Depressief door de hormonen

Bij een zwangerschap komt er sowieso al zoveel op je af...
Zelfs als je het leven van een gelukkig sprookjesprinsesje zou hebben, krijg je veel op je dak...

Tel daar het overlijden van je vader, het werzien met je moeder, de zwangerschappen die niet doorgegaan zijn en de bijkomende angst daardoor om dit kindje, alle relationele shit enz eens bij op... Denk dat dat voor iedereen zwaar is.

Bij mezelf heb ik gemerkt dat ik deze zwangerschap heel anders ben als in de voorgaande... Ik zat al niet lekker in mn vel, om het zachtjes uit te drukken en dat uit zich door de hormonen alleen maar extra sterk....

_{Mompelt iets over uit rijdende auto's willen springen enzo....}

meid ik kan je alleen maar sterkte toewensen

Depressief zijn sucks, het is zwaar en alleen jij kan daar zelf uitkomen, daar kunnen wij helaas niet bij helpen,
we kunne je op zijn tijd een knuffel en een luisterend oor aanbieden, maar de rest komt echt bij jou neer.
Ik weet er helaas ook het mijne van, gelukkig niet tijdens de zwangerschap, toen was ik zo ontzettend gelukkig met dat kleintje in mijn buik, was zo trots zo blij.
Maar meid het lukt wel, maar met hulp, het zal niet gemakkelijk zijn, maar uiteindelijk kun ook jij er weer bovenop komen

mysticle, je kunt van anti-depressiva geen miskraam krijgen hoor, maar dat terzijde. Ik zou je toch aanraden om met iemand te praten. Wellicht dat je via de verloskundige iets kan regelen, een doorverwijzing naar de gyn en dat dan het balletje gaat rollen?
Zo te horen heb je het niet getroffen met je psychologen. Juist daarom wordt je hier aangeraden om een psychiater op te zoeken, die kunnen namelijk juist wèl vaak die fysieke dingen als hormonen oplossen.

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 21:56 schreef phileine het volgende:
mysticle, je kunt van anti-depressiva geen miskraam krijgen hoor, maar dat terzijde.

Staat mij bij dat er wel een verhoogde kans zou zijn.

edit: niet doen

[ Bericht 86% gewijzigd door E.T. op 25-01-2006 22:28:42 ]

Heb ik nog nooit iets van gehoord Moonah, maar ja ik weet ook niet alles (ongelofelijk maar waar)

Ik heb niet alle reacties gelezen maar wil toch even reageren. Een meisje waar ik mee gewerkt heb is vorig jaar zwanger geweest en had ook een depressie . In eerste instantie vond ik het een heel raar verhaal maar ze slikt nu per dag verschrikkelijk veel medicijnen om alles onder controle te houden.

Ik wil je niet bang maken maar ze heeft de laatste 3 maanden van haar zwangerschap op een paasafdeling gezeten ivm zelfmoordneigingen en psychoses (ze mocht vanwege haar zwangerschap geen medicijnen slikken ) Als je huisarts je niet serieus neemt zou ik toch hulp gaan vragen want het is schijnbaar een afwijking en door de hormonen raak je steeds dieper in de put.

Ik hoop dat je er iets aan hebt veel succes met de zwangerschap en de kleine straks

Ik had tijdens mijn zwangerschappen hetzelfde probleem.
Omdat mijn moeder een post natale depressie (heet tegenwoordig geloof ik anders) hield ik daar wel rekening mee maar omdat het bij mij al tijdens de zwangerschap begon had ik het totaal niet door.
Ik wist niet dat dat bestond. Ik heb me dus ook 18 maanden klote gevoeld. Bij mijn tweede zwangerschap was het erger en had ik het gelukkig wel door wat er aan de hand was.

Ik kan het me nog goed herinneren. Ik stond in de keuken (7 hoog) en overwoog serieus om maar naar beneden te springen. Gelukkig heb ik dat niet gedaan, maar alleen maar omdat ik dat mijn kindjes niet aan wilde doen.

