Het grote verhalentopic

quote:

Sterker dan dit

Kijk niet naar me. Bewaar die laatste blik voor een andere keer. Je bent al even wakker. Ik betrap je erop dat je naar me hebt liggen kijken. Je ogen zijn slaperig maar je mond vertoont een vermoeide glimlach. Hoe heerlijk moet het zijn om met een glimlach wakker te worden. Ik draai de dekens om ons heen en negeer hiermee het ochtendlicht. Ik negeer het getsjirp van musjes op het balkon en het liederlijke gezang van merels in de bomen. Het is nog geen ochtend. Kus me nog één keer. Nog twee keer. Druk je lichaam nog één keer tegen me aan. Begraaf je gezicht in mijn haar. Toe dan.
Maar je gooit de dekens van ons af en de kou van de kamer komt me tegemoet. Zeg alsjeblieft niets zoals je daar op de bedrand zit. Je wrijft in je gezicht. Neem nog geen afscheid, wacht nog heel even. Ik blijf in ontkenning op mijn buik in bed liggen. Je zit daar met je rug naar me toe, klaar voor de dag, benieuwd naar wat komen zal, en ik leg mijn koude hand tegen je onderrug. Je draait je onmiddellijk om, geschrokken, maar al snel vertrekken je lippen in een grijns. Ik kom overeind en ga naast je op het bed zitten.
Draai nog één keer krulletjes in mijn haar. Kietel me nog één keer. Maar kijk me niet meer zo aan, met je bedroefde maar opgewonden blik. Ik wil het niet weten.
Nog één keer glijdt je vingertip langs mijn kin. Nog één keer streel je mijn lippen, maar kus je me niet. Je plaagt me. Ik lieg als je vraagt of ik goed geslapen heb. Je hebt niet gemerkt dat ik urenlang heb liggen woelen. Ik bereid me al weken voor op het ontwaken in een leeg, koud bed. Met onbeslapen kussens. En jij, jij zal ver van hier zijn, omringd door anderen en mij al snel vergeten zijn. Je probeert me gerust te stellen en ik hou me sterk. Ik kijk naar het litteken op je sleutelbeen. Ik kus het nog één keer. Je krijgt kippenvel en kijkt naar me. Ik wil niet dat je me zo aankijkt. Bewaar het afscheid, alsjeblieft. Nog eventjes doen alsof we de hele dag zo kunnen blijven zitten, samen op bed, badend in de koude ochtendzon. En ik leg mijn hoofd tegen je schouder en huil. Ik kan je niet verbieden te gaan. Ik heb het ook niet geprobeerd. Want wie ben ik.
Je houdt mijn gezicht in je handen. Onderweg in de auto hebben we geen woord gewisseld. Ik hou je autosleutels als een talisman in mijn vuist geklemd. Ik moet nu alleen naar huis. Je kust me op mijn voorhoofd, mijn wangen, mijn oogleden, mijn kin. Je kust mijn tranen weg. Mijn lichaam trilt, van woede, verdriet, angst, maar ik ben sterker dan dit. Ik laat me niet kennen. Nu mag je afscheid nemen. Je kijkt me aan, je streelt mijn haren, er verschijnen tranen in je ooghoeken. Ik vang er één op je wang, net op tijd. Ik glimlach. Ik kus je op je lippen. En je kijkt naar me, somber. We zwaaien niet naar elkaar als je de hoek om loopt. Dit afscheid zonder woorden is geen afscheid. Tot volgend jaar.

quote:

Door de maag

Zuchtend keek Janine naar Tom, die tegenover haar aan de tafel zat. Tweeëndertig jaar was ze, en de biologische klok tikte door. De ware had ze echter nog niet gevonden, al deed ze zo haar best om hem te vinden. Tom had ze via internet leren kennen. Ze had zich ingeschreven op een datingsite, en alles klopte gewoon. Ze hadden dezelfde interesses, hetzelfde geboortejaar en hij zag er ook nog eens goed uit op de foto in zijn profiel. Na wekenlang berichtjes gestuurd te hebben, had ze de moed bij elkaar geraapt om hem bij haar thuis uit te nodigen. Ze had alles tot in de puntjes geregeld om er een onvergetelijke avond van te maken. En toen ze naar Tom keek, besefte ze dat ze deze avond zeker nooit zou vergeten.

Men zegt dat de liefde van de man door de maag gaat. En daarom had Janine alles op alles gezet om Tom te voeren met haar liefde. Ze had haar kookboek afgestoft en een ware delicatesse klaargemaakt. Haar vrijgezellenbestaan zou ten einde komen en eindelijk zou ze gelukkig worden in de liefde. Uren had ze in de keuken gestaan, om alles voor te bereiden. Daarna was ze in bad gaan zitten met een flutroman uit de Bouqettereeks om ideeën op te doen. En op de rand van het bad had ze een glas rosé neergezet om alvast in de stemming te komen. Toen lectuur en wijn op waren, had ze zich in haar blauwe jurk gehesen. Ze sprenkelde wat parfum op haar huid. Toen ze langs de spiegel in de gang liep, controleerde ze nog eenmaal of alles goed zat. Pas toen ze haar lippenstift, mascara en decolleté had goedgekeurd, ging ze naar beneden, waar ze zenuwachtig op Tom wachtte.

Toen de man die ze tot haar minnaar wilde maken binnen was, trok ze een fles Riesling open. Ze dronken wat op de bank, en praatten alsof ze elkaar al jaren kenden. Janine voelde de vlinders in haar buik rondfladderen. Tot op dat moment verliep de avond perfect. Toen ze Tom zijn hoofdgerecht voorschotelde, werd alles echter anders. Op een oesterbed lag een kogelvis onder een deken van ijsbergsla, gegarneerd met zelfgemaakte notenpaté. Janine genoot van het moment met Tom, die zichtbaar geniet van zijn maal. Zijn galgenmaal, zo besefte Janine al snel, toen Tom haar vertelde over zijn notenallergie. Nog voordat ze goed en wel besefte wat er kon gebeuren, was het al te laat. Tom zat tegenover haar. Levenloos, met zijn hoofd steunend op de kogelvis waar hij nog geen hap van had genomen. Ze stond op en vloekte. Weer was het mis gegaan. Weer had haar liefde de maag van de man niet bereikt.

Ze zuchtte en tilde Tom van zijn stoel af. Ze sleepte hem naar buiten. Achterin de tuin legde ze hem neer en begon ze te graven. Nadat Tom verdwenen was onder het rulle zand keek ze treurig naar de rechthoekige vormen in haar gazon. Zes telde ze er. Zes rechthoeken, gelijk aan het aantal magen dat de laatste maanden liefdeloos was gebleven bij haar.

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 07:52 schreef p-etr-a het volgende:
Ik kan op jullie schrijfstijl weinig tot niets aanmerken.

DaMart, ik vind jouw idee echt heel erg grappig. Ik zou het nooit geloven (zes mensen vergiftigen da's wel erg veel!) Leuk geschreven met geinige details.

quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 22:41 schreef DaMart het volgende:
Mijn eerste poging voor een inzending:
[..]

quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 22:37 schreef CherryLips het volgende:
Ik begin dan maar
Niet lachen
Er zijn wat zinnen die niet helemaal lekker lopen geloof ik, maar ik ben er nog niet helemaal over uit hoe ik dat het beste op kan lossen.

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 13:39 schreef ElisaB het volgende:

Ik schoot bijna vol

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 19:12 schreef xelzix het volgende:
Was het maar waar, bijna volschieten... ik: tranen! met tuiten!

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 13:20 schreef Raat het volgende:
*trots* verhaal van de dag...das dan toch wel weer leuk :-D

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 19:12 schreef xelzix het volgende:

[..]

@ DaMart: Teveel verhalen voor volwassenen van Roald Dahl gelezen de laatste tijd? Weinig origineel. sorry, just my 2 cents.

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 20:09 schreef DaMart het volgende:

[..]

Ik kom de laatste tijd amper aan lezen toe, dus nee

Jouw centen hebben me er trouwens niet van weerhouden om het verhaal in te zenden

quote:

Walhalla

‘Obelix, kan jij die kaartjes even in het rek zetten?’ Tobias’ collega’s noemden hem altijd Obelix vanwege een paar vetrolletjes en rood haar. Hij was er niet zo blij mee, maar liet het waaien. Zuchtend pakte hij de extra voorraad Valentijnskaarten die net binnen was gekomen. Zijn baas zweerde erbij aan elke feestdag geld te verdienen. Dus werd ook Valentijn niet overgeslagen, met als gevolg een overdaad aan knuffels die nét in de kleine stripboekenwinkel paste.

Tobias zou willen dat hij zelf eens de moed op kon brengen om een kaartje te versturen met een tekst die zijn gevoelens precies verwoordt, zoals alleen Hallmark dat kan. Ach, het waren slechts dromerijen. Hij kende haar naam niet eens, laat staan haar adres! Ze kwam meestal tegen het einde van de maand. Dan spitte ze alle bakken door, soms urenlang. De strips die ze bijna religieus spaarde, wist hij, waren die over Thorgal en Franka. Ze vroeg hem regelmatig om tips en informeerde naar de datum waarop het volgende album van een bepaalde serie uit zou komen, maar hun gesprekjes gingen niet verder dan dat.

Zijn fantasieën wel. Hij droomde ’s avonds in bed over haar, over haar lange blonde haren en pianovingers. Hij kende alle details van haar uiterlijk, al haar perfectie. Haar lippen die hij zou willen kussen, zo vreselijk graag dat het pijn deed. Soms zweefde hij zo ver weg in gedachten dat hij Grote Beer, zijn slaapknuffel, knuffelde alsof zij het was. Met het beeld van dit meisje op zijn netvlies viel hij elke avond in slaap, en hij vond het heerlijk.

Tobias gooide de overgebleven knuffels in een bak met daarop in grote letters UITVERKOOP. De laatste dag van de ellende, en het was gelukkig bijna sluitingstijd. Er zou nu wel niemand meer komen en dus begon hij vast met het tellen van de kas. Ineens klonk toch de bel. Hij keek gauw op en knikte vriendelijk. Zij was het! Hij gooide alle tientjes weer op elkaar; hij was de tel kwijt geraakt. Vanuit zijn ooghoek zag hij haar naar de Valentijnskaartjes toe lopen en het rekje ronddraaien. Ze zag blijkbaar een mooie, want ze pakte er eentje uit en haalde de verpakking los. Tot zijn grote verbazing viste ze vervolgens een pen uit haar jaszak en begon ze erin te schrijven! Bijna wilde hij er iets van zeggen, maar hij hield zich in en begon aan de briefjes van vijf.

Een paar minuten later kwam ze naar hem toe. Ze schoof de kaart over de toonbank en hij scande hem af. ‘Hoi, één euro alsjeblieft’, glimlachte hij. Ze lachte terug en pakte zijn hand. Ze legde de euro erin, gevolgd door het kaartje. Hij vouwde het voorzichtig open.

‘Lieve Obelix’, stond er in krullende letters. Zij kende zijn bijnaam dus ook. ‘Heb je zin om straks ergens met me te eten? Walhalla.’ Tobias zei niets, maar zijn hart juichte. Hij liep met het kaartje naar achteren en bleef even weg. Weer aan de toonbank gaf hij het haar terug. Hij had de rechterflap vol geschreven. ‘Lieve Walhalla (ik zie inderdaad een gelijkenis!), ik wil niets liever.’

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 21:51 schreef p-etr-a het volgende:
DaMart onder welke titel heb je je verhaal ingestuurd?

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 21:51 schreef DaMart het volgende:

[..]

Dezelfde titel als boven het verhaal hier staat: 'Door de maag' Het kan geloof ik een dag duren voordat het op de site staat.

quote:

Leuk verhaal heb jij trouwens geschreven!

quote:

Niet meer, nooit meer

Dit was de laatste keer. Ik heb het gehad. Op een bepaald punt is het gewoon genoeg geweest. De liefde is niet aan mij besteed.
Het lijkt allemaal zo leuk als je jong bent. Op de basisschool, handjes vasthouden. Giechelen na een kusje. Briefjes sturen in door de klas die onderschept worden door de leraar. ‘Je bent het lievste miesje van de school.’ Het gebrek aan juiste spelling was zo vertederend.

Dan volgt de middelbare school. Je probeert stoer te zijn. In de smaak te vallen bij het andere geslacht, maar tegelijkertijd ook cool overkomen bij de rest van de jongens, doen alsof meisjes en liefde je niet interesseert. In het geheim afspreken na school, achter het fietsenhok. Stiekem zoenen. Echt zoenen, met tong dus. En als je dan uiteindelijk een keer betrapt wordt begint iedereen te fluiten en te joelen. Ze vinden je een softie, maar eigenlijk zijn ze stinkend jaloers.

Je nodigt haar uit om een keer bij je thuis te komen, je ouders zijn er die avond toch niet. Spannend, zo alleen. Je zoent en probeert wat meer. Voorzichtig voel je wat en laat je jezelf betasten. De grote ontdekkingsreis begint. Je ziet voor het eerst een half naakt lichaam van een jonge vrouw. Veel beter dan je wildste fantasieën. De nacht wordt er één om nooit te kunnen vergeten, het bloeden van haar laat vlekken achter op het bed. De eerste keer is zelden leuk, zeggen ze.

Het leven gaat door en je gaat studeren in andere steden. Je verliest haar uit het oog, maar komt ’s nachts tientallen anderen tegen. Allemaal even mooi. De nachten in je kamer zijn niet eenzaam. De liefde is meestal ver te zoeken, tot die ene leuke niet meteen het bed induikt. Ze fascineert je. De onbereikbaarheid werkt als een magneet. Zij, degene waarmee je samen wilt zijn, wilt trouwen, kinderen mee wilt krijgen, samen een schuld mee wilt opbouwen voor de studie van het nageslacht, oud en rimpelig het bed mee wilt –
Opeens zie je het in. Niks duurt voor altijd. Er komt een einde aan. Rimpels, uitgerekte vellen, niet werkende onderdelen. Je ziet alleen maar het einde. Liefde eindigt in dood. Door haar lief te hebben teken je je eigen doodvonnis. Bij haar, en bij elke andere.
Het begin lijkt leuk, je probeert het, steeds opnieuw. Toch blijft de toekomst onvermijdelijk. Bij elk nieuw meisje.

Ik begin er niet meer aan. Genoeg is genoeg. Voor mij alleen nog maar alleen in het café zitten. Kijken naar het vrouwelijk schoon. Kijken, vooral geen actie ondernemen. Daar loopt er weer één. Lang, zwart haar. Lichte ogen. Ze is zo mooi. Maar je bent gestopt. Je houdt jezelf voor dat je het niet meer doet.
Ze beweegt zo gracieus. Je staat op en stapt op haar af. Je praat wat. Ze heeft een exotisch accent. Stoppen kan nog altijd. Je neemt een beslissing. Nog één keer, misschien is het nu anders.

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 22:48 schreef Tha_Erik het volgende:
p-etr-a, ik vind je verhaal leuk . Echt een feel-good verhaaltje. Onschuldig en lief.

(mijn afkeer voor Asterix & Obelix heb ik maar even buiten beschouwing gelaten )

quote:

Ik zie wat ik wil zien. Ik hoor wat ik wil horen. Maar toch als ik met je praat, zeg je mij niet die woorden. Die woorden waar ik naar verlang. Die mijn hart sneller laten kloppen.
Het is zo simpel voor jou.
Maar toch, ik weet waarom die woorden niet komen. Ik weet waarom jij je stem niet tot mij richt. Ik weet het, maar ik wil het niet weten. Ik weet dat jij mij niet ziet staan. Ik weet... dat jij het niet weet. Jij weet niet wie ik ben. Jij weet niet waarom ik naar je kijk. Jij weet niet waar ik nu op wacht. Misschien is dat maar beter ook.
Wil ik wel dat jij het weet!? Mijn verlangens, mijn gedachtes, dat waar ik voor leef. Dat waarmee ik leef. Dat wat ik niet kan delen. Dat wat ik moet delen. Ik voel mij verscheurd. Ik voel mij verloren. Ik voel mij, alsof ik de wereld aankan. Ik heb niets te verliezen. Kan ik dan enkel nog winnen, of is er ook nog een gelijkspel?180

Ik besluit het erop te wagen en jou te zeggen, wat ik wil horen.14

Zie jij wel wat ik laat zien? Hoor jij wel wat ik laat horen? Je hoort de woorden, maar begrijp je mijn zinnen? Die zinnen van mijn diepste verlangen. Die zinnen, die komen uit mijn hart.
Is het zo moeilijk voor jou?
Heel mijn hart leg ik bij jou. Ik zeg jou wat ik voel. Ik zeg jou wat ik denk. Ik weet wat ik wil, maar wil jij dat ook? Wist ik maar wat jij wilde. Wist ik maar wat jij dacht. Wist ik maar hoe jij mij wilde. Of misschien wil ik dat wel helemaal niet.
Wil ik dat wel weten, jouw verlangens, jouw gedachtes? Wil ik wel weten waar jij voor leeft? Want wat als jij niet leeft voor mij? Hoe zal ik mij dan voelen? Ik durf het niet aan, want ik heb alles te verliezen. Mijn alles, dat ben jij.145

Vol verlangen kijk ik jou aan. Wachtend op wat komen zal.11

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 22:57 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Nouja, anyway, ik vind jouw verhaal leuk. Sommige dingetjes wat overdreven (over die spellingsfouten bijvoorbeeld, daar werd je toen echt niet door vertederd).

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 22:35 schreef p-etr-a het volgende:
Ik heb het ingestuurd. Best spannend.

quote:

Op donderdag 26 januari 2006 22:20 schreef Raat het volgende:
Ik zeg de Mantel, en stiekem natuurlijk ook Wentelteefjes ;-)

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 12:58 schreef Biancavia het volgende:
Deze heb ik zojuist ingestuurd.

Aangenaam

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 14:19 schreef DaMart het volgende:

[..]

Meteen verhaal van de dag! Gefeliciteerd!

quote:

…maar ik wist dat het nog lang zou duren tot ik het bed met haar zou kunnen delen.
Het was een meid van principes en een degelijke opvoeding.
Ik als vrije jongen had al redelijk wat in de rondte geneukt en had mijn zinnen gezet op dit ''onbereikbare'' exemplaar.
Onbereikbaar voor de simpele ziel that is.

Haar haren waaiden in de wind toen ze mij glimlachend voorbij fietste. De lach deed mijn onderbuik fladderen en opleven.
De avond ervoor had ik zwaar gegist bier gedronken en het gisting proces had zo zijn nadelige effecten op mijn maag.
Ik riep nog iets na wat leek op ‘’Mevrouw geef mijn hart terug’’ maar dit mocht niet baten. Vanaf dat moment was ik al een bezit en dit maakte me vies geil.

Ik ben der via vrienden op het spoor geraakt en ik heb haar toegevoegd op een medium die u allen niet onbekend zal zijn, namelijk MSN Messenger.

De gesprekken varieerden van insteek, lengte en responstijd.
Gestaag werden de gesprekken leuker en leuker.
Het was dan ook niet raar dat we precies 2 weken later uitdagend vies aan het dansen waren in de plaatselijke discotheek. Discotheek ‘de tent’ was de precieze benaming voor mijn rare broekplooi.
Wat maakte deze meid veel in me los!
We zoenden voor het eerst die avond en dit kwam tot uiting in mijn paarse zwemslip die ik al jaren draag in plaats van gewoon ondergoed.
We besloten naar haar huis te gaan en ik was het hier 100% mee eens.
De geiligheid droop er al af in het trappenhuis en kledingsstukken waren al half ontdaan toen we überhaupt halverwege waren.
Opgewarmd door liefde in dit koude trappenhuis openden we klungelig ,door de geilheid, de voordeur alwaar ik der optilde en op het eerste beste zachte meubelstuk legde en ontdeed van haar bh.
Ik vervolgde mijn barbaarse plundertocht opzoek naar kleding.
In het zuiden van haar steeds warmer wordende lichaam vond ik een half aangetrokken broek en een onberoerd maar warm en klam slipje.
Ik trok hem met een sierlijke beweging van haar warme lijf .

Ik deinsde achteruit van schrik.
Mijn mond viel open maar er kwam niks uit.
Ze barste in tranen uit want verstopt in haar achterhoofd zag ze dit helaas al aankomen.
Ik was over de schrik heen en stamelde een beetje.
Het geen wat zich schuil hield onder haar laatste kleding stuk was voor mij het laatste waar ik aan gedacht zou kunnen hebben.

Ze was een transgenderist zei ze/hij.
Ik zat met mijn hoofd nog vol afschuw bij het tafereel wat mij zojuist ontrok.
Walgende beelden en ongeloof hielden mijn gedachten bezig terwijl hij/zij voor de 3e maal haar excuses aan wou bieden.
Maar ik was al verliefd.
Wat ik zag voldeed aan mijn stoutste verwachtingen…..
We zijn nu al 5 jaar gelukkig getrouwd.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 15:33 schreef Bendeleider het volgende:
ziezo
[..]

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 16:14 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Een hoog geiligheidsgehalte.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 14:22 schreef Tha_Erik het volgende:
Hoe wordt een verhaal eigenljik het verhaal van de dag? Gaat dat om stemmen van lezers?

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 17:49 schreef amarena het volgende:
@t Tha Erik: complimentje voor je verhaal!!!
De rest overigens ook maar deze springt er voor mij tussen uit.

quote:

Dansen met de dood

Vannacht danste ik met de dood. Niet gifzwart of bloedrood, maar transparant. Twee jaar heb ik niet geslapen. Twee jaar niet gedroomd. Kwam hij me verleiden? Langzaam naderend besefte ik pas wie het was. Dansend vochten we de strijd. Ik heb niet gewonnen. Winnen doe je niet van de dood. Zeker niet ’s nachts.

Zonnige lentegeuren hielpen er niet aan. Net een motorrijbewijs, de wereld aan je voeten op een zondagse morgen. Het bos dat lokt met haar geuren, de zon die uitnodigt met haar lach. Nieuwe spullen, alles veilig. Klaar voor de rest van je leven.
Rustig toerend over de wegen, zoals een echte liefhebber betaamt. Andere rijders groetend, want ‘je hoort erbij’. Een overstekende wandelaar, waarna een nieuwe bocht.

De bocht waar hij jou langzaam naderde. Alleen jij zag hem dansen, niet al die mensen om je heen. De bocht waar ook jij hebt gedanst. De bocht waar niemand weet of je nu echt verloor.

Ik dacht eraan vannacht. Rook de geuren, zag haar lach. Ik danste en doorzag. Waar ik was en waar jij hoorde. De verleiding treft ons allemaal. Er valt niet te kiezen, niet te winnen, maar misschien alleen te verliezen.

Ook vannacht zal ik weer slapen. Vannacht word ik weer ouder. Ouder dan jij ooit geworden bent. Vannacht zal ik dromen van jouw bocht. De bocht waar jij niet verloor. De bocht waar alleen wij verloren. Maar enkel deze nacht.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 20:00 schreef Here2Stay het volgende:
Dank jullie wel.. Geschreven alweer twee jaar geleden, in de nacht dat ik ouder werd dan... Verhaal is dan ook beetje speciaal voor me en was ongetwijfeld een van de zwaarste die ik 'voor mn lol' heb geschreven.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 20:08 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Inderdaad een heftig verhaal.
Erg mooi geschreven.

quote:

Nieuwe liefde

De wind speelde met haar lokken en Inge pakte een elastiekje om ze bij elkaar te binden, hoewel Kevin haar mooier vond met los haar. Twee jaar geleden had ze hem moeten begraven nadat hij was omgekomen bij een auto-ongeluk. Ze kwam nog elke zaterdag naar het strand om hem te herdenken. Ze hadden hier samen in het zand gelegen, weken achter elkaar. Ze liep naar het natte zand vlakbij de zee en schreef zijn naam erin. Ze ging er naast zitten. ‘Kevin, van jou heb ik altijd gehouden. Er is niemand anders in deze wereld die de liefde waard is’, sprak ze tot de zee. Inge was boos geweest op alle mensen sinds één haar liefste had aangereden.

Zelfs haar ouders en vrienden was ze verloren. Zij vonden dat ze door moest gaan met haar leven, maar ze kon het niet. Ze dacht dat mensen geen begrip op konden brengen voor haar situatie. Al twee jaar had ze geen vooruitgang geboekt met haar studie en had ze nergens zin in. Het enige waarmee ze zich bezig hield was Kevin. Nog steeds, en als het aan haar lag zou dat ook zo blijven. Hij mocht niet vergeten worden. Al werd hij alleen door haar onthouden, dan werd hij ten minste niet vergeten.

Ineens kwam er iemand naast haar zitten. Ze schrok en keek opzij. ‘Hoi, wat doe jij hier op deze eenzame dag?’, vroeg hij vriendelijk. ‘Ik rouw.’ Inge was altijd recht voor z’n raap geweest en hier draaide ze ook niet omheen. ‘Om hem.’ Ze wees naar Kevin’s naam, die overspoeld werd door de zee. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij had haar al een tijdje bekeken vanuit de duinen en was betoverd door haar voorkomen. Zij zou ook niets zeggen en dus stelde hij de onvermijdelijke vraag. ‘Wat is er met hem gebeurd?’ ‘Hij is aangereden, twee jaar geleden. Hij was uit geweest en had me gebeld dat hij op weg was naar huis, dus ik wachtte op hem. Tevergeefs.’ Er liep een traan over haar wang.

Voorzichtig kwam hij dichterbij zitten en sloeg hij zijn arm om haar heen. Met zijn wijsvinger veegde hij de traan van haar wang. Ze glimlachte, het was een lief gebaar van hem. Maar hoe kon ze zich nou zo gemakkelijk overgeven aan deze jongen terwijl dit Kevin’s plek was? Ze nam wat afstand. ‘Hé, wat is er?’ Hij reageerde teleurgesteld. ‘Waarom ben je zo lief voor me’, vroeg ze zachtjes, ‘terwijl je me niet eens kent?’ ‘Omdat je het nodig hebt.’

Daar had hij gelijk in. Ze had al lange tijd geen liefde meer gevoeld, behalve in haar herinneringen aan Kevin. Als ze eerlijk tegen zichzelf was, raakten die ook steeds schaarser. Ze had niet meer genoeg aan hem. Maar ze wilde het niet toegeven en ze wilde hem niet loslaten.

Het begon te regenen. ‘Kom, dan gaan we een kopje koffie drinken’, opperde hij. ‘Is goed, eh…’ ‘Sander.’ Inge stond op en liep met hem naar de strandtent. Even keek ze nog achterom. ‘Kevin, het is niet omdat ik niet van jou houd hoor.’ Ze blies een kus richting zijn inmiddels bijna uitgevaagde naam en haalde Sander in, die zijn arm om haar middel legde. Eindelijk weer voelde ze de liefde van binnen én van buiten.

quote:

Melkwitte huid. Talloze sproetjes op haar bovenarmen. Haar kastanjebruine haar wiegde mee op het ritme. Zachtjes heen en weer. Ze zat voorover gebogen, waardoor hij bijna haar gezicht niet kon zien. Maar hij kende het maar al te goed. De sproetjes op de brug van haar neus en haar wangen; sproetjes van de zon. ’s Winters was ze bleek en droeg ze standaard een wollen sjaal, strak om haar hals gebonden. ’s Zomers droeg ze eenvoudige shirts zonder opdruk. Ze leek nooit haar haren te knippen maar haar haarbos werd ook nooit langer. Al die jaren was ze onveranderd gebleven. Ze bond haar haren nooit bijeen in een staart, ze streek ze nooit opzij, achter haar oren, uit haar blikveld. Ze zat standaard voorover gebogen, over één of ander boek over één of andere staatsman of kunstenaar. Vroeger zou hij haar een nerd gevonden hebben. Zo’n meisje die altijd met haar neus in de boeken zat. Een sproetenkop met een opvallende, zwarte bril. Vroeger zou hij haar gepest hebben als ze bij hem in de klas zat. Haar tas uit het raam gooien, de stoffer in haar gezicht zodat ze onder de witte kalkstof zat, haar laten struikelen op de trap, spugen op haar jas. Hij had het maar al te vaak gedaan bij zulke meisjes. Vroeger. En nu keek hij gefascineerd naar haar, naar haar smalle, bleke armen, de versleten spijkerbroek die ze al jaren droeg, de zwarte, met gekleurde verf besmette kisten aan haar kleine voeten.
Hij zag haar bijna elke dag. En in het weekend en tijdens feestdagen dacht hij aan haar. Aan welke nieuwe kleuren ze nu op haar kisten gespetterd zou hebben. Of wat ze nu zat te lezen. Soms vroeg hij zich af of ze echt zo snel en zo veel las. Dan zat ze op maandagochtend een enorme pil over Hitler te lezen, en donderdagmiddag had ze een nieuw boek in haar handen, over Ghandi of Dalí. Ze zat met haar knieën tegen elkaar, het boek op schoot, haar handen om de randen van het boek geklemd, verloren in het verhaal. Hij wist dat ze haar voorhoofd fronste, en dat ze om de paar minuten haar bril omhoog haar neus op duwde voor hij naar beneden viel. Hij wenste dat hij haar naam wist. Hij wenste dat hij het lef had om haar eens aan te spreken. Over het weer, vertragingen, school, kleding, muziek, wat dan ook. ’s Nachts maalden de diverse gespreksonderwerpen door zijn hoofd, en elke ochtend was hij weer vastberaden om haar aan te spreken, of om ook maar even naar haar te glimlachen. Als hij het lef had. Als.
Hij zat enkele stoelen verderop, net zoals zij aan het gangpad. Hij zag alleen de linkerhelft van haar lichaam. De trein ging hevig heen en weer, zoals altijd als hij station Utrecht Centraal binnen reed. Ze sloeg haar boek dicht, stopte het in haar beige schoudertas en stond op. Ze liep niet langs hem heen, ze liep naar de andere uitgang. Hij volgde haar, stond achter haar, rook haar haren, en was bang dat zij zijn adem in haar nek zou voelen. Even keek ze opzij. ‘Hey,’ fluisterde ze zachtjes en verlegen toen ze hem achter zich zag staan. De deuren openden, ze hupte de trein uit, haar haren opgetild door de wind.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2006 23:10 schreef CherryLips het volgende:

[..]

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 01:21 schreef p-etr-a het volgende:
Ik had ook een idee daarvoor inderdaad, zelfs uitgewerkt. Maar ik heb het weggegooid omdat er op die site al best veel over de trein staan. Maar ik vind het met die van CherryLips nog meevallen (niet het hele verhaal ademt trein, alleen aan het eind wordt dat duidelijk).

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 01:21 schreef p-etr-a het volgende:
Ik had ook een idee daarvoor inderdaad, zelfs uitgewerkt. Maar ik heb het weggegooid omdat er op die site al best veel over de trein staan. Maar ik vind het met die van CherryLips nog meevallen (niet het hele verhaal ademt trein, alleen aan het eind wordt dat duidelijk).

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 11:49 schreef CherryLips het volgende:

[..]

Ik vind de mijne ook niet bijster origineel, dus ik denk niet dat ik hem instuur. Even wachten tot ik weer iets van een ingeving krijg ofzo.

quote:

‘Vind je me mooi?’
Het was weer zover. Voor de afgelopen paar weken vroeg ze alleen nog maar die ene vraag. Het draaide om haar, alles draaide om haar. Ze was het middelpunt van haar eigen wereld.
‘Ja, natuurlijk vind ik je mooi. Dat heb ik altijd gevonden.’ Dat was het enige antwoord waar ze tevreden mee was. Als je niks zei, of te lang wachtte riskeerde je een enorme woede-uitbarsting.
‘Wat vind je mooi aan me?’ Ze keek me met doordringende ogen aan. Die prachtige ogen, waar ik meteen op gevallen was, vanaf het moment dat ik haar zag.
‘Alles is mooi aan je. Je prachtige ogen. Je volle haren, je lichaam. Alles.’ Ik loog niet. Ze was ook mooi. Ik hield nog van haar. Zij, mijn enige echte liefde.
Hoe vaak had ik niet gedacht om er een punt achter te zetten. Het was te veel moeite. Steeds maar weer hetzelfde gesprek. Alles draaide om haar. Elke dag ging ik naar haar toe, hopend op enige verbetering, maar het werd steeds erger. Alsof ze steeds meer in zichzelf keerde.
De verplegers zeiden dat ze soms uren voor de spiegel stond. Dat ze niet wilde eten, omdat ze dan weg moest van die spiegel. Maar ik kon haar niet in de steek laten. Ze was zo perfect. Mijn zielsverwant.
Het begon allemaal een paar weken terug. Ik werd wakker en zag dat ze niet meer in bed lag. Ik liep naar de badkamer en daar vond ik haar. Als een bezetene was ze haar aan het knippen. Lange gouden lokken lagen in de wastafel. Ze knipte in haar vingers, maar dat leek geen pijn te doen. De hele tijd bleef ze maar één zin zeggen. ‘Ik ben niet mooi. Ik ben niet mooi. Ik ben niet mooi.’ De hele tijd, aan een stuk door.
Toen heb ik haar vastgepakt en meegenomen naar de auto. We zijn meteen naar het ziekenhuis gereden. Ze werd snel behandeld, en er werd een psycholoog bijgehaald. Een bepaalde vorm van depressiviteit, zeiden ze, ze moest meteen in de psychiatrische afdeling opgenomen worden.
Vanaf dat moment ging het alleen maar bergafwaarts. Soms moest ze in een dwangbuis, zodat ze haar eigen haren er niet uittrok.
Ik had geen idee wat ik hier mee aanmoest, ik wist alleen dat ik haar niet kwijt wilde. Nooit. Ondanks dat werd mijn hoop op verbetering met de dag minder. In het begin vroeg ze soms ook nog hoe het met mij ging, daar was nu geen sprake meer van.
‘Vind je me mooi?’ vroeg ze weer. Ze was nu al vergeten dat ze het een paar minuten geleden ook nog gevraagd had.
‘Ja,’ zei ik kortaf. Mijn verdriet kwam opzetten. Ik moest moeite doen om mijn tranen binnen te houden. Net op het moment dat het me begon te dagen dat hier geen einde zou komen zei ze iets wat mijn leven weer zou veranderen.
‘Ik vind jou ook mooi.’

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 12:35 schreef Tha_Erik het volgende:
Bedankt!

Ik zou het niet echt leuk vinden als ze alleen de verhalen lezen met de meeste stemmen, want dat is gewoon oneerlijk. Ten eerste omdat het stemmen niet eerlijk gaat; je kan vaker stemmen dan één keer soms.
En ten tweede omdat dan degene met meer vrienden ook een grotere kans heeft.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 12:26 schreef Tha_Erik het volgende:
Ik heb weer een verhaal afgerond. Oordeel niet te hard .
[..]

En titels zijn niet leuk om te bedenken .

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 12:48 schreef p-etr-a het volgende:
Haha ja. Ik heb net op 'geweldig' gestemd bij mijn verhaal zodat het wat hoger in de lijst komt als je sorteert op waardering. Misschien gaan dan meer mensen het lezen. Het is te hopen.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 13:16 schreef CherryLips het volgende:

[..]

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 13:06 schreef Biancavia het volgende:

[..]

"Als een bezetene was ze haar aan het knippen."

Dat moet denk ik 'haar haar' zijn?

quote:

Jouw liefde, mijn verdriet

In gedachten praat ik tegen je, hoewel ik weet dat er geen antwoord meer zal komen. Ik wist dat dit moment zou komen, maar toch heb ik me niet kunnen voorbereiden op de diepe pijn die ik nu voel.

Mijn avonddienst was net begonnen toen jij een paar maanden geleden werd binnengebracht. Vanaf het ogenblik dat je wakker werd en mij aankeek had ik een zwak voor je. Niet uit medelijden, want zielig was je niet. Je was geen patiënt, je was meer een tijdelijke bezoeker.
Ik bewonderde de kracht waarmee je omging met de wetenschap dat jouw leven geen toekomst meer zou hebben.
Vaak zocht ik je nog even op na mijn dienst, hoewel ik wist dat ik eigenlijk afstand moest houden, zoals ik tijdens mijn opleiding had geleerd. Professioneel blijven, nabijheid bieden terwijl je afstand bewaart en je niet laten leiden door je gevoelens.
Voor jou was er echter geen tijd om er omheen te draaien, dus toen ik die avond bij je op bed ging zitten hees je jezelf overeind en je kuste me op mijn mond. Mijn gevoelens overspoelden mijn verstand als een vloedgolf en zonder na te denken beantwoordde ik jouw kus.

Vanaf dat moment ben ik gestopt met het gevecht tegen de gevoelens die ik had. Samen met het verdriet om jouw ziekte werd mijn liefde voor jou steeds groter en ik begon van je te houden.
Jij was het die mij troostte als ik huilde om jouw ziekte. Als ik boos was op de oneerlijkheid van het leven maakte je me aan het lachen en als ik onzeker was over wat er met jou zou gebeuren stelde jij me op mijn gemak.
Het verleden is voorbij, vertelde jij me, en de toekomst moet nog komen. Voor jou bestond alleen nog maar het heden en dat was waar jij de kracht vandaan haalde om ondanks je pijn nog te kunnen genieten van wat je had.
Hoewel het elke dag moeilijker werd voor jou, leek je steeds sterker te worden. Je leefde voor het moment dat er was en je had geen angst, of je liet het nooit merken.
Jouw positieve instelling, voor mij zo onbegrijpelijk, gaf mij ook de energie om te kunnen genieten van de bijzondere momenten die wij samen beleefd hebben.

Nu ben ik weer bij je, maar jij bent weg.
Zachtjes druk ik mijn vingers op jouw lippen, dit is mijn afscheidskus voor jou. Mijn tranen veeg ik niet weg, want ik besef dat er geen leven zonder dood bestaat. Zonder ziekte zouden we geen gezondheid kennen en zonder mijn verdriet had ik nooit het geluk van jouw liefde kunnen ervaren.
De pijn die ik voel zal niet verdwijnen, maar ik weet dat het zal slijten en later, veel later, zal ik zonder tranen en met een glimlach terug kunnen denken aan wat jij mij gegeven hebt.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 13:22 schreef Tha_Erik het volgende:

[..]

Ja, en ik heb het een paar minuten geleden ingezonden . Nja, misschien lezen ze er wel overheen...

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 13:31 schreef Eveli het volgende:
Mijn verhaal komt nogal traag op gang.

quote:

Perfect koppel

Ik ken het perfect koppel. Alweer twee jaar samen, met de nodige conflicten, maar nog veel meer momenten om het goed te maken. Hij is rustig, attent en aanhankelijk. Zij gedraagt zich als een diva, veeleisend en ongebonden. Hij verdenkt haar van het hebben van ADHD. Hij is een allochtoon, soms komt zijn Spaanse temperament naar boven als zij het echt te bont maakt. Zij is een geboren Drentse en nog druk bezig haar grenzen te verkennen.

Ze vullen elkaar perfect aan. Hij werkt met zijn ogen en neus, zij verdient de kost met haar oren. Hij heeft een sporthart, maar is toch te dik. Zij zeurt dat hij meer moet bewegen en blijft hem met conditie en zelfs snelheid voor.

Ik kan ze niet meer pesten door grapjes te maken over hun flaporen. Allebei hebben ze er last van en ze zijn zo groot, dat ik ze wel eens vastpak. Soms vind ik het vreselijk jammer dat ze geen kindjes kunnen krijgen. Afgezien van die flaporen, zouden het zeker weten prachtbaby’s worden.

Natuurlijk zitten ze elkaar wel eens in de weg. Hij wil slapen, zij wil actie. Hij wil weer slapen, maar zij snurkt te hard. Hij wil wederom slapen, maar zij heeft alle dekens ingepikt. ’s Ochtends wil hij wat gaan ondernemen, maar zij wil slapen.

Wat uitjes betreft, zitten ze wel op één lijn. Ze houden nogal van de natuur en kunnen geen genoeg krijgen van bossen, stranden of gewoon het park vlakbij. De sneeuw is om eindeloos met elkaar in te spelen, de zon om stilletjes van te genieten.

En ik? Ik bewonder ze elke dag. Help ze gezond te blijven en ruim alle rotzooi op die zij laten liggen. Hij verhaart vreselijk en zij vernielt m’n interieur.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 13:44 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Zorg ervoor dat je in ieder geval de eerste zin pakkend is. Of de eerste twee zinnen. Stop er een verwijzing in naar wat er nog gaat komen, zodat je mensen nieuwsgierig maakt.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 13:16 schreef CherryLips het volgende:

[..]

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 13:22 schreef Tha_Erik het volgende:

[..]

Ja, en ik heb het een paar minuten geleden ingezonden . Nja, misschien lezen ze er wel overheen...

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 14:21 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

In elk geval verhaal van de dag!

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 14:14 schreef Eveli het volgende:
En het wordt veel te lang.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 13:34 schreef Triggershot het volgende:
Led niejt ob de spelvauten Aup..

Het was vrijdagavond, morgen zou Samantha haar eerste opdracht uitvoeren als stewardesse voor KLM, haar vriendje had er een naar gevoel over en vroeg haar het af te zeggen.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 14:26 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Mijn verhalen zijn telkens minstens 100 woorden te lang. Gewoon doortypen, als je het af hebt zie je wel waar je er dingen uit kunt halen. Succes!

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 14:30 schreef Tha_Erik het volgende:

[..]

Mijn verhalen zijn te kort. Mijn laatste ingestuurde verhaal was maar bijna 500 woorden. (en toch nog verhaal van de dag geworden )

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 14:21 schreef p-etr-a het volgende:

[..]



Ik vind het jammer dat het zo weinig gelezen wordt, misschien dat er zo meer mensen zijn die het aanklikken. Een beetje vals is het wel van me maar ik hoop het toch.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 14:30 schreef Tha_Erik het volgende:

[..]

Mijn verhalen zijn te kort. Mijn laatste ingestuurde verhaal was maar bijna 500 woorden. (en toch nog verhaal van de dag geworden )

quote:

Op zaterdag 28 januari 2006 14:32 schreef CherryLips het volgende:

[..]

nou, dan kan ik 't ook