Het grote verhalentopic

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 17:49 schreef amarena het volgende:
@t Tha Erik: complimentje voor je verhaal!!!
De rest overigens ook maar deze springt er voor mij tussen uit.

quote:

Dansen met de dood

Vannacht danste ik met de dood. Niet gifzwart of bloedrood, maar transparant. Twee jaar heb ik niet geslapen. Twee jaar niet gedroomd. Kwam hij me verleiden? Langzaam naderend besefte ik pas wie het was. Dansend vochten we de strijd. Ik heb niet gewonnen. Winnen doe je niet van de dood. Zeker niet ’s nachts.

Zonnige lentegeuren hielpen er niet aan. Net een motorrijbewijs, de wereld aan je voeten op een zondagse morgen. Het bos dat lokt met haar geuren, de zon die uitnodigt met haar lach. Nieuwe spullen, alles veilig. Klaar voor de rest van je leven.
Rustig toerend over de wegen, zoals een echte liefhebber betaamt. Andere rijders groetend, want ‘je hoort erbij’. Een overstekende wandelaar, waarna een nieuwe bocht.

De bocht waar hij jou langzaam naderde. Alleen jij zag hem dansen, niet al die mensen om je heen. De bocht waar ook jij hebt gedanst. De bocht waar niemand weet of je nu echt verloor.

Ik dacht eraan vannacht. Rook de geuren, zag haar lach. Ik danste en doorzag. Waar ik was en waar jij hoorde. De verleiding treft ons allemaal. Er valt niet te kiezen, niet te winnen, maar misschien alleen te verliezen.

Ook vannacht zal ik weer slapen. Vannacht word ik weer ouder. Ouder dan jij ooit geworden bent. Vannacht zal ik dromen van jouw bocht. De bocht waar jij niet verloor. De bocht waar alleen wij verloren. Maar enkel deze nacht.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 20:00 schreef Here2Stay het volgende:
Dank jullie wel.. Geschreven alweer twee jaar geleden, in de nacht dat ik ouder werd dan... Verhaal is dan ook beetje speciaal voor me en was ongetwijfeld een van de zwaarste die ik 'voor mn lol' heb geschreven.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 20:08 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Inderdaad een heftig verhaal.
Erg mooi geschreven.

quote:

Nieuwe liefde

De wind speelde met haar lokken en Inge pakte een elastiekje om ze bij elkaar te binden, hoewel Kevin haar mooier vond met los haar. Twee jaar geleden had ze hem moeten begraven nadat hij was omgekomen bij een auto-ongeluk. Ze kwam nog elke zaterdag naar het strand om hem te herdenken. Ze hadden hier samen in het zand gelegen, weken achter elkaar. Ze liep naar het natte zand vlakbij de zee en schreef zijn naam erin. Ze ging er naast zitten. ‘Kevin, van jou heb ik altijd gehouden. Er is niemand anders in deze wereld die de liefde waard is’, sprak ze tot de zee. Inge was boos geweest op alle mensen sinds één haar liefste had aangereden.

Zelfs haar ouders en vrienden was ze verloren. Zij vonden dat ze door moest gaan met haar leven, maar ze kon het niet. Ze dacht dat mensen geen begrip op konden brengen voor haar situatie. Al twee jaar had ze geen vooruitgang geboekt met haar studie en had ze nergens zin in. Het enige waarmee ze zich bezig hield was Kevin. Nog steeds, en als het aan haar lag zou dat ook zo blijven. Hij mocht niet vergeten worden. Al werd hij alleen door haar onthouden, dan werd hij ten minste niet vergeten.

Ineens kwam er iemand naast haar zitten. Ze schrok en keek opzij. ‘Hoi, wat doe jij hier op deze eenzame dag?’, vroeg hij vriendelijk. ‘Ik rouw.’ Inge was altijd recht voor z’n raap geweest en hier draaide ze ook niet omheen. ‘Om hem.’ Ze wees naar Kevin’s naam, die overspoeld werd door de zee. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij had haar al een tijdje bekeken vanuit de duinen en was betoverd door haar voorkomen. Zij zou ook niets zeggen en dus stelde hij de onvermijdelijke vraag. ‘Wat is er met hem gebeurd?’ ‘Hij is aangereden, twee jaar geleden. Hij was uit geweest en had me gebeld dat hij op weg was naar huis, dus ik wachtte op hem. Tevergeefs.’ Er liep een traan over haar wang.