Ik heb toen niet mijn iegen huisarts gebeld die had geen begrip voor dit soort dingen maar heb mijn moeder (zelf durfde ik niet) haar huisarts laten bellen.
Ik heb toen tijdens mijn zwangerschap en een aantal maanden erna hormonen voorgeschreven gekregen.
Progestan heette het. Gewoon progesteron dus.
Het lijkt vreemd ...hormonen slikken terwijl je je zo ellendig voelt door de hormonen maar ze kunnnen helpen om je hormoon balans weer wat gelijker te krijgen.
De hormonen in je lijf zijn altijd redelijk in balans maar een zwangerschap kan dat dus helemaal overhoop gooien (ook pilgebruik kan dit veroorzaken)

Mijn eigen huisarts en de gyn vonden het onzin. Kon me niks schelen het hielp.
In het begin wilde ik ze niet eens innemen maar ik was bereid alles te proberen en warempel het hielp.
Misschien is het een idee dit te overleggen met je dokter.

Schadelijk is het echt niet. Het is gewoon een hormoon dat je normaal ook al in je lijf hebt.

Het is ook zo moeilijk, soms.. Dat gebrek aan begrip van je omgeving...
Ik heb voor deze zwangerschap een zwangerschap af laten breken omdat ik wist dat ik het lichamelijk en geestelijk niet aankon...
mn moeder is in 1990 overleden, mn vader in 2004. Nu ben ik al die jaren goed geweest in het wegstoppen van allerlei emoties, deed dit als kind volgens mij al... Maar nu komt alles in 1 keer naar buiten. Alles wat met het overlijden te maken heeft gehad, maar ook alle andere shit.. een scheiding, andere relationele problemen.. enz...
Na het overlijden van mn vader een paar keer bij het RIAGG geweest waar ze vonden dat ik depressief was, met suicidale neigingen, een persoonlijkheidsstoornis en een stemmingsstoornis had. Tijdens de therapie kwam er naar mijn gevoel steeds een nieuw complex bij. Ik was in die tijd weer begonnen met werken en kreeg daar veel energie van. Nog geen half jaar na de abortus waarbij een spiraaltje is geplatst, bleek t spiraaltje foetsie te zijn en ik zwanger.

Nu ben ik 19 weken en loop op het randje.. Ik kan niet meer... Dacht even geleden dat het beter ging, maar val dus steeds weer terug. Mn relatie is zo goed als over, omdat ik het gevoel heb geen begrip of steun van hem te krijgen, terwijl ik verstandelijk heus wel weet en zie dat ie ook op zn tenen loopt en ook niet meer weet wat ie er mee aan moet...
Morgen ga ik de verloskundige bellen om mn verhaal voor te leggen.. Misschien weet zij raad.

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 11:00 schreef Misticle_lightning het volgende:
dit is puur homoonbased, het is een "afwijking" die niet zoveel voorkomt, en niet van psychische maar van chemische aard is.

Ik heb hetzelfde. Na mijn eerste zwangerschap heb ik zelfs een tijdje in het ziekenhuis gelegen omdat ik suicidaal was. Mijn 2e zwangerschap ging het beter, ook omdat ik er op voorbereid was.

Tips van mijn kant: neem alle hulp aan die je kan krijgen en zorg voor voldoende slaap en voldoende rust momenten. Zorg goed voor jezelf.
Ik heb veel valeriaan geslikt en visolie. Daarnaast kreeg ik thuishulp wat mij ook heel erg geholpen heeft. Verder heb ik eigenlijk geen tips voor je. Ja, toch één. Ondanks wat iedereen je zal aanraden is het waarschijnlijk beter om niet te gaan borstvoeden. Ik heb het na beide zwangerschappen geprobeerd en voelde me daardoor -zover dat nog mogelijk was- nog depressiever dan tijdens de zwangerschap. Zodra ik ermee ophield verdwenen langzaam de hormonen uit mijn lichaam en voelde ik me elke dag een beetje beter.

Hoe dan ook. Veel sterkte. Ik weet waar je doorheen moet.

