Depressief door de hormonen

Goed dat je afspraak gemaakt hebt. En wat het ook is en waar het ook aanligt, dat heb je toch helemaal niet zelf gewild of gedaan. Je bent nooit een belachelijk wijf. Je kan er niks aandoen. Je kunt alleen maar zoeken naar een oplossing. En al is er waarschijnlijk geen kant en klare, er komt echt wel een manier weer. Je gevoel aangeven is al heel goed, al is het maar om aan te geven dat je niet weet wat er met je aan de hand is. Je hoeft met zulke dingen niet te blijven lopen. Echt, lief vriendinnetje, hang in there

Ach Sugar toch, wat een narigheid. Veel sterkte dappere dame!

http://home.planet.nl/~enge1746/

Deze link is van de website van Eileen Engels.
Zij is 7 jaar geleden mijn "reddende engel" geweest. Ook ik had na de geboorte van mijn dochter hele nare depressieve gevoelens. De HA propte me vol met antidepressiva. Die uiteraard niets hielpen omdat een postnatale depressie veeleal een hormonale oorzaak heeft.
Wat mij enorm hielp was een artikel in het blad Groter Groeien. Het was een artikel over Eileen. Ik heb haar nog diezelfde middag gebeld voor het boekje "dat ze over PND geschreven had. Ze heeft het (omdat ze op nog geen 5 km afstand woonde) nog diezelfde middag bij me langsgebracht.
Ik heb het in 1 keer uitgelezen en alle puzzelstukjes vielen op zn plaats!

In haar praktijk werkt ze veel met het hormoonmiddel: Duphaston. Ik ben naar mijn huisarts gegaan en gevraagd of hij mij dat middel wilde voorschrijven en dat deed hij.
En vanaf dat moment (in te nemen laatste 14 dagen van de pilstrip / cyclus) bloeide ik op en langzaamaan verdwenen mijn klachten als sneeuw voor de zon!

Sugar, lees de website eens door. Bel haar desnoods voor advies. Zij is een van de weinigen die ERVARINGSdeskundige is en heeft al zo vele vrouwen geholpen die niet meer weten waar ze het zoeken moeten omdat de HA het meestal niet achter hormonale oorzaak zoekt.
En onthoudt: Duphaston!

Sterkte!

Sugar, dus toch..

Sterkte!

Sterkte Sugar!

Poedel, ik zal het zeker gaan lezen, dankjewel.

Ik ben net terug en heb alles verteld van hoe ik me voel en voelde. Vandaag en vannacht voel ik me namelijk weer veel beter, heel gek.
Of eigenlijk logisch: ik ben sinds gistermiddag gestopt met bv, rigoureus. Ik kolf om ontstekingen te voorkomen, maar leg Storm niet meer aan. Dat geeft me meteen een stukje van mezelf terug, zo lijkt het. Daarbij natuurlijk de beslissing om naar de ha te gaan, dat geeft ook lucht en opluchting. En tot slot reageert Storm erg goed (als in: rustig!) op de fles. Hij slaapt weer, is tevreden na een voeding en huilt niet meer de hele dag.

Neemt niet weg dat ik me voor het eerst weer iets vrolijker voel vandaag en dat ik alle andere weken, dagen en momenten niets trok en niets me iets kon schelen. In de auto zitten met z'n allen en denken: als we nu een ongeluk krijgen en allemaal eraan gaan, dan soit, is dat maar zo. Rot dus.
Mijn verleden (eetprobleem) speelt ook mee en dat is natuurlijk ook niet over nu ik met de bv gestopt ben.

Ik heb de ha dat allemaal ook verteld en haar voorstel was nu om volgende week elkaar weer te zien en te bekijken hoe het dan voelt en is gegaan. Goed idee, vind ik. Kijken of ik kan genieten van Storm en of de rust van flesvoeding me goed doet.
Verder zei ze dat ik mijn rust moet nemen, ijzer goed moet blijven slikken en dat ze wil prikken op hb en schildklier (6 weken na bevalling).
(Leah, daarover begon ze dus zelf, vond ik fijn! Gaf veel vertrouwen.)

Al met al goed dat ik er even was, dubbel in gevoel nu, maar ik ben ook gewoon erg blij dat ik weer gelachen heb vandaag en steeds iets meer de wereld weer in durf ofzo.

lieve sugar, lees het dus nu pas... meisje toch! dikke knuf voor jou! Ik hoop dat je nu een beetje bergopwaarts weer kunt gaan!

Sugar, ik vind je ongelofelijk dapper en stoer dat je zo naar je zelf durft en kunt kijken!
Gun jezelf de tijd om weer vrolijk te worden

Wat fijn Sugar. Ik proef de opluchting door je verhaal heen.
Fijn dat je het tegen de ha hebt uitgesproken en dat zij je serieus neemt.

Hopelijk gaat het nu met iets meer 'rust' oa. door de fles snel een stukje beter met je.

quote:

Op dinsdag 26 september 2006 12:09 schreef Sugar het volgende:
In de auto zitten met z'n allen en denken: als we nu een ongeluk krijgen en allemaal eraan gaan, dan soit, is dat maar zo. Rot dus.

Gats.
Knap dat je de knoop hebt doorgehakt qua voeding.

Sugar . Fijn dat de HA het zo serieus aanpakt en je dus een goed gesprek met d'r hebt gehad. Ik hoop dat de fles de nodige rust bij jou en Storm brengt en dat je inderdaad elke dag weer wat meer kunt gaan lachen en met volle teugen kan gaan genieten van je nieuwste telg.

Klinkt iig goed dat de ha je serieus heeft genomen en je in de gaten houdt (in de postieve zin dan).
Je doet het gewoon hartstikke goed zo

Wat fijn dat je er werk van hebt gemaakt Sugar.
Ik hoop dat de opluchting van je eigen lijf, rust rondom Storm en hopenlijk weer grip op 't eten krijgen, je een stukje in de goede richting kan duwen.
Plus dat het goed is dat alles ook medisch even onderzocht wordt. Dan weet je in ieder geval waar je wat dat betreft aan toe bent.
Enne.... blijven schrijven he. (of praten, of ... of.. wat maar voor je helpt)

_{Ik herken dat 'mezelf terug hebben' nl ook heel sterk. Alsof opeens geest en lijf weer los van elkaar waren. Geest was al gewoon weer kozakken, maar lijf niet. 'Lijf stond in dienst van' om het maar heel zwart-wit uit te drukken. Hier ook nog een restverschijnsel van m'n eetverleden
Als je wilt mag je gerust de msn aanzwengelen als je eens 1op1 wilt praten.}

En nogmaals ook wat Lois al zei: Het is lichamelijk! Dit is niet iets wat je door maar sterk te zijn alleen kunt overwinnen. Kracht zit 'm nu in het toegeven dat je 'zwak' bent. Dan ben je heel sterk hoor!

Lieve Sugg, ik vind je een heel stoer wijf Stoer voor het gaan naar de dokter en je probleem neer te leggen, stoer dat je het hier kwam vertellen, stoer dat je voor jezelf hebt gekozen. Kortom een stoer topwijf ben je

Het gaat nu wat beter, dus ik hoop echt dat het toch niet zo erg is als het leek. Geen depressie, hóóp ik dus.

Hopelijk voelen we ons snel allemaal goed, echt goed. En kunnen we dan genieten. Nu is het nog wel overleven. Maar de laatste dagen niet meer de hele dag huilen en gevoel dat alles enorm rot is. Ik heb ook wat dingen gelezen over PPD en gelukkig zijn er ook écht dingen die ik niet herken.

Maandag ga ik weer naar de huisarts en zal ik weer proberen zo goed mogelijk met haar de situatie te beoordelen. Ik vind het moeilijk inschatten wat "gewoon ongeduld en gewone gedachten" zijn (en gewone frustratie, woede en irritatie) en wat toch niet gewoon is en dus wel iets om echt in de gaten te houden. Dat zal ik met haar wel bespreken, denk ik. Dat onderscheid is echt lastig en ook eng om niet aan te voelen wat wat is.

Iedereen heel erg bedankt voor de lieve reacties.

Fijn dat je je wat beter voelt. En blijf idd goed aan die arts aangeven wat je voelt. Die kan jou helpen beslissen wat er bij hoort en wat niet!

Ik kan niet anders dan je al het goeds toewensen Sugar. Wat heftig van dat 'auto'verhaal, vreselijk. Hoe gaat het met Sebas?

Sugar, wat fijn om te lezen dat het wat beter gaat! Want het is echt kl*te om je zo te voelen. Prettig dat de huisarts ook de vinger aan de pols houdt. Pas goed op jezelf!

