Reisverslag India, met foto's

Goedendag,
Hierbij een dynamisch verslag van onze (mij & mijn vriendin's) reis door India. Het is lang, maar oke, het is voor onszelf een naslagwerk. We zullen hem nog wel updaten met volgende mails, en ook met wat van de VELE foto's die we hebben gemaakt tot nu toe.
Excuses dat het eerste stuk met alle ">" tekens is, maar we moesten hem uit de mail vissen. Excuses, excuses!

SnuggLe

India Reisverslag september 2005
...foto's volgen nog...

Deel 1
>De heenreis..
>De eerste kennismaking met de Indiers, in het vliegtuig. Om de tijd
>te doden maar wat boeken gekocht die raakvlak hadden met India (oa
>de Dalai Lama die in het noorden in ballingschap zit, en een boek
>van Salmon Rushdie). Het mooie van de heenreis is, is dat Anke's
>verstand meteen op nul staat; "Als ik op vakantie ben, dan zijn mijn
>hersenen ook op vakantie". Dus :-)
>Wat ons in ieder geval opviel op de heenreis was dat de Indiers
>waarschijnlijk redelijk doof zijn. Na alle aankondigingen in dit
>KLMvliegtuig in het Nederlands en het Engels,komt er 3 minuten later
>uit het niets: "THIS IS A MESSAGE FOR OUR HINDI SPEAKING GUESTS". En
>iedereen is wakker.
>De buurman van Anke ruikt overigens behoorlijk uit zijn mond. En
>snurkt. Welkom to India, we zijn geland.
>
>De eerste stroomstoring (van velen!) meteen op het vliegveld later
>stappen we de sauna binnen die India heet. En met sauna bedoel ik
>ook echt een sauna. Geen zuchtje wind, 40 graden. Heerlijk. In een
>dodemansrit richting het centrum van Dehli gedropt in de
>backpackerswijk, 2 uur in de nacht. De wijk heet ParaganJ, naar het
>Nederlands vertaald waarschijnlijk iets in de zin van
>"Daar-laat-ik-mijn-tekkel-nog-niet-tegenaan-zeiken", maar
>waarschijnlijk werd ons oordeel vertroebelt door het feit dat we net
>aankwamen, het warm hadden en het 02:00 uur was. Meteen oog in oog
>met een hoek, veel veelrommel op straat alsmede honderden slapende
>mensen die overal en nergens liggen te pitten. Bangkok en Peking
>Wassenaar vergeleken met dit. But its all part of the experience...
>
>Dag 1
>Na onze jetlag eruit geslapen te hebben allereerst onze ticket
>out-of-Dehli veilig gesteld. Onze eerste kennismaking met de
>opdringerige cq op geld beluste Indiers. Maar we hebben het gered.
>We hadden (door verhalen van anderen) heel wat verwacht maar een
>zonnebril op en blik op oneindig helpt heel wat. Heeft zo'n gast dan
>een bord voor zijnkop en blijft hij met je meelopen (toch zo'n 30%)
>, dan is een welgemikte "NOOOO!" altijd duidelijk. Bij het station
>werden we door 10 verschillende mensen 10 verschilende kanten
>opgestuurd. Maar, in de Lonely Planet is duidelijk te lezen dat de
>ticket office alleen op de eerste etage is.
>
>30 minuten later en 90 roepies (circa 1 euro 50) voor een
>uitgebreide lunch later richting Red Fort gegaan. Dit fort is het
>middelpunt van het Oude Dehli, en is gebwoud door de toenmalige
>Mughal emperor in 1638. Op het hoogste punt zijn de rode (duh, RED
>fort) muren 18meter hoog. Binnen de nodige pracht en praal in een
>zeer uitgestrekt terrein. De vroegere heersers hadden het zeker niet
>slecht. 3 liter zweet lichter waren we bij het toppunt van onze
>eerste dag: de Jama-Masjid, een met plaats voor 25.000 moslims.
>
>Alvorens we binnen waren moesten we ons eerst een weg banen door de
>bedelaars, de een nog "zieliger" dan de ander. Maar hoe stom het ook
>klinkt , niemand krijgt in principe wat van ons. Geef je er 1 iets,
>dan dien je iedereen wat te geven en blijf je bezig. En wie weet
>slaat de blinde met 1 been de dove kreupele zijn hersens in omdat
>hij wel wat krijgt. We gaan dan ook een donatie geven aan iets wat
>meer ' blijvend'. Zoiets kregen we overigens ook te horen van wat
>Indiers.
>
>Schoenen uit, de moskee in. De moskee is de grootste van India, en
>duurde 14 jaar om te bouwen. De omtrek is meer dan 1200 meter en de
>miniaretten zijn40 meter hoogt. We zijn er even lekker gan zitten in
>de schaduw om wat af te koelen. Al snel hadden we echter wat
>'bekijks'. Het valt op dat er in vergelijking met een Thailand en
>China echt heel weinig toeristen in India zijn, dus als bleekscheet
>val je nogal op.Zeker toen wat foto's gingen maken kwamen uit alle
>hoeken en gaten mensen kijken. De kinderen vonden het geweldig om
>hun foto's op de digitale camera terug te zien. Op een gegeven
>moment moesten we met iedereen 10x op de foto,en hadden we echt een
>publiek van 100 man voor ons. Je zou bijna ene dansje gaan doen of
>iets dergelijks, want je voelt je (bijna) een circusbeer.Aparte
>gewaarwording, maar het leverde wel mooie plaatjes op. De rest van
>de moslimwijk hebben we snel verlaten, nadat anke 2x in de kont werd
>geknepen (dader remains unknown).
>
>Dag 2..
>Omdat Dehli ons eigenlijk echt te druk was hebben we de 2e dag een
>supersnelle sightseeing tour gemaakt. Men neme een auto Riksjah (ook
>wel tuk tuk genoemd in Thailand oftewel een driewielerbrommertje met
>achterin 2 zitplaatsen) en Dehli, en crosst de hele dag met
>'privechauffeur' voor in eerste instantie (let op de woorden "in
>eerste instantie") 100 roepies, nog geen 2 euro, de hele stad door.
>De India gate als eerste, een soort Arc de Triomph voor al de
>gesneuvelde Indische soldaten, de parlementsgebouwen, het huis van
>de president van India, wat hele mooie tombe's (waarvan er 1 een
>copy zouzijn van de Taj Mahal die we later gaan bezoeken), en de
>plek waar Ghandi neergeschoten cq gecremeerd is.
>
>Op de terugweg kwam 'de catch' van de 100 roepies; we werden
>gebracht naar een Touris Office van de regering, waar we wat
>informatie zouden kunnen krijgen. Ons voorgevoel klopte al. Een
>opdringerige Indier (gosh) wilde onze reis tussen Dehli-Jaipur-Agra
>cancellen omdat het met de auto 'zoveel mooier zou zijn'. Toen we
>hem 17x hadden duidelijk gemaakt (vriendelijk doch dringend) dat we
>juist de schoonheid van India zelf wilde zien en alles zelf mee
>wilde maken (en dus niet genaaid wilde worden) en ook echt niet onze
>traintickets in wilde ruilen (en dus dubbel genaaid wilde worden)
>werd er zo ongeveer een vloek over ons uitgesproken. Meneer was
>duidelijk niet blij. Er werd iets geroepen in de zin van " You will
>face big problems on your journey!!!". Dank u wel en tot ziens! Onze
>riksjah-driver was natuurlijk meteen benieuwd toen we weer aan het
>rijden waren of we wat gekocht hadden , want hij krijgt een
>commissie. We zeiden maar ja (leugen om eigen bestwil) dan was de
>man ook blij. Onderweg nog een leuk bord gezien met de volgende
>tekst: "Two things not to break in life: promisis and traffic
>rules". Aldus een bord naast een verkeersschool. Het verkeer is in
>ieder geval killing hier; druk, chaos, paniek! Voorrang krijg je
>zekerniet, we hebben al 20 bijna-doodervaringen gehad, maar je raakt
>er aan gewend. Als er een wereldkampioensschap toeteren zou zijn,
>zouden de Indiers winnen. Duidelijk.
>
>Toen we uit de Riskjah wilde moesten we in plaats van de afgesproken
>100 roepies ineens 500 betalen. Mooi niet. Gelukkig zaten we, zoals
>zo vaak, midden in een grote opstopping, dus hebben we de man 100 in
>zijn hand gedrukt en zijn hem genokt. Knappe jongen als hij ons
>midden in de opstopping achterna kon en zou komen.
>
>1,6Liter cola en wat eten later (de Indische Mac-Donald is OOK
>Indisch eten paps en mams, jaja!!!) waren wer weer op kracht om
>verder te lopen.Net op dat moment kwam er op de drukste straat van
>Dehli, de 'Chandi Chowk' een parade voorbij. Geweldig was het:
>bedenk je de A4 op een drukke maandagochtendspits in het kwadraat ,
>dat die afgezet wordt voor meer dan een uur. Dat gebeurde daar dus
>ook, chaos alom. De parade bleek te zijn voor een Guru die net jarig
>was geweest. Het leverde in ieder geval mooie plaatjes op.
>
>Dag 3, Jaipur.
>Een treinreis van 6 uur verder vanaf 04:00 uur vanochtend (jaja,
>vakantie!) zitten we in Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan. Rajastan
>is een oostelijke provincie van India bekend om haar woestijn en
>grote mengelmoes aan kleuren. Vanwege tijdgebrek (en de hitte) doen
>wij alleen de hoofdstad Jaipur. Vandaag hebben we daar op ons
>gemakje kort de stad bekeken, morgen doen we de grand--tour
>sightseeing. Naar een heerlijk rustig tempel voor de Indische
>zonnegod geweest op een berg, waar we met de plaatselijke Baghwan en
>zijn vrouw (van 73, samen 53 jaar getrouwd) een hele tijd hebben
>gepraat over India en het Hindoeisme.Een zeer mooie ervaring, met
>daarbij de eerste regen in 2,5 maand in Jaipur. Een wonderlijk
>moment. Tegelijkertijd kwamen er honderden apen omhoog de berg
>op,omdat het koeler werd. De tempel werd ook niet voor niets de
>monkey-temple genoemd. In de middag 3 uur zitten praten met de
>eerste niet opdringerige Indier, wederom over cultuur en religie.
>Leerzaam. Bleek alleen wel dat ze Bram in eerste instantie als homo
>zagen,omdat de henna-tattoo (jaja,toemaar!) alleen iets voor vrouwen
>was. Oeps. Vandaar de vraag "are you married / is that your
>girlfriend?" van iedereen. Dus. Afwassen maar, voor zover dat lukt.
>Toch aan het eind van het gesprek bij de beste man wat gekocht in
>zijn sieraden winkeltje,maartoch blijft je daarna het gevoel
>bekruipen van 'was dit nou oprecht aardig, of gewoon een goede
>slinkse manier om wat te kopen bij hem?', enje vraag je af of je met
>de prijs genaaid bent. Eigenlijk moet je er nietover nadenken, maar
>door de zeer negatieve Lonely Planet / eigen ervaringen van
>opdringerige Indiers/ verhalen van anderen wordt je heel wantrouwig.
>Best jammer, voor zo'n heel mooi land.