Fuck, nu ik dit allemaal tik krijg ik weer de tranen in mijn ogen.
Weetje wat ik achteraf het ergste vond? Het onbegrip en de vooroordelen van iedereen. Ik ging door de zwartste periode van mijn leven en kreeg alleen maar rare opmerkingen naar mijn hoofd omdat ik gewoon echt niet genieten kon van mijn zwangerschappen. Borstvoeden was ook onmogelijk en ook daar werd ik door veel mensen op aan gekeken.

Heel veel mensen vonden het echt schandalig dat ik niet fijn op een roze wolk zat 'want ik was toch zwanger? en er zijn zoveel mensen die zwanger willen worden en die het maar niet lukt.' Echt, hoe haalde ik het in mijn hoofd om depressief te worden....

Alsof je erom gevraagd hebt Tink, zo'n depressie, wat afschuwelijk dat soort opmerkingen.

Tink...
het is voor veel mensen ook niet te begrijpen.... En wat is dan makkelijker om maar commentaar te geven?

terwijl ik merk dat dat een van de dingen is die mij op dit moment het wanhoopigst maken....
De "buitenwereld" die maar vind dat je je niet moet aanstellen, dat je maar normaal moet doen...
Alsof ik ( we) de hormonen en het zwanger zijn gewoon even opzijj kan zetten....

Dat maakt het inderdaad nog erger, het rekening houden met de buitenwereld. Misschien dat dat bij mij mijn tweede zwangerschap ook makkelijker maakte. Iedereen wist hoe ik er aan toe was en ook de artsen hielden me goed in de gaten. Ik voelde me daardoor serieus genomen en voelde me niet zo wanhopig als de 1e keer.

Hier hetzelfde. Er waren ook maar weinig mensen die me begrepen....en nog minder mensen die begrepen dat ik met met nog meer hormonen beter ging voelen.
Ze zeggen dan kom op zwanger zijn is geen ziekte. Of je het leuk vind om je zo rot te voelen.
Het allerliefste willen we toch allemaal op een grote roze wolk zitten tijdens een zwangerschap? Alleen is dat iets wat niet bij iedereen zo werkt, helaas.

Probeer ze te laten kletsen en concentreer je op de mensen die wel begrip voor je hebben. Al weet ik hoe moeilijk dat is

dit klinkt echt heel erg zwaar. veel sterkte, vamperotica en mysticle lightning!

pfff... ben niu weer een paar uurtjes na mn laatste "uitbarsting'... En nu vlak ik t allemaal een beetje af.... Vind dat ik me aanstel en niet zo stom moet doen... Weet dat mn gedrag nergens op slaat... Hoewel t gevoel van wanhoop nog zo levendig is.... En nu weet ik natuurlijk helemaal niet meer wat ik er zelf mee aan moet....

quote:

Op donderdag 26 januari 2006 23:20 schreef vamperotica het volgende:
pfff... ben niu weer een paar uurtjes na mn laatste "uitbarsting'... En nu vlak ik t allemaal een beetje af.... Vind dat ik me aanstel en niet zo stom moet doen... Weet dat mn gedrag nergens op slaat... Hoewel t gevoel van wanhoop nog zo levendig is.... En nu weet ik natuurlijk helemaal niet meer wat ik er zelf mee aan moet....

Wat je er zelf mee moet? Niets. Gewoon accepteren dat het zo is. Helaas heeft niet iedereen een onbezorgde zwangerschap. Sommigen krijgen BI, anderen HELLP en weer anderen worden depressief. En dan heb je natuurlijk nog de gewone zwangerschapskwaaltjes

Probeer er niet te veel bij stil te staan en je niet schuldig te voelen naar je omgeving toe. Neem voldoende rust (als het kan, doe dan bijvoorbeeld een middagdutje), wees lief voor je zelf en voor de rest: schijt aan de wereld. Na 18 maanden ben je er vanaf (9 maanden zwanger en ongeveer 9 maanden ontzwangeren) en dan ben je weer gewoon je eigen blije zelf.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 09:30 schreef Tinkepink het volgende:

[..]

