VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
There’s only one Grazioli.
Even een inleiding. Ik ga met een aantal mensen regelmatig naar Engeland. Deze keer was Carlisle aan de beurt. Dit had verschillende redenen, Carlisle heeft een schitterend stadion, Barnet speelde tegen Carlisle en natuurlijk om eerder in Carlisle te zijn geweest dan de Fok-Carlislefans.
De groep met wie ik ging was ongeveer dezelfde groep als waarmee we een jaar geleden voor het eerst samen gingen (naar Barnet). Alleen Dokkie (DutchGooner) besloot dat Arsenal v Newcastle belangrijker was. Buiten de Carlisle-trip hebben we ook het oude stadion van Darlington (Feethams) bezocht en de dag erop Anfield Road, Goodison Park, Hilton Park (Leigh RMI) en het Reebok Stadium (Bolton Wanderers).
Na een te lange winterstop was het dan weer zover op 13 augustus; eindelijk mochten we weer naar het beloofde land. Omdat we natuurlijk goed moesten starten besloten we om de verst mogelijke club in Engeland te kiezen: Carlisle United. Daarbij speelde ook mee dat Carlisle tegen Barnet uitkwam. Barnet, de club die toch een soft spot is geworden van een aantal. Barnet, de club waar eigenlijk een beetje de groep is ontstaan die veel tripjes maakt. Bijna lukte het om iedereen ook mee te krijgen die er ook was tijdens Barnet v Dag & Red. Helaas kon Dokkie niet mee, die prefereerde de Library boven Brunton Park. Voor de rest ging iedereen mee, dus TeeZee, SuperJohn en ik. Een echte mannentrip dus.
De wekker werd om 5 uur gezet. Als ik om 7 uur moet opstaan voor het werk is het altijd loodzwaar, maar voor Engeland-trips kan ik altijd makkelijk uit mijn bed komen. Heel raar. Na de broodjes te hebben belegd en de katten aandacht te hebben gegeven ging op ik weg naar het Willem II Stadion. Daar stond SuperJohn te wachten in zijn pimpcar. Om de auto heen stonden tientallen vrouwen. Ik was bang dat we niet op tijd konden vertrekken, maar gelukkig zei SJ tegen die vrouwen dat hij weg moest, omdat hij “a job to do” had. Ik kon instappen en we gingen richting de meest walgelijk stad van Nederland; Amsterdam.
[center]
In de verte het mooiste stadion van de wereld. Hier pikte SJ me op.[/center]
De rit ging heel snel en na 1 uurtje kwamen we aan op Schiphol. SJ stuurde de pimpcar soepeltjes in de parkeergarage en we gingen op naar de balie van EasyJet waar we hoopten de walgelijke TeeZee niet te vinden. Helaas bleek TeeZee het toch te hebben gehaald. Hij begon al meteen met zijn negatieve praat, dit zou een voorbode zijn van de rest van de trip zou later blijken. Het inchecken ging vlotjes, want SJ had de kortste rij gekozen. Daarna volgde er een avondvierdaagse etappe naar de gate. Na nog een keer te hebben geswitched van gate, je weet het nooit met EasyJet, konden we alvast inchecken. Wederom werden de tassen door de röntgenstralen gehaald. De beveiliging was duidelijk versterkt naar de aanslagen in Londen. Ook kregen we bij het inchecken te maken met een duidelijk voorbeeld van fascisme, mensen met kleine kinderen kregen voorrang. Belachelijk. De volgende keer nemen wij dus ook een klein kind mee.
In het vliegtuig bleek er een klein kind voor ons te zitten. Gelukkig zweeg het vooral, in tegenstelling tot de scoutingsclub van de Leeds-mannen. Alleen bij de landing ging het schele kinderstemmetje zingen. Maar “we zijn er bijna” konden wij wel waarderen. In het vliegtuig zelf was weinig te zien. TeeZee had zich, door middel van wringen en duwen, bij het raampje kunnen nestelen, maar buiten een oranje bootje was er niets te zien. Alleen de wolken waren wel leuk om te zien. In Liverpool was het grauw, volgens de piloot. Dat was in ieder geval al positief, want in Liverpool hoort het altijd grauw te zijn. Ook het landen ging soepeltjes en we gingen weer voet op heilige grond zetten. Het seizoen was begonnen. TeeZee en ik gingen gelijk een 442 kopen en wie stond daar tot onze grote verbazing op? Grazioli. De trip kon al niet meer stuk.
SJ ging onze auto ophalen (een Skoda nog wat) en de trip kon beginnen. Als een stel
Japannertjes stonden we met z’n drieën op een rijtje om foto’s te maken van de façade van Liverpool John Lennon Airport. Daarna leek er even iets tegen te zitten, onze wagen stond namelijk op plaats nummer 13. Dat moest toch een slecht voorteken zijn. Zouden er deuken inzitten? Zou er iets met de accu zijn? Was het nog een oude Oostblok Skoda? Het viel allemaal mee, die nummer 13 flauwekul leek onzin te zijn. Wat kon er nu gebeuren tussen hier en Carlisle? De Skoda was in orde en nadat we die hadden gefotografeerd gingen we op weg. Op weg naar Brunton Park waar ons geliefde Barnet speelde.
Vliegen met EJ, de heenreis was goed.
[center]
Liverpool John Lennon Airport[/center]
[center]
Deze wagen zou de pimpcar vervangen in Engeland. SJ wist er wel raad mee.[/center]
SJ was snel gewend aan het sturen in een Engelse wagen en we gingen met een lekker tempo weg. We schuurden langs naamborden met bekende namen als Southport, Bolton, Wigan, Preston, etc.. TeeZee besloot er een foto van te maken. Het ging allemaal te soepeltjes, wanneer gebeurde er eens iets? En hoppa, daar was het dan. Op de radio hoorde we over een enorm “nasty accident” in het Lake District. We verheugden ons al op rondslingerende ledematen, organen op de weg en veel bloed. Helaas viel het tegen en werden we getrakteerd op een ellenlange file. Hij duurde zolang dat we zelfs naar alternatieve fixtures gingen kijken, zoals Sunderland v Charlton en Middlesbrough v Liverpool. Soms stonden er weleens bordjes langs de weg, maar telkens was het valse hoop. Net toen TeeZee in tranen uitbarstte kon het geheel doorrijden. We leken het dus toch nog te gaan halen. Volgens de planner zou de rit 2 uur duren en we waren 1 uur onderweg, voordat we in de file verzeild raakten. Het was dus nog een uurtje rijden, aangezien het in die file niet was opgeschoten. De grootste tegenvaller was nog wel dat er geen bloed, darmen of ogen lagen. Alles was al opgeruimd. Aan de andere kant van de weg kwam er wel een vrachtwagen met een ingedeukt dak langs. Hij werd voortgesleept door een takelwagen. Dit kon weleens de oorzaak zijn van het “nasty accident”.
Gelukkig kwamen we daarna geen problemen meer tegen op de weg en konden we goed doorkachelen. We reden door een gebied wat mij deed denken aan Transkei in Zuid-Afrika. Veel heuvels en weinig begroeiing. Ook liepen er veel dieren rond, met name schapen. TeeZee maakt hiervan gebruik door racistische grappen te maken over Marokkanen en schapen. Ze zijn werkelijk te walgelijk om hier te publiceren.
Foto’s van de heenreis.
[center]
[/center]
Eindelijk zagen we de afslag Carlisle. Het zou dus toch gaan lukken om een wedstrijd te bezichten op Brunton Park. SJ bleek niet helemaal meer scherp te zijn, want hij reed langs de betaalde parkeerplaats om ergens nog dichterbij een plaatsje te vinden. Dit lukte niet, en was een grote teleurstelling. SJ moest dus weer omkeren en de auto toch op de betaalde parkeerplaats neerzetten. Een mayokid wees ons de plek en SJ parkeerde de auto in de struiken. Van die struiken zouden we tot aan zondagavond nog resten vinden in de auto. Dat was dus een goede actie. We liepen richting het stadion, dat vrij dichtbij was. We moesten alleen over een brug heen. Deze brug was gebouwd voor een sloot die bijna droog stond. Dit was dus die befaamde rivier die het stadion en de stad onder water had gezet. Het viel ook op dat in de straat alle huizen werden gerenoveerd. Geen enkele benedenverdieping werd bewoond. Dit was dus nog steeds een gevolg van de overstroming in januari. Na al dit leed te hebben aanschouwd gingen we verder richting het stadion. We zagen het al opdoemen tussen de bomen door.
[center]
De rivier die Carlisle terroriseerde afgelopen winter. Nu niet meer dan een klein beekje.[/center]
Even nog wat tussendoor: ik was vergeten te vermelden dat we op het vliegveld werden geëntertaind door Magic Air, een goochelaarsgezelschap. Deze deden een truc met een tafeltjes wat wij niet doorhadden, ook al stonden we er met onze neus bovenop. Door dit gezelschap kon onze reis eigenlijk al niet meer stuk.
We gingen steeds sneller lopen. Het leek wel of Brunton Park ons riep. Brunton Park heeft dus ook wel door wie de echten zijn en dat zijn niet Dokkie en ArmandV, die snel een bruiloft verzon om er maar onder deze grote onderneming uit te komen. Tegen zo’n lokroep waren we niet bestand en we liepen sneller dan Marti ten Kate naar het stadion. Na eerst met onze broek op de knietjes de voorkant te hebben aanschouwd, besloten we een rondje te gaan maken. Als echte Japannertjes fotografeerden we ons rolletje (schijfje) helemaal vol. De lichtmasten, de wc’s, vogelnesten, niets ontkwam aan onze lens. Zelfs de achterkant, die spuuglelijk was, werd vastgelegd. Op onze quest rond het stadion kwamen we langs de ticketoffice voor de Barnet-fans en dat zijn wij natuurlijk. Na 3 kaartjes te hebben gekocht kwamen we uit achter de Petterill End. Er stond een deurtje open en wie anders dan SJ ging even als een Peeping Tom daar doorheen kijken om wat plaatjes te schieten van de voorzijde van het zaagtanddak. Daarbinnen stond een belangrijk persoon van Carlisle en we waren bang dat SJ de komende jaren kon gaan brommen in een cel in “just a small town in Scotland”. De man kwam op ons af, maar was heel vriendelijk en zei dat we mochten kijken en foto’s nemen. Alle tribunes werden vastgelegd en in TeeZee’s broek was duidelijk een bobbel te zien toen hij het zaagtanddak vastlegde.
De man begon ook over zijn club te vertellen. Hij verwachte deze middag zo’n 7.000 toeschouwers. Het ging, uiteraard, ook over de overstromingen. Hij vertelde dat het een groot probleem was om het water weer uit het stadion te krijgen. De dijken hielden namelijk het water weer tegen toen het terug wilde stromen. Ze hadden uiteindelijk pompen ingeschakeld om het geheel leeg te pompen. Ook de befaamde vis kwam ter sprake. Het bleek dat de originele vis al snel was overleden. Om de mythe in stand te houden hebben ze toen een nieuwe vis gekocht en die is door veel pers gefotografeerd in de veronderstelling dat het de originele vis was. Daarna kwam de nieuwe tribune (East Stand) aan de beurt als gespreksonderwerp. Die bleek nog steeds niet af te zijn (de binnenkant met name). De oude voorzitter (Michael Knighton) bleek een deel van de centen achterover gedrukt te hebben en Carlisle was nu niet zo’n financieel sterke club dat ze hem zelfs konden afbouwen. Het zou dus in delen worden gedaan. De East Stand is ook best een aardige tribune geworden, die uitstekend past in de filosofie van 4 verschillende tribunes. Bij Carlisle is dat heel aardig, de East Stand is een moderne tribune, dan heb je de Petterill End, met nog oude terracing (helaas gesloten deze middag), aan de overzijde van de East Stand was de Main Stand. Dit vond ik zelf de mooiste (nu loop ik het risico om geband te worden door TeeZee). Het bovenste deel bestaande uit 3 delen en daaronder een paddock die aardig vol was tijdens de wedstrijd. Als laatste was er nog de Warwick Road End, de tribune met staanplaatsen en het befaamde zaagtanddak.
Nadat we afscheid hadden genomen van de man (die verassende goed te verstaan was, maar met een licht Schots accent praatte) gingen we verder lopen. We kwamen aan de achterzijde van de Main Stand. Hier was duidelijk een beunhaas aan het werk geweest, zag SJ met zijn loodgietersoog. Er waren inderdaad nogal veel buizen op rare plaatsen aangesloten. Ook waren het er extreem veel. Heel vaag. Dus wie vakwerk geleverd wil zien bij zijn sanitair moet zeker de loodgieter uit Carlisle bellen.We liepen verder door naar de Warwick Road End, via daar kwamen we uit bij een beeld van een, blijkbaar, legendarisch voetballer; ene Hugh McIlmoyle (wie kent hem of heeft enige details over hem). Het bleek onmogelijk om daar foto’s van te maken, er stonden continue mensen voor. Het beeld was ook pas op 31 juli onthuld, dus waarschijnlijk daarom nog heel populair. In de clubwinkel stond een file, daarom besloten we pas na afloop daar naartoe te gaan. Het was nu tijd om het stadion in te gaan. Ook daar bleek dat de aanslagen in Londen zijn impact hadden gehad, want toen wij eraan kwamen stonden er al iemand (een rooie duif met, naar later bleek, een opvallende rauwe stem voor iemand dier er zo mietig uitzag). Deze persoon had een rugzak bij en die werd helemaal binnenste buiten gekeerd. Wij mochten uiteraard meteen doorlopen, ondanks ons moslimterroristen uiterlijk. We zochten een mooi plekje op, tussen de 23 Barnetfans die op dat moment al binnen waren. Na nog wat foto’s te hebben geschoten, oa. van het Fok-plaatje, gingen we er eens goed voor zitten. Let the match begin, dachten we in steenkolen-Engels.
Even een bewijs dat de foto’s niet van iemand anders zijn voor de Fokkers.
In de verte, tussen de bomen, is Brunton Park al te zien.
Een van de floodlights, met daarin een wc-hok en een kraaiennest. Bizar.
De turnstiles voor de Warwick Road Stand. De enige tribune in het profvoetbal van Engeland met een authentiek zaagtanddak, daar waar TeeZee zich op aftrekt (terecht overigens).
Hier is het zaagtanddak. Een monument.
De decadente ingang van Brunton Park.
De ingang van de Main Stand met daarop het clubteken.
Via dit deurtje mochten we naar binnen (uiteraard dankzij SJ) van een hoge pief van Carlisle. We hebben dus toch nog op de Petterill End gestaan
De Petterill End. Helaas dicht voor deze wedstrijd.
De Main Stand. Die was aardig gevuld, met name de paddock. Dit vind ik eigenlijk de mooiste tribune. Echt geweldig.
De Warwick Road End. Doe de broek maar op de knietjes.
De East Stand. We zaten in het rechterhoekje (voor de lezers links), naast ons de “harde kern” van Carlisle.
Onze helden kwamen het veld op, en meteen was het zoeken naar The Graz. Zou hij dit keer wel meedoen? Gelukkig zagen we hem lopen tussen de rest van de Barnetspelers. De warming-up van Barnet zag er heel professioneel uit, in tegenstelling tot die van Carlisle, waar iedereen maar gewoon wat deed. Er stond ook een enorm corpulente man in Barnet-shirt op het veld: Jimmy Fivebellies. Hij gaf allerlei aanwijzingen aan de Barnetmannen. De eencellige supporters van Carlisle maakte hem belachelijk, maar zouden Jimmy zou degene zijn die het laatste zou lachen. Ondertussen zagen we ook de mascotte van Carlisle een rondje maken rondom het veld. Aan hem kon je al zien dat het niets zou worden met Carlisle vandaag. Zonder enige uitstraling liep hij langs het veld. Het was ook duidelijk dat het geen echte vos was, maar een persoon die in een vossenpak zat, en die persoon was dan ook nog eens een non-persoonlijkheid die met zijn schouders naar beneden liep. Hij was zo zielig dat we niet eens kwetsende spreekkoren tegen hem riepen.
Ondertussen kwam de Barnetfirm voor ons zitten. We hoefden dus niet bang te zijn deze wedstrijd. Onder andere Fish (een grote naam binnen de Barnetfamilie) en een mongolide Hindoe maakten hier deel van uit. De mongolide Hindoe was ook meteen de ruigste van het stel. Hij riep teksten als “Are you Scotland in disguise” en “Champions, champions, champions”. De rooie duif, die uiteindelijk toch was binnengekomen, ging een aantal plaatsen boven ons zitten en deed ook mee. Hij was nog niet ruig genoeg om bij Fish & the gang te mogen zitten, maar mocht al wel meeroepen met ze. De spelers maakten zich klaar voor de aftrap en de natte droom van Dokkie kwam langs, een fiks aantal ballonnetjes. Was hij nu toch maar meegegaan ipv naar de Library. Maar van fouten leer je, zegt men weleens.
Grazioli en Strevens trapten af en de slachting van Carlisle kon beginnen. Barnet speelde heel slim, want ze lieten Carlisle in de waan dat ze beter waren, net zoals tijdens de 1-3 van vorig jaar. Overigens haalde ook deze wedstrijd de stelling onderuit dat op de lagere niveaus van Engeland Kick & Rush wordt gespeeld. Bij Barnet kwam de bal niet horen dan de enkel en ook Carlisle speelde vrij verzorgd. In de 24e minuut scoorde Carlisle de 1-0 via Livesey, nadat ze in het begin een optisch veldoverwicht hadden. De domme hooligans van Carlisle dachten echt dat ze gingen winnen, want nu hoorde je ze ineens. De fanatiekste supporter van Carlisle bleek overigens een steward. Hij maakte obscene gebaren richting ons en trok een zelfvoldaan gezicht. Wij beantwoorden dit met een langdurig “Champions, champions, champions”. Nadat we Carlisle genoeg hadden gepest bleek dat we echte kenners waren, want TeeZee vertelde dat alle doelpunten aan onze zijde zouden vallen en ik voorspelde een 1-3 voor Barnet. The Graz kreeg tegen het einde van de eerste helft nog een grote kans maar werd weg getrokken, de ref, Ilderton (een echte pro-Noord Engelandman) deed niets. Van hem hoefde we dus niets te verwachten vandaag. Het bleef 1-0 in de eerste helft en het was voor SJ en TeeZee tijd om lekkere pies te gaan proberen. SJ kocht ook een Jumbo Hotdog, die even groot was als een cocktailworstje. Dit betekende een extra punt voor de EE-trofeestand voor SJ. Ook zijn pie, met cheese en union was helemaal niets. Er verscheen een klein donderwolkje boven zijn hoofd. We besloten in de tweede helft een stuk hoger te gaan zitten, want de rooie duif had pogingen gedaan om te integreren en dat moeten wij natuurlijk niet als we ooit bij Fish & the gang willen horen. Overigens leek het hele vak van Barnet wel een rariteitenkabinet. De rooie duif zag er niet uit, Fish zelf was net een klein propje. Over de mongolide Hindoe hoeven we het niet eens te hebben. Dan was er ook nog iemand met een enorme wijnvlek, waar zelfs Gorbatsjov jaloers op zou zijn. Er was iemand met een jaren-80 punk kapsel en lelijke piercings. Er zat ook nog een look-a-like van Sinterklaase en de vrouwen in het vak zou je niet eens willen neuken voor 1 miljoen pond (U-H uitgezonderd natuurlijk).
Dit alles overzien kon de tweede helft starten. Barnet leek nu echt op stoom te komen, want Carlisle werd van de mat getikt. The Graz kreeg weer een grote kans, maar werd getorpedeerd in het strafschop. Het hoerenjong durfde echter niet de bal op de stip te leggen. De Carlisle supporters daagde ons daarop, maar zoals eerder als geschreven, wie het laatst lacht, lacht het best. We hoopten wel Grazioli te zien scoren, daar leek namelijk een vloek op te rusten. TeeZee had ooit 10 minuten gemist van Torquay United v Bristol Rovers en toen had The Graz er al een ingelegd. Vorig jaar, tijdens de Barnet v Dag & Red trip, was The Graz geblesseerd, hoewel de foto met hem wel een van de hoogtepunten was van de Engelandtrips. Nu was hij er echter 2x dichtbij geweest en tijdens deze mijmeringen kreeg The Graz ineens een enorme kans. Sluw en zelfverzekerd legde hij de bal langs keeper Williams (een kippenvanger pur sang overigens): 1-1. Een orkaan van lawaai kwam er ineens tevoorschijn uit de kelen van de Barnetfans. “Champions, champions, champions”, “Just a small club in Scotland” en “Easy, easy” rolden van de East Stand. De kinderhooligans van Carlisle stelde dit niet echt op prijs. Met name de rooie duif was zeer provocerend bezig, dit zou hem nog zuur opbreken, met name omdat hij helemaal alleen zat en eigenlijk helemaal aan de uiterste zijde van ons vak. Duidelijk in beeld kon je niet zijn, alleen een paars shirt had hem nog duidelijker in beeld kunnen brengen. Vooral de meest echte Carlislefan van de hele groep (de Mayopuber in het ManUre shirt) ging helemaal flippen. Daarna was het een eitje. Carlisle was op en Barnet kon beginnen met de rituele slachting van Carlisle. Het gebeurde op een mooie Halalmanier. Nicky Bailey, de man die vorig jaar het doelpunt van het seizoen scoorde (waar wij uiteraard getuige van waren) pompte de bal langs Williams: 1-2. Opnieuw werden er kwetsende spreekkoren richting het Carlislevak geslingerd. De rooie duif was weer het fanatiekste bezig, maar ook wij en Fish, die zich wel verschool achter SJ maakten mooie, provocerende armgebaren richting het clubje mayopubers van Carlisle. Die zongen, geheel onterecht, “You only sing, when you’re winning”. Dit was onterecht, want ondanks ons kleine aantal, werd er toch wel fanatiek gezongen in ons vak. De provocerende steward zagen we trouwens niet meer, de vuile gloryhunter. Daarna was het peentjes zweten, hoewel Carlisle niet echt gevaarlijk werd. Fairclough vernederde Carlisle zelfs nog, door The Graz eruit te halen. Een beetje bang werden we toen nog wel, maar dat was onterecht, want in de blessuretijd trapte Sinclair de 1-3 erin. Nu ging echt het hele rariteitenkabinet in ons vak los. “Lots of fans, and a shit footballteam”, “Going down, going down, going down” (ingezet door de Dutch Branch), “Cheerio, cheerio, cheerio” en natuurlijk “Easy, easy, easy” galmden door Brunton Park. De meeste Carlislefans hadden het wel gezien en vertrokken. Brunton Park was van ons deze middag. Met tranen in zijn ogen floot de thuisfluiter af, de punten gingen naar Londen.
