Een gezoem dringt mijn hersenpan binnen, het hart reageert door sneller te kloppen. M'n ogen doen een eerste poging om zich te openen, het lukt niet echt. Het gezoem houdt aan, het bewustzijn dringt zich op. Fuck het is de telefoon. Welke klootviool haalt 't in z'n botte hersens om mij op een dag als vandaag uit m'n nest te bellen?
De voicemail neemt op en ik draai mezelf om. Probeer weer te slapen, maar het besef dringt zich op dat het de laatste dag is. De allerlaatste dag, een afsluiter van een belangrijke periode in mijn leven. Ik schiet m'n 'huispak' aan en sta op. Eerst de krant en een kop koffie. De krant kan me echter niet boeien en ik hou mezelf niet meer in. Een kwartier wakker en ik start de computer op...Na het opstarten blijkt de SC al in het 998'ste topic te zitten. Een paar die-hards zijn wakker gebleven om Cuall haar 1000ste topic te gunnen. Dat zijn nou míjn users. De users waar ik de afgelopen vier maanden zoveel plezier aan heb beleefd. Ook wel wat kopzorgen, maar dat hoort er allemaal bij als je een 'moderator in opleiding' bent. Bottomline is dat ik bij ieder van hen een warm gevoel krijg. Als ze vanaf morgen uitwaaieren over het world wide web zal ik ze zeker gaan missen. Ik slik....
Ik zie m'n slotjesknop en besef dat ik deze binnenkort kwijt ben. Dat blauwe kleurtje is een deel van me geworden en het zal vreemd zijn als ik weer zwart word. M'n medemodjes waar ik zoveel lol mee heb beleefd en vooral CW
die precies de gevoelige snaar wist te raken door me op het juiste moment peptalks te geven. Wat zal ik de gesprekjes via mail en de Crewchat missen. Er onstaat een brok in m'n keel....
Vervolgens de streams aan. Ik zie de bewoners die ik in de afgelopen maanden zo heb leren kennen de laatste spullen inpakken. Er bekruipt me een ongemakkelijk gevoel bij het besef dat ik ze vandaag voor het laatst in hun normale doen zal zien. Vanaf een uur of tien vanavond is het huis dat ik als mijn thuis ben gaan beschouwen niet meer dagelijks voor mij beschikbaar. De brok die in mijn keel zit wordt weer iets groter.
En dan vind ik het filmpje van PC-eend. Ik zie de mensen die de afgelopen maanden dagelijks mijn leven bepaalden op de stem van Ramses voorbij komen. Ik hou het niet meer en de brok in m'n keel is niet meer weg te slikken. Een eenzame traan baant zich een weg over m'n linkerwang. Mijn god wat ga ik die mensen missen.
Rikkert, wie kent 'm eigenlijk nog? Hij is niet blijven hangen, maar z'n 'hulde' leeft in mijn herinnering voort alsof het pas gisteren was dat ik het voor het laatst hoorde.
Ralph, Mijn lieve Ralluf
Liefde op het eerste gezicht. Planten in de douche en pas praten zodra de drank in de man is. Maar o wat was het een leuke jongen. Mijn brandje mag hij iedere dag blussen...
Linda, wat heb ik om die griet gelachen. Wat een heerlijk mens is het toch. Hoerenfeest en zoenen als je dronken bent. Ik herkende mezelf in haar, zelfs het accent voelde vertrouwd. Zo jammer dat ze zo snel al weer vertrok.
Tanja, een lastig mens wat wel wat vuur in het huis bracht. Haar sukkel/pukkel ruzie met Rob doet me nog steeds glimlachen. Het feit dat ze me een kijkje gunde in één van de meest intieme momenten van haar leven zorgt ervoor dat ook zij een plekje heeft gekregen in m'n hart.
Menno, de jongen die ik pas ging waarderen toen hij zo onder vuur lag. Wat was ik boos op Nathalie na het voeten-incident. En wat bleek hij toch een ontzettend toffe peer te zijn toen hij zich later op Fok vertoonde.
Chantal, Haar Gna gna gna galmt nog na in m'n hoofd. Wat een vreselijk mens, maar het hartje bleek toch kleiner. Zónder haar was BB heel anders geweest.
Rob, ach ja, Rob. Over hem wil ik het niet meer hebben, ik mocht 'm niet.
Dido, ontluikende liefde waar ze keer op keer 'klaar' mee was. Uiteindelijk toch weer aan toegaf en vervolgens in de anonimiteit van de slaapkamers verdween. Zouden zij en Roel het gaan redden ná het huis? Ik denk het niet...
Nathalie, Haar eerste inbreng in het huis was het overgooien van een sinaasappel om elkaars namen te leren kennen. Hoe kleuterschool dacht ik toen nog. Later begon ik haar te waarderen. Die waardering hield op toen ze Nemo bevuilde en ze heeft het nooit meer goedgemaakt.
En dan de vier finalisten.
Lieske, onze goedlachse groningse die overduidelijk de benjamin van het stel is gebleven. Wat heb ik me geërgerd aan haar gewauwel, maar wat was ze soms ook ontroerend lief. Ze ís gewoon 19 en inmiddels het kleine zusje geworden wat ik nooit heb gehad.
Roel, had potentie, maar verknalde het door als een hondje achter Dido aan te rennen. Zijn agressieve blik maakte me soms wat angstig. Maar hij herstelde zich op het moment dat z'n grote liefde naar huis vertrok. Hij houdt van haar, daar ben ik wel van overtuigd. En dan
Ingrid, die in het begin niet goed uit de verf kwam, maar naarmate het programma vorderde gewoon een tof wijf bleek te zijn. Ik heb dubbel gelegen om haar gesprekje met Joost. En haar humor zal ik zeker missen. Voor mij is ze de winnaar van BB5.
En dan de gedoodverfde winnaar. Onze eigen Triangeljosti.
Joost, soms ADHD, maar ook behoorlijk in de knoop over z'n gevoelens voor zijn 'Bren'. Wat gun ik hem toch dat leuke leven met z'n meisje. Ondanks z'n drukheid gaf hij toch wat extra's aan BB dit keer. Het was er een stuk saaier op geworden zonder hem......
Ik sluit af met de woorden van een liedje dat Joost vanochtend zong. Hoe wáár kan het zijn?
"Is dít dan het einde van het feest? Wil jij dan soms beweren, dat er nooit iets is geweest. Maar wat je niet hebt gehad, raak je ook niet kwijt...........
Voltooid Verleden Tijd"
Hoe beleefde jij BB, schrijf hier je eigen column voor het nageslacht