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

jep, dat blijft nog wel even denk ik. ik heb nu nogsteeds dingen die ineens omhoog komen terwijl ik t vergeten was.

zo ook: de vlosk vroeg op een gegeven moment tijdens de ontsluitingsweeen aan me: Marloes, krijg je een jongetje?
en toen zei ik: dat weet ik niet

maar ik weet nou niet waarom ze het vroeg

quote:

Op zondag 13 augustus 2006 17:32 schreef MeNicole het volgende:
Hebben de anderen dat nou ook, dat je na een paar dagen pas weer een beetje weet wat er tijdens de bevalling allemaal gebeurd is? Mikael is nu 10 dagen oud en nu komen er steeds meer dingen naar boven van de bevalling!!

Ja hoor, nog steeds wel. Of dat ik opeens dingen af begin te vragen (wanneer kwam de gyn nou precies binnen?). En nu ik de foto's van vlak na de bevalling inplak, komt ook alles weer boven.
_{Waar ik niet super blij mee ben, gisteren was ik er toch flink door van streek. Ik lees hier ook vooral de reacties, niet de verhalen zelf, want dan komt ook alles weer boven.}

Het rare is dat ik wel de behoefte heb om er over te praten, maar eigenlijk niet goed weet wat ik er nog over moet zeggen. Mijn man en ik hebben het er al uitgebreid over gehad en alles is wel gezegd. Maar toch zou ik het er toch nog wel vaker over willen hebben. Vanavond hebben we het er weer over gehad en dat is toch wel erg fijn.
Wat ik ook moeilijk vind is dat ik niet helemaal goed kan zeggen wat er me nou precies dwars zit.

Wat een verhalen. Wat zitten er veel herkenbare dingen in elk verhaal.
Als ik jouw verhaal lees, Owlet, merk ik dat ik zo'n spijt heb dat ik niet mijn allereerste ingevingen heb gevolgd om te gaan voor een ruggenprik maar stoer heb willen zijn door er geen te nemen. Dat zal me geen tweede keer gebeuren!

Cattie, misschien kun je naast praten er ook gewoon over blijven schrijven. Hetzij hier, hetzij in een soort van dagboekje wat je altijd nog weer weg kunt gooien.
Misschien nog niet eerder opgevallen, maar ik ben zelf in staat grote lappen tekst te typen (typdiploma) en ben ook een echte denk-terwijl-ik-praat/schrijf-muts. Ik kom juist vaak achter de oorzaken of mijn echte gevoelens halverwege een lap tekst. Misschien zou dat jou ook kunnen helpen.
Enne... blijven praten/schrijven hoor! Je moet het toch kwijt!
-roept ze heel gemakkelijk omdat ze nog niet opnieuw bevallen is-

Ik heb dus ook dat ik me steeds meer dingen naar voren weet te halen en dat zijn juist de dingen die ik liever niet wil weten. Vannacht heb ik er zelfs al over gedroomd en dan word je echt niet lekker wakker hoor!!

Ook ik herinner me steeds meer dingen van de bevalling, maar ook dingen van voor de bevalling die ik was vergeten.
Wat een verschillende verhalen zeg.

Ik had dus ook deze keer weer een geplande keizersnee. ik mocht van de gyneacoloog kiezen of ik de dag ervoor opgenomen wou worden, of op de dag zelf smorgens vroeg aanwezig, die keuze was niet zo moeilijk smorgens vroeg aanwezig zijn werd het dus
de dag ervoor moest ik nog in het ziekenhuis komen voor bloed prikken, neutralisatietabletjes scoren die ik in moest nemen voor het geval de ruggeprik niet zou werken, dan kunnen ze alsnog narcose doen. ze hebben toen ook nog een echo gemaakt om zeker te weten hoe Romijn lag, ze houden namelijk niet van verrassingen in de O.K.
wonderlijk genoeg was ik de dag ervoor niet zo zenuwachtig, zelfs niet toen ik ging slapen, dat was met Maxim wel anders toen, maar deze keer was ik natuurlijk al "ervaren"

woensdagochtend 31 mei staat de wekker op 05.45, ik was om 05.30 wakker uit mezelf, ging maar gelijk douchen en zo. nog snel een beetje water drinken, na 06.00 mocht ik niks meer drinken. manlief ook douchen en zo, schoonmoeder werd ook al wakker ondertussen,.
beneden de laatste spullen inpakken om te vertrekken, de tranen zaten me al hoog omdat ik met Maxim in mijn maag zat (was nog nooit langer dan 3 uur van hem gescheiden geweest). en toen werd Maxim nog wakker ook, en die gaat dan gelijk mamaaaa roepen, ik moest bijna janken…maar ik hield me groot en sterk! schoonmoeder gedag gezegd, spullen in de auto, en daar gingen we. Gelijk toen we wegreden kon ik mezelf niet meer groot houden en zette het op een janken, ik vond het zo erg dat ik niet naar Maxim toe kon terwijl hij mama aan het roepen was.

Om 06.50 kwamen we aan in het ziekenhuis, ik moest er om 7 uur zijn dus was mooi op tijd.
Eenmaal op de betreffende afdeling bleek dat er snachts een ontploffing was geweest qua geboortes, dus moest ik op een kamertje op de zwangerafdeling wachten. Manlief werd netjes verzorgd met een kopje thee, en ik kreeg nog een keer medicijnen en een beetje water.
Toen werd mij verteld wat er ging gebeuren, ik lekker laconiek…ik weet het allemaal al…
Nou we gaan zo katheter zetten, uhhhh pardon? dat doen ze toch in de O.K na de ruggeprik..
Nou., het beleid was veranderd en het bestuur vond het beter als dat voor de OK gebeurde, scheelde weer tijd in de OK, en het was beter voor het kind en blabla…. iedereen vond het stom hoorde ik, zelfs de verplegers en verpleegsters vonden het grote onzin, maar ja..het beleid moet opgevolgd worden. De nachtdienst zou eigenlijk die katheter zetten, maar had hem overgedragen aan de dagdienst..was ik erg blij mee aangezien diegeen die mij “verzorgde en opving” een man was. ik zag het niet zitten om in zon charmante positie een katheter te krijgen van een man, ook al is het zijn werk. dat ding zouden ze om 08.15 ong komen zetten. dat deden ze dus ook. en toen ik daar in die charmante positie zat en die verpleegsters bezig waren die katheter in te brengen, kwam ineens het besef van “ hey het gaat echt gebeuren” en ik begon weer te janken :’) ik weet het maar aan de hormonen, nu mocht het nog, ik was nog zwanger! verpleegsters moesten er maar om lachen.
en gelijk na die katheter werd ik naar de OK gebracht, ik had me deze keer heilig voorgenomen dat ik niet zou gaan huilen onderweg naar de O.K. ik wist immers al wat het was, nou…..dat voornemen ging mooi niet op. ik kwam weer jankend de O.K binnen…..
ook al heb je het een al een keer meegemaakt, het blijft spannend en eng heb ik dus gemerkt.

in de OK tilde ze me over op de bank en moest gaan zitten….dat is erg handig met zon katheterslang tussen je benen…niet dus. Ik moest voorover gaan zitten en ze gingen de ruggeprik zetten. weer dat geduw en gevoel aan me rug, natte watten met desinfectiespul wat ontzettend kriebelde en ervoor zorgde dat ik dus bewoog. Ik moest wel stil blijven zitten van die anesthesist, ik gelijk “ wat kan er gebeuren als ik dat niet doe?” nou niks, het is alleen onhandig voor diegeen die de prik zet. ik helemaal opgelucht, zag al helemaal voor me dat ze dan verkeerd prikte en ik verlamd werd of zo……
Nou die prik zetten ging niet van een leien dakje, ze was aan het zoeken en zoeken en ik moest maar stil blijven zitten, en het duurde lang, en nog langer. ik was me al zorgen aan het maken, dadelijk moet ik een algehele narcose. gelukkig nam toen iemand anders het over en die vond de plek gelijk. pfieuww wat een opluchting. ik mocht weer gaan liggen en alles werd in gereedheid gebracht om te gaan beginnen.
Toen ik net lag hoorde ik ineens “mevrouw martineke, hoe gaat het?” stond daar mijn eigen gyneacoloog in de deur, die kwam even kijken hoe zwaar de baby was, daar was hij zo benieuwd naar namelijk. maar helaas, baby was er nog niet.
Toen ze al begonnen met snijden haalde ze manlief pas binnen….die was zich alweer zorgen aan het maken dat er iets was, aangezien hij mijn eigen gyneacoloog naar binnen zag gaan, en hij wist dat die niet de ks deed. die was erg blij dat er niks mis was.
IK heb de tijd toen helemaal niet meer meegekregen en ineens zeiden ze, daar komt hij. we waren beide aan het afwachten tot we die huil hoorden….en toen ineens na een hoop geduw kwam er dan eindelijk die mooie huil :’) het was toen 09.09 uur, ik begon weer te huilen, alleen deze keer van blijdschap. Romijn werd over het doek getild zodat ik hem kon bekijken.. en daarna ging hij gelijk naar het kamertje ernaast voor de check-up, alles was gelukkig goed en we kregen te horen dat hij 52 cm was met 4620 gram, een mooie grote knul. nadat ze hem hadden ingewikkeld in doeken mocht manlief naast mij komen zitten met Romijn, zo heeft hij 5 min gezeten of zo, en toen moest Romijn naar de kraamafdeling en konden ze mij verder dichtnaaien. dat dichtnaaien duurde best lang, ik kwam om 10.15 pas op de recovery. eenmaal op de recovery had ik het koud en voelde mij depri…dat kwam door de ruggeprik zeiden ze, en ook mijn bloeddruk was minder natuurlijk, plus het bloedverlies. ik kreeg een slang onder de deken met lekkere warme lucht en zo meost ik maar wachten totdat ik weg mocht. ik mocht pas weg als de verdoving zakte, en die was erg hoog uitgeslagen dus het duurde nogal lang voordat die zakte, ik mocht om 11.45 dan eindelijk naar de kraamafdeling toe, eenmaal daar kwam manlief met Romijn ook, toen kon ik eindelijk mijn zoon vasthouden zeg
Romijn kreunde alleen een beetje, manlief dacht dat hij snurkte, ik zei het tegen de verpleegster en die nam hem toch maar even voor de zekerheid mee naar de kinderarts om er naar te laten kijken. manlief mocht weer mee met hem en ik wachtte en wachtte maar weer op de kamer. na 10 min kwamen ze weer terug met de mededeling dat ze dachten dat Romijn het moeilijk had omdat ze hem met lepels uit mij hebben moeten trekken aangezien hij nog niet ingedaald was, en dat hij daarom 24 uur ter observatie werd opgenomen op de kinderafdeling.
en daar ging mijn zoon weer  manlief mocht wederom weer met hem mee om te kijken waar hij lag.
Op de kinderafdeling constateerde ze echter dat Romijn vruchtwater in zijn longen had, en het daarom een beetje benauwd had, daar kreeg hij extra zuurstof toegediend en hij lag aan zon hartapparaat.

