Een top 20 is het geworden.
1.
Ani DiFranco - Knuckle DownDe lil' folksinger kwam dit jaar met een album wat bij de eerste luisterbeurt al als een huis stond, maar vervolgens met de keer nog beter wist te worden. Iedere keer opnieuw hoor ik weer nieuwe dingen. Iedere keer opnieuw vind ik het een nóg beter album. Ani's beste.
2.
The Mars Volta - Frances The Mute.
Een nummer maken van een half uur wat dan ook een half uur lang boeiend is vind ik knap. Sowieso is het bejubelenswaardig dat een 80-minuten durend album de hele tijd interessant blijft en dat ik het keer op keer weer op kan zetten zonder het gefiepel moe te worden.
3.
Sufjan Stevens - Come on! Feel The Illinoise!Hype van het jaar? Denk het wel. Terecht? Zeer zeker. Ook hier weer een album van bijna 80 minuten en ook dit album kan ik keer op keer luisteren. Kom maar op met die andere 48 staten!
4.
CocoRosie - Noah's Ark.
De twee raarste zusjes van de wereld weten me iedere keer weer te raken met hun bizarre muziek en bijbehorende bizardere geluiden en teksten. Had ik maar zo'n zusjes...
5.
The Arcade Fire - Funeral.
In dit jaar pas in NL uitgebracht, dus mag hij ook in deze lijst, vind ik. Typisch zo'n album dat ik op het eerste gehoor eigenlijk maar zozo vond, maar hoe meer ik er naar luisterde, hoe beter ik de nummers vond worden. De definitieve omslag voor mij kwam op Lowlands. Wat een optreden was dat.
6.
Antony and the Johnsons - I Am A Bird Now.
Moeilijk album. Als ik deze lijst over een jaar ofzo zou maken zal hij waarschijnlijk óf op 1 staan óf helemaal niet meer in mijn top zoveel, maar momenteel valt hij (zij) net buiten mijn top 5. Ontroerende muziek die tot diep onder je huid gaat. Gewoonweg prachtig.
7.
Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better.
Allesbehalve een eendagsvlieg. De moeilijke tweede is voor Franz Ferdinand helemaal niet moeilijk, zo blijkt uit de nummers. Meer afwisseling, meer diepgang en meer muzikaliteit. Gewoon de leukste band van de laatste jaren.
8.
Rachael Yamagata - Happenstance.
Officieël debuut van een hippe nieuwe singer-songwriter uit de VS. Het lijkt allemaal lief en aardig, maar Rachael heeft scherpe nagels en in een uitverkochte bovenzaal van Paradiso liet zien dat ze live nog beter is dan op CD. Hier gaan we hopelijk nog veel meer van horen.
9.
Fiona Apple - Extraordinary Machine.
Jarenlang op de plank gezet door Sony en toen was het er ineens. Tegen de verwachting van alle fans in. Geproduceerd door Mike Elizondo in plaats van Jon Brion, maar deze versie doet daar zeker niet voor onder.
10.
Goldfrapp - Supernature.
Was Felt Mountain voornamelijk triphop en Black Cherry meer electropop, zit Supernature daar precies tussenin. Een lekkere mengeling van dance en triphop met alleen maar sterke nummers en een nog altijd geile Alison Goldfrapp.
11.
Tori Amos - The Beekeeper.
Nu kan mevrouw Amos bij mij niets fout doen, maar bijna een jaar na de release van The Beekeeper moet ik toch bekennen dat ik het album eigenlijk nooit meer luister. Toch is het wel een erg mooi album, al hadden er wel wat mindere tracks achterwege mogen blijven.
12.
Martha Wainwright - Martha Wainwright.
'De zus van' en 'de dochter van' treedt uit de schaduw van haar broer, vader en moeder met dit geweldige debuutalbum. Haar aparte stem en sterke teksten en mooie muziek vormen gewoon een belachelijk goed album.
13.
Patrick Wolf - Wind In The Wires.
Een rare snuiter, dat is Patrick wel. Maar freaks blijken wel vaker geweldige muziek te maken. En dan het geweldige optreden op Lowlands ook nog...
14.
Rufus Wainwright - Want Two.
Ja, Rufus moet het dit jaar toch afleggen tegen z'n zus. Want One vind ik echt top 10 werk, maar Want Two valt me in vergelijking dan toch wel een beetje tegen. Er staan prachtige nummers op (Agnus Dei en Old Whore's Diet als hoogtepunten), maar andere nummers als Crumb By Crumb en Peach Trees doen me dan toch weer een stuk minder. Wat niet wegneemt dat Rufus misschien wel de getalenteerdste zanger van het moment is.
15.
Ryan Adams - Cold Roses.
Ook weer zo'n typisch groeialbum. Na de eerste luisterbeurt was het veel te country voor me, maar als je het dan vaker beluistert is het eigenlijk gewoon een prachtig album. En dat Rachael Yamagata eraan meewerkt maakt het natuurlijk nog beter!
16.
The White Stripes - Get Behind Me Satan.
Onterecht afgekraakt, dit vijfde Stripes-album. In plaats van dat ze verder zijn gegaan op White Blood Cells en Elephant is dit album veel diverser, veel andere nummers (waarvan My Doorbell een goed voorbeeld is). Gewoon goed!
17.
Bonnie 'Prince' Billy & Matt Sweeney - Superwolf.
Heerlijk op een regenachtige herfstdag, een zonnige lentedag en na een vermoeiende Lowlandsdag. Enge man Will Oldham is altijd goed voor heel erg mooie melancholische nummers. Maar ik moet het wel gedoseerd luisteren, om de een of andere reden.
18.
AK-Momo - Return To N.Y.Na één nummer gehoord te hebben in een CD-winkel meteen het album gekocht. Het is een soort van mengeling tussen Goldfrapp's Felt Mountain en Portishead en misschien ook wel CocoRosie. Mooi, apart, vreemd, rustig.
19.
Róisín Murphy - Ruby Blue.
Toeters en bellen, wekkers en dingetjes, Murphy en Herbert. Natuurlijk zal Róisín nooit van de stempel Moloko-zangeres afkomen, maar ze heeft voor mij met Ruby Blue zeker wel bewezen dat ze het ook alleen kan. Al hoop ik stiekem toch op een nieuw Moloko-album.
20.
Alicia Keys - MTV Unplugged.
Alicia heeft een warm plekje in mijn hart. Dat dat terecht is blijkt wel met haar MTV Unplugged album. Ze leeft voor haar muziek, en ik vind het ontzettend mooi om dat terug te horen in de nummers. En als je zelfs een duet met de zanger van
. Maroon 5.
. tot een van de hoogtepunten van je album weet te maken, dan verdien je een veer in je reet.