Tool - An Evening With... - Deel ?

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 09:32 schreef Gripper het volgende:
Ik ben nog steeds een beetje stil ervan, dus ik sluit me wel aan bij bijna alles wat al gezegd is. Het was geweldig!! Persoonlijke hoogtepuntjes: Right in Two, Vicarious, Aenimae, Schism.

WOW

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 09:42 schreef Five_Horizons het volgende:
... wat was (zeker de eerste helft) het geluid hard!

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 09:42 schreef Pink_Floyd het volgende:

[..]

Ook helemaal mee eens + Sober was ook zooo lekker

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 09:46 schreef AirwiN het volgende:

[..]

Ik twijfel nog of ze het geluid zachter hebben gezet of dat ik toen al zodanig aan tijdelijke doofheid leed, dat het leek of het geluid zachter is gezet...

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 09:48 schreef Five_Horizons het volgende:

[..]

Ik ging halverwege de eerste helft even buiten de zaal drinken halen. "Doet u mij maar 4 bier! " *stilte* "Ik hoop dat je me verstaan hebt, want ik hoorde in elk geval niet wat ik zei...."

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 09:47 schreef Gripper het volgende:

[..]

Er stond iemand in een oud grijs Pink Floyd shirt naast me gisteravond. Donker haar, sikje. Was jij dat?

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 09:50 schreef Pink_Floyd het volgende:

[..]

Hehe , nee ik had zwart chinees shirt aan en een Eat pussy trui omgeknoopt, stond ergens redelijk vooraan. Volgens mij waren er wel veel FOK-kers...vast wel 1 per 5 m2 ofzo , maar ja, die ken je dan weer niet van gezicht.

quote:

TOOL IS BUITENCATEGORIE :: 28-6-2006

Vaak worden concerten ingeleid met een door de band aangeleverde tape om alvast in de stemming te komen. Ook gebeurt het dat ze juist muziek laten horen die compleet haaks staat op die van het optreden dat gaat volgen. TOOL maakt het wel erg bont.

In de volgepakte Heineken Music Hall wordt het publiek eerst langdurig verwend met op zich knappe, maar ook knap vermoeiende jazzklanken, het laatste kwartier voor het optreden wordt het vervolgens getrakteerd op een telefoongesprek tussen een paar evil motherfuckers die met name het laatstgenoemde Engelse woord ongeveer twaalf keer per zin bezigt. Om gestoord van te worden.

Het is dan ook om meerdere redenen een verademing als de groep om 20.45 uur het podium betreedt; de eerste winst is dan al binnen. Op het podium lichten vier grote beeldschermen, gemonteerd tussen vijf zuilen van schijnwerpers, vurig op. Bas, gitaar en drums lopen dreigend warm. Als laatste betreedt zanger Maynard James Keenan het podium. Dat wil zeggen: hij zoekt een plaatsje op een verhoging achter op dat podium, zoals we dat de laatste tournees van hem gewend zijn. Hij verlaat zijn stek de rest van de avond niet. Keenan roept: ‘Good evening you Dutch people.’ Om zich vervolgens te beklagen dat het gegil wel wat harder mag. Hij wordt op zijn wenken bediend.

De zanger loopt met ontbloot bovenlijf, maar met iets dat we in het leger volle bepakking noemen rond zijn nek. Het blijkt geluidsapparatuur te zijn, want kort daarna begint hij schor en fel te schreeuwen in een soort van megafoon. Even doet hij aan mafketel Gibby Haines van The Butthole Surfers denken, met dat verschil dat die nooit met zo’n ongemeen strakke band op een podium heeft gestaan. Niet veel later laat Keenan via een normale microfoon horen vocaal menig rockzanger naar de kroon te steken. Ook zijn band hoeft niet lang warm te draaien. Het geluid staat meteen als een huis. De bas van Justin Chancellor ronkt, de gitaar van Adam Jones schittert. Samen creëren ze dat typische Tool-geluid: imposant, dynamisch, krachtig, dwingend, rockend, complex en toch helder. Drummer Danny Carey wacht geduldig zijn momenten af en staat hen griezelig perfect bij, tot er weer een nieuwe storm vol gitaarsalvo’s losbast.

Pal achter Keenan zijn rokerige taferelen op de beeldschermen te zien. Daar wel. Niet in de zaal, want daar wordt het tot twee maal toe, op verzoek van Keenan gedane rookverbod redelijk goed en uiterst sociaal opgevolgd. Bovenaan de setlist blijkt er redelijk wat ruimte voor ouder werk. Die songs passen trouwens naadloos tussen het materiaal van de nieuwe cd 10,000 Days. De eerste keer dat het dak van de HMH er bijna afgaat, is tijdens het weergaloze intro van de track Jambi van die laatste cd. Maynard James Keenan heeft zich dan een cowboyhoed voor op zijn met een piekend soort hanenkam getooide hoofd aangemeten. Terwijl gitarist Jones de aloude slangtechniek (bekend van onder meer de live versie van Show Me The Way van Peter Frampton) uit de mottenballen haalt voor een zoveelste weergaloze solo, maakt Keenan wat lompe gebaren. Het schimmenspel heeft wel iets weg van een domme boer uit de typisch foute Amerikaanse tv-serie The Dukes Of Hazard. De vertoonde beelden uit de altijd kunstzinnige, vaak ook wat lugubere videoclips van de groep op de schermen achter hem maken duidelijk meer indruk.

