TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Oekraïne Deel2 is dicht, verder in dit Topic.
Roos en Henk-Wim zijn net terug, ik ga over een maand, anderen zitten er nu. De Oekraïne blijft populair.
Roos en Henk-Wim zijn net terug, ik ga over een maand, anderen zitten er nu. De Oekraïne blijft populair.
Is er trouwens al iets meer bekend over de visumplicht na augustus? Wordt deze weer ingesteld of voorgoed afgeschaft?
Ja! Die weg ken ik, daar hebben we nog minder dan een week geleden gereden. We sliepen 8 nachten in Yalta, of eigenlijk in Hotel Yalta, in 't Masandrapark (20 minuutjes lopen van 'echt' Yalta). De mensen die wel eens daar zijn geweest kennen hotel Yalta zeker: ZO enorm groot is dat hotel, groot rechthoekig betonnen blok, 1200 kamers ofzo! Vorige week zaten we nog daar te eten, bij beach-bar Apelsin (Orange)....*zwijmel*....quote:Ik ben er vijf jaar geleden al eens geweest, ook op de fiets. Een van de weggetjes die ik nu wil gaan doen is het bergweggetje van Jalta naar Alushta. Een colletje of vier van serieus niveau. Daar ben ik wel een dag mee zoet
btw: het wordt duidelijk tijd voor een uitgebreid reisverslag
...en das terecht :)
Volgens de laatste berichten wordt het visumvrije verkeer voorlopig verlengd.quote:Op zaterdag 13 augustus 2005 20:30 schreef -Wolf- het volgende:
Is er trouwens al iets meer bekend over de visumplicht na augustus? Wordt deze weer ingesteld of voorgoed afgeschaft?
Jazeker, we willen gedetailleerd lezen wat er is gebeurdquote:Op zaterdag 13 augustus 2005 20:43 schreef --Roos-- het volgende:
btw: het wordt duidelijk tijd voor een uitgebreid reisverslag
ultra_ivo, je hebt geen idee hoevaak we je naam hebben genoemd Zeker wel 100 x. Bij *elke* fietser hetzelfde grapje... Geloof me, zoiets flauw wordt bij voldoende herhaling vanzelf leuk
Reisverslag volgt, heeft Roos morgen vast wel tijd voor, toch?
Reisverslag volgt, heeft Roos morgen vast wel tijd voor, toch?
Een Oekraiense dorpsoma op een fiets. Ik kan me dat maar moeilijk voor de geest halen.quote:Op zaterdag 13 augustus 2005 23:43 schreef ultra_ivo het volgende:
Alleen bij 'echte' fietsers, of ook bij iedere dorpsoma op de fiets?
Jaah!quote:Op zaterdag 13 augustus 2005 20:43 schreef --Roos-- het volgende:
btw: het wordt duidelijk tijd voor een uitgebreid reisverslag
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen, ik ben er in mei geweest met een georganiseerde reis, maar ik wil er zelf ook nog een keer heen. Ik ben heel benieuwd hoe jullie de taalbarriere hebben ervaren, want dat lijkt me het lastigste
I don't shine if you don't shine
hahaha Nice one :-) (TVP voor mij ook trouwens).quote:Op zondag 14 augustus 2005 12:57 schreef Stereotomy het volgende:
теругвиндпошта
Grappig inderdaad dat Oekraïne vooral de laatste tijd populair wordt.
Verder schijnt de visumplicht voor onbepaalde tijd te zijn afgeschaft.
30 euro voor dat dunne boekje vind ik persoonlijk beetje zonde van het geld, er is er ook een van een bedrijf genaamd Brafta of iets dergelijks die een stuk dikker en gedetailleerder is.quote:ultra_ivo - zaterdag 13 augustus 2005 @ 20:13
Vanmiddag heb ik de nieuwe Lonely Planet Oekraïne besteld. Eens kijken hoeveel die beter is dan de oude versie (gecombineerde gids Rusland/Oekraïne/Wit-Rusland).
Je bedoelt Bradt. Die reisgidsen zijn niet slecht, maar eerder gericht op reizigers met iets meer budget. Reisgidsen moet je niet beoordelen op hun dikte. Sterker nog, een dikke luxe reisgids wil je net niet hebben, die is te zwaar. Het gaat 'm om de hoeveelheid nuttige informatie. En daarbij vindt ik Lonely Planet behoorlijk goed scoren. Enige uitzondering is de algemene Oost-Europa gids van Lonely Planet. Die is voor een aantal landen (zoals Servië) gewoon bagger. Voor Servië zou ik weer de Bradt nemen (ok, ik ben bevooroordeeld, heb er zelf ook aan meegewerkt).
En dat kan ik nu lezen!quote:Op zondag 14 augustus 2005 12:57 schreef Stereotomy het volgende:
теругвиндпошта
Maar wat betreft de taalbarriere.. eigenlijk GEEN last van gehad. De letters zijn natuurlijk wel anders, maar dat vond ik wel leuk ook. Ik had ze voor dat we vetrokken al een beetje geleerd, en onderweg (bordjes lezen) herken je dan al erg veel, nu kan ik alle letters lezen. En verder hebben we ons overal kunnen redden met engels en handenenvoetentaal. Hebben slechts 2x meegemaakt dat er geen menukaart in 't engels was, maar toen schoot 'Hoe&Wat in het russisch' ons te hulp. Kwestie van 'kip' opzoeken en aan ober laten lezen. Ging prima.
Reisverslag volgt inderdaad snel, maar weet niet precies wanneer. Geduld is een schone zaak, zeggen ze toch
...en das terecht :)
Bradt is het ja, en is idd voor de reiziger met wat meer geld maar ik vond hem erg nuttig met betrekking tot achtergrond informatie, van lonely planet heb ik wel de Oekraïnse taalgids aangeschaft erg handig gidsje met natuurlijk ook een vertaling van het alphabet al is een taalcursus Russisch/Oekraïns altijd veel leuker om het van iemand te krijgen waar je van houdt Julia :-)quote:Op zondag 14 augustus 2005 16:41 schreef ultra_ivo het volgende:
Je bedoelt Bradt. Die reisgidsen zijn niet slecht, maar eerder gericht op reizigers met iets meer budget. Reisgidsen moet je niet beoordelen op hun dikte. Sterker nog, een dikke luxe reisgids wil je net niet hebben, die is te zwaar. Het gaat 'm om de hoeveelheid nuttige informatie. En daarbij vindt ik Lonely Planet behoorlijk goed scoren. Enige uitzondering is de algemene Oost-Europa gids van Lonely Planet. Die is voor een aantal landen (zoals Servië) gewoon bagger. Voor Servië zou ik weer de Bradt nemen (ok, ik ben bevooroordeeld, heb er zelf ook aan meegewerkt).
Julia :-)
blijft een zeer bowiend lad. Wil er over een paar jaar welweer heen (tevens een tvp).
Als het niet wil branden moet je beter stoken.
Oekraïne-reis HW&Roos
22 juli - 11 aug 2005
Oswiecim - Kiev - Yalta
Vrijdagavond 22 juli kon de grote reis beginnen. Na nog ff uurtje in bed te hebben gelegen (hoewel slapen niet lukte, waren beide toch soort van nerveus), de Opel Meriva helemaal was volgeladen, het doosje voer achter de stoel van Roos netjes ingedeeld was, GPS en TomTom prima werkte, vertrokken we rond 22.30u. In 1 nacht wilden we tot Oswiecim (stadje bij Auschwitz, Polen) rijden, een dikke 1100 km stond ons voor de boeg. Al snel waren we het land uit (vetrokken vanuit Nijmegen), en ongeveer even snel was ik vetrokken (naar dromenland). Tot de Poolse grens ging het prima, in Duitsland kan je flink 'bommen'(om met HW's woorden te spreken). Net na 5.00u bereikten we de Poolse grens, en hoewel Polen bij de EU hoort, moesten we toch ons paspoort laten zien.
Na de grens werd echt alles letterlijk anders: even een flinke dip omdat bleek dat HW een cruciaal apparaatje was vergeten waardoor het automatisch navigeren niet meer lukte. Ook werd de weg na de grens ont-zet-tend slecht, de weg leek wel opgebouwd uit losse platen wat een kaboem-kaboem-kaboem geluid gaf. We keken elkaar aan en dachten van 'nou, dit was het dan, zulke wegen t/m de Oekraïne'. Maar gelukkig bleek dat dit onzin was, want de rest van de duizenden kilometers die we hebben gereden was voor het grootste gedeelte op (redelijk) fatsoenlijke wegen. In Polen stikte het trouwens wel van de wegwerkzaamheden, waardoor het rijden niet echt opschoot. Op een gegeven moment was de afslag die we moesten hebben afgesloten, en werden we gedwongen een andere weg te volgen. We bleken een afslag te hebben gemist, en HW moest dus keren. Hoewel we wisten dat dit niet mocht op het weggetje waar we reden, keerden we toch. En dat hebben we geweten: meteen kwam een politieauto ons achterna. In de auto (wat je bijna geen auto meer mag noemen, in NL zou hij absoluut niet door de APK komen) zaten twee jonge piefjes, een van de twee gebaarde met een spiegelei (!) dat we moesten stoppen. In de modder, wat dienst moest doen als berm, stopten we dan ook. De agent vroeg eerst om rijbewijs en autopapieren, dat was in orde. Toen moest HW uitstappen en in de politieauto gaan zitten, ondertussen zat ik dus nog in de auto met mijn voetjes onder het dekentje. Ik bleef maar rustig kijken, hoewel ik toch nogal nerveus was en rampsenario's door mijn hoofd spookten. Na een paar minuten stapte HW uit en deed mijn portier open: we moesten 5 euro boete betalen, ik gaf HW 5 euro en hij liep weer terug naar de politieauto. Het bleek geen 5 euro te zijn, maar 50! HW legde de politie uit dat we dat niet hadden (of hij deed alsof, we hadden 200euro cash bij ons, maar dat hoefde de politie niet te weten). Wat we dan wel hadden, vroeg de politie. 20 euro, zei HW. Ok, prima, dan was de boete 20euro! Dus HW kwam weer naar mij, ik gaf 20 euro, en HW gaf het weer aan de agent. Nadat de agent het geld al had aangepakt vroeg HW om een bonnetje, de agenten keken elkaar betwijfelend aan...Toen gaf de agent de euro's weer terug aan HW en gebaarde dat hij mocht vertrekken. Geen boete dus betaald, lang leve de corrupte politie.
