Dankjewel .quote:Op vrijdag 27 januari 2006 17:49 schreef amarena het volgende:
@t Tha Erik: complimentje voor je verhaal!!!
De rest overigens ook maar deze springt er voor mij tussen uit.
quote:Dansen met de dood
Vannacht danste ik met de dood. Niet gifzwart of bloedrood, maar transparant. Twee jaar heb ik niet geslapen. Twee jaar niet gedroomd. Kwam hij me verleiden? Langzaam naderend besefte ik pas wie het was. Dansend vochten we de strijd. Ik heb niet gewonnen. Winnen doe je niet van de dood. Zeker niet ’s nachts.
Zonnige lentegeuren hielpen er niet aan. Net een motorrijbewijs, de wereld aan je voeten op een zondagse morgen. Het bos dat lokt met haar geuren, de zon die uitnodigt met haar lach. Nieuwe spullen, alles veilig. Klaar voor de rest van je leven.
Rustig toerend over de wegen, zoals een echte liefhebber betaamt. Andere rijders groetend, want ‘je hoort erbij’. Een overstekende wandelaar, waarna een nieuwe bocht.
De bocht waar hij jou langzaam naderde. Alleen jij zag hem dansen, niet al die mensen om je heen. De bocht waar ook jij hebt gedanst. De bocht waar niemand weet of je nu echt verloor.
Ik dacht eraan vannacht. Rook de geuren, zag haar lach. Ik danste en doorzag. Waar ik was en waar jij hoorde. De verleiding treft ons allemaal. Er valt niet te kiezen, niet te winnen, maar misschien alleen te verliezen.
Ook vannacht zal ik weer slapen. Vannacht word ik weer ouder. Ouder dan jij ooit geworden bent. Vannacht zal ik dromen van jouw bocht. De bocht waar jij niet verloor. De bocht waar alleen wij verloren. Maar enkel deze nacht.
Inderdaad een heftig verhaal.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 20:00 schreef Here2Stay het volgende:
Dank jullie wel.. Geschreven alweer twee jaar geleden, in de nacht dat ik ouder werd dan... Verhaal is dan ook beetje speciaal voor me en was ongetwijfeld een van de zwaarste die ik 'voor mn lol' heb geschreven.
Zag net dat jij verhaal van de dag bent, heb ik dat juist? Tof, gefeliciteerd! Mooi verhaal, dus kan em er helemaal in vinden!quote:Op vrijdag 27 januari 2006 20:08 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Inderdaad een heftig verhaal.
Erg mooi geschreven.
quote:Nieuwe liefde
De wind speelde met haar lokken en Inge pakte een elastiekje om ze bij elkaar te binden, hoewel Kevin haar mooier vond met los haar. Twee jaar geleden had ze hem moeten begraven nadat hij was omgekomen bij een auto-ongeluk. Ze kwam nog elke zaterdag naar het strand om hem te herdenken. Ze hadden hier samen in het zand gelegen, weken achter elkaar. Ze liep naar het natte zand vlakbij de zee en schreef zijn naam erin. Ze ging er naast zitten. ‘Kevin, van jou heb ik altijd gehouden. Er is niemand anders in deze wereld die de liefde waard is’, sprak ze tot de zee. Inge was boos geweest op alle mensen sinds één haar liefste had aangereden.
Zelfs haar ouders en vrienden was ze verloren. Zij vonden dat ze door moest gaan met haar leven, maar ze kon het niet. Ze dacht dat mensen geen begrip op konden brengen voor haar situatie. Al twee jaar had ze geen vooruitgang geboekt met haar studie en had ze nergens zin in. Het enige waarmee ze zich bezig hield was Kevin. Nog steeds, en als het aan haar lag zou dat ook zo blijven. Hij mocht niet vergeten worden. Al werd hij alleen door haar onthouden, dan werd hij ten minste niet vergeten.
Ineens kwam er iemand naast haar zitten. Ze schrok en keek opzij. ‘Hoi, wat doe jij hier op deze eenzame dag?’, vroeg hij vriendelijk. ‘Ik rouw.’ Inge was altijd recht voor z’n raap geweest en hier draaide ze ook niet omheen. ‘Om hem.’ Ze wees naar Kevin’s naam, die overspoeld werd door de zee. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij had haar al een tijdje bekeken vanuit de duinen en was betoverd door haar voorkomen. Zij zou ook niets zeggen en dus stelde hij de onvermijdelijke vraag. ‘Wat is er met hem gebeurd?’ ‘Hij is aangereden, twee jaar geleden. Hij was uit geweest en had me gebeld dat hij op weg was naar huis, dus ik wachtte op hem. Tevergeefs.’ Er liep een traan over haar wang.
Voorzichtig kwam hij dichterbij zitten en sloeg hij zijn arm om haar heen. Met zijn wijsvinger veegde hij de traan van haar wang. Ze glimlachte, het was een lief gebaar van hem. Maar hoe kon ze zich nou zo gemakkelijk overgeven aan deze jongen terwijl dit Kevin’s plek was? Ze nam wat afstand. ‘Hé, wat is er?’ Hij reageerde teleurgesteld. ‘Waarom ben je zo lief voor me’, vroeg ze zachtjes, ‘terwijl je me niet eens kent?’ ‘Omdat je het nodig hebt.’
Daar had hij gelijk in. Ze had al lange tijd geen liefde meer gevoeld, behalve in haar herinneringen aan Kevin. Als ze eerlijk tegen zichzelf was, raakten die ook steeds schaarser. Ze had niet meer genoeg aan hem. Maar ze wilde het niet toegeven en ze wilde hem niet loslaten.
Het begon te regenen. ‘Kom, dan gaan we een kopje koffie drinken’, opperde hij. ‘Is goed, eh…’ ‘Sander.’ Inge stond op en liep met hem naar de strandtent. Even keek ze nog achterom. ‘Kevin, het is niet omdat ik niet van jou houd hoor.’ Ze blies een kus richting zijn inmiddels bijna uitgevaagde naam en haalde Sander in, die zijn arm om haar middel legde. Eindelijk weer voelde ze de liefde van binnen én van buiten.
quote:Melkwitte huid. Talloze sproetjes op haar bovenarmen. Haar kastanjebruine haar wiegde mee op het ritme. Zachtjes heen en weer. Ze zat voorover gebogen, waardoor hij bijna haar gezicht niet kon zien. Maar hij kende het maar al te goed. De sproetjes op de brug van haar neus en haar wangen; sproetjes van de zon. ’s Winters was ze bleek en droeg ze standaard een wollen sjaal, strak om haar hals gebonden. ’s Zomers droeg ze eenvoudige shirts zonder opdruk. Ze leek nooit haar haren te knippen maar haar haarbos werd ook nooit langer. Al die jaren was ze onveranderd gebleven. Ze bond haar haren nooit bijeen in een staart, ze streek ze nooit opzij, achter haar oren, uit haar blikveld. Ze zat standaard voorover gebogen, over één of ander boek over één of andere staatsman of kunstenaar. Vroeger zou hij haar een nerd gevonden hebben. Zo’n meisje die altijd met haar neus in de boeken zat. Een sproetenkop met een opvallende, zwarte bril. Vroeger zou hij haar gepest hebben als ze bij hem in de klas zat. Haar tas uit het raam gooien, de stoffer in haar gezicht zodat ze onder de witte kalkstof zat, haar laten struikelen op de trap, spugen op haar jas. Hij had het maar al te vaak gedaan bij zulke meisjes. Vroeger. En nu keek hij gefascineerd naar haar, naar haar smalle, bleke armen, de versleten spijkerbroek die ze al jaren droeg, de zwarte, met gekleurde verf besmette kisten aan haar kleine voeten.
Hij zag haar bijna elke dag. En in het weekend en tijdens feestdagen dacht hij aan haar. Aan welke nieuwe kleuren ze nu op haar kisten gespetterd zou hebben. Of wat ze nu zat te lezen. Soms vroeg hij zich af of ze echt zo snel en zo veel las. Dan zat ze op maandagochtend een enorme pil over Hitler te lezen, en donderdagmiddag had ze een nieuw boek in haar handen, over Ghandi of Dalí. Ze zat met haar knieën tegen elkaar, het boek op schoot, haar handen om de randen van het boek geklemd, verloren in het verhaal. Hij wist dat ze haar voorhoofd fronste, en dat ze om de paar minuten haar bril omhoog haar neus op duwde voor hij naar beneden viel. Hij wenste dat hij haar naam wist. Hij wenste dat hij het lef had om haar eens aan te spreken. Over het weer, vertragingen, school, kleding, muziek, wat dan ook. ’s Nachts maalden de diverse gespreksonderwerpen door zijn hoofd, en elke ochtend was hij weer vastberaden om haar aan te spreken, of om ook maar even naar haar te glimlachen. Als hij het lef had. Als.
Hij zat enkele stoelen verderop, net zoals zij aan het gangpad. Hij zag alleen de linkerhelft van haar lichaam. De trein ging hevig heen en weer, zoals altijd als hij station Utrecht Centraal binnen reed. Ze sloeg haar boek dicht, stopte het in haar beige schoudertas en stond op. Ze liep niet langs hem heen, ze liep naar de andere uitgang. Hij volgde haar, stond achter haar, rook haar haren, en was bang dat zij zijn adem in haar nek zou voelen. Even keek ze opzij. ‘Hey,’ fluisterde ze zachtjes en verlegen toen ze hem achter zich zag staan. De deuren openden, ze hupte de trein uit, haar haren opgetild door de wind.
Hey, ik had ook al een idee voor een treinliefdesverhaal!quote:
Ik heb net nog wat verhalen zitten bekijken en er staat inderdaad vrij veel treinverkeer tussen.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 01:21 schreef p-etr-a het volgende:
Ik had ook een idee daarvoor inderdaad, zelfs uitgewerkt. Maar ik heb het weggegooid omdat er op die site al best veel over de trein staan. Maar ik vind het met die van CherryLips nog meevallen (niet het hele verhaal ademt trein, alleen aan het eind wordt dat duidelijk).
Ik vind de mijne ook niet bijster origineel, dus ik denk niet dat ik hem instuur. Even wachten tot ik weer iets van een ingeving krijg ofzo.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 01:21 schreef p-etr-a het volgende:
Ik had ook een idee daarvoor inderdaad, zelfs uitgewerkt. Maar ik heb het weggegooid omdat er op die site al best veel over de trein staan. Maar ik vind het met die van CherryLips nog meevallen (niet het hele verhaal ademt trein, alleen aan het eind wordt dat duidelijk).
Waarom zou je hem niet insturen? Je verliest er niets mee.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 11:49 schreef CherryLips het volgende:
[..]
Ik vind de mijne ook niet bijster origineel, dus ik denk niet dat ik hem instuur. Even wachten tot ik weer iets van een ingeving krijg ofzo.
En titels zijn niet leuk om te bedenken .quote:‘Vind je me mooi?’
Het was weer zover. Voor de afgelopen paar weken vroeg ze alleen nog maar die ene vraag. Het draaide om haar, alles draaide om haar. Ze was het middelpunt van haar eigen wereld.
‘Ja, natuurlijk vind ik je mooi. Dat heb ik altijd gevonden.’ Dat was het enige antwoord waar ze tevreden mee was. Als je niks zei, of te lang wachtte riskeerde je een enorme woede-uitbarsting.
‘Wat vind je mooi aan me?’ Ze keek me met doordringende ogen aan. Die prachtige ogen, waar ik meteen op gevallen was, vanaf het moment dat ik haar zag.
‘Alles is mooi aan je. Je prachtige ogen. Je volle haren, je lichaam. Alles.’ Ik loog niet. Ze was ook mooi. Ik hield nog van haar. Zij, mijn enige echte liefde.
Hoe vaak had ik niet gedacht om er een punt achter te zetten. Het was te veel moeite. Steeds maar weer hetzelfde gesprek. Alles draaide om haar. Elke dag ging ik naar haar toe, hopend op enige verbetering, maar het werd steeds erger. Alsof ze steeds meer in zichzelf keerde.