Deel 2
Deel 2 van onze reis in India. We vermaken ons nog steeds prima, al lijkt het alsof we al maanden aan het reizen zijn. Ons reisschema is overigens veranderd: we gaan vanaf Varanasi (waar we nu zitten) terug naar Dehli om vanaf daar naar McLeod Ganji te gaan in de Himalaya plus Manali. Kashmir slaan we over. We horen verhalen dat het daar ' toch niet zo mooi moet zijn'. Dus. In ieder geval hier een (weer te lang) verslag.

Na een dagje zeer snel sightseeing in Jaipur, waarbij we met een bus werden rondgereden, zijn we met de trein naar Agra gegaan. Ook al is het vakantie, de trein ging om 06:00 uur in de ochtend. Wederom vroeg opstaan. Ondanks dat op het perron een moeder de schaamstreek van haar 10 jarige dochter grondig aan het wassen was in het bijzijn van 400 pottekijkers toch heelhuids in Agra aangekomen, waar het nog warmer was dan in Jaipur en Dehli. We hadden onze intrek genomen in een guesthouse op 100 meter van de entree van de Taj Mahal. Dichterbij kon je niet zitten. Maar, we wilde de Taj Mahal bij zonsopgang zien, en dus zijn we niet meteen naar binnen gegaan maar moesten we minstens een dag wachten, omdat de Taj vrijdag was gesloten. Handig, dat wisten we ook niet. Het was dus verder de hele dag relaxen en een beetje aansterken met wat westers voedsel. Die curries en dergelijke heb je wel even gehad als je ze als ontbijt, lunch EN avondeten krijgt.

Omdat we vrijdag niet de Taj Mahal zouden kunnen bezoeken hebben we een taxi (ditmaal een ECHTE auto, ja ja!) genomen naar Fatehkpur Sikri. Dit is een verlaten stad uit de 16e/17e eeuw met daarbij een aantal paleizen en forten. Aangezien wel eigenlijk al genoeg forten en paleizen hadden gezien, viel dit behoorlijk tegen. De verlaten stad was echter zeer aangenaam, zeker met de opkomende wind en regen. Ruines tot zover het oog kon zien.

En toen was het dus eindelijk zaterdag.... Toen we om 6 uur opstonden was het al licht, dus hebben we ons gehaast naar de Taj Mahal alwaar al een rij stond om binnen te mogen. Blijkbaar wilde IEDEREEN de sunrise zien, want het was al meteen super druk. Entree was overigens circa 15 euro per persoon, een vermogen hier in India. De eerste aanblik was prachtig: hij is zo groot en overweldigend dat je er van stil valt! De Taj Mahal is compleet symmetrisch en gebouwd als graf voor de vrouw van een van de heersers van weleer. Het wordt ook wel tempel van de liefde (oid) genoemd. Het schijnt dat de duimen cq handen van veel van de bouwers afgehakt werden, toen de Taj Mahal was voltooid, zodat er nooit meer zoiets moois kon worden gemaakt. Mooie is, is dat men in Dubai ('waar alles kan') nu de Taj Mahal wil nabouwen, netzoals de Eiffeltoren en Chinese Muur etc, maar dan NOG groter en mooier. Dus....

Na de bezichtiging in het park zijn we nog met een bootje de rivier op gegaan om de Taj Mahal van een andere kant te bekijken. Het leverde echt SUPERfoto's op. Het leuke was dat er verder geen enkele tourist te bekennen was. Zonde alleen van de halve vuilnisbelt om de rivier heen, want en stinkt en er niet uitziet.

In de middag de trein naar Jhansi genomen, vanaf waar we naar Orccha zouden reizen. Het landschap tijdens de reis was super om te zien...en WEER begon het te regenen, netzoals alle andere plaatsen waar we komen. Het lijkt wel of we alle regen die nu niet in NL schijnt te vallen naar hier hebben meegenomen. Het regende zo erg dat de trein deels blank stond (lag dat aan de regen, of de trein?). In de trein weer de usual-vragen (Where are you from? Husband and Wife? What do you do for work?) die ook altijd ALLEEN aan bram worden gesteld. Anke vind het niet erg, Bram wordt er af en toe gek van. Wil je net even rustig lezen/zitten, staat er weer een kudde om je heen. Maarja, dat is juist ook het leuke van dit land. Vrouwen hebben hier overigens weinig te vertellen. Dus.

De 18km reis van het treinstation naar ons hostel in Orccha hebben we met een tuk-tuk (auto-riskjah) gedaan. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want het was weer een dodemansrit. Al was het 10 uur in de avond, het was superdruk op de weg. En als je het Indische verkeer kent, tsja... s'avond is het nog net wat erger omdat je weinig ziet. Tel daarbij (heilige..) koeien die gewoon MIDDEN op de weg liggen te pitten, en die niet wijken als je met je 60km/uur aan komt kachelen over hobbelige wegen, plus het feit dat het nationale sport is om elkaar te verblinden met groot licht, dan weet je hoe fijn het was. We waren dat ook blij dat we in ons kleine hostel waren. Wel eerst even de salamanders wegjagen, maar we konden in ieder geval slapen.

S'ochtends bleek hoe mooi Orccha was: een klein dorpje met ruines, tempels en paleizen in alle hoeken en gaten waar je keek. We hebben meteen gewisseld van hostel overigens, omdat je in een oude ruine kon slapen. Aardige kamers, al creeerde het feit dat we toch maar niet de duurste suite wilde (60 euro, maar met airco en ligbad etc) toch een kleine rel. Orccha is verder platteland, en dat kan je merken ook aan de duizenden vliegen en beestjes, waarover later meer.
Net toen we zaten te ontbijten, brak de pleuris uit, op 2 meter van ons af. Een man begon uit het niets te schreeuwen (niet tegen ons overigens), het leek wel alsof hij bezeten was. Een man sprong op zijn nek, en hij ging out. Toen hij weer wakker werd zaten er 2 man op hem en hij sloeg in het rond, waarop hij aan handen en voeten werd vastgebonden met een dik touw en van een oude van dagen nog even een paar flinke tikken kreeg met de onderkant van de schoen. Auw. Toe we vroegen wat er nou precies aan de hand was, kregen we alleen te horen "Trengie man" of iets in die geest. Wat het betekent...geen idee..misschien dat iemand ons kan helpen?

Na deze interruptie van de feestvreugde Orccha gaan verkennen. Qua stijl van bouwen leken alle gebouwen op Sukothai/Ayuthaya in Thailand; birmeese stijl zoals ook Angkor Vat eruit ziet. Schitterend dus. Er waren erg veel tropische vogels in het eerste paleis netzoals gieren en adelaars. Een zeer indrukwekkend gezicht, een vogel met een spanwijdte van meer dan 2 meter op 5 meter afstand van je die net gaat jagen. Een andere tempel die we bezochten (of paleis, je haalt het nog wel eens door elkaar..) werd ook net gezocht door een kinderklasje die er les kreeg. De kinderen hadden hun aandacht echter snel meer bij ons dan bij de les. Tientalle foto's rijker en 20 minuten later, stond echt de HELE tempel met ons op de foto. Nog steeds maf om te zien dat de vrouwen heel wantrouwend naar Bram als mannelijke buitenlander kijken. Anke kan wel contact met ze krijgen. Maar het is duidelijk te zien dat je als buitenlander zo ongeveer tot de hoogste kaste wordt gerekend. Het kaste-systeem schijnt lang geleden over boord te zijn gegooid, maar het heerst nog steeds. Zo mogen mensen van lagere kastes niet eens fietsen, kan je na gaan.Bij de laatste tempel aangekomen begon het voor de verandering te regenen. Binnen waren nog authentieke schilderingen... alleen jammer dat een grote bende klojos altijd zijn/haar naam in dingen wil krassen. Heel leuk, er was dus niet heel veel van de schoonheid over.

