De dierenarts zei gisteren dat hij in principe bij ons thuis kan komen. Maar dan moet je hem wel zelf eten geven 's ochtends en dan de hele dag (overdag vanaf half 8 tot 6 uur) in de bench doen en dan de rest van de avond los met de verdeling van minimaal 3x eten geven op een avond.
Dat kan wel. Maar dat vind ik gewoon zielig...
En daarbij zet je zelf alles opzij voor hem. Ik zou het wel willen, maar ik denk mijn vriend niet. En ik vind dat je er met zijn tweetjes achter moet staan. Want anders gaat het straks nog spanningen leveren in je relatie (iets wat het nu al een klein beetje doet)..
En Uhmmie ik woon in Den Haag.. Ik zou het wel een keertje willen proberen, maar dan eerst even overleggen met mijn vriend.
Het vervoer is gelukkig niet meer te zwaar dat kan hij wel aan.. Dus dat is geen probleem.
We denken op dit moment over alle opties na. In ieder geval al heel lief van je
![]()
Deze optie ga ik in ieder geval even neerleggen bij mijn vriend.
De buren hebben 4 katten en een hond, maar ze zeggen zelf al de oudste 2 katten moesten al niets hebben van de jongste 2 (1 pers van ruim 15 maanden en 1 pers van 12 maanden geloof ik) dat ze er een hard hoofd in hebben dat dat goed zou gaan. Zij werken ook niet fulltime, maar ik krijg al veel steun van ze. Heb het idee dat ik ze niet kan vragen om smokey in huis te nemen...
En gisteren bij de DA had ik hem weer in me handen. Hij had net veel gelopen dus hij was moe. Ligt hij helemaal lekker te slapen in mijn armen. Dat is zo mooi en zo lief en tegelijkertijd kan ik er wel om huilen. Het is ook zo moeilijk.. Hij is zo tevreden met wat hij heeft op dit moment, maar hij kan de basis dingen niet zelf. Om heel eerlijk te zijn is mijn lieve kleine katertje gewoon een kasplantje, dat niet overleeft op dit moment als ik hem geen eten en drinken geef. En dat is zo moeilijk. Daar raak ik zo bijna overstuur van. (ook nu weer)... Je zit ook vaak te denken van; had ik maar dit... of had ik maar dat.. of kon ik maar geld betalen en dan zou alles goed komen.
Het is en blijft op dit moment nog steeds een zorgenkindje.
Je moet er met zijn tweetjes (dus mijn vriend en ik) achter staan. En op dit moment wil ik alles blijven doen, maar mijn vriend bekijkt het allemaal wat realistischer en vindt dat het wel erg lang kan duren. En als je er niet meer met zijn tweetjes achter kan staan... Moeten we dus kijken naar alle andere mogelijke opties.
Pff... Blijf het maar moeilijk vinden. En dan vooral de momenten waarop je jezelf wel weer voor je kop kan slaan met het idee van; waarom moest ik die deur nou dichttrekken...
Wat een leuke foto Pumpkin_ruby.. En denk daar maar niet te vaak over en knuffel ze maar heel veel in iedere geval.!