Ballonnetjes, de natte droom van Dokkie.
Foxy the Fox: a shit mascotte.
De Carlisle faithfull deden we onder provocerend gezang uitgeleidde. Het bleken geen sportieve verliezers, want buiten waren blijkbaar rellen ontstaan. De stewards renden namelijk naar buiten, want daar was iets aan de hand. Helaas misten we het, omdat we helemaal bovenaan zaten en daar nog wat aan het nagenieten waren. Als echte liefhebbers van rellen baalden we wel een beetje, maar deze dag kon niet verkeerd lopen, dus zouden we nog op onze wenken worden bediend. We verlieten het stadion en besloten richting clubshop te lopen. De meeste leden van het rariteitenkabinet stapten in de bus. Het werd nu wel oppassen voor ons, want we liepen nu door vijandelijk gebied en als er een paar Bees opvallend waren geweest in hun provocaties, dan waren wij het wel (mede omdat we aan de uiterste zijkant zaten van het vak). Als koene ridders stapten we door en zagen een groep van 50 hooligans wachten. Ze hadden echter al een slachtoffer gevonden; de rooie duif. Met een heel grote groep waren ze hem verbaal aan het belagen. Zeer zwak natuurlijk. Ik denk overigens dat de rooie duif geen echte Bee is, maar iemand uit Carlisle die altijd voor de tegenstander is en dit pesten een wekelijks terugkerend ritueel is. Een van de Carlisle-hooligans keek wel even naar ons, maar nadat SJ een zeer boos gezicht trok zag we de diarree langs zijn benen naar beneden lopen. Die bedacht zich dus wel twee keer om ons aan te vallen.
TZ en ik besloten om maar weer eens de gebruikelijk souveniers te gaan halen (hij een vaantje en ik een sjaaltje). De drukte in de winkel was gewoon nog groter dan voor de wedstrijd. Met gezichten als oorwurmen besloten we naar binnen te gaan. TZ ging alvast in de rij staan en ik ging een sjaaltje uitzoeken. Daarna ging ik terug naar TZ en kon hij een vaantje halen. Teruggekomen kwam ik erachter dat TZ niet in de rij stond, maar wel in iets wat op een rij leek. We konden dus weer achteraan gaan aansluiten en deden dus een poging om punten te scoren voor de EE-trofee. Er bleek een ware run op het nieuwe thuisshirt, (wat ikzelf ook wel heel aardig vond, maar voor 35 pond toch te duur) terwijl het al leek dat iedereen dat shirt had. Na uren wachten konden we eindelijk afrekenen en konden we SJ oppikken.
We liepen weer langs de imponerende woeste rivier en gingen richting de auto. Daar aankomen bleek hij helemaal te zijn ingegroeid met planten. Met kapmessen slaagden we erin de auto te bevrijden en we konden koers zetten richting Darlington, waar het monument Feethams op ons lag te wachten. In de auto hadden we het er nog over dat dit een werkelijk fantastische ervaring was en dat alles wat hierna nog zou komen een lekker toetje zou zijn.
Later meer….
Even een inleiding. Ik ga met een aantal mensen regelmatig naar Engeland. Deze keer was Carlisle aan de beurt. Dit had verschillende redenen, Carlisle heeft een schitterend stadion, Barnet speelde tegen Carlisle en natuurlijk om eerder in Carlisle te zijn geweest dan de Fok-Carlislefans.
De groep met wie ik ging was ongeveer dezelfde groep als waarmee we een jaar geleden voor het eerst samen gingen (naar Barnet). Alleen Dokkie (DutchGooner) besloot dat Arsenal v Newcastle belangrijker was. Buiten de Carlisle-trip hebben we ook het oude stadion van Darlington (Feethams) bezocht en de dag erop Anfield Road, Goodison Park, Hilton Park (Leigh RMI) en het Reebok Stadium (Bolton Wanderers).
Na een te lange winterstop was het dan weer zover op 13 augustus; eindelijk mochten we weer naar het beloofde land. Omdat we natuurlijk goed moesten starten besloten we om de verst mogelijke club in Engeland te kiezen: Carlisle United. Daarbij speelde ook mee dat Carlisle tegen Barnet uitkwam. Barnet, de club die toch een soft spot is geworden van een aantal. Barnet, de club waar eigenlijk een beetje de groep is ontstaan die veel tripjes maakt. Bijna lukte het om iedereen ook mee te krijgen die er ook was tijdens Barnet v Dag & Red. Helaas kon Dokkie niet mee, die prefereerde de Library boven Brunton Park. Voor de rest ging iedereen mee, dus TeeZee, SuperJohn en ik. Een echte mannentrip dus.
De wekker werd om 5 uur gezet. Als ik om 7 uur moet opstaan voor het werk is het altijd loodzwaar, maar voor Engeland-trips kan ik altijd makkelijk uit mijn bed komen. Heel raar. Na de broodjes te hebben belegd en de katten aandacht te hebben gegeven ging op ik weg naar het Willem II Stadion. Daar stond SuperJohn te wachten in zijn pimpcar. Om de auto heen stonden tientallen vrouwen. Ik was bang dat we niet op tijd konden vertrekken, maar gelukkig zei SJ tegen die vrouwen dat hij weg moest, omdat hij “a job to do” had. Ik kon instappen en we gingen richting de meest walgelijk stad van Nederland; Amsterdam.
[center]
In de verte het mooiste stadion van de wereld. Hier pikte SJ me op.[/center]
De rit ging heel snel en na 1 uurtje kwamen we aan op Schiphol. SJ stuurde de pimpcar soepeltjes in de parkeergarage en we gingen op naar de balie van EasyJet waar we hoopten de walgelijke TeeZee niet te vinden. Helaas bleek TeeZee het toch te hebben gehaald. Hij begon al meteen met zijn negatieve praat, dit zou een voorbode zijn van de rest van de trip zou later blijken. Het inchecken ging vlotjes, want SJ had de kortste rij gekozen. Daarna volgde er een avondvierdaagse etappe naar de gate. Na nog een keer te hebben geswitched van gate, je weet het nooit met EasyJet, konden we alvast inchecken. Wederom werden de tassen door de röntgenstralen gehaald. De beveiliging was duidelijk versterkt naar de aanslagen in Londen. Ook kregen we bij het inchecken te maken met een duidelijk voorbeeld van fascisme, mensen met kleine kinderen kregen voorrang. Belachelijk. De volgende keer nemen wij dus ook een klein kind mee.
In het vliegtuig bleek er een klein kind voor ons te zitten. Gelukkig zweeg het vooral, in tegenstelling tot de scoutingsclub van de Leeds-mannen. Alleen bij de landing ging het schele kinderstemmetje zingen. Maar “we zijn er bijna” konden wij wel waarderen. In het vliegtuig zelf was weinig te zien. TeeZee had zich, door middel van wringen en duwen, bij het raampje kunnen nestelen, maar buiten een oranje bootje was er niets te zien. Alleen de wolken waren wel leuk om te zien. In Liverpool was het grauw, volgens de piloot. Dat was in ieder geval al positief, want in Liverpool hoort het altijd grauw te zijn. Ook het landen ging soepeltjes en we gingen weer voet op heilige grond zetten. Het seizoen was begonnen. TeeZee en ik gingen gelijk een 442 kopen en wie stond daar tot onze grote verbazing op? Grazioli. De trip kon al niet meer stuk.
SJ ging onze auto ophalen (een Skoda nog wat) en de trip kon beginnen. Als een stel
Japannertjes stonden we met z’n drieën op een rijtje om foto’s te maken van de façade van Liverpool John Lennon Airport. Daarna leek er even iets tegen te zitten, onze wagen stond namelijk op plaats nummer 13. Dat moest toch een slecht voorteken zijn. Zouden er deuken inzitten? Zou er iets met de accu zijn? Was het nog een oude Oostblok Skoda? Het viel allemaal mee, die nummer 13 flauwekul leek onzin te zijn. Wat kon er nu gebeuren tussen hier en Carlisle? De Skoda was in orde en nadat we die hadden gefotografeerd gingen we op weg. Op weg naar Brunton Park waar ons geliefde Barnet speelde.
Vliegen met EJ, de heenreis was goed.
[center]
Liverpool John Lennon Airport[/center]
[center]
Deze wagen zou de pimpcar vervangen in Engeland. SJ wist er wel raad mee.[/center]
SJ was snel gewend aan het sturen in een Engelse wagen en we gingen met een lekker tempo weg. We schuurden langs naamborden met bekende namen als Southport, Bolton, Wigan, Preston, etc.. TeeZee besloot er een foto van te maken. Het ging allemaal te soepeltjes, wanneer gebeurde er eens iets? En hoppa, daar was het dan. Op de radio hoorde we over een enorm “nasty accident” in het Lake District. We verheugden ons al op rondslingerende ledematen, organen op de weg en veel bloed. Helaas viel het tegen en werden we getrakteerd op een ellenlange file. Hij duurde zolang dat we zelfs naar alternatieve fixtures gingen kijken, zoals Sunderland v Charlton en Middlesbrough v Liverpool. Soms stonden er weleens bordjes langs de weg, maar telkens was het valse hoop. Net toen TeeZee in tranen uitbarstte kon het geheel doorrijden. We leken het dus toch nog te gaan halen. Volgens de planner zou de rit 2 uur duren en we waren 1 uur onderweg, voordat we in de file verzeild raakten. Het was dus nog een uurtje rijden, aangezien het in die file niet was opgeschoten. De grootste tegenvaller was nog wel dat er geen bloed, darmen of ogen lagen. Alles was al opgeruimd. Aan de andere kant van de weg kwam er wel een vrachtwagen met een ingedeukt dak langs. Hij werd voortgesleept door een takelwagen. Dit kon weleens de oorzaak zijn van het “nasty accident”.
Gelukkig kwamen we daarna geen problemen meer tegen op de weg en konden we goed doorkachelen. We reden door een gebied wat mij deed denken aan Transkei in Zuid-Afrika. Veel heuvels en weinig begroeiing. Ook liepen er veel dieren rond, met name schapen. TeeZee maakt hiervan gebruik door racistische grappen te maken over Marokkanen en schapen. Ze zijn werkelijk te walgelijk om hier te publiceren.
Foto’s van de heenreis.