Omdat we beide best van slag waren door onze eerste politie-confrontatie, ontzettend gaar waren van de nacht, en Oswiecim (Auschwitz) niet aangegeven stond, was het een crime om Oswiecim te vinden. Doodmoe kwamen we dan eindelijk tegen 11.30u aan in Hotel Kaminiec. De volgende tegenvaller want het zag er niet bepaald fris en fruitig uit in het hotel. Maargoed, er stond een bed en de gaten en plasvlekken in het matras namen we maar even voor lief: SLAPEN!
Aan 't eind van de middag de omgeving beetje verkend, langs Museum Auschwitz en museum Birkenau gereden om ons vast wat te oriënteren voor de volgende dag. 's Avonds gegeten in een hip discotheekje: 2 Breezers, 2 fris, 2 kipschotels met friet voor nog geen 34 zloty (omgerekend dus nog geen 9 euro!). Daarna weer ons bedje opgezocht.
Zondagmorgen vetrokken we al op tijd naar Museum Auschwitz. Er zijn twee musea: Museum Auschwitz (het voormalige concentratiekamp Auschwitz 1) en museum Birkenau (het voormalige vernietigingskamp Auschwitz 2 ook wel bekend als Birkenau). Het concentratiekamp Auschwitz 1 werd in 1940 gebouwd voor Poolse politieke gevangenen. In het begin moest het kamp dienen om Polen te onderdrukken en te vernietigen. Later begonnen de Nazi's mensen uit heel Europa hier heen te brengen: vooral Joden, zigeuners en (Russische) krijgsgevangenen. Als je het kamp binnenloopt kom je onder de beroemde 'Arbeit macht frei' poort door. Het gaf wel een heel vreemd gevoel om daar onderdoor te lopen: zo'n poort is dus ooit door iemand daar neergezet, gemaakt, en zelf door iemand verzonnen... Bizar!
Dat bizarre gevoel was bij alles wat je zag: hoe heeft dat toch allemaal kunnen gebeuren?! Het kamp was heel systematisch opgebouwd: nette rijtjes van stenen barakken. Een aantal van die barakken kon je in lopen. Het echte 'museum-gedeelte' was ook in de barakken, o.a. grote borden met foto's en tastbare herinneringen werden in de barakken zelf getoond. In een bovenzaal van een bepaalde barak werd bijvoorbeeld kilo's menselijk haar tentoongesteld. Toen het Russische leger kamp Auschwitz bevrijdde werd in de magazijnen ongeveer 7000 kg menselijk haar aangetroffen. Dit waren slechts de restanten haar, waarvan het de Duitsers niet meer op tijd was gelukt het haar op tijd te verkopen en te versturen. De Duitsers schoren namelijk het haar van de (gestorven) gevangenen af en verkochten dit aan de textielindustrie: deze maakte er o.a. zakken of kledingsstoffen van. Onderzoeken wijzen ook uit dat in dit haar het giftige Zyklon B gas is aangetroffen. Ook immens grote hoeveelheden schoenen, brillen, kunstbenen/protheses, (tanden)borstels en pannen werden tentoongesteld.
De meeste joden die in Auschwitz zouden worden omgebracht kwamen daar met overtuiging dat ze zich in Oost Europa zouden mogen gaan 'vestigen'. De Nazi's verkochten niet bestaande stukken grond of winkels, boden werk aan in bedrijven die niet bestonden. De joden werden opzettelijk misleid: zo namen ze hun meest kostbare spullen mee. Deze spullen werden dan door de Nazi's afgepakt en verhandeld.
De binnenplaats tussen blok 10 en 11 wordt aan twee kanten door een hoge muur omgeven. Hier bevond zich namelijk de dodenmuur. Tegen deze dodenmuur hebben leden van de SS vele duizenden mannen en vrouwen doodgeschoten. Op deze binnenplaats deelden de SS'ers ook 'straffen' uit. De houten luiken voor de ramen van blok 10 en 11 moesten voorkomen dat de terechtstellingen gezien zouden worden... In de kelder van blok 11 bevond zich de 'gevangenis'. (Termen als straf en gevangenis vind ik in deze context nogal vaag: het hele kamp, de hele oorlog was een straf, een gevangenis) In deze cellen werden zowel gevangenen uit het kamp opgesloten als burgers die ervan werden verdacht contact te hebben gehad met gevangenen. In de kelder werden experimenten gehouden met Zyklon B om mensen te vergassen. Ook kwamen er gevangenen die werden veroordeeld tot de hongerdood. Weer een andere straf was de zogenaamde 'sta-cel', een hele kleine ruimte waar je alleen staand in paste. Als de gevangenen dan terugkwamen van een dag hard werken, werden ze in deze ruimte gezet en moesten ze dus de hele nacht staan totdat ze de volgende dag weer aan het werk konden. Cel nr. 20 was een donkere cel, waarin velen stikten wegens zuurstofgebrek.
In het midden van het kamp bevond zich de appèlplaats. Tijdens het appèl controleerden de SS'ers de aantallen gevangenen. Hier werden ook officiële terechtstelling uitgevoerd aan de draagbare- of groepsgalg. Het 'record' aan de groepsgalg is een aantal van 12: 12 Poolse gevangenen werden tegelijk opgehangen omdat ontdekt was dat ze contacten hadden met de burgerbevolking.
Aan het eind van de route die we liepen door museum Auschwitz kwamen we door de gaskamer en het crematorium. De grootste ruimte in dit gebouw deed eerst dienst als lijkkamer en werd later een provisorische gaskamer. In de ruimte ernaast bevinden zich twee (het waren er oorspronkelijk 3) crematoriumovens. In de ovens werden steeds 2 of 3 lijken tegelijk verbrand, per dag zo'n 350. Het crematorium werd gebouwd door de firma Topf en Zn. uit Erfurt. Deze firma bouwde later ook de crematoria in Birkenau.
De middag brachten we door in museum Birkenau, waar voormalig vernietingskamp Birkenau was. Dit kamp lag op zo'n 3 km afstand van kamp Auschwitz 1, de oppervlakte van het kamp bedroeg zo'n 175 ha en bevatte meer dan 300 barakken (gemetselde en houten barakken). Lang niet alles van dit kamp is bewaard gebleven, van alle gaskamers en crematoria zijn slechts nog ruines zichtbaar, van de barakken zijn slechts nog 45 gemetselde en 22 houten bewaard gebleven. Een lange spoorlijn leidt (hier zou ook lijdt op z'n plaats zijn) naar kamp Birkenau. De spoorlijn gaat onder de wachttoren door en loopt door het midden van het kamp heen. Hier moesten de gevangenen uitstappen en werden de relatief sterken gescheiden van de zwakkeren. Aan het eind van het perron bevinden zich de ruines van 2 crematoria en gaskamers. Deze zijn door terugtrekkende SS'ers opgeblazen om zo hun criminele sporen uit te wissen. In de bewaard gebleven ruines is nog duidelijk de ondergrondse ruimte te zien waar men zich moest uitkleden. Hoewel het kamp over veel crematoriumovens beschikte konden de ovens het toch niet bijhouden alle slachtoffers te verbranden. Daarom werd ook wel eens uitgeweken naar de ruimte achterin het kamp waar de slachtoffers in de openlucht werden verbrand.
Het was zeer indrukwekkend om in de musea, de voormalige kampen, te zijn geweest, de grauwe, sombere sfeer enigszins te proeven. Wij liepen in het zonnetje, met een rugzak vol eten en drinken bij ons, maar probeerden ons voor te stellen hoe het moet zijn geweest om daar in de winter, uitgehongerd te zijn... Een beeld wat wij ons slechts een heel klein beetje voor konden stellen omdat we weten dat het echt zo moet zijn geweest. Weten, maar begrijpen? Nee.
De reis gaat verder. Maandagmorgen eerst bij de Kaufland broodjes en een pot pasta gekocht, zittend op de stoeprand met een zakmesje gesmeerd. Smaakte goed. Vervolgens nog een plaatselijke 'Komputery' bezocht, en ja, ze hadden het onderdeeltje dat HW was vergeten. Dus HW ging het in de winkel installeren, en ik stond ondertussen op de stoep met het GPS apparaatje in mijn hand (binnen was er geen bereik). Het geluk was met ons, want alles werkte! Zo vetrokken we dus richting de Oekraïense grens met een goed, automatisch werkend, navigatieprogramma op de laptop (HW rijdt, Roos volgt route met laptop op schoot). Schitterende bergweggetjes leidde ons naar de 'snelweg' (lees: 1 baansweg, heuvel op, heuvel af). De kwaliteit van de wegen was prima. Het duitse 'bommen' kon niet, dus echt snel ging het niet, maar dat was ook helemaal niet nodig aangezien het uitzicht steeds prachtig was. Helaas begaf het apparaatje zich, en werkte de navigatie dus niet meer automatisch. Na wat gevloek en getier van links (HW naast me) ging het weer prima, want ik hield nu de coördinaten (kwamen binnen op gsm via gps) handmatig bij in het programma. Na 5,5 uur rijden (350km) kwamen we al steeds meer reclameborden met cyrillische letters tegen: de grens kwam in zicht. Toen we bij de grens kwamen vonden we het allebei toch best spannend, we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond bij de grens. Maar het ging redelijk soepel. Na een wachttijd van ongeveer 20 minuutjes kwamen bij de eerste controle, dit bestond slechts uit het tonen van je paspoort. Vervolgens kregen we ieder een heel dun papiertje, hier moesten we van alles op invullen. Het bestond uit twee delen, 'arrival' en 'departure'. Wij dachten dat we alleen het eerste gedeelte moesten invullen, omdat we nu het land ingingen. Maar het bleek dat we beide delen moesten invullen, dus we hielden de boel een klein beetje op (rustig blijven). Deze papiertjes en je paspoorten moest je inleveren bij het loket van de tweede computer. Het duurde nog al een tijd voordat we onze paspoorten (voorzien van stempel) en de tweede helft van het papiertje (ook voorzien van stempel) terugkregen, het eerste gedeelte werd ingenomen. Binnen 1,5 uur waren we over de grens. De klok moest een uur vooruit.
