LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Dit is het vervolg op topic:
Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)
Wat vooraf ging:
Ik ben sinds een paar dagen met Daniël in Shanghai, waar hij zaken doet, terwijl ik de gym & de spa-afdeling van het Hyatt-hotel onderwerp aan een grondig klantvriendelijkheidsonderzoek. Een beetje onbeschoft zijn ze wel, de Chinezen. Maar de klaterede fonteinen & de jetstreams in het zwembad maken veel goed.
Thuis in Nederland zit Madame, beter bekend als Anne-Sophie. Zij is de aanstaande ex-vrouw van Daniël en in die hoedanigheid heeft ze de verantwoordelijkheid voor hun drie gezamenlijke kinderen, alsmede voor haar puberzoon uit een eerder huwelijk, maar gelukkig wordt zij tijdens mijn afwezigheid bijgestaan door een vriendelijke 'oudere dame' die op de kinderen past.
Madame weet niet beter dan dat ik op bezoek ben bij mijn vader & zijn secretaresse, die overwinteren op Bali.
Thuis in Nederland zit ook Daniëls vriendin Kim, al woont ze tijdelijk in België, waar ze een acteercursus volgt. Kim is een probleem. Of laat ik het zo zeggen: voor mij persoonlijk is Kim een probleem geworden sinds Daniël en ik samen op reis zijn. Ik zou hem nu eigenlijk wel eens officieel voor mezelf willen hebben. Of 'officieel'... laat ik niet meteen te hard van stapel lopen, maar hoewel ik best kan leven met een aanstaande ex-vrouw, ligt dat iets ingewikkelder met een (semi-inwonende) vriendin.
Kim weet niet beter dan dat ik het kindermeisje van Daniëls kinderen ben, met andere woorden: zij heeft geen enkele reden om te vermoeden dat ik inmiddels ben opgeklommen tot het kindermeisje van Daniël zélf, laat staan dat zij op de hoogte is van mijn verblijf op Daniëls kamer in het Grand Hyatt Shanghai.
Thuis in Nederland zit ook Thijs, mijn ex-vriendje, die bezig is aan een verschrikkelijke inhaalslag, in zo verre dat hij sinds onze 'breuk' al vier vriendinnen heeft versleten, en dat in het tijdsbestek van een maand, oftewel vier weken, oftewel één vriendin per week - dus dat mag je wel een inhaalslag noemen.
Thijs weet niet beter dan dat ik op dit moment gewoon thuis ben, in Amsterdam, want hij heeft niks te maken met mijn geheime liefdesleven.
Thuis in Nederland zitten tenslotte ook nog:
mijnheer W., mijn therapeut;
mijn zus Francesca en mijn broer Tom;
mijn scriptiebegeleider (die het 'somber' inziet met mijn scriptie).
Deze vier personen zijn door mij op de hoogte gebracht van mijn reisje naar China, en hun meningen daarover zijn verdeeld. Mijnheer W. noemt het 'een zoveelste vlucht', en daarmee doelt hij op de dood van mijn moeder, die ik volgens hem niet kan aanvaarden. Mijn zus Francesca reageerde positief, zij vond het 'geweldig' voor mij, dus zo zie je maar: van je zus moet je het inderdaad hebben. Mijn broer had geen mening. Mijn scriptiebegeleider keek een beetje zorgelijk, maar dat kan ik goed begrijpen, aangezien het met de scriptie niet wil vlotten, terwijl hij aanvankelijk zulke hoge verwachtingen van mij had. (Ik heb zelfs samen met hem een Beroemde Schrijver mogen interviewen, zo hoog waren zijn verwachtingen van mij - maar dat interview liep ook al uit op een kleine ramp).
En nu verder. In Shanghai. Het is 12.00 uur, de zon schijnt, het is stervenskoud. Voor mij, op de zevenenzeventigste verdieping van het Hyatt-hotel, strekt zich een pastelkleurige zee van flats & wolkenkrabbers uit, en in de verte lost die zee op in een blauwe mist. Naast mij staat een roerei koud te worden onder een zilveren dekschaal.
Daniël is in alle vroegte naar een Chinese zakenrelatie vertrokken. Ik ga eerst ontbijten. Daarna heb ik de keuze tussen een bezoek aan de gym, een 'city-tour' en een zoveelste 'Lost in translation'-ervaring, want je kunt weken in dit krankzinnig luxueuze hotel ronddwalen zonder ook maar een woord met iemand te wisselen, en zonder ook maar te beseffen dat het leven buiten, of beter gezegd: beneden, in de verre diepte, dat het leven daar gewoon doorgaat. Ik zit in een cocon van glas en staal.
Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)
Wat vooraf ging:
Ik ben sinds een paar dagen met Daniël in Shanghai, waar hij zaken doet, terwijl ik de gym & de spa-afdeling van het Hyatt-hotel onderwerp aan een grondig klantvriendelijkheidsonderzoek. Een beetje onbeschoft zijn ze wel, de Chinezen. Maar de klaterede fonteinen & de jetstreams in het zwembad maken veel goed.
Thuis in Nederland zit Madame, beter bekend als Anne-Sophie. Zij is de aanstaande ex-vrouw van Daniël en in die hoedanigheid heeft ze de verantwoordelijkheid voor hun drie gezamenlijke kinderen, alsmede voor haar puberzoon uit een eerder huwelijk, maar gelukkig wordt zij tijdens mijn afwezigheid bijgestaan door een vriendelijke 'oudere dame' die op de kinderen past.
Madame weet niet beter dan dat ik op bezoek ben bij mijn vader & zijn secretaresse, die overwinteren op Bali.
Thuis in Nederland zit ook Daniëls vriendin Kim, al woont ze tijdelijk in België, waar ze een acteercursus volgt. Kim is een probleem. Of laat ik het zo zeggen: voor mij persoonlijk is Kim een probleem geworden sinds Daniël en ik samen op reis zijn. Ik zou hem nu eigenlijk wel eens officieel voor mezelf willen hebben. Of 'officieel'... laat ik niet meteen te hard van stapel lopen, maar hoewel ik best kan leven met een aanstaande ex-vrouw, ligt dat iets ingewikkelder met een (semi-inwonende) vriendin.
Kim weet niet beter dan dat ik het kindermeisje van Daniëls kinderen ben, met andere woorden: zij heeft geen enkele reden om te vermoeden dat ik inmiddels ben opgeklommen tot het kindermeisje van Daniël zélf, laat staan dat zij op de hoogte is van mijn verblijf op Daniëls kamer in het Grand Hyatt Shanghai.
Thuis in Nederland zit ook Thijs, mijn ex-vriendje, die bezig is aan een verschrikkelijke inhaalslag, in zo verre dat hij sinds onze 'breuk' al vier vriendinnen heeft versleten, en dat in het tijdsbestek van een maand, oftewel vier weken, oftewel één vriendin per week - dus dat mag je wel een inhaalslag noemen.
Thijs weet niet beter dan dat ik op dit moment gewoon thuis ben, in Amsterdam, want hij heeft niks te maken met mijn geheime liefdesleven.
Thuis in Nederland zitten tenslotte ook nog:
mijnheer W., mijn therapeut;
mijn zus Francesca en mijn broer Tom;
mijn scriptiebegeleider (die het 'somber' inziet met mijn scriptie).
Deze vier personen zijn door mij op de hoogte gebracht van mijn reisje naar China, en hun meningen daarover zijn verdeeld. Mijnheer W. noemt het 'een zoveelste vlucht', en daarmee doelt hij op de dood van mijn moeder, die ik volgens hem niet kan aanvaarden. Mijn zus Francesca reageerde positief, zij vond het 'geweldig' voor mij, dus zo zie je maar: van je zus moet je het inderdaad hebben. Mijn broer had geen mening. Mijn scriptiebegeleider keek een beetje zorgelijk, maar dat kan ik goed begrijpen, aangezien het met de scriptie niet wil vlotten, terwijl hij aanvankelijk zulke hoge verwachtingen van mij had. (Ik heb zelfs samen met hem een Beroemde Schrijver mogen interviewen, zo hoog waren zijn verwachtingen van mij - maar dat interview liep ook al uit op een kleine ramp).
En nu verder. In Shanghai. Het is 12.00 uur, de zon schijnt, het is stervenskoud. Voor mij, op de zevenenzeventigste verdieping van het Hyatt-hotel, strekt zich een pastelkleurige zee van flats & wolkenkrabbers uit, en in de verte lost die zee op in een blauwe mist. Naast mij staat een roerei koud te worden onder een zilveren dekschaal.
Daniël is in alle vroegte naar een Chinese zakenrelatie vertrokken. Ik ga eerst ontbijten. Daarna heb ik de keuze tussen een bezoek aan de gym, een 'city-tour' en een zoveelste 'Lost in translation'-ervaring, want je kunt weken in dit krankzinnig luxueuze hotel ronddwalen zonder ook maar een woord met iemand te wisselen, en zonder ook maar te beseffen dat het leven buiten, of beter gezegd: beneden, in de verre diepte, dat het leven daar gewoon doorgaat. Ik zit in een cocon van glas en staal.
Ok, tijd voor een balans, inderdaad.
Want wat nu. U zit met een proleet waarmee u wilt trouwen/ samenleven in een hotel.
Hoe nu met uw eigen leven? Wilt u beroemd worden? Wetenschapper? Of gewoon moeder en verder niks, dan wel rosédrinkster zonder kinderen op een tennisbaan, ergens, wherever.
Ik bedoel, wat wilt later worden, als u groot bent?
Want wat nu. U zit met een proleet waarmee u wilt trouwen/ samenleven in een hotel.
Hoe nu met uw eigen leven? Wilt u beroemd worden? Wetenschapper? Of gewoon moeder en verder niks, dan wel rosédrinkster zonder kinderen op een tennisbaan, ergens, wherever.
Ik bedoel, wat wilt later worden, als u groot bent?
Ik zou best in het Grand Hyatt Shanghai willen wonen, voor de rest van mijn leven. Met Daniël, die dan ook niet meer hoeft te werken, aangezien hij tegen die tijd zijn grote slag wel zal hebben geslagen, als het goed is slaat hij die deze week nog, dus dan kunnen wij samen rosé drinken op de tennisbaan en aan de rand van het zwembad, terwijl wij vanaf onze ligstoelen toekijken hoe onze zeven kinderen zich vermaken met de 60-jarige au pair - lichte handicap geen bezwaar - want het blijft natuurlijk wel een beetje opassen met mijn teerbeminde D.quote:Op woensdag 14 december 2005 05:27 schreef cioran63 het volgende:
Ok, tijd voor een balans, inderdaad.
Want wat nu. U zit met een proleet waarmee u wilt trouwen/ samenleven in een hotel.
Hoe nu met uw eigen leven? Wilt u beroemd worden? Wetenschapper? Of gewoon moeder en verder niks, dan wel rosédrinkster zonder kinderen op een tennisbaan, ergens, wherever.
Ik bedoel, wat wilt later worden, als u groot bent?
Dat is een nadeel.
Maar een nadeel komt nooit alleen, want mijn trouwe vriendje Thijs heeft zich in zeer korte tijd opgewerkt tot een notoire womanizer, en dat zal ook vast wel mijn schuld zijn - volgens mijnheer W. is het een 'opstandige reactie op mijn promiscuïteit '- maar als ik die schuld al op me wil nemen, dan alleen een heel klein beetje.
Mijn vader, de vrolijke Bali-ganger, heeft het ook nooit zo nauw genomen met de echtelijke trouw. Het zou dus, alles bij elkaar, nogal naïef van mij zijn om mijn zinnen te zetten op een huwelijk met iemand die tot in de eeuwigheid mijn Grote Liefde zal blijven, want ik geloof er niet meer in. Ik wil er wel in geloven, dat is het punt niet, maar hoe?
Daniël is geen proleet. Is Daniël een proleet?
Hij is een levensgenieter. Hij leeft hard. Snel. Tweehonderd kilometer per uur. En ik mag naast hem zitten, voorin. Hij denkt niet na. Hij wil leven. Gas geven. Alles eruit halen wat erin zit. Hij wil geen regels & geboden & beknottingen & restricties, hij wil totale vrijheid, en dat wil ik ook. Hij wil alles, Daniël. Niet de helft of een beetje of een onsje minder - maar álles. Misschien is dat het verschil tussen ons, dat ik diep in mijn hart niet geloof dat je álles kunt hebben, wel veel, wel bíjna alles, maar de grenzeloosheid waarmee Daniël zich in het leven stort, zonder gordels of vangnetten, die grenzeloosheid ken ik niet.
Passie en duisternis, dat zijn de twee woorden die hem het beste typeren. Díe balans kan ik wel opmaken, inmiddels. En ik zoek totale vrijheid. Het is geen toeval dat Daniël en ik samen in een hotel in Shanghai zijn beland.
Over later denk ik niet na. Dat komt later wel, als het zo ver is.
Goedemorgen Nadine!
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ja, ja, goedenmiddag... half drie alweer.quote:Op woensdag 14 december 2005 07:27 schreef Oblivion het volgende:
Goedemorgen Nadine!
En ik wil zo graag schrijven over het diner met Rambo Lin, de Chinese zakenrelatie van D., maar ik kamp nog steeds met allerlei virussen, dus zo meteen komt de hotel-computerbrigade weer op mijn kamer om een nieuwe virusscanner te installeren...
Zonde van de tijd... misschien maak ik toch maar een 'City Tour', om eerlijk te zijn kan dat hele 'Shanghai by day' me gestolen worden, het ziet er 's nachts prima uit en overdag heb ik een prachtig uitzicht vanaf de 77e verdieping, dus op een bustochtje zit ik eigenlijk niet te wachten, maar okay. Ik ga zo eens informeren.
[ Bericht 1% gewijzigd door Nadine26 op 14-12-2005 07:42:54 ]
toch geen chinese flu mag ik hopen?
"Arrogance has to be earned. Tell me what you've done to earn yours." - House MD
"Dear life, when I asked whether or not my day could get any worse, it was meant as a rethorical question, not a challenge!"
"Dear life, when I asked whether or not my day could get any worse, it was meant as a rethorical question, not a challenge!"
Veel erger... het lijkt op de Chinese vogelpest, of misschien zijn het de eerste tekenen van computer-SARS. Gisteren heb ik de halve middag doorgebracht met Kevin, de hotel-computerdeskundige die er uiteindelijk, rond de avond, vandoor ging met mijn laptop, om rond middernacht hysterisch op te bellen met de mededeling: " A worm! It's a worm!" en daarna: "I found the solution!"quote:Op woensdag 14 december 2005 07:49 schreef avotar het volgende:
toch geen chinese flu mag ik hopen?
Vanochtend haalde ik de laptop op bij het business-centre, maar: niets. De laptop is zachtjes overleden onder de handen van Kevin.
Maar kijk, daar hebben we D. voor: hij heeft weer eens ouderwets staan schreeuwen tegen Smile, zo heet het meisje dat achter de balie van het b-centre werkt, en tenslotte kwam Smile aangetrippeld met een nieuwe laptop.
Als het gaat om een prachtig uitzicht op Shanghai (incl. een groot reclamebord van Philips):quote:Op woensdag 14 december 2005 07:36 schreef Nadine26 het volgende:
... en overdag heb ik een prachtig uitzicht vanaf de 77e verdieping, ...
Voor zo'n uitzicht hoef ik geen lange reis te maken. Maar als ik toch in Shanghai zou vertoeven, dan zou ik mijn koffer volstouwen met electronica, optica en textiel (te koop voor een fractie van de Europese detailhandelprijzen).
ook die bontmuts is een goede investering: vanaf zaterdag heerst een winters klimaat over Nederland.
Ik zit volgens mij in de toren helemaal rechts voor de kijker, dus mijn uitzicht is net iets anders, maar het zijn precies die pastelkleuren die ik al beschreef. Toch wel mooi... En de stad is ook mooi; het lijkt ... sorry, ik kom zo terug: bezoek van Kevin!quote:Op donderdag 15 december 2005 03:04 schreef Gajus het volgende:
Als het gaat om een prachtig uitzicht op Shanghai (incl. een groot reclamebord van Philips):
[afbeelding]
Jouw oude laptop is niet overleden maar ontregeld. Een kwestie van reanimeren.quote:Op donderdag 15 december 2005 03:04 schreef Nadine26 het volgende:
... De laptop is zachtjes overleden onder de handen van Kevin.
dus niet weggooien maar terugbrengen naar Nederland ... dat voorkomt een nieuw 'Tonino' schandaal
Ontregeld is hij zeker! Damn, ik weet niet wat Kevin (alle Chinese jongens noemen zich Kevin, en de meisjes heten Michelle of Linda) ermee heeft uitgespookt, maar de helft van de knoppen werkt niet meer. Ik heb de overambitieuze Kevin toch maar weggestuurd. Hij was zo blij met z'n firewall dat hij het liefst de rest van de dag was blijven checken of alle virussen & wormen écht-écht-écht waren uitgeschakeld.quote:Op donderdag 15 december 2005 03:29 schreef Gajus het volgende:
Jouw oude laptop is niet overleden maar ontregeld. Een kwestie van reanimeren.
dus niet weggooien maar terugbrengen naar Nederland ... dat voorkomt een nieuw 'Tonino' schandaal
Dan maar een ontregelde laptop - dat is beter dan wéér een dag in de lounge doorbrengen - hoewel je in de lounge nog best interessante ontmoetingen kunt hebben.
Maar met de verloren tijd valt het mee, want in de tussentijd heb ik in 'Club Oasis' een Deep Tissue Massage laten uitvoeren door de delicate Chinese handjes van een zoveelste Michelle. Straks mag ik terugkomen voor de Oriental Salt Glow, een zogeheten Body Treatment à raison van 350 RMB, maar dan kom ik na een half uur ook wel naar buiten als een stralend oriëntaals zoutvaatje.
Ze heette Rainbow. Wil je meer weten..?quote:Op donderdag 15 december 2005 04:31 schreef cioran63 het volgende:
Maar dan die ontmoetingen.
Okay. Dat gaat even duren, want er zat een verhaal aan Rainbow vast.quote:Op donderdag 15 december 2005 04:35 schreef cioran63 het volgende:
Ja, eigenlijk best wel.
Nadine, als ik na tien pagina's China nog niets van massa-executies, orgaanroven of funky Chinamen choppin' them up and choppin' them down (-ooh yeah), heb gehoord, houd ik het voor gezien, hoor!
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
ONTMOETING IN 'CLOUD 9' (LEVEL 87)
Ze heette Rainbow. Ze was zeer mooi, als je van het flamboyante type houdt: paarsfluwelen jurk met diamanten schoentjes, lang zwart haar. Ze droeg trouwens ook een bontjas, zag ik later toen we afscheid namen. Rainbow was een van die Chinese vrouwen die niet een beetje werk van zichzelf maken, maar serieus werk; alleen al het opschilderen van haar gezicht moest een tijdrovende klus zijn geweest. Je ziet hier veel van zulke vrouwen. Ze zijn jong en mooi en ze lachen een beetje star, alsof ze de pancake op hun gezicht willen sparen, en ze lopen aan de arm van een Westerling, meestal een oude Westerling. Keurige heren, hoogleraren of artsen, zo zien ze er in elk geval uit.
Daniël had me al gewaarschuwd: "Shanghai is een gore, stinkende troep. Een bende. Onder die gelikte buitenkant wemelt het van de hoeren en de hoerenlopers, alles draait hier om geld en seks. De Chinezen zijn niet zo stom als ze eruit zien, ze weten precies wat al die zakenlui hier komen halen. Shanghai is het nieuwe Bankok; het sekstoerisme draait op volle toeren, dag en nacht, overal. Wij zitten in een duur hotel, het gaat er allemaal nog redelijk beschaafd en semi-onopvallend aan toe, maar op andere plekken in de stad... één grote hoerenkeet. Sleazy. Je kunt geen karaokebar of club binnenlopen of de Chinese meisjes kronkelen als slingerplanten om je heen, en ze willen maar één ding: mee naar je hotel om zich zo snel mogelijk een paar honderd dollar rijker te neuken. En dan wegwezen, op naar de volgende rijke klootzak."
"Hoe weet jij dat allemaal zo goed?" vroeg ik.
"Ik zie het. Jij ziet het ook, kijk dan om je heen! Je moet stekeblind zijn om niet te zien wat hier gebeurt." Hij lachte. "Ik heb niet veel principes, maar dit is er één: ik doe niet aan hoeren. Nooit gedaan ook. Het interesseert me niet. Als je voor seks betaalt, haal je de angel eruit. Het spel; bij mannen gaat het om het spel, de jacht, de overwinning. Nou ja, dat geldt voor het voorspel. Bij de seks zelf gaat het om de roes. De extase. Een vrouw zo ver krijgen dat ze door al haar remmingen heengaat. Een hoer kent geen extase. Betaalde seks is een kinderlijke afspraak: als jij doet alsof je klaarkomt, betaal ik je honderd dollar, of tweehonderd dollar - ik heb geen idee van die prijzen. Het boeit me niet. Ik ga niet naar bed met een vrouw die aan de netto opbrengst ligt te denken, ik ga met jou naar bed. Waar denk jij aan?"
"Aan niks."
"Dat bedoel ik."
"En een beetje aan de netto opbrengst."
Hij grijnsde: "Dus toch!"
"Je laat elke ochtend een stapel honderdjes voor me achter."
"Ja," zei hij, "maar dat zou ik ook niet kunnen doen. Jij vraagt er niet om, jij zou er nooit om vragen. Ik wil dat je je vrij voelt, ook financieel." Hij boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor: "Je zult me wel niet geloven, maar het is me niet in de eerste plaats om je lichaam te doen. Oók, maar niet in de eerste plaats."
"Waarom dan wel?"
"Je geest, je intelligentie."
"Grapjas."
"Geloof me maar," zei hij. "Dat windt me meer op dan het geilste lichaam van de duurste hoer."
Terug naar Rainbow. Ze zat in een van de zachtfluwelen banken te wachten op Michael, een oudere Amerikaan met een keiharde stem. Ze zouden gaan dineren, maar eerst moest Michael nog een belangrijk telefoontje plegen naar de Verenigde Staten, en daar kon hij Rainbow niet bij gebruiken. Vandaar dat hij haar even in de lounge had geparkeerd. Ze zat er wat verloren bij in haar filmsterrenuitdossing.
We raakten aan de praat, Rainbow en ik. Eerst over ditjes en datjes; kleren, winkels, de nachtclubs in Shanghai, dat soort dingen.
"Wat doe je?" durfde ik na een tijdje te vragen.
Met trage bewegingen aaide Rainbow haar glanzende, gitzwarte haar, en net toen ik dacht dat ik een faux-pas had begaan, antwoordde ze: "Ik ben danseres." Het was een slim antwoord: een dansje op zijn tijd behoorde zeker tot de mogelijkheden, hoewel er naast het dansen vermoedelijk nog wat andere fysieke inspanningen kwamen kijken. Over Michael zei ze dat hij een 'vriend' was, een vriend uit Amerika - alweer een slim antwoord, want waarom zou je een goede klant niet als een vriend beschouwen. Beter van wel, zelfs.
"En jij?" wilde ze weten. "Ben je voor zaken of plezier in Shanghai?"
"Zaken," zei ik, en meteen daarna: "En plezier."
Rainbow knikte. "You married?"
"Nee."
"Verloofd?"
"Ook niet." Ik wist niet goed hoe ik het moest uitleggen. "Ik ben verliefd," zei ik ten slotte. "Maar het ligt een beetje gecompliceerd."
Die opmerking trof doel bij Rainbow; ze leek heel goed te begrijpen dat dit soort zaken vaak gecompliceerd ligt, ze voelde het haarfijn aan, want ze zei meteen: "He married?"
Ik legde Rainbow uit hoe het ongeveer zit tussen Daniël en mij, en Madame, en Kim, en ze leek het allemaal heel begrijpelijk te vinden, normaal zelfs; ze had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt, ze kon me verhalen vertellen... ongelooflijke verhalen... maar nee, we hadden niet veel tijd en ze wilde mij vóór de terugkomst van haar goede vriend Michael nog op de hoogte brengen van de basisprincipes van haar 'Miracle Plan'.
Ze wist veel van mannen, zei ze; ze had het over de 'mechanismen die het mannelijk gedrag bepalen': "Ik ken die mechanismen," zei ze. "Ik maak er gebruik van, ik denk dat jij dat ook zou moeten doen."
"Welke mechanismen?" vroeg ik.
Ze fronste haar perfect bijgetekende wenkbrauwen en keek me aan; het was inmiddels wat donkerder geworden in de lounge, ze hadden de lampen gedimd, de sfeer was behoorlijk intiem te noemen.
De eerste stap van Rainbows 'Miracle Plan' heette: 'No sex.' Stap twee heette: 'Gimme, gimme', oftewel: hoe meer geld je een man kost, hoe hoger je in zijn waarde stijgt.
"Het is net als met tassen," zei ze.
"Tassen?"
"Een dure tas verlies je niet," legde ze uit. "Die klem je in de taxi dicht tegen je aan, je laat hem niet per ongeluk achter in de toiletten. Maar een fake-tas... ik ben in mijn leven zoveel fake-tassen kwijtgeraakt. Waarom zou ik zuinig zijn op zo'n plastic prul?" Ze keek me vragend aan: "Snap je wat ik bedoel?"
Ik knikte. Voor de zoveelste keer dwaalde mijn blik af naar de borsten van Rainbow, die niet groot waren en ook niet klein, het waren borsten van een gemiddelde grootte, maar ze waren blank en stevig en perfect van vorm, alsof Rainbow dat niet wist, want ze kwamen op een heel uitgekiende manier boven de paarsfluwelen jurk uitgepiept - je moest ernaar kijken, of je wilde of niet.
"Jij bent geen plastic prul," hoorde ik haar zeggen. "Heb je zelfvertrouwen?"
Ik concentreerde me weer op haar gezicht: "Jawel," zei ik.
"Goed. Je moet jezelf hoog in de markt zetten, zo hoog mogelijk."
"En dan?"
"Dan," fluisterde Rainbow, zo zacht dat ik haar bijna niet verstond, "een baby."
"Oh, no!" zei ik, en ik begon te lachen.
"Oh yes," knikte Rainbow. "Zeg eerlijk, wil jij hem?"
"Ja, maar..."
"Baby's zijn lief," zei ze, nog steeds met die omfloerste stem. "Het is geen misdaad om een baby te krijgen! Vind jij dat een misdaad?"
"Wel als je het stiekem doet."
"Stiekem..," zuchtte ze, "... wat is er stiekem aan de liefde bedrijven? Ik begrijp niet wat daar stiekem aan is. Het is mooi. Het is een wonder, een baby is een wonder dat uit liefde wordt geboren, zo moet je het zien."
Ik wilde iets zeggen, maar daar kwam Michael aangelopen; hij was er klaar voor, je zag aan zijn glimmende gezicht dat hij er helemaal klaar voor was. Na een dag hard werken had hij wel een verzetje verdiend, vond hij zelf - de boog had lang genoeg gespannen gestaan, vanavond ging hij los met Rainbow.
Moest ik hem waarschuwen? Ach nee, Michael was er klaar voor. Hij zwaaide al met haar bontjas. Een klein kind, zoals hij stond te trappelen van ongeduld.
Rainbow liet zich door hem in haar jas helpen, ze schudde nog eens goed met haar borsten, en met haar prachtige zwarte haar, en daar ging ze, trippelend op haar diamanten schoentjes, een zoveelste 'dansavond' tegemoet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 15-12-2005 09:02:12 ]
Ze heette Rainbow. Ze was zeer mooi, als je van het flamboyante type houdt: paarsfluwelen jurk met diamanten schoentjes, lang zwart haar. Ze droeg trouwens ook een bontjas, zag ik later toen we afscheid namen. Rainbow was een van die Chinese vrouwen die niet een beetje werk van zichzelf maken, maar serieus werk; alleen al het opschilderen van haar gezicht moest een tijdrovende klus zijn geweest. Je ziet hier veel van zulke vrouwen. Ze zijn jong en mooi en ze lachen een beetje star, alsof ze de pancake op hun gezicht willen sparen, en ze lopen aan de arm van een Westerling, meestal een oude Westerling. Keurige heren, hoogleraren of artsen, zo zien ze er in elk geval uit.
Daniël had me al gewaarschuwd: "Shanghai is een gore, stinkende troep. Een bende. Onder die gelikte buitenkant wemelt het van de hoeren en de hoerenlopers, alles draait hier om geld en seks. De Chinezen zijn niet zo stom als ze eruit zien, ze weten precies wat al die zakenlui hier komen halen. Shanghai is het nieuwe Bankok; het sekstoerisme draait op volle toeren, dag en nacht, overal. Wij zitten in een duur hotel, het gaat er allemaal nog redelijk beschaafd en semi-onopvallend aan toe, maar op andere plekken in de stad... één grote hoerenkeet. Sleazy. Je kunt geen karaokebar of club binnenlopen of de Chinese meisjes kronkelen als slingerplanten om je heen, en ze willen maar één ding: mee naar je hotel om zich zo snel mogelijk een paar honderd dollar rijker te neuken. En dan wegwezen, op naar de volgende rijke klootzak."
"Hoe weet jij dat allemaal zo goed?" vroeg ik.
"Ik zie het. Jij ziet het ook, kijk dan om je heen! Je moet stekeblind zijn om niet te zien wat hier gebeurt." Hij lachte. "Ik heb niet veel principes, maar dit is er één: ik doe niet aan hoeren. Nooit gedaan ook. Het interesseert me niet. Als je voor seks betaalt, haal je de angel eruit. Het spel; bij mannen gaat het om het spel, de jacht, de overwinning. Nou ja, dat geldt voor het voorspel. Bij de seks zelf gaat het om de roes. De extase. Een vrouw zo ver krijgen dat ze door al haar remmingen heengaat. Een hoer kent geen extase. Betaalde seks is een kinderlijke afspraak: als jij doet alsof je klaarkomt, betaal ik je honderd dollar, of tweehonderd dollar - ik heb geen idee van die prijzen. Het boeit me niet. Ik ga niet naar bed met een vrouw die aan de netto opbrengst ligt te denken, ik ga met jou naar bed. Waar denk jij aan?"
"Aan niks."
"Dat bedoel ik."
"En een beetje aan de netto opbrengst."
Hij grijnsde: "Dus toch!"
"Je laat elke ochtend een stapel honderdjes voor me achter."
"Ja," zei hij, "maar dat zou ik ook niet kunnen doen. Jij vraagt er niet om, jij zou er nooit om vragen. Ik wil dat je je vrij voelt, ook financieel." Hij boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor: "Je zult me wel niet geloven, maar het is me niet in de eerste plaats om je lichaam te doen. Oók, maar niet in de eerste plaats."
"Waarom dan wel?"
"Je geest, je intelligentie."
"Grapjas."
"Geloof me maar," zei hij. "Dat windt me meer op dan het geilste lichaam van de duurste hoer."
Terug naar Rainbow. Ze zat in een van de zachtfluwelen banken te wachten op Michael, een oudere Amerikaan met een keiharde stem. Ze zouden gaan dineren, maar eerst moest Michael nog een belangrijk telefoontje plegen naar de Verenigde Staten, en daar kon hij Rainbow niet bij gebruiken. Vandaar dat hij haar even in de lounge had geparkeerd. Ze zat er wat verloren bij in haar filmsterrenuitdossing.
We raakten aan de praat, Rainbow en ik. Eerst over ditjes en datjes; kleren, winkels, de nachtclubs in Shanghai, dat soort dingen.
"Wat doe je?" durfde ik na een tijdje te vragen.
Met trage bewegingen aaide Rainbow haar glanzende, gitzwarte haar, en net toen ik dacht dat ik een faux-pas had begaan, antwoordde ze: "Ik ben danseres." Het was een slim antwoord: een dansje op zijn tijd behoorde zeker tot de mogelijkheden, hoewel er naast het dansen vermoedelijk nog wat andere fysieke inspanningen kwamen kijken. Over Michael zei ze dat hij een 'vriend' was, een vriend uit Amerika - alweer een slim antwoord, want waarom zou je een goede klant niet als een vriend beschouwen. Beter van wel, zelfs.
"En jij?" wilde ze weten. "Ben je voor zaken of plezier in Shanghai?"
"Zaken," zei ik, en meteen daarna: "En plezier."
Rainbow knikte. "You married?"
"Nee."
"Verloofd?"
"Ook niet." Ik wist niet goed hoe ik het moest uitleggen. "Ik ben verliefd," zei ik ten slotte. "Maar het ligt een beetje gecompliceerd."
Die opmerking trof doel bij Rainbow; ze leek heel goed te begrijpen dat dit soort zaken vaak gecompliceerd ligt, ze voelde het haarfijn aan, want ze zei meteen: "He married?"
Ik legde Rainbow uit hoe het ongeveer zit tussen Daniël en mij, en Madame, en Kim, en ze leek het allemaal heel begrijpelijk te vinden, normaal zelfs; ze had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt, ze kon me verhalen vertellen... ongelooflijke verhalen... maar nee, we hadden niet veel tijd en ze wilde mij vóór de terugkomst van haar goede vriend Michael nog op de hoogte brengen van de basisprincipes van haar 'Miracle Plan'.
Ze wist veel van mannen, zei ze; ze had het over de 'mechanismen die het mannelijk gedrag bepalen': "Ik ken die mechanismen," zei ze. "Ik maak er gebruik van, ik denk dat jij dat ook zou moeten doen."
"Welke mechanismen?" vroeg ik.
Ze fronste haar perfect bijgetekende wenkbrauwen en keek me aan; het was inmiddels wat donkerder geworden in de lounge, ze hadden de lampen gedimd, de sfeer was behoorlijk intiem te noemen.
De eerste stap van Rainbows 'Miracle Plan' heette: 'No sex.' Stap twee heette: 'Gimme, gimme', oftewel: hoe meer geld je een man kost, hoe hoger je in zijn waarde stijgt.
"Het is net als met tassen," zei ze.
"Tassen?"
"Een dure tas verlies je niet," legde ze uit. "Die klem je in de taxi dicht tegen je aan, je laat hem niet per ongeluk achter in de toiletten. Maar een fake-tas... ik ben in mijn leven zoveel fake-tassen kwijtgeraakt. Waarom zou ik zuinig zijn op zo'n plastic prul?" Ze keek me vragend aan: "Snap je wat ik bedoel?"
Ik knikte. Voor de zoveelste keer dwaalde mijn blik af naar de borsten van Rainbow, die niet groot waren en ook niet klein, het waren borsten van een gemiddelde grootte, maar ze waren blank en stevig en perfect van vorm, alsof Rainbow dat niet wist, want ze kwamen op een heel uitgekiende manier boven de paarsfluwelen jurk uitgepiept - je moest ernaar kijken, of je wilde of niet.
"Jij bent geen plastic prul," hoorde ik haar zeggen. "Heb je zelfvertrouwen?"
Ik concentreerde me weer op haar gezicht: "Jawel," zei ik.
"Goed. Je moet jezelf hoog in de markt zetten, zo hoog mogelijk."
"En dan?"
"Dan," fluisterde Rainbow, zo zacht dat ik haar bijna niet verstond, "een baby."
"Oh, no!" zei ik, en ik begon te lachen.
"Oh yes," knikte Rainbow. "Zeg eerlijk, wil jij hem?"
"Ja, maar..."
"Baby's zijn lief," zei ze, nog steeds met die omfloerste stem. "Het is geen misdaad om een baby te krijgen! Vind jij dat een misdaad?"
"Wel als je het stiekem doet."
"Stiekem..," zuchtte ze, "... wat is er stiekem aan de liefde bedrijven? Ik begrijp niet wat daar stiekem aan is. Het is mooi. Het is een wonder, een baby is een wonder dat uit liefde wordt geboren, zo moet je het zien."
Ik wilde iets zeggen, maar daar kwam Michael aangelopen; hij was er klaar voor, je zag aan zijn glimmende gezicht dat hij er helemaal klaar voor was. Na een dag hard werken had hij wel een verzetje verdiend, vond hij zelf - de boog had lang genoeg gespannen gestaan, vanavond ging hij los met Rainbow.
Moest ik hem waarschuwen? Ach nee, Michael was er klaar voor. Hij zwaaide al met haar bontjas. Een klein kind, zoals hij stond te trappelen van ongeduld.
Rainbow liet zich door hem in haar jas helpen, ze schudde nog eens goed met haar borsten, en met haar prachtige zwarte haar, en daar ging ze, trippelend op haar diamanten schoentjes, een zoveelste 'dansavond' tegemoet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 15-12-2005 09:02:12 ]
Hang in there, JAM.. ik blijf hier nog even!quote:Op donderdag 15 december 2005 05:16 schreef JAM het volgende:
Nadine, als ik na tien pagina's China nog niets van massa-executies, orgaanroven of funky Chinamen choppin' them up and choppin' them down (-ooh yeah), heb gehoord, houd ik het voor gezien, hoor!
... ik ben eigenlijk niet zo'n voorstander van seksuele vrijheid... als je met iemand samen bent, bedoel ik.quote:Op donderdag 15 december 2005 09:17 schreef Xennia het volgende:
Hoe gaan totale vrijheid en een relatie met exclusiviteit, die jij lijkt na te streven, samen?
En D.? Hebben jullie hierover gesproken?quote:Op donderdag 15 december 2005 09:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
... ik ben eigenlijk niet zo'n voorstander van seksuele vrijheid... als je met iemand samen bent, bedoel ik.