Het blijft hier lastig. Ik vind het heel moeilijk terughalen hoe ik me voelde toen Maria net geboren was. Of er veel verschil was in hoe ik me voelde ten opzichte van haar en nu ten opzichte van Storm. Toen was ik ook ongeduldig soms en ook soms geirriteerd als ze weer niet wilde slapen. Nu ook, maar nu soms erger, denk ik. Met gedachten die wat verder gaan. Maar ja, wie weet had ik die gedachten toen ook? En is het toch gewoon?
Ik merk dat ik graag wil weten of het stiekem toch gewoon goed zit met mijn gevoel of niet. Waarom eigenlijk?

Mijn zus is echt een heel erg grote steun, net als mijn moeder. Ze durven dingen te vragen en me te confronteren met dingen. Ik durf aan hen weer te vragen of ze van iets zijn geschrokken, iets wat ik heb gedacht of gevoeld. Dat helpt om uit te zoeken of het iets ergers is dan gewoon een ongeduldig karakter en snel alles weer onder controle willen hebben. Mijn zus en moeder zijn er volgens mij van overtuigd dat het verder gaat dan dat. Ik zelf weet het allemaal niet.

Ik doe wel lief tegen Storm.
Ik vind het zielig als hij huilt of krampjes heeft.
Ik klets tegen hem en knuffel hem.
Maar ik weet niet of ik het allemaal dóe of allemaal vóel.

Maar Sugar, toch lijkt het echt alsof er wat meer aan de hand is.
Mss goed om het eens echt uit te zoeken met hulp? Gewoon voor het zekere, zeg maar.
Want het feit dat je zo twijfelt en toch ook echt naar bevestiging zoekt van de normaalheid van je gevoelens zegt me toch eigenlijk dat het niet helemaal goed zit. Want dan zou je over dat soort dingen niet eens zo nadenken.
Plus dat je moeder en zus je waarschijnlijk ook wel heel goed kennen en dus ook wel kunnen inschatten of het verder gaat.
(Pas goed op jezelf, ook voor die twee kleine lieverds en Sebas )

(Enne.. niet alleen maar met je verstand leven. Ook weer bij je gevoel proberen te komen )

Sugar, ik ben het eens met Kozakken.
Vooral je laatste uitspraak vind ik veelzeggend.
En wat ontzettend knap van je dat je de confrontatie met jezelf niet uit de weg gaat, maar juist durft aan te gaan!!!

quote:

[b]Op zaterdag 30 september 2006 14:28 schreef

Ik doe wel lief tegen Storm.
Ik vind het zielig als hij huilt of krampjes heeft.
Ik klets tegen hem en knuffel hem.
Maar ik weet niet of ik het allemaal dóe of allemaal vóel.

*even uit lurkstand komt*

Ik vind het zo naar dat het je je zo voelt Sugar, je had je zo heel erg op deze tijd verheugd........
Ik wil graag alleen reageren op deze laatste zinnetjes van je. Die herken ik heel erg van toen Jennifer net geboren was.
Pas veel later dacht ik er een verklaring voor te hebben. De geboorte van je eerste kindje heeft je "moeder" doen worden, en dat is de tweede keer toch op een of andere manier anders. Ik had het graag net zo mooi en goud en stralend en prachtig gehad, maar het was gewoon minder, en omdat het "minder" voelde, had ik wel een soort van schuldgevoel en vroeg ik me ook steeds af, van wat voel ik nu en is dat genoeg?

Ik wil helemaal niet zeggen dat het bij jou hetzelfde zal zijn, weet ook niet zo goed waarom ik het post. Ik wil je in elk geval zeggen dat ik je ijzersterk vind en hoop dat je snel weer wat lucht krijgt.

Lieve Sugar

Hopelijk vind je snel weer evenwicht tussen de gevoelens en de gedachtes. Het lijkt me onwijs moeilijk en ik vind het dan ook heel erg knap en stoer van je dat je doorzet en de weg naar jezelf terug wilt vinden.

quote:

Op dinsdag 26 september 2006 12:09 schreef Sugar het volgende:
. In de auto zitten met z'n allen en denken: als we nu een ongeluk krijgen en allemaal eraan gaan, dan soit, is dat maar zo. Rot dus.

Sugar
Dat soort gedachten herken ik.

Zo herkenbaar en zo rot die gevoelens. Knap van je dat je de stap hebt genomen om er met je huisarts over te praten. Sterkte