Nou: update.
Gisteravond werd de pijn in mijn zij steeds erger. Waar het eerst een beetje het gevoel was dat je na de coopertest af en toe van die steken in je zij had, werd het eigenlijk een steek bij elke beweging (en ook bij het diep ademhalen, hoesten, gapen e.d.). Geen paniek verder, maar prettig was het niet.
Die paniek sloeg wel toe toen ik wat wilde drinken en ook dat pijn deed. Ik had het gevoel alsof het ergens doorheen ging ofzo en wist niet wat ik ermee moest doen. Toch van Hengelo richting huis gereden, maar het werd eigenlijk alleen maar erger onderweg. In plaats van linksaf te slaan naar Ijsselstein, rechtsaf geslagen naar Nieuwegein en daat kwam ik aan op de Eerste Hulp.
De vrouw aan de balie kon er niet zo heel veel mee en begon al dat ik eigenlijk naar Belgie moest want daar waren tenslotte al mijn gegevens, totdat ik aangaf dat Lemmens de vorige keer gezegd had dat ik dan naar Nieuwegein moest gaan.
Na een half uurtje wachten kwam de arts. Het zou een tussenwervelspiertje kunnen zijn wat een optater had gehad, maar hij was eigenlijk bang dat het longembolie zou zijn (waar ik zat te denken aan iets in mijn maag of darmen ofzo).
Kortom, longfoto's, bloedprikken (totaal 9 buisjes dus deze week) en een hartfilmpje en dan overleg met de longarts.
Ik ben dus erg mooi op de foto gezet en het eerste buisje bloed werd afgenomen. 2 Minuten later kwam de verpleegster weer, de dokter wilde meer bloed, want wilde wel alles getest hebben. Voor het eerst meegemaakt dat een naald, die echt in een ader zat, geen bloed op kon zuigen, dus uiteindelijk 3 gaatjes in mijn arm
Toen de foto's klaar waren kwam de longarts langs, die vroeg wederom de vragen over trombose in de familie, anticonceptie, of ik last van mijn kuiten had en allemaal dat soort vragen. Aangegeven dat de laatste keer dat ik last van mijn kuiten had twee weken geleden was, en dat het een gevoel gaf alsof je kramp zou krijgen, maar dat het niet doorzette. Dat baarde haar wel weer zorgen, maar op dit moment was er met mijn kuiten niets aan de hand. Wel heeft ze nog gekeken of er pijnlijke plekken in mijn kuiten zaten, maar ook dat niet.
Uit de bloeduitslagen bleek dat wederom mijn witte bloedcellen hoger zaten dan normaal en of ik de afgelopen tijd ziek was geweest. Vorige week was ik erg snotterig, dus dat heb ik ook aangegeven. In ieder geval waren de waarden verder prima in orde (helaas hebben ze niet op eitwitten en dergelijke gecontroleerd
) en vond ze het niet nodig om nog een hartfilmpje te maken, omdat ze eigenlijk al wel het gevoel had dat het wel goed zat.
Kortom: een hele opluchting. Ik mag de pijn bestrijden met behoorlijk wat paracetamol, maar moet wel goed opletten op bepaalde dingen. Als ik misselijk word of kortademig moet ik direct naar de huisarts om mijn urine te laten controleren en moet goed rust nemen, maar ook goed in beweging blijven. En ik moet dus in het vervolg extra goed letten op die pijn in mijn kuiten.
En toen was het bijna 0:00 en kwam ik eindelijk thuis.