Afgelopen zondag is ons konijn overleden. Hij zou in juli zeven jaar worden. Hij had altijd al problemen met zijn gebit. Kiezen waar haken aan groeiden, stukjes tand die afbraken, enzovoort. Om een lang verhaal kort te maken; in mei werd hij opnieuw geopereerd en tijdens die operatie bleek dat een groot deel van zijn kaak flink ontstoken was. Tijdens die operatie verloor hij veel bloed en hing zijn leven aan een zijden draadje. De dierenarts wist toen niet of hij uberhaupt nog weer wakker zou worden. Hij werd wakker en krabbelde weer op, de schat. Hij wilde nog zo graag even bij ons zijn, dat was zo duidelijk. Het ging weer beter met hem, hij liep weer rond en leek pijnvrij te zijn. Hij had vrij veel verzorging nodig, maar langzamerhand geloofden we er weer een beetje in. Helaas mocht het niet meer zo zijn. Afgelopen week ging hij opnieuw achteruit en kreeg hij naast evenwichtsproblemen weer meer pijn. Zijn ogen stonden dof, als we hem oppakten kroop hij alleen maar tegen je aan, rondhuppelen deed hij niet meer. Zaterdag lag hij alleen nog maar zijn hok, hij kwam alleen nog overeind om even wat te drinken. Zondag dachten we dat hij thuis zou gaan sterven. Hij lag in onze armen, probeerde af en toe nog overeind te komen maar het lukte gewoon niet meer. Hij was helemaal op, mijn lieve schat. Toen hebben we besloten om hem te laten inslapen. De dierenarts die dienst had was heel begaan en hij is heel rustig ingeslapen.
We hebben hem in de tuin begraven, in de wetenschap dat het zo beter is.
Maar jezus, wat mis ik hem. De tranen biggelen over mijn wangen nu ik dit typ. Bijna zeven jaar is hij bij ons geweest, samen met ons andere konijn, die in december 2005 is overleden. Nu, binnen 6 maanden tijd, zijn we ze allebei kwijt. Ik ben er echt kapot van, ik wilde ze gewoon nog niet missen. Het klinkt allemaal zo nietig, naast al die schokkende verhalen om je heen, maar het is zo stil en leeg in huis.....