Ik zal eerst eens uitleggen met wat voor reis ik ben mee geweest.
Vorig jaar ben ik al naar Polen geweest, naar een Summer University (SU) georganiseerd door AEGEE. AEGEE is een Europese studenten vereniging met 271 lokale afdelingen door heel Europa . Tijdens een SU gaan ongeveer 25-30 studenten uit heel Europa naar een land toe en leren het land kennen op cultureel, taal en historisch gebied. Jaarlijks worden er ongeveer 100 SU's georganiseerd door heel Europa heen. Summer University klinkt erg serieus, maar waar het op neerkomt is dat je met 25-30 andere Europese studenten 2 tot 3 weken lang gezamenlijk rondreist en het land en de locals leert kennen. De SU's worden dan ook door de lokale studenten georganiseerd. Ok, genoeg hierover, als je er meer over wilt lezen: http://www.karl.aegee.org/su.nsf/About%5CPresentation?OpenForm
Wat ik hier post is een verkorte versie van een zeer uitgebreid reisverslag. De lange versie heb ik voornamelijk voor mezelf geschreven en is denk ik voor een buitenstaander niet echt interessant om te lezen. Dus hierbij een verkorte versie van de delen die ik al af heb. Het 1e stuk over Tartu (1e 3 dagen) is nu af, zodra ik de rest heb geschreven zal ik dat ook posten.
Proloog
Voor vertrek, altijd de moeilijke keuze, waarheen??? Twee landen/regio’s trokken mijn aandacht meteen, Slovenië en de Baltics. Beide prachtige reisprogramma’s, echter het feit dat Ljubljana geen goede connecties (lees goedkoop) had, ben ik voor de Baltics gegaan. Eigenlijk speelde er nog meer factoren mee, maar die zal ik jullie besparen.
Als thema was gekozen, “Like a box of chocolate”, natuurlijk uit de beroemde Forest Gump film. “You never know what ya gonna get”, de hele reis zou een grote verassing zijn, enige wat ik wist dat we Estland en Letland gingen aandoen in 17 dagen. Globale reisschema was als volgt, Tartu, Tallinn, Parnu, Burtnieku Lake, Ezerpriedes, Riga. Kortom een mix tussen grote steden en het platteland.
Dag 1: Vertrek naar Estland
Waarom vertrekken mijn vliegtuigen altijd zo vroeg??? Nog veels te moe van het inpakken gisternacht, sta ik op en vertrek richting Schiphol. Zonder noemenswaardige problemen vertrek ik richting Tallinn, lekker relaxt met KLM.
Onderweg ontmoet ik al de eerste Esten, een jongen die net terugkeert uit Georgië, die enthousiast uitlegt welke plekken ik absoluut moet bezoeken. En een wat oudere vrouw die vroeger als ballerina optrad bij de Mariinsky theater in St Petersburg, nu begeleidt ze daar ballerina’s. Dit was persoonlijk voor mij zeer interessant aangezien ik 10 maanden geleden zelf nog in het Mariinsky theater zat.
Aangekomen in Tallinn pak ik de bus naar Tartu, een kleine 2 uur rijden. Valt me op hoe rustig het platteland is, af en toe een boerderij, maar nergens een echt dorp of een stad. In Tartu word ik opgehaald door een organizer en naar de gymzaal gebracht waar wij de eerste paar nachten verblijven. Een gymzaal klinkt natuurlijk erg karig, maar wat wil je voor die prijs:-) De gym zag er van de buitenkant nogal vervallen uit, pleintje zat vol met gaten, stonden hekken overal, het gebouw zelf zag er oud uit door de afbladderende vergrijsde rode verf en verroeste kozijnen. Binnen bleek alles wel mee te vallen, we hadden zelfs 4 douches en 2 wc’s, echter op dit moment realiseerde ik mij de luxe hiervan nog niet.
Tijd om de eerste deelnemers te ontmoeten, altijd spannend, je moet immers nog 17 dagen full-time met hun optrekken. Aardige lui, en natuurlijk zeer internationaal, 25 deelnemers uit totaal 10 landen, Nederland, Spanje, Duitsland, Italië, Slovenië, Oostenrijk, Griekenland, Turkije, Polen en Hongarije, en dan nog natuurlijk een handvol organizers uit Letland en Estland. Tja wat valt dan meteen op, vooroordelen worden soms meteen bevestigd, vooral door de Italianen. Ze zijn nog geen 10 minuten binnen en gaan al achter de dames aan.. natuurlijk shirtloos, pronkend met hun blote lijf en altijd aanwezige zonnebril.(Tip: luister eens naar “Italianen” van Rooie Rinus en Pe Daalemmer).
Anyway, na wat rond te hebben gehangen was het tijd voor de welkomstfeest. Namen leren kennen van 30+ man is zeer moeilijk, meestal kost dit mij de volledige eerste week.. Maar dit keer hadden de organizers ervoor gezorgd dat we 1,5 uur bezig werden gehouden met spelletjes om elkaar te leren kennen. Beetje suf maar zeer efficiënt, nog nooit zoveel namen onthouden op de eerste dag:-)
touw overgooien hoort ook bij een naamspelletje blijkbaar..Rond 3:00 was het feest ten einde, tijdens de terugtocht viel het mij op dat het niet echt donker was. Ik vroeg me echt af of het nu nog donker moest worden of het alweer licht werd :-S
Dag 2: Tartu
“#It’s a beautiful day.... Don't let it get away....#” dreunt er door speakers.. ok, dit is ook een manier om mensen te wekken. Eerste nacht niet echt goed geslapen op mijn luchtmatrasje, nog een beetje onwennig in zo’n grote gymzaal met 30 man om je heen, hopend dat komende dagen beter wordt, want slaap is hard nodig tijdens deze 2,5 week;-)
Elk land kent zijn eigen ontbijt gewoontes, dus ik was wel benieuwd wat we voor ontbijt kregen. Tot mijn verbazing lagen er fish sticks en surimi, dit was wel erg vreemd, nog vreemder dan mijn pasta met kip of rijst met worst als ontbijt in Rusland. Toen herkende ik het pas.. het waren restjes van gisteravond feestje! Nou ja, broodje fishstick in de ochtend, helemaal zo slecht nog niet.
Niet geheel toevallig waren de Hanze dagen bezig in Tartu. Dus overal mooie standjes, verklede mensen, optochten en optredens. Maar we begonnen de dag met een stadswandeling. Dit leidde langs de geijkte standbeelden, kerken en andere belangrijke gebouwen, het viel me op dat dit erg goed bijgehouden was. Het volgende stuk was iets meer opvallender, toen kwamen we door een woonwijk net buiten het centrum. Alles was hier van hout gebouwd, het leek sterk op een openlucht museum. Ik heb zelf al door wat Oost-Europese landen gereisd, maar nog nooit zoiets gezien. Deze huizen waren ook erg slecht onderhouden en stonden schots en scheef. Ik kon eigenlijk niet echt geloven dat er mensen in woonden, totdat een van de organizer vertelde dat het haar huis was..
En je hoeft maar 1 straat verder te lopen en je staat ineens weer in de prachtig onderhouden centrum. We zouden nu eigenlijk een cityrally gaan doen, maar om onduidelijke redenen moesten we nog even wachten, op monniken of zoiets :-S
Na 10 minuten dook er een groep van 5 monniken op, deze gebaarde aan onze groep dat we moesten volgen. Dus daar liepen wij met onze groep, dwars door de drukke menigte met de monniken voorop. Bij het townhall square aangekomen moesten we knielen bij de fