MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Free jazz en funk gecombineerd door een topband en nog meer variatie. Hier de recensie van allmusic:
Hier de recensie van allmusic:quote:In 1970, the members of the Art Ensemble of Chicago were living as expatriates in Paris. The group had only recently expanded to its permanent quintet status with the addition of drummer/percussionist Don Moye when they were asked by New Wave director Moshe Misrahi to provide the soundtrack for his movie, Les Stances a Sophie. The music was never used in the film but, luckily, it was recorded. The result was one of the landmark records of the burgeoning avant-garde of the time and, simply put, one of the greatest jazz albums ever.
On two of the tracks, the Art Ensemble is joined by vocalist Fontella Bass, at the time the wife of trumpeter Lester Bowie and riding the success of her pop-soul hit Rescue Me. She's featured most prominently on the opening number, Theme De Yoyo, an astounding piece that has achieved legendary status as the finest fusion of funk and avant-garde jazz ever recorded. The mix is indeed seamless, with Moye and Favors laying down a throbbing, infectious groove, Bass singing the surreally erotic lyrics with enormous soul and the horn players soloing with ecstatic abandon.
The remaining pieces cover a wide range stylistically with no less beauty and imagination, including two variations on a theme by Monteverdi, intense free improvising and soft, deeply probing sonic investigations.Their extensive knowledge of prior jazz styles, love of unusual sound sources (the so-called "little instruments) and fearless exploration of the furthest reaches of both instrumental and compositional possibilities came into full flower on this record.
Les Stances a Sophie is goed maar Bap-tizum vind ik eigenlijk nog beter, omdat ik hem liever als geheel luister. Heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat Bap-tizum een live optreden is terwijl Les Stances a Sophie muziek is die bedoeld was als soundtrack voor een film.
quote:Op donderdag 8 december 2005 13:29 schreef Thomasumo het volgende:
Nee, wat mag ik verwachten?
Dit topic is trouwens slecht voor me.
hoe bevalt het?quote:Heb net dankzij de tips hier mijn Brubeck verzameling met de time signaturesbox en carnegiehall sessies uitgebreid.
Jullie worden bedankt
Dat zou ik de postbode moeten vragen, ligt nog ergens bij de ptt iun een karretje op weg hiernaar toe. Overigens kan Brubeck vrij weinig fout bij mij doen. Ik verwacht een mooie box.quote:
I am SO omniscient that if there were to be two omnisciences, I'd be both!
"Les Stances a Sophie" vind ik ook een coole cd. Van het AEC heb ik ook nog de cd met "A Jackson in Your House" en "Message To Our Folks" er op, en die is ook erg ok.
"You fear Jazz. You fear the lack of rules, the lack of boundaries"
Jazz at the Pawnshop is toch wel een van mijn favorieten. Dat gerinkel van die kassa aan het begin ook... prachtig!
Ik was volgens mij iets te enthousiast toen ik op 'download whole directory' klikte bij een van de zoekresultaten op Herbie Hancock. Want een dag later had ik de volgende mappen in mijn download directory staan:
An Evening With C. Corea & H. Hancock
Crossings
Dis Is Da Drum
Empyrean Isles
Fat Albert Rotunda
Flood
Future 2 Future
Future Shock
Gershwin's World
Headhunters
Inventions & Dimensions
Maiden Voyage
Mr. Hands
Mwandishi, Complete Warner Bros. Recordings
My Point Of View
Sextant
Speak Like A Child
Takin' Off
The Herbie Hancock Trio
The Ivanhoe Theatre
The New Standard
Thrust
Village Life
Ik heb geen tijd om 27 uur met een koptelefoon op te zitten. Dus zouden jullie mij kunnen zeggen welke ik zowieso moet bewaren/luisteren..?
Ik heb geen tijd om 27 uur met een koptelefoon op te zitten. Dus zouden jullie mij kunnen zeggen welke ik zowieso moet bewaren/luisteren..?
