Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.

Ik dacht ik zal Nadine zelf wel een nieuwe laten openen met dat hele wat vooraf ging verhaal erin..het is niet alsof ik geen nieuwe topics kan openen hoor

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 02:01 schreef De-oneven-2 het volgende:
_{Vooruit, ik zal ook eens een helpende hand bieden.
Bij wijze van uitzondering, uiteraard.}

Hè, fijn!

Ik ben zo moe... en ik wilde eigenlijk nog reageren op een aantal posts uit het vorige topic, maar dat komt morgen wel, als ik mijn minimum van veertien uur slaap heb gepakt .

Even heel kort dan:

WAT VOORAF GING:

Veel, te veel om op te noemen, maar de hoogtepunten uit deel 6 van het Dagboek bestonden uit de reis naar Shanghai die ik maakte met D., en waaraan ik nog elke dag met weemoed terugdenk (Die gym! Die spa-afdeling op de 52e verdieping! En oh! Elke dag ontbijt op bed, en het uitzicht, en de lome ochtenden die ik in mijn eentje doorbracht in onze kamer op de 73e verdieping, en de lakens - wat ís dat toch met hotellakens... waarom heb ik thuis niet van die knisperend witte & koele wonderlakens - en de ontelbare lobby's en restaurants en... oh, oh.). Na Shanghai kwam onze ontsnapping naar Noordwijk aan Zee, waar we kerstmis vierden. Ik geloof dat ik daar verliefd ben geworden.
Toen weer terug naar Amsterdam. D. maakte vrijwel meteen een U-turn naar Monaco, waar hij zinderende nachten beleefde met de vader van Kim. Of nee, nu haal ik de zaken door elkaar: met KIM, bedoel ik natuurlijk, met Kim.
(Daarover later meer).

En nu logeer ik voor onbepaalde tijd bij Madame, die het allemaal niet meer kan bolwerken met drie kinderen en een scheiding en een baan. Maar gelukkig heeft ze mij.

Eerder dagboeknotities zijn verschenen in de topics:

Dagboek van een kindermeisje
Dagboek van een kindermeisje (Deel 2)
Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)
Dagboek van een kindermeisje (deel 4)
Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)
Dagboek van een kindermeisje (Deel 6)

quote:

... Maar gelukkig heeft ze mij.

Wat een prachtig understatement.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 02:19 schreef Gajus het volgende:
Eerder dagboeknotities zijn verschenen in de topics:

Merci bien, Gajus!

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 02:18 schreef Nadine26 het volgende:
D. maakte vrijwel meteen een U-turn naar Monaco, waar hij zinderende nachten beleefde met de vader van Kim. Of nee, nu haal ik de zaken door elkaar: met KIM, bedoel ik natuurlijk, met Kim.

Nadine... ik vraag me af of jij de zaken wel door elkaar haalt . Zoals ik 't heb begrepen, is neuken met Kim voor D. hetzelfde als neuken met haar vader, het komt allebei op 't zelfde neer: financieel gewin.

Heb je er al eens over nagedacht dat D. en jij misschien wel meer op elkaar lijken dan je zelf wilt toegeven...? Je omhoog neuken, om het even oneerbiedig te zeggen, is iets wat ik persoonlijk niet veroordeel of zelfs afwijs. Meerdere wegen leiden naar Rome en dit kan een verdomd snelle en efficiënte weg zijn.

_{Je omhoog neuken hoeft niet altijd geld op te leveren. Avontuur kan een goede beloning zijn, of het willen verdringen van nare gebeurtenissen uit het (recente) verleden...}

De enige vraag is: wie van de betrokkenen gaat dit spel verliezen?

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 02:38 schreef Revolverheld het volgende:

De enige vraag is: wie van de betrokkenen gaat dit spel verliezen?

Ik vermoed Madame, Kim, de kinderen en de schuldeisers. Of Daniël en Nadine elkaar lang blijven boeien en vertrouwen betwijfel ik, maar met hun individuele overlevingsinstincten is volgens mij weinig mis.

* Oblivion schuifelt ook weer aan....

