Herbekeken:
The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert (Stephan Elliot, 1994): kijk, dit is nou echt een film voor mij. Intens briljante tot in de eeuwigheid herbruikbare quotes ("Three swedish guys called Lars, Lars and Lars." 8) ), drie topacteurs die beter tegen type inspelen dan ooit verwacht en het tofste kledingsstuk uit de filmgeschiedenis (de slippersjurk 8) ). Okay, de laatste twintig minuten zijn wat minder door het toevoegen van een kindacteur (altijd een slecht idee), maar een film waar je nog steeds kijhard om moet lachen bij de elfde keer dat je hem ziet verdient gewoon een hoog cijfer, hoe nonsnob het ook mag wezen. 8,5.
The Royal Tenenbaums (Wes Anderson, 2001): de films van Anderson zijn een beetje love-it-or-hate-it door de intens gestileerde beelden, maar ik hoor absoluut bij de eerste groep. Ik zou hem zelfs de Tati van nu durven te noemen; kijk bijvoorbeeld in de scène waarin Paltrow uit de bus stapt naar alles wat er in de shots van Wilson op de achtergrond gebeurt (de matrozen
). Nadeel aan Tenenbaums is dat het eerste uur vrijwel alleen maar opbouw is, maar het is zo leuk, zo kleurig, zo luchtig, zo briljant dat het me geen moer kan schelen. Ik vond hem deze derde keer zelfs weer een stukje beter dan de vorige keer. Grootste minpunt blijft de climax, waar er toch een beetje overboord wordt gesprongen. Vind ik. 8,5.
Nieuw:
A Generation (Andrej Wajda, 1955): de eerste Wajda die ik zie deed me vooral denken aan Eisenstein. Een fikse dosis communistische propaganda, maar ook schitterende shots en veel objecten die scènes interessanter maken. Hondjes die tijdens een achtervolging meerennen, een fles die gezichten vervormt en de tofste wenteltrap ooit bijvoorbeeld. Dat van de communistische propaganda is dan weer wat minder, zeker aangezien het af en toe flink in je gezicht gerost wordt. Gelukkig laat Wajda wel wat kritische noten vallen over het groepje idealisten die het mooie Polen van de kapitalistische nazizwijnen willen bevrijden. Ze lijken soms meer geïnteresseerd in elkaar of het roken van een peuk dan in een bloedige revolutie. Gekke tieners. Tevens met een intens toffe achtervolging die me erg deed denken aan Amerikaanse gangsterfilms uit de '40's, maar met flink meer geweld. Oh, en er is een grappig bijrolletje van een piepjonge Polanski. Erg goed allemaal, als je je over wat Marx-reetlikken heen kunt zetten. 8.