De verplegers zeiden dat ze soms uren voor de spiegel stond. Dat ze niet wilde eten, omdat ze dan weg moest van die spiegel. Maar ik kon haar niet in de steek laten. Ze was zo perfect. Mijn zielsverwant.
Het begon allemaal een paar weken terug. Ik werd wakker en zag dat ze niet meer in bed lag. Ik liep naar de badkamer en daar vond ik haar. Als een bezetene was ze haar aan het knippen. Lange gouden lokken lagen in de wastafel. Ze knipte in haar vingers, maar dat leek geen pijn te doen. De hele tijd bleef ze maar één zin zeggen. ‘Ik ben niet mooi. Ik ben niet mooi. Ik ben niet mooi.’ De hele tijd, aan een stuk door.
Toen heb ik haar vastgepakt en meegenomen naar de auto. We zijn meteen naar het ziekenhuis gereden. Ze werd snel behandeld, en er werd een psycholoog bijgehaald. Een bepaalde vorm van depressiviteit, zeiden ze, ze moest meteen in de psychiatrische afdeling opgenomen worden.
Vanaf dat moment ging het alleen maar bergafwaarts. Soms moest ze in een dwangbuis, zodat ze haar eigen haren er niet uittrok.
Ik had geen idee wat ik hier mee aanmoest, ik wist alleen dat ik haar niet kwijt wilde. Nooit. Ondanks dat werd mijn hoop op verbetering met de dag minder. In het begin vroeg ze soms ook nog hoe het met mij ging, daar was nu geen sprake meer van.
‘Vind je me mooi?’ vroeg ze weer. Ze was nu al vergeten dat ze het een paar minuten geleden ook nog gevraagd had.
‘Ja,’ zei ik kortaf. Mijn verdriet kwam opzetten. Ik moest moeite doen om mijn tranen binnen te houden. Net op het moment dat het me begon te dagen dat hier geen einde zou komen zei ze iets wat mijn leven weer zou veranderen.
‘Ik vind jou ook mooi.’
Volgens mij kijken ze pas naar de stemmen als ze er zelf niet meer uitkomen. Dat deden ze tenminste met de kerstverhalenwedstrijd. Overigens vraag ik mij af of de verhalen van de dag een grotere kans maken bij de jury dan andere verhalen?quote:Op zaterdag 28 januari 2006 12:35 schreef Tha_Erik het volgende:
Bedankt!
Ik zou het niet echt leuk vinden als ze alleen de verhalen lezen met de meeste stemmen, want dat is gewoon oneerlijk. Ten eerste omdat het stemmen niet eerlijk gaat; je kan vaker stemmen dan één keer soms.
En ten tweede omdat dan degene met meer vrienden ook een grotere kans heeft.
"Als een bezetene was ze haar aan het knippen."quote:Op zaterdag 28 januari 2006 12:26 schreef Tha_Erik het volgende:
Ik heb weer een verhaal afgerond. Oordeel niet te hard .
[..]
En titels zijn niet leuk om te bedenken .
quote:Op zaterdag 28 januari 2006 12:48 schreef p-etr-a het volgende:
Haha ja. Ik heb net op 'geweldig' gestemd bij mijn verhaal zodat het wat hoger in de lijst komt als je sorteert op waardering. Misschien gaan dan meer mensen het lezen. Het is te hopen.
Wat geeft dat nou?quote:
Ja, en ik heb het een paar minuten geleden ingezonden . Nja, misschien lezen ze er wel overheen...quote:Op zaterdag 28 januari 2006 13:06 schreef Biancavia het volgende:
[..]
"Als een bezetene was ze haar aan het knippen."
Dat moet denk ik 'haar haar' zijn?
quote:Jouw liefde, mijn verdriet
In gedachten praat ik tegen je, hoewel ik weet dat er geen antwoord meer zal komen. Ik wist dat dit moment zou komen, maar toch heb ik me niet kunnen voorbereiden op de diepe pijn die ik nu voel.