In de avond nog een 'punja' (offering) bijgewoond, maar omdat het zo warm was EN de stroom weer uitviel (en een iets te verlekkerd kijkende/opdringerige Indier zijn 'services' aan Bram aanbood) EN er echt te veel beestjes waren zijn we niet te lang gebleven. Bij de uitgang van de tempel bleek maar weer hoeveel beestjes er waren: een man was alles aan het bijvegen en (we overdrijven niet) hij had 2 emmers vol voor zich liggen.....

De dag erop eigenlijk nog meer van het dorp gezien en gewacht totdat we weer met de trein zouden gaan. Nog wat souvenirs gekocht, waarbij de betreffende vrouw maar bleef praten over haar 'marge' die ze niet zou halen als ze het vor 700 Roepies (nog geen 14 euro, een vermogen daar) aan ons verkocht. Dan verkoopt ze het toch niet? Maar dat deed ze dus wel, en voor datzelfde geld (voor ons een goede prijs) had ze in principe haar eerstgeboren dochter aan ons mee mogen geven. 14 euro is hier een 3-maand-salaris voor sommigen.

'Savond hadden we de nachttrein (met Airco, YES!) naar Varanasi, de meest heilige plaats van India aan de Ganges rivier. Je weet wel, van de lijkverbrandingen et cetera. Voordat we gingen slapen maakte we al een inschatting van 'die en die snurkt het hardst'. Maar in de nacht bleek maar weer dat schijn kan bedriegen, want het waren stuk voor stuk wereldkampioenen snurken, alleen allemaal in een andere gewichtsklasse. 5 uur slaap rijker en 3 uur vertraging kwamen we om het middaguur aan in Varanasi, waar het hard waaide en zeer bewolkt was. Onze reputatie van regen/slechtweerbrengers was ons vooruitgesneld.

Varanasi is "erger" dan andere steden waar we zijn geweest: meer drukte, meer zooi op straat, meer opdringerige mensen ("Do you want to see my shitshop? Different colours of shit!"). Na 1,5 km lopen met onze backpacks door zeer zeer smalle steegjes (waar overigens nog gewoon dikke koeien doorheen liepen) kwamen we aan bij een leuk hostel vlak aan de Ganges. Overigens, vergelijkbaar met de marokkanen in NL in te dure auto's die overal scheuren, rijden hier in India overal waar het eigenlijk niet kan (lees: te druk/smal is) patsertjes op motoren rond, en blazen overal tussendoor zodat ze je bijna van je sokken rijden.

We zijn gaan kijken bij een 'burning Ghat', oftewel een openlucht-crematorium. Na eerst weer half opgelicht te zijn konden we eindelijk zien wat we wilde zien. Indiers komen naar je toe als 'working man! No guide!' en willen je dingen laten zien, maar later een donation vragen voor de armen die hun eigen begrafenis niet kunnen betalen van 500 Roepies (10 euro!). De ouden van dagen die een bedelaar voorstellen zijn ook deel van dit proces ' hoe krijg ik zoveel mogelijk geld uit een toerist'. Op zich apart, want het is een heilige plaats en iedereen heeft het over 'good Kharma' wat je moet verkrijgen. Waarschijnlijk springen ze na iedere poging/dag zelf even in de ganges om hun zonden weg te laten wassen. Iedere toerist gebeurde hetzelfde, maar we hebben uiteindelijk niets gegeven en een mooi plaatsje gekregen.

De lijkverbrandingen zijn ZEER indrukwekkend. Het is echt lopende band werk, heel apart. Een persoon wordt in een wit gewaad gewikkeld en met sari's/gouden doeken bedenkt naar de Ganges gedragen, alwaar hij/zij even in gedipt wordt. Dan wordt een goede houten stapel gemaakt, al naar gelang de grote van het lichaam, waar deze persoon op komt te liggen. Na enkele rituelen met lotusbladeren, honing en nog wat andere zaken gaat botgezegd gewoon de fik erin. En dat dus om de 10 minuten, de hele dag door. De verbranding van een lichaam duurt 3 uur ongeveer. Kan je nagaan hoeveel er lagen. Als het 'klaar' is worden de overblijfselen in de Ganges gegooid. Dezelfde ganges ja waar mensen zich wassen (ook een heilige bezigheid dus) en tanden poetsen. Overigens zagen we nog 2 dode koeien voorbij drijven. Hun heiligheid heeft niet geholpen tegen verdrinking. De echt arme mensen die hun verbranding niet kunnen betalen worden overigens ook gewoon in de Ganges gegooid. Dus die konden ook voorbij komen drijven. Gelukkig hebben we dit niet gezien.

De ochtend hierna (vanochtend) zijn we voor de verandering weer eens heel vroeg opgestaan, en hebben we het hele ritueel van wassen aan de Ganges goed mogen aanschouwen. Hindu's komen van heinde en ver uit het hele land om zich hier dus te wassen en alle zondes van zich af te spoelen. Naast de 100 man die op je afkomen als guide/boatsman/massage (dat laatste doen ze heel sneaky door je een hand te willen geven en hem meteen dan vast te houden en te willen masseren) hebben we wel een leuk gesprek gehad met een oude wijze man uit Bombay die hier speciaal kwam om zich te wassen. We namen aan dat hij zich wel vaker waste hoor, dat dan weer wel :-) Maar het gesprek was wel leuk omdat het een van de weinige keren is dat een Indier echt goed engels kan en je een echt gesprek hebt, in plaats van de standaardvragen of dat men geld van je wil. Hartverwarmend.

Het mag overigens misschien lijken alsof de stukken die we schrijven erg cynisch zijn en India niets is. Integendeel, India is schitterend, maar het heeft een 'gebruiksaanwijzing'. Na 12 dagen aan het reizen te zijn lijkt het alsof we al een maand of wat wegzijn. Zoveel indrukken die je op doet. Het land grijpt je en vermoeid je, een hele ervarig. India is echt niet te vergelijken met andere landen. De hitte, de drukte, de rotzooi, de hygiene, de armoede... Vooral de armoede springt in het oog. 40% van de Indiers leeft onder de armoedegrens, dat is zo'n kleine 600 miljoen. Veel mensen slapen op straat of hebben hun fietstaxi als huis.. Het is dan ook wel te begrijpen dat mensen hun best doen voor het geld van toeristen. Misschien irritant soms (zoals ook uit onze mails blijkt) maar het is zeer zeker te begrijpen. De mensen zijn verder wel vriendelijk en redelijk open. Dat men Engels kan helpt daarbij. Wat nog meer in het oog springt is dus de drukte, en het afval. Misschien daarover later meer in een andere mail, nu hebben we al zoveel geschreven. Als jullie alles thuis hebben gelezen, in ieder geval bedankt voor jullie tijd! :-)

Momenteel schuilen we voor de regen in een internetcafe en schrijven deze mail. Morgen gaan we weer verder richting de Himalaya, waar we erg zin in hebben! Tot de volgende keer maar weer!

Bram & Anke

Sorry dat het maybe een beetje lang is & rommelig geschreven. Foto's komen na de tijd, heb nu in 2 weken iets van 500 foto's geschoten. Veel, maar oke.

Het volgende deel duurt nog even, vandaag met de trein van Varanasi terug naar Dehli en dan met de bus richting Himalaya: nu komt het 'relax' gedeelte van onze trip :-)

Enkele foto's die we even hebben geupload:


Een vrouw die haar 'tanden poetst' met een stokje, met het water uit de Ganges.


Mensen die zich wassen in de Ganges


Orccha, een heerlijk klein dorpje met VEEL geweldige tempels.


Een schoolklas die we tegenkwamen in een tempel in Orccha...


Een 'holy man'...


De Taj Mahal!!


Isn't that sweet...


Anke had van aandacht niet te klagen

[ Bericht 9% gewijzigd door SnuggLe op 18-09-2005 17:55:50 ]

quote:

Op donderdag 22 september 2005 02:54 schreef Shakermaker het volgende:
Ah fijn dit. Leuke foto's. Die van de Taj Mahal is een mooie kerstkaart Gaan jullie richting Nepal trouwens?

Nope. Wilde we eerst wel, maar vanwege de 'onrusten' toch maar niet gedaan. We zitten nu in de Indische Himalaya's. Ook goed :-)

Aanvulling komt eerstdaags wel weer een keer.

Goedendag!

Alweer het derde deel. Dit maal nog steeds redelijk lang, want je maakt hier vanalles mee....Anyway, we zijn vanuit de heilige plaats Varanasi met een te lange treinrit naar Dehli gegaan, om onze reis richting de Himalaya te vervolgen. In Dehli regende het alleen superhard; de moesson was aangekomen. Dit zorgde meteen voor een dikke aanvaring met de altijd vriendelijke (ehum) riksjahdrivers. We wilde met onze backpacks een riksjah in, maar er stond een andere riksjah in de weg, dus dat lukte niet. Dus wij vroegen in de stromende regen vriendelijk of hij aan de kant wilde gaan, en maakte duidelijk met handgebaren dat we er niet door konden. Hij keek ons aan en lachte alleen. Dus. Na nog twee maal vriendelijk doch dringend gevraagd te hebben of hij wilde 'moven' wilde hij het nog steeds niet. Door een lange treinreis met weinig nachtrust achter de rug (Indiers met de radio aan als je wilt slapen zijn niet lief) in combinatie met de harde regen waren we behoorlijk itchy... We hebben de man dan ook flink de huid volgescholden in het Engels, hem een duw gegeven en bijna zelf de riksjah aan de kant geduwd. Welcome to Dehli....

Toen we net ingecheckt hadden bij het hostel bleek dat de bus die we wilde nemen naar McLeod Ganj niet om 4 uur in de nacht ging, maar 4 uur in de middag. De vriendelijke Indier bij de receptie wilde ons echter geen geld teruggeven. Geld is geld voor hen, en in principe was het ook gewoon dom van ons. Ach ja. We hebben de tijd wat gedood door wat uit te rusten. Gelukkig ook, want die busreis.....nondeju. Het was geen bus, het was een rijdende rodeostoer met daarbij een chauffeur met zelfmoordneigingen.. 'Gelukkig' zaten we achterin de bus, zodat we alle hobbels extra goed konden voelen. Bram zat ook nog eens helemaal in het midden achterin, zodat er geen steun was voor zijn voeten en niet voor zijn armen. Het enige waar je dan aan vast kon houden was aan de gordijnrailing, die ergens in de nacht ook nog eens afbrak. Hobbel de hobbel, en dat 14 uur lang. We hebben de hele busrit, waarbij we om 6 uur in de ochtend aankwamen, misschien 5 minuten geslapen. Heel fijn. Gelukkig konden we redelijk snel een hostel vinden toen we aankwamen in McLeod Ganj, dat scheelde.

McLeod Ganj is een klein plaatsje op 2000m hoogte aan de voet van de Himalaya, waar de Dalai-Lama & zijn gevolg residentie heeft. In principe is het een stukje Tibet, en geen India. Stom om te zeggen, maar het was een verademing om daar rond te lopen de eerste dag. Schone lucht, geen tot heel weinig opdringerige Indiers, vaste prijzen dus geen ellenlange onderhandelingen, goed en echt lekker eten en en aardige souvenirs. Een leuke plek om een groot aantal dagen, zoals we van plan zijn/waren, door te brengen. De eerste dag hebben we het dan ook heel erg rustig aan gedaan door alleen lekker wat te eten & films te kijken. Het is en blijft toch onze vakantie, nietwaar?

De Dalai Lama was helaas niet zelf in McLeod Ganj aanwezig, maar we hebben wel zijn tempel bezocht met bijbehorend museum. Zeer indrukwekkend, omdat we nooit de hele geschiedenis wisten van Tibet en de Tibettanen in relatie tot China. In 1950 werd Tibet door China 'ingepikt', omdat het Tibet zag als afvallige provincie. Sinds die tijd, nu ook nog, is Tibet in principe bezet door de Chinezen. Vanaf 1950 doen de Chinezen er alles aan om het Tibetaanse volk en de cultuur klein te krijgen. Men stereliseert vrouwen, verwoest tempels en kloosters en andere religieuze objecten, heeft massa's chinezen verhuist naar Tibet zodat de Tibetanen in de minderheid zijn, leert kinderen alleen chinees, ontbost het hele land, heeft er nucleair afval gedumpt en houdt er nucleaire wapens. Dus... Daarom zijn vele Tibetanen, waaronder de Dalai Lama, gevlucht. Wanneer de Dalai Lama dood gaat, verhuist zijn ziel naar een ander lichaam Dat gebeurt altijd in het lichaam van een kind. Dit kind wat aangewezen is als de opvolger van de huidige Dalai Lama, is echter ook door China ontvoerd. Overal in het dorpje hier wonen gevluchtte Tibetanen en iedere weer komen er weer nieuwe bij. Ze hebben allemaal de tocht over de Himalaya's gemaakt om in India uit te komen. Dat te zien, horen en lezen maakte best indruk. Een boel indruk wel te verstaan. Eigenlijk apart dat zoiets in deze wereld nog kan gebeuren. Maarja, in Tibet is voor de Westerse wereld niets te halen, dus daarom zal er wel bijna niet ingegrepen worden....
De monniken bij de tempel waren erg vriendelijk, en het was gewoon heel relaxed om daar een tijdje te zitten en te kijken.