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 04:48 schreef Oblivion het volgende:
* Oblivion schuifelt ook weer aan....

dito

*Stapt ook weer op bij halte 7

Ex-vader, wat zielig

31/12/05: BOOTFEEST

Achteraf kan ik niet begrijpen waarom ik me door J. in de Sevillajurk heb laten praten. J. is mijn vriendin, en ze kan erg overtuigend zijn; sommigen noemen haar drammerig. En toevallig droeg J. die avond zelf een spectaculaire jurk. Een soort duikpak, maar dan een duikpak zonder pijpen. Skintight, zeegroen. Laten we zeggen dat J. het niet erg vindt om op te vallen. (J. heet trouwens Jenny, maar ze vindt dat die naam niet bij haar persoonlijkheid past, ze zegt: 'Jenny, dat is een oversekste kleuterjuf met een latex onderbroek. Gadverdamme, Jenny!' Hoe dan ook, ze heet tegenwoordig Jes.) Ze houdt van aandacht. Ze houdt van dansen en drinken en van strakke jurken, maar ze zat die avond van het Oudjaarsfeest een beetje in haar maag met de locatie: een boot. Bovendien was het een studentenfeestje. Het kwam erop neer dat Jes zich afvroeg of ze niet uit de toon zou vallen in haar zeemeerminnenjurk; of ze straks niet in vol ornaat tussen de zwetende T-shirts en de hossende spijkerbroeken rond een biervaatje zou staan. Daar kwam het op neer. En dus praatte ze net zo lang op me in tot ik de Sevillajurk aantrok, en de tangoschoenen.

Thijs was de eerste die ik zag. Hij stond bij de tafel met sushi's. Ik rammelde van de honger, maar ik had even tijd nodig; ik moest me voorbereiden op de confrontatie met Thijs - eerst maar eens een paar cocktails drinken, dacht ik, om de spanning weg te nemen. Dat lukte aardig. Het was trouwens ongelooflijk druk, de mensen bleven binnenstromen, het was zo'n feestje waarvan je al vroeg zag aankomen dat het volledig uit de hand zou gaan lopen. Ik zag veel kerstmutsen. Kerstmutsen met lampjes, kerstmutsen met een baard eraan. Uiteraard droeg niemand een jurk, behalve Jes en ik. We stonden aan de bar en lurkten aan onze cocktails. Op een bepaald moment stapten we over op champagne, maar bij mij had de alcohol toen al een waas veroorzaakt die maakte dat Jes steeds meer op de televisiepresentatrice Bridget ging lijken. Dat was vreemd, die gelijkenis was me nooit eerder opgevallen, hoe was het mogelijk?

Eindelijk kwam Thijs ons gezelschap houden. Hij was met een meisje geweest, ik had ze al innig zien dansen, maar kennelijk had hij haar even afgeschud. Hij zag er ontspannen uit, en hij begon me kalm een verhaal te vertellen over de film die hij had gezien, een Italiaanse film geloof ik, maar ik kon me niet op zijn stem concentreren. Ik kon alleen maar naar zijn gezicht kijken, en naar zijn ogen, en op een bepaald moment hoorde ik mezelf zeggen: "Jij lijkt op de presentator van dat reisprogramma, hoe heet hij..."
Thijs ging er niet op in, hij zei: "Weet je op wie jij lijkt?"
Ik keek hem vragend aan.
Toen zei hij: "Op iemand die je helemaal niet wilt zijn. Vroeger zou je een grafhekel aan jezelf hebben gehad. Zo nep. Fake. Je zit er tot aan je nek in, Nadine. Je hoort erbij! Je hoort nu bij die motherfuckers met hun lege koppen en hun non-levens."
"Laat mij nou maar," zei ik.
Thijs ging nog even door: "Weet je hoe je overkomt?" riep hij. "Als een leeghoofd. Een afgestompte trut. Nep en echt, daar ging het toch altijd om? Heb je dit nou nodig om je goed te voelen?" Hij wees naar mijn jurk, hij raakte de stof even aan en zei toen: "Moet je zien hoe je erbij loopt."
Ik bestelde nog maar een glas champagne. Jes had zich intussen uit de voeten gemaakt; ze stond even verderop met een jongen te zoenen.
"Dus je bent in China geweest," merkte hij op.
"Ja."
"Al die neppigheid," zei Thijs. "Dat hysterische gedrag, doen alsof je een interessant jetsetleven leidt. Heel triest en sneu allemaal. What the fuck, zeg! Je moeder is dood, heb je daar de laatste weken nog wel eens bij stilgestaan? Accepteer haar dood en maak wat van je leven. Als je dat niet doet, word je opgeslokt door alle onzin om je heen, en dan... dan..," en hij gebaarde woest om zich heen, "... dan ga je geloven in al die oppervlakkigheid. Als je niet meer vecht voor jezelf, dan is het klaar. Afgelopen."
"Doe niet zo dramatisch," zei ik. "Er is niks aan de hand."
"Jezus Nadine, je bent alleen maar bezig zo ver mogelijk af te drijven van wie je bent. Terwijl het zo simpel is. Je hoeft niet te doen alsof. Je hoeft alleen maar toe doen wie jij bent. Is dat nou echt zo moeilijk?"
Ik kon me niet meer inhouden, ik zei, of nee, ik schreeuwde: "Ga iemand anders lastigvallen met je diepte-analyses."
Hij keek me strak aan: "Prima," zei hij. Toen draaide hij zich om.

Thijs Vat Pijnlijk samen...

Mis je hem soms niet, stiekem?

tvp

Ik voorspel een happy end voor Thijs en Nadine

Ik heb nog maar net deze fascinerende reeks ontdekt. Ik ben pas bij deel 3, ga hier dus ook geen inhoudelijk commentaar geven (daar ik zwaar achterloop), maar ik wil even mijn bewondering voor je uitspreken Nadine! Dankzij jou zit ik al twee nachten aan mijn beeldscherm gekluisterd. Daarvoor verfoeide ik de terugkeer van mijn slapeloosheid nog, maar nu is het weer ouderwets genieten, alleen in het donker, peuken, thee en het lezen van jouw escapades.

Bedankt daarvoor. .

quote:

Op zaterdag 7 januari 2006 04:05 schreef Insomaniac het volgende:
Ik heb nog maar net deze fascinerende reeks ontdekt. Ik ben pas bij deel 3,

Dan staat je nog heel veel moois te wachten, veel plezier!

quote:

Wil jij mijn tieten zien? Klik dan hier!

Ik belangstellend klikken... (ik ken deze hele reeks tenslotte al)
Misleidende reclame op dit uur... snif

Vivi: Ja, volgens mij houdt Th. stiekem nog van 'r. Maar Nadine lijkt me niet zo van hangende pootjes dus dat happy end betwijfel ik nog..

quote:

Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Nee, als het alleen maar therapeutisch was, zou ik er niet zo'n werk van maken. (...)
Ik wil met dit dagboek eigenlijk vooral dát zeggen: géén woordensoep! Het moet een verhaal zijn. Dat wil ik leren. Ik weet wel dat er allerlei 'How To'-boeken op de markt zijn, 'How To Make A Good Story Great' en 'How To write Inspiring Fiction' enzovoort, enzovoort, maar daar geloof ik allemaal niet zo in. Dat abstracte gedoe met oefeningetjes en visualisaties en werkschema's... dat wordt niks. Ik heb er ook het geduld niet voor. Ik vind het leuk om mezelf iets te leren, om het uit te zoeken.

Ja, dat is helder. En dat lukt ook heel goed.

quote:

Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:
Het experiment bestaat er dus uit dat ik een verhaal vertel, en dat verhaal speelt nu, in mijn eigen leven, vandaag, en hoewel dat met fictie of literatuur allemaal niks van doen heeft, moet ik er wél een vorm voor vinden. En snel schrijven. Gas, gas! Niet nadenken - nadenken is funest, dan wordt het bedacht en geconstrueerd en vacuümgetrokken, terwijl het er juist om gaat dat er lucht bij zit, dat het kan ontsporen (soms) en dat het tóch boeit. Of niet, maar dan is er morgen weer een nieuwe dag.

Misschien schrijf je wel snel, maar niet slordig. En inderdaad werkt dat niet nadenken in dit geval ontzettend goed. Voorzover ik er verstand van heb he, want dat heb ik er eigenlijk helemaal niet van.

quote:

Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:

Leuk, hoor. Maar dat is nog geen 'uitspraak'. Want een uitspraak moet inhoudelijk zijn, neem ik aan, of thematisch. Een uitspraak zegt iets over wát je vertelt, niet over hóe je het vertelt (ik denk na over dat laatste).