Wat je er zelf mee moet? Niets. Gewoon accepteren dat het zo is. Helaas heeft niet iedereen een onbezorgde zwangerschap. Sommigen krijgen BI, anderen HELLP en weer anderen worden depressief. En dan heb je natuurlijk nog de gewone zwangerschapskwaaltjes

Probeer er niet te veel bij stil te staan en je niet schuldig te voelen naar je omgeving toe. Neem voldoende rust (als het kan, doe dan bijvoorbeeld een middagdutje), wees lief voor je zelf en voor de rest: schijt aan de wereld. Na 18 maanden ben je er vanaf (9 maanden zwanger en ongeveer 9 maanden ontzwangeren) en dan ben je weer gewoon je eigen blije zelf.

Ja... En dan kan ik beginnen met t aanpakken van de onderliggende problemen, heb ik iedereen in mn omgeving weggejaagd, geen relatie meer ( geloof iig dat die nu al zo goed als over is..) en ik vraag me af of mn 3 andere monstertjes dan nog wel bij me willen zijn!
Wel lekker rustig1

( ja.. ik heb een raar soort van humor/zelfbescherming...)

Dank je ML voor je tip, maar ik ben gelukkig niet zwanger meer. Heb 2 mooie, lieve en gezonde kindjes op de wereld gezet en vind het wel mooi zo.

Overigens is valeriaan mij aangeraden door zowel mijn homeopatisch arts als mijn hebamme (=duitse verloskundige, mijne werkte veel met kruidenpreparaten) als mijn vrouwenarts en was ik goed onder controle.

En net wat je zegt -ik blijf er op hameren - neem inderdaad genoeg rust.

Ik zou gister eigenlijk de verloskundige gebeld hebben.... Maar ik durfde niet!
Heb geen flauw idee hoe ik duidelijk moet maken hoe ik me voel... Het zijn ook echt "aanvallen" ... De ene keer duurt het maar even en de andere keer ben ik mezelf de hele dag kwijt....

Vamperotica, wanneer heb je een afspraak met de vk? Hopelijk snel.

In de 'Ouders van nu' vond ik dit stukje:
Heb je al meerdere depressies gehad, bijvoorbeeld tijdens of na de zwangerschap? Een korte training kan je beschermen tegen een terugval. Tijdens 8 bijeenkomsten leer je je ziekmakende denkpatronen te onderzoeken en de meest hardnekkige daarvan te veranderen. Meer info: c.l.bockting@amc.uva.nl

Ik heb geen idee of iemand hier er iets aan heeft maar ik kwam het tegen. Je weet maar nooit.

*steuntje in de rug voor Vamperotica* Ik heb diep respect voor de moedige stappen die jullie allemaal zetten/gezet hebben om jezelf te helpen. en ook al durf je de ene dag niet, de volgende wel. je kan het!En het is NIET stom, het is SUPERSTOER als je jezelf van je weerbare kant kan laten zien. vind ik dan. zo.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 08:52 schreef vamperotica het volgende:
Ik zou gister eigenlijk de verloskundige gebeld hebben.... Maar ik durfde niet!
Heb geen flauw idee hoe ik duidelijk moet maken hoe ik me voel... Het zijn ook echt "aanvallen" ... De ene keer duurt het maar even en de andere keer ben ik mezelf de hele dag kwijt....

De verloskundige hoort vaker dit soort verhalen, het handige is dus dat ze na een halve zin al begrijpt waar je naartoe wil.

Gewoon op je eerst volgende afspraak ( en als die te ver weg is bel je de assistente "ik wil mijn afspraak graag naar voren schuiven omdat ik wat vragen heb) je probleem op tafel leggen.
Vertel erbij dat je niet weet hoe je het moet brengen, wat je moet zeggen.... en zeg dan gewoon "ik voel mij níet in orde... ik heb héél vervelende buien. Buien die intenser en regelmatiger zijn dan de "gemiddelde" hormonale buien die zwangeren kunnen hebben. Ik heb hulp nodig"

Ik denk zelf dat ze dan vanzelf de juiste vragen weet te stellen waarmee ze de benodigde info uit je krijgt.

Daar zijn ze als het goed is heel handig mee

Succes meid !