De volgende dag zijn we de bergen ingegaan met een zogenaamde 'trekking'. We waren twee oudere NLse dames tegengekomen die in hetzelfde dorpje waren om 'hun' Tibetaanse kindjes, die ze steunden vanuit NL, te bezoeken. Een ervan wilde graag de bergen in, maar niet in d'r eendje. Dus waren we met zijn 3en en een gids. We zouden 9 km bergopwaarts gaan en dus ook weer 9 terug, allemaal binnen een dag. Naar de sneeuwlijn op 2900meter hoogte en weer terug. Op onze weg werden we steeds gevolgd door 5 straathonden, waarvan je er honderden hebt in dit dorpje. Snachts wordt je er gek van overigens. Anyway, we zijn de dag dik verbrand door de heerlijke zon en we waren he-le-maal kapot, maar het was het wel waard. Het uitzicht bovenop was fantastisch, al waren er redelijk wat wolken voor de berg die we net wilde zien. Deze wolken waren er NIET toen we weer beneden waren. Hmm....

Omdat iedere ochtend een of andere gek rond 6 uur in de ochtend met een misthoorn stond te tetteren en de plaatselijke josti-band naast onze kamer oefende rond dezelfde tijd, zijn we de volgende ochtend verhuist naar een ander guesthouse. In de middag een rondgang rond een tempel gemaakt. Dat was erg komisch, omdat er veel oude mannekes rondlopen die dit doen omdat het heilig schijnt te zijn. Het pad was smal en zoals altijd staan overal koeien, dus opeens konden we niet verder. Komt er een oud manneke, pakt Bram zijn hand vast, trekt een brede grijns en loopt door de koeien heen. Prachtig, een heel leuk moment. Die oude mannetjes zijn zo schattig om te zien. Die Tibetanen worden zo mooi oud, om het zo te zeggen. Het gebaar was gewoon ook heel leuk en de grimas van de oude man onbetaalbaar. In dezelfde tempel van de Dalai-Lama waren de monniken nu aan het debatteren. Dat doen ze iedere middag met veel lawaai en handgebaar. We weten niet of het alleen voor de toeristen is en ze alleen maar iets in het Tibetaans zeggen zoals "Nee bloemkool is lekkerder!" , maar het zag er heel leuk uit. Verder wederom weinig gedaan, behalve heerlijke chocoladecake eten & capucciono drinken.

De volgende dag zijn we (na het rituele ontbijt bij ons oude guesthouse omdat de familie die het runt zoooooo aardig en schattig is) nog maar eens een stuk gaan lopen, dit maal richting een klein dorpje iets verderop dat Bagshu heet. Bagshu wordt ook wel ' Little Jeruzalem' genoemd. Alle uit de Gaza weggehaald Israeliers lijken er te zitten, niet normaal. Sowieso is het hier vol met Israeliers. Blijkbaar vinden die mensen het ERG leuk om met zijn allen aan elkaar te klitten. Als je geen yoga doet, of een massagecursus, of er echt als een vage hippie uitziet of 10 dagen 'jezelf gaat ontdekken' van 4 in de ochtend tot 10 in de avondn lijk je er bij deze mensen niet bij te horen. Wat overigens niet wil zeggen dat we ook best aardige Israeliers zijn tegengekomen, maar dat terzijde :-)
Anyway, in Bagsu hadden ze een heus zwembad! Wel gevuld met water uit een dichtbij gelegen waterval, maar toch. Veel locals hadden het er in ieder geval reuze naar hun zin. Het was zonnig , dus hell, waarom zou Bram er ook niet ingaan? Zogezegd zo gedaan. Het was alleen IJS en IJS-koud. Dit tot vreugde van velen die me fijn uitlachtte. Toch leverde het hele leuke reacties en foto's op, omdat de oude mannen die ook in het zwembad waren allemaal hun camera te voorschijn haalde en met ons op de foto wilde. Ze pakte Anke wel erg hard vast....:-)

Nog een filmpje later zijn we gaan eten met een heel leuk NL's stel dat we tegen zijn gekomen in ons guesthouse. De dame in kwestie is 5 maanden zwanger van een tweeling. Toch weerhield dat hen er niet van om een jaar te gaan reizen. Ze zijn net begonnen en gaan bevallen in Bangkok.
Wat overigens ook apart is van dit dorpje is dat er ERG veel bedelaars zijn toch nog. Het aparte is, is dat er bij veel winkels zelfs bordjes staan van 'Niets geven!'. Het schijnt nl zo te zijn dat de bedelaars van heinde en ver samenkomen en gewoon een jeep huren om naar McLeod Ganj te komen. "Bedelaars Unite" ofzo :-) We geven dan ook echt alleen wat aan de 'echt zieligen'. Al is dat een rekbaar begrip... Anke maakte al de redelijk lompe opmerking 'Ach hij heeft nog 1 been!'. Dus :-) Maar oke, het zijn er ook erg veel en dat maakt je best bot.

Verder weinig nieuws vanaf hier. We zijn hier in McLeod Ganj echt om tot rust te komen, maar dat lukt zeker. We gaan nog een kookles doen en laten ons lekker masseren en feteren met lekker eten en wat films. Misschien nog een cricketmatch meepakken, want India onder de 19 schijnt hier binnenkort te spelen. Ons verdere reisschema hebben we wel wat aangepast. Na McLeod Ganj gaan we de 27ste naar Amritsar wat dicht bij de Pakistaanse grens licht. Daar gaan we de 'Golden Temple' bekijken (de heiligste plaats voor de Sikhs, je weet wel die mannekes met die tulbanden om) en de ceremonie van het wisselen van de wacht bij de grens met Pakistan, waarna we terug naar Dehli gaan en terugvliegen. Maar daarover waarschijnlijk meer in onze volgende en laatste mail....

quote:

Op vrijdag 23 september 2005 00:40 schreef Shakermaker het volgende:
Wow, klink te gek, Snuggle!

Kijken jullie wel een beetje uit aan de Pakistaanse grens? En van de bang-lassi's afblijven!

Ja hoor Het schijnt daar meer op een voetbalstadion te lijken dan wat anders :-) Met gekke Indiers die leuze schreeuwen tegen de Paki en vice versa.
We hebben het hier wel gehad in McLeod Ganj. Weather sucks, en we hebben het meeste wel gezien. Gelukkig gaan we ma/di verder naar Amritsar.


Bang lassis, ik ben wel gek Ik pak in NL wel een goede joint ;-)

Joehoe!

We zijn net vanuit Amritsar in Dehli aangekomen. We hebben iets te lang in McLeod Ganj gezeten, we verveelde ons daar, dus rap naar Amritsar. Toen wisten we ook meteen weer dat we toch echt in India zaten, wat we in McLeod Ganj vergeten waren. De Golden Temple was echt super, een oase van rust en vrolijke/vriendelijke mensen.De closing the border-ceremony was meer lachen dan wat anders; veel show & inefficient gedrag van Indiers :-) De Pakistaanse kant zag er ook veel gezelliger uit overigens.

Het is nu laat (hier zo'n 01:00 uur), dus morgen typ ik wel een keer een heel verslag dat hier weer onder komt, met de belevenissen van de afgelopen week.

Alleen vandaag nog, vannacht vliegen we terug. Dus dit is de 'we hebben alles gezien dus blijven even lekker nietsdoen-internetten-en-lezen'-dag.

quote:

Op vrijdag 30 september 2005 09:19 schreef Shakermaker het volgende:

Dat is voor mij meestal ook de waar-is-hier-de-MacDonalds-?-dag

LOL, we wilden het niet zeggen..... ;-)

Hierbij het laatste deel, de foto's komen als we terug zijn:

In McLeod Ganj waar we zaten is het de laatste week helaas redelijk sh*tweer geweest, dus besloten we om even snel naar Dharmsala gegaan, het dal in. Daar was het dus wel mooi weer...India is helemaal cricket-gek en toevallig speelde India-onder-de-19 een interland tegen Australie. Reden genoeg om het eens met eigen ogen te gaan bekijken. Bram had een cricketpolo van het nationale team gekocht, dus toen we daar aankwamen waren alle ogen op ons gericht. Iedereen dacht natuurlijk dat we Australiers waren die voor de gelegenheid (of omdat we bang zouden zijn??) maar snel een India-shirt hadden aangetrokken. Niet dus. Niet dat we overigens veel van cricket snapten, maar het was in ieder geval leuk om te zien. Het stadion zat vol met ongeveer 4000 man, waarvan het merendeel onder de 20 was. Er werden 'oorlogsliederen' gespeeld om het publiek op te peppen. Naast het gezegde 'white men cant jump' is hier de spreuk 'Indian men cant dance' ontstaan. Dat zag er in ieder geval NIET uit....

Op de weg terug, nadat Bram eerst gefilmd was door een heuse televisiecrew (nu dus wereldberoemd in heel India...ehum) en daarna aangeklampt was door een bult vrouwen die vanalles en nogwat wilde weten, zijn we nog even wezen kijken bij een voetbalwedstrijdje. Dit om de dag maar even sportief te houden. Het was eigenlijk meer modderworstelen dan voetbal, want het veld lag er dramatisch bij. Het was een pot tussen Tibetanen en Indiers, waarbij de Tibetanen natuurlijk wonnen. Niemand heeft alleen verstand van buitenspel (behalve de grensrechter) en men had moeite om de koeien die en masse het veld op wilden buiten (het) spel te houden.

S'avonds met een stel prototypes voetbalhooligans (een kale Engelsman, een kale Schot, een maffe Australier en twee Ieren) de plaatselijke pub onveilig gemaakt met iets te veel bier (0,65 liter in 1 flesje tikt nogal aan). Het mooie was dat veel Indiers zomaar uit het niets aan de biceps van een van de kerels gingen zitten en steeds uitriepen "Nice Biceps!" en een duim in de lucht staken. We vielen van onze stoel van het lachen....! Blijkbaar heeft geen enkele Indier ook maar wat spieren op zijn botten, want ze vonden het maar wat mooi, die biceps.

Een kater later zijn we de volgende ochtend een kookles gaan volgen. We wilden de plaatselijke specialiteiten zelf wel eens leren maken. Komen we daar binnen, zit de hele toko vol met bekenden die we in andere plaatsen van India ook al waren tegengekomen. Heel toevallig. De les zelf viel een beetje tegen, omdat het meer kijken was dan zelf iets koken. Ach ja, het houdt je van de straat, niet? De leraar was wel grappig. Zijn Engels was niet bijster goed, waardoor hij nogal onzeker overkwam en na iedere drie woorden "Oke?" zei.

Daarna was het eens tijd om onszelf te verwenen. Althans, dat deed Bram. Eerst de schoenen laten poetsen voor 15 Roepies (nog geen 30 eurocent), en daarna naar de kapper & een scheerbeurt voor 70 Roepies. De schoenen waren wel komisch, die kregen een hele nieuwe verflaag OVER al het vuil dat erop zat heen, leek het wel. Ze zagen er in ieder geval schoon uit!
De kapper was ook een belevenis. Binnen 5 minuten was hij klaar met het kapsel, waarna Bram 2 keer goed geschoren werd. Dit met een afbeulmassage, waarbij Bram een paar flinke tikken op zijn hoofd te verduren kreeg. Leuk man, toeristen afbeulen en er nog geld voor krijgen ook, moest de kapper in kwestie hebben gedacht. Toch mocht het resultaat er zeker zijn. En dat voor nog geen anderhalve euro!