Hoe je iets vertelt kan weldegelijk een uitspraak zijn, natuurlijk, maar dat is erg jaren 80, daar doen we dus niet aan. Goed, geschrapt.

quote:

Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:


Dus die 'uitspraak', die zal wel daarmee te maken hebben. Gewoon: de dood, hoe dat werkt, wat dat met je doet, hoe gewoon het is, het hoort erbij, niks bijzonders, en tegelijk is het een keerpunt. Piepende remmen. Brekend glas. Chaos en paniek. Kijken: doet alles het nog? Ja. En dan omkeren en verder... verder. Eigenlijk is er niks veranderd. Die ene persoon, toevallig de liefste persoon op de wereld, is er niet meer. That's all. Verder is er niks veranderd.

Ho, daar hebben we wat. Hoewel die dood toch eigenlijk maar een bijrolletje krijgt, volgens mij. Een storend intermezzo in het verdere hedonisme. Toch kan het wat worden ja. De dood is tenslotte het thema in alle grote literatuur.

quote:

Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:


(...)(Daniël of mijn zus of broer of vader of Thijs of...) dit zou lezen. Maar hé, dat risico IS er wel. Soms schrik ik 's nachts met bonkend hart wakker, dan denk ik: 'Oh nee, oh nee...' Maar ik heb iets verbetens over me, vraag me niet waar het vandaan komt - iets dat maakt dat het me uiteindelijk niet genoeg kan schelen. Wel een beetje, maar niet genoeg. En natuurlijk heeft dat met de dood te maken, met het voorschot op de toekomst: waar gaat het nou eigenlijk echt om?

_{Dat weet ik niet!}

Voor mezelf, om me op de 'uitspraak' te concentreren, gaat het er uiteindelijk om - en dat is dus het nieuwe, versgebakken inzicht - dat ik geen zin meer heb, totáál geen zin, om me van iemand iets aan te trekken. Het is zinloos. Het hoeft niet. Het leidt tot niets. Dat is misschien niet het mooie, wijze, transcenderende en existentiële inzicht waarop we met z'n allen hadden gehoopt, maar dat kan ik verder ook niet helpen.

Dus dat is uiteindelijk de uitspraak? Dat jij je van niemand wat hoeft aan te trekken? Geldt dat dan voor iedereen? Is dat niet wat mager? En misschien met opzet wat mager, zodat je eigenlijk een veelomvattender uitspraak doet, iets van , nou ja, zeg eens wat: lang leve het niks aantrekken van niemand?

De stijl blijft zo ontzettend goed, ik wou dat ik dat kon.

Gisteren zei D.: "Vertel eens over je moeder."
Ik vroeg wat hij wilde weten.
"Hoe dat gegaan is," zei hij. "Met haar dood. De euthanasie. Hoe ging dat?"
We lagen in zijn bed. Ik had de Chinese bontmuts op; eerder die dag had hij me opgebeld om te zeggen dat hij iets voor me had, een cadeau, een verrassing, en of ik langs wilde komen om het uit te pakken. Een Chinese bontmuts, zwart. Zo mooi. Zo lief dat hij daaraan had gedacht. Zo lief dat ik moest huilen.

Met de bontmuts op mijn kop vertelde ik hem over het gifdrankje, en over het mooie wijnglas waar we het gifdrankje in hadden geschonken, en dat ze 'Cheers!' had gezegd, en hoe ze toen langzaam in slaap was gevallen. D. vroeg of ze niet bang was geweest. Ja, zei ik, ze kreeg bijna een hartaanval toen de bel ging, want de bel was de dokter, en de dokter was de dood. Toen hij haar slaapkamer binnenliep, zag ik terror in haar ogen. Is dat een woord? Nou ja, dat zag ik: terror. De dokter zag het waarschijnlijk ook, want hij wilde even alleen met haar zijn. Het infuus inbrengen, het noodinfuus, want als alles goed ging, hadden we helemaal geen infuus nodig. Misschien heeft hij toen iets tegen haar gezegd. Maar ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat mijn moeder zich in die paar minuten heeft herpakt, zoals dat heet - moed bijeen rapen, niet zeuren, vooruit met die geit. Diep adem halen.

In de uren daarvoor, zei ik tegen D., was het eigenlijk net alsof ze op vakantie ging. Ik zei: "Je weet wel hoe dat gaat; dat je op de valreep opeens nog duizend dingetjes moet regelen: rekeningen betalen, dat ene belangrijke telefoontje plegen, postzegels kopen en oh, niet vergeten je mailbox te legen - je hebt er maanden de tijd voor gehad, maar als je op vakantie gaat, raak je plotseling bevangen door een grote dadendrang en paniek, dan wil je al die lopende zaken afwikkelen, want misschien kom je wel nooit meer terug. Die gedachte zal er wel achter zitten: dat je nooit meer terugkomt van vakantie, en dan heb je in elk geval die ene rekening nog betaald."

De pincode. Zo'n tien minuten voordat de dokter kwam, brak nog even de pleuris uit over de pincode van mijn moeders mobieltje. Ik had het ding uitgeschakeld. Het rinkelde al de hele ochtend, ik werd er gek van, ik dacht: klaar, afgelopen, deze telefoon met deze voicemail met haar stem erop bestaat niet meer, en ik schakelde hem uit. Maar opeens wilde mijn moeder nog iemand bellen. Vakantiestress, nietwaar. Ik zei: "Ik heb je mobiel uitgezet, hoe krijg ik hem weer aan?" Oh god. De pincode, mijn moeder kon zich haar pincode niet herinneren. Ze suggereerde een cijfercombinatie die niet klopte. Nog een cijfercombinatie. Ook niet. "Fuck de pincode," zei ik, maar het hielp niet; mijn moeder beet zich hartstochtelijk vast in haar allerlaatste opdracht: "Kijk eens op het schoolbord in de keuken," hijgde ze, "misschien heb ik het daar opgeschreven." Nee dus. Half lachend, half huilend probeerden we haar geboortedatum en haar postcode en toen ging de bel. De dokter, de dood. En de pincode!

Ten slotte kregen we het mobieltje aan de praat. Grote opluchting: hij doet het, alles komt goed! Vlak daarna zette zij het glas met het gifdrankje aan haar mond.

Mijn vader was er niet bij. Ook dat was een last minute-beslissing. Drie dagen eerder had mijn moeder tot onze diepe ontzetting gezegd dat hij er ook bij mocht zijn. Hij! De verrader, de klootzak, de onbetrouwbare hond - hij mocht erbij zijn als ze dood ging. Wij drieeën, en hij. Ze heeft het echt gezegd: "En papa." Waarom? Waarom wilde ze hem erbij hebben, aan haar bed, op dat ultieme moment - ik weet het niet, ik snap het niet, ik begrijp er niks van. In al die maanden van haar ziekte had hij nooit iets laten horen. Ze had erop gewacht; als je doodgaat, wacht je op zulke dingen. Maar ze liet de beslissing aan ons.

Die laatste ochtend lag ik naast haar in bed, naast dat hele broze lichaampje in het blauwgrijze T-shirt dat Frankie haar had aangetrokken, en ik vroeg: "Hoe zit het nou, moeten we hem bellen?" We hadden nog twee uur te gaan. Mijn moeder wist het niet. Ze zei: "Oh Nadine, ik vind het zó ingewikkeld." Wij hadden de kwestie onderling al besproken, en wij vonden alle drie hetzelfde, namelijk dat hij lekker thuis mocht blijven. Wij hebben dat dus van hem afgepakt, daar komt het op neer. Niet zo maar iets. Maar wel: afgepakt. Stok ervoor. En we hebben het hem ook nooit verteld. Hij weet het niet. En dat is misschien wel heel erg, dat wij dat hebben gedaan, en onvergeeflijk en niet meer terug te draaien en ga zo maar door, maar het was de goede beslissing. Well done. Later hadden we het er nog over, en we zeiden: "Hij is een vreemde," en: "Op zo'n moment wil je er geen vreemde bij hebben."

quote:

Op zaterdag 7 januari 2006 15:02 schreef Nadine26 het volgende:
Gisteren zei D.: "Vertel eens over je moeder."
Ik vroeg wat hij wilde weten.
"Hoe dat gegaan is," zei hij. "Met haar dood. De euthanasie. Hoe ging dat?" ...

Merkwaardig dat D. nu pas belangstelling toont voor deze geschiedenis.
_{Begint D. eindelijk beseffen dat Nadine meer is dan een lekkere stoeipoes?}

quote:

Op zaterdag 7 januari 2006 15:40 schreef Gajus het volgende:

Merkwaardig dat D. nu pas belangstelling toont voor deze geschiedenis.

Vond ik ook typisch...
Als de interesse maar niet geboren is uit nietsontziend opportunisme... In de zin van "misschien kan ik er do's en dont's uithalen voor mijn plannen met Madame of (de vader van) Kim."

Zal ik een lekker drankje voor je inschenken?

Een echte bontmuts?