TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Yep, wij ook. Maar inderdaad, we mochten vanuit dat voorlichtingscentrum (bij het model van de centrale) geen fotos maken van de centrale.quote:Op vrijdag 9 december 2005 17:17 schreef Flipper01 het volgende:
[..]
We mochten alles fotograferen wat we maar wilden. In Pripyat zijn we ook in het hotel geweest en bij de kermis en daar hebben we ook gewoon foto's gemaakt.
Wij hebben voorlichtin gekregen in Tjernobyl in dezelfde keet als we gegeten hebben.quote:Op vrijdag 9 december 2005 17:28 schreef Henk-Wim het volgende:
Yep, wij ook. Maar inderdaad, we mochten vanuit dat voorlichtingscentrum (bij het model van de centrale) geen fotos maken van de centrale.
Hoe staat het trouwens met de visa? Zijn die nu voor onbepaalde tijd niet nodig?
I don't shine if you don't shine
Inderdaad, gewoon aan de grens aanschuiven en je paspoort laten zien.quote:Op vrijdag 9 december 2005 20:54 schreef Flipper01 het volgende:
Hoe staat het trouwens met de visa? Zijn die nu voor onbepaalde tijd niet nodig?
Vanavond was iniedergeval het mobiele netwerk van UMC geloof ik grotendeels plat want ik kon niemand met UMC bellen (
(
Hier dan het laatste deel van mijn reisverslag; we waren gebleven bij de rondleiding door de verlaten stad Pripyat, op 5 km afstand van de kernreactor in Tsjernobyl.
Overigens: maandag 2 januari 2006 wordt op België 2 een programma uitgezonden over Tsjernobyl. Aanvang 20.45 uur.
Via het dorpsplein bereikten we het ‘gemeentehuis’. Een rechthoekig gebouw van 2-3 verdiepingen. Al het glas was uit de voorgevel verdwenen; tussen de kozijnstijlen door, op de bovenverdieping, groeiden struiken. Aan het dakplafond hing nog slechts de ophanging voor de plafondplaten. Aan de zijkant betraden we een ruimte die dienst deed voor opslag. Het hele vertrek was bezaaid met schilderijen van mensen uit de politiek van die tijd. In het midden van de ruimte stond een stembus. Afbeeldingen van de Olympische Spelen van vroeger jaren waren op opbergkisten geplakt. De schilderijen waren bedoeld voor een optocht op 1 mei; de dag van de arbeid. Ze waren in opmerkelijk goede staat; dit was mede te danken aan het feit dat ze nooit gebruikt zijn.
Op een pleintje achter het 'gemeentehuis' was een kermis opgesteld; botsauto's, schommels en een klein reuzenrad stonden onaangeroerd te wachten op bezoekers; ze zouden nooit komen...
De botsauto's lagen er schots en scheef bij; het dak was grotendeels weggerot, het gaas was naar beneden gekomen en de beplakte omheining was door roest vrijwel onleesbaar. De schommels waren verscholen achter begroeiing en het reuzenrad was een en al roest. Overeind stond het nog wel. Midden op het plein stond een houten bankje; van de rugleuning was nog slechts een plank bevestigd.
Via een laan die tussen twee ongelofelijk dicht begroeide bomenpartijen doorvoerde, reden we verder en kwamen langs het zwembad; door het kozijn was er zicht op de duikplank. De gids bood ons de mogelijkheid op het dak van een 16 verdiepingen hoog flatgebouw te komen. De ingang van de flat was vrijwel volledig groen; niets duidde erop dat zich hier de entree van het trappenhuis bevond. De lift was waarschijnlijk naar beneden gestort; op een van de laagste verdiepingen waren de deuren opengeschoven en kon je het dak van de kooi zien. Op weg naar boven kwamen we meer opzienbarende zaken tegen; halve WC-brillen, opengerukte postbussen en op het dak van de flat een verzameling rondstalen gewichten. Vanaf de flat hadden we uitzicht op het hele stadje Pripyat, de kerncentrale 5 km zuidoostelijker en de reusachtige radar op de grens van Oekraine met Wit-Rusland. Wat ook opviel was een grote betonnen vlakte; de gids vertelde dat dit de fundering was voor de stadsdelen 11 en 12. Deze uitbreiding van Pripyat is echter nooit gerealiseerd. Tussen de dakrand van de flat en de opbouw van het trappenhuis was slechts een smal paadje aanwezig. Bovendien was op het trappenhuis een groot 'communistisch' logo aangebracht. Al met al een gevaarlijke onderneming om op de andere helft van het dak te komen. De omheining van de dakrand zelf bestond overigens uit een 50 cm hoge verroeste stalen buis.
Nadat we de 16 trappen weer waren afgedaald, bezochten we tot slot de Kindergarten. Deze bevond zich tegenover de flat. Voorbij de ingang lag een witte teddybeer. Aan de muur van het trappenhuis hingen foto's van gymmende kinderen in het speellokaal. Een ruimte lag bezaaid met speelgoed; kapotte poppen, gasmaskers, stoepkrijt, blokkendozen, knuffels. Een aangrenzend vertrek was gevuld met bedden. Als de ouders van de kinderen werkten, konden ze hier overnachten. De matrassen waren in de loop der tijd al wegggehaald. Van de vloervan het speellokaal was niet veel meer over; het klimrek was nog wel in tact. Het feit dat er gasmaskers op de vloer lagen, kwam voort uit het feit dat in de Sovjetunie ouders hun kinderen vertelden dat de Amerikanen wel eens voor oproer konden gaan zorgen. Nadat de gids ons vertelde over een in Rusland welbekend konijn uit vertelboeken voor kinderen, verlieten we het pand. Hier eindigde onze tour door Pripyat.
Als laatste restte ons nog het bezoek aan de plaats waar tientallen –zoniet honderden- door straling onbruikbaar geworden voertuigen stonden opgesteld; auto’s vrachtwagens, brandweerauto’s, bussen, tanks en helikopters; alles keurig naast elkaar geparkeerd, van de weg gescheiden door een hoge omheining van een immense hoeveelheid prikkeldraad. Het gros van de helikopters was inmiddels alweer verwijderd; de onderdelen waaruit deze waren gefabriceerd zijn dermate kostbaar dat het rendabel was deze schoon te maken en her te gebruiken.
Aan de overkant van de weg was een uitkijkplatform dat via een trap bereikbaar was. Hierop heeft men een goed uitzicht op de voertuigen.
Onze gids was inmiddels al uitgestapt. De chauffeur bracht ons in sneltreinvaart weer terug in Kiev, naar het reserveringsbureau waar we waren opgestapt. We namen afscheid van de Fransen en ze beloofden ons dat ze zouden laten weten wanneer het tijdschrift met hun artikel uit zou komen. Waar wij ons in alle haast spoedden naar het ondergronds winkelcentrum Metropolitan om daar onze laatste inkopen te doen, stapten de Fransen binnen bij het boekingskantoor om hun beklag te doen over de excursie. Volgens hen was bij lange naar niet voldaan aan het programma. Ze waren vooral verbolgen over het feit dat er in de directe omgeving van de kernreactor geen foto’s mochten worden gemaakt, dat er slechts één lokale bewoonster werd geïnterviewd en niet meer en dat het bezoek aan het ‘autokerkhof’ in eerste instantie niet door zou gaan vanwege tijdgebrek. Wij waren inmiddels al oververzadigd met oplichterij, dus konden ons hier niet bijzonder druk meer om maken.
In Metropolitan kochten we voor ¤15,- een cyrillisch-latijns toetsenbord; niet onhandig bij het corresponderen in Cyrillisch schrift. Per metro arriveerden we bij het restaurant waar we ons avondeten nuttigden en na een laatste bezoek aan het Onafhankelijkheidsplein (waar we de Fransen nogmaals tegenkwamen) keerden we terug naar ons hostel. Hier waren inmiddels nieuwe gasten gearriveerd; een Duitser die hier was vanwege een voetbaltoernooi tussen de nationale teams van Polen, Israël, Oekraïne en nog een land. Hij had toevallig mijn forumtopic op www.virtualtourist.com gelezen over voetbalwedstrijden. Verder was er een Amerikaan in het hostel gearriveerd die in Moskou studeerde en enkele dagen in Kiev op vakantie was.
Na wat verhalen over architectuur met de hosteleigenaar Paul was het tijd om naar bed te gaan.
woe 17 augustus
De volgende dag vetrok om 10.30 uur onze bus naar Nederland. Bij de supermarkt aan het andere uiteinde van de straat haalden we nog een ontbijt en voedselvoorraad voor in de bus. Per metro bereikten we ruim op tijd het busstation in het westelijk deel van Kiev. Daar aangekomen bleek dat er vergeleken met de heenreis twee identieke medereizigers waren; beiden de Nederlandse taal machtig. De rest van de businhoud was ook beduidend Nederlandstaliger dan tijdens de heenreis, hetgeen als zeer positief kon worden ervaren.
Langs de kant van de ‘snel’weg stond jan-en-alleman zijn inboedel aan de man te brengen; waren het deze keer geen tuinkabouters, dan waren het wel gipsen bloempotten of vrachtwagenladingen appels.
Na mensen te hebben opgepikt in Jytomyr, maakten we bij een van de weinige tankstations een stop. Ik besloot tot de aanschaf van een ijsje. Een Nederlandse vrachtwagenchauffeur voor mij kocht hetzelfde kleinood. Hij betaalde hier nog geen 3 hrivna voor. Toen ik aan de beurt was, legde ik een briefje van 5 op de toonbank. De jongen achter de bar brabbelde iets in onverstaanbaar Oekraïns. Ik vatte dit op als ‘heb je het niet kleiner?’. Ik spitte mijn portemonnee nog eens om en terwijl ik dat deed, zag ik de jongen het briefje van vijf van de toonbank pakken. Toen ik enkele seconden later het benodigde muntgeld op de balie legde, vroeg ik in het Engels mijn vijf-hrivna-biljet terug. De jongen deed alsof hij water zag branden en wenkte de volgende klant. Achteraf had ik misschien over de bar moeten klimmen.
Tegen het eind van de middag kwamen we aan in L’viv. Hier reden we hetzelfde binnenplaatsje op als waar we tijdens de heenreis van bus moesten wisselen. Het had deze middag echter meer weg van een douanepost; de poorten die toegang boden tot de binnenplaats werden door lokale agenten dichtgedaan.
Een ieder moest de bus uit; we moesten ons ticket herbevestigen. Dit werd ons in het Oekraïns medegedeeld; het gros van de Nederlanders (waaronder wij) kreeg deze mededeling pas na enkele tientallen minuten door. In een kantoortje werden we één voor één naar binnen geroepen, moesten ons ticket laten zien om vervolgens te worden afgevinkt op een lijst. Ook de uitstaphalte in Nederland werd genoteerd. De deur van het kantoortje werd na binnenkomst van een passagier telkens dichtgedaan; blijkbaar schaamde men zich hier voor de ouderwetse gang van zaken. Tegen middernacht arriveerden we bij de grens met Polen. Ook nu bleek het inschakelen van de airco tijdens de paspoortcontrole in het kantoor een te omvangrijke handeling.
do 18 augustus
Het duurde vervolgens 3,5 uur voor we onze weg in Polen weer konden vervolgen; niet voor ik mijn laatste hrivna’s op had gemaakt aan wat warm voedsel; de laatste keer dat ik dit kon bekomen, was net na de middag geweest. En zo stapelden de ongerieven zich op; de ruiten van de bus waren dermate smerig, dat een helder zicht naar buiten niet te realiseren was. De Amerikaanse films die werden afgespeeld, werden steevast in het Russisch nagesynchroniseerd; rekening houden met de in de bus aanwezige nationaliteiten was er niet bij.
Net toen we ons op gingen maken voor het ellenlange wachten bij de Pools-Duitse grens, werden we getrakteerd op de volgende verrassing. We werden aangehouden door de Poolse politie. Nadat ze de bus betreden hadden, begonnen ze paspoorten te controleren. Iedereen die er westers uitzag, werd eruit gepikt en naar buiten gedirigeerd. Het bagageluik ging open en de koffers van de betreffenden werden uitvoerig gecontroleerd op verboden waar. De regels schreven voor dat je maximaal 1 slof sigaretten per persoon uit mocht voeren. (Bij de laatste mogelijkheid tot inkopen bij een Pools wegrestaurant had ik 2 sloffen ingeslagen en in mijn handbagage gestopt). In mijn hoofdbagage werd niets gevonden. Een ander verhaal werd het voor de 2 Nederlanders die achter ons in de bus zaten; zij hadden samen 8 sloffen in hun koffers zitten; ze vonden er 6 van; dit betekende dat ze er 4 kwijt waren en een fikse boete mochten betalen. Een geluk bij een ongeluk was dat ze nog steeds goedkoper uit waren, in acht nemende de Nederlandse prijs voor een slof sigaretten. Al met al kostte deze onverwachtse grenscontrole de hele bus minimaal een half uur; en dan moesten de echte grensformaliteiten nog beginnen.