Voorzichtig kwam hij dichterbij zitten en sloeg hij zijn arm om haar heen. Met zijn wijsvinger veegde hij de traan van haar wang. Ze glimlachte, het was een lief gebaar van hem. Maar hoe kon ze zich nou zo gemakkelijk overgeven aan deze jongen terwijl dit Kevin’s plek was? Ze nam wat afstand. ‘Hé, wat is er?’ Hij reageerde teleurgesteld. ‘Waarom ben je zo lief voor me’, vroeg ze zachtjes, ‘terwijl je me niet eens kent?’ ‘Omdat je het nodig hebt.’

Daar had hij gelijk in. Ze had al lange tijd geen liefde meer gevoeld, behalve in haar herinneringen aan Kevin. Als ze eerlijk tegen zichzelf was, raakten die ook steeds schaarser. Ze had niet meer genoeg aan hem. Maar ze wilde het niet toegeven en ze wilde hem niet loslaten.

Het begon te regenen. ‘Kom, dan gaan we een kopje koffie drinken’, opperde hij. ‘Is goed, eh…’ ‘Sander.’ Inge stond op en liep met hem naar de strandtent. Even keek ze nog achterom. ‘Kevin, het is niet omdat ik niet van jou houd hoor.’ Ze blies een kus richting zijn inmiddels bijna uitgevaagde naam en haalde Sander in, die zijn arm om haar middel legde. Eindelijk weer voelde ze de liefde van binnen én van buiten.

quote:

Melkwitte huid. Talloze sproetjes op haar bovenarmen. Haar kastanjebruine haar wiegde mee op het ritme. Zachtjes heen en weer. Ze zat voorover gebogen, waardoor hij bijna haar gezicht niet kon zien. Maar hij kende het maar al te goed. De sproetjes op de brug van haar neus en haar wangen; sproetjes van de zon. ’s Winters was ze bleek en droeg ze standaard een wollen sjaal, strak om haar hals gebonden. ’s Zomers droeg ze eenvoudige shirts zonder opdruk. Ze leek nooit haar haren te knippen maar haar haarbos werd ook nooit langer. Al die jaren was ze onveranderd gebleven. Ze bond haar haren nooit bijeen in een staart, ze streek ze nooit opzij, achter haar oren, uit haar blikveld. Ze zat standaard voorover gebogen, over één of ander boek over één of andere staatsman of kunstenaar. Vroeger zou hij haar een nerd gevonden hebben. Zo’n meisje die altijd met haar neus in de boeken zat. Een sproetenkop met een opvallende, zwarte bril. Vroeger zou hij haar gepest hebben als ze bij hem in de klas zat. Haar tas uit het raam gooien, de stoffer in haar gezicht zodat ze onder de witte kalkstof zat, haar laten struikelen op de trap, spugen op haar jas. Hij had het maar al te vaak gedaan bij zulke meisjes. Vroeger. En nu keek hij gefascineerd naar haar, naar haar smalle, bleke armen, de versleten spijkerbroek die ze al jaren droeg, de zwarte, met gekleurde verf besmette kisten aan haar kleine voeten.
Hij zag haar bijna elke dag. En in het weekend en tijdens feestdagen dacht hij aan haar. Aan welke nieuwe kleuren ze nu op haar kisten gespetterd zou hebben. Of wat ze nu zat te lezen. Soms vroeg hij zich af of ze echt zo snel en zo veel las. Dan zat ze op maandagochtend een enorme pil over Hitler te lezen, en donderdagmiddag had ze een nieuw boek in haar handen, over Ghandi of Dalí. Ze zat met haar knieën tegen elkaar, het boek op schoot, haar handen om de randen van het boek geklemd, verloren in het verhaal. Hij wist dat ze haar voorhoofd fronste, en dat ze om de paar minuten haar bril omhoog haar neus op duwde voor hij naar beneden viel. Hij wenste dat hij haar naam wist. Hij wenste dat hij het lef had om haar eens aan te spreken. Over het weer, vertragingen, school, kleding, muziek, wat dan ook. ’s Nachts maalden de diverse gespreksonderwerpen door zijn hoofd, en elke ochtend was hij weer vastberaden om haar aan te spreken, of om ook maar even naar haar te glimlachen. Als hij het lef had. Als.
Hij zat enkele stoelen verderop, net zoals zij aan het gangpad. Hij zag alleen de linkerhelft van haar lichaam. De trein ging hevig heen en weer, zoals altijd als hij station Utrecht Centraal binnen reed. Ze sloeg haar boek dicht, stopte het in haar beige schoudertas en stond op. Ze liep niet langs hem heen, ze liep naar de andere uitgang. Hij volgde haar, stond achter haar, rook haar haren, en was bang dat zij zijn adem in haar nek zou voelen. Even keek ze opzij. ‘Hey,’ fluisterde ze zachtjes en verlegen toen ze hem achter zich zag staan. De deuren openden, ze hupte de trein uit, haar haren opgetild door de wind.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 23:10 schreef CherryLips het volgende:

[..]

