LUV Liefdesverhalenforum
Doe mee aan de wedstrijd georganiseerd door NCRV, Sp!ts en FOK! en schrijf hier liefdesverhalen. De wedstrijd loopt van 24 januari tot 14 februari.
Heb hem net ingediend.... moet nog wel goed worden gekeurd. Deze is wel een stuk brutaler dan de Mantel.
.
Ik was weer met iets begonnen maar ik weet niet hoe ik het moet laten eindigen en ik zit nu al over de 550 woorden
Tap tap tap
Ja, dat heb ik ook vaak .. dan weet je het niet meer. Maar ik heb ook vaak dat ik een verhaal van het begin tot het eind voor me zie afrollen en dat zijn naar mijn gevoel vaak de beste.
Maar je moet het gewoon proberen; je hebt tot 9 februari de tijd.
[ Bericht 0% gewijzigd door karin1000 op 29-01-2006 11:04:49 ]
Maar je moet het gewoon proberen; je hebt tot 9 februari de tijd.
[ Bericht 0% gewijzigd door karin1000 op 29-01-2006 11:04:49 ]
Als de winnaars van de verschilende categorieën bekend zijn, dan gaan we stemmen voor het onderwerp. Bij je inzending stuur je namelijk een suggestie mee, en de suggesties van de 3 winnaars worden in stemming gebracht. Na een paar dagen is het nieuwe onderwerp dan bekend.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 23:17 schreef CherryLips het volgende:
[..]
En hoe zit het met stemmen en onderwerpen kiezen etc? Heb je misschien een linkje die ik over het hoofd heb gezien?
*O* De Grote TTK-wedstrijd *O*quote:Op zondag 29 januari 2006 10:35 schreef DaMart het volgende:
[..]
Als de winnaars van de verschilende categorieën bekend zijn, dan gaan we stemmen voor het onderwerp. Bij je inzending stuur je namelijk een suggestie mee, en de suggesties van de 3 winnaars worden in stemming gebracht. Na een paar dagen is het nieuwe onderwerp dan bekend.
Daar staat alles uitgebreid uitgelegd.
Ja, die met de ballen in de bek.
Even wat anders... Gister waren er volgens mij zat verhalen met 4*.... Kijk ik net even.. van de 129 verhalen, zijn er maar liefst 3 die 4* hebben.. De rest van de verhalen komt dus niet eens boven het niveau redelijk uit volgens onze medeschrijvers.. Schrijven we echt zo slecht of vinden we het echt zoveel makkelijker een beoordeling te geven als slecht dan als geweldig, want stel je voor dat het beter scoort dan je eigen verhaal..
In wiens ogen kijk jij voordat je sterft?
Ik heb wel 'goed' gestemd, niet geweldig. Maar ik geef een verhaal ook wel 'matig' als het me niet aanspreekt, terwijl het dan misschien nog best een redelijk verhaal kan zijn. Een verhaal naar beneden stemmen heeft totaal geen zin trouwens, de jury trekt zich hier niets van aan.
Dat is me ook opgevallen. Dat gebeurt inderdaad wel, heb ik wel met andere stemwedstrijden meegemaakt. Beetje flauw, iedereen doet z'n best. Als ik een verhaal slecht vind stem ik niet, als ik het redelijk tot goed vind doe ik dat wel, maar geef er dan ook commentaar bij. Ik moet trouwens nog een behoorlijk aantal verhalen doorlezen en erop stemmen.quote:Op zondag 29 januari 2006 13:16 schreef Here2Stay het volgende:
Even wat anders... Gister waren er volgens mij zat verhalen met 4*.... Kijk ik net even.. van de 129 verhalen, zijn er maar liefst 3 die 4* hebben.. De rest van de verhalen komt dus niet eens boven het niveau redelijk uit volgens onze medeschrijvers.. Schrijven we echt zo slecht of vinden we het echt zoveel makkelijker een beoordeling te geven als slecht dan als geweldig, want stel je voor dat het beter scoort dan je eigen verhaal..