Toch heeft alles zo bij Tool zijn functie en zijn er weinig bands waarbij alles zo precies als een puzzel in elkaar valt. Zowel het spel, de beelden, het geluid, het licht als de griezelig knappe composities, alles klopt en overweldigt. Terwijl de groep tegelijkertijd ook hele menselijke trekjes vertoont. Er wordt vriendelijk naar het publiek gezwaaid tijdens een korte pauze (om de hi-tech drumkit terug op orde te brengen), waarbij de bandleden gezamenlijk, als vier gezellig keuvelende kleuters op een rij, op de rand van Keenans podiumpje gaan zitten. Na afloop deelt de band drinken uit en klapt men zelfs hard voor ons. Terwijl dat laatste natuurlijk minstens een kwartier lang oorverdovend andersom had moeten zijn. Want het gebeurt zelden dat een band anderhalf uur zo foutloos speelt.

Tool heeft de techniek van de meest gerenommeerde symfonische rockband, combineert dat met de passie van een stel jonge speelse honden en het vermogen een en ander vorm te geven in een van de meest originele rockshows en rocksongs van deze én de vorige eeuw. ‘Tool is de nieuwe norm’, schreef ik naar aanleiding van een optreden ongeveer vijf jaar geleden. Tool is inmiddels die norm voorbij. Tool is buitencategorie. Ik hoop niet dat er erg veel leden van Nederlandse metalbands in het publiek in de zaal aanwezig waren. Die zouden namelijk de eerste 12 maanden wel eens niet meer in de buurt van hun oefenruimte kunnen durven te komen. De opmerking van een jonge muzikant bij het verlaten van het pand sprak boekdelen. ‘Ik ben ook gitarist. Oh nee, ik moet na vanavond zeggen: ik heb ook een gitaar.’ WILLEM JONGENEELEN

Gezien: TOOL, HEINEKEN MUSIC HALL, AMSTERDAM (27 juni 2006)

Nieuws: Maynard James Keenan verklaart tijdens de show dat de groep in november terug komt voor nog een optreden!

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 09:55 schreef BloodRayne het volgende:
Ik vond het helemaal te gek gisteravond. Niet zo goed als in Groningen, 2 jaar geleden maar nog steeds erg goed.

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 10:01 schreef ErikT het volgende:
Ik heb nu al zin in November. En dan wil ik Eulogy, Push it en 10.000 days horen

quote:

.... De opmerking van een jonge muzikant bij het verlaten van het pand sprak boekdelen. ‘Ik ben ook gitarist. Oh nee, ik moet na vanavond zeggen: ik heb ook een gitaar.’....

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 10:03 schreef Longmen het volgende:

En the Pot???

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 10:03 schreef Longmen het volgende:
Leuke recensie van Oor!!! En terecht!
[..]

En the Pot???

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 10:01 schreef ruud.nl het volgende:

[..]

2 jaar geleden hebben ze echt niet in groningen opgetreden hoor.

quote:

Tool bouwt onvergetelijke happening op

Peter van der Heide Groningen -

Gebeurtenis: Concert Tool. Gezien: Donderdag 9 mei, De Oosterpoort, Groningen. Publiek: 1.800 (uitverkocht).

Binnen acht minuten waren er in de voorverkoop begin april voor het optreden van Tool in De Oosterpoort in Groningen geen kaartjes meer te krijgen. Het zegt wel iets over de populariteit van het Amerikaanse kwartet dat toch niet de gemakkelijkste muziek maakt.

Met het programmeren van Tool bewees De Oosterpoort overigens ook dat het wel degelijk mogelijk is actuele bands naar Groningen te halen. De band zelf had er alles aan gedaan er een onvergetelijke happening van te maken. De spanning werd op voorhand minutenlang opgebouwd en toen de mannen eenmaal op het podium stonden kon de spirituele trip beginnen en trilden de broekspijpen van het overdonderende basgeluid.

Hard was het en hard moest het ook zijn. Op een reusachtig doek werden computeranimaties geprojecteerd die de sfeer van de fragmentarische muziek versterkten: mysterieus, vervreemdend en op sommige momenten bijzonder indringend. Eén oog dat alles in de gaten hield, cocons die zo in de film Invasion Of The Bodysnatschers hadden gepast. Zanger Maynard James Keenan - ook actief in het succesvolle nevenproject A Perfect Circle - stond opvallend genoeg helemaal achteraan opgesteld. Zo liet hij zowel de muziek als de beelden voor zich spreken.

Een weloverwogen keuze, zoals alles aan Tool doordacht is. Hoewel de band muzikaal stevig verankerd zit in de metal, houdt ze zich verre van de attitude die gebruikelijk is in de wereld van de rock-'n-roll. Gitarist Adam Jones en bassist Justin Chancellor richtten hun gezicht geen moment naar het publiek, terwijl de met een enorm drumstel uitgeruste drummer Danny Carey voortdurend in middentempo minder voor de hand liggende maatsoorten neerlegde. Er werd doodleuk een videoclip getoond terwijl de band even pauzeerde, waarna ze weer terugkwam voor het slot dat een climax ontbeerde.

Tool mag dan koketteren met haar arty imago, het pleit voor de groep dat ze zich niet verliest in het demonstreren van virtuositeit. De uitgesponnen nummers met lange spanningsbogen neigden bij vlagen vervaarlijk naar de progressieve rockbands uit de jaren zeventig, maar Tool toonde aan dat ze sinds haar debuut Opiate uit 1992 een geheel eigen visie heeft ontwikkeld die zowaar verder reikt dan de muziek alleen. "Ik ben blij dat jullie dit moment hebben willen delen met ons en hoop dat jullie in de toekomst iets positiefs met deze ervaring kunnen doen", was het enige dat Keenan na twee uur losliet.

quote:

Op woensdag 28 juni 2006 10:06 schreef Durbin het volgende:

[..]

Vier jaar geleden, maar wél in Groningen.