Jonge moeders in het postkantoor.

(Omdat mijn vorige klaagtopic pardoes naar dit subforum werd verplaatst zal ik dit klaagtopic maar meteen preventief in ONZ plaatsen)

Een grauwe dag was het, zoals het novemberdagen betaamt. Niet lang geleden kreeg ik middels de post een folder binnen waarin stond dat ik mijn nieuwe OV-kaart op kon halen, zodat ik ook volgend jaar weer op en neer kan reizen tussen de huiselijke warmte en de ontaarde, corrupte institutie die de naam 'universtieit' draagt. Ik sloot het programma af waar ik enkele minuten daarvoor trachtte wat porno te downloaden om mijn honger naar beelden van vernederde vrouwen te stillen. Ik besefte dat ik een pasfoto nodig had om een nieuwe OV-kaart aan te laten maken en rilde bij het besef dat ik een foto van me moest laten nemen. Vele malen daarvoor ben ik reeds gefotografeerd en elke keer ontnam het een deel van mijn ziel, ik heb Indianen als voorouders, zie je. Ik huilde bij de trivialiteit die ik ondervond toen ik mijn winterjas aandeed en vroeg me af hoeveel andere mensen op de wereld ook op dat moment een jas aandeden. Ik gaf mijn kat te eten want die kan niet alleen leven van de gebruikelijk schop tegen zijn koppie. Ik reed mijn fiets naar buiten, deed de garagedeur op slot en pinkte wederom een traantje weg door de droefgeestigheid die me ten deel viel toen ik een roedel kinderen zag spelen, gelukkig om hun onschuld. Ik kon een erectie nog bedwingen.

De wielen van mijn stalen ros draaiden rondjes zoals ze altijd hebben gedaan en ik prees het vehikel om zijn uithoudingsvermogen. Reeds vele jaren heb ik mezelf mogen verplaatsen met het oude beestje, ook al deed ik dat niet graag omdat de buitenlucht me beangstigde. Ik fietste langs lanen, straten, dreven, wegen en bejaarden die in mekaar werden gerost door groepen hangjongeren en ik werd er aan herinnerd hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen met het feit dat ik in een welvarend en edelmoedig land als Nederland woon. Hier en daar lagen nog wat resten sneeuw van een paar dagen terug, de pure kleur ervan deed me denken aan melk, aan koeien, aan India, aan films, aan Arnold Schwarzenegger, aan Californië, aan de Verenigde Staten en aan prei. Ik remde voor een Opel Astra en ik zag een bebrilde man erin die haastig op weg leek naar zijn werk. Het zou niet lang meer duren voordat ik die bebrilde man was en een definitieve slaaf zou zijn van het systeem.

Ik parkeerde mijn fiets naast de winkel waar ik een deel van mijn ziel zou kwijt gaan raken en krabde aan mijn genitaliën terwijl ik er niet eens jeuk aan had. Links en rechts van me waren fotocamera's en allerlei accesoires op duidelijke wijze uitgestald om de producten hun consumenten te laten verleiden. Ik vroeg de al wat oudere man of ik hier pasfoto's kon laten maken, herhaalde het nog een keer omdat zijn gehoor niet al te best meer was en ging uiteindelijk de kleine ruimte naast de winkel in. Ik deed mijn haar even in een staart, omdat ik wel netjes op mijn OV-kaart wil staan. Misschien zou ik ooit aangehouden worden en een boete krijgen omdat ik niet netjes op mijn OV-kaart sta. In de aankomende politiestaat van Nederland zou het een werkelijkheid kunnen worden. Na met de hardhorende bejaarde te hebben afgerekend maakte ik me gereed richting het postkantoor te vertrekken.

Na een suffe passage over de rit naar het postkantoor te hebben overgeslagen liep ik naar binnen in het postkantoor en trok ik een nummertje. Ik raakte geëmotioneerd bij de ironie van het feit dat het nummertje een nummertje pakt, dit was mijn eerste incestueuze relatie. Ik zag mijn nummer verschijnen op een groot bord boven de baliemedewerkers en stapte vol vertrouwen naar voren om eindelijk mijn OV-kaart op te halen toen me iets opviel. In een uithoek van het verdoemde kantoor zag ik een jonge moeder met een kinderwagen voor haar uitgestald. Het onding in de mobiele wieg begon te huilen en er knapte iets in me. Ik haalde mijn machinegeweer uit mijn broekspijp en liet niemand in het postkantoor in leven. Bloed kleurde de muren en de ansichtkaarten en mijn taak alhier was volbracht, die OV-kaart zou ik dan ergens anders wel ophalen.

En daarom haat ik jonge moeders in het postkantoor.

[ Bericht 0% gewijzigd door Aurelianus op 01-12-2005 17:06:47 ]

quote:

Op donderdag 1 december 2005 16:19 schreef BrauN het volgende:
Die ontknoping zag ik enigzins aankomen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik ben nu al voorspelbaar.