Ook nu weer stonden we 2 uur stil. Wat wél een voordeel was, was het feit dat de wegen nu alleen nog maar beter konden worden. Gestaag vervolgden we om 17 uur onze reis. In het westelijke deel van Duitsland kwam het volgende probleem boven water; de bus was niet meer in staat harder dan 80/90 km per uur te rijden. De toch al grote vertraging liep hierdoor alleen nog maar verder op.
vr 19 augustus
Vlak voor de Nederlandse grens vond de buschauffeur het om 1 uur nodig nogmaals een stop in te lassen; bij een onbemand tankstation werden we door rondhangende Duitsers op de hoogte gebracht van de uitslag van de voetbaloefeninterland Nederland-Duitsland; 2-2, waar het 5-1 had moeten worden. Tegen 3 uur eindigde uiteindelijk onze reis, toen de bus in Arnhem tot stilstand kwam. We namen afscheid van onze medepassagiers en stapten in een snelle auto naar huis. Ondanks alle tegenslag konden we terugblikken op een fantastisch avontuur, een waar nog lang over nagepraat zou worden.
maandag 2 januari 2006 wordt op België 2 een programma uitgezonden over Tsjernobyl. Aanvang 20.45 uur
[ Bericht 2% gewijzigd door jeoren op 01-01-2006 23:14:14 ]
Overigens: maandag 2 januari 2006 wordt op België 2 een programma uitgezonden over Tsjernobyl. Aanvang 20.45 uur.
Via het dorpsplein bereikten we het ‘gemeentehuis’. Een rechthoekig gebouw van 2-3 verdiepingen. Al het glas was uit de voorgevel verdwenen; tussen de kozijnstijlen door, op de bovenverdieping, groeiden struiken. Aan het dakplafond hing nog slechts de ophanging voor de plafondplaten. Aan de zijkant betraden we een ruimte die dienst deed voor opslag. Het hele vertrek was bezaaid met schilderijen van mensen uit de politiek van die tijd. In het midden van de ruimte stond een stembus. Afbeeldingen van de Olympische Spelen van vroeger jaren waren op opbergkisten geplakt. De schilderijen waren bedoeld voor een optocht op 1 mei; de dag van de arbeid. Ze waren in opmerkelijk goede staat; dit was mede te danken aan het feit dat ze nooit gebruikt zijn.
Op een pleintje achter het 'gemeentehuis' was een kermis opgesteld; botsauto's, schommels en een klein reuzenrad stonden onaangeroerd te wachten op bezoekers; ze zouden nooit komen...
De botsauto's lagen er schots en scheef bij; het dak was grotendeels weggerot, het gaas was naar beneden gekomen en de beplakte omheining was door roest vrijwel onleesbaar. De schommels waren verscholen achter begroeiing en het reuzenrad was een en al roest. Overeind stond het nog wel. Midden op het plein stond een houten bankje; van de rugleuning was nog slechts een plank bevestigd.
Via een laan die tussen twee ongelofelijk dicht begroeide bomenpartijen doorvoerde, reden we verder en kwamen langs het zwembad; door het kozijn was er zicht op de duikplank. De gids bood ons de mogelijkheid op het dak van een 16 verdiepingen hoog flatgebouw te komen. De ingang van de flat was vrijwel volledig groen; niets duidde erop dat zich hier de entree van het trappenhuis bevond. De lift was waarschijnlijk naar beneden gestort; op een van de laagste verdiepingen waren de deuren opengeschoven en kon je het dak van de kooi zien. Op weg naar boven kwamen we meer opzienbarende zaken tegen; halve WC-brillen, opengerukte postbussen en op het dak van de flat een verzameling rondstalen gewichten. Vanaf de flat hadden we uitzicht op het hele stadje Pripyat, de kerncentrale 5 km zuidoostelijker en de reusachtige radar op de grens van Oekraine met Wit-Rusland. Wat ook opviel was een grote betonnen vlakte; de gids vertelde dat dit de fundering was voor de stadsdelen 11 en 12. Deze uitbreiding van Pripyat is echter nooit gerealiseerd. Tussen de dakrand van de flat en de opbouw van het trappenhuis was slechts een smal paadje aanwezig. Bovendien was op het trappenhuis een groot 'communistisch' logo aangebracht. Al met al een gevaarlijke onderneming om op de andere helft van het dak te komen. De omheining van de dakrand zelf bestond overigens uit een 50 cm hoge verroeste stalen buis.
Nadat we de 16 trappen weer waren afgedaald, bezochten we tot slot de Kindergarten. Deze bevond zich tegenover de flat. Voorbij de ingang lag een witte teddybeer. Aan de muur van het trappenhuis hingen foto's van gymmende kinderen in het speellokaal. Een ruimte lag bezaaid met speelgoed; kapotte poppen, gasmaskers, stoepkrijt, blokkendozen, knuffels. Een aangrenzend vertrek was gevuld met bedden. Als de ouders van de kinderen werkten, konden ze hier overnachten. De matrassen waren in de loop der tijd al wegggehaald. Van de vloervan het speellokaal was niet veel meer over; het klimrek was nog wel in tact. Het feit dat er gasmaskers op de vloer lagen, kwam voort uit het feit dat in de Sovjetunie ouders hun kinderen vertelden dat de Amerikanen wel eens voor oproer konden gaan zorgen. Nadat de gids ons vertelde over een in Rusland welbekend konijn uit vertelboeken voor kinderen, verlieten we het pand. Hier eindigde onze tour door Pripyat.
Als laatste restte ons nog het bezoek aan de plaats waar tientallen –zoniet honderden- door straling onbruikbaar geworden voertuigen stonden opgesteld; auto’s vrachtwagens, brandweerauto’s, bussen, tanks en helikopters; alles keurig naast elkaar geparkeerd, van de weg gescheiden door een hoge omheining van een immense hoeveelheid prikkeldraad. Het gros van de helikopters was inmiddels alweer verwijderd; de onderdelen waaruit deze waren gefabriceerd zijn dermate kostbaar dat het rendabel was deze schoon te maken en her te gebruiken.
Aan de overkant van de weg was een uitkijkplatform dat via een trap bereikbaar was. Hierop heeft men een goed uitzicht op de voertuigen.
Onze gids was inmiddels al uitgestapt. De chauffeur bracht ons in sneltreinvaart weer terug in Kiev, naar het reserveringsbureau waar we waren opgestapt. We namen afscheid van de Fransen en ze beloofden ons dat ze zouden laten weten wanneer het tijdschrift met hun artikel uit zou komen. Waar wij ons in alle haast spoedden naar het ondergronds winkelcentrum Metropolitan om daar onze laatste inkopen te doen, stapten de Fransen binnen bij het boekingskantoor om hun beklag te doen over de excursie. Volgens hen was bij lange naar niet voldaan aan het programma. Ze waren vooral verbolgen over het feit dat er in de directe omgeving van de kernreactor geen foto’s mochten worden gemaakt, dat er slechts één lokale bewoonster werd geïnterviewd en niet meer en dat het bezoek aan het ‘autokerkhof’ in eerste instantie niet door zou gaan vanwege tijdgebrek. Wij waren inmiddels al oververzadigd met oplichterij, dus konden ons hier niet bijzonder druk meer om maken.
In Metropolitan kochten we voor ¤15,- een cyrillisch-latijns toetsenbord; niet onhandig bij het corresponderen in Cyrillisch schrift. Per metro arriveerden we bij het restaurant waar we ons avondeten nuttigden en na een laatste bezoek aan het Onafhankelijkheidsplein (waar we de Fransen nogmaals tegenkwamen) keerden we terug naar ons hostel. Hier waren inmiddels nieuwe gasten gearriveerd; een Duitser die hier was vanwege een voetbaltoernooi tussen de nationale teams van Polen, Israël, Oekraïne en nog een land. Hij had toevallig mijn forumtopic op www.virtualtourist.com gelezen over voetbalwedstrijden. Verder was er een Amerikaan in het hostel gearriveerd die in Moskou studeerde en enkele dagen in Kiev op vakantie was.
Na wat verhalen over architectuur met de hosteleigenaar Paul was het tijd om naar bed te gaan.
woe 17 augustus
De volgende dag vetrok om 10.30 uur onze bus naar Nederland. Bij de supermarkt aan het andere uiteinde van de straat haalden we nog een ontbijt en voedselvoorraad voor in de bus. Per metro bereikten we ruim op tijd het busstation in het westelijk deel van Kiev. Daar aangekomen bleek dat er vergeleken met de heenreis twee identieke medereizigers waren; beiden de Nederlandse taal machtig. De rest van de businhoud was ook beduidend Nederlandstaliger dan tijdens de heenreis, hetgeen als zeer positief kon worden ervaren.
Langs de kant van de ‘snel’weg stond jan-en-alleman zijn inboedel aan de man te brengen; waren het deze keer geen tuinkabouters, dan waren het wel gipsen bloempotten of vrachtwagenladingen appels.
Na mensen te hebben opgepikt in Jytomyr, maakten we bij een van de weinige tankstations een stop. Ik besloot tot de aanschaf van een ijsje. Een Nederlandse vrachtwagenchauffeur voor mij kocht hetzelfde kleinood. Hij betaalde hier nog geen 3 hrivna voor. Toen ik aan de beurt was, legde ik een briefje van 5 op de toonbank. De jongen achter de bar brabbelde iets in onverstaanbaar Oekraïns. Ik vatte dit op als ‘heb je het niet kleiner?’. Ik spitte mijn portemonnee nog eens om en terwijl ik dat deed, zag ik de jongen het briefje van vijf van de toonbank pakken. Toen ik enkele seconden later het benodigde muntgeld op de balie legde, vroeg ik in het Engels mijn vijf-hrivna-biljet terug. De jongen deed alsof hij water zag branden en wenkte de volgende klant. Achteraf had ik misschien over de bar moeten klimmen.
Tegen het eind van de middag kwamen we aan in L’viv. Hier reden we hetzelfde binnenplaatsje op als waar we tijdens de heenreis van bus moesten wisselen. Het had deze middag echter meer weg van een douanepost; de poorten die toegang boden tot de binnenplaats werden door lokale agenten dichtgedaan.
Een ieder moest de bus uit; we moesten ons ticket herbevestigen. Dit werd ons in het Oekraïns medegedeeld; het gros van de Nederlanders (waaronder wij) kreeg deze mededeling pas na enkele tientallen minuten door. In een kantoortje werden we één voor één naar binnen geroepen, moesten ons ticket laten zien om vervolgens te worden afgevinkt op een lijst. Ook de uitstaphalte in Nederland werd genoteerd. De deur van het kantoortje werd na binnenkomst van een passagier telkens dichtgedaan; blijkbaar schaamde men zich hier voor de ouderwetse gang van zaken. Tegen middernacht arriveerden we bij de grens met Polen. Ook nu bleek het inschakelen van de airco tijdens de paspoortcontrole in het kantoor een te omvangrijke handeling.
do 18 augustus
Het duurde vervolgens 3,5 uur voor we onze weg in Polen weer konden vervolgen; niet voor ik mijn laatste hrivna’s op had gemaakt aan wat warm voedsel; de laatste keer dat ik dit kon bekomen, was net na de middag geweest. En zo stapelden de ongerieven zich op; de ruiten van de bus waren dermate smerig, dat een helder zicht naar buiten niet te realiseren was. De Amerikaanse films die werden afgespeeld, werden steevast in het Russisch nagesynchroniseerd; rekening houden met de in de bus aanwezige nationaliteiten was er niet bij.
Net toen we ons op gingen maken voor het ellenlange wachten bij de Pools-Duitse grens, werden we getrakteerd op de volgende verrassing. We werden aangehouden door de Poolse politie. Nadat ze de bus betreden hadden, begonnen ze paspoorten te controleren. Iedereen die er westers uitzag, werd eruit gepikt en naar buiten gedirigeerd. Het bagageluik ging open en de koffers van de betreffenden werden uitvoerig gecontroleerd op verboden waar. De regels schreven voor dat je maximaal 1 slof sigaretten per persoon uit mocht voeren. (Bij de laatste mogelijkheid tot inkopen bij een Pools wegrestaurant had ik 2 sloffen ingeslagen en in mijn handbagage gestopt). In mijn hoofdbagage werd niets gevonden. Een ander verhaal werd het voor de 2 Nederlanders die achter ons in de bus zaten; zij hadden samen 8 sloffen in hun koffers zitten; ze vonden er 6 van; dit betekende dat ze er 4 kwijt waren en een fikse boete mochten betalen. Een geluk bij een ongeluk was dat ze nog steeds goedkoper uit waren, in acht nemende de Nederlandse prijs voor een slof sigaretten. Al met al kostte deze onverwachtse grenscontrole de hele bus minimaal een half uur; en dan moesten de echte grensformaliteiten nog beginnen.
Ook nu weer stonden we 2 uur stil. Wat wél een voordeel was, was het feit dat de wegen nu alleen nog maar beter konden worden. Gestaag vervolgden we om 17 uur onze reis. In het westelijke deel van Duitsland kwam het volgende probleem boven water; de bus was niet meer in staat harder dan 80/90 km per uur te rijden. De toch al grote vertraging liep hierdoor alleen nog maar verder op.
vr 19 augustus
Vlak voor de Nederlandse grens vond de buschauffeur het om 1 uur nodig nogmaals een stop in te lassen; bij een onbemand tankstation werden we door rondhangende Duitsers op de hoogte gebracht van de uitslag van de voetbaloefeninterland Nederland-Duitsland; 2-2, waar het 5-1 had moeten worden. Tegen 3 uur eindigde uiteindelijk onze reis, toen de bus in Arnhem tot stilstand kwam. We namen afscheid van onze medepassagiers en stapten in een snelle auto naar huis. Ondanks alle tegenslag konden we terugblikken op een fantastisch avontuur, een waar nog lang over nagepraat zou worden.
maandag 2 januari 2006 wordt op België 2 een programma uitgezonden over Tsjernobyl. Aanvang 20.45 uur
[ Bericht 2% gewijzigd door jeoren op 01-01-2006 23:14:14 ]
Ik heb het gezien, vond het erg interessant. Ik was toen 5 jaar, dus is niet zoveel van bijgebleven, maar kon nu zien hoe men toen reageerde. Bijzonder ook om te zien dat men totaal niet op straling was voorbereid. Terwijl ook West-Europa al vol centrales stond...quote:maandag 2 januari 2006 wordt op België 2 een programma uitgezonden over Tsjernobyl. Aanvang 20.45 uur
Maar goed, genoeg offtopic. HW+Roos zijn van plan komende zomer opnieuw naar Oekraine te gaan, inclusief uitstapje naar Moldavie. Iemand die daar al eens geweest is?
Moldavië is een leuk land om te bezoeken. Vooral de hoofdstad Chisinau beviel me erg goed. Helaas moet je wel weten waar je niet moet komen. Het oostelijk gedeelte van Moldavië, ten oosten van de Dnjestr & de stad Bender staan namelijk niet onder bestuur van Chisinau.
Transdnistrie is toch ook geen criminele vrijstaat? Naar wat ik tot nog toe heb gelezen is het weliswaar een 'autonome provincie' (zoals Friesland bij ons ) maar niet echt ontoegankelijk. Vanuit Chisianau naar Tiraspol en vanuit Tiraspol naar Odesa zou toch geen probleem moeten zijn. Of wel?
Jij bent waarschijnlijk al in Moldavie geweest. Vertel eens wat, ben erg benieuwd!
) maar niet echt ontoegankelijk. Vanuit Chisianau naar Tiraspol en vanuit Tiraspol naar Odesa zou toch geen probleem moeten zijn. Of wel?Jij bent waarschijnlijk al in Moldavie geweest. Vertel eens wat, ben erg benieuwd!
Hallo iedereen. Ik heb een groot deel van deze reeks over de Oekraïne doorgelezen, maar het werd af en toe wat veel. Ik had alleen een vraag. Ik ga in juli met 15 man 16 dagen door Oekraïne reizen. De reis gaat grofweg van Kiev naar het Krim Eiland en weer terug, met natuurlijk stops in Odessa, Tsernobyl, etc... Nu doen we met vier man het programma, waar we van tevoren het vast alles een beetje willen regelen. Het hoeft niet allemaal vast te staan, maar we willen in ieder geval niet te laat zijn voor bepaalde dingen.
Ik moet wat dingen regelen voor de 1e vier dagen Kiev. Het meeste is aardig te vinden, maar het nachtprogramma is wat lastiger. We komen dan namelijk net aan en hebben echt wat te vieren (hoop ik). Ik wil de 1e drie nachten dus het uitgaan in Kiev even goed inspecteren. Maar ja, kom maar eens aan goeie tips. De culture zaken zijn zo geregeld, maar ik zoek dus goeie clubs, vage kroegen, illegalen stokerijen, etc... Mag vaag of duur zijn, maakt niet uit... Tips?
Ik moet wat dingen regelen voor de 1e vier dagen Kiev. Het meeste is aardig te vinden, maar het nachtprogramma is wat lastiger. We komen dan namelijk net aan en hebben echt wat te vieren (hoop ik). Ik wil de 1e drie nachten dus het uitgaan in Kiev even goed inspecteren. Maar ja, kom maar eens aan goeie tips. De culture zaken zijn zo geregeld, maar ik zoek dus goeie clubs, vage kroegen, illegalen stokerijen, etc... Mag vaag of duur zijn, maakt niet uit... Tips?
"Winners never quit, 'cause quitters never win"
"Greedy people get rich, but pigs get slaughtered"
"Greedy people get rich, but pigs get slaughtered"
Het lijkt althans anders wel op een criminele vrijstaat. Zeker als je de grens overmoet. De Britse en Duitse ministeries van Buitenlandse Zaken geven zelfs een negatief reisadvies voor Trans-Dniëstrië af.quote:Op dinsdag 3 januari 2006 22:22 schreef Henk-Wim het volgende:
Transdnistrie is toch ook geen criminele vrijstaat? Naar wat ik tot nog toe heb gelezen is het weliswaar een 'autonome provincie' (zoals Friesland bij ons ) maar niet echt ontoegankelijk. Vanuit Chisianau naar Tiraspol en vanuit Tiraspol naar Odesa zou toch geen probleem moeten zijn. Of wel?
Jij bent waarschijnlijk al in Moldavie geweest. Vertel eens wat, ben erg benieuwd!
Dus maar even ter informatie het gedeelte van mijn verslag van mijn reis uit 2003:
quote:De laatste dag van deze reis is de lastigste. Niet dat er bergen of slechte wegen zijn, nee het rebellengebied is het lastigste. Het oostelijk gedeelte van Moldavië scheidde zich in '92 af. Nog altijd heerst er een gewapende vrede, troepen van het Russische 14e leger spelen een onduidelijke rol in het conflict. Als ik denk dat de grens dichtbij is stop ik bij een cafétje Ik laat me uitleggen waar de grens precies is, zo'n 5km verderop dus. Mijn gedetailleerde kaart verhuisd naar mijn kaartenzak, ergens in mijn achtertas. Onder het venstertje van mijn stuurtas komt een erg globale kaart. Filmrolletjes vervangen, en genoeg cash geld in kleine couperus dollars bij de hand houden.
En inderdaad, 5km verder zie ik plotseling de grens na een bocht. Moldavische controleurs zijn niet te bekennen, Moldavië erkent deze grens niet (niemand trouwens). Voordat ik bij de grens van het rebellengebied kom moet ik eerst langs een checkpoint van het Russische leger. Die zitten hier officiëel om de partijen uit elkaar te houden. De russische soldaten zijn erg praktisch. Ze vragen direct naar sigaretten of dollars. Met 5 dollar kom ik er vanaf.
Dan door naar de grens met het rebellengebied. Ik moet eerst een tijdje wachten, dan naar binnen in het hok. Er zitten diverse mannetjes in het groen. Weer wachten, en zien hoe een plaatselijke vrouw in het Russich afgesnauwd wordt. Zij zit erbij te janken.
Na een tijdje ben ik aan de beurt. Volgens de 'militair' kloppen mijn papieren niet. Ik had me moeten laten registreren in Moldavië. Dat is wel gebeurd, maar niet op de manier zoals hij dat wil. Hij laat een papier zien hoe dat moet. Dit ruikt naar geldklopperij, ik hou me dan ook van de domme. Hij noemt de prijs van het visum voor het rebellengebied. Dat geld laat ik maar alvast uit mijn beurs steken. 'Per ongeluk' valt nog het visitekaartje van de Nederlandse consul op de tafel. Ik zie het zogenaamd niet en laat het een tijdje liggen. Even imponeren kan geen kwaad op zo'n moment.
De 'militair' komt terug op het ontbrekende stempeltje. Nu kunnen we terzake komen. Na wat onderhandelen moet ik zo'n 40 dollar bij hem achterlaten. Dan is de 'fout' gladgestreken. Dit alles duurt een dik half uur.
Een andere 'militair' wil weten wat er in mijn tassen zit. In mijn steenkolen Russisch probeer ik het hem uit te leggen. Dat lukt niet echt goed, dus hij neemt me mee. Met wat laten zien gaat het wel goed. Gelukkig is hij snel tevreden en hoeft hij geen enkel geld. Ik mag door, ik heb 3 uur de tijd om aan de overkant te komen.
3 uur is net genoeg om rond te kijken en wat foto's te nemen.. Ik ben erg voorzichtig. Vlakbij de brug over de Dniestr wil ik een monument fotograferen. Ik vraag eerst maar eens toestemming aan een verkeersagent. De brug zelf biedt een apart gezicht. De oprit is bezaaid met versperringen en Spaanse Ruiters. Na de oprit zie ik twee Russische commando's, kogelvrij vest aan, helm op de kop, grote Kalashnikov op de rug, en een kleine Kalashnikov voor de borst. Ik knik hen vriendelijk goedendag. Zij groeten terug en laten me zonder probleem door, op weg naar Tiraspol, de rebellenhoofdstad. Erg mooi is Tiraspol niet. De enige bezienswaardigheden zijn wat standbeelden het het stadion van Sheriff Tiraspol. Dan maar direkt door, de minuten tikken weg.
Bij de Oekraïense grens aangekomen wordt ik weer opgevangen door diverse militair uitziende personen. Maar ook door een man in typische maffia-kledij; zonnebril en zwart leren jack. Hij vraat me mijn betalingsbewijs voor de wegenbelasting. Ik waag het erop, en trek mijn NTFU toerfietskaart. "Ja, ik heb wegenbelasting voor de fiets betaald in Nederland" zeg ik met al mijn overtuigngskracht. Daar trapt hij niet in, ik moet naar binnen. Zo'n kaartje moet je hebben, en hij laat me een rood/groen vodje zien. Maar ja, zegt hij, je gaat nu toch weg, je kunt ook 20 euro ipv 40 betalen, maar dan krijg je geen kaartje. Ik ken de procedure en stem toe.
Buiten vangt een andere 'militair' me op. Ik moet doorrijden, hij in zijn auto erachteraan. 300m verder weer stoppen. Hij gaat met me het controlehokje in. Diverse andere geldkloppers ben ik zo kwijtgeraakt. Met hem moet ik weer onderhandelen. Bij de binnenkomstcontrole had ik een bepaalde stempel moeten krijgen. Van hem moet ik eigenlijk terug. Het schemert al, hij weet dat ik dat niet zal doen. Dus maar weer onderhandelen over de hoogte van de 'boete'. Veel dollars heb ik niet meer over, het blijft dus beperkt tot 20 dollar.
Het grapje heeft me al veel geld gekost, maar hier had ik mee gerekend. Toch wilde ik het gebied bezoeken, ik heb er veel over gelezen en wil het met eigen ogen zien.
Hmm, interessant verslag. Is het ergens volledig te lezen? Mooie OP van het 1e Moldavie-topic? Hoewel daar weinig animo voor zal zijn, maar toch...quote:Op woensdag 4 januari 2006 06:49 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Het lijkt althans anders wel op een criminele vrijstaat. Zeker als je de grens overmoet. De Britse en Duitse ministeries van Buitenlandse Zaken geven zelfs een negatief reisadvies voor Trans-Dniëstrië af.
Dus maar even ter informatie het gedeelte van mijn verslag van mijn reis uit 2003:
[..]
Ondanks dat het je veel geld heeft gekost, lijkt mij dat verder geen probleem. Daar kun je je op instellen en is voor ons als Westerlingen niet onoverkomelijk. Als er verder geen belangrijke belemmeringen zijn (meer schietpartijen enzo), lijkt het doorkruisen van TransDnistrie dus mogelijk. Paar dagen Tiraspol, dan naar Odesa...
Mijn volledige reisverslag is zeer recent en uiterst bruikbaar voor jouw vragen.quote:Op dinsdag 3 januari 2006 22:53 schreef Drive-r het volgende:
Het hoeft niet allemaal vast te staan, maar we willen in ieder geval niet te laat zijn voor bepaalde dingen.
Ik wil de 1e drie nachten dus het uitgaan in Kiev even goed inspecteren. Maar ja, kom maar eens aan goeie tips. De culture zaken zijn zo geregeld, maar ik zoek dus goeie clubs, vage kroegen, illegalen stokerijen, etc... Mag vaag of duur zijn, maakt niet uit... Tips?
Ik heb ook 2 avonden vergald aan niet-leuke uitgaansgelegenheden, tot ik in pa-ti-pa kwam. Dit is een discotheekje met elke avond dat ze open zijn een ander thema. Entree was 800 hrivna en een normaal biertje geloof ik 360. Goed toeven hier.
Om naar Tsjernobyl te kunnen, zou ik de eerste beste gelegenheid aangrijpen om bij een kantoor van SAM binnen te lopen.
800 hrv = 130 EUR , ik mag hopen dat je 80 hrv bedoelt, en dan nog is het een flink dure tent.quote:Op woensdag 4 januari 2006 12:50 schreef jeoren het volgende:
[..]
Mijn volledige reisverslag is zeer recent en uiterst bruikbaar voor jouw vragen.
Ik heb ook 2 avonden vergald aan niet-leuke uitgaansgelegenheden, tot ik in pa-ti-pa kwam. Dit is een discotheekje met elke avond dat ze open zijn een ander thema. Entree was 800 hrivna en een normaal biertje geloof ik 360. Goed toeven hier.
Om naar Tsjernobyl te kunnen, zou ik de eerste beste gelegenheid aangrijpen om bij een kantoor van SAM binnen te lopen.
, ik mag hopen dat je 80 hrv bedoelt, en dan nog is het een flink dure tent. 
Biertje zou 60 EUR kosten, zelfs als je 36hrv bedoelt, zou een biertje daar nog 6 EUR kosten,d aar kan ik in een normale bar toch minimaal 12 biertjes van halen
Confidence through competence
Ook ik heb destijds vooraf gezocht naar nightlife in Kiev. Alleen 'Opium Beach Club' kwam er een beetje uit, de rest veel vage jazz-cafees e.d. Kiev zal heus wel een goed nachtleven hebben, maar op internet vind je maar weinig. Kortom: klamp ter plaatse een paar jonge mensen aan en vraag waar je moet zijn.quote:Op dinsdag 3 januari 2006 22:53 schreef Drive-r het volgende:
blahdieblahdieblah
Als het goed is staat het hele verslag nog ergens op fok.quote:Op woensdag 4 januari 2006 09:42 schreef Henk-Wim het volgende:
[..]
Hmm, interessant verslag. Is het ergens volledig te lezen? Mooie OP van het 1e Moldavie-topic? Hoewel daar weinig animo voor zal zijn, maar toch...
Dat gaat zomaar niet. Een transitvisum voor het rebellengebied is 3 uur geldig. Meer niet. Voor een langer visum heb je een uitnodiging en een OVIR-registratie nodig. Een hoop ellende voor niets. Tiraspol is het niet waard (behalve de vrienden die ik er heb dan).quote:Ondanks dat het je veel geld heeft gekost, lijkt mij dat verder geen probleem. Daar kun je je op instellen en is voor ons als Westerlingen niet onoverkomelijk. Als er verder geen belangrijke belemmeringen zijn (meer schietpartijen enzo), lijkt het doorkruisen van TransDnistrie dus mogelijk. Paar dagen Tiraspol, dan naar Odesa...
Ik zou je eerder aanraden ten westen van de Dniestr naar het zuiden te reizen, via Comrat. Dan naar de Donaudelta aan de Oekraïense kant. Dat moet daar heel erg mooi zijn terwijl er bijna nooit toeristen komen.]
Het verslag staat hier: [Verslag Roemenie] Langs zigeuners en rebellen
[ Bericht 3% gewijzigd door ultra_ivo op 04-01-2006 16:33:51 ]
@Tsjernobyl
4 februari: Oekraïnedag in teken 20 jaar Tsjernobyl
De komende editie van de halfjaarlijkse Oekraïnedag van het Platform Nederland-Oekraïne staat in het teken van de ramp in Tsjernobyl, die in de vroege ochtend van 26 april 1986 plaatsvond, dit jaar precies 20 jaar geleden. Naast aandacht voor het menselijke leed zal de dag vooral proberen om een beeld te geven over wat er precies gebeurd is, wat de mensen hebben meegemaakt, zowel in de buurt van de ramp zelf als in Nederland.
Dagvoorzitter is actrice en Metro-columniste Victoria Koblenko. Zij is als ambassadeur verbonden aan Stichting Spoetnik. In oktober heeft ze deelgenomen aan het bezoek dat Stichting Spoetnik aan Oekraïne bracht en waarbij onder andere de 30-kilometer-zone rond de kernreactor in Tsjernobyl werd bezocht.
Joeri Tatartsjoek werkt sinds 1998 als voorlichter voor de kerncentrale in Tsjernobyl. Hij leidt internationale bezoekers rond in de "gesloten" 30-kilometerzone. Tatartsjoek geeft informatie over de gevolgen van de ramp voor de natuur en de mens.
Emeritus hoogleraar prof. dr. Rob de Meijer van de Rijksuniversiteit Groningen was in 1986 medewerker bij het Groningse Kernfysisch Versneller Instituut. Hij vertelt over de eerste waarnemingen van de wolk uit Oekraïne en de maatregelen die in Nederland getroffen zijn met betrekking tot landbouwproducten. Ook gaat hij in op de gevolgen van de straling voor de bevolking van Oekraïne.
De stichting Tsjerkin ('Tsjernobyl kinderen') uit Deventer vertelt over haar werk in het door de ramp getroffen deel van Wit-Rusland en Nederland.
Het programma zal verder gevuld worden met een optreden van in Nederland wonende musici uit Oekraïne, Rusland en Wit-Rusland, die een kort gevarieerd muzikaal programma brengen, dat geïnspireerd is op de ramp van Tsjernobyl. Traditiegetrouw wordt de Oekraïnedag eens per twee jaar georganiseerd als onderdeel van de Midden en Oost-Europa Beurs die op dezelfde dag plaatsvindt in de Grote of Lebuïnuskerk.
Locatie
Burgerzaal van het stadhuis te Deventer, Grote Kerkhof 4
Voorlopig Programma
12:30 Zaal open en ontvangst
13:00 Opening en welkom
13:10 "Tsjernobyl - nu en in de toekomst" - Joeri Tatartsjoek
14:00 Cultureel intermezzo
14:30 "Wat gebeurde er in en vanuit Nederland in 1986?" - prof. dr. Rob de Meijer
15:00 Pauze met gelegenheid tot beursbezoek
15:40 "Hulpverlening vanuit Nederland", stichting Tsjerkin
16:00 De rampbestrijding ter plaatse
16:30 Sluiting, tot 17:00 gelegenheid tot napraten of beursbezoek
Toegang en deelname aan de Oekraïnedag zijn gratis. Een bezoek aan de door de VVV Deventer georganiseerde Midden- en Oost-Europa Beurs kost ¤ 2.
Nadere informatie
website: http://www.oekraine.org/oekrainedag
e-mail: info@oekraine.org
De Oekraïnedag op 4 februari 2006 wordt georganiseerd door Stichting Platform Samenwerking Nederland-Oekraïne (www.oekraine.org) in samenwerking met Stichting Spoetnik (www.spoetnik.nl) en de Midden- en Oost-Europa Beurs (www.vvvdeventer.nl)
4 februari: Oekraïnedag in teken 20 jaar Tsjernobyl
De komende editie van de halfjaarlijkse Oekraïnedag van het Platform Nederland-Oekraïne staat in het teken van de ramp in Tsjernobyl, die in de vroege ochtend van 26 april 1986 plaatsvond, dit jaar precies 20 jaar geleden. Naast aandacht voor het menselijke leed zal de dag vooral proberen om een beeld te geven over wat er precies gebeurd is, wat de mensen hebben meegemaakt, zowel in de buurt van de ramp zelf als in Nederland.
Dagvoorzitter is actrice en Metro-columniste Victoria Koblenko. Zij is als ambassadeur verbonden aan Stichting Spoetnik. In oktober heeft ze deelgenomen aan het bezoek dat Stichting Spoetnik aan Oekraïne bracht en waarbij onder andere de 30-kilometer-zone rond de kernreactor in Tsjernobyl werd bezocht.
Joeri Tatartsjoek werkt sinds 1998 als voorlichter voor de kerncentrale in Tsjernobyl. Hij leidt internationale bezoekers rond in de "gesloten" 30-kilometerzone. Tatartsjoek geeft informatie over de gevolgen van de ramp voor de natuur en de mens.
Emeritus hoogleraar prof. dr. Rob de Meijer van de Rijksuniversiteit Groningen was in 1986 medewerker bij het Groningse Kernfysisch Versneller Instituut. Hij vertelt over de eerste waarnemingen van de wolk uit Oekraïne en de maatregelen die in Nederland getroffen zijn met betrekking tot landbouwproducten. Ook gaat hij in op de gevolgen van de straling voor de bevolking van Oekraïne.
De stichting Tsjerkin ('Tsjernobyl kinderen') uit Deventer vertelt over haar werk in het door de ramp getroffen deel van Wit-Rusland en Nederland.
Het programma zal verder gevuld worden met een optreden van in Nederland wonende musici uit Oekraïne, Rusland en Wit-Rusland, die een kort gevarieerd muzikaal programma brengen, dat geïnspireerd is op de ramp van Tsjernobyl. Traditiegetrouw wordt de Oekraïnedag eens per twee jaar georganiseerd als onderdeel van de Midden en Oost-Europa Beurs die op dezelfde dag plaatsvindt in de Grote of Lebuïnuskerk.
Locatie
Burgerzaal van het stadhuis te Deventer, Grote Kerkhof 4
Voorlopig Programma
12:30 Zaal open en ontvangst
13:00 Opening en welkom
13:10 "Tsjernobyl - nu en in de toekomst" - Joeri Tatartsjoek
14:00 Cultureel intermezzo
14:30 "Wat gebeurde er in en vanuit Nederland in 1986?" - prof. dr. Rob de Meijer
15:00 Pauze met gelegenheid tot beursbezoek
15:40 "Hulpverlening vanuit Nederland", stichting Tsjerkin
16:00 De rampbestrijding ter plaatse
16:30 Sluiting, tot 17:00 gelegenheid tot napraten of beursbezoek
Toegang en deelname aan de Oekraïnedag zijn gratis. Een bezoek aan de door de VVV Deventer georganiseerde Midden- en Oost-Europa Beurs kost ¤ 2.
Nadere informatie
website: http://www.oekraine.org/oekrainedag
e-mail: info@oekraine.org
De Oekraïnedag op 4 februari 2006 wordt georganiseerd door Stichting Platform Samenwerking Nederland-Oekraïne (www.oekraine.org) in samenwerking met Stichting Spoetnik (www.spoetnik.nl) en de Midden- en Oost-Europa Beurs (www.vvvdeventer.nl)
En in een iets vrolijker noot:
De Oekraiense regering is vandaag wederom afgezet, deze keer door het Parlement.
Meer nieuws volgt de komende dagen.
De Oekraiense regering is vandaag wederom afgezet, deze keer door het Parlement.
Meer nieuws volgt de komende dagen.
Confidence through competence
De nieuwe ambassadeur van Oekraïne in Nederland, Oleksander Koeptsjisjin, verricht de opening van de dag.quote:Op dinsdag 10 januari 2006 23:38 schreef muumi het volgende:
@Tsjernobyl
4 februari: Oekraïnedag in teken 20 jaar Tsjernobyl
De meest recente en gedetailleerde programma-informatie staat op de website http://www.oekraine.org/oekrainedag
Ja, leuk, zo'n Tsjernobyl-day op Discovery!quote:Op maandag 6 februari 2006 13:06 schreef jeoren het volgende:
Ik denk dat er eind april wel wat meer Tsjernobyldagen worden georganiseerd...
Hoe is de toestand van het wegennet in Oekraine eigenlijk? Zijn er sites met foto's van de wegen? Als ik sommige kaarten mag geloven moeten er nogal wat snelwegen zijn. (De M-wegen). De noordelijke route over Korosten naar Kyjiv schijnt af te raden te worden.
/ ¦ ¦ / ¦ ¦
