[Centraal] Paolo di Canio, held van Lazio (Deel I)

quote:

Paolo di Canio, supporter op het veld

In de Italiaanse hoofdstad Rome komt op 9 juli 1968 Paolo di Canio ter wereld, hij is de jongste zoon van bouwvakker Ignazio en Pierina di Canio en groeit op in de arbeiderswijk Quarticciolo. Zijn voetballoopbaan begint de jonge Paolo di Canio bij Rinascita 79, waar zijn talent al snel opgemerkt wordt door Pro Teverne Roma, een satellietclub van zijn favoriete club, Lazio. Ook bij deze club is Paolo di Canio, vanwege zijn overgewicht “Pallocca” (dikkertje) genoemd, wekelijks de uitblinker en op dertienjarige leeftijd meldt zich Lazio, een absolute droom voor Paolo di Canio. Kort daarop sluit Paolo di Canio zich aan bij de harde kern van Lazio, de Irriducibili, een aanhang met een dubieuze reputatie. Hij bezoekt alle thuis- en uitwedstrijden van zijn club, meestal vertrekt hij kort na zijn eigen wedstrijd in de jeugd van Lazio, aangezien er aan de vooravond vaak een confrontatie wacht met de supporters van de tegenpartij. Zo is hij betrokken bij menig massale vechtpartijen, hetgeen zijn sportieve toekomst bij Lazio op het spel zet. Paolo di Canio is een getalenteerde aanvaller, maar als de technische leiding erachter komt dat hij deel uitmaakt van de Irriducibili, zal hij een keuze moeten maken. Hij kruipt door het oog van de naald, als een verzorger een blessurebehandeling verzorgt aan de zijlijn en Paolo di Canio herkent, deze spreekt hem hierop aan en laat het hierbij zitten.

Lazio speelt seizoen 1985 – 1986, het seizoen waarin Paolo di Canio wordt opgenomen in de selectie, in de Serie B en door een omkoopschandaal dreigt er zelfs een haast rampzalige degradatie naar de Serie C. Het hele seizoen vecht de club tegen degradatie, aangezien het met negen punten in mindering aan het seizoen begint. De talentvolle Paolo di Canio krijgt dus vooralsnog geen kans en wordt daarop verhuurd aan Ternana, uitkomend in de Serie C2. Bij deze club speelt hij dat seizoen 27 wedstrijden, waarin hij tweemaal tot scoren weet te komen. Hij wordt weer teruggehaald door Lazio, maar zware blessures zorgen ervoor dat Paolo di Canio in seizoen 1987 – 1988, het seizoen dat Lazio weer weet te promoveren naar de Serie A, nog niet zijn debuut kan maken voor zijn club. Terug op het hoogste niveau krijgt Paolo di Canio in seizoen 1988 – 1989 meteen zijn kans, hij debuteert op 9 oktober 1988 tegen Cesena en in 30 wedstrijden, komt hij tot slechts één treffer. Deze treffer heeft echter enorm veel waarde, op 15 januari 1989 scoort hij namelijk de enige, dus winnende treffer tegen aartsrivaal AS Roma en viert dit uitbundig voor het vak van de fans van AS Roma. Na zijn tweede volledige seizoen bij Lazio, waarin hij driemaal weet te scoren in 24 wedstrijden, wordt hij met tegenzin verkocht aan Juventus. Voorzitter Gianmarco Calleri geeft aan dat Paolo di Canio teveel salaris verlangt en de club daarom gedwongen is haar aanvaller van de hand te doen, maar zelfs al had hij moeten betalen, zou Paolo di Canio nog voor de Biancocelesti willen blijven spelen.

In de zomer van 1990 verhuist Paolo di Canio voor een transfersom van bijna acht miljoen Euro naar Juventus. In Turijn komt hij in drie seizoenen tot 78 wedstrijden, waarin hij slechts zesmaal weet te scoren, tóch geldt zijn periode bij Juventus als de definitieve doorbraak van Paolo di Canio. In zijn periode bij Juventus loopt een discussie met trainer Giovanni Trapattoni bijna uit op een vechtpartij, ware het niet dat andere spelers de ruzie weten te sussen. Voorafgaand aan seizoen 1993 – 1994 vertrekt Paolo di Canio naar Napoli, waar hij opnieuw een redelijk seizoen beleeft met vijf treffers in 26 wedstrijden en hij dwingt een transfer af naar AC Milan. Ook in Milaan weet Paolo di Canio zijn belofte niet in te lossen, hij speelt in twee seizoenen 37 wedstrijden en scoort daarin zesmaal, maar na een conflict met zijn trainer Fabio Capello vertrekt hij in de zomer van 1996 gedesillusioneerd naar Schotland, waar hij gaat spelen voor Celtic. In Glasgow beleeft Paolo di Canio een geweldig debuutseizoen, hij zorgt er bijna persoonlijk voor dat de hegemonie van stadsgenoot én aartsrivaal Rangers (negen landstitels op tij) wordt verbroken, maar Celtic komt net tekort. In zijn eerste seizoen in de Schotse Premier League scoort hij twaalfmaal in 26 wedstrijden, samen met Pierre van Hooijdonk vormt hij een uitstekende voorhoede. Maar ook in Schotland zijn daar de randverschijnselen, in een wedstrijd om de Old Firm, die hij beschrijft als de mooiste derby die er is, ontstaat er een vechtpartij tussen Ian Ferguson van de Rangers en Paolo di Canio, nadat hij van het veld gestuurd is, opnieuw is het aan ploegmaats te danken dat het niet verder escaleert. In voorbereiding op zijn tweede seizoen bij Celtic, weigert Paolo di Canio zich aan te sluiten bij de spelersgroep, die zich voorbereidt in Nederland en na kritiek van de nieuw aangestelde trainer Wim Jansen, is de breuk definitief.

Vanaf seizoen 1997 – 1998 is het Engelse Sheffield Wednesday.zijn nieuwe werkgever, waar Paolo di Canio al snel de tabloids haalt: nadat hij na zijn treffer op 23 augustus 1997 tegen Wimbledon zijn broek zover optrekt, dat hij zijn achterste laat zien aan de supporters van de thuisploeg, het komt hem op een officiële waarschuwing te staan. Later dat jaar ontvangt hij zijn eerste boete, nadat hij op 6 november 1997 na een treffer tegen opnieuw Wimbledon zijn broek laat zakken na een treffer. Als hij op 14 januari 1998 in de FA Cup-replay op Hillsborough tegen Watford van het veld wordt gestuurd, gaat hij de scheidsrechter verbaal zó te lijf, dat het hem opnieuw op een boete komt te staan. Meteen in zijn eerste seizoen bij Sheffield Wednesday, waarin hij in 35 wedstrijden tot twaalf treffers komt, is Paolo di Canio uitgegroeid tot een van de meest spraakmakende spelers van de Premier League en wordt hij door de supporters dan ook uitgeroepen tot speler van het seizoen. In zijn tweede seizoen begint Paolo di Canio voortvarend, met drie treffers in de eerste zes wedstrijden, maar al snel botst hij met manager Ron Atkinson en wordt een week salaris ingehouden. Op 26 september 1998 in de wedstrijd tegen Arsenal gaat Paolo di Canio echter over de schreef: na een opstootje op het middenveld, gaat de Italiaan zich ermee bemoeien, hij wordt geraakt door een elleboog van Martin Keown en gaat door het lint. Hij schopt zijn tegenstander en wordt door scheidsrechter Paul Alcock met een rode kaart van het veld gestuurd, Paolo di Canio is furieus en duwt de arbiter omver, witheet verlaat hij het veld. “The Push” houdt Engeland bezig, Paolo di Canio wordt voor twaalf wedstrijden geschorst en kan pas na de jaarwisseling weer in actie komen, iedereen verwacht dat de aanvaller Engeland verlaat, hij wordt afgeschilderd als een beest en zal het zwaar te verduren krijgen bij zijn terugkeer. Toch vlucht hij niet, in januari 1999 tekent hij bij West Ham United en geeft zijn voetballoopbaan een vervolg in Engeland.

Ook in London, bij West Ham United, groeit Paolo di Canio uit tot een absolute vedette. In het restant van seizoen 1998 – 1999 speelt hij nog dertien wedstrijden en scoort viermaal, er zijn enkele kleine misdragingen op en buiten het veld, maar de rust keert terug. Zijn eerste volledige seizoen bij de club groeit Paolo di Canio al snel weer uit tot één van de smaakmakers van de Premier League, hij scoort zestienmaal in dertig wedstrijden en grote clubs als Manchester United en zijn liefde Lazio tonen hun interesse, maar tot een transfer komt het niet. Een memorabele wedstrijd in seizoen 1999 – 2000 is de 5 – 4 overwinning op Bradford City op 12 februari 2000, in de tweede helft kijkt West Ham United tegen een haast onoverbrugbare 4 – 2 achterstand aan en als de club uit London dan ook nog eens een strafschop wordt onthouden, is Paolo di Canio het zat. Hij blijft zitten in het strafschopgebied van de tegenstander, trekt zijn shirt uit en na enkele minuten loopt hij naar de bank, waar hij om een wissel verzoekt. Als hij dan ziet dat zijn club dan wél een strafschop toegewezen krijgt, sprint hij naar het strafschopgebied en eist de strafschop met tegenzin van zijn ploeggenoten op, de Italiaan scoort van elf meter, de wedstrijd kantelt en wordt alsnog gewonnen. Op 26 maart 2000 maakt Paolo di Canio wellicht zijn mooiste doelpunt ooit, door een pass van eigen helft op twintig meter van het doel, met beide benen los van de grond, over de verslagen doelman in de verre hoek te volleren, dit doelpunt wordt uitgeroepen tot mooiste treffer van het seizoen. Het seizoen daarop is Paolo di Canio nog steeds een Hammer en speelt opnieuw een uitstekend seizoen, hij komt in het nieuws door het verschijnen van zijn biografie, waarin Paolo di Canio openlijk zijn liefde voor de fascistische leider Benito Mussolini en zijn rechtse gedachtegoed openbaart, zijn gewelddadige verleden met de Irriducibili beschrijft en (oud-)collega’s afbrandt, maar het meest spraakmakende moment vindt plaats op 16 december 2000.

In de uitwedstrijd tegen Everton op Goodison Park staat het kort voor het einde 1 – 1, doelman Paul Gerrard van Everton raakt bij een sliding ernstig geblesseerd aan zijn knie en blijft op de rand van het strafschopgebied liggen. Frédéric Kanouté van West Ham United ziet dit niet en zet voor vanaf rechts, de bal komt bij Paolo di Canio die de 2 – 1 kan scoren, maar de Italiaan vangt de bal en verzoekt bij scheidsrechter Clive Wilkes om verzorging. Deze actie levert een staande ovatie op en Paolo di Canio is dat moment dé held van Engeland, uit handen van FIFA-voorzitter Sepp Blatter ontvangt hij de FIFA Fairplay Award en de wereldbond geeft aan dat de actie van de aanvaller een voorbeeld dient te zijn voor de jeugd. Dat seizoen weet hij in 31 wedstrijden tienmaal het net vinden en manager Alex Ferguson van Manchester United blijft gecharmeerd van de Italiaan, maar toch blijft Paolo di Canio zijn club trouw. In seizoen 2001 – 2002 scoort hij negenmaal in 26 wedstrijden, zijn grote liefde Lazio toont nogmaals interesse, maar een droomtransfer blijft vooralsnog uit. De aanvaller komt nog enkele malen negatief in het nieuws, door onder andere het opsteken van zijn middelvinger naar het publiek en enkele incidenten met tegenstanders, scheidsrechters en manager Glen Roeder. Ondanks zijn negen treffers in seizoen 2002 – 2003 (uit achttien wedstrijden) degradeert West Ham United echter uit de Premier League, de transfervrije Paolo di Canio krijgt geen nieuw contract aangeboden en na 118 wedstrijden, waarin hij 48 maal tot scoren kwam, besluit zijn loopbaan in Engeland te vervolgen bij Charlton Athletic.

Paolo di Canio speelt maar één, redelijk anoniem seizoen op The Valley. Hij scoort slechts viermaal in 31 wedstrijden, tóch is hij al snel één van de favorieten van het publiek. Als het financieel zwaar geteisterde Lazio in de zomer van 2004 haar interesse toont in de aanvaller, is de keuze niet moeilijk, Paolo di Canio levert zijn contract in bij Charlton Athletic en keert terug bij zijn grote liefde. Als hem gevraagd wordt naar zijn rol binnen het verzwakte Lazio, luidt zijn reactie vol clubliefde dat het hem niet uitmaakt of hij überhaupt speelt, als hij maar deel mag uitmaken van de trots van Rome. Paolo di Canio levert zelfs tweederde van zijn salaris in om bij Lazio te kunnen spelen, bij zijn presentatie op 11 augustus 2004 is het trainingsveld omgeven met supporters, zo’n 7.000 fanatiekelingen zijn getuige van de terugkomst van hun held. Lazio is na enkele succesvolle seizoenen met dure wereldsterren in de financiële problemen geraakt, de club heeft al haar sterren moeten verkopen en heeft zich ternauwernood weten te redden van de ondergang. Seizoen 2004 – 2005 zal het seizoen zijn van het nieuwe begin voor de club, Paolo di Canio is voor de aanhang van Lazio de leider en zal moeten zorgen dat de Romeinse club op een respectabele positie eindigt. Meteen in zijn eerste wedstrijd doet Paolo di Canio van zich spreken, na een half uur spelen tijdens de uitwedstrijd tegen Sampdoria, krijgt Lazio een strafschop. Het slachtoffer en vaste strafschopnemer Simone Inzaghi wil deze zelf nemen, maar Paolo di Canio eist de strafschop op, met een verhitte discussie als gevolg. Vanaf de kant gebaart coach Domenico Caso dat Simone Inzaghi de strafschop neemt, maar tóch is het de ervaren Paolo di Canio die de strafschop neemt én benut, waardoor de wedstrijd uiteindelijk met 1 – 0 gewonnen gaat. De toon is gezet.

Deze goede start weet de club echter niet door te zetten, Paolo di Canio zelf komt 23 wedstrijden in actie en scoort daarin zesmaal. Lazio eindigt uiteindelijk op de tiende plaats, waardoor het Europees voetbal dient af te dwingen middels het intertoto-toernooi. Lazio heeft ook in de zomer van 2005 geen geld voor transfer en haalt vooral jonge, talentvolle en goedkope spelers. Paolo di Canio is de ideale leider, bij de supporters kan hij weinig verkeerd doen en hij is een goede mentor voor de jongere spelers. Toch komt Paolo di Canio enkele malen negatief in het nieuws, zo ook dit seizoen. Tijdens de wedstrijd Livorno - Lazio wordt de spits toegewenst dat hij wordt opgehangen zoals Benito Mussolini, na afloop van de wedstrijd bedankt Paolo di Canio de supporters van Lazio voor hun steun door middel van een "Romeinse groet", door de politieke lading van deze wedstrijd (de supporters van Livorno zijn links georiënteerd en die van Lazio rechts) wordt deze groet ten onrechte uitgelegd als een nazi-groet. Zowel de FIFA als de Italiaanse bond (FIGC) nemen dit incident hoog op, aangezien Paolo di Canio het seizoen daarvoor voor hetzelfde vergrijp na de ontmoeting tegen aartsrivaal AS Roma een boete had ontvangen. Paolo di Canio reageert echter onbewogen: "'Ik heb de fans begroet, zoals ik ze normaal gesproken altijd begroet. Het is voor mij een signaal dat ik hoor bij mijn mensen." De beste Italiaanse voetballer aller tijden die nooit voor Squadra Azzura uitkwam is clubman pur sang, de supporters van Lazio treffen het met zo'n supporter op het veld...

quote:

De Hitlergroet is waarschijnlijk afgeleid van het Romeinse "Avé", waarbij ook de rechterarm schuin in de lucht werd gestoken. Deze Romeinse groet was ook in andere landen, waaronder Nederland, in gebruik totdat zij door het nationaal-socialisme een zeer slechte naam kreeg. De Romeinse groet stamt al uit de tijd van de Gladiatoren in het oude Rome, ongeveer tussen 100 - 400 jaar N.C. Gladiatoren waren meestal slaven of misdadigers, die tegen elkaar vochten op leven en dood, soms moesten ze zelfs tegen leeuwen en tijgers vechten. Voordat het gevecht begon riepen de gladiatoren tegen de keizer: "Ave, Ceasar, morituri te saluant" ("Gegroet keizer, zij die gaan sterven groeten u").

quote:

Op woensdag 21 december 2005 10:43 schreef aldostuta het volgende:
Je doet het voorkomen alsof bewondering voor Mussolini volstrekt normaal en volledig vrij van racistische overtugingen is?

quote:

Op woensdag 21 december 2005 11:19 schreef raptorix het volgende:

[..]

Nee wel deze

http://video.google.com/videoplay?docid=-9087486362589139401&q=Canio

quote:

Op woensdag 21 december 2005 11:27 schreef Posdnous het volgende:
Begroeting bij Inter:

[afbeelding]

.