Toen waren we echt in de Oekraïne! Misschien verbeelden we het ons ook wel een beetje, maar het voelde meteen echt heel anders. Na de grensovergang kom je meteen in een dorpje, een nogal arm dorpje want veel huizen hadden een dak van golfplaten. Ook lagen er mensen te slapen in de berm. Paard en wagen is geen vreemd vervoer! We reden door naar Lviv (80 km over de grens), waar we een hotel geboekt hadden om te overnachten. De wegen waren weer heel goed, net als het uitzicht: zoveel ruimte! We reden Lviv binnen op een, nu wel, heel slechte weg bestaande uit een soort grote klinkers. Die weg was echt een ramp en we waren blij dat we in een stevige Meriva zaten en niet in een Lada waarvan het portier niet meer dicht kon (want die reden er ook genoeg!). Sowieso een gekkenhuis, rijden in de stad. Gelukkig stond Hotel Dnister goed aangegeven en hoefden we dus maar zo min mogelijk km's door de stad.
Hotel Dnister was in tegenstelling tot Kaminiec wel een prima hotel (mag ook wel met 4 sterren!). Lviv schijnt een prachtige stad te zijn, maar wij hebben er weinig tot niets van gezien. We zijn alleen het eerste beste restaurantje binnengegaan om wat te eten. Helaas geen menukaart in het engels, maar ik begreep het woord 'forel' en HW deed een kip na. Een Oekraïense jongen/man kwam tegelijk met ons het restaurantje binnen en kwam gewoon bij ons aan tafel zitten. Wij waren hier nogal verbaasd over, want in Nederland zou zoiets nooit gebeuren! Die kerel kon nauwelijks engels, dus echte gesprekken hebben we ook niet met hem gevoerd.
Na een prima nacht en ontbijt konden we er weer tegen: 550 km voor de boeg naar Kiev. Het uit de stad komen was nog even lastig, maar toen we eenmaal op de goede weg zaten ging het heel voorspoedig. Weer goede wegen, weer fantastisch uitzicht! Langs de kant van de (snel)weg zaten steeds mensen spulletjes te verkopen, variërend van grote knuffelbeesten tot fruit en aardappels. Vooral oude vrouwtjes deden dit. Een geweldig gezicht! Wij vonden het leuk om ook iets bij ze te kopen en stopten dus bij 3 omaatjes langs de snelweg (vol op de rem, en dan nog een stuk achteruit!). We kochten een handje besjes bij ze en maakten wat foto's. Die vrouwtjes vonden het prachtig! We betaalden met 10 hryvna (1,60eu) en lieten het wisselgeld zitten terwijl het nog niet eens 1 hryvna (16 cent) kostte. Dat moet een flinke klapper geweest zijn voor die vrouwtjes! Luid toeterend reden we weer verder.
Na 5 uur rijden zagen we Kiev al in de verte liggen. Totaal op gevoel (vooral van HW) reden we in 1 keer naar het hotel. We overnachtten in Hotel Ukraina, op het onafhankelijkheidsplein. De mensen die ooit (een foto van) het plein hebben gezien, moeten ongetwijfeld ook dit hotel hebben gezien. Een super groot, hoog, hotel met uitzicht over het hele plein en heel Kiev. Kamer 1221 was voor ons, op de 12e etage dus: mooi uitzicht! Erg opvallend was trouwens dat je de sleutel van de kamer niet bij de algemene receptie kreeg, maar bij een soort receptie op je eigen verdieping. Iedere verdieping had dus een eigen receptie, 24 uur/dag bemant (of eigenlijk bevrouwd, want overal werken vrouwen) terwijl het ontzettend rustig was in het hotel. Verborgen werkeloosheid noemen wij dat.
Na een frisse douche hebben we eerst een hele tijd staan kijken op het balkonnetje op verdieping 12. Letterlijk adembenemend, niet alleen vanwege mijn hoogtevrees, maar vooral vanwege het prachtige uitzicht. Wat is Kiev mooi! Het grote plein met de vele fonteinen, alle gouden koepeltjes in de verte. Vanaf het balkon herkenden we al veel dingen van de plaatjes. Daarna even over het plein gelopen, wat een fantastische sfeer hangt daar! Zoveel mensen, jong, oud, van alles en toch zo'n gemoedelijke sfeer (kan NL nog iets van leren!). Het plein bestaat uit twee delen die van elkaar gescheiden worden door de Kreshchatik (grootste straat door Kiev). Als je aan de overkant wilde komen hoefde je niet te wachten tot dat er geen auto's reden (kan je lang wachten!) of luid toeterend tussen de auto's door te rennen, maar via ondergrondse 'tunnels' kon je rustig aan de overkant komen. Ondanks dat het snikheet en benauwd was in deze ondergrondse ruimtes werd van alles verkocht. Sigaretten waren niet alleen per pakje te koop (voor nog geen 80 eurocent) maar ook los! 's Avonds hebben we gegeten bij een van de vele restaurantjes aan de Kreshchatik. Uiteten is in Kiev niet spotgoedkoop, maar voor ons ook niet gek duur. Als we beide een voorgerecht, hoofdgerecht, 1/2 liter fris en thee na namen moesten we zo'n 30 euro afrekenen.
De volgende morgen gingen we vol verwachting voor het eerst naar het ontbijt. Getsie, wat was dat VIES! Wij waren op zoek naar een buffet, maar die bleek er niet te zijn. Alle tafels waren al gedekt en er stond een bordje met plakjes kaas, worst en komkommer op tafel. Niet te eten! Daarna werd er naar keuze een heel vies soort omelet geserveerd of kip met iets van gerst (we zijn er nog steeds niet uit wat het is). Uiteindelijk zijn we dan ook maar 2 van de 5 keer naar het ontbijt gegaan.
De eerste hele dag in Kiev was echt geweldig! We hebben toen zoveel moois gezien! We hadden afgesproken met een soort reisbureautje de Chernobyltour van later in die week te betalen, onderweg daar naar toe kwamen we al langs vele mooie bezienswaardigheden (o.a. het Nationaal Operahuis). Aan de overkant van het reisbureau was de Vladimir Kathedraal, een knalgele kathedraal met een aantal gouden en een aantal donkerblauwe koepeltjes. Op deze donkerblauwe koepeltjes waren dan weer gouden sterren geschilderd, prachtig! Binnen in de kathedraal merkte je heel duidelijk dat deze kathedraal echt nog in bedrijf is: veel mensen zaten op hun knieën te bidden voor de kist van verschillende heiligen. Opvallend was ook dat alle vrouwen iets om hun hoofd bonden als ze de kerk binnenkwamen. Gelukkig waren wij hier al een beetje op voorbereid en kwam de roze sjaal die we in de rugzak hadden zitten vaak goed van pas. In de buurt van Vladimir's Kathedraal was ook een parkje, aan de overkant was de Universiteit genoemd naar Shevchenko. In het park stond dan ook een enorm groot beeld van deze man. In het parkje was ook een soort kraampje waar ze pannenkoeken verkochten. Als je er een bestelde (1,50 hryvna/0,25 eurocent per stuk) bakten ze 'm vers door een schep beslag op een gloeiende plaat te gooien. Vanwege het slechte ontbijt hadden we nogal honger en hebben we samen 5 pannenkoeken weggewerkt. 's Middags hebben we nog de Gouden Poorten van Kiev, Sofia Kathedraal, St. Michael en verschillende grote monumenten bezocht. Alles was allemaal even groot, mooi en voorzien van genoeg goud! Geweldig! Aan het eind van de middag waren onze beentjes toch wel heel moe (we hadden alles lopend gedaan) en besloten we lekker bij de fontein te gaan zitten en een zak chips (kippensmaak, lekker!) weg te werken. 's Avonds zijn we met een kabeltreintje afgedaald naar de Dnipro (rivier die door Kiev loopt), daar hebben we een stuk langs het water gelopen en kwamen we nog verschillende kleine kerkjes tegen. 's Avonds laat hebben we ons nog (op 12 hoog) staan verwonderen over Kiev by night: zo onwijs mooi!!
De volgende dag (het was inmiddels donderdag 28 juli) wilden we de Pecherska Lavra kerken aan bezoeken, een park/gebiedje met heel veel kerken, torentjes en natuurlijk gouden koepeltjes. Op de kaart zagen we dat het redelijk ver van het hotel af lag, maar we besloten toch te gaan lopen. Onderweg kwamen we weer veel mooie bezienswaardigheden tegen, o.a. het stadion van Dynamo Kiev, het Mariinsky Paleis en het parlementsgebouw. We liepen steeds door een mooi park met veel fonteinen. We kwamen ook op een soort uitkijkpunt, waar je fantastisch uitzicht had over de Dnipro en in de verte al de gouden koepeltjes van Lavra zag liggen. Toen we eindelijk op de 'plaats van bestemming' aankwamen bleek het er ontzettend druk! Voor de kerk stonden honderden mensen en er klonk muziek. Er bleek een bepaalde orthodoxe ceremonie aan de gang te zijn, mannen met gouden kleden om en gouden kronen op deelden iets uit. Ook liepen er veel bebaarde mannen met lange haren en zwarte kleden om rond, zij droegen dan een soort vaandels/vlaggen. Er hing ook echt een heel speciaal sfeertje. Al weten we niet precies wat er aan de hand was, toch was het wel heel wijs om zoiets eens mee te maken! Ook deze kerken waren allemaal weer super mooi, mooie schilderingen, en zoveel goud! Op een gegeven moment hoorden we ook klokken luiden, zo hard dat het zeer deed aan je horen! We keken omhoog richting de toren en zagen dat twee mannen (die in het zwart) echt handmatig de klokken aan het luiden waren! Ze maakten met hun armen ritmisch bewegingen, dat ging wel een kwartier door! Dat die mannen niet doof zijn geworden begrijp ik nog steeds niet! Het 'park' was ook echt heel groot, helaas waren wij van de lange wandeltocht vooraf een beetje te moe om echt alles uitgebreid te bekijken.
Het park liep ook helemaal door naar beneden, dus toen we eruit liepen waren we eigenlijk al ter hoogte (of laagte dus) van de rivier Dnipro. We zijn een stuk langs een snelweg terug gelopen, en hebben de eerste beste metro terug genomen. Omdat we beide zo'n ontzettende honger hadden hebben we, heel fout, geluncht bij de Mac. 's Middags hadden we niet veel zin meer om nog veel te ondernemen en hebben we lekker in het zonnetje zitten Rummicubben op het plein. We zaten met de voeten in de fontein, super gezellig was het daar! Iedereen liep door de fontein heen, kindjes kwamen er drijfnat uit.
Vrijdag 29 juli stond de Chernobyl-tour op het programma. Om 9.00u vetrokken we met een klein busje vanuit Kiev richting Chernobyl. We dachten dat we met z'n vieren zouden gaan (wij 2 en 2 Zweden) maar het bleken er meer: de groep bestond uit 2 Zweden, 1 Engelsman en 1 Zuid-Koreaan (en wij dan). Tegen een uur of 11 kwamen we aan bij het checkpoint van de 30 km-zone om de ontplofte reactor, daar moesten we ons paspoort laten zien. We reden door naar een soort kantoorgebouw waar we onze gids ontmoette. Binnen hingen grote platen met foto's waar ze wat over vertelde. Ook stelde ze ons gerust door te vertellen dat de straling die me deze dag binnen zouden krijgen nog minder was dan dat je een vliegreisje zou maken. Vervolgens gingen we weer het busje in en reden we richting de centrales. Onderweg stopten we een aantal keer om foto's te maken en verhalen van de gids te horen. We kwamen ook door het (voormalig) dorpje Kopachi, waar huisjes nu helemaal onder de grond liggen omdat er na de ramp zand overheen is gegooid. Ook zagen we daar een kinderspeeltuintje, helemaal verwoest. De centrales kwamen al best snel in zicht, rechts van ons lagen reactor 5 en 6, deze waren ze nog aan het bouwen maar na de ramp is de bouw meteen stilgelegd. Je ziet nu ook nog de hijskranen staan. Links van ons lagen dan reactoren 1, 2, 3 en 4 waarvan reactor 4 is ontploft. Over reactor 4 is nu een soort sarcofaag gemaakt om de straling enigszins tegen te houden. En hoewel alle centrales niet meer in bedrijf zijn, werken er nog wel duizenden mensen!
Vlak naast de centrales was een soort informatiecentrum, daar stond een maquette van de ontplofte reactor. In het engels kregen we uitgebreide informatie over hoe alles werkte en wat er verkeerd ging. Eerlijk gezegd snapte ik het niet zo (mijn engels is niet zo best) en vond ik het verhaal een beetje te technisch. Later reden we door naar Prypjat, ook wel de spookstad genoemd. Prypjat is een stadje dat nu helemaal verlaten is, maar alle gebouwen enzo staan nog overeind. Heel indrukwekkend om daar te zijn. We zijn als eerste een appartementgebouw ingegaan en ook sommige appartementen ingelopen. Het was een grote puinhoop, glas en brokstukken lagen overal, bomen groeiden helemaal naar binnen. Raar om in een keuken te staan van een appartement dat al dik 19 jaar onbewoond is! We zijn helemaal naar boven geklommen (20 verdiepingen ofzo) en op het dak gaan staan, waar we super ver konden kijken! In de verte zagen we de centrales, en dichterbij nog heel veel gebouwen en de kermis die 19 jaar lang niet van z'n plek is geweest! We hebben nog een beetje door het stadje gelopen, langs een schouwburg en de kermis. Ook zijn we in de Kindergarden geweest, dat was ook heel indrukwekkend! De kinderbedjes stonden kriskras door elkaar, speelgoed lag overal. Ook lag er een gasmasker omdat de kinderen in die tijd allemaal moesten leren hoe ze daarmee om moesten gaan. Iedereen moest een gasmasker kunnen dragen, want de Amerikanen konden zomaar een ramp veroorzaken! Op de terugweg zijn we nog langs de boten- en autokerkhoven gekomen: hier liggen/staan de boten en auto's gewoon weg te roesten. Aan het eind van de middag kregen we nog een typisch Oekraïense lunch (veel rode bieten!)
Zaterdag was onze laatste hele dag in Kiev. We zijn met de metro richting st. Andrew's kathedraal gegaan. Het reizen met de metro was erg goed! Voor 0,50 hryvna (zo'n 8 eurocent) kan je met de metro, wat goed en veilig is. soms zijn de bezienswaardigheden toch nog wel een stukje van het metrostation af, nu dus ook. De St. Andrew ligt echt op een berg, en aangezien we geen zin hadden om dat helemaal te lopen hebben we een taxi aangeschoten. Natuurlijk zijn we als toeristen onwijs opgelicht, want de chauffeur wilde 20 hryvna hebben, we kregen niks van de prijs af. Zo veilig als het in de metro was, zo onveilig was het in de taxi! Wat een gek was die chauffeur! Ik zat voorin en wilde mijn riem om doen, maar dat hoefde niet van de chauffeur (toch gedaan!), alle straatjes waar je niet in mocht vanwege éénrichtingsverkeer knalde de chauffeur in, scherpe bochten...
De St. Andrew was ook weer prachtig! Volgens mij is zaterdag de trouwdag, want het was komen en gaan met de bruidjes! Er was een leuk marktje op de berg naar beneden waar we als echte toeristen een beetje gesnuffeld hebben. Toen we weer in de buurt van ons hotel kwamen bleek dat de Kreshchatik afgesloten was: er reden geen auto's maar op de straat liepen allemaal mensen en waren optredens aan de gang. Na wat navragen bleek dat dit elk weekend het geval was. Aan het eind van de middag zijn we met de metro de Dnipro over gegaan, daar was het Hydropark: een toeristische strandjes en winkeltjes. Niet gezwommen, maar wel een beetje rondgelopen en gegeten. Tijdens het eten kwam een straatjongetje bij ons bedelen. We hebben hem een bord met brood gegeven en hoewel wij het brood in de hele Oekraïne niet te (vr)eten vonden, at hij het zo op.
Zondag vertrokken we vanuit Kiev richting Yalta, we zouden eigenlijk in 2 dagen deze 1100 km afleggen, maar aangezien het rijden zo goed ging hebben we 't toch in 1 dag gered. De routeplanner stuurde ons via de wegen ten oosten van de Dnipro, maar de parkeerwachter raadde ons aan om over Odessa te rijden en dat hebben we dan ook gedaan. Dat was inderdaad een super goed weg! We reden langs velden vol zonnebloemen, zo ver je kon kijken. Nou begrepen we waarom alle Oekraïners zonnebloempitjes zaten te kauwen! We hadden veel verhalen over de Krim gehoord, dat het er zo ontzettend mooi zou zijn, maar toen we net de Krim op reden merkten we niet veel verschil met 'gewoon Oekraïne'. Dit werd wel heel anders toen we Simferopol voorbij waren: opeens super veel super hoge bergen! Echt uit het niets! De weg van Simferopol naar Yalta liep dan ook helemaal door de bergen met af en toe uitzicht op de zwarte zee, prachtig!
We overnachtten in hotel Yalta, gelegen in het Masandra park (20 minuutjes lopen van 'echt Yalta'). Wat een enorm groot blok was het hotel, het telde ook zo'n kleine 1200 kamers! Het hotel had een heel groot terrein, met een park en een groot stuk privé-strand. Langs het strand waren allemaal cafeetjes en restaurants, echt een boulevard idee. De 8 dagen in Yalta hebben we lekker relax doorgebracht: goed slapen, lekker ontbijt (enorm groot ontbijtbuffet met van alles), paar uurtjes strand/zwemmen/dobberen op luchtbedje, douchen&relaxen en 's avonds lekker eten. Zoveel als we van Kiev hebben gezien, zo weinig waren we in Yalta. Dat was ook niet erg, want we waren wel toe aan 'lekker niksen'. Het strand bestond niet zoals wij gewend zijn uit zand maar uit kiezels, de waterschoentjes kwamen dan ook goed van pas. Het zeewater was perfect, zo'n 26 graden terwijl de lucht een temperatuur van 32 graden had. Een aantal dagen waaide het aardig waardoor de zee flink wat golven had. Uitvinding van HW: tig postelastieken aan elkaar knopen, ene kant om je voet binden, aan de andere kant een zware steen en dat in het water laten vallen. Zo konden we heerlijk dobberen zonder bang te hoeven zijn dat je afdreef. Ook hebben we ons goed vermaakt met steentjes gooien in de zee.
Wat ging de tijd ontzettend snel! 't Was zo weer maandag (8 aug) en dus tijd om aan de terugreis te beginnen. De dagen die volgden bestonden alleen maar uit reizen. Op de terugreis zijn we weer 2x aangehouden door de politie: 1x vanwege inhalen op een weg dat niet mocht, maar de agent was erg vriendelijk en het was meer een les dan een bekeuring (hoefden ook niets te betalen). De tweede confrontatie met de Oekraïense politie was omdat we te hard reden: een boete van 120 hryvna (20 euro). Het trucje van 'dat hebben we niet' werkte hier ook weer en we hoefden maar 42 hryvna (7 euro) te betalen.
De eerste overnachting deden we in Pervomajs'k (600 km van Yalta), een dorp/stadje echt in het binnenland. Het verschil was al duidelijk te merken met de toeristische plekken: eten voor 24 hryvna (4 eu). De volgende dag reden we tot Lviv, waar we weer sliepen in hotel Dnister van de heenreis. Woensdag hadden we dus nog maar 80 km te gaan in de Oekraïne tot de grensovergang. Helaas ging dit een stuk minder snel dan op de heenreis: we hebben 6 uur staan te wachten voordat we aan de andere kant van de grens waren! Echt heel frustrerend was het toch niet want we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond en stelden ons dus ook maar nergens op in. Na een paar uur wachten kwam het gebouw pas in zicht, de controle bestond uit het laten zien van je paspoort, het inleveren van het papiertje en de achterklep openen (niets werd doorzocht). Toen waren we dus de Oekraïne uit, maar moesten we Polen nog in: weer uren wachten, weer paspoort en achterklep-controle. Ik heb het idee dat deze controles niet alleen dubbelop zijn, maar ook nog al nutteloos. Als wij de hele auto vol bommen en drugs hadden gehad waren we er ook zo overheen gekomen!
Na de laatste overnachting in Krakau zijn we in 1 lange dag naar Nijmegen gereden. We moesten niet alleen weer aan het weer wennen (Nederlands welkom thuis weer: regen!), maar ook aan het idee dat de reis voorbij was. Maar gelukkig is alles meer dan perfect gegaan met de auto en met ons. We hebben zoveel mooie dingen meegemaakt en gezien, onze hoge verwachtingen zijn zelfs overtroffen! Naast de 600 foto's hebben we ook nog genoeg in ons hoofd om aan terug te denken, en dat blijven we voorlopig ook echt nog wel doen!
22 juli - 11 aug 2005
Oswiecim - Kiev - Yalta
Vrijdagavond 22 juli kon de grote reis beginnen. Na nog ff uurtje in bed te hebben gelegen (hoewel slapen niet lukte, waren beide toch soort van nerveus), de Opel Meriva helemaal was volgeladen, het doosje voer achter de stoel van Roos netjes ingedeeld was, GPS en TomTom prima werkte, vertrokken we rond 22.30u. In 1 nacht wilden we tot Oswiecim (stadje bij Auschwitz, Polen) rijden, een dikke 1100 km stond ons voor de boeg. Al snel waren we het land uit (vetrokken vanuit Nijmegen), en ongeveer even snel was ik vetrokken (naar dromenland). Tot de Poolse grens ging het prima, in Duitsland kan je flink 'bommen'(om met HW's woorden te spreken). Net na 5.00u bereikten we de Poolse grens, en hoewel Polen bij de EU hoort, moesten we toch ons paspoort laten zien.
Na de grens werd echt alles letterlijk anders: even een flinke dip omdat bleek dat HW een cruciaal apparaatje was vergeten waardoor het automatisch navigeren niet meer lukte. Ook werd de weg na de grens ont-zet-tend slecht, de weg leek wel opgebouwd uit losse platen wat een kaboem-kaboem-kaboem geluid gaf. We keken elkaar aan en dachten van 'nou, dit was het dan, zulke wegen t/m de Oekraïne'. Maar gelukkig bleek dat dit onzin was, want de rest van de duizenden kilometers die we hebben gereden was voor het grootste gedeelte op (redelijk) fatsoenlijke wegen. In Polen stikte het trouwens wel van de wegwerkzaamheden, waardoor het rijden niet echt opschoot. Op een gegeven moment was de afslag die we moesten hebben afgesloten, en werden we gedwongen een andere weg te volgen. We bleken een afslag te hebben gemist, en HW moest dus keren. Hoewel we wisten dat dit niet mocht op het weggetje waar we reden, keerden we toch. En dat hebben we geweten: meteen kwam een politieauto ons achterna. In de auto (wat je bijna geen auto meer mag noemen, in NL zou hij absoluut niet door de APK komen) zaten twee jonge piefjes, een van de twee gebaarde met een spiegelei (!) dat we moesten stoppen. In de modder, wat dienst moest doen als berm, stopten we dan ook. De agent vroeg eerst om rijbewijs en autopapieren, dat was in orde. Toen moest HW uitstappen en in de politieauto gaan zitten, ondertussen zat ik dus nog in de auto met mijn voetjes onder het dekentje. Ik bleef maar rustig kijken, hoewel ik toch nogal nerveus was en rampsenario's door mijn hoofd spookten. Na een paar minuten stapte HW uit en deed mijn portier open: we moesten 5 euro boete betalen, ik gaf HW 5 euro en hij liep weer terug naar de politieauto. Het bleek geen 5 euro te zijn, maar 50! HW legde de politie uit dat we dat niet hadden (of hij deed alsof, we hadden 200euro cash bij ons, maar dat hoefde de politie niet te weten). Wat we dan wel hadden, vroeg de politie. 20 euro, zei HW. Ok, prima, dan was de boete 20euro! Dus HW kwam weer naar mij, ik gaf 20 euro, en HW gaf het weer aan de agent. Nadat de agent het geld al had aangepakt vroeg HW om een bonnetje, de agenten keken elkaar betwijfelend aan...Toen gaf de agent de euro's weer terug aan HW en gebaarde dat hij mocht vertrekken. Geen boete dus betaald, lang leve de corrupte politie.
Omdat we beide best van slag waren door onze eerste politie-confrontatie, ontzettend gaar waren van de nacht, en Oswiecim (Auschwitz) niet aangegeven stond, was het een crime om Oswiecim te vinden. Doodmoe kwamen we dan eindelijk tegen 11.30u aan in Hotel Kaminiec. De volgende tegenvaller want het zag er niet bepaald fris en fruitig uit in het hotel. Maargoed, er stond een bed en de gaten en plasvlekken in het matras namen we maar even voor lief: SLAPEN!
Aan 't eind van de middag de omgeving beetje verkend, langs Museum Auschwitz en museum Birkenau gereden om ons vast wat te oriënteren voor de volgende dag. 's Avonds gegeten in een hip discotheekje: 2 Breezers, 2 fris, 2 kipschotels met friet voor nog geen 34 zloty (omgerekend dus nog geen 9 euro!). Daarna weer ons bedje opgezocht.
Zondagmorgen vetrokken we al op tijd naar Museum Auschwitz. Er zijn twee musea: Museum Auschwitz (het voormalige concentratiekamp Auschwitz 1) en museum Birkenau (het voormalige vernietigingskamp Auschwitz 2 ook wel bekend als Birkenau). Het concentratiekamp Auschwitz 1 werd in 1940 gebouwd voor Poolse politieke gevangenen. In het begin moest het kamp dienen om Polen te onderdrukken en te vernietigen. Later begonnen de Nazi's mensen uit heel Europa hier heen te brengen: vooral Joden, zigeuners en (Russische) krijgsgevangenen. Als je het kamp binnenloopt kom je onder de beroemde 'Arbeit macht frei' poort door. Het gaf wel een heel vreemd gevoel om daar onderdoor te lopen: zo'n poort is dus ooit door iemand daar neergezet, gemaakt, en zelf door iemand verzonnen... Bizar!
Dat bizarre gevoel was bij alles wat je zag: hoe heeft dat toch allemaal kunnen gebeuren?! Het kamp was heel systematisch opgebouwd: nette rijtjes van stenen barakken. Een aantal van die barakken kon je in lopen. Het echte 'museum-gedeelte' was ook in de barakken, o.a. grote borden met foto's en tastbare herinneringen werden in de barakken zelf getoond. In een bovenzaal van een bepaalde barak werd bijvoorbeeld kilo's menselijk haar tentoongesteld. Toen het Russische leger kamp Auschwitz bevrijdde werd in de magazijnen ongeveer 7000 kg menselijk haar aangetroffen. Dit waren slechts de restanten haar, waarvan het de Duitsers niet meer op tijd was gelukt het haar op tijd te verkopen en te versturen. De Duitsers schoren namelijk het haar van de (gestorven) gevangenen af en verkochten dit aan de textielindustrie: deze maakte er o.a. zakken of kledingsstoffen van. Onderzoeken wijzen ook uit dat in dit haar het giftige Zyklon B gas is aangetroffen. Ook immens grote hoeveelheden schoenen, brillen, kunstbenen/protheses, (tanden)borstels en pannen werden tentoongesteld.
De meeste joden die in Auschwitz zouden worden omgebracht kwamen daar met overtuiging dat ze zich in Oost Europa zouden mogen gaan 'vestigen'. De Nazi's verkochten niet bestaande stukken grond of winkels, boden werk aan in bedrijven die niet bestonden. De joden werden opzettelijk misleid: zo namen ze hun meest kostbare spullen mee. Deze spullen werden dan door de Nazi's afgepakt en verhandeld.
De binnenplaats tussen blok 10 en 11 wordt aan twee kanten door een hoge muur omgeven. Hier bevond zich namelijk de dodenmuur. Tegen deze dodenmuur hebben leden van de SS vele duizenden mannen en vrouwen doodgeschoten. Op deze binnenplaats deelden de SS'ers ook 'straffen' uit. De houten luiken voor de ramen van blok 10 en 11 moesten voorkomen dat de terechtstellingen gezien zouden worden... In de kelder van blok 11 bevond zich de 'gevangenis'. (Termen als straf en gevangenis vind ik in deze context nogal vaag: het hele kamp, de hele oorlog was een straf, een gevangenis) In deze cellen werden zowel gevangenen uit het kamp opgesloten als burgers die ervan werden verdacht contact te hebben gehad met gevangenen. In de kelder werden experimenten gehouden met Zyklon B om mensen te vergassen. Ook kwamen er gevangenen die werden veroordeeld tot de hongerdood. Weer een andere straf was de zogenaamde 'sta-cel', een hele kleine ruimte waar je alleen staand in paste. Als de gevangenen dan terugkwamen van een dag hard werken, werden ze in deze ruimte gezet en moesten ze dus de hele nacht staan totdat ze de volgende dag weer aan het werk konden. Cel nr. 20 was een donkere cel, waarin velen stikten wegens zuurstofgebrek.
In het midden van het kamp bevond zich de appèlplaats. Tijdens het appèl controleerden de SS'ers de aantallen gevangenen. Hier werden ook officiële terechtstelling uitgevoerd aan de draagbare- of groepsgalg. Het 'record' aan de groepsgalg is een aantal van 12: 12 Poolse gevangenen werden tegelijk opgehangen omdat ontdekt was dat ze contacten hadden met de burgerbevolking.
Aan het eind van de route die we liepen door museum Auschwitz kwamen we door de gaskamer en het crematorium. De grootste ruimte in dit gebouw deed eerst dienst als lijkkamer en werd later een provisorische gaskamer. In de ruimte ernaast bevinden zich twee (het waren er oorspronkelijk 3) crematoriumovens. In de ovens werden steeds 2 of 3 lijken tegelijk verbrand, per dag zo'n 350. Het crematorium werd gebouwd door de firma Topf en Zn. uit Erfurt. Deze firma bouwde later ook de crematoria in Birkenau.
De middag brachten we door in museum Birkenau, waar voormalig vernietingskamp Birkenau was. Dit kamp lag op zo'n 3 km afstand van kamp Auschwitz 1, de oppervlakte van het kamp bedroeg zo'n 175 ha en bevatte meer dan 300 barakken (gemetselde en houten barakken). Lang niet alles van dit kamp is bewaard gebleven, van alle gaskamers en crematoria zijn slechts nog ruines zichtbaar, van de barakken zijn slechts nog 45 gemetselde en 22 houten bewaard gebleven. Een lange spoorlijn leidt (hier zou ook lijdt op z'n plaats zijn) naar kamp Birkenau. De spoorlijn gaat onder de wachttoren door en loopt door het midden van het kamp heen. Hier moesten de gevangenen uitstappen en werden de relatief sterken gescheiden van de zwakkeren. Aan het eind van het perron bevinden zich de ruines van 2 crematoria en gaskamers. Deze zijn door terugtrekkende SS'ers opgeblazen om zo hun criminele sporen uit te wissen. In de bewaard gebleven ruines is nog duidelijk de ondergrondse ruimte te zien waar men zich moest uitkleden. Hoewel het kamp over veel crematoriumovens beschikte konden de ovens het toch niet bijhouden alle slachtoffers te verbranden. Daarom werd ook wel eens uitgeweken naar de ruimte achterin het kamp waar de slachtoffers in de openlucht werden verbrand.
Het was zeer indrukwekkend om in de musea, de voormalige kampen, te zijn geweest, de grauwe, sombere sfeer enigszins te proeven. Wij liepen in het zonnetje, met een rugzak vol eten en drinken bij ons, maar probeerden ons voor te stellen hoe het moet zijn geweest om daar in de winter, uitgehongerd te zijn... Een beeld wat wij ons slechts een heel klein beetje voor konden stellen omdat we weten dat het echt zo moet zijn geweest. Weten, maar begrijpen? Nee.
De reis gaat verder. Maandagmorgen eerst bij de Kaufland broodjes en een pot pasta gekocht, zittend op de stoeprand met een zakmesje gesmeerd. Smaakte goed. Vervolgens nog een plaatselijke 'Komputery' bezocht, en ja, ze hadden het onderdeeltje dat HW was vergeten. Dus HW ging het in de winkel installeren, en ik stond ondertussen op de stoep met het GPS apparaatje in mijn hand (binnen was er geen bereik). Het geluk was met ons, want alles werkte! Zo vetrokken we dus richting de Oekraïense grens met een goed, automatisch werkend, navigatieprogramma op de laptop (HW rijdt, Roos volgt route met laptop op schoot). Schitterende bergweggetjes leidde ons naar de 'snelweg' (lees: 1 baansweg, heuvel op, heuvel af). De kwaliteit van de wegen was prima. Het duitse 'bommen' kon niet, dus echt snel ging het niet, maar dat was ook helemaal niet nodig aangezien het uitzicht steeds prachtig was. Helaas begaf het apparaatje zich, en werkte de navigatie dus niet meer automatisch. Na wat gevloek en getier van links (HW naast me) ging het weer prima, want ik hield nu de coördinaten (kwamen binnen op gsm via gps) handmatig bij in het programma. Na 5,5 uur rijden (350km) kwamen we al steeds meer reclameborden met cyrillische letters tegen: de grens kwam in zicht. Toen we bij de grens kwamen vonden we het allebei toch best spannend, we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond bij de grens. Maar het ging redelijk soepel. Na een wachttijd van ongeveer 20 minuutjes kwamen bij de eerste controle, dit bestond slechts uit het tonen van je paspoort. Vervolgens kregen we ieder een heel dun papiertje, hier moesten we van alles op invullen. Het bestond uit twee delen, 'arrival' en 'departure'. Wij dachten dat we alleen het eerste gedeelte moesten invullen, omdat we nu het land ingingen. Maar het bleek dat we beide delen moesten invullen, dus we hielden de boel een klein beetje op (rustig blijven). Deze papiertjes en je paspoorten moest je inleveren bij het loket van de tweede computer. Het duurde nog al een tijd voordat we onze paspoorten (voorzien van stempel) en de tweede helft van het papiertje (ook voorzien van stempel) terugkregen, het eerste gedeelte werd ingenomen. Binnen 1,5 uur waren we over de grens. De klok moest een uur vooruit.
Toen waren we echt in de Oekraïne! Misschien verbeelden we het ons ook wel een beetje, maar het voelde meteen echt heel anders. Na de grensovergang kom je meteen in een dorpje, een nogal arm dorpje want veel huizen hadden een dak van golfplaten. Ook lagen er mensen te slapen in de berm. Paard en wagen is geen vreemd vervoer! We reden door naar Lviv (80 km over de grens), waar we een hotel geboekt hadden om te overnachten. De wegen waren weer heel goed, net als het uitzicht: zoveel ruimte! We reden Lviv binnen op een, nu wel, heel slechte weg bestaande uit een soort grote klinkers. Die weg was echt een ramp en we waren blij dat we in een stevige Meriva zaten en niet in een Lada waarvan het portier niet meer dicht kon (want die reden er ook genoeg!). Sowieso een gekkenhuis, rijden in de stad. Gelukkig stond Hotel Dnister goed aangegeven en hoefden we dus maar zo min mogelijk km's door de stad.
Hotel Dnister was in tegenstelling tot Kaminiec wel een prima hotel (mag ook wel met 4 sterren!). Lviv schijnt een prachtige stad te zijn, maar wij hebben er weinig tot niets van gezien. We zijn alleen het eerste beste restaurantje binnengegaan om wat te eten. Helaas geen menukaart in het engels, maar ik begreep het woord 'forel' en HW deed een kip na. Een Oekraïense jongen/man kwam tegelijk met ons het restaurantje binnen en kwam gewoon bij ons aan tafel zitten. Wij waren hier nogal verbaasd over, want in Nederland zou zoiets nooit gebeuren! Die kerel kon nauwelijks engels, dus echte gesprekken hebben we ook niet met hem gevoerd.
Na een prima nacht en ontbijt konden we er weer tegen: 550 km voor de boeg naar Kiev. Het uit de stad komen was nog even lastig, maar toen we eenmaal op de goede weg zaten ging het heel voorspoedig. Weer goede wegen, weer fantastisch uitzicht! Langs de kant van de (snel)weg zaten steeds mensen spulletjes te verkopen, variërend van grote knuffelbeesten tot fruit en aardappels. Vooral oude vrouwtjes deden dit. Een geweldig gezicht! Wij vonden het leuk om ook iets bij ze te kopen en stopten dus bij 3 omaatjes langs de snelweg (vol op de rem, en dan nog een stuk achteruit!). We kochten een handje besjes bij ze en maakten wat foto's. Die vrouwtjes vonden het prachtig! We betaalden met 10 hryvna (1,60eu) en lieten het wisselgeld zitten terwijl het nog niet eens 1 hryvna (16 cent) kostte. Dat moet een flinke klapper geweest zijn voor die vrouwtjes! Luid toeterend reden we weer verder.
Na 5 uur rijden zagen we Kiev al in de verte liggen. Totaal op gevoel (vooral van HW) reden we in 1 keer naar het hotel. We overnachtten in Hotel Ukraina, op het onafhankelijkheidsplein. De mensen die ooit (een foto van) het plein hebben gezien, moeten ongetwijfeld ook dit hotel hebben gezien. Een super groot, hoog, hotel met uitzicht over het hele plein en heel Kiev. Kamer 1221 was voor ons, op de 12e etage dus: mooi uitzicht! Erg opvallend was trouwens dat je de sleutel van de kamer niet bij de algemene receptie kreeg, maar bij een soort receptie op je eigen verdieping. Iedere verdieping had dus een eigen receptie, 24 uur/dag bemant (of eigenlijk bevrouwd, want overal werken vrouwen) terwijl het ontzettend rustig was in het hotel. Verborgen werkeloosheid noemen wij dat.
Na een frisse douche hebben we eerst een hele tijd staan kijken op het balkonnetje op verdieping 12. Letterlijk adembenemend, niet alleen vanwege mijn hoogtevrees, maar vooral vanwege het prachtige uitzicht. Wat is Kiev mooi! Het grote plein met de vele fonteinen, alle gouden koepeltjes in de verte. Vanaf het balkon herkenden we al veel dingen van de plaatjes. Daarna even over het plein gelopen, wat een fantastische sfeer hangt daar! Zoveel mensen, jong, oud, van alles en toch zo'n gemoedelijke sfeer (kan NL nog iets van leren!). Het plein bestaat uit twee delen die van elkaar gescheiden worden door de Kreshchatik (grootste straat door Kiev). Als je aan de overkant wilde komen hoefde je niet te wachten tot dat er geen auto's reden (kan je lang wachten!) of luid toeterend tussen de auto's door te rennen, maar via ondergrondse 'tunnels' kon je rustig aan de overkant komen. Ondanks dat het snikheet en benauwd was in deze ondergrondse ruimtes werd van alles verkocht. Sigaretten waren niet alleen per pakje te koop (voor nog geen 80 eurocent) maar ook los! 's Avonds hebben we gegeten bij een van de vele restaurantjes aan de Kreshchatik. Uiteten is in Kiev niet spotgoedkoop, maar voor ons ook niet gek duur. Als we beide een voorgerecht, hoofdgerecht, 1/2 liter fris en thee na namen moesten we zo'n 30 euro afrekenen.
De volgende morgen gingen we vol verwachting voor het eerst naar het ontbijt. Getsie, wat was dat VIES! Wij waren op zoek naar een buffet, maar die bleek er niet te zijn. Alle tafels waren al gedekt en er stond een bordje met plakjes kaas, worst en komkommer op tafel. Niet te eten! Daarna werd er naar keuze een heel vies soort omelet geserveerd of kip met iets van gerst (we zijn er nog steeds niet uit wat het is). Uiteindelijk zijn we dan ook maar 2 van de 5 keer naar het ontbijt gegaan.
De eerste hele dag in Kiev was echt geweldig! We hebben toen zoveel moois gezien! We hadden afgesproken met een soort reisbureautje de Chernobyltour van later in die week te betalen, onderweg daar naar toe kwamen we al langs vele mooie bezienswaardigheden (o.a. het Nationaal Operahuis). Aan de overkant van het reisbureau was de Vladimir Kathedraal, een knalgele kathedraal met een aantal gouden en een aantal donkerblauwe koepeltjes. Op deze donkerblauwe koepeltjes waren dan weer gouden sterren geschilderd, prachtig! Binnen in de kathedraal merkte je heel duidelijk dat deze kathedraal echt nog in bedrijf is: veel mensen zaten op hun knieën te bidden voor de kist van verschillende heiligen. Opvallend was ook dat alle vrouwen iets om hun hoofd bonden als ze de kerk binnenkwamen. Gelukkig waren wij hier al een beetje op voorbereid en kwam de roze sjaal die we in de rugzak hadden zitten vaak goed van pas. In de buurt van Vladimir's Kathedraal was ook een parkje, aan de overkant was de Universiteit genoemd naar Shevchenko. In het park stond dan ook een enorm groot beeld van deze man. In het parkje was ook een soort kraampje waar ze pannenkoeken verkochten. Als je er een bestelde (1,50 hryvna/0,25 eurocent per stuk) bakten ze 'm vers door een schep beslag op een gloeiende plaat te gooien. Vanwege het slechte ontbijt hadden we nogal honger en hebben we samen 5 pannenkoeken weggewerkt. 's Middags hebben we nog de Gouden Poorten van Kiev, Sofia Kathedraal, St. Michael en verschillende grote monumenten bezocht. Alles was allemaal even groot, mooi en voorzien van genoeg goud! Geweldig! Aan het eind van de middag waren onze beentjes toch wel heel moe (we hadden alles lopend gedaan) en besloten we lekker bij de fontein te gaan zitten en een zak chips (kippensmaak, lekker!) weg te werken. 's Avonds zijn we met een kabeltreintje afgedaald naar de Dnipro (rivier die door Kiev loopt), daar hebben we een stuk langs het water gelopen en kwamen we nog verschillende kleine kerkjes tegen. 's Avonds laat hebben we ons nog (op 12 hoog) staan verwonderen over Kiev by night: zo onwijs mooi!!
De volgende dag (het was inmiddels donderdag 28 juli) wilden we de Pecherska Lavra kerken aan bezoeken, een park/gebiedje met heel veel kerken, torentjes en natuurlijk gouden koepeltjes. Op de kaart zagen we dat het redelijk ver van het hotel af lag, maar we besloten toch te gaan lopen. Onderweg kwamen we weer veel mooie bezienswaardigheden tegen, o.a. het stadion van Dynamo Kiev, het Mariinsky Paleis en het parlementsgebouw. We liepen steeds door een mooi park met veel fonteinen. We kwamen ook op een soort uitkijkpunt, waar je fantastisch uitzicht had over de Dnipro en in de verte al de gouden koepeltjes van Lavra zag liggen. Toen we eindelijk op de 'plaats van bestemming' aankwamen bleek het er ontzettend druk! Voor de kerk stonden honderden mensen en er klonk muziek. Er bleek een bepaalde orthodoxe ceremonie aan de gang te zijn, mannen met gouden kleden om en gouden kronen op deelden iets uit. Ook liepen er veel bebaarde mannen met lange haren en zwarte kleden om rond, zij droegen dan een soort vaandels/vlaggen. Er hing ook echt een heel speciaal sfeertje. Al weten we niet precies wat er aan de hand was, toch was het wel heel wijs om zoiets eens mee te maken! Ook deze kerken waren allemaal weer super mooi, mooie schilderingen, en zoveel goud! Op een gegeven moment hoorden we ook klokken luiden, zo hard dat het zeer deed aan je horen! We keken omhoog richting de toren en zagen dat twee mannen (die in het zwart) echt handmatig de klokken aan het luiden waren! Ze maakten met hun armen ritmisch bewegingen, dat ging wel een kwartier door! Dat die mannen niet doof zijn geworden begrijp ik nog steeds niet! Het 'park' was ook echt heel groot, helaas waren wij van de lange wandeltocht vooraf een beetje te moe om echt alles uitgebreid te bekijken.
Het park liep ook helemaal door naar beneden, dus toen we eruit liepen waren we eigenlijk al ter hoogte (of laagte dus) van de rivier Dnipro. We zijn een stuk langs een snelweg terug gelopen, en hebben de eerste beste metro terug genomen. Omdat we beide zo'n ontzettende honger hadden hebben we, heel fout, geluncht bij de Mac. 's Middags hadden we niet veel zin meer om nog veel te ondernemen en hebben we lekker in het zonnetje zitten Rummicubben op het plein. We zaten met de voeten in de fontein, super gezellig was het daar! Iedereen liep door de fontein heen, kindjes kwamen er drijfnat uit.
Vrijdag 29 juli stond de Chernobyl-tour op het programma. Om 9.00u vetrokken we met een klein busje vanuit Kiev richting Chernobyl. We dachten dat we met z'n vieren zouden gaan (wij 2 en 2 Zweden) maar het bleken er meer: de groep bestond uit 2 Zweden, 1 Engelsman en 1 Zuid-Koreaan (en wij dan). Tegen een uur of 11 kwamen we aan bij het checkpoint van de 30 km-zone om de ontplofte reactor, daar moesten we ons paspoort laten zien. We reden door naar een soort kantoorgebouw waar we onze gids ontmoette. Binnen hingen grote platen met foto's waar ze wat over vertelde. Ook stelde ze ons gerust door te vertellen dat de straling die me deze dag binnen zouden krijgen nog minder was dan dat je een vliegreisje zou maken. Vervolgens gingen we weer het busje in en reden we richting de centrales. Onderweg stopten we een aantal keer om foto's te maken en verhalen van de gids te horen. We kwamen ook door het (voormalig) dorpje Kopachi, waar huisjes nu helemaal onder de grond liggen omdat er na de ramp zand overheen is gegooid. Ook zagen we daar een kinderspeeltuintje, helemaal verwoest. De centrales kwamen al best snel in zicht, rechts van ons lagen reactor 5 en 6, deze waren ze nog aan het bouwen maar na de ramp is de bouw meteen stilgelegd. Je ziet nu ook nog de hijskranen staan. Links van ons lagen dan reactoren 1, 2, 3 en 4 waarvan reactor 4 is ontploft. Over reactor 4 is nu een soort sarcofaag gemaakt om de straling enigszins tegen te houden. En hoewel alle centrales niet meer in bedrijf zijn, werken er nog wel duizenden mensen!