Mijn tweede verhaal staat nu op de site. Blijkbaar vond de eerste stemmer er alleen niet zoveel aan
Maar goed, ik trek me van die stemmen niet al teveel aan. De jury is het belangrijkste.
Maar goed, ik trek me van die stemmen niet al teveel aan. De jury is het belangrijkste.
Mijn tweede verhaal ook ... schaamteloos is de titel.
Vanavond ga ik eens wat verhalen doornemen en stemmen ...
Vanavond ga ik eens wat verhalen doornemen en stemmen ...
Ik heb geen zin om alle verhalen te lezen en te stemmen, en hou ook niet goed bij welke ik wel en niet heb gelezen. Soms klik ik er weer eens eentje aan en ga ik 'm lezen, maar ik lees ook niet alle verhalen uit. Als het me niet grijpt, hou ik op. En dan stem ik ook niet.
quote:DIJKERIG
“Kiss me, please kiss me.”
Ik zing mee met Jeff Buckley, wiens album Grace in mijn stereotoren zit. Ik zing het de kale ruimte in, want ik ben alleen thuis. Aimée is er niet. Ze is drie dagen weg, iets met haar werk. Ik haat vriendinnen die naar het buitenland moeten voor hun werk. Niet dat ik het haar niet gun, maar ik gun het mezelf niet. Voor mijn eigen gemoedsrust moet ze gewoon hier zijn. Zodat ik me niet zo moederziel alleen voel in een schaars verlichte kamer, met Jeff Buckley in de stereo. Dat ik niet de hele avond zit te wachten tot ze eindelijk kan bellen.
Want dat doet ze wel trouw, de schat. Elke avond, rond een uur of elf. Morgen komt ze terug, spreek ik mezelf moed in. Maar ik besef tegelijkertijd dat ik zo ongelooflijk niet productief ben als Aimée niet thuis is. Ik ga overdag naar mijn werk en dan weer naar huis. Normaal gesproken ga ik dan aan de slag. Dan speel ik piano en schrijf ik songs. Elke donderdag repeteren we dan, met de band. Maar zo zonder vriendin in huis komt er niets uit mijn handen. Ja, wat flarden mistroostige pathetiek. Dat is dan ook alles. Je zou er bijna van gaan drinken.
Ik weet al wat Aimée straks gaat vragen, als ze belt. Of ik me nog “Dijkerig” voel. Het is haar term, heeft ze zelf bedacht. Ik vind het wel schattig verzonnen, al haat ik het als ze het zegt. Het komt van De Dijk, die popgroep. Haar favoriete groep. Ik waardeer dat, evenals haar koppigheid hieromtrent. Ik laat haar dagelijks cd’s luisteren van bands en artiesten die ik heb ontdekt en hoewel ze geregeld met een enthousiaste glimlach mee wiegt of neuriet, blijft De Dijk haar favoriete band. Daar ben ik lekker mee. Want dat houdt in dat ik me Dijkerig kan voelen. Dat ik me op momenten als deze helemaal kan herkennen in de tekst van “Als ze er niet is” en dat dat nu juist het laatste is wat ik wil.
Zelf is ze nooit Dijkerig. Dat kan niet, zegt ze, het is alleen voor mannen. Ik geloof er niets van, maar ik laat het maar zo. Als ze dan een keer ons appartement komt binnen stormen, zonder te kloppen, en dan haar schoenen in de hoek schopt, zeg ik maar niks. Want dan glimlacht ze slechts en voedt me met liefde.
Wat me doet beseffen dat ik nog moet eten, zodat ik snel een pizza bestel. De jongen die hem even later komt bezorgen, kijkt me wat meewarig aan. Zou hij zien dat mijn vriendin niet thuis is? Is het zo erg? De telefoon gaat nog lang niet, want het is pas even na zevenen. Liefde is maar lastig.
Onbewust ga ik achter de piano zitten, wachtend op haar telefoontje. Mijn handen spelen doelloos met de toetsen, maar ik ontwaar de tonen die ik al zo vaak heb gehoord. “Een man weet niet wat hij mist”, schiet het door mijn hoofd. Ik moet het maar onder ogen zien, ik ben Dijkerig. Ik zal het haar straks zeggen, maar nu moet ik huilen. Wat kunnen drie dagen toch lang zijn. Ik druk de stereo aan en streel de repeatknop.
“Kiss me, please kiss me.”
ASWH, de trots van de regio
www.thuisuiteten.nl
www.thuisuiteten.nl
Verlijfd
In bed genoot ik stilletjes van het slagen van mijn vooropgezet voornemen. Al weken eerder had ik subtiel geopperd om Nienke eens mee uit te vragen. Dat vond Vera, niets afwetend van mijn gewekte interesse in dat mysterieuze meisje, een goed idee.
“Hoe zit het nou tussen jullie?” Vera keek me vragend en een tikje bedenkelijk aan. “Tussen ons zit het geloof ik wel goed.” Antwoordde ik zelfvoldaan, afgaande op de bijna eindigende nacht van intiem dansen en zoenen. Het had even geduurd voordat we aan elkaar toe durfden te geven, maar daarna waren we met geen machinegeweer meer uiteen te drijven. Toch ging ze met Vera mee naar huis. Jammer. Of juist een goed teken?
De pieker-, peins- en prakkeseer periode was hemel en hel. Verliefd en verward hinkte, stapte, sprong ik door het leven. Ondanks de ongegeneerde aanrakingen van de week daarvoor, durfde ik haar nu nauwelijks meer aan te kijken, laat staan aan te raken.
“De laatste bus is al gegaan.” Bevestigde Nienke wat wij beiden al wisten. We hadden zojuist een film gekeken, met als groot voordeel dat ongemakkelijke stiltes dan niet met woorden dienen te worden opgevuld. Anderzijds is het niet het meest geschikte medium om elkaar beter te leren kennen. Dus wisten we nog steeds enkel dat we elkaar wilden. Bijna formeel en zonder spreken maakten we ons klaar voor de nacht. Als twee planken lagen we onder ieder een eigen deken. “Welterusten..” Fluisterde ik terug.
Terwijl hele volksstammen onder hoogspanning vergaderden in mijn hoofd, gaf ik geen kik. Mijn zintuigen draaiden op volle toeren om iedere wijziging van haar ten opzichte van mij te registreren. Euforie en desillusie namen in razend tempo beurtelings bezit van mijn psyche. “Ze draait zich van me af… Naar me toe? Is dat haar adem?” Mijn hart bonsde bijna uit mijn borst toen het voelen van haar ademtocht waarheid bleek.
Al bijna een uur lang kwamen we millimeter voor millimeter nader tot elkaar, beiden te bedeesd om de eerste stap naar aanraking te zetten. De puurheid, de verlegenheid en de hunkering van twee zielen, wachtend op de doorbreking van een ondefinieerbare afstand, was magisch. Ik tuitte in uiterste voorzichtigheid mijn lippen en voelde de hare. Zij voelde de mijne. Het startsein was gegeven. Onze afzonderlijke gestaltes leken in één klap als een opgeloste puzzel in elkaar te passen. Verstrengelde tongen en lichamen, vermengd zweet en sappen. De endorfine gierde door mijn lijf. Ik gaf me over en genoot.
Feedback is zeer welkom! (Hij is ook een beetje kort als ik het met de andere verhalen vergelijk.)
In bed genoot ik stilletjes van het slagen van mijn vooropgezet voornemen. Al weken eerder had ik subtiel geopperd om Nienke eens mee uit te vragen. Dat vond Vera, niets afwetend van mijn gewekte interesse in dat mysterieuze meisje, een goed idee.
“Hoe zit het nou tussen jullie?” Vera keek me vragend en een tikje bedenkelijk aan. “Tussen ons zit het geloof ik wel goed.” Antwoordde ik zelfvoldaan, afgaande op de bijna eindigende nacht van intiem dansen en zoenen. Het had even geduurd voordat we aan elkaar toe durfden te geven, maar daarna waren we met geen machinegeweer meer uiteen te drijven. Toch ging ze met Vera mee naar huis. Jammer. Of juist een goed teken?
De pieker-, peins- en prakkeseer periode was hemel en hel. Verliefd en verward hinkte, stapte, sprong ik door het leven. Ondanks de ongegeneerde aanrakingen van de week daarvoor, durfde ik haar nu nauwelijks meer aan te kijken, laat staan aan te raken.
“De laatste bus is al gegaan.” Bevestigde Nienke wat wij beiden al wisten. We hadden zojuist een film gekeken, met als groot voordeel dat ongemakkelijke stiltes dan niet met woorden dienen te worden opgevuld. Anderzijds is het niet het meest geschikte medium om elkaar beter te leren kennen. Dus wisten we nog steeds enkel dat we elkaar wilden. Bijna formeel en zonder spreken maakten we ons klaar voor de nacht. Als twee planken lagen we onder ieder een eigen deken. “Welterusten..” Fluisterde ik terug.
Terwijl hele volksstammen onder hoogspanning vergaderden in mijn hoofd, gaf ik geen kik. Mijn zintuigen draaiden op volle toeren om iedere wijziging van haar ten opzichte van mij te registreren. Euforie en desillusie namen in razend tempo beurtelings bezit van mijn psyche. “Ze draait zich van me af… Naar me toe? Is dat haar adem?” Mijn hart bonsde bijna uit mijn borst toen het voelen van haar ademtocht waarheid bleek.
Al bijna een uur lang kwamen we millimeter voor millimeter nader tot elkaar, beiden te bedeesd om de eerste stap naar aanraking te zetten. De puurheid, de verlegenheid en de hunkering van twee zielen, wachtend op de doorbreking van een ondefinieerbare afstand, was magisch. Ik tuitte in uiterste voorzichtigheid mijn lippen en voelde de hare. Zij voelde de mijne. Het startsein was gegeven. Onze afzonderlijke gestaltes leken in één klap als een opgeloste puzzel in elkaar te passen. Verstrengelde tongen en lichamen, vermengd zweet en sappen. De endorfine gierde door mijn lijf. Ik gaf me over en genoot.
Feedback is zeer welkom! (Hij is ook een beetje kort als ik het met de andere verhalen vergelijk.)
Volgens mij zijn de roze verhalen (vergeef me als ik er naast zit) behoorlijk vertegenwoordigd bij de wedstrijd. Las er op de site ook al verschillende..
Zit lekker vaart in het verhaal, itt een eerdere post van mij lees ik hier wel de nodige gevoelens van twijfel terug.. Naar mijn smaak had je de eerste alinea weg mogen laten..
Zit lekker vaart in het verhaal, itt een eerdere post van mij lees ik hier wel de nodige gevoelens van twijfel terug.. Naar mijn smaak had je de eerste alinea weg mogen laten..
In wiens ogen kijk jij voordat je sterft?
Wat bedoel je met roze verhalen?quote:Op zondag 29 januari 2006 19:21 schreef Here2Stay het volgende:
Volgens mij zijn de roze verhalen (vergeef me als ik er naast zit) behoorlijk vertegenwoordigd bij de wedstrijd. Las er op de site ook al verschillende..
Ben dr nog geen een tegengekomen (behalve die van mezelf).quote:Op zondag 29 januari 2006 21:40 schreef Here2Stay het volgende:
[..]
Verhalen over liefde tussen 2 vrouwen/mannen.
Als ik me niet vergis die van Pauline ook en heb er op de site van de wedstrijd verschillende gelezen. Dat bedoelde ik er alleen maar mee. Vind het juist wel een positieve ontwikkeling.
In wiens ogen kijk jij voordat je sterft?
Ah op die manier. Ik denk dat hiervoor hetzelfde geldt als voor treinen, namelijk dat het erg leeft op het moment. Dan wordt er vanzelf over geschreven.quote:Op zondag 29 januari 2006 21:40 schreef Here2Stay het volgende:
[..]
Verhalen over liefde tussen 2 vrouwen/mannen.