Funk Gezond, Soul een Appel
Wat mij betreft:
1. Fat Albert Rotunda (Moddervet)
2. Headhunters (idem)
3. Maiden Voyage (als referentie voor zijn akoestische periode)
4. Dis is da Drum (als referentie voor de elektronische jaren negentig)
5. Sextant (Spacey en pluizig)
1. Fat Albert Rotunda (Moddervet)
2. Headhunters (idem)
3. Maiden Voyage (als referentie voor zijn akoestische periode)
4. Dis is da Drum (als referentie voor de elektronische jaren negentig)
5. Sextant (Spacey en pluizig)
Oh, en An Evening with Chick Corea & Herbie Hancock zou ik ook niet zo maar wegzwieren. Corea en Hancock elk op een vleugel en dan spelen maar.
Lenoir noemt zeker aantal gave albums, maar das allemaal wel zijn wat 'nieuwere' werk, met elektronica, met van die potentiele nummers om geript te worden door een of andere rapper.quote:Op dinsdag 13 december 2005 22:19 schreef boeiuh het volgende:
Ik was volgens mij iets te enthousiast toen ik op 'download whole directory' klikte bij een van de zoekresultaten op Herbie Hancock. Want een dag later had ik de volgende mappen in mijn download directory staan:An Evening With C. Corea & H. Hancock Crossings Dis Is Da Drum Empyrean Isles Fat Albert Rotunda Flood Future 2 Future Future Shock Gershwin's World Headhunters Inventions & Dimensions Maiden Voyage Mr. Hands Mwandishi, Complete Warner Bros. Recordings My Point Of View Sextant Speak Like A Child Takin' Off The Herbie Hancock Trio The Ivanhoe Theatre The New Standard Thrust Village Life
Ik heb geen tijd om 27 uur met een koptelefoon op te zitten. Dus zouden jullie mij kunnen zeggen welke ik zowieso moet bewaren/luisteren..?
Als je meer de oudere hard bop muziek wil luisteren zou ik zeker eens naar Takin' Off (met Dexter Gordon), Empyrean Islands en My Point of View luisten (en ik geloof dat Inventions en Dimensions ook wel in dit rijtje past(?)). Vind ik zelf wel mooie albums. Maar inderdaad: Wiggle Waggle (Fat Albert Rotunda) is wel echt errg fijn nummertje!
My dear, it's only a movie.
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Ik ben heel nieuw met het luisteren naar jazz. Ik had de cd Playboy after dark gekregen en die vond ik heel goed.
Mijn ouders hebben veel cd's van Paolo Conte en het is geen straf om daar naar te luisteren vind ik.
Nina Simone ga ik ook zeker eens proberen
Mijn ouders hebben veel cd's van Paolo Conte en het is geen straf om daar naar te luisteren vind ik.
Nina Simone ga ik ook zeker eens proberen
Vreemd genoeg vind ik die niet zo goed.quote:Op woensdag 14 december 2005 18:02 schreef Lenoir het volgende:
Oh, en An Evening with Chick Corea & Herbie Hancock zou ik ook niet zo maar wegzwieren. Corea en Hancock elk op een vleugel en dan spelen maar.
Ik ken dat album niet, maar het lijkt me een beetje lauwig. Corea en Hancock lijken me twee totaal verschillende pianisten.
My dear, it's only a movie.
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Ik luister ook graag naar Dave Brubeck en heb de CD na het lezen van jouw post maar even besteld. Ben erg benieuwd! Zodra die binnen is laat ik weten wat ik ervan vind.quote:Op dinsdag 6 december 2005 00:48 schreef Beathoven het volgende:
[..]
Time Out is imho wel wat te vergelijken met Kind of Blue van Miles Davis, het album is wel goed en zeker een Jazzstandaard maar het speelt wat op safe en gaat niet helemaal los.
'At Carnegie Hall' is imho wel een aanrader. Hierop staat een selectie van nummers uit de hele 'time' serie (time -out, in, further out en - in outer space) en wordt ook alles uit de kast getrokken. Z'n populairste 2 nummers die je net noemde vallen imho in het niets bij 'Castillian Drums' .. en dan vooral in de live uitvoering zoals hij op deze CD gespeeld wordt.
De CD is ergens in de jaren '60 opgenomen maar het klinkt als een concert van gisteren zo goed is de opname / remaster
Het leek em een leuk idee om af en toe wat eigen recensies te schrijven voor de jazzliefhebbers hier. Ik trap af!
* Afschuwelijk
* * Zwak, alleen voor de liefhebber en verzamelaar
* * * Redelijk, met wat sterke en zwakke punten
* * * * Goed, met enkele kleine minpunten
* * * * * Geweldig album, een aanrader
Enrico Rava - Easy Living
Verschenen op ECM in 2004
Easy Living betekende voor Rava de terugkeer naar het ECM-label na een afwezigheid van bijna 20 jaar. En dat lijkt een goede keuze te zijn geweest. Rava's quartet klinkt prachtig in de beroemde opnamestudio van ECM. De akoustiek leent zich perfect voor de zachte, maar toch statige en heldere tonen van Rava en ook de rest van de band klinkt helder, geen geluid gaat verloren.
Pianist Bollani, al jaren trouwe begeleider van Rava, is hier perfect. Zijn begeleiding voegt altijd wat toe aan het solowerk van de andere muzikanten. Zijn intro van Algir Dalbughi (een modern klinkende en pakkende hard-bop compositie) is swingend en lyrisch tegelijk, waarna hij op passende wijze Rava en Petrella begeleidt. Een vergelijkbaar nummer is Travelling Night, met als hoogtepunt de pianosolo met opzwepend werk van Bonnacorso en Gatto ter afsluiting een virtuoos stukje trombonewerk van Petrella. Lijnrecht hiertegenover staan de met melancholie doordrongen Drops, Easy Living en de korte Blancashow, een mooie sfeerschets, zonder bas en drums en met subtiele begeleiding van Bollani en Petrella.
Rava is een trompetist in lijn van mensen als Miles en Chet Baker. Het is geen virtuoos, maar zijn composities en solowerk zijn nooit saai of voorspelbaar. Hij beheerst het lyrische spel als een van de besten maar lijkt ook strakke en krachtig swingende muziek goed onder de knie te hebben. Easy Living laat beide kanten van de trompetist zien. Een prachtig album voor de liefhebber van moderne jazz met een sterke invloed van vroeger. * * * * 1/2
[ Bericht 3% gewijzigd door Doff op 03-01-2006 20:32:31 ]
* Afschuwelijk
* * Zwak, alleen voor de liefhebber en verzamelaar
* * * Redelijk, met wat sterke en zwakke punten
* * * * Goed, met enkele kleine minpunten
* * * * * Geweldig album, een aanrader
Enrico Rava - Easy Living
Verschenen op ECM in 2004
Easy Living betekende voor Rava de terugkeer naar het ECM-label na een afwezigheid van bijna 20 jaar. En dat lijkt een goede keuze te zijn geweest. Rava's quartet klinkt prachtig in de beroemde opnamestudio van ECM. De akoustiek leent zich perfect voor de zachte, maar toch statige en heldere tonen van Rava en ook de rest van de band klinkt helder, geen geluid gaat verloren.
Pianist Bollani, al jaren trouwe begeleider van Rava, is hier perfect. Zijn begeleiding voegt altijd wat toe aan het solowerk van de andere muzikanten. Zijn intro van Algir Dalbughi (een modern klinkende en pakkende hard-bop compositie) is swingend en lyrisch tegelijk, waarna hij op passende wijze Rava en Petrella begeleidt. Een vergelijkbaar nummer is Travelling Night, met als hoogtepunt de pianosolo met opzwepend werk van Bonnacorso en Gatto ter afsluiting een virtuoos stukje trombonewerk van Petrella. Lijnrecht hiertegenover staan de met melancholie doordrongen Drops, Easy Living en de korte Blancashow, een mooie sfeerschets, zonder bas en drums en met subtiele begeleiding van Bollani en Petrella.
Rava is een trompetist in lijn van mensen als Miles en Chet Baker. Het is geen virtuoos, maar zijn composities en solowerk zijn nooit saai of voorspelbaar. Hij beheerst het lyrische spel als een van de besten maar lijkt ook strakke en krachtig swingende muziek goed onder de knie te hebben. Easy Living laat beide kanten van de trompetist zien. Een prachtig album voor de liefhebber van moderne jazz met een sterke invloed van vroeger. * * * * 1/2
[ Bericht 3% gewijzigd door Doff op 03-01-2006 20:32:31 ]
My dear, it's only a movie.
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Ik had een topic geopend omdat ik geen jazztopic kon vinden, maar blijkbaar niet zo goed gezocht Ik luister graag naar jazz, en ga veel naar jazzconcerten. Ik ben met name thuis in de Nederlandse artiesten. Momenteel hou ik erg van funky muziek als Raise the Roof en Hans Dulfer & DJ Kikke, maar voor een goede dixielandband of jump 'n jive kun je me ook wel wakker maken Dit even ter introductie
Ik luister graag naar jazz, en ga veel naar jazzconcerten. Ik ben met name thuis in de Nederlandse artiesten. Momenteel hou ik erg van funky muziek als Raise the Roof en Hans Dulfer & DJ Kikke, maar voor een goede dixielandband of jump 'n jive kun je me ook wel wakker maken
30 maart - We are Scientists | 26 mei - Froukje | 12 juni - Calexico | 27 augustus - Wilco
Welkom aan boord . Kan ik jou misschien uitdagen om voor je medefokkers wat cd-kritieken neer te pennen?
My dear, it's only a movie.
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Bill Evans
The Complete Gus Wildi Recordings
Deze compilatie van pianist Bill Evans bevat zijn werk als begeleider. Verwacht dus geen trio-opnamen in de trend van Sunday at the Village Vanguard of Waltz for Debby. Ook verschilt zijn spel hier, met uitzondering van de opname met vocalist Frank Minion, sterk van zijn latere werk op Miles' Kind of Blue.
Het album opent met een sessie met onder ander Jimmy Knepper (trombone) en Gene Quill (alt sax). De muziek hier is redelijk tot goed. Er wordt swingend gespeeld door Quill, die hier als een soort mix tussen Charlie Parker en Jackie McLean soleert, en Knepper. En met name Knepper valt op. De meeste composities zijn van hem en het lijkt er op dat deze sessie onder zijn leiding plaatsvond. Evans zelf toont zich een betrouwbare en flexibele begeleider, maar ondanks wat krachtige solo's weet hij nergens zijn stempel op de muziek te drukken.
Duidelijker herkenbaar is zijn spel op So What, Flamenco Sketches en Round Midnight. Slechts enkele maanden na Kind of Blue opgenomen klinkt Evans (samen met zowel Paul Chambers als Jimy Cobb) bijna identiek aan zijn optreden op de Miles opname. De vocalen van Minion laten een wat gemengd gevoel achter. De uitvoeringen klinken origineel maar op de lange duur tevens wat vervelend.
Het hoogtepunt van het album is de sessie met Charles Mingus, waarvoor volgens de liner notes van Arthur Kramer Bill Evans enkele uren van te voren door Mingus werd gevraagd. Het mocht de pret niet drukken want de lichte maar ernstige toon van Evans past mooi in de al typisch herkenbare stijl van Mingus. Knepper is wederom prima en ook tenorist Shafi Hadi en trompetist Clarence Shaw lijken Mingus goed aan te voelen. Evans blijkt echter ook hier ondergeschikt.
Nog opvallender wordt het als blijkt dat Evans met uitzondering van de eerste tracks (nog behorende tot de sessie met Mingus) van de rest van de tracks afwezig is. In de liner notes wordt uitgelegd dat dit album op deze manier zowel een Complete Gus Wildi Of Mingus en Knepper is. Alhoewel de rest van de opnamen hier overwegend goed is, met onder andere een memorabele Scenes in the City (met een voordracht van Melvin Stewart), een gedreven Mingus (hier al samen met onder andere drummer Dannie Richmond) en wat aardige opnamen onder leiding van Knepper (met een verrassend optreden van trompetist Gene Roland), ga je je toch afvragen tot in hoeverre dit een Bill Evans compilatie is. Dit lijkt meer een set voor fans van een vroege Mingus en Knepper. Bill Evans liefhebbers kunnen deze beter overslaan en zich concentreren op zijn vroege Riverside werk.
Een wat curieuze compilatie. * * 1/2
The Complete Gus Wildi Recordings
Deze compilatie van pianist Bill Evans bevat zijn werk als begeleider. Verwacht dus geen trio-opnamen in de trend van Sunday at the Village Vanguard of Waltz for Debby. Ook verschilt zijn spel hier, met uitzondering van de opname met vocalist Frank Minion, sterk van zijn latere werk op Miles' Kind of Blue.
Het album opent met een sessie met onder ander Jimmy Knepper (trombone) en Gene Quill (alt sax). De muziek hier is redelijk tot goed. Er wordt swingend gespeeld door Quill, die hier als een soort mix tussen Charlie Parker en Jackie McLean soleert, en Knepper. En met name Knepper valt op. De meeste composities zijn van hem en het lijkt er op dat deze sessie onder zijn leiding plaatsvond. Evans zelf toont zich een betrouwbare en flexibele begeleider, maar ondanks wat krachtige solo's weet hij nergens zijn stempel op de muziek te drukken.
Duidelijker herkenbaar is zijn spel op So What, Flamenco Sketches en Round Midnight. Slechts enkele maanden na Kind of Blue opgenomen klinkt Evans (samen met zowel Paul Chambers als Jimy Cobb) bijna identiek aan zijn optreden op de Miles opname. De vocalen van Minion laten een wat gemengd gevoel achter. De uitvoeringen klinken origineel maar op de lange duur tevens wat vervelend.
Het hoogtepunt van het album is de sessie met Charles Mingus, waarvoor volgens de liner notes van Arthur Kramer Bill Evans enkele uren van te voren door Mingus werd gevraagd. Het mocht de pret niet drukken want de lichte maar ernstige toon van Evans past mooi in de al typisch herkenbare stijl van Mingus. Knepper is wederom prima en ook tenorist Shafi Hadi en trompetist Clarence Shaw lijken Mingus goed aan te voelen. Evans blijkt echter ook hier ondergeschikt.
Nog opvallender wordt het als blijkt dat Evans met uitzondering van de eerste tracks (nog behorende tot de sessie met Mingus) van de rest van de tracks afwezig is. In de liner notes wordt uitgelegd dat dit album op deze manier zowel een Complete Gus Wildi Of Mingus en Knepper is. Alhoewel de rest van de opnamen hier overwegend goed is, met onder andere een memorabele Scenes in the City (met een voordracht van Melvin Stewart), een gedreven Mingus (hier al samen met onder andere drummer Dannie Richmond) en wat aardige opnamen onder leiding van Knepper (met een verrassend optreden van trompetist Gene Roland), ga je je toch afvragen tot in hoeverre dit een Bill Evans compilatie is. Dit lijkt meer een set voor fans van een vroege Mingus en Knepper. Bill Evans liefhebbers kunnen deze beter overslaan en zich concentreren op zijn vroege Riverside werk.
Een wat curieuze compilatie. * * 1/2
My dear, it's only a movie.
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Zo'n uitdaging laat ik uiteraard niet liggen Nu moet ik zeggen dat ik niet recent nieuwe cd's heb geluisterd. Ik heb nog de nieuwe New Cool Collective liggen, ben er nog niet aan toe gekomen Misschien is dat een idee?quote:Op donderdag 5 januari 2006 13:17 schreef Doff het volgende:
Welkom aan boord . Kan ik jou misschien uitdagen om voor je medefokkers wat cd-kritieken neer te pennen?
30 maart - We are Scientists | 26 mei - Froukje | 12 juni - Calexico | 27 augustus - Wilco
lijkt me leuk . ken New Cool nog niet zo goed, dus ben benieuwd wat ej erover te zeggen hebt
My dear, it's only a movie.
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Hey Ik kom nu dit topic tegen en ik ben ook een jazzfan. Ik vind het echt bijna het uiterste van muziek.
Ik luister graag naar Miles Davis, John Coltrane en vooral Ornette Coleman. Hij heeft de jazzwereld goed op z'n kop gezet. Jammer dat tegenwoordig jazz niet meer zo 'hip' is
Ik vind het echt bijna het uiterste van muziek.Ik luister graag naar Miles Davis, John Coltrane en vooral Ornette Coleman. Hij heeft de jazzwereld goed op z'n kop gezet. Jammer dat tegenwoordig jazz niet meer zo 'hip' is