Ik werd ondertussen weer verhuisd naar een andere kamer, het beleid in het ziekenhuis is dat je niet op een kamer mag met baby’s als je zelf je baby niet bij je hebt. dus ik kwam bij een vrouw te liggen waarvan het kindje met 27 weken geboren was en op de ic lag, was een gezellige vrouw.

ik ben die dag 2 x naar de kinderafdeling gebracht met bed en al om te kijken bij Romijn, heb ik daar heerlijk kunnen liggen met Romijn dik een uur in mijn armen. toen die 2e keer s’avonds om 9 uur (12 na geboorte dus) hebben we hem proberen aan te leggen, hij had wel net gegeten, maar we wouden het toch proberen. en Romijn hapte gelijk goed, hij had alleen geen honger. maar dat happen is een goed teken natuurlijk 

De volgende dag s’smorgens wou ik gelijk douchen en dat mocht gelukkig, plassen kon ik ook al zelf, ze hadden gelukkig die catheter eruit gehaald. wat een onding blijft het.
na het douchen wou ik infuus eruit, dat hebben ze ook gedaan, en toen kon ik vrij rondlopen Yippie…. daar maakte ik dankbaar gebruik van en liep over de gang.
Kwam ik nog mijn gyneacoloog tegen die mij raar aan stond te kijken je had toch gisteren ks, “ja” en je loopt nu al rond, “ja” ow, ga je vanavond naar huis vroeg hij? ja is goed, als dat mag van u helaas mocht dat niet…..
om half 1 s’middags kwam Romijn eindelijk bij mij en werden we weer verhuisd naar een andere kamer. we hebben hem gelijk aangelegd toen en wederom deed hij het goed, alleen kwam er bij mij nog niks uit. zo hebben we hem 2x gevoed met een klein slangetje erbij zodat hij wel goed deed zuigen en toch eten kreeg. de 3e keer was dat slangetje niet meer nodig, hij slikte al, dus dat wou zeggen dat mijn bv al op gang kwam….helemaal trots was ik. Bij Maxim duurde het 5 dagen eer het goed op gang kwam, en bij Romijn gelijk de volgende dag al. mijn lijf wist nog duidelijk hoe het moest dus


als ik beide ks-en vergelijk, waren ze net zo spannend en eng.
bij Maxim was ik echter erg vrolijk en happy nadien, bij Romijn was ik depri en bluhh
bij Maxim waren de fotoos mislukt, maar had ik een hele mooie film van dat stuk wat ik gemist heb toen ik in de recovery lag, van Romijn heb ik weer schitterende fotoos en geen film van nadien  het is het 1 of ander denk ik dan maar.
het herstel verliep hetzelfde ongeveer, beiden ks-en supersnel op de been.
en beide ks-en heb ik supermooie en lieve jongens aan over gehouden

zo mijn verhaal is een beetje lang geworden, ik hou van compleet 
thanks voor lezen

Leuk Martineke, om ook eens een ks-verhaal te lezen! Mooi geschreven.

Martineke, leuk om jouw verhaal ook te lezen. Geeft gelijk een idee hoe een ks gaat. Daar denk je eigenlijk nooit zo over na van te voren.

[ Bericht 0% gewijzigd door snoopy op 17-08-2006 21:44:30 ]

Leuk om te lezen Martineke! Herkenbaar ook . Dreumes had hier ook vruchtwater in de longetjes (wet lung noemen ze dat). Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 20:47 schreef Leah het volgende:
Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

Ik had begrepen van de kinderarts dat dat komt omdat kindjes bij een "gewone" geboorte het vocht kwijtraken tijdens het persen in het geboortekanaal. Door de druk en de stress.
KS kindjes hebben dat voordeel niet.

Mooi om te lezen Martineke, en heel wat anders zo'n rustige KS. Ik ken alleen de spoedvariant maar ik vond wel veel herkenning in je verhaal.

Mooi om te lezen Martineke!

Je hebt me een klein stukje angst weggenomen Martineke.

Mooi verhaal Martineke. De andere verhalen durf ik niet te lezen, maar dit wel. Een geplande KS gaat mij ws niet meer lukken.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 21:47 schreef Neuk het volgende:
Je hebt me een klein stukje angst weggenomen Martineke.

dat is heel fijn om te lezen

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 20:47 schreef Leah het volgende:
Leuk om te lezen Martineke! Herkenbaar ook . Dreumes had hier ook vruchtwater in de longetjes (wet lung noemen ze dat). Schijnt heel vaak voor te komen bij een KS, wist ik helemaal niet.

wist ik in eerste instantie ook niet nee. het is dat Romijn het had, anders wist ik het nog niet

en indd heeft dat te maken met het "niet persen".

Idd leuk eens een keizersneeverhaal te lezen
Over die wetlung: dat is blijkbaar de reden dat ze kleine sneetjes maken bij een keizersnee hoorde ik pas niet uit esthetisch oogpunt dus

nou mijn verhaal dan ook maar,

Maandag 7 maart 2005 Naar een flink aantal weken harde buiken en 3 valse beginnen, naar het ziekenhuis voor controle, ben 13 dagen overtijd, alles is goed, hartslag ok, goed ingedaald,echo niks bijzonder te zien, baarmoeder iets verweekt maar nog geen spoor van een bevalling, afspraak gemaakt voor woensdag, en kreeg te horen dat als ik voor dinsdag 24:00 beval ik thuis mag bevallen anders naar het ziekenhuis. Zwaar teleurgesteld weer naar huis, had verwacht op zijn minst een datum te horen te krijgen.

S'avonds lekker naar bed en om 03:00 word ik wakker van harde buiken, kan niet meer slapen en sta op, ga naar beneden en ga tv kijken.
04:00 de krampen worden steeds heftiger en komen om de 5 minuten, raak in de stress van het begint en ga een sigaretje roken, kalmeer wat en ga weer naar binnen.
Manlief komt vragen of alles goed is, ik zeg tegen hem van gaat wel, ga maar slapen, je moet morgen nog werken. Manlief vertrekt weer lekker naar bedje.
5:00 De weeen komen om de 2 min en zijn erg heftig, ik bel de verloskundige, die verkondigt dat ze later in de ochtend wel langs komt, kan toch nog niet zo ver zijn.
6:00 Krijg het idee dat ik heel erg moet p**pen, ga naar de wc en voel me beter, ben de kamer nog niet in of voel weer die aandrang, bel toch maar de verloskundige, en vertel dat ik het gevoel heb dat ik nodig naar de wc moet, gewoon gaan zegt ze ik kom later wel kijken, ga evt lekker onder de douche.
7:00 na geprobeert om te gaan douchen, zit ik ondertussen standaard op de wc, de weeen zijn bijna niet meer weg te puffen en kan niks anders doen dan meedoen. opeens begin ik te bloeden en raak in paniek, manlief belt de verloskundige, die nu dan ook eindelijk komt.
8.00 uur is ze er, en heb ik het idee dat het hoofdje er al aan komt. Ze neemt me mee naar boven en mag gaan liggen, manlief moet snel bellen en spullen klaarleggen, ondertussen mag ik gaan persen en geef aanwijzingen waar alles ligt, kraamzorg arriveerd binnen 5 min, en 1 min later en 2 x persen word michelle geboren.
8:30 michelle word lekker ingepakt, en de verloskundige vraagt of ik al weer moet persen, maar dat moet ik niet, ik krijg een injectie in mijn boven been, en terwijl de verloskundige aan de navelstreng trekt, duwt de kraamzorg erg hard op mijn buik, en daar komt de placenta. Ik word gehecht en daarna tempt ze michelle nog een keer, michelle word uitgekleed en moet op mijn blote buik liggen, met 4 matjes, 2 dekentjes en een mutsje, michelle was 34,8 graden, zo heeft ze een uur gelegen, daarna heeft ze bij papa nog tot 12:00 gelegen, terwijl ik ging douchen, ik stond amper 5 min en moest er al weer onder uit.
13:00 lig ik weer in bed en bel met michelle op mijn arm de opa's en oma's op, die het niet geloven omdat ik nog zo kwiek klink. Daarna ga ik heerlijk van mijn meisje genieten.

Romme’s geboorteverhaal
14 augustus 2006

Je bent er! Geboren op 14 augustus om 22 uur na een stormachtige bevalling.
Om 11.25 heb ik mijn 41 weken afspraak bij de verloskundige. Mijn favoriet, Gerd heeft dienst. Hij probeert me te strippen wanneer het mogelijk is. En.. er is wat verweking! Gelukkig, er is wat actie. Geen fijn gevoel, maar hopelijk werkt het strippen.
Ik bel in de auto even met Roelof en met mijn moeder, waar Jonne is. Heel voorzichtig hoop ik dat alles zich toch nu echt gaat doorzetten. Maar tegelijkertijd ben ik bang voor valse weeën.
Ik parkeer de auto en loop nog even de stad in. Ik doe nog wat boodschappen. Ik voel wel dat er iets gebeurd, maar dat kan natuurlijk ook gewoon door het toucheren komen.

Ik ga naar huis, eet iets en probeer zo tegen een uur of twee nog even wat te slapen voordat Jonne weer thuis komt. Maar dat lukt niet zo goed. Harde buiken en last van mijn rug. Het lijkt nu toch echt wel wat serieuzer te zijn. Ik douche even en ga naar beneden.

Tegen een uur of drie bel ik mijn moeder om te vragen of Jonne daar kan blijven. Ik heb hem liever niet om me heen. Daarna bel ik Roelof die zegt dat hij nog maar een paar puntjes moet inmeten en dat hij daarna naar huis komt. Hij moet nog een uur rijden voordat hij thuis is. We zijn het gewend met zijn vak, maar ik vind het wel fijn dat het vandaag niet veel langer dan een uur rijden is.
Tegen vieren komt m’n moeder nog even kijken. We kletsen wat en ik zit rustig op de bank met in mijn rug een kersenpittenzak. Zo is het goed vol te houden.
Rond half vijf/kwart voor vijf komt Roelof thuis. Fijn!
Ik voel me toch steeds iets ongemakkelijker. Warme pittenzak helpt nog steeds heel goed, dus dat houden we dan nog maar even vol.

We eten een steak met champignons en daarna ga ik boven op bed wat tv kijken. Zo rond een uur of zeven ga ik weer naar beneden. Met de pittenzak in mijn rug zit ik nog wat te computeren. Zo rond kwart voor acht begint het echt goed door te zetten. Dat meld ik nog even op het forum en daarna barst alles in hevigheid los.

We timen vanaf kwart voor acht losjes en vanaf een uur of acht toch ook maar met de tijden wat preciezer genoteerd. (Ik zag op het lijstje dat de laatste notitie zo rond tien over half negen gemaakt is) De weeën zijn nu echt veel heftiger en komen zo om de 4 a 5 minuten en duren ook echt een minuut. Ik kan ze volhouden door me op Roelof te concentreren die ‘Deze wee komt nooit meer terug’ mantraat en meeklopt met de maat op mijn been.

Om kwart voor negen belt hij de verloskundige. Simone, de stagiaire, neemt op. Roelof vertelt naar mijn smaak veel te rustig alle feiten. Ik kan steeds moeilijker de weeën opvangen. Dat hoort ze klaarblijkelijk op de achtergrond en ze zegt dat ze er meteen aankomen.
Na een minuut of tien gaat de deurbel en komt Gerd binnen. Ik sta in de keuken, waar ik ben blijven steken op weg naar boven, nog een wee op te vangen. Het zegt dat Simone er ook aankomt en dat ze het bed op gaan maken.
Ik ben helemaal verbaasd. Moet hij niet eerst eens gaan kijken ofzo? Achteraf zegt hij me dat hij aan een blik al voldoende had. Er wordt druk door me gewerkt.
Naar boven dus.
Ik loop tussen de weeën door nog te redderen en me overal tegenaan te bemoeien. Tja, de aard van dit beestje dus. (In het nagesprek zegt Gerd ook wel: Je hebt graag de controle over de dingen hè )

Ze maken het bed op en ik vang nog een of twee weeën boven bij de trap op. Simone is er ondertussen ook.
Aan Roelofs kant van het bed wordt alles klaargezet. Rechts is schijnbaar gemakkelijker werken. Ik ga liggen (pijnlijk op de rug!) en ze toucheert: 4 cm ontsluiting.
Oh, roep ik: “dan duurt het nog zo lang!” Simone zegt dat ze dat niet denkt en dat ze de vliezen gaan breken. Ze legt uit wat ze gaat doen, maar ik roep ongeduldig dat ze maar gewoon haar ding moet doen. Maakt het mij nou wat uit hoe zo’n vliezenbreekding er uit ziet.
Gerd zegt dat ze niet meer weggaan. Wat een opluchting om dat te horen. Want ik heb die ondersteuning ook gewoon mentaal nodig. Ik wil graag de fotocamera naar boven. (Je zou toch denken dat ik andere dingen aan m’n hoofd moet hebben. Maar ja… ) Ik vraag Roelof deze te halen, maar de verloskundige loopt al. Ik geloof niet dat ze zich kan voorstellen hoe ik überhaupt Roelof zou moeten gaan loslaten. Daar heeft ze ook wel gelijk in, denk ik nu.

Het is kwart over negen en ik voel me vol van weeën. Ze doen zeer, m’n lijf heeft weinig rust en de pauzes zijn heel kort.
Ze breekt de vliezen. Ik voel geen ‘plop’, geen stortvloed van water en ik zet ook niet alles onder water. Wel voel ik wat vocht weglopen en ik vraag gespannen naar de kleur. Gewoon goed! Gelukkig, ik hoef niet naar het ziekenhuis. Achteraf denk ik ook niet dat we dat gehaald hadden.

Meteen het besef dat het nu echt gebeurt. Tegelijktijd ergens in m’n achterhoofd blij, maar ook angstig. Want hoe lang gaat het nog duren?
De verloskundige zegt dat hij naar beneden gaat omdat hij toch niets kan toevoegen. Roelof en ik zijn een team en ze zijn er alleen maar om de boel wat in banen te leiden. Het kan me eigenlijk niet zo heel veel schelen, zolang ze mijn huis maar niet verlaten. Ik ben zo verschrikkelijk geconcentreerd op Roelof dat er toch veel langs me heengaat. Ik voel mezelf, zie en voel Roelof en vang iets achtergrondgeluid op. Maar echt bewust van de rest van mijn omgeving ben ik niet.
De weeën worden een weeënstorm. De een volgt de andere wee op. Waarom wilde ik dit toch ook alweer?

Ik grijp me aan Roelof vast die naast het bed op een krukje zit. Hij is mijn levenslijn, mijn rots. Ze houd ik hem ook vast, heb ik het gevoel. Als een drenkeling die zich vastklampt aan een reddingsboei. Af en toe kom ik niet meer uit de pijn. Dan raak ik even in paniek door de pijnlijke weeën. Dan roept of Simone, of Gerd of Roelof dat ik gewoon moet ademen: “Door je neus in en door je mond weer uit!”
Ik probeer me te hernemen. Op mijn rug kan ik geen weeën opvangen, dus lig ik op mijn rechterzij en geef ik alles wat ik kan geven.

Ik voel dat ik wat misselijk word en vraag Roelof om een bakje. Ik geef over en roep meteen dat ik dan vast zo rond de 7 of 8 cm ontsluiting moet zitten. Ze lachen wat en zeggen dat ze toch even willen kijken. Het klopt precies: 7 a 8 cm ontsluiting. Oh, alle boekenwijsheid toch

Ik voel het hard gaan en mijn lijf neemt het nu helemaal over. Er is geen houden meer aan, dit kind wil nu echt geboren worden!
De weeën worden steeds intenser en ik ervaar ook totaal geen rustpauzes meer tussen de weeën. Gerd geeft wat tegendruk in mijn rug. Dat is fijn, dat heb ik nodig. Roelof probeert ook even, maar zijn handen zijn veel te warm vind ik. Plus dat ik eigenlijk zijn beide handen in mijn handen nodig heb.
Heerlijk is de rust van de twee verloskundigen. Geconcentreerd, subtiel ondersteunend en observerend, bedenk ik me achteraf.

Dan voel ik de druk veranderen. Ik merk meer druk van onderen en voel dat ik wil gaan persen. Ik lig nog op mijn zij en moet het nog even tegenhouden, zegt Gerd. Maar ik voel dat ik het nu echt bijna niet meer kan tegenhouden. Ik Moet! Ik kan niet meer anders met mijn lijf. Hij tilt mijn been wat op, zodat ik een perswee op mijn zij kan opvangen. Daarna toch naar mijn rug.
Nu mag ik echt persen, nu gaat het gebeuren. Mijn bekken doet wel zeer en ze houden mijn knieën dan ook iets tegen zodat mijn bekken niet al te veel extra te lijden heeft.

Persen is fijn: actie. Tegelijkertijd ben ik bang. Banger dan bij Jonne. Bang voor de pijn, of het wel goed gaat en hoe lang het gaat duren.
Dan voel ik ons kleintje verschuiven. Steeds meer naar onderen en dan staat het hoofdje. Het staat en het brandt verschrikkelijk! De wee is weg en ik moet wachten op de volgende. Ik ben me heel erg bewust van het gevoel van dat kopje daar beneden. Het doet zeer, maar ik weet dat het nu echt niet lang meer gaat duren. Nu al! Dat kan toch bijna niet?
Nog snel hoor ik het verhaal aan over zuchten wanneer ze dat zeggen en goed luisteren en aanwijzingen opvolgen. Ik hoor het aan, maar ben daar dus niet bang voor. Dat gedeelte ging bij Jonne ook heel erg goed. Daar heb ik wel vertrouwen in.
Dan mag ik. Eindelijk! Het branden doet zo’n zeer.

Ik pers en bijna meteen roept Simone dat ik moet zuchten. Ik voel het hoofdje uit me komen en weet dat ik nog maar heel iets hoef te doen. Het voelt warm van het vocht en slijm en wat nog meer meekomt. Dan moet ik nog even meepersen en voel ik het lijfje uit me glibberen.
Tien uur precies! Wat ging het razendsnel!

Ons kleine kindje wordt op mijn buik gelegd. Je bent glad en warm. Ik hoor je niet huilen. Ze wrijven over het ruggetje en ik roep bezorgd dat hij niet huilt. Maar ze zeggen dat hij gewoon even wat moet bijkomen van de snelle reis. Dan huilt hij. Hij huilt!

Ik voel even aan de navelstreng. Hij klopt en dat kun je prachtig voelen. Datgene wat vanaf het begin ons kleintje en mij verbonden heeft, de levenslijn.
Roelof knipt de navelstreng door. Nu begint je leven voor de tweede keer. Maar nu niet alleen met mij verbonden, maar met het hele leven. Met je papa en mama als eerste eikpunten in je leven. Je ziet er zo prachtig uit. Je bent o zo welkom!

Binnen tien minuten is de placenta ook geboren. Daarna kijken ze of er nog wat reparatiewerkzaamheden verricht moeten worden. Maar op een klein scheurtje na is er weinig aan de hand. Dat geneest beter zonder hechtingen. Dus ook dat is fijn.
Wat een heftige bevalling. Het ging allemaal zo snel, zo vlot. Zo totaal anders dan bij Jonne.

Het is heel bijzonder om voor het eerst in het openbaar je naam uit te spreken.
En.. hoe heet hij? Vraagt Gerd. Romme! Romme Harmjan.
Het is bijna wennen om je naam zo uit te spreken. Nu ben je ook benoemd en genoemd.
Je bent precies zoals je moet zijn. Helemaal af en gewoon precies Romme.
Mooie donkere haartjes en een fijn gezichtje. Je hebt een beetje een platgeslagen neusje en wat donkere oogjes. Het kinnetje heb je van mij.
Nog een onbeschreven blad in je eigen en in ons boek. Meteen de herkenning: Oh, ben jij het! Je heb zo lang in mijn buik gezeten en nu ben je er. Precies wist ik niet wat ik moest verwachten, maar nu je er bent, bent je precies zoals je moet zijn. Herken ik je.

Jonne komt later op de avond samen met opa en oma naar je kijken. Hij is helemaal verwonderd. Samen met opa en oma heeft hij al op de naam geoefend: Hjomme Hjomme, zegt hij. Er wordt wat geaaid en ook de andere opa en oma volgen.

Als iedereen weg is en de kraamverzorgster de kroam (;)) heeft opgeruimd zijn we dan alleen. Jonne is zijn eigen bed diep in rust en Romme naast ons bed in zijn wiegje. Compleet voel ik me nu. Compleet en gezegend met dit prachtige gezin en de twee grote geschenken in ons leven.

Kozakken wat heb je dit mooi geschreven! Het gevoel van de rijkdom, met twee kinderen, dat herken ik zo! Geniet van je mannen!

Pff wat mooi beschreven!!

Heel mooi verhaal, kozakken. Ook de rol en betekenis van Roelof vind ik mooi beschreven.

Wat kun je vreselijk emo worden van een bevallingsverhaal! Tnx Kozakken! Zit ik hier met mijn opgedroogde traantjes.

Prachtig Kozakken!

Wat een mooi verhaal Kozakken. Heerlijk om je hele gevoel er doorheen te lezen.

Wauw wat heb je dit goed neergezet zeg! Complimenten! En zo mooi beschreven wat Roelof voor je betekend heeft.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 08:02 schreef Sugar het volgende:
Heel mooi verhaal, kozakken. Ook de rol en betekenis van Roelof vind ik mooi beschreven.

Wat Sugar zegt!

Kozakken, wat een prachtig verhaal! Ik word er helemaal emo van. Echt waar...

stil is..

Dank Ik bloos ervan.
heb het verhaal in een paar dagen tijd opgeschreven en het is precies zoals ik het graag wilde vertellen.
(en ja, roelof was heel erg belangrijk. Dat wilde ik ook graag laten uitkomen in hoe ik het vertelde )

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 10:21 schreef kozakken het volgende:
Dank Ik bloos ervan.
heb het verhaal in een paar dagen tijd opgeschreven en het is precies zoals ik het graag wilde vertellen.
(en ja, roelof was heel erg belangrijk. Dat wilde ik ook graag laten uitkomen in hoe ik het vertelde )

Prachtig! Vooral dat gevoel van HIJ HUILT!

Wat een mooi bevallingverhaal kozakken!

Kozakken, wauw! *tranen wegveegt*

boehoe ..
wat een heerlijkfijn verhaal! wat een ervaring he? wat voel je je dan heerlijk mens he!
( ik wil nóg een keeeeeer! )

Kozakken wat heb je dat mooi neergetypt

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 10:32 schreef Mwanatabu het volgende:

Prachtig! Vooral dat gevoel van HIJ HUILT!

Ja daarbij hield ik het ook niet echt droog. Mooi beschreven Kozakken!

Wauw Kozakken, wat heb je dat ontroerend mooi opgeschreven

Kozakken wat een mooie bevalling

"Oh, ik hoop echt niet dat de baby ook op 2 september geboren wordt. Het zóu namelijk kúnnen, als deze ook weer te laat komt, net als Maria..."

Op vrijdag 1 september word ik gestript en geeft de gynaecoloog een goed advies mee "al klinkt het misschien als een gek praatje": ga in godsnaam even met elkaar naar bed. Dat helpt, dat werkt, doe maar, probeer. "Oh, en als je dan toch bezig bent, leg dan even een kussentje onder je bips na het vrijen, dan loopt het er niet zo makkelijk uit en heeft het meer kans van slagen".
We besluiten het advies nog even te laten rusten en eerst een hapje te gaan eten bij Ikea (of all places, inderdaad). Het rommelt in mijn buik, het voelt als pijn van ongesteld worden. Een beetje opgetogen prik ik in mijn kip met ketjap, zou het gaan beginnen? Zou sex echt gaan helpen? Of vieren we morgen gewoon Maria's verjaardag en gaat er weer een dag voorbij?

Woei. Sex! Met 41 weken en 6 dagen zwangerschap. Stelt u zich er niet te veel van voor: het ging om prostaglandingen die hun weg moesten vinden naar mijn baarmoedermond. Niet om passie en vuur, toch? Ongemakkelijk op mijn rug liggend met een kussen onder mijn gat, doe ik wat mijn man zei: zo lang mogelijk zo blijven liggen, zo veel mogelijk kans dat het werkt, toch? Hem hoor ik in slaap vallen, ik hou vol. Alles voor Wolfje.

Klokslag twaalf uur word ik wakker. Maria is jarig! Mijn meiske twee! En voel ik al wat? Even naar de wc. Hmmmm, zelfde gerommel, nog niks echts. Een uur later ben ik nog wakker. Ik voel wel krampen. Om de zeven minuten, blijkt. Ik ga uit bed, spiek even op Fok en besluit niets te melden. Eerst maar kijken of dit echt echt echt wat is. Ik douche en de weeën (ja, toch echt) komen sneller. Om de 4 minuten, goed weg te bewegen en ademen, maar wel aanwezig. Sebas wordt ingelicht en die soest nog even door. Ik drink beneden een kop thee.

Net als de pijn wat heftiger is geworden en ik best wat steun kan gebruiken, komt Sebas naar beneden. Het is dan 2 uur, half drie. We bellen het ziekenhuis om te informeren wat ze met ons willen. We mogen komen. Ik twijfel. Het is nu nog te doen en ik wil zo lang mogelijk thuis blijven. Maar mijn moeder moet gebeld worden voor Maria en die doet er een uur over om bij ons te komen. Ik denk dat we nog kunnen wachten, Sebas vindt van niet.
Om 3 uur bel ik mijn moeder en in het korte gesprekje heb ik zelfs een wee. Ze is er over een uur.

Vier uur: ze is er. Godzijdank. De weeën zijn behoorlijk pijnlijk en komen elke 3-4 minuten. We vertrekken vlug. Ik zit op de achterbank van de auto, met mijn kop in de kattenbak, hangend over de achterbank. Een auto achter ons schijnt me in het gezicht. Leuk beeld, denk ik nog.
Om kwart over vier zijn we in het ziekenhuis en vang ik puffend de weeën op. Toucheren: 3 centimeter. Niet veel, niet echt weinig, maar toch vind ik het jammer. Ze komen al zo snel en zijn zo pijnlijk!
Ik lig op mijn zij in bed, ga even onder de douche. En steeds heb ik Sebas hard nodig. Hij belandt zelf ook half onder de douche, omdat ik van hem verlang dat ie met zijn volle gewicht op mijn onderrug gaat hangen, maar ik tegelijkertijd die onderrug onder de warme straal hou. Het duwen helpt een beetje. Verder sta ik, een beetje door mijn knieën gezakt, te wiegen, puffen en huilen.
Om 5 uur, een uur na de vorige keer, toucheert de vlos weer. 4 centimeter. Het schiet niet heel erg op. Ik vind het rot. Ze breekt mijn vliezen en we gaan door met de weeën die om de 2-3 minuten komen.

Ertussendoor:
"Ik ben echt niet zo'n aansteller met pijn, maar het doet nu echt zóveel pijn..."
"Gaan jullie voelen of ik al meer ontsluiting heb? Alsjeblieft?"
"Ik vind jullie echt lief en aardig, hoor, echt! Ik heb gewoon pijn, daarom doe ik zo".
"Moet ik het anders doen? Doe ik het wel goed?"

"Lieve schat, natuurlijk heb je gewoon echt veel pijn en stel je je niet aan. Soms heb je gewoon weeën die heel zwaar zijn en heel snel komen, maar die niet zo effectief en snel voor ontsluiting zorgen. Je doet het hartstikke goed! Moet je zien hoe je puft, je doet het super!"

Lieve steun van de verpleegkundige. En ook van de vlos en Sebas natuurlijk.
Ik jammer af en toe, maar al vrij snel ben ik stil tussen de weeën door. Ik concentreer me op het ademen. De weeën worden nog sterker. Knijpend in Sebastiaans arm sla ik me erdoorheen. Soms kijkt hij even naar de CTG en niet naar mij, precies op het moment dat ik zijn handen weer wil grijpen. Die fractie van een seconde ben ik bang en geirriteerd tegelijk. Ik heb je zo nodig!!!

Ik voel dat ik twee dingen kan doen (behalve doodgaan dan, da's optie 3). Of ik blijf een beetje "boven" de weeën, door het puffen, óf ik laat de wee heel diep komen. Dan voel ik het helemaal onderin, een soort zeurende beweging naar beneden. Ik besluit die laatste weg te volgen. De pijnlijkste, maar meest effectieve, zegt mijn lijf.

Dan gaat het hard. Om 6 uur (dus weer een uur later), heb ik 7 centimeter ontsluiting. Ik wil dat het nog sneller gaat. Ik bedenk dat ik bezig ben onze baby op de wereld te zetten. Dat het daarom gaat. Dat dit de enige en laatste keer gaat zijn. Ik hou vol.

Persdrang! "Poepen!", roep ik beschaamd. Ik poep helemaal niet, maar kan de persdrang alleen maar zo omschrijven. Alles gaat hard nu, heel hard. Veel weeën, veel pijn, veel bijna de controle verliezen en veel persdrang.
De vlos ziet het en toucheert weer. Het is kwart over zeven in de ochtend en ik heb volledige ontsluiting. Wat een verademing! De vlos voegt er heel simpel aan toe dat ik dus mee mag gaan persen. Wordt dat echt tegen mij gezegd? Ga ik nu werkelijk een baby eruit persen, zomaar? Blijkbaar.

Ze vertellen me wat me te doen staat en ik doe wat ze zeggen. Benen pakken, hap lucht, kin op de borst en persen! Ik voel niet meer of mijn lijf nog meewerkt. Maar ik pers. Ik pers. Ik pers.
En verhip, ik doe het niet onaardig. Krijg van alle kanten complimenten, heel grappig. De vlos vertelt dat de baby het niet zo leuk vindt, zijn hartslag daalt. Het moet snel gaan, dus wordt de arts-assistent opgepiept voor een vacuüm. Ik pers intussen door en dat gaat goed. "Als je zo doorgaat, is de vacuüm misschien niet nodig!"

Weer sta ik op een punt waarop ik kan kiezen. Zo voelt het. Of ik pers, zoals ik denk dat persen gaat. Gewoon persen. Óf ik pers zo gigantisch hard, hou niks tegen, duw zo hard dat ik totaal geen controle meer ga hebben over de effecten op mijn hele lijf. Ik zal dan openscheuren, exploderen, de boel aan flarden persen. Ik voel dat dat ook is wat ik moet doen. Optie 2. Ik doe het. Aaaaah!!!

Het gaat heel vlug nu. De verpleegkundige heeft het over een Sturtgeburtz, een heel snelle bevalling. Ik zie een schaar (oh ja, dat wist ik, ze hadden me net verdoofd), de verpleegkundige zegt dat ze gaat meeduwen en terwijl ik optie-2-pers, hoor ik: "Kijk maar! Kijk eens, kijk eens tussen je benen! Pak je kindje maar, pak maar aan!"

Ik zie een hoofdje, een beetje een punthoofdje en pak een bloederig kindje aan. De baby is er!
Ik vraag vlug aan Sebas wat het is. Hij kijkt even goed en zegt: "Een jongen!" Hij huilt. En hij ook. Ik ben raar nuchter en blij. Een zoon, echt waar, een jommetje! Trots vertel ik hoe hij heet. Storm.

De mensen lachen. Na zo'n stortbevalling en weeënstorm is de naam ook grappig. En mooi. En goed. En helemaal van ons. Voor ons. Ons zoontje, Storm.

2 september 2006, 7.39 u.
We zitten niet aan een verjaardagsontbijt voor Maria, thuis, tussen cadeaus. Nee, we kijken naar onze kersverse zoon en eten vandaag beschuit met blauwe muisjes. Heel speciaal, heel leuk. De kinderen zijn jarig, hoor ik mezelf al zeggen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Sugar op 14-09-2006 10:54:55 ]

Prachtig Sugar! ik hoop dat het bij mij ook zo kan gaan.

wow, mooi verhaal Sugar!! echt prachtig!!
Kozakken, die van jou ook! Echt zooo mooi.. kon het niet droog houden

Oh Sugar. Wat een bevalling toch! En zo mooi omschreven!
(Ook hier lees ik zo prachtig terug wat Sebas allemaal betekent heeft En dat douchemoment. Oh, ik kan het me zo voorstellen )
En daadwerkelijk telkens die keuzemomenten en dan toch maar gaan voor de zware keuze..

Sugar, ik zit hier weer eens met tranen in mijn ogen. Wat een emoties weer, ik beleef het zo met je mee. _{is het raar dat ik nu 'zin' heb om nog eens te bevallen???}

Sugar..mooi...

Sugar met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal. Ik hoop dat de mijne net zo mooi mag zijn....

quote:

Op donderdag 14 september 2006 10:29 schreef Jelief het volgende:
_{is het raar dat ik nu 'zin' heb om nog eens te bevallen???}

dat heb ik ook

Sugar mooi verhaal en mooi opgeschreven ook

Wat een verhalen Ik houd het met moeite droog en word wel erg emo hiervan hoor.Tjee,over een paar maanden moet ik ook weer een bevalling doen.....pfff.Dan zal ik echt wel weer verzuchten waarom ik dit ook alweer wilde
Mooie verhalen,maar ook wel wat vervelende dingen,zoals dat er niet goed geluisterd of gekeken/gevoeld word.Dat hoop ik niet mee te maken,want ik denk dat ik dan erg vervelend word

Groetjes,Minoes

sugar, prachtig verhaal, en je hebt 't toch maar mooi 'gewoon' zelf gedaan, dit keer.

Mooi verhaal Sugar! Goed beschreven en op een of andere manier ook humor erin!!

Een jommetje

Lief Jommetje voor Maria, Sugar en Sebas

En nou jij Snoopy ! Ook een lief Jommetje ?

geen idee Ladybos. Nog even geduld.

Nou ik vind het wel tijd worden hoor Snoopy ! _{jijzelf vast ook wel}

Mooi! Mooi verhaal, vol liefde voor Sebas en voor dat mooie Jommetje Gewoon een prachtige bevalling, echt heel mooi!

Sug, wat een mooi verhaal! Ik zit gewoon met je mee te doen!

owwww |Sugar , wat een mooi verhaal zeg! wat mooi ook wat je zegt over dat kiezen tussen 2 opties. Je hebt er zelf echt de hand in he? ( tot op een bepaalde hogte natuurlijk)..

bah, ik kan er merkbaar steeds slechter tegen zulke verhalen te lezen. Zit ik hier weer met rooie oogjes Thanks Sug

quote:

Op donderdag 14 september 2006 09:33 schreef Sugar het volgende:
"Oh, ik hoop echt niet dat de baby ook op 2 september geboren wordt. Het zóu namelijk kúnnen, als deze ook weer te laat komt, net als Maria..."
Ik voel dat ik twee dingen kan doen (behalve doodgaan dan, da's optie 3). Of ik blijf een beetje "boven" de weeën, door het puffen, óf ik laat de wee heel diep komen. Dan voel ik het helemaal onderin, een soort zeurende beweging naar beneden. Ik besluit die laatste weg te volgen. De pijnlijkste, maar meest effectieve, zegt mijn lijf.

--prachtverhaal--

Ja, ja! Zo is het echt! Daar praatte de verlos me idd naartoe, pas toen besefte ik wat ik moest doen. Niet denken van 'ik puf me hier doorheen', maar die pijn opzoeken. Ik kon prachtig puffen, maar ik 'ontweek' de echte pijn als het ware.

Verder Sjoeg.. what can i say?
(maar daar heb ik sowieso veel last van de laatste dagen. Van . Jouw prachtverhaal helpt daar ook niet echt bij. )

Is dat niet het best te omschrijven als 'Duik in je weeën'?

Wauw Sugar ook al zo mooi neergetypt

Genoteerd op het to do lijstje

Eindelijk durf ik de verhalen hier echt te lezen. Ik vond het eigenlijk wel makkelijk om met de weeen mee te gaan. Ik heb me er ook niet tegen verzet (en steeds deze-wee-komt-nooit-meer-trug gepuft natuurlijk). Eindelijk mogen persen was wel heerlijk. Mijn buik wilde al lang, maar het mocht steeds niet. Dat was veel makkelijker dan ik had verwacht.

Nanalune, heftig hoor dat begin. En dan maar 1 cm. Gelukkig dat het einde een stuk sneller ging. Het is net of je erbij bent, als je het leest.

Echt verschrikkelijk om naar het ziekenhuis te moeten voor niks CM. En dan die vk niet langs wilde komen of tenminste zei dat harde buiken niet perse hoeven bij weeen.

Dat was een zware bevalling cattie. Zoiets moet je echt verwerken. Je man vast ook.

quote:

Op zaterdag 16 september 2006 18:20 schreef YPPY het volgende:
Eindelijk durf ik de verhalen hier echt te lezen.

Idem hiero. Heb dit topic altijd gemeden. Ik was er niet eerder aan toe.
Heb nu de 'verhalen' van Kozakken en Sugar _{twee was wel evne genoeg}gelezen.... Prachtig!
Dankjewel voor het delen dames.

quote:

Op vrijdag 15 september 2006 22:44 schreef Belana het volgende:

[..]

ja dat is wel waar denk ik ja. de angst hield mij tegen, maar toen ik eenmaal ging op het laatst was het ook zo gebeurt. grappig is dat, dat werkt echt zo. alleen weet je het pas als je daar bent. het is niet uit te leggen aan iemand die nog niet bevallen is, das wel jammer, want dan zou iedereen zich beter voor kunnen bereiden.

Nou...het is best uit te leggen. Mijn zwangerschapsgymjuf had dit namelijk ook van tevoren heel uitvoerig verteld en ik heb mezelf dit tijdens de bevalling ook voorgehouden. Mede hierdoor heb ik een redelijk snelle en hele voorspoedige en makkelijke bevalling gehad denk ik.

_{Niet dat IK het uit kan leggen, maar door de juiste persoon IS het wel goed uit te leggen.}

Wat een mooie verhalen! Heb net zelf mijn verhaal getypt, voor op Kims site. Dan komt alles weer boven.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 00:01 schreef kozakken het volgende:

Ik voel even aan de navelstreng. Hij klopt en dat kun je prachtig voelen. Datgene wat vanaf het begin ons kleintje en mij verbonden heeft, de levenslijn.
Roelof knipt de navelstreng door. Nu begint je leven voor de tweede keer. Maar nu niet alleen met mij verbonden, maar met het hele leven. Met je papa en mama als eerste eikpunten in je leven. Je ziet er zo prachtig uit. Je bent o zo welkom!

Kozakken wat een mooi stukje is dit in je verhaal. Je hele bevalling is mooi geschreven maar hier kreeg ik tranen van in mijn ogen.......
Vooral dat zijn leven voor de 2e keer beging. Zo heb ik het nog nooit bekeken maar het is wel zo....

Wat mooi beschreven PV. Het lijkt of het heel rustig is gegaan zo.

Boodschappen doen met gebroken vliezen, stoer hoor vamperotica. Zou ik echt niet durven. Bij mij kwam het echt van *plons* *plons*.

Echt een verschil met de vorige keer Belana gelukkig.

Hihi, Yppy, jij leest er echt elke dag 2 ofzo, he?

Ja, meer tijd heb ik niet.

Oh ja, dat is ook zo, die kleine Anna houdt je bezig.
Het komt zo grappig over om je reacties te lezen.

Weer drie verhalen uit.

Ik vind je echt superstoer sjak, zeker geen loser. Wat een verschrikkelijke bevalling. Maar het resultaat mag er zijn.

Om jouw verhaal moet ik stiekem lachen Diddl. Misschien omdat het al zo'n tijd geleden is, dat je het makkelijker op kunt schrijven.

Soms komt jouw verhaal me bekend voor MeNicole, dat de tijd zo snel ging en dat je doorperste terwijl het eigenlijk niet meer mocht. Dat glibberen vond ik zo eng. Gelukkig miste ik het stuk stagiaire. Dat lijkt me verschrikkelijk, denk je dat je er bijna bent en dan moet je nog zoveel.

Nou Yppy, ben je nou bij gelezen? Ga je nu ons jouw verhaal vertellen? Durf je het aan?

Ben nog lang niet bijgelezen. Weet eik niet of ik mijn verhaal ga posten, vind het denk ik nog te persoonlijk en te vers.

Het is ook geen verplichting joh. Alleen als jij er klaar voor bent toch?
Ik had echt een drang om het op papier te zetten en ik vind het nog steeds leuk om terug te lezen. Bij mij waren er dan ook niet echt schokkende dingen aan de hand tijdens de bevalling.

Grappig dat je het zegt Yppy. Mijn verhaal vind ik zo persoonlijk dat ik het alleen maar aan kozakkenman heb laten lezen en verder nog niet eens aan m'n ouders of weet ik veel wie.
Maar hier neerzetten kost me dan weer helemaal geen moeite. Hoezo dubbel
Mss ook omdat ik het zelf zo fijn vond om het van me af te schrijven en dan toch onbewust wat trots was op m'n epistel -bloos-

Ik vind het leuk en mooi om de verhalen te lezen. Zit soms bijna mee te puffen!
Heb nu eindelijk mijn verhaal klaar. En heb het op Kims nieuwe site gezet.

haha dat is inderdaad wel erg dubbel kozakken.
en ingrid: welke site?

www.kimjessie.beebiesite.nl
Staat verder nog weinig op hoor!
Volgens mij heeft Djeez toen het verhaal in z&g gezet.

quote:

Op donderdag 14 september 2006 09:33 schreef Sugar het volgende:
"Oh, ik hoop echt niet dat de baby ook op 2 september geboren wordt. Het zóu namelijk kúnnen, als deze ook weer te laat komt, net als Maria..."

2 september 2006, 7.39 u.
We zitten niet aan een verjaardagsontbijt voor Maria, thuis, tussen cadeaus. Nee, we kijken naar onze kersverse zoon en eten vandaag beschuit met blauwe muisjes. Heel speciaal, heel leuk. De kinderen zijn jarig, hoor ik mezelf al zeggen.

Ik weet nog dat je schreef dat je hoopte dat de baby op Maria haar verjaardag geboren zou worden. Het eerste wat ik toen ook dacht toen ik las dat Storm op 2 september geboren was, "oh dus toch!".

De kinderen zijn jarig Geweldig! Prachtig verhaal Sugar.

Kozakken, jouw verhaal vind ik ook zo mooi beschreven.
En ik heb Belana haar verhaal gelezen. Vooral 1 van die laatste zinnen "ik hoef nooit meer". Ik denk dat ik hetzelfde zal
denken

Heb weer wat gelezen.

Dat ging snel ineens LadyS. Vast schrikken, eerst kan ie het niet voelen en dan ineens ben je er bijna. Ik had ook zoiets en moest echt ‘bijkomen’ van het feit dat het zo vlug ging.

week 36
Kindje ligt niet meer goed, en ik word overgedragen aan het ziekenhuis. Het ligt dwars, later in stuit, nog later blijkt een volkomen stuit. Ons wordt de keus gegeven voor een ks of een stuitbevalling. Na veel wikken en wegen kies ik voor de stuitbevalling - had liever een ks, maar staat achter me..
25 september 2006, 12.00
Maandag, 3 dagen na de uitgerekende datum. Ik ga lunchen met mijn man, even naar zijn werklocatie gereisd, want ik verveel me zo, en mijn verlof-to-do-lijst is ook al bijna leeg. Ook al willen we het beiden niet, we raken wéér in een discussie verzeild over ks vs. stuitbevalling, en wanneer moet het opgewekt worden, en gaat het kindje zelf wel een seintje geven als het niet goed ligt, en vertrouwen we het ziekenhuis wel. Met een beetje naar gevoel ga ik weer naar huis. Wat is het toch jammer dat we niet volledig op één lijn zitten.
17.00
Aan het eind van de middag krijg ik weer darmkrampen. Gisteren ook al. Ik had hoop dat het toen begon, maar na een enorm gebrom in mijn darmen (en de daarbij behorende lucht ) was die hoop weer vervlogen. Maar ik heb geen zin om te koken, ik doe de frietpan aan, en roerbak nog een groenteprutje voor de vitaminen. Getver, dat smaakt helemaal niet, en die friet valt ook niet erg lekker. De groente bewaar ik wel voor een pastasaus, en ik ga maar even liggen.
19.00
Hée, dr zit een kop en een staart aan de krampen, zou het dan toch? Kindje schopt nog lustig, en verder voel ik ook niet veel bijzonders. Wel veel afscheiding, erg slijmerig. Maar dat is eigenlijk ook al een paar dagen.. Ik zeg nog maar niets tegen , want als het niets is, zal hij zo teleurgesteld zijn.
20.30
Naar het toilet. Bloed! Shit...Even de folder van het ziekenhuis lezen. 'Bij bloedverlies bellen'. Ok, dus nu zeg ik tegen dat ik al een poosje krampen (weeën?) heb, en nu wat bloedverlies. De verpleegkundige die ik aan de lijn krijg vraagt naar de hoeveelheid bloed. Beetje, op een wc papiertje. 'Dat is normaal, wacht maar af, veel succes'. Oke... Eerst maar eens die pastasaus maken, want anders staat dat groenteprutje dagen te verpieteren
22.00
Ik ga maar eens naar bed, weten wij veel hoe lang het nog duurt?
22.30
Nee, dit is helemaal niets, ik ga er maar weer uit. Liggend een wee opvangen is niet fijn, dus ik spring toch al telkens naast mijn bed. Ik ga maar eens op Fok posten, en drentel wat door het huis. Bevallingstas nog eens nalopen...
23.00
maakt aanstalten om te gaan slapen. Ik zeg hem de stopwatch maar eens te pakken, en een briefje, want de weeën komen nu toch wat regelmatiger. Ik ga wat puffen, voel me redelijk belachelijk, want helpt het echt? Ik probeer het maar niet uit door een wee lang niet te puffen, ik durf dat niet meer aan.
26 september 2006
01.00
De weeën worden heftig, en opeens zakt er één niet meer af, het houdt wel 3 minuten aan. Ik denk dat ik gek wordt. Laten we het ziekenhuis maar bellen, want dit is niet leuk meer, en ze komen ook echt om de vijf minuten. Tijdens het telefoongesprek met het ziekenhuis krijg ik een klotewee. Het advies van mijn schoonzus in gedachten (hou je niet in, ze luisteren naar de achtergrondgeluiden tijdens zo'n gesprek) hou ik me niet in, en kreun en huil - want een bevalling is KLOTE!!!
1.30
Gelukkig, we mochten komen. Tas gepakt, maxicosi mee, ik vang nog een wee op in de woonkamer, en dan zijn we onderweg. Na 5 minuten aangekomen, ik vang nog een wee op op de parkeerplaats, en dan mogen we naar de kraamafdeling. Ik wordt aan de CTG gelegd, en na een half uur komt de vk kijken. Shit, nu komt het inwendige onderzoek . Ik zeg dat ik dat nog nooit heb gehad, en ze is heel rustig, legt uit wat ze doet, en geen centje pijn! En: 3 cm al Dat valt me mee. We mogen naar een verloskamer. krijgt een eigen bed, want hij heeft nog niet kunnen slapen, en ik ga toch onder de douche.
2.30
Douchen is fijn, ik voel veel minder. Is dat goed (pijnstillend) of zakken de weeën gewoon weg? Ik weet het niet, en ik wordt ook een beetje gek van de douche, die af en toe koud-warm-koud-warm is (oud ziekenhuis, oude leidingen). Ik ga er maar eens onderuit. Maar shit, die weeën komen terug, en zijn bijna niet meer te doen. Ik hang op het bed, en kronkel van de pijn. Ik moet huilen en de vk en verpleegkundige komen kijken. Ik wil zo graag pijnstilling. ' We geven liever niets zolang we niet weten hoe ver je bent, en het is wel erg snel om weer te voelen. Als je al ver bent, dan krijgt het kindje ook een tik mee van de pijnstilling. Maar hielp de douche dan niet?' Ja, misschien wel. Oké, ik ga maar weer onder de douche.
5.00
Opnieuw inwendig onderzoek. Navelstreng voor uitgang. Normaalgesproken sluit het hoofdje de uitgang af, en kan de navelstreng niet zakken. Dit kindje ligt met de voetjes naar beneden, daar kan dat ding makkelijk langs. Als mijn vliezen breken, is het risico dat de navelstreng zakt, scheurt en/of afgeknepen wordt. Waarschijnlijk dus geen natuurlijke bevalling. Ik moet huilen. Waarom? Omdat ik nu moet blijven, en ik wilde zo graag naar huis na de bevalling. Ze leggen een katheter aan, en een CTG. Ik ben bang voor de katheter, en nog banger voor de infuuslijn die ook nog komt. Ik blijk niet zo goed tegen naalden te kunnen, en ik weet vooral niet goed wat me allemaal overkomt. We gingen nog wachten op 2nd opinion van de gyn, die al onderweg was voor een ander geval (topdrukte die nacht). Door de CTG kon ik niet meer staan, maar liggend kon ik de weeën, die al voor niets leken te zijn, echt bijna niet opvangen.
6.00
De gyn kwam, deed inwendig onderzoek (Hop, vingers naar binnen tijdens een wee - ik heb op hem gemopperd - Lomperik!) en kwam tot dezelfde conclusie. Omdat de vliezen nog niet waren gebroken (dat was goed) kreeg ik voorrang en mocht ik binnen 10 minuten naar de OK. weg voor een groen pakje, ik kreeg nog een infuus. Ik heb daar ook maar bij liggen puffen ( ) en toen naar de OK.
6.15
Weeën in de lift, weeën op de operatietafel voor de ruggeprik (ik heb de hand van de anaestesist fijngeknepen) en toen had ik de prik te pakken. Aaaaaaaaahhhh, dat voelde heel goed. Maar toen ik lag, en ze begonnen, toen voelde ik nog wat. Klopt dat wel, dit doet zeer! riep ik nog. Eerst gingen ze nog even door, en daarna legden ze mijn hoofd lager, zodat de 'prik' nog wat hoger kon komen (wsl te laag geprikt) Dat hielp niet echt, dus kreeg ik zuurstof en lachgas, en toen raakte ik weg, maar wel bewust. Ik voelde me 'weggaan' van en iedereen, en ik kon ze niet waarschuwen, niets zeggen, en ik wist niet of ik wel terug kon komen. Het leek een eeuwigheid te duren, maar toen voelde ik mezelf met dezelfde vaart weer terugkomen.
6.45
En toen zag ik , en die zei: het is een meisje. Natuurlijk is het een meisje. Vanzelfsprekend, altijd al gedacht . Eva...En daar lag ze ergens, rechts, om gecontroleerd te worden. Daarna even kunnen kijken, snuffelen, en toen een eeuwigheid in de verkoever.
9.00
Daarna naar de kraamafdeling, en daar was ze, ik kreeg haar bloot op mij, en toen maar kijken Helemaal verbaasd. Zo klein, die haartjes, dat ontzettend ronde bolletje... _{voordeel van een stuit en een ks}


Ik ben trouwens blij dat ik het wel geprobeerd heb, de bevalling. Heb ook niet het gevoel dat ik uitgeput was door de weeën, en Eva heeft zélf aangegeven dat ze er klaar voor was, dat vond ik heel belangrijk.

_{En nu, een kleine 3 weken later, ben ik bijna boos. Boos dat vrouwen zoiets shockerends moeten ondergaan, dat je je daarbij zo machteloos kunt voelen, dat je overgeleverd bent aan anderen (ik blijf een controlfreak). Mocht er ooit sprake zijn van een 2e, dan zou ik nu het liefst gelijk een keizersnee willen. Kan mij dat medische ingrijpen schelen, en in het ziekenhuis liggen moet ik toch al. Dat natuurlijke is in mijn ogen vooral heel akelig! De paar keer dat ik op de gang van het ziekenhuis een bevallende vrouw (in barensnood - een ouderwets woord wat de lading goed dekt..) hoorde voorbijkomen, midden in de nacht, ik krijg er nog steeds een naar gevoel van in mijn maag
Het scheelt natuurlijk dat ik heel snel herstelde van de ks. Het scheelt dat mijn vriendin, die 4 dagen later 'natuurlijk' beviel, een sub-totaalruptuur heeft gehad, en nog steeds als een oud vrouwtje door het huis strompelt. Maar mijn stiefmoeder, die haar bevalling wel gezellig vond, en 'bijna jammer dat het voorbij was'... Yeah right, dat zei ze alleen maar omdat ze oma wilde worden zeker .}

Was 26 september nou de mooiste dag van ons leven? Nou nee, net als onze trouwdag dat voorheen ook niet was. Dat wij bij elkaar hoorden, dat was een proces, met een bekroning op onze trouwdag. Dat Eva onze dochter is, dat besef groeit in de laatste weken, met als beginpunt haar geboorte. De overheersende emotie die dag? Verbaasd, verdwaasd, en opgelucht vooral. Alles is goed gegaan. Ze is er. Ze leeft, en ze doet het goed.

[ Bericht 1% gewijzigd door linda856763 op 15-10-2006 14:19:19 ]

eva! wat schrijf je dat mooi op zeg

ik ben het met je eens dat het eigenlijk belachelijk is dat de vrouw zoiets moet doormaken, een kind baren, mijn god!
maar aan de andere kant vind ik het wel een mooi iets ook, even helemaal terug naar de machteloosheid, dezelfde positie als je kindje

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 14:15 schreef pinquit het volgende:
maar aan de andere kant vind ik het wel een mooi iets ook, even helemaal terug naar de machteloosheid, dezelfde positie als je kindje

Die tijd heb ik gehád...

hahah das waar

ohja wilde nog even zeggen; je hebt het perfecto gedaan!!!
en een heel prachtig meisje op de wereld gezet
ga maar heerlijk genieten van je kleine eva

Linda, wauw!!!!!!!!
Krijg er weer rillingen van, hoewel ik me niet herken in het nooit meer natuurlijk willen bevallen, maar dit is voor iedereen zo;n totaal andere ervaring.

dubbel... Fok stotterde

[ Bericht 97% gewijzigd door linda856763 op 15-10-2006 14:51:41 ]

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 14:27 schreef Fuente het volgende:
Linda, wauw!!!!!!!!
Krijg er weer rillingen van, hoewel ik me niet herken in het nooit meer natuurlijk willen bevallen, maar dit is voor iedereen zo;n totaal andere ervaring.

Zeg ik nú hè. Mijn verstand zegt me ook wel dat ik misschien over twee jaar wel helemaal met weemoed naar buikfoto's zit te kijken, en dat ik graag weer zwanger wil worden en zelfs bevallen, maar nu zegt mijn gevoel: dit nooit weer, blij dat ik er klaar mee ben, en aan mijn lijf geen polonaise
_{opeens kan ik ook niet meer een bevalling op tv zien. Tijdens de zwangerschap kon het me niets schelen, en nu word ik er helemaal naar van}

Mooi beschreven Linda! Was erg benieuwd jouw verhaal.
Ik moet zeggen dat ik die barensnood niet als oneerlijk ervaren heb, al was het verre van fijn. Ben er nog niet over uit of ik mijn verhaal hier wil posten overigens. Maar ik schrijf het wel op.

Maar nogmaals, mooi omschreven. Vooral dat stukje over de mooiste dag ja of nee.

Linda, heel mooi omschreven.

Zozo, die Linda en die Eva en haar papa.... die hebben een avontuur beleefd op 26 september...
En PV zegt: goed gedaan alledrie! Linda voor haar dapperheid, Eva voor haar doorzettingsvermogen en papa voor zijn steun.

Ik vind trouwens de bevalling een mooi iets en ik zou het zó weer doen. ( Voorlopig nog even niet hoor! ) Vooral de weeën vond ik fascinerend, van die golven. Bij mij deed het ook niet zo gek veel pijn.
Maar ik kan me voorstellen dat als je het al pijnlijk hebt ervaren, dat je zoiets hebt van: 'dit nooit meer!'

Linda, wat mooi beschreven! Ik was op het laatst bang dat ik alsnog een ks kreeg. Dat heeft me toen het laatste zetje gegeven.

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 18:12 schreef PM-girl het volgende:
Mooi beschreven Linda! Was erg benieuwd jouw verhaal.
Ik moet zeggen dat ik die barensnood niet als oneerlijk ervaren heb, al was het verre van fijn. Ben er nog niet over uit of ik mijn verhaal hier wil posten overigens. Maar ik schrijf het wel op.

Sterker nog, ondanks dat ik nog weet dat het pijnlijk was zou dat voor mij geen reden zijn om niet nog een keer natuurlijk te bevallen. Niet dat ik dat ooit nog weer zal doen overigens. Vind mijn 2 mooie kindertjes echt genoeg.

Hé Linda ik vind je nog steeds erg dapper dat je het toch geprobeerd hebt.

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 21:44 schreef Ingrid19 het volgende:
Linda, wat mooi beschreven! Ik was op het laatst bang dat ik alsnog een ks kreeg. Dat heeft me toen het laatste zetje gegeven.

_{Ik heb geloof ik na een uur vermoeid persen geroepen, toen we eenmaal naar het zkh moesten, "ze snijden me maar open!"}

Mooi beschreven Linda. Ik ben het met jou eens, ik heb dat tijdens de bevalling ook meerdere malen uitgeroepen. _{Dit mag toch niet mogelijk zijn....hoe kunnen vrouwen nog een tweede kind willen als ze dit hebben moeten doorstaan...als ik DIT had geweten...etc, etc...}

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 09:40 schreef sjak het volgende:
Mooi beschreven Linda. Ik ben het met jou eens, ik heb dat tijdens de bevalling ook meerdere malen uitgeroepen. _{Dit mag toch niet mogelijk zijn....hoe kunnen vrouwen nog een tweede kind willen als ze dit hebben moeten doorstaan...als ik DIT had geweten...etc, etc...}

Hahaha, de waarheid is dat je de tweede keer ligt met een gevoel van "ja hoor, ik ben er weer ingestonken" en zodra de beeb er is had ik dus wel dat gevoel van "waar hebben we het eigenlijk over, beetje pijn enzo".
Spanning bouwt zich hier een "heul klein beetje" op voor de derde nu, helemaal nu madame dwars blijft liggen en ook omdat mijn stiefzusje er vorige week donderdag bijna niet meer geweest was en haar zoontje al helemaal niet (spoedks).

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 09:20 schreef PM-girl het volgende:

[..]

_{Ik heb geloof ik na een uur vermoeid persen geroepen, toen we eenmaal naar het zkh moesten, "ze snijden me maar open!"}

Ik had na 8 uur weeën (die objectief gezien best te doen waren) al zoiets: ik vind het best, snij me maar open (na de teleurstelling dat ik dan wel in het ziekenhuis moest blijven...)

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 14:07 schreef linda856763 het volgende:
En nu, een kleine 3 weken later, ben ik bijna boos. Boos dat vrouwen zoiets shockerends moeten ondergaan, dat je je daarbij zo machteloos kunt voelen, dat je overgeleverd bent aan anderen

Linda, lees net pas je verhaal.
Die woede van je snap ik zo goed! Ik heb hetzelfde hoor.
Mijn ruggenprik liet 2,5 uur op zich wachten.
"Ja mevrouw, boven op de OK hebben ze ook een programma hoor.... "
De verloskundige die bij mijn kraambed de nacontrole kwam doen, vond het werkelijk van de zotte dat een barende vrouw zo lang moet wachten.
Mijn zus kreeg opverigens helemaal geen pijnstilling, omdat in dat ziekenhuis 's nachts geen narcotiseurs werden opgeroepen. Schandalig....

Na lang twijfelen plaats ik toch mijn bevallingsverhaal. Inmiddels is eea wel wat bezonken, al merk ik dat ik het nog niet helemaal heb verwerkt. Ik kan er af en toe nog best om janken...
En ik vind het ook spannend om het hier te plaatsen...

Ons menneke is er....

Na weken, zo niet maanden van ongeduld, geduld, bedrust en veel voorweeën word ik in de nacht van 8 op 9 oktober 2006 om 2 uur wakker.
Buikkramp! Yes!!! Nu gaat het écht beginnen! Ik weet het zeker! Gespannen lig ik in bed en voel de heftige menstruatiepijn. Ik geniet er van en lig al snel te huilen van geluk. Dít zijn echte weeën, ook al komen ze nog vrij onregelmatig. Ik kan ze goed opvangen en tussendoor drentel ik wat door het huis. Ziekenhuistas nachecken, wassen, tanden poetsen, beetje mascara opdoen, haar fatsoeneren, en ook nog heel intens voor de spiegel van mijn buik genieten. Ik voel mijn kind bewegen. Oh, nog even héél goed voelen. Nu zit hij nog in mijn buik. Nog even! Kom maar menneke! Nu gaat het gebeuren! Ik ga je op de wereld zetten! Je bent zoooo welkom!!!
Na een poos wordt de pijn heftiger en ga ik weer in bed liggen. Ik laat J. nog maar slapen en probeer de weeën zo goed mogelijk op te vangen. De-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg, de-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg. Kut, wat doet het pijn. Ik doe iets fout. Wat? Oeps! De-ze-wee-komt-nooit-meer-terug, dát was hem! Oóóóópen van onderen. Meegaan met de pijn. Verzet je niet. Duik in je weeën. Alle adviezen en mantra's schieten door mijn hoofd. Maar als er een wee komt weet ik niet hoe ik het heb.

Om 5 uur maak ik J. wakker. Schat, het is begonnen!! Verheugd en ongelovig kijkt hij me aan. Wat nu? Ik bel het ziekenhuis, omdat ik merk dat ik wat in paniek raak door de pijn. Om 5.30 worden we daar hartelijk ontvangen. Ik word aangesloten op het CTG en we krijgen koffie en thee. J. zet nog een CD'tje op, Coldplay. De weeën zijn wat afgezakt, maar na een uurtje zetten ze weer door. Mijn hemel, hoe ga ik dit trekken. Tussendoor moet er toch een pauze zijn? Een komen en gaan van pijn? De weeën gaan wel op en af, maar ik blijf continu pijn houden. Bij het opkomen van een wee krijg ik het bloedheet, ik hoef maar met één vinger te bewegen en J. haalt de dekens van me af. Als de wee is afgezakt ril en klappertand ik van de kou en stopt J. me weer toe. Inmiddels kan ik geen muziek en geen contact meer verdragen. Zelfs geen oogcontact.

Om 8 uur komt de dienstdoende arts-assistente. Ik ken haar nog van mijn opname. Omdat de weeën niet heel regelmatig komen doet zij het af als voorweeën. What the fuck? Dit zijn écht geen voorweeën!! Je wéét toch dat het bij mij al tijdens de hele zwangerschap anders gaat dan volgens het boekje? Ik voel me miskend. Ze wil me toucheren, en prompt breken de vliezen. Zie je wel!! Alsof ik een bewijs moest leveren dat ik wel degelijk aan de gang ben. Ik word niet meer getoucheerd.

Rond 10 uur verschijnt een nieuw gezicht, een verloskundige. Hoe het gaat. Nou, ehm, ik vind het erg zwaar en het doet verrekte zeeeeeer. Ze stuurt me naar de douche. In een rolstoel over de gangen van het ziekenhuis gaan we naar een douche. Het lijkt wel een Oost-Duits slachthuis qua sfeer. En wat is het er smerig. Tussen de weeën door poetsen we samen het zitje onder de douche. Op zich zijn de warme stralen wel lekker. Maar wat zit het vreselijk ongemakkelijk. En er is slechts één handvat om me aan vast te klampen als ik een wee heb. J. neemt dan de handdouche van me over en sproeit het water over mijn rug. Mijn God, hoe lang gaat dit duren. Onder de douche neemt de regelmaat en de heftigheid toe. Na wat later blijkt anderhalf uur, komt er een verpleegkundige. We moeten weg, want de verhuizers komen eraan. Huh?? Waar slaat dat nou op?? Totaal verdwaasd word ik in de rolstoel teruggereden naar mijn bed. Ik zeg tegen J. dat ik dit niet lang meer ga volhouden, er zit geen pauze tussen mijn weeën, het gaat maar door. Ik wil pijnstilling. Ook al twijfel ik er over. Er is een stemmetje in me dat zegt dat ik een watje ben. En wat merkt ons kind er van? Hij heeft al zo veel rotzooi binnengekregen met die weeënremmers. J. loopt naar de gang, maar wordt teruggestuurd omdat hij gewoon op het belletje moet drukken. Na een tijdje komt de verloskundige. Ze toucheert me en ik heb na 10 uur weeën pas één centimeter extra ontsluiting (bovenop de twee die ik al weken heb). Ze moet mijn verzoek met de dienstdoende gynaecoloog overleggen. Uiteindelijk krijg ik toestemming voor een ruggenprik. Thank God!

Het duurt nog tweeënhalf uur voordat de narcotiseurs tijd voor me hebben. Ik ben inmiddels totaal van de wereld, zak regelmatig weg, alles gaat langs me heen en ik heb het gevoel dat ik alleen maar scheel kan kijken. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en mijn rug bol maken. Een immens karwei met zo'n dikke buik en ondertussen de weeën opvangend. Als uiteindelijk de verdoving is toegediend verandert de wereld om me heen. Hemels! Ik voel gewoon niets meer. Ik kijk weer normaal uit mijn ogen en kan J. weer aankijken. Hij lacht naar me.... Onvoorstelbaar dat er in Nederland zó calvinistisch wordt gedacht over pijnstilling. De verdoving remt mijn weeën af en ik krijg een oxytocineinfuus om ze weer op te wekken. Zonder pijn en met veel gezelligheid ga ik verder tot ik om 22 uur volledige ontsluiting heb. Mijn favoriete arts-assistent hoopt dat ik mijn kind baar voor 23 uur, dan is zijn 15-uursdienst afgelopen. Het infuus van de ruggenprik wordt afgezet omdat ik wel mijn persweeën moet voelen. Het duurt een tijdje voor die op gang komen. Langzaamaan komt de pijn weer opzetten, maar dit is niet erg! Dit voelt geweldig! Ik kan de weeën goed wegzuchten! Om 23 uur komt de arts-assistent afscheid nemen. Helaas maakt hij de geboorte van onze zoon niet mee. Maar zoals hij het inschat aan de hand van mijn gepuf kan het niet lang meer duren! Dat geeft hoop!

Een nieuwe arts-assistente K. komt zich melden. Ik mag gaan persen! Hoera! Ik voel me enorm krachtig! Ik voel me vrouw! Ik voel fantastische oerkrachten! Ik ga mijn zoon baren!!!! Het eerste half uur gaat super! Ik vertel tussen de weeën door dat ik een beetje bang ben voor de grootte van mijn kind. Past hij wel? Maakt u zich maar geen zorgen hoor. Er is er nog nooit een blijven zitten.... DUH. Vervolgens wil K. een weddenschap afsluiten met de verpleegkundige hoe groot 'deze' zal zijn.... Hoor ik dat goed? Wat een kutwijf! Haar aanmoedigingen ervaar ik als mechanisch en onecht. Toemaar toemaar toemaar. Duwen duwen duwen. Goedzo goedzo goedzo. Ze stopt regelmatig haar hele hand in me. Duw mijn vingers maar naar buiten. Hou je bek trut. Ik maak me kwaad en besluit haar te negeren. Ik heb mijn energie voor mezelf en mijn kind nodig. Het is een kwestie van milimeterwerk. 3 mm vooruitgang, en 2 mm terug. Benen optrekken lukt me niet meer op eigen kracht. Maar één vingerbeweging is weer voldoende om J. te laten helpen. De schat!!! Dan slaat de uitputting toe. Ik zak regelmatig weg en hallucineer. Ik vertel dat ik droom over een caravan. Tijdens de weeën focus ik mijn blik op een stopcontact. Het stopcontact beweegt zich kriskras over de muur. Ik voel dat ik dit niet ga trekken. Ik durf het niet te zeggen. Niet aanstellen! Ik moet! Mijn kind moet eruit! Hup, doorgaan! Uiteindelijk geef ik aan dat ik niet meer wil, niet meer kan, ik kap ermee. Laat me maar gaan. Waarom krijg ik geen keizersnee? Mijn kind komt gewoon niet onder mijn schaambeen door!! Zie dat dan, muts!!! K. gaat overleggen met de dienstdoende gynaecoloog. Nog een kwartiertje. Ik kijk op de klok; 0.45 uur. Ik ben al bijna twee uur aan het persen... Oké dan, tot 1 uur. Met al mijn krachten sleep ik me er doorheen. Om 1.15 uur komt de gynaecoloog. Ik krijg er nauwelijks iets van mee. Er wordt overlegd. Krijg ik alsjeblieft een keizersnee? Of gaan jullie toch de pomp gebruiken waar ik me op heb voorbereid? Het boeit me niet meer. Eruit met dat kind!!!! Ik kan écht niet meer, ik ben kapot!!! Ik vang iets op over een tang. Een tang??? Nee, geen tang alsjeblieft! Maar ik zak weer weg. Als ik er weer bij ben zie ik een schaar, ik hoor een knip maar voel het niet. Dan gaat alles heel snel. Ik hoor de gyn zeggen "Het hoofdje". Wat? Dat kan niet! Bij de volgende pers zegt hij "De schoudertjes". Bij de laatste pers van die wee krijg ik ineens een glibberige baby in mijn armen gedrukt.... Mijn kind! Ben jij het?? Totale verwarring! Ben jij nou onze Thies? Ons menneke?? Is alles goed? Hij ligt op mijn buik. Hij huilt, geloof ik. Ik hoef niet te huilen. Hoe kan dat nou? Ik kijk J. aan, hij huilt ook niet. Zijn we dan niet blij met ons kind? Dan wordt Thies bij me weggehaald. Ik vang wat op over kinderarts. What the fuck? Hij zal toch niet iets mankeren? Down? Waarom hebben we ook geen tests laten doen? Waarom voel ik geen allesoverweldigende liefde zoals je altijd leest en hoort? Ben ik een ontaarde moeder??

Ondertussen is de gynaecoloog bezig tussen mijn benen. Dat had ik niet eens door. Als hij merkt dat ik enigszins bij kennis ben vertelt hij me dat ik een subtotaalruptuur heb. Wat is dat? U bent uitgescheurd, de kringspier is nog net in tact. Help! Raak ik inconinent? Als het goed is niet mevrouw. Ik hoor een naaimachientje. Wat doet u? Ik ben u aan het hechten. Met een naaimachine? Later blijkt dat ik nog steeds aan het hallucineren ben. Na 3 kwartier is de arts klaar en laat me met een spiegel het resultaat zien. Oh my God.... Ik voel me totaal verminkt... Mijn mooie meisjesachtige, strakke, gladde roze vrouwelijkheid is aan stukken gescheurd... Komt dit ooit goed?

Dan komt J. met Thies bij me. Hij is goedgekeurd door de kinderarts, maar moet nog wel ter observatie in het ziekenhuis blijven omdat ik koorts had tijdens de bevalling. Ik word gewassen. We krijgen beschuit met muisjes. En dan worden we eíndelijk met ons drietjes alleen gelaten. Eindelijk zijn we samen. Eindelijk kunnen de tranen stromen. Tranen van geluk. Tranen van ongeloof. Tranen van liefde. En ook tranen van verdriet. We knuffelen elkaar. Onze zoon, ons menneke, onze Thies ligt op mijn borst. Hij zoekt mijn tepel. Dit kleine nieuwe afhankelijke wezentje drinkt bij mij, bij zijn moeder....! Ik ben zijn moeder... Moeder.... Ik.... Onwerkelijk, ongelooflijk, eindelijk... FantasThies!!!!

moonah je maakt me aan het huilen

wat heb je dat mooi opgeschreven zeg

Moonah... Over het eerste stuk heb ik me vreselijk lopen opwinden; wat een horken in dat ziekenhuis zeg!
Je laatste alinea zorgde voor tranen (emotranen dus)

Wauw! Moonah! Mooi geschreven. Zie het zo voor me.

Oh Moonah
Wat een ongelooflijk heftige heftige bevalling. Wat heb je het allemaal goed beschreven zeg. Vooral je onmacht en de kwaadheid op die hele rare idiote manier van handelen van verschillende mensen.
Dat ze niet beter naar je geluisterd hebben, wordt er gewoon plaatsvervangend kwaad van. (Heel goed beschreven dus!)
En dat lieve laatste stukje
_{Later nog een 'goed gesprek' op het ziekenhuis?}

Mama Moonah Mama van dat kleine menneke Thies

Ik begrijp zo ontzettend NIET waarom er zulke enorme horken in ziekenhuizen werken....
Wat een heftig verhaal zeg Moonah...

Maar Thies is inderdaad fantasThies!

Prachtig beschreven Moonah.

Lieve Moonah, woorden schieten tekort.
Wat bén je een ontzettend sterk mens (maar zoiets dacht ik al).
Wat héb je een ontzettend goeie man en wat verstaan jullie elkaar goed!
De verknipping c.q. verscheuring van je mooie roze vrouwelijkheid herken ik, helaas.
En zo'n prachtige zoon met zo'n stoere naam

Hoe gaat het met je lichamelijk en geestelijk herstel?

Moonah wat te heftig was dat zeg. Jemig. Gelukkig heeft het een mooi einde. Maar het was wel bijzonder zwaar voor je.

Ow Moonah, wat mooi en wat vreselijk...

_{het lijkt ook zo ontzettend op een verhaal van een goede vriendin, 4 dagen later dan ik bevallen - ook zo horkerig behandeld...ik ben ook nog steeds boos om haar!}

Moonah tranen over mijn wangen

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 10:28 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Hahaha, de waarheid is dat je de tweede keer ligt met een gevoel van "ja hoor, ik ben er weer ingestonken".

Haha! Ik lag daar ook de hele tijd te denken dat ik die pijn zeker niet mocht vergeten, dat ze me geen tweede keer gingen liggen hebben...
En nu ben ik het toch al een beetje aan het vergeten en begin ik te denken dat het grappig was terwijl ik eigenlijk in mijn achterhoofd nog weet dat het verschrikkelijk was...

Moonah wat een drama meiss moest er ook van wat een mensonvriendelijke behandeling schandalig.

oh moonah wat mooi opgeschreven maar wat vreselijk heftig. en voor een belangrijk deel dus ook nog eens echt onnodig lang/veel-te-zwaar, heel erg boos kan ik daarover worden.
gelukkig alles goed met Thies en langzamerhand met jou ook weer hoop ik.

Lieve dames,
Door jullie reacties zit ik nu ook weer met tranen...
Ik heb lang getwijfeld om mijn verhaal te plaatsen. Omdat ik diep van binnen nog steeds een stem hoor dat ik me niet moet aanstellen. Immers, elke vrouw heeft het zwaar met een bevalling. En het kan nog zo veel heftiger dan bij mij. Ik had zelfs een ruggenprik...
Met mijn ratio wet ik dat ik me niet aanstel. Maar dat gevoel zit er blijkbaar van oudsher flink ingeramd...
Jullie erkenning doet me erg goed. Dankjewel. Nu moet ik mezelf nog de erkenning geven dat ik een flinke klus heb geklaard om ons prachtige menneke ter wereld te brengen...