Mijn avonddienst was net begonnen toen jij een paar maanden geleden werd binnengebracht. Vanaf het ogenblik dat je wakker werd en mij aankeek had ik een zwak voor je. Niet uit medelijden, want zielig was je niet. Je was geen patiënt, je was meer een tijdelijke bezoeker.
Ik bewonderde de kracht waarmee je omging met de wetenschap dat jouw leven geen toekomst meer zou hebben.
Vaak zocht ik je nog even op na mijn dienst, hoewel ik wist dat ik eigenlijk afstand moest houden, zoals ik tijdens mijn opleiding had geleerd. Professioneel blijven, nabijheid bieden terwijl je afstand bewaart en je niet laten leiden door je gevoelens.
Voor jou was er echter geen tijd om er omheen te draaien, dus toen ik die avond bij je op bed ging zitten hees je jezelf overeind en je kuste me op mijn mond. Mijn gevoelens overspoelden mijn verstand als een vloedgolf en zonder na te denken beantwoordde ik jouw kus.
Vanaf dat moment ben ik gestopt met het gevecht tegen de gevoelens die ik had. Samen met het verdriet om jouw ziekte werd mijn liefde voor jou steeds groter en ik begon van je te houden.
Jij was het die mij troostte als ik huilde om jouw ziekte. Als ik boos was op de oneerlijkheid van het leven maakte je me aan het lachen en als ik onzeker was over wat er met jou zou gebeuren stelde jij me op mijn gemak.
Het verleden is voorbij, vertelde jij me, en de toekomst moet nog komen. Voor jou bestond alleen nog maar het heden en dat was waar jij de kracht vandaan haalde om ondanks je pijn nog te kunnen genieten van wat je had.
Hoewel het elke dag moeilijker werd voor jou, leek je steeds sterker te worden. Je leefde voor het moment dat er was en je had geen angst, of je liet het nooit merken.
Jouw positieve instelling, voor mij zo onbegrijpelijk, gaf mij ook de energie om te kunnen genieten van de bijzondere momenten die wij samen beleefd hebben.
Nu ben ik weer bij je, maar jij bent weg.
Zachtjes druk ik mijn vingers op jouw lippen, dit is mijn afscheidskus voor jou. Mijn tranen veeg ik niet weg, want ik besef dat er geen leven zonder dood bestaat. Zonder ziekte zouden we geen gezondheid kennen en zonder mijn verdriet had ik nooit het geluk van jouw liefde kunnen ervaren.
De pijn die ik voel zal niet verdwijnen, maar ik weet dat het zal slijten en later, veel later, zal ik zonder tranen en met een glimlach terug kunnen denken aan wat jij mij gegeven hebt.
Persoonlijk vind ik het niet zo mooi als een zin loopt als haar haar.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 13:22 schreef Tha_Erik het volgende:
[..]
Ja, en ik heb het een paar minuten geleden ingezonden . Nja, misschien lezen ze er wel overheen...
Zorg ervoor dat je in ieder geval de eerste zin pakkend is. Of de eerste twee zinnen. Stop er een verwijzing in naar wat er nog gaat komen, zodat je mensen nieuwsgierig maakt.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 13:31 schreef Eveli het volgende:
Mijn verhaal komt nogal traag op gang.
quote:Perfect koppel
Ik ken het perfect koppel. Alweer twee jaar samen, met de nodige conflicten, maar nog veel meer momenten om het goed te maken. Hij is rustig, attent en aanhankelijk. Zij gedraagt zich als een diva, veeleisend en ongebonden. Hij verdenkt haar van het hebben van ADHD. Hij is een allochtoon, soms komt zijn Spaanse temperament naar boven als zij het echt te bont maakt. Zij is een geboren Drentse en nog druk bezig haar grenzen te verkennen.
Ze vullen elkaar perfect aan. Hij werkt met zijn ogen en neus, zij verdient de kost met haar oren. Hij heeft een sporthart, maar is toch te dik. Zij zeurt dat hij meer moet bewegen en blijft hem met conditie en zelfs snelheid voor.
Ik kan ze niet meer pesten door grapjes te maken over hun flaporen. Allebei hebben ze er last van en ze zijn zo groot, dat ik ze wel eens vastpak. Soms vind ik het vreselijk jammer dat ze geen kindjes kunnen krijgen. Afgezien van die flaporen, zouden het zeker weten prachtbaby’s worden.
Natuurlijk zitten ze elkaar wel eens in de weg. Hij wil slapen, zij wil actie. Hij wil weer slapen, maar zij snurkt te hard. Hij wil wederom slapen, maar zij heeft alle dekens ingepikt. ’s Ochtends wil hij wat gaan ondernemen, maar zij wil slapen.
Wat uitjes betreft, zitten ze wel op één lijn. Ze houden nogal van de natuur en kunnen geen genoeg krijgen van bossen, stranden of gewoon het park vlakbij. De sneeuw is om eindeloos met elkaar in te spelen, de zon om stilletjes van te genieten.
En ik? Ik bewonder ze elke dag. Help ze gezond te blijven en ruim alle rotzooi op die zij laten liggen. Hij verhaart vreselijk en zij vernielt m’n interieur.
Ja dat had ik eerst al wel in gedachten, maar ik vond het niet zo bij de rest van het verhaal passen. Daar moet ik dus nog maar even wat op bedenken.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 13:44 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Zorg ervoor dat je in ieder geval de eerste zin pakkend is. Of de eerste twee zinnen. Stop er een verwijzing in naar wat er nog gaat komen, zodat je mensen nieuwsgierig maakt.
quote:
In elk geval verhaal van de dag!quote:Op zaterdag 28 januari 2006 13:22 schreef Tha_Erik het volgende:
[..]
Ja, en ik heb het een paar minuten geleden ingezonden . Nja, misschien lezen ze er wel overheen...
Mijn verhalen zijn telkens minstens 100 woorden te lang. Gewoon doortypen, als je het af hebt zie je wel waar je er dingen uit kunt halen. Succes!quote:Op zaterdag 28 januari 2006 14:14 schreef Eveli het volgende:
En het wordt veel te lang.
Je schrijfstijl is niet erg verhalend. Ik bedoel dat ik meer het idee heb dat ik een verslag van een gebeurtenis zit te lezen dan dat het een verhaal is.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 13:34 schreef Triggershot het volgende:
Led niejt ob de spelvauten Aup..
Het was vrijdagavond, morgen zou Samantha haar eerste opdracht uitvoeren als stewardesse voor KLM, haar vriendje had er een naar gevoel over en vroeg haar het af te zeggen.
Mijn verhalen zijn te kort. Mijn laatste ingestuurde verhaal was maar bijna 500 woorden. (en toch nog verhaal van de dag geworden )quote:Op zaterdag 28 januari 2006 14:26 schreef p-etr-a het volgende:
[..]
Mijn verhalen zijn telkens minstens 100 woorden te lang. Gewoon doortypen, als je het af hebt zie je wel waar je er dingen uit kunt halen. Succes!
Beter te kort dan te lang!quote:Op zaterdag 28 januari 2006 14:30 schreef Tha_Erik het volgende:
[..]
Mijn verhalen zijn te kort. Mijn laatste ingestuurde verhaal was maar bijna 500 woorden. (en toch nog verhaal van de dag geworden )
nou, dan kan ik 't ookquote:Op zaterdag 28 januari 2006 14:21 schreef p-etr-a het volgende:
[..]
Ik vind het jammer dat het zo weinig gelezen wordt, misschien dat er zo meer mensen zijn die het aanklikken. Een beetje vals is het wel van me maar ik hoop het toch.
Kwaliteit staat los van kwantiteit. Er zijn ook wel verhalen die denk ik maar 300 of 400 woorden zijn. Ik zou willen dat mijn verhaal eens af was in 300 woorden, dan kon ik misschien nog wat beschrijvingen toevoegen. Maar het komt iedere keer weer neer op schrappen.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 14:30 schreef Tha_Erik het volgende:
[..]
Mijn verhalen zijn te kort. Mijn laatste ingestuurde verhaal was maar bijna 500 woorden. (en toch nog verhaal van de dag geworden )
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |