Dagboek van een kindermeisje (Deel 2)

Vervolg van topic:

Dagboek van een kindermeisje

Ter inleiding:

De belangrijkste personages:

Nadine:
Schrijfster van het dagboek,
in de weekends kinderoppas van de kinderen van Daniël en Madame,
heimelijk verliefd op Daniël.

Thijs:
problematisch vriendje van Nadine,
in therapie ter ontdekking van het leven en zichzelf.

Poëziemeisje:
potentieel vriendinnetje van Thijs,
liefhebster van (Duitstalige) poëzie, vandaar haar bijnaam.

Madame:
moeder van de kinderen waarop Nadine past,
gescheiden van Daniël.

Daniël:
vader van de kinderen waarop Nadine past,
womanizer, bedwinger van Madame (verleden), Kim (heden) en Nadine (toekomst?);
werkzaam in de filmbranche.

Kim:
halfwas actrice, volgt een opleiding aan een Belgische toneelschool;
minnares en aanstaande bruid van Daniël.

Ouders van Nadine:
onlangs gescheiden;
vader woont sindsdien in Frankrijk, in gezelschap van zijn voormalige secretaresse;
moeder ernstig ziek.

Recente ontwikkelingen:
Nadine en Daniël hebben een amoureuze tête-à-tête beleefd.
Daniël, in aanwezigheid van Madame en Kim, negeert Nadine (is zelfs haar naam vergeten).
Nadine beseft jaloers te zijn op de ontluikende romance tussen Thijs en Poëziemeisje. Allerlei ambivalente gedachten spelen door haar hoofd.

(Introductie gemaakt door Gajus).

[ Bericht 83% gewijzigd door Nadine26 op 02-10-2005 00:17:52 ]

Bon. Het bleek nog heel wat ingewikkelder dan gedacht, zo'n vervolgtopic op de rails krijgen

Afgelopen vrijdag schreef ik het volgende (rond 11:30 uur des morgens):

Ik moet rennen om mijn afspraak met het Poëziemeisje te halen; het Poëziemeisje dat probeert mijn vriendje Th. te bekeren tot de Duitse poëzie, en ze probeert hem ook te bekeren tot een aantal andere dingen: haar warme bedje, om daar maar eens mee te beginnen.

Hoe zou zij zich dat precies voorstellen?
Dat ik tegen haar zeg: "Maar natuurlijk, mijn zegen heb je - als jij verliefd bent op mijn vriendje, mag je hem wel een tijdje lenen. Als je er maar geen krassen op maakt. En laat hem even chemisch reinigen voordat je hem terugbezorgt."

Waarom moet mij dit weer overkomen? Ik bedoel: dat andere meisjes verliefd worden op Th., dat kan ik me levendig voorstellen - maar waarom nou uitgerekend dit meisje? Zo eentje die over alles wil praten. Serieus: dan heb ik nog liever dat ze het stiekem doen. Dan kan ik ze tenminste betrappen, en flagrant délit, en dan heb ik een geweldig excuus om ze allebei dood te schieten in een fit of madness, en dan zal de rechter later zeggen dat het niet erg is, dat zoiets een crime passionel heet, en dan hoef ik niet naar de gevangenis; dan hoef ik alleen maar af en toe wat tranen te plengen bij het graf van Th., die ik per ongeluk heb doodgeschoten, sorry, zo was het niet bedoeld, ik hield echt wel van je, we hadden zo gelukkig kunnen worden, jij & ik, als het Poëziemeisje tenminste niet bovenop je was gedoken, dat had ze niet moeten doen, dat had ze echt niet moeten doen.

Het poëziemeisje is helemaal zijn type niet. Hij weet niet wat hij doet, hij moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Veel jongens vallen onbewust op hun moeder, ik bedoel: op een meisje dat op hun moeder lijkt, dat is veilig, dat is vertrouwd, dat is lekker warm onder moeders rokken. Zoiets zal er wel achter zitten bij Th. - hij zal de bohémien-stijl van zijn moeder wel herkennen in het Poëziemeisje; de fladderende lappen en de woeste bos haar. Hij zal wel denken: dan gaat zij vast lekker voor me koken (dat doe ik nooit, ik kan niet koken), en dampende kopjes thee voor me inschenken en een schone pyjama klaarleggen voor de nacht en dan... en dan... dan kruipt zij naast hem onder het dekbed, en dan trekt zij die pyjama uit, al draagt Th. nooit een pyjama, tenminste niet als hij met mij is, en dan... en dan...

Ik heb mijn messen geslepen.

Ik ben dressed to kill.

Ik ben klaar voor het duel met het Poëziemeisje.

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 00:42 schreef dvr het volgende:
Als dat duel met de ganzeveer werd gestreden, zou je reeds gezegevierd hebben. Chapeau, Nadine. Kill the bitch.

Dat was inderdaad wel ongeveer het plan. Het liep een beetje anders, allemaal. Ik kan het nu niet meer opschrijven, ik heb me vergrepen aan de fles rode wijn.

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 01:11 schreef ioko het volgende:

We zijn er voor je Nadine, mocht je het willen spuien. Enjoy your wine

Het is een hele lekkere wijn. Duur, ook. Ik ga zeker spuien, ik ga verschrikkelijk spuien, ik ben diep gefrustreerd en op de rand van de hysterie, of eroverheen eigenlijk al.

Ik draai een cd van André Hazes. Keihard. Om je een idee te geven. Van hoe ernstig het is. Voor het eerst in mijn leven hoor ik de muziek van André Hazes, en het zal waarschijnlijk aan de wijn liggen, en aan de frustraties, maar ik vind het echt wel MOOI.

"Het is koud zonder jou...."

Nou jongens: zo'n zin komt aan als een MOKERSLAG.

Jammer alleen dat ik geen rechte lijn meer kan schrijven.

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 01:35 schreef ioko het volgende:
Een dure wijn, en de goede muziek kunnen je stemming behoorlijk versterken.

Ik moet mijn eerdere oordeel nuanceren: André Hazes maakt me GEK. Wat een gejank, het is niet uit te houden.

Overigens, en geheel terzijde: wist je dat André Hazes er indertijd vantussen is gegaan met de kinderoppas??? (Misschien toch geen toeval dat ik uitgerekend dít repertoire heb uitgekozen voor deze laveloze avond...)

Goed, ik vertel...

André was indertijd getrouwd met een vrouw, laten we haar Joke noemen, zoiets zal het wel geweest zijn, en Joke was van zichzelf al behoorlijk labiel aangelegd, maar toen brak ook nog de avond aan waarop ze thuiskwam om haar man (Dré, of: Dreetje) aan te treffen in een 'compromitterende situatie' met de veertienjarige kinderoppas, genaamd Rachel (spreek uit: Rasjèl). Deze Rachel was een Rotterdamse slagersdochter.

(Ooit zei een vriendje tegen mij: "Jezus, je ziet eruit als de dochter van de banketbakker." Toen had ik een niet zo héél smaakvol truitje aangetrokken).
Maar dit terzijde.

Joke was overigens in het gezelschap van een goede huisvriend, toen zij Dré aantrof in de eerder genoemde 'compromitterende situatie'. Hij moest haar dan ook opvangen toen zij flauw viel. Want zoiets had zij niet alleen nóóit verwacht; zij had ook nooit geweten dat veertienjarige meisjes zulke dingen deden.
Ah.
Wat voor dingen?
Laten we hier de goede huisvriend even citeren. Hij zei tegen Joke: "Meid, maak je nou niet zo druk, je hebt het vast verkeerd gezien. Rachel is veertien. Waarschijnlijk probeerde ze alleen de rits van André te repareren."

Dan ga je toch heel anders aankijken tegen een tekst als: "Een beetje verliefd...."

quote:

Op zondag 2 oktober 2005 16:23 schreef Vivi het volgende:
Ik ben nu toch wel benieuwd naar het entre-nous met het PM-je

Daar komt-ie dan.

Het poëziemeisje zat aan een tafeltje bij het raam op me te wachten. Ze begroette me als een hartsvriendin: "Super dat je gekomen bent," riep ze, en ze kuste me op mijn wang, "echt helemaal super, weet je."
We bestelden iets te drinken: kruidenthee voor haar, een glas witte wijn voor mij. Ik had liever iets anders gedronken, koffie of zo, maar het ging mij om het principe dat je kruidentheeliefhebbers nooit genoeg tegen het zere been kunt schoppen. Met die kruidenthee geven ze een superieur signaal af: zij hebben vrede met zichzelf en de aarde waarop zij leven, zij hebben geen stimulerende middelen nodig. Ook is het me een raadsel waarom ze altijd zo overdreven in die thee gaan zitten blazen - nee, ik heb het niet op kruidentheedrinkers.

En toen begon het poëziemeisje te vertellen over de gedichten die ze schrijft, ze had het over een bundel met de titel Een vioolkist vol vlees. De gedichten gaan niet over vioolkisten en ook niet over vlees, ze gaan over de relatie met haar vader. Het is een complexe relatie, zei ze, daarom had ze ook zo'n onstuitbare drang gevoeld om het allemaal van zich af te schrijven, om met die gevoelens 'aan het stoeien te gaan', je kon het wel een therapeutische bundel noemen, nou ja: ze voelde zich gereinigd, alsof er een grote schoonmaak had plaatsgevonden in haar hoofd, ze had het over een 'geestelijke klismakuur' - het was blijven stromen, het was blijven opborrelen, er waren dagen geweest dat het er letterlijk uitspoot, het was de meest ongelooflijke ervaring van haar leven geweest, de gedichten schreven zich als het ware vanzelf, het was of haar rechterhand werd voortgedreven door een onzichtbare kracht, een godheid, een hogere instantie, of misschien was het wel gewoon 'inspiratie' geweest, ze wist het zelf eigenlijk ook niet.

Het poëziemeisje kon erg geestdriftig vertellen over Een vioolkist vol vlees; ze ging zo op in haar verhaal dat ze mijn aanwezigheid leek te vergeten. Want toen ik een vraag stelde, een beleefdheidsvraag - "Ben je van plan," vroeg ik, "om nog iets met de bundel te doen, publiceren of zo?" - toen keek ze me verwilderd aan, alsof ik haar wekte uit een zoete dagdroom.
"Publiceren," herhaalde ze langzaam. "Nee, dat... kan niet. Daarmee zou ik teveel overhoop gooien, snap je."
Ik snapte het helemaal niet, maar één aanmoedigend knikje was genoeg om het poëziemeisje te laten losbarsten: "Ik flip!" riep ze. "Ik ben mezelf niet meer, ik flip!" Ze keek me peilend aan. "Ik vertel je dit in vertrouwen, okay?"