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 01:21 schreef p-etr-a het volgende:
Ik had ook een idee daarvoor inderdaad, zelfs uitgewerkt. Maar ik heb het weggegooid omdat er op die site al best veel over de trein staan. Maar ik vind het met die van CherryLips nog meevallen (niet het hele verhaal ademt trein, alleen aan het eind wordt dat duidelijk).

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 01:21 schreef p-etr-a het volgende:
Ik had ook een idee daarvoor inderdaad, zelfs uitgewerkt. Maar ik heb het weggegooid omdat er op die site al best veel over de trein staan. Maar ik vind het met die van CherryLips nog meevallen (niet het hele verhaal ademt trein, alleen aan het eind wordt dat duidelijk).

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 11:49 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Ik vind de mijne ook niet bijster origineel, dus ik denk niet dat ik hem instuur. Even wachten tot ik weer iets van een ingeving krijg ofzo.

quote:

‘Vind je me mooi?’
Het was weer zover. Voor de afgelopen paar weken vroeg ze alleen nog maar die ene vraag. Het draaide om haar, alles draaide om haar. Ze was het middelpunt van haar eigen wereld.
‘Ja, natuurlijk vind ik je mooi. Dat heb ik altijd gevonden.’ Dat was het enige antwoord waar ze tevreden mee was. Als je niks zei, of te lang wachtte riskeerde je een enorme woede-uitbarsting.
‘Wat vind je mooi aan me?’ Ze keek me met doordringende ogen aan. Die prachtige ogen, waar ik meteen op gevallen was, vanaf het moment dat ik haar zag.
‘Alles is mooi aan je. Je prachtige ogen. Je volle haren, je lichaam. Alles.’ Ik loog niet. Ze was ook mooi. Ik hield nog van haar. Zij, mijn enige echte liefde.
Hoe vaak had ik niet gedacht om er een punt achter te zetten. Het was te veel moeite. Steeds maar weer hetzelfde gesprek. Alles draaide om haar. Elke dag ging ik naar haar toe, hopend op enige verbetering, maar het werd steeds erger. Alsof ze steeds meer in zichzelf keerde.
De verplegers zeiden dat ze soms uren voor de spiegel stond. Dat ze niet wilde eten, omdat ze dan weg moest van die spiegel. Maar ik kon haar niet in de steek laten. Ze was zo perfect. Mijn zielsverwant.
Het begon allemaal een paar weken terug. Ik werd wakker en zag dat ze niet meer in bed lag. Ik liep naar de badkamer en daar vond ik haar. Als een bezetene was ze haar aan het knippen. Lange gouden lokken lagen in de wastafel. Ze knipte in haar vingers, maar dat leek geen pijn te doen. De hele tijd bleef ze maar één zin zeggen. ‘Ik ben niet mooi. Ik ben niet mooi. Ik ben niet mooi.’ De hele tijd, aan een stuk door.
Toen heb ik haar vastgepakt en meegenomen naar de auto. We zijn meteen naar het ziekenhuis gereden. Ze werd snel behandeld, en er werd een psycholoog bijgehaald. Een bepaalde vorm van depressiviteit, zeiden ze, ze moest meteen in de psychiatrische afdeling opgenomen worden.
Vanaf dat moment ging het alleen maar bergafwaarts. Soms moest ze in een dwangbuis, zodat ze haar eigen haren er niet uittrok.
Ik had geen idee wat ik hier mee aanmoest, ik wist alleen dat ik haar niet kwijt wilde. Nooit. Ondanks dat werd mijn hoop op verbetering met de dag minder. In het begin vroeg ze soms ook nog hoe het met mij ging, daar was nu geen sprake meer van.
‘Vind je me mooi?’ vroeg ze weer. Ze was nu al vergeten dat ze het een paar minuten geleden ook nog gevraagd had.
‘Ja,’ zei ik kortaf. Mijn verdriet kwam opzetten. Ik moest moeite doen om mijn tranen binnen te houden. Net op het moment dat het me begon te dagen dat hier geen einde zou komen zei ze iets wat mijn leven weer zou veranderen.
‘Ik vind jou ook mooi.’

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 12:35 schreef Tha_Erik het volgende:
Bedankt!

Ik zou het niet echt leuk vinden als ze alleen de verhalen lezen met de meeste stemmen, want dat is gewoon oneerlijk. Ten eerste omdat het stemmen niet eerlijk gaat; je kan vaker stemmen dan één keer soms.
En ten tweede omdat dan degene met meer vrienden ook een grotere kans heeft.