[center]
[/center]
[/center]Eindelijk zagen we de afslag Carlisle. Het zou dus toch gaan lukken om een wedstrijd te bezichten op Brunton Park. SJ bleek niet helemaal meer scherp te zijn, want hij reed langs de betaalde parkeerplaats om ergens nog dichterbij een plaatsje te vinden. Dit lukte niet, en was een grote teleurstelling. SJ moest dus weer omkeren en de auto toch op de betaalde parkeerplaats neerzetten. Een mayokid wees ons de plek en SJ parkeerde de auto in de struiken. Van die struiken zouden we tot aan zondagavond nog resten vinden in de auto. Dat was dus een goede actie. We liepen richting het stadion, dat vrij dichtbij was. We moesten alleen over een brug heen. Deze brug was gebouwd voor een sloot die bijna droog stond. Dit was dus die befaamde rivier die het stadion en de stad onder water had gezet. Het viel ook op dat in de straat alle huizen werden gerenoveerd. Geen enkele benedenverdieping werd bewoond. Dit was dus nog steeds een gevolg van de overstroming in januari. Na al dit leed te hebben aanschouwd gingen we verder richting het stadion. We zagen het al opdoemen tussen de bomen door.
[center]
De rivier die Carlisle terroriseerde afgelopen winter. Nu niet meer dan een klein beekje.[/center]
Even nog wat tussendoor: ik was vergeten te vermelden dat we op het vliegveld werden geëntertaind door Magic Air, een goochelaarsgezelschap. Deze deden een truc met een tafeltjes wat wij niet doorhadden, ook al stonden we er met onze neus bovenop. Door dit gezelschap kon onze reis eigenlijk al niet meer stuk.
We gingen steeds sneller lopen. Het leek wel of Brunton Park ons riep. Brunton Park heeft dus ook wel door wie de echten zijn en dat zijn niet Dokkie en ArmandV, die snel een bruiloft verzon om er maar onder deze grote onderneming uit te komen. Tegen zo’n lokroep waren we niet bestand en we liepen sneller dan Marti ten Kate naar het stadion. Na eerst met onze broek op de knietjes de voorkant te hebben aanschouwd, besloten we een rondje te gaan maken. Als echte Japannertjes fotografeerden we ons rolletje (schijfje) helemaal vol. De lichtmasten, de wc’s, vogelnesten, niets ontkwam aan onze lens. Zelfs de achterkant, die spuuglelijk was, werd vastgelegd. Op onze quest rond het stadion kwamen we langs de ticketoffice voor de Barnet-fans en dat zijn wij natuurlijk. Na 3 kaartjes te hebben gekocht kwamen we uit achter de Petterill End. Er stond een deurtje open en wie anders dan SJ ging even als een Peeping Tom daar doorheen kijken om wat plaatjes te schieten van de voorzijde van het zaagtanddak. Daarbinnen stond een belangrijk persoon van Carlisle en we waren bang dat SJ de komende jaren kon gaan brommen in een cel in “just a small town in Scotland”. De man kwam op ons af, maar was heel vriendelijk en zei dat we mochten kijken en foto’s nemen. Alle tribunes werden vastgelegd en in TeeZee’s broek was duidelijk een bobbel te zien toen hij het zaagtanddak vastlegde.
De man begon ook over zijn club te vertellen. Hij verwachte deze middag zo’n 7.000 toeschouwers. Het ging, uiteraard, ook over de overstromingen. Hij vertelde dat het een groot probleem was om het water weer uit het stadion te krijgen. De dijken hielden namelijk het water weer tegen toen het terug wilde stromen. Ze hadden uiteindelijk pompen ingeschakeld om het geheel leeg te pompen. Ook de befaamde vis kwam ter sprake. Het bleek dat de originele vis al snel was overleden. Om de mythe in stand te houden hebben ze toen een nieuwe vis gekocht en die is door veel pers gefotografeerd in de veronderstelling dat het de originele vis was. Daarna kwam de nieuwe tribune (East Stand) aan de beurt als gespreksonderwerp. Die bleek nog steeds niet af te zijn (de binnenkant met name). De oude voorzitter (Michael Knighton) bleek een deel van de centen achterover gedrukt te hebben en Carlisle was nu niet zo’n financieel sterke club dat ze hem zelfs konden afbouwen. Het zou dus in delen worden gedaan. De East Stand is ook best een aardige tribune geworden, die uitstekend past in de filosofie van 4 verschillende tribunes. Bij Carlisle is dat heel aardig, de East Stand is een moderne tribune, dan heb je de Petterill End, met nog oude terracing (helaas gesloten deze middag), aan de overzijde van de East Stand was de Main Stand. Dit vond ik zelf de mooiste (nu loop ik het risico om geband te worden door TeeZee). Het bovenste deel bestaande uit 3 delen en daaronder een paddock die aardig vol was tijdens de wedstrijd. Als laatste was er nog de Warwick Road End, de tribune met staanplaatsen en het befaamde zaagtanddak.
Nadat we afscheid hadden genomen van de man (die verassende goed te verstaan was, maar met een licht Schots accent praatte) gingen we verder lopen. We kwamen aan de achterzijde van de Main Stand. Hier was duidelijk een beunhaas aan het werk geweest, zag SJ met zijn loodgietersoog. Er waren inderdaad nogal veel buizen op rare plaatsen aangesloten. Ook waren het er extreem veel. Heel vaag. Dus wie vakwerk geleverd wil zien bij zijn sanitair moet zeker de loodgieter uit Carlisle bellen.We liepen verder door naar de Warwick Road End, via daar kwamen we uit bij een beeld van een, blijkbaar, legendarisch voetballer; ene Hugh McIlmoyle (wie kent hem of heeft enige details over hem). Het bleek onmogelijk om daar foto’s van te maken, er stonden continue mensen voor. Het beeld was ook pas op 31 juli onthuld, dus waarschijnlijk daarom nog heel populair. In de clubwinkel stond een file, daarom besloten we pas na afloop daar naartoe te gaan. Het was nu tijd om het stadion in te gaan. Ook daar bleek dat de aanslagen in Londen zijn impact hadden gehad, want toen wij eraan kwamen stonden er al iemand (een rooie duif met, naar later bleek, een opvallende rauwe stem voor iemand dier er zo mietig uitzag). Deze persoon had een rugzak bij en die werd helemaal binnenste buiten gekeerd. Wij mochten uiteraard meteen doorlopen, ondanks ons moslimterroristen uiterlijk. We zochten een mooi plekje op, tussen de 23 Barnetfans die op dat moment al binnen waren. Na nog wat foto’s te hebben geschoten, oa. van het Fok-plaatje, gingen we er eens goed voor zitten. Let the match begin, dachten we in steenkolen-Engels.
Even een bewijs dat de foto’s niet van iemand anders zijn voor de Fokkers.
In de verte, tussen de bomen, is Brunton Park al te zien.
Een van de floodlights, met daarin een wc-hok en een kraaiennest. Bizar.
De turnstiles voor de Warwick Road Stand. De enige tribune in het profvoetbal van Engeland met een authentiek zaagtanddak, daar waar TeeZee zich op aftrekt (terecht overigens).
Hier is het zaagtanddak. Een monument.
De decadente ingang van Brunton Park.
De ingang van de Main Stand met daarop het clubteken.
Via dit deurtje mochten we naar binnen (uiteraard dankzij SJ) van een hoge pief van Carlisle. We hebben dus toch nog op de Petterill End gestaan
De Petterill End. Helaas dicht voor deze wedstrijd.
De Main Stand. Die was aardig gevuld, met name de paddock. Dit vind ik eigenlijk de mooiste tribune. Echt geweldig.
De Warwick Road End. Doe de broek maar op de knietjes.
De East Stand. We zaten in het rechterhoekje (voor de lezers links), naast ons de “harde kern” van Carlisle.
Onze helden kwamen het veld op, en meteen was het zoeken naar The Graz. Zou hij dit keer wel meedoen? Gelukkig zagen we hem lopen tussen de rest van de Barnetspelers. De warming-up van Barnet zag er heel professioneel uit, in tegenstelling tot die van Carlisle, waar iedereen maar gewoon wat deed. Er stond ook een enorm corpulente man in Barnet-shirt op het veld: Jimmy Fivebellies. Hij gaf allerlei aanwijzingen aan de Barnetmannen. De eencellige supporters van Carlisle maakte hem belachelijk, maar zouden Jimmy zou degene zijn die het laatste zou lachen. Ondertussen zagen we ook de mascotte van Carlisle een rondje maken rondom het veld. Aan hem kon je al zien dat het niets zou worden met Carlisle vandaag. Zonder enige uitstraling liep hij langs het veld. Het was ook duidelijk dat het geen echte vos was, maar een persoon die in een vossenpak zat, en die persoon was dan ook nog eens een non-persoonlijkheid die met zijn schouders naar beneden liep. Hij was zo zielig dat we niet eens kwetsende spreekkoren tegen hem riepen.
Ondertussen kwam de Barnetfirm voor ons zitten. We hoefden dus niet bang te zijn deze wedstrijd. Onder andere Fish (een grote naam binnen de Barnetfamilie) en een mongolide Hindoe maakten hier deel van uit. De mongolide Hindoe was ook meteen de ruigste van het stel. Hij riep teksten als “Are you Scotland in disguise” en “Champions, champions, champions”. De rooie duif, die uiteindelijk toch was binnengekomen, ging een aantal plaatsen boven ons zitten en deed ook mee. Hij was nog niet ruig genoeg om bij Fish & the gang te mogen zitten, maar mocht al wel meeroepen met ze. De spelers maakten zich klaar voor de aftrap en de natte droom van Dokkie kwam langs, een fiks aantal ballonnetjes. Was hij nu toch maar meegegaan ipv naar de Library. Maar van fouten leer je, zegt men weleens.
Grazioli en Strevens trapten af en de slachting van Carlisle kon beginnen. Barnet speelde heel slim, want ze lieten Carlisle in de waan dat ze beter waren, net zoals tijdens de 1-3 van vorig jaar. Overigens haalde ook deze wedstrijd de stelling onderuit dat op de lagere niveaus van Engeland Kick & Rush wordt gespeeld. Bij Barnet kwam de bal niet horen dan de enkel en ook Carlisle speelde vrij verzorgd. In de 24e minuut scoorde Carlisle de 1-0 via Livesey, nadat ze in het begin een optisch veldoverwicht hadden. De domme hooligans van Carlisle dachten echt dat ze gingen winnen, want nu hoorde je ze ineens. De fanatiekste supporter van Carlisle bleek overigens een steward. Hij maakte obscene gebaren richting ons en trok een zelfvoldaan gezicht. Wij beantwoorden dit met een langdurig “Champions, champions, champions”. Nadat we Carlisle genoeg hadden gepest bleek dat we echte kenners waren, want TeeZee vertelde dat alle doelpunten aan onze zijde zouden vallen en ik voorspelde een 1-3 voor Barnet. The Graz kreeg tegen het einde van de eerste helft nog een grote kans maar werd weg getrokken, de ref, Ilderton (een echte pro-Noord Engelandman) deed niets. Van hem hoefde we dus niets te verwachten vandaag. Het bleef 1-0 in de eerste helft en het was voor SJ en TeeZee tijd om lekkere pies te gaan proberen. SJ kocht ook een Jumbo Hotdog, die even groot was als een cocktailworstje. Dit betekende een extra punt voor de EE-trofeestand voor SJ. Ook zijn pie, met cheese en union was helemaal niets. Er verscheen een klein donderwolkje boven zijn hoofd. We besloten in de tweede helft een stuk hoger te gaan zitten, want de rooie duif had pogingen gedaan om te integreren en dat moeten wij natuurlijk niet als we ooit bij Fish & the gang willen horen. Overigens leek het hele vak van Barnet wel een rariteitenkabinet. De rooie duif zag er niet uit, Fish zelf was net een klein propje. Over de mongolide Hindoe hoeven we het niet eens te hebben. Dan was er ook nog iemand met een enorme wijnvlek, waar zelfs Gorbatsjov jaloers op zou zijn. Er was iemand met een jaren-80 punk kapsel en lelijke piercings. Er zat ook nog een look-a-like van Sinterklaase en de vrouwen in het vak zou je niet eens willen neuken voor 1 miljoen pond (U-H uitgezonderd natuurlijk).
Dit alles overzien kon de tweede helft starten. Barnet leek nu echt op stoom te komen, want Carlisle werd van de mat getikt. The Graz kreeg weer een grote kans, maar werd getorpedeerd in het strafschop. Het hoerenjong durfde echter niet de bal op de stip te leggen. De Carlisle supporters daagde ons daarop, maar zoals eerder als geschreven, wie het laatst lacht, lacht het best. We hoopten wel Grazioli te zien scoren, daar leek namelijk een vloek op te rusten. TeeZee had ooit 10 minuten gemist van Torquay United v Bristol Rovers en toen had The Graz er al een ingelegd. Vorig jaar, tijdens de Barnet v Dag & Red trip, was The Graz geblesseerd, hoewel de foto met hem wel een van de hoogtepunten was van de Engelandtrips. Nu was hij er echter 2x dichtbij geweest en tijdens deze mijmeringen kreeg The Graz ineens een enorme kans. Sluw en zelfverzekerd legde hij de bal langs keeper Williams (een kippenvanger pur sang overigens): 1-1. Een orkaan van lawaai kwam er ineens tevoorschijn uit de kelen van de Barnetfans. “Champions, champions, champions”, “Just a small club in Scotland” en “Easy, easy” rolden van de East Stand. De kinderhooligans van Carlisle stelde dit niet echt op prijs. Met name de rooie duif was zeer provocerend bezig, dit zou hem nog zuur opbreken, met name omdat hij helemaal alleen zat en eigenlijk helemaal aan de uiterste zijde van ons vak. Duidelijk in beeld kon je niet zijn, alleen een paars shirt had hem nog duidelijker in beeld kunnen brengen. Vooral de meest echte Carlislefan van de hele groep (de Mayopuber in het ManUre shirt) ging helemaal flippen. Daarna was het een eitje. Carlisle was op en Barnet kon beginnen met de rituele slachting van Carlisle. Het gebeurde op een mooie Halalmanier. Nicky Bailey, de man die vorig jaar het doelpunt van het seizoen scoorde (waar wij uiteraard getuige van waren) pompte de bal langs Williams: 1-2. Opnieuw werden er kwetsende spreekkoren richting het Carlislevak geslingerd. De rooie duif was weer het fanatiekste bezig, maar ook wij en Fish, die zich wel verschool achter SJ maakten mooie, provocerende armgebaren richting het clubje mayopubers van Carlisle. Die zongen, geheel onterecht, “You only sing, when you’re winning”. Dit was onterecht, want ondanks ons kleine aantal, werd er toch wel fanatiek gezongen in ons vak. De provocerende steward zagen we trouwens niet meer, de vuile gloryhunter. Daarna was het peentjes zweten, hoewel Carlisle niet echt gevaarlijk werd. Fairclough vernederde Carlisle zelfs nog, door The Graz eruit te halen. Een beetje bang werden we toen nog wel, maar dat was onterecht, want in de blessuretijd trapte Sinclair de 1-3 erin. Nu ging echt het hele rariteitenkabinet in ons vak los. “Lots of fans, and a shit footballteam”, “Going down, going down, going down” (ingezet door de Dutch Branch), “Cheerio, cheerio, cheerio” en natuurlijk “Easy, easy, easy” galmden door Brunton Park. De meeste Carlislefans hadden het wel gezien en vertrokken. Brunton Park was van ons deze middag. Met tranen in zijn ogen floot de thuisfluiter af, de punten gingen naar Londen.
Ballonnetjes, de natte droom van Dokkie.
Foxy the Fox: a shit mascotte.
De Carlisle faithfull deden we onder provocerend gezang uitgeleidde. Het bleken geen sportieve verliezers, want buiten waren blijkbaar rellen ontstaan. De stewards renden namelijk naar buiten, want daar was iets aan de hand. Helaas misten we het, omdat we helemaal bovenaan zaten en daar nog wat aan het nagenieten waren. Als echte liefhebbers van rellen baalden we wel een beetje, maar deze dag kon niet verkeerd lopen, dus zouden we nog op onze wenken worden bediend. We verlieten het stadion en besloten richting clubshop te lopen. De meeste leden van het rariteitenkabinet stapten in de bus. Het werd nu wel oppassen voor ons, want we liepen nu door vijandelijk gebied en als er een paar Bees opvallend waren geweest in hun provocaties, dan waren wij het wel (mede omdat we aan de uiterste zijkant zaten van het vak). Als koene ridders stapten we door en zagen een groep van 50 hooligans wachten. Ze hadden echter al een slachtoffer gevonden; de rooie duif. Met een heel grote groep waren ze hem verbaal aan het belagen. Zeer zwak natuurlijk. Ik denk overigens dat de rooie duif geen echte Bee is, maar iemand uit Carlisle die altijd voor de tegenstander is en dit pesten een wekelijks terugkerend ritueel is. Een van de Carlisle-hooligans keek wel even naar ons, maar nadat SJ een zeer boos gezicht trok zag we de diarree langs zijn benen naar beneden lopen. Die bedacht zich dus wel twee keer om ons aan te vallen.
TZ en ik besloten om maar weer eens de gebruikelijk souveniers te gaan halen (hij een vaantje en ik een sjaaltje). De drukte in de winkel was gewoon nog groter dan voor de wedstrijd. Met gezichten als oorwurmen besloten we naar binnen te gaan. TZ ging alvast in de rij staan en ik ging een sjaaltje uitzoeken. Daarna ging ik terug naar TZ en kon hij een vaantje halen. Teruggekomen kwam ik erachter dat TZ niet in de rij stond, maar wel in iets wat op een rij leek. We konden dus weer achteraan gaan aansluiten en deden dus een poging om punten te scoren voor de EE-trofee. Er bleek een ware run op het nieuwe thuisshirt, (wat ikzelf ook wel heel aardig vond, maar voor 35 pond toch te duur) terwijl het al leek dat iedereen dat shirt had. Na uren wachten konden we eindelijk afrekenen en konden we SJ oppikken.
We liepen weer langs de imponerende woeste rivier en gingen richting de auto. Daar aankomen bleek hij helemaal te zijn ingegroeid met planten. Met kapmessen slaagden we erin de auto te bevrijden en we konden koers zetten richting Darlington, waar het monument Feethams op ons lag te wachten. In de auto hadden we het er nog over dat dit een werkelijk fantastische ervaring was en dat alles wat hierna nog zou komen een lekker toetje zou zijn.
Later meer….
Dan onderscheid het kaf van het koren. Iedereen kent Grazioli toch?quote:Op zondag 21 augustus 2005 14:53 schreef DutchGooner het volgende:
[..]
omdat sommige bij god niet weten wie en wat Grazioli is.
. Met plezier gelezen
We zetten koers richting Darlington, een stad die desolater is dan Lelystad, waar het enige vermaak gokken, drinken en masturberen is. Qua voetbal stelt de stad ook niet veel voor. Een paar jaar geleden was er ineens hoop in de harten van de mensen. George Reynolds pompte flink wat geld in de club en zette er een gigantisch stadion neer: The Reynolds Arena (tegenwoordig The New Stadium). Ook werd Darlington in verband gebracht met grote namen als Faustino Asprilla. Het bleek echter een grote luchtbel en Darlington scheerde langs de rand van het faillissement. Het laatste jaar heeft de club echter de boel gesaneerd en staat er een redelijk selectie (absolute vedette Clyde Wijnhard) en zijn de schulden ook wat verminderd. Dé reden om naar Darlington te gaan was niet Clyde, The New Stadium of de mooie verpauperde buurten, maar Feethams, het oude stadion van Darlington. Na een uurtje te hebben gereden kwamen we in Darlington aan. Het was even rondrijden, maar achter een Sainsbury’s doemde floodlights op. Dit was Feethams, de oude bak van Darlington. SJ parkeerde de auto soepeltjes in de buurt van een kermis waar de lokale pukkeljeugd rondhing. De buurt bleek ook niet al te best, getuige ingegooide ruiten en veel alarmen aan de muur. De kans was klein dat we de auto nog heel terugzouden vinden achteraf, maar Feethams was belangrijker op dit moment.
We liepen over een brugje, waar zeker honderden doden zijn gevallen tijdens hevige rellen in het verleden, en kwamen in een zeer intimiderend steegje terecht. Aan de ene zijde hoge muren en aan de andere kant het stadion. Hier lag nog bloed van BV op de kasseien. Dit was met recht een claustrofobische ground te noemen. De ground leek op slot, maar ineens was er een opening te zien. Ik besloot er maar doorheen te gaan en het bleek inderdaad een ingang te zijn. SJ moest een limbodans uitvoeren om erdoorheen te komen, maar het lukte. TZ werd onzeker, zo alleen in het steegje, en kwam er ook doorheen. Binnenin was een prachtige gribuszooi te zien. Overal planten, vuilniszakken, bier (Basrulezzzzzzzzzzzz zou zich er weken kunnen vermaken) en andere troep. Ik voelde een bepaalde opwinding door me heen gaan. Net zoals vroeger, toen ik in de oude fabrieken in de buurt ging spelen en rondkijken. Het is eigenlijk verboden en dat maakt het juist zo leuk.
Het stadion bleek echt leuk te zijn, jammer dat ik hier nooit een wedstrijd in heb gezien. De korte zijdes achter de goal waren staantribunes. De East Stand zag er, op het eerste oog, nog best goed uit. Met stoeltjes enzo. De West Stand was een houten tribune, die op instorten stond. Je kon er niet opklimmen, omdat de trap was ingestort. Raar dat de lokale jeugd deze tribune nog niet in de fik had gestoken. Laksheid van ze vermoed ik, want een beetje zichzelf respecterende etterbuilen steken toch wel zo’n monument in de fik. Maar blijkbaar zijn de pestventjes zo afgestompt dat ze er de fut niet voor hebben gehad. Het grasveld was niet meer als zodanig te herkennen doordat er allerlei flora op was gaan groeien. Natuurliefhebber TeeZee schoot zijn kaartje vol. Fluitekruid, kattentongen, mooie distels. Het was genieten voor TeeZee. Ik liep door naar de East Stand en zag daar volop tickets te liggen. Vandalen hadden namelijk het kantoortje bovenin geplunderd en alle dozen met overgebleven tickets over de tribune uitgegooid. SJ en ik namen enkele ticketboekjes mee als souvenir. Daarna liepen TeeZee en ik naar boven om de skyboxen eens te nader te bekijken. Die waren compleet verbouwd door woestelingen. Alles was gesloopt, de muren, de ramen, de verlichting, het meubilair. Hier kan geen pizzeriaverbouwing tegenop.
Beneden aangekomen bleek er ook nog een turnstile te staan. Helaas hadden we geen wagentje bij, anders hadden we hem kunnen inladen en kunnen meenemen naar Nederland. Ook de North Stand zag er heel erg verweerd uit. Allemaal brokstukken en onkruid door het beton heen. Op het veld bleek ook een kat zich te verschuilen. De cirkel was nu rond, in Barnet hadden we namelijk de gloryhuntende kat gezien (in de Barnet-kleuren) en nu zag we de Darlo-kat (hij was zwart-wit). Het vliegtuig mocht nu best neerstorten, want het hoogtepunt in onze levens was bereikt. De houten tribune werd nog even vastgelegd en we vertrokken weer uit Feethams met een stijve piemel. We gingen weer richting de uitgang en probeerden terug te komen bij onze Skoda. Helaas verdwaalden we. De floodlights kwamen dan weer dichterbij en dan weer ver weg. Er was geen uitweg meer. Hier zouden we dood gevonden worden, in Darlington of all places. Er zijn betere plaatsen om te sterven.
Gelukkig zagen we op een gegeven moment weer een het steegje. Voor ons liep een enge, intimiderende groep, bestaande uit 2 lelijke sletjes met enorme penzen en naveltruitjes en 3 semi-stoere gasten, waarvan er 1 op een blonde Kezman leek. De Kezman provoceerde TeeZzz door aan hem te vragen wat zijn naam was. TeeZee koos eieren voor zijn geld en poetste de plaat. Via het steegje kwamen we weer bij het brugje en de kermis uit, daar waar Kezman waarschijnlijk de twee dikke sletjes zou gaan bezwangeren, en we vonden er onze auto in oorspronkelijk staat terug. Dat was zeker een meevaller. We reden naar de Sainsbury’s en via daar kwamen we bij de torentjes van Feethams uit. Nadat die ook waren vastgelegd vertrokken we richting Widnes (een plaatsje bij Liverpool waar ons hotel lag). Via door God verlaten gebieden kwamen we uiteindelijk uit bij het plaatsje Widnes. In de verte was de mooie kerncentrale al te zien, we waren dus in de buurt van Widnes. Het hotel was zo gevonden (logisch SJ reed en luisterde niet naar TeeZee). Er was er uitermate gezellig discofeest bezig met alleen maar lokale schoonheden van 14 jaar. We lieten ons niet verleiden en gingen naar bed. Eerst natuurlijk nog even MotD kijken en Ceefax, wat is dat toch mooi om weer op televisie te zien en daarna was het slapen. De volgende dag stond nog een trip naar Liverpool op de planning.
Hier onder volgen enkele foto's van rondom het stadion.
De East Stand
Een executive box op de East Stand.
De West Stand
Spooky.
De South Terrace
Uitzicht vanaf de South Terrace.
De North Terrace
We liepen over een brugje, waar zeker honderden doden zijn gevallen tijdens hevige rellen in het verleden, en kwamen in een zeer intimiderend steegje terecht. Aan de ene zijde hoge muren en aan de andere kant het stadion. Hier lag nog bloed van BV op de kasseien. Dit was met recht een claustrofobische ground te noemen. De ground leek op slot, maar ineens was er een opening te zien. Ik besloot er maar doorheen te gaan en het bleek inderdaad een ingang te zijn. SJ moest een limbodans uitvoeren om erdoorheen te komen, maar het lukte. TZ werd onzeker, zo alleen in het steegje, en kwam er ook doorheen. Binnenin was een prachtige gribuszooi te zien. Overal planten, vuilniszakken, bier (Basrulezzzzzzzzzzzz zou zich er weken kunnen vermaken) en andere troep. Ik voelde een bepaalde opwinding door me heen gaan. Net zoals vroeger, toen ik in de oude fabrieken in de buurt ging spelen en rondkijken. Het is eigenlijk verboden en dat maakt het juist zo leuk.
Het stadion bleek echt leuk te zijn, jammer dat ik hier nooit een wedstrijd in heb gezien. De korte zijdes achter de goal waren staantribunes. De East Stand zag er, op het eerste oog, nog best goed uit. Met stoeltjes enzo. De West Stand was een houten tribune, die op instorten stond. Je kon er niet opklimmen, omdat de trap was ingestort. Raar dat de lokale jeugd deze tribune nog niet in de fik had gestoken. Laksheid van ze vermoed ik, want een beetje zichzelf respecterende etterbuilen steken toch wel zo’n monument in de fik. Maar blijkbaar zijn de pestventjes zo afgestompt dat ze er de fut niet voor hebben gehad. Het grasveld was niet meer als zodanig te herkennen doordat er allerlei flora op was gaan groeien. Natuurliefhebber TeeZee schoot zijn kaartje vol. Fluitekruid, kattentongen, mooie distels. Het was genieten voor TeeZee. Ik liep door naar de East Stand en zag daar volop tickets te liggen. Vandalen hadden namelijk het kantoortje bovenin geplunderd en alle dozen met overgebleven tickets over de tribune uitgegooid. SJ en ik namen enkele ticketboekjes mee als souvenir. Daarna liepen TeeZee en ik naar boven om de skyboxen eens te nader te bekijken. Die waren compleet verbouwd door woestelingen. Alles was gesloopt, de muren, de ramen, de verlichting, het meubilair. Hier kan geen pizzeriaverbouwing tegenop.
Beneden aangekomen bleek er ook nog een turnstile te staan. Helaas hadden we geen wagentje bij, anders hadden we hem kunnen inladen en kunnen meenemen naar Nederland. Ook de North Stand zag er heel erg verweerd uit. Allemaal brokstukken en onkruid door het beton heen. Op het veld bleek ook een kat zich te verschuilen. De cirkel was nu rond, in Barnet hadden we namelijk de gloryhuntende kat gezien (in de Barnet-kleuren) en nu zag we de Darlo-kat (hij was zwart-wit). Het vliegtuig mocht nu best neerstorten, want het hoogtepunt in onze levens was bereikt. De houten tribune werd nog even vastgelegd en we vertrokken weer uit Feethams met een stijve piemel. We gingen weer richting de uitgang en probeerden terug te komen bij onze Skoda. Helaas verdwaalden we. De floodlights kwamen dan weer dichterbij en dan weer ver weg. Er was geen uitweg meer. Hier zouden we dood gevonden worden, in Darlington of all places. Er zijn betere plaatsen om te sterven.
Gelukkig zagen we op een gegeven moment weer een het steegje. Voor ons liep een enge, intimiderende groep, bestaande uit 2 lelijke sletjes met enorme penzen en naveltruitjes en 3 semi-stoere gasten, waarvan er 1 op een blonde Kezman leek. De Kezman provoceerde TeeZzz door aan hem te vragen wat zijn naam was. TeeZee koos eieren voor zijn geld en poetste de plaat. Via het steegje kwamen we weer bij het brugje en de kermis uit, daar waar Kezman waarschijnlijk de twee dikke sletjes zou gaan bezwangeren, en we vonden er onze auto in oorspronkelijk staat terug. Dat was zeker een meevaller. We reden naar de Sainsbury’s en via daar kwamen we bij de torentjes van Feethams uit. Nadat die ook waren vastgelegd vertrokken we richting Widnes (een plaatsje bij Liverpool waar ons hotel lag). Via door God verlaten gebieden kwamen we uiteindelijk uit bij het plaatsje Widnes. In de verte was de mooie kerncentrale al te zien, we waren dus in de buurt van Widnes. Het hotel was zo gevonden (logisch SJ reed en luisterde niet naar TeeZee). Er was er uitermate gezellig discofeest bezig met alleen maar lokale schoonheden van 14 jaar. We lieten ons niet verleiden en gingen naar bed. Eerst natuurlijk nog even MotD kijken en Ceefax, wat is dat toch mooi om weer op televisie te zien en daarna was het slapen. De volgende dag stond nog een trip naar Liverpool op de planning.
Hier onder volgen enkele foto's van rondom het stadion.
De East Stand
Een executive box op de East Stand.
De West Stand
Spooky.
De South Terrace
Uitzicht vanaf de South Terrace.
De North Terrace
Met een mooie zonneschijn en een uitzicht op de kerncentrale kon de dag niet beter beginnen. TeeZee probeerde stoer te doen door een Engels ontbijt te nemen, jij durfde echter niet de zwartgeblakerde dingen en bonen aan. Als je iets wil doen, doe het dan helemaal of helemaal niet. Dit is weer dat typische halfslachtige gedoe van TeeZee. Ikzelf maakte een goede keuze om voor cerials te kiezen, zodoende had ik nog de hele dag te eten.
We checkte uit, kwamen een echte Rooney-kloon tegen en gingen op weg naar Liverpool, de parel aan de Mersey. We reden Liverpool in en SJ zei voor de gein dat de slecht uitziende huizen waarschijnlijk de villawijk van Liverpool moest voorstellen. Volop lachen natuurlijk in de auto. Achteraf bleek het echter echt de villawijk van Liverpool te zijn. Gelukkig stonden de stadion goed aangegeven. Ze lagen ook dicht bij elkaar, dus het zou geen probleem zijn om ze te vinden als we er eenmaal een hadden gevonden. De wijken waardoor we reden werden slechter en slechter. Leegstand, rare figuren en vergeelde reclames bepaalden het straatbeeld. De figuren die daar rondliepen hadden zonder uitzondering flaporen, heel typisch. Zal wel iets met inteelt te maken hebben. We reden wat rond en ineens zagen we een stadion opdoemen. SJ stuurde het straatje in en ineens stond Anfield voor ons. Het stadion was goed geïntegreerd in de omgeving. Ik dacht altijd dat Anfield niet zo omringd was door huizen. Hoewel huizen niet het goede woord was, het waren eerder krotten die daar stonden. Van buitenaf zag het stadion er niet uit: allemaal golfplaten en staal. Heel saai. Het staal hadden ze wel rood mogen verven, want dit was niets. De turnstiles zagen er heel smal uit, SJ keek dan ook heel benauwd. Hij zou wel naar Anfield gaan als het stadion verhuist was naar Stanley Park (als dat doorgaat tenminste). Na foto’s te hebben gemaakt van het monument en het befaamde hek gingen we naar de voorzijde. Ik dacht weer een shortcut te hebben gevonden, maar helaas liep het dood. Bij Feethams was dus geluk geweest en voortaan liet ik de goede moves maar aan SJ over. Aan die achterkant zagen we het meest verpauperde stukje Engeland. Allemaal huizen die waren dichtgetimmerd en veel prikkeldraad. Zelfs de townships in Zuid-Afrika zagen er beter uit dan dit gedeelte van Liverpool. SJ had het wel naar zijn zin, want er was een pub die The Arkles (waar bier te krijgen is, hehehe) heette. SJ is eigenlijk ook voor Liverpool, maar durft dat niet te zeggen tegen Liverpoolhater TeeZee, want dan is hij zijn baantje als admin kwijt. Na het standbeeld van Bill Shankly (waarvan TeeZee dacht dat het Bob Paisley was) te hebben gefotografeerd gingen we kijken of onze auto niet was opengebroken. Die stond er nog in oorspronkelijke staat en we gingen richting Goodison Park.
Goodison Park was zo gevonden en de buurt zag er ongeveer net zo verpauperd uit als de buurt van Anfield Road. Er was een kroeg die “The Stanley” heette, dus ik was ook tevreden. De hele dag zouden we geen kroeg vinden die de “The TeeZee Inn” of “The Zwagers” heette, dit verklaard de afkeer van TeeZee tegen de stad Liverpool (en natuurlijk omdat hij voor ManUre is). Goodison Park viel wat tegen van buiten; het kerkje was leuk, maar daar hield het wel mee op. Gelukkig besloot ik om een SJ-actie te doen. Ik maakte wat geweld bij een toegangspoort en er kwam een bewaker naar buiten. Een echte local met Everton-tattoo’s. We mochten naar binnen en wat foto’s schieten. Goodison Park was van binnen een schitterend stadion met de tripledecker en de houten tribune. Zeker een must see. Hopelijk blijft de club er nog een tijdje zitten en gaan ze niet naar een nieuw stadion. We besloten even te gaan rondkijken in Liverpool, maar buiten het uitzicht op Birkenhead was het niet heel boeiend en we besloten om te gaan groundhoppen. SJ zette zijn stoel goed en we gingen op weg naar Leigh RMI. Die hadden een groot stadion, want de lokale rugbyclub speelde in de hoogste klasse.
We waren rap in Leigh aangekomen, dankzij SJ die een kaart kan bekijken en dan de hele route weet. Alleen bleek Leigh groter dan verwacht en begon het grote zoeken. SJ zag een raar uitziende local en besloot TeeZee de weg te later vragen aan hem. Deze was compleet onverstaanbaar. Hij was tandloos en spuugde TeeZee vol met stukjes appel. Het enige wat er uit te halen was, waren de woorden “trrrrrrrrrrreeffffffic lihhhhhhhtss”. We gingen dus maar weer verder rijden, maar hadden geen idee waar we heen moesten. Gelukkig was er ook nog een andere local die wat verstaanbaarder was dan de vorige, maar ook een vreemd accent had. Hij legde het wat beter uit, en door zijn aanwijzingen kwamen we ineens floodlights tegen. We reden er naartoe en inderdaad, daar was Hilton Park. Het bleek echt een mooi stadion te zijn; oud, rauw, ongepolijst. Er deed zich echter een probleem voor, we kwamen er niet in. Er was nergens een ingang te bekennen. TeeZee maakte wel wat foto’s met zijn spycam, maar daar bleef het bij. SJ had het op een gegeven moment wel gezien en ging terug naar de auto. TeeZee en ik deden nog een laatste poging en ineens kwam er hoop, we hoorden dat er iemand in het stadion was, want er was een stofzuiger te horen. We liepen snel naar de richting van het geluid, maar terwijl TeeZee nog “hello” riep, draaide de man de deur op slot. Weg kans. De man zou ook niet meer naar buiten komen. We zagen hem nog wel, maar op dat moment stonden wij aan de andere kant van het stadion op de tribune lopen. We gingen naar die tribune toe, maar de man was alweer verdwenen. Helaas, Hilton Park zou voor altijd gesloten blijven voor ons. We voelden ons als Cristiano Ronaldo na de EK-finale. Na nog even te hebben gewacht besloten we verder te rijden, naar het laatste doel van de dag: het Reebok Stadium van Bolton Wanderers. We waren zo lang bij Hilton Park geweest, dat we Bury en Rochdale konden vergeten.
SJ karde richting Bolton, we wisten dat het stadion buiten de stad lag en in een vloek en een zucht hadden we het gevonden. Het stadion zag er gelikt uit en had aparte floodlights. Nadat SJ de auto had geparkeerd gingen we op onderzoek uit naar het stadion van JT. SJ en ik vonden het stadion niet zo erg als we hadden gehad. Het stadion was mooi in de kleuren van de Wanderers geschilderd en de floodlights waren erg mooi. Uiteraard zat TeeZee weer te zeiken, het norse mannetje. Er waren ingangen aan de zijkant, zodat we het stadion toch van binnen konden zien. Na een rondje te hebben gemaakt gingen we op zoek naar de Bolton megastore om te kijken of er een shirtje voor JT was voor een redelijke prijs. De megastore was inderdaad groot, met oa. Bolton-schemerlampen en Bolton-theepotten in het assortiment. Ze hadden echter geen shirtjes meer van het seizoen ervoor, alleen peperdure van het huidige seizoen. We verlieten de megastore weer en gingen op weg terug, naar Liverpool Airport.
TeeZee kende nog een klein pompstation (de auto moest met volle tank worden afgeleverd) in de buurt en de Skoda werd weer teruggezet. Na een uurtje te hebben gewacht gingen we inchecken en daar wachtte ons, vooral SJ, een leuke verassing. Het vliegtuig bleek 3 uur vertraging te hebben. SJ vrolijke, clownsgezichtje veranderde in een enorme grimas. Er hingen donkere wolken boven zijn hoofd en SJ begon met mopperen. SJ was aan de beurt om in te checken en het ****’tje achter de balie probeerde zijn humeur te verbeteren door extreem vrolijk te doen. SJ was hier echter niet van gediend en bulderde tegen het ****’tje dat hij het paspoort in zijn reet kon steken en dat hij daarbij wel wilde helpen als het niet zou lukken. Het vliegveld schudde op zijn grondvesten. Het ****’tje ging huilen en we dachten even dat SJ hem ging troosten, maar zijn tirade ging verder. SJ regelde, achter onze ruggen uiteraard, dat hij zijn geld volledig terugkreeg. Voor hem was het dus een gratis tripje geworden.
We gingen liepen door naar de paspoortcontrole en zagen daar, bij een café, Chelsea nog net winnen van Wigan. Ik en nog 1 ander persoon waren tevreden, de rest baalde van het resultaat. TeeZee en ik besloten een hapje te gaan eten bij het kwaliteitsrestaurant “Food Village”. SJ was nog steeds zo over de zeik dat hij aan een tafeltje ging zitten met zijn bokkenpruik op en zeer donkere wolken boven zich. TeeZee en ik waren wat teleurgesteld in het assortiment en besloten voor het enige te gaan wat er nog fatsoenlijk uitzag, een pizza. Natuurlijk waren die er niet, beide kregen we er een punt bij voor de EE-trofee, maar het waren puntjes voor de statistieken, want het was duidelijk dat SJ hem gewonnen had. We besloten daarom maar friet (die verassend goed was) en worstjes van de ochtend (die tegenvielen) te nemen. Geen droommaaltijd, maar beter dan niets. Na lekker te hebben gesmuld en de legendarische uitspraak van SJ: “Ik ben niet kwaad, maar ik hoef ook geen polonaise te lopen”, gingen we op de bankjes zitten. Ik werd daar slachtoffer van een verborgen camera. Er kwam zo’n stinkend iemand naast me zitten, dat kon niet echt zijn. De mensen van de verborgen camera waren aan het kijken hoe snel ik zou weggaan. Ik hield het 3 minuten vol. Daarna vertrok de vrouw met de snor en de knobbelvoeten. Het wachten ging vrij snel voorbij; SJ vertelde over zijn plan om een multinational te gaan opstarten en TeeZee begon weer met racistische grappen. Voor we het wisten konden we naar de gate lopen.
Bij de gate kwamen we een cardioloog tegen. Die kon zijn twee operaties van de volgende dag op zijn buik schrijven, hij had te weinig rust gehad. Toen we vertelden dat we naar Carlisle waren geweest voor voetbal zag de man water branden. Voor de vorm vroeg hij nog of Carlisle of Barnet had gewonnen, maar echt begrijpen deed hij het niet. We gingen het vliegtuig in en daar probeerde EasyJet de lachers op zijn hand te krijgen. In plaats van het standaardpraatje in het Engels werd er een Spaanse pornoband opgestart. Met zwoele stem probeerde de vrouw ons te verleiden. Het humeur van SJ knapte ook weer op. In het vliegtuig werd ook een “meisje met de zwavelstokjes”-sfeer gecreëerd. De lichten gingen uit en er waren alleen wat rode en gele lampjes te zien. We misten alleen een kinderkoor. In het vliegtuig heerste vrede. De piloot trapte het vliegtuig ook enorm op z’n staart en we waren zo in Amsterdam. We namen afscheid van TeeZee, die in typische pas tijd probeerde te winnen, wat helaas nog lukte ook. SJ zette me af in Tilburg en nam zijn sletjes, die op hem waren blijven wachten, mee in zijn pimpcar. Tevreden en voldaan ging ik slapen. Mijn eerste weekendtripje was een feit. Nu is het weer aftellen tot Dag & Red op 3 september, helaas met DutchGooner dit keer.
Gezellige buurt.
Goodison Park torent boven de huizen uit.
Gek genoeg was het grauw en grijs boven Anfield maar stralend weer boven Goodison Park. Dit kan ik meteorologisch niet verklaren.
A mural painting.
De kerk die bijna in het stadion zit.
Water is nat. Alles wordt duurder. Goodison Park is mooi.
Houten blauwe bankjes.
Het havengebied van Liverpool. Met een hele grote parkeerplaats waar je heel ver moeten lopen naar de parkeerautomaat.
Hilton Park, het stadion van Leigh RMI (Conference North) en de Leigh Centurions (Rugby)
We checkte uit, kwamen een echte Rooney-kloon tegen en gingen op weg naar Liverpool, de parel aan de Mersey. We reden Liverpool in en SJ zei voor de gein dat de slecht uitziende huizen waarschijnlijk de villawijk van Liverpool moest voorstellen. Volop lachen natuurlijk in de auto. Achteraf bleek het echter echt de villawijk van Liverpool te zijn. Gelukkig stonden de stadion goed aangegeven. Ze lagen ook dicht bij elkaar, dus het zou geen probleem zijn om ze te vinden als we er eenmaal een hadden gevonden. De wijken waardoor we reden werden slechter en slechter. Leegstand, rare figuren en vergeelde reclames bepaalden het straatbeeld. De figuren die daar rondliepen hadden zonder uitzondering flaporen, heel typisch. Zal wel iets met inteelt te maken hebben. We reden wat rond en ineens zagen we een stadion opdoemen. SJ stuurde het straatje in en ineens stond Anfield voor ons. Het stadion was goed geïntegreerd in de omgeving. Ik dacht altijd dat Anfield niet zo omringd was door huizen. Hoewel huizen niet het goede woord was, het waren eerder krotten die daar stonden. Van buitenaf zag het stadion er niet uit: allemaal golfplaten en staal. Heel saai. Het staal hadden ze wel rood mogen verven, want dit was niets. De turnstiles zagen er heel smal uit, SJ keek dan ook heel benauwd. Hij zou wel naar Anfield gaan als het stadion verhuist was naar Stanley Park (als dat doorgaat tenminste). Na foto’s te hebben gemaakt van het monument en het befaamde hek gingen we naar de voorzijde. Ik dacht weer een shortcut te hebben gevonden, maar helaas liep het dood. Bij Feethams was dus geluk geweest en voortaan liet ik de goede moves maar aan SJ over. Aan die achterkant zagen we het meest verpauperde stukje Engeland. Allemaal huizen die waren dichtgetimmerd en veel prikkeldraad. Zelfs de townships in Zuid-Afrika zagen er beter uit dan dit gedeelte van Liverpool. SJ had het wel naar zijn zin, want er was een pub die The Arkles (waar bier te krijgen is, hehehe) heette. SJ is eigenlijk ook voor Liverpool, maar durft dat niet te zeggen tegen Liverpoolhater TeeZee, want dan is hij zijn baantje als admin kwijt. Na het standbeeld van Bill Shankly (waarvan TeeZee dacht dat het Bob Paisley was) te hebben gefotografeerd gingen we kijken of onze auto niet was opengebroken. Die stond er nog in oorspronkelijke staat en we gingen richting Goodison Park.
Goodison Park was zo gevonden en de buurt zag er ongeveer net zo verpauperd uit als de buurt van Anfield Road. Er was een kroeg die “The Stanley” heette, dus ik was ook tevreden. De hele dag zouden we geen kroeg vinden die de “The TeeZee Inn” of “The Zwagers” heette, dit verklaard de afkeer van TeeZee tegen de stad Liverpool (en natuurlijk omdat hij voor ManUre is). Goodison Park viel wat tegen van buiten; het kerkje was leuk, maar daar hield het wel mee op. Gelukkig besloot ik om een SJ-actie te doen. Ik maakte wat geweld bij een toegangspoort en er kwam een bewaker naar buiten. Een echte local met Everton-tattoo’s. We mochten naar binnen en wat foto’s schieten. Goodison Park was van binnen een schitterend stadion met de tripledecker en de houten tribune. Zeker een must see. Hopelijk blijft de club er nog een tijdje zitten en gaan ze niet naar een nieuw stadion. We besloten even te gaan rondkijken in Liverpool, maar buiten het uitzicht op Birkenhead was het niet heel boeiend en we besloten om te gaan groundhoppen. SJ zette zijn stoel goed en we gingen op weg naar Leigh RMI. Die hadden een groot stadion, want de lokale rugbyclub speelde in de hoogste klasse.
We waren rap in Leigh aangekomen, dankzij SJ die een kaart kan bekijken en dan de hele route weet. Alleen bleek Leigh groter dan verwacht en begon het grote zoeken. SJ zag een raar uitziende local en besloot TeeZee de weg te later vragen aan hem. Deze was compleet onverstaanbaar. Hij was tandloos en spuugde TeeZee vol met stukjes appel. Het enige wat er uit te halen was, waren de woorden “trrrrrrrrrrreeffffffic lihhhhhhhtss”. We gingen dus maar weer verder rijden, maar hadden geen idee waar we heen moesten. Gelukkig was er ook nog een andere local die wat verstaanbaarder was dan de vorige, maar ook een vreemd accent had. Hij legde het wat beter uit, en door zijn aanwijzingen kwamen we ineens floodlights tegen. We reden er naartoe en inderdaad, daar was Hilton Park. Het bleek echt een mooi stadion te zijn; oud, rauw, ongepolijst. Er deed zich echter een probleem voor, we kwamen er niet in. Er was nergens een ingang te bekennen. TeeZee maakte wel wat foto’s met zijn spycam, maar daar bleef het bij. SJ had het op een gegeven moment wel gezien en ging terug naar de auto. TeeZee en ik deden nog een laatste poging en ineens kwam er hoop, we hoorden dat er iemand in het stadion was, want er was een stofzuiger te horen. We liepen snel naar de richting van het geluid, maar terwijl TeeZee nog “hello” riep, draaide de man de deur op slot. Weg kans. De man zou ook niet meer naar buiten komen. We zagen hem nog wel, maar op dat moment stonden wij aan de andere kant van het stadion op de tribune lopen. We gingen naar die tribune toe, maar de man was alweer verdwenen. Helaas, Hilton Park zou voor altijd gesloten blijven voor ons. We voelden ons als Cristiano Ronaldo na de EK-finale. Na nog even te hebben gewacht besloten we verder te rijden, naar het laatste doel van de dag: het Reebok Stadium van Bolton Wanderers. We waren zo lang bij Hilton Park geweest, dat we Bury en Rochdale konden vergeten.
SJ karde richting Bolton, we wisten dat het stadion buiten de stad lag en in een vloek en een zucht hadden we het gevonden. Het stadion zag er gelikt uit en had aparte floodlights. Nadat SJ de auto had geparkeerd gingen we op onderzoek uit naar het stadion van JT. SJ en ik vonden het stadion niet zo erg als we hadden gehad. Het stadion was mooi in de kleuren van de Wanderers geschilderd en de floodlights waren erg mooi. Uiteraard zat TeeZee weer te zeiken, het norse mannetje. Er waren ingangen aan de zijkant, zodat we het stadion toch van binnen konden zien. Na een rondje te hebben gemaakt gingen we op zoek naar de Bolton megastore om te kijken of er een shirtje voor JT was voor een redelijke prijs. De megastore was inderdaad groot, met oa. Bolton-schemerlampen en Bolton-theepotten in het assortiment. Ze hadden echter geen shirtjes meer van het seizoen ervoor, alleen peperdure van het huidige seizoen. We verlieten de megastore weer en gingen op weg terug, naar Liverpool Airport.
TeeZee kende nog een klein pompstation (de auto moest met volle tank worden afgeleverd) in de buurt en de Skoda werd weer teruggezet. Na een uurtje te hebben gewacht gingen we inchecken en daar wachtte ons, vooral SJ, een leuke verassing. Het vliegtuig bleek 3 uur vertraging te hebben. SJ vrolijke, clownsgezichtje veranderde in een enorme grimas. Er hingen donkere wolken boven zijn hoofd en SJ begon met mopperen. SJ was aan de beurt om in te checken en het ****’tje achter de balie probeerde zijn humeur te verbeteren door extreem vrolijk te doen. SJ was hier echter niet van gediend en bulderde tegen het ****’tje dat hij het paspoort in zijn reet kon steken en dat hij daarbij wel wilde helpen als het niet zou lukken. Het vliegveld schudde op zijn grondvesten. Het ****’tje ging huilen en we dachten even dat SJ hem ging troosten, maar zijn tirade ging verder. SJ regelde, achter onze ruggen uiteraard, dat hij zijn geld volledig terugkreeg. Voor hem was het dus een gratis tripje geworden.
We gingen liepen door naar de paspoortcontrole en zagen daar, bij een café, Chelsea nog net winnen van Wigan. Ik en nog 1 ander persoon waren tevreden, de rest baalde van het resultaat. TeeZee en ik besloten een hapje te gaan eten bij het kwaliteitsrestaurant “Food Village”. SJ was nog steeds zo over de zeik dat hij aan een tafeltje ging zitten met zijn bokkenpruik op en zeer donkere wolken boven zich. TeeZee en ik waren wat teleurgesteld in het assortiment en besloten voor het enige te gaan wat er nog fatsoenlijk uitzag, een pizza. Natuurlijk waren die er niet, beide kregen we er een punt bij voor de EE-trofee, maar het waren puntjes voor de statistieken, want het was duidelijk dat SJ hem gewonnen had. We besloten daarom maar friet (die verassend goed was) en worstjes van de ochtend (die tegenvielen) te nemen. Geen droommaaltijd, maar beter dan niets. Na lekker te hebben gesmuld en de legendarische uitspraak van SJ: “Ik ben niet kwaad, maar ik hoef ook geen polonaise te lopen”, gingen we op de bankjes zitten. Ik werd daar slachtoffer van een verborgen camera. Er kwam zo’n stinkend iemand naast me zitten, dat kon niet echt zijn. De mensen van de verborgen camera waren aan het kijken hoe snel ik zou weggaan. Ik hield het 3 minuten vol. Daarna vertrok de vrouw met de snor en de knobbelvoeten. Het wachten ging vrij snel voorbij; SJ vertelde over zijn plan om een multinational te gaan opstarten en TeeZee begon weer met racistische grappen. Voor we het wisten konden we naar de gate lopen.
Bij de gate kwamen we een cardioloog tegen. Die kon zijn twee operaties van de volgende dag op zijn buik schrijven, hij had te weinig rust gehad. Toen we vertelden dat we naar Carlisle waren geweest voor voetbal zag de man water branden. Voor de vorm vroeg hij nog of Carlisle of Barnet had gewonnen, maar echt begrijpen deed hij het niet. We gingen het vliegtuig in en daar probeerde EasyJet de lachers op zijn hand te krijgen. In plaats van het standaardpraatje in het Engels werd er een Spaanse pornoband opgestart. Met zwoele stem probeerde de vrouw ons te verleiden. Het humeur van SJ knapte ook weer op. In het vliegtuig werd ook een “meisje met de zwavelstokjes”-sfeer gecreëerd. De lichten gingen uit en er waren alleen wat rode en gele lampjes te zien. We misten alleen een kinderkoor. In het vliegtuig heerste vrede. De piloot trapte het vliegtuig ook enorm op z’n staart en we waren zo in Amsterdam. We namen afscheid van TeeZee, die in typische pas tijd probeerde te winnen, wat helaas nog lukte ook. SJ zette me af in Tilburg en nam zijn sletjes, die op hem waren blijven wachten, mee in zijn pimpcar. Tevreden en voldaan ging ik slapen. Mijn eerste weekendtripje was een feit. Nu is het weer aftellen tot Dag & Red op 3 september, helaas met DutchGooner dit keer.
Gezellige buurt.
Goodison Park torent boven de huizen uit.
Gek genoeg was het grauw en grijs boven Anfield maar stralend weer boven Goodison Park. Dit kan ik meteorologisch niet verklaren.
A mural painting.
De kerk die bijna in het stadion zit.
Water is nat. Alles wordt duurder. Goodison Park is mooi.
Houten blauwe bankjes.
Het havengebied van Liverpool. Met een hele grote parkeerplaats waar je heel ver moeten lopen naar de parkeerautomaat.
Hilton Park, het stadion van Leigh RMI (Conference North) en de Leigh Centurions (Rugby)
Jammer dat het merendeel van de foto's het niet doen.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Meen je niets vanquote:Op dinsdag 23 augustus 2005 10:54 schreef Barnet_Bee het volgende:
. Nu is het weer aftellen tot Dag & Red op 3 september, helaas met DutchGooner dit keer.
NAAR HET ANDERE FORUM!
Ik snap er niets van, soms doen ze het wel en soms doen ze het niet. Vreemde zaak, want op andere sites doen ze het wel. Zal wel een streek zijn van DutchGooner.quote:Op dinsdag 23 augustus 2005 13:35 schreef golfer het volgende:
Jammer dat het merendeel van de foto's het niet doen.
|
|
