A History of Violence (David Cronenberg, 2005): pfoet. Het mag dan voor Cronenberg's doen een toegankelijke film zijn, makkelijk wegkijken doet het zeker niet. Uitstekende acteerprestaties, uitstekende toonwisselingen en boven wat ik deze maand voor de rest heb gezien uitstekend. Eigenlijk vond ik alleen het 'uitstapje' iets minder, maar dat kwam vooral doordat ik hoopte op een climax binnen het gezin en, laat ik eerlijk zijn, ik Cronenberg's conclusie over de aard van de mens nu wel èrg deprimerend vond. 8,5 met kans op meer als ik hem nog eens zie.
Made (Jon Favreau, 2001): je kunt natuurlijk een film maken met als premisse dat het heel grappig is om een ontiegelijk irritant hoofdpersonage de hele film lang de mongool uit te laten hangen. Je kunt dat natuurlijk ook een verschrikkelijk stom idee vinden. Dat vind ik. 3.
Rio Bravo (Howard Hawks, 1959): Hawks bewijst maar weer eens dat hij garant staat voor topvermaak. Natuurlijk is dit een western met John Wayne en dientegevolge bij vlagen nogal kazig, maar de charismatische cast, de hippe cinematografie en natuurlijk de geweldige regie maken dit een uiterst plezierige twee uur. 8.
Wise Blood (John Huston, 1979): "I'm member and preacher to the Church where the blind don't see and the lame don't walk and what's dead stays that way." Behoorlijk bevreemdend, maar op die manier ook wel weer effectief in zijn beschouwing van religie in The Good Old South. Door de flinke nadruk op psychologie en innerlijke strijd is het erg duidelijk dat dit oorspronkelijk een boek was, maar ik kon me er niet echt aan storen. Ik hou het voorlopig op een 7,5, en ga de geschreven versie maar eens opzoeken.