Omdat je om erbij te horen in McLeod Ganj zoals alle 'hippies' of je baard moet laten staan, of in echt vodden rond moet lopen, of echt 10 dagen moet mediteren / yoga-en etc hadden we besloten om toch maar eens te kijken of Reiki wat voor ons was. Reiki is een techniek voor stress-reductie en om te je ontspannen door middel van energiestralen die goed in je lichaam begeleidt worden door een zogenaamde Reiki-master. Deze Reiki-master was in dit geval een Indier die je om kon blazen met een wit gewaad aan en homofiele trekjes. 400 Roepies lichter was het enige dat Bram had ervaren 45 minuten met je ogen dicht proberen te slapen. Volgens de Reiki-master kwam dat omdat hij nog 'te geblokkeerd was' en dus meerdere sessies nodig zou hebben om iets te voelen. Jaja. Anke had meer 'geluk' en voelde klaarblijkelijk de energie stromen, maar toch was het een tegenvaller. Maar nu hoorde we er wel helemaal bij....YES! ..ehum...
Toen anke overigens nog bezig was en Bram al weer bij het hostel, werd hij benaderd door een Tibetaan die Engels wilde leren. Na 10 minuten gepraat te hebben werd er gevraagd 'of Bram dat ook bij hem thuis wilde doen anders'. Na al veel verhalen gehoord te hebben van andere backpackers die opdringerige jochies hadden meegemaakt die hun hen 'services' aanboden, sloeg Bram zijn aanbod vriendelijk doch dringend af.
Na al deze verwennerij moesten er ook nog eens souvenirs gekocht worden. Uiteindelijk een beeld gekocht van ongeveer een meter hoog (en 8 kg zwaar) van een dansende Shiva (een hindustaanse god) voor circa 90 euro. Prijzig, maar wel zeer fraai. Het jammere was dan wel weer dat we net in Dehli een zelfde beeld tegenkwamen voor 20 euro minder. Maarja.....

De dag erna richting Amritsar gegaan, met een bus. In deze bus werd vanalles verkocht, van medicijnen tot salade, van voedselbonnen tot bijna levende kippen, heel apart. We waanden ons ook meteen weer in India door de rotzooi, de hitte en de opdringerige mensen die ons iets wilde verkopen toen we uit de bus stapten. Overigens was de hele weg (7 uur lang, 150 kilometer) wel een ervaring, omdat er erg veel militaire activiteit was. Amritsar en onze overstapplaats Pathankot liggen zeer dicht tegen Pakistan aan en zijn een doorvoerhaven van millitairen, op doorreis naar Kashmir.

Na een race in een Riksjah met keiharde Indische muziek kwamen wij van alle toeristen in de bus als eerste aan bij het guesthouse. En wat bleek: er waren ook nog maar twee bedden vrij. Mooizo! Het was ook al laat, dus we waren redelijk blij dat we niet verder hoefde te zoeken.
Amritsar is een heilige plaats voor mensen die het Sikh-geloof aanhangen (een soort afsplitsing van het Hinduisme/Boeddhisme dachten we), oftewel de Sikhs oftewel de mannen met van die mooie tulbanden op. De Golden Temple is hun mekka, en die hebben we dan ook bezocht. Het is een zeer groot gebouw met in het midden een grote vijver, de 'pool of Nectar' wat ook meteen de betekenis van Amritsar is, en daar weer in het midden van een gebouw met 750 kg goud erin: de Golden Temple. Na verplicht onze voeten gewassen te hebben en een sjaal om ons hoofd gebonden te hebben mochten we blootsvoets als echte Sikhs naar binnen. De Golden Temple is echt onbeschrijfelijk mooi, en we hebben dan ook een aantal uren doorgebracht door alleen mensen te kijken en de tempel zelf te aanschouwen (zie voor alvast een foto hier: http://magicplanet.org/catalog/images/india_amritsar_01.jpg ). Entree is overigens ook gratis, netzoals overnachtingen en maaltijden voor pelgrims. Van deze maaltijd hebben we ook maar gretig gebruik gemaakt. Een hele ervaring, op een rij met 500 tot duizend Indiers. Netzoals je bij moskeen altijd luidsprekers hebt waar koranversen uit te voorschijn worden getoverd was er hier ook iets dergelijks. De Sikhs hebben een heilig boek, en daaruit werd voorgelezen zodat iedereen het die aanwezig was kon horen. We hebben nog gezocht naar de echte vent die er uit aan het voorlezen was, maar het enige dat we vonden waren 15 mannen verkleed en met een grote baard die ook uit een boek aan het voorlezen waren, maar dan zonder microfoon. Vast als afleidingsmanoevre, dachten we zelf.... Het leuke is dat we nu we Amritsar hebben bezocht de 3 'heiligste' plaatsen van India hebben gezien: Varanasi voor de Hindu's, McLeod Ganj voor de Boeddhisten omdat de DalaiLama er zit en dus Amritsar voor de Sikhs. Volgend jaar maar op vakantie naar Mekka dus?

Tientallen geweldige foto's verder met de tulband-meneertjes (ze hebben allemaal zo'n interessant sprekende hoofden) het Sikh-museum ingegaan. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want de hele gruwelijke geschiedenis van het Sikhgeloof werd hierbij vertoond door schilderijen en foto's. Martelingen van mannen en babies, waarbij de laatste in stukken werden gesneden en tot ketting vermaakt voor hun moeder, waren daar een onderdeel van. Niet leuk.

In de avond zijn we naar de grens met Pakistan gegaan, waar iedere dag de grens met veel bombarie en show wordt gesloten. Na ons een weg te hebben gebaand door de honderden verkopers (die overigens niet snappen dat als je bij de eerste niets koopt, je dit bij de 365ste ook niet doet, want ze verkopen allemaal echt precies hetzelfde) mochten we plaatsnemen vlak bij de grens in een speciaal VIP-vak. Het leek meer op een voetbalwedstrijd dan wat anders , gezien de tribunes en spreekkoren. Overigens zag de Pakistaanse kant er veel gezelliger uit, maar dat zeiden we maar niet tegen de circa 3000 fanatieke nationalistische Indiers om ons heen.

Nu zitten we in Dehli, na een superdeluxe treinreis met airco verder waarin we een 7-gangen-diner kregen voorgeschoteld. Vanavond vliegen we weer terug naar Nederland. Helemaal niet erg, want we hebben het hier ook wel een beetje gehad met de warmte en de smerigheid. India is zeer zeker een hele ervaring, maar wel vermoeiend door de vele indrukken die je hier op doet en de drukke mensen. We hopen in ieder geval dat jullie het leuk vonden om onze (veel te lange) mails te lezen. De foto's komen zeer binnenkort op internet te staan...

B&A