Vlak naast de centrales was een soort informatiecentrum, daar stond een maquette van de ontplofte reactor. In het engels kregen we uitgebreide informatie over hoe alles werkte en wat er verkeerd ging. Eerlijk gezegd snapte ik het niet zo (mijn engels is niet zo best) en vond ik het verhaal een beetje te technisch. Later reden we door naar Prypjat, ook wel de spookstad genoemd. Prypjat is een stadje dat nu helemaal verlaten is, maar alle gebouwen enzo staan nog overeind. Heel indrukwekkend om daar te zijn. We zijn als eerste een appartementgebouw ingegaan en ook sommige appartementen ingelopen. Het was een grote puinhoop, glas en brokstukken lagen overal, bomen groeiden helemaal naar binnen. Raar om in een keuken te staan van een appartement dat al dik 19 jaar onbewoond is! We zijn helemaal naar boven geklommen (20 verdiepingen ofzo) en op het dak gaan staan, waar we super ver konden kijken! In de verte zagen we de centrales, en dichterbij nog heel veel gebouwen en de kermis die 19 jaar lang niet van z'n plek is geweest! We hebben nog een beetje door het stadje gelopen, langs een schouwburg en de kermis. Ook zijn we in de Kindergarden geweest, dat was ook heel indrukwekkend! De kinderbedjes stonden kriskras door elkaar, speelgoed lag overal. Ook lag er een gasmasker omdat de kinderen in die tijd allemaal moesten leren hoe ze daarmee om moesten gaan. Iedereen moest een gasmasker kunnen dragen, want de Amerikanen konden zomaar een ramp veroorzaken! Op de terugweg zijn we nog langs de boten- en autokerkhoven gekomen: hier liggen/staan de boten en auto's gewoon weg te roesten. Aan het eind van de middag kregen we nog een typisch Oekraïense lunch (veel rode bieten!)
Zaterdag was onze laatste hele dag in Kiev. We zijn met de metro richting st. Andrew's kathedraal gegaan. Het reizen met de metro was erg goed! Voor 0,50 hryvna (zo'n 8 eurocent) kan je met de metro, wat goed en veilig is. soms zijn de bezienswaardigheden toch nog wel een stukje van het metrostation af, nu dus ook. De St. Andrew ligt echt op een berg, en aangezien we geen zin hadden om dat helemaal te lopen hebben we een taxi aangeschoten. Natuurlijk zijn we als toeristen onwijs opgelicht, want de chauffeur wilde 20 hryvna hebben, we kregen niks van de prijs af. Zo veilig als het in de metro was, zo onveilig was het in de taxi! Wat een gek was die chauffeur! Ik zat voorin en wilde mijn riem om doen, maar dat hoefde niet van de chauffeur (toch gedaan!), alle straatjes waar je niet in mocht vanwege éénrichtingsverkeer knalde de chauffeur in, scherpe bochten...
De St. Andrew was ook weer prachtig! Volgens mij is zaterdag de trouwdag, want het was komen en gaan met de bruidjes! Er was een leuk marktje op de berg naar beneden waar we als echte toeristen een beetje gesnuffeld hebben. Toen we weer in de buurt van ons hotel kwamen bleek dat de Kreshchatik afgesloten was: er reden geen auto's maar op de straat liepen allemaal mensen en waren optredens aan de gang. Na wat navragen bleek dat dit elk weekend het geval was. Aan het eind van de middag zijn we met de metro de Dnipro over gegaan, daar was het Hydropark: een toeristische strandjes en winkeltjes. Niet gezwommen, maar wel een beetje rondgelopen en gegeten. Tijdens het eten kwam een straatjongetje bij ons bedelen. We hebben hem een bord met brood gegeven en hoewel wij het brood in de hele Oekraïne niet te (vr)eten vonden, at hij het zo op.
Zondag vertrokken we vanuit Kiev richting Yalta, we zouden eigenlijk in 2 dagen deze 1100 km afleggen, maar aangezien het rijden zo goed ging hebben we 't toch in 1 dag gered. De routeplanner stuurde ons via de wegen ten oosten van de Dnipro, maar de parkeerwachter raadde ons aan om over Odessa te rijden en dat hebben we dan ook gedaan. Dat was inderdaad een super goed weg! We reden langs velden vol zonnebloemen, zo ver je kon kijken. Nou begrepen we waarom alle Oekraïners zonnebloempitjes zaten te kauwen! We hadden veel verhalen over de Krim gehoord, dat het er zo ontzettend mooi zou zijn, maar toen we net de Krim op reden merkten we niet veel verschil met 'gewoon Oekraïne'. Dit werd wel heel anders toen we Simferopol voorbij waren: opeens super veel super hoge bergen! Echt uit het niets! De weg van Simferopol naar Yalta liep dan ook helemaal door de bergen met af en toe uitzicht op de zwarte zee, prachtig!
We overnachtten in hotel Yalta, gelegen in het Masandra park (20 minuutjes lopen van 'echt Yalta'). Wat een enorm groot blok was het hotel, het telde ook zo'n kleine 1200 kamers! Het hotel had een heel groot terrein, met een park en een groot stuk privé-strand. Langs het strand waren allemaal cafeetjes en restaurants, echt een boulevard idee. De 8 dagen in Yalta hebben we lekker relax doorgebracht: goed slapen, lekker ontbijt (enorm groot ontbijtbuffet met van alles), paar uurtjes strand/zwemmen/dobberen op luchtbedje, douchen&relaxen en 's avonds lekker eten. Zoveel als we van Kiev hebben gezien, zo weinig waren we in Yalta. Dat was ook niet erg, want we waren wel toe aan 'lekker niksen'. Het strand bestond niet zoals wij gewend zijn uit zand maar uit kiezels, de waterschoentjes kwamen dan ook goed van pas. Het zeewater was perfect, zo'n 26 graden terwijl de lucht een temperatuur van 32 graden had. Een aantal dagen waaide het aardig waardoor de zee flink wat golven had. Uitvinding van HW: tig postelastieken aan elkaar knopen, ene kant om je voet binden, aan de andere kant een zware steen en dat in het water laten vallen. Zo konden we heerlijk dobberen zonder bang te hoeven zijn dat je afdreef. Ook hebben we ons goed vermaakt met steentjes gooien in de zee.
Wat ging de tijd ontzettend snel! 't Was zo weer maandag (8 aug) en dus tijd om aan de terugreis te beginnen. De dagen die volgden bestonden alleen maar uit reizen. Op de terugreis zijn we weer 2x aangehouden door de politie: 1x vanwege inhalen op een weg dat niet mocht, maar de agent was erg vriendelijk en het was meer een les dan een bekeuring (hoefden ook niets te betalen). De tweede confrontatie met de Oekraïense politie was omdat we te hard reden: een boete van 120 hryvna (20 euro). Het trucje van 'dat hebben we niet' werkte hier ook weer en we hoefden maar 42 hryvna (7 euro) te betalen.
De eerste overnachting deden we in Pervomajs'k (600 km van Yalta), een dorp/stadje echt in het binnenland. Het verschil was al duidelijk te merken met de toeristische plekken: eten voor 24 hryvna (4 eu). De volgende dag reden we tot Lviv, waar we weer sliepen in hotel Dnister van de heenreis. Woensdag hadden we dus nog maar 80 km te gaan in de Oekraïne tot de grensovergang. Helaas ging dit een stuk minder snel dan op de heenreis: we hebben 6 uur staan te wachten voordat we aan de andere kant van de grens waren! Echt heel frustrerend was het toch niet want we wisten absoluut niet wat ons te wachten stond en stelden ons dus ook maar nergens op in. Na een paar uur wachten kwam het gebouw pas in zicht, de controle bestond uit het laten zien van je paspoort, het inleveren van het papiertje en de achterklep openen (niets werd doorzocht). Toen waren we dus de Oekraïne uit, maar moesten we Polen nog in: weer uren wachten, weer paspoort en achterklep-controle. Ik heb het idee dat deze controles niet alleen dubbelop zijn, maar ook nog al nutteloos. Als wij de hele auto vol bommen en drugs hadden gehad waren we er ook zo overheen gekomen!
Na de laatste overnachting in Krakau zijn we in 1 lange dag naar Nijmegen gereden. We moesten niet alleen weer aan het weer wennen (Nederlands welkom thuis weer: regen!), maar ook aan het idee dat de reis voorbij was. Maar gelukkig is alles meer dan perfect gegaan met de auto en met ons. We hebben zoveel mooie dingen meegemaakt en gezien, onze hoge verwachtingen zijn zelfs overtroffen! Naast de 600 foto's hebben we ook nog genoeg in ons hoofd om aan terug te denken, en dat blijven we voorlopig ook echt nog wel doen!
...en das terecht :)
Roos
HW (nooit meer een GPS muis vergeten he )
Oekraine
[ Bericht 23% gewijzigd door Stereotomy op 15-08-2005 22:07:52 ]
RoosHW (nooit meer een GPS muis vergeten he )
Oekraine
Oooh jongens, was toch naar Puzata Hata of Domashnya Kuchnya gegaan, beide 5 minuten lopen van Kreshatik: heerlijk traditioneel Oekraiens eten voor zo'n 5 EUR per persoon incl. halve liter bier.quote:'s Avonds hebben we gegeten bij een van de vele restaurantjes aan de Kreshchatik. Uiteten is in Kiev niet spotgoedkoop, maar voor ons ook niet gek duur. Als we beide een voorgerecht, hoofdgerecht, 1/2 liter fris en thee na namen moesten we zo'n 30 euro afrekenen.
Dat is inderdaad indrukwekkend.quote:De weg van Simferopol naar Yalta liep dan ook helemaal door de bergen met af en toe uitzicht op de zwarte zee, prachtig!
[ Bericht 23% gewijzigd door Stereotomy op 15-08-2005 22:07:52 ]
Confidence through competence
Prachtige foto. Volgens mij heb ik van een Oekraiense vriendin wel eens een foto gezien waarop ze voor deze kerk stond. En dat brood dat jullie niet te eten vonden, was dat toevallig een groot bruin brood wat ze in brede stukker snijden?
Beetje zoals dit qua vorm:
