Nog één, voor het pseudoniem Luc Kieluuk:
quote:
KALVERLIEFDE
Zenuwachtig keek Nina op haar horloge. Het was twee uur, het zou nu gaan beginnen. Ze tekende hartjes en vlinders in haar Oilily-agenda en droomde weg. De geschiedenisles kon haar niet boeien, zeker nu niet meer. Ze kon alleen maar denken aan Kevin, wiens naam ze in haar ronde, typerend voor middelbare schoolmeisjes, handschrift in haar agenda zette. Net wat links onder het hartje. Ze merkte dat Ilona naast haar zat te kijken, maar die wist het toch al lang en begreep het wel.
Het was namelijk Valentijnsdag en dan werden er op school rozen uitgedeeld. Die kon je enkele weken van tevoren bestellen en laten voorzien van een kaartje. Mocht ook anoniem natuurlijk. Voor slechts twee euro werd die roos dan op 14 februari bezorgd bij je “geheime” liefde. Dat het grootste deel van het geld gebruikt werd om de schoolkas te spekken, dat had Nina nog niet door. Ze was nog maar net veertien, nog onbedorven en volledig verstrekt in het web van de romantiek. Zij had een roos gekocht, voor Kevin natuurlijk. Maar hij ook voor haar?
Dat zou ze spoedig weten. Ze speelde wat met haar staartjes, terwijl ze de klok scherp in de gaten hield. Tussen twee en drie werden de rozen bezorgd, dat was traditie. Wat was ze als brugklasmeisje geïmponeerd geweest door al die mooie meiden uit de examenklassen, die met bossen vol rozen naar huis gingen op een dag als deze. Zou haar tijd ook vanzelf komen? Ze hoopte maar van wel. Kevin had haar wel gezoend in het fietsenhok, vorige week, dus ze zag kansen. Ze keek op haar mobieltje, maar had geen nieuwe berichten. Allemaal stiekem natuurlijk, de leraar mocht niks merken.
Het uur gleed echter voorbij en Nina werd steeds zenuwachtiger. Ze kreeg er een beetje buikpijn van. Zou ze nou een roos krijgen? Hij had het zelfs met zijn tong mogen doen, Kevin uit HAVO 3. Dan heb je toch ongeveer verkering en kan er een roos er toch wel vanaf? Ze begon echter steeds meer te vrezen dat ze ook dit jaar roosloos zou blijven. Ze zag de film van de belevenissen in het fietsenhok nog eens voor haar ogen voorbijtrekken. Ze voelde de malende tong van Kevin weer. Beetje vreemd, maar best lekker.
Het werd drie uur en verdrietig liep Nina het lokaal uit. Even hoopte ze dat Kevin daar zou staan, met een mooie roos. Maar nee, nergens een spoor van haar Grote Liefde. Ook niet in het fietsenhok. Vechtend tegen de tranen stampte ze op de pedalen van haar paars gespoten meisjesfiets. Ze gooide die neer, liep haar huis binnen en zei snikkend tegen haar moeder: “Ik heb geen roos!” Haar moeder knikte begrijpend en zei: “Dat heb je met Head & Shoulders.”
Niet veel later stapte Nina de studio uit. De regisseur had haar acteerwerk geprezen en beloofd dat hij aan haar zou denken als hij weer een meisje van veertien nodig had in een reclamespotje. Nina voelde de biljetten branden in haar broekzak. Ze kocht een bos rozen op de markt. Voor haar moeder, die haar gewezen had op de advertentie. Veertien was ze en nu al verloren voor de romantiek. Eeuwig zonde.