Zonder mijn antwoord af te wachten, begon ze te vertellen. Over de homeopatische tabletjes die ze slikt om de slaap te kunnen vatten, want sinds ze Een vioolkist vol vlees heeft laten lezen aan een bevriende psycholoog, ligt ze 's nachts te woelen en te draaien en te piekeren. Hoe het nou allemaal verder moet. Want volgens die vriend, of beter gezegd: ex-vriend, aangezien ze alle banden met hem heeft verbroken, volgens hem is er in haar poëzie sprake van een 'verontrustende betekenisonderstroom'. Het komt erop neer dat de ex-vriend denkt dat ze seksueel is misbruikt. Hij denkt er niet alleen aan, hij weet eigenlijk wel zeker dat er incest in het spel is. Voor het poëziemeisje is dat verrassend nieuws, om het zo maar te zeggen: "Mijn vader is een schat," zei ze, "een lief, oud mannetje dat van puzzelen houdt."
"Ja," zei ik, "maar misschien niet alleen van puzzelen."
"Hoe bedoel je?" vroeg ze scherp.
"Niks. Ik ken jouw vader toch niet. Ik neem aan dat jij zelf het beste weet wat er vroeger tussen jou en je vader is gebeurd."
Ze moest er even over nadenken. "Nee," besloot ze toen. "Dat is het curieuze met incestslachtoffers. Ze leven jaren, soms zelfs hun hele leven, in volstrekte ontkenning. Ze blokken het uit."
"O," zei ik. "Zoiets zou bij jou dus ook het geval kunnen zijn?"
"Dat zeg ik niet." Ze haalde haar schouders op. "Eén van mijn heftigste gedichten gaat over mijzelf als achtjarig meisje, over hoe ik op die leeftijd... nou ja... hoe ik mijn kut bekeek in de spiegel. Sorry, ik ga wel heel erg op de intieme toer, hè?"
Ik dwong mezelf te blijven glimlachen, en ik dacht: straks is het voorbij, straks is het allemaal voorbij.
"Volgens die vriend van mij klopt dat niet," ging ze door. "Hij zegt dat de kut van een achtjarig meisje er heel anders uitziet dan in mijn gedicht."
"Goh," bracht ik uit. En om te voorkomen dat ze me ging uitleggen hoe de kut van een achtjarig meisje er volgens haar vriend dan wél uitziet, vroeg ik: "Heb je het je vader al verteld?"
"Nee, natuurlijk niet!"
Ik stak maar eens een sigaret op. In de stilte die viel, maakte het poëziemeisje van de gelegenheid gebruik om een sigaret van mij te bietsen en hem op te steken. "Hmmm," deed ze, terwijl ze inhaleerde. Toen zei ze samenzweerderig: "Thijs heeft liever niet dat ik rook. Doet hij daar bij jou ook zo moeilijk over?"
"Zijn vader is overleden aan longkanker."
"Oh shit. Wat erg." Ze drukte de sigaret meteen uit. "Dat wist ik niet. Maar nu we het toch over Thijs hebben: ik heb zo'n gevoel dat jij er best wel moeite mee hebt. Met Thijs en mij, bedoel ik; met onze vriendschap." Ze keek me schuin aan. "Klopt mijn gevoel?"
"Ja, dat klopt heel aardig."
"O. Je bent in elk geval eerlijk, dat mag ik wel."
Ik nam een afwachtende houding aan.
"Maar je moet echt geloven," ging ze door, "dat het bij die ene keer is gebleven. Ik bedoel: wat stelt één keer nou voor? Als er méér aan de hand was geweest, had hij het jou ook nooit verteld. Hij had het je ook níet kunnen vertellen, hij had - wat is er, waarom kijk je zo?"
"Nee, niks," zei ik snel. "Ga door."
"Nou, voor hetzelfde geld had Thijs het níet..." Ze keek me onderzoekend aan. "Shit, je wist het helemaal niet," zei ze zacht.
"Nee." Ik keek haar strak aan. "Maar het is een boeiend verhaal, dus ga door."
"Dat méén je niet!" riep ze uit. "Heeft Thijs jou niet... ik bedoel, hallo! Dus jij beweert serieus... méén je dat nou?!"
"Eén keer dus," vatte ik haar verhaal samen. "En toen? Was die ene keer soms geen succes?"
"Nou ja, het was... wat maakt dát nou uit!"
"Eén keer," zei ik weer.
"Sorry hoor!" reageerde ze bozig. "Maar Thijs en ik gaan gewoon heel intens met elkaar om, en dan gebeurt er wel eens iets. Maar we hébben niks. Hij is met jou. Of hij was met jou, weet ik veel, en toen werd jij verliefd op iemand anders. Dan moet jij óók niet..."
"Wat?" onderbrak ik haar.
"Hij hoeft niet álles van jou te pikken, hoor." Ze keek me lang en hard aan. "Die jongen heeft óók zijn gevoelens, sta je daar wel eens bij stil? Hij heeft óók behoefte aan..."
Ik was al opgestaan. Ik had mijn tas van de stoel gegrist, ik had geld neergegooid voor de witte wijn, ik stond bij de uitgang.
"En nou ga je weg," zei het poëziemeisje overbodig. De rest van wat ze zei, hoorde ik niet meer omdat de zware cafédeur achter me was dichtgevallen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 03-10-2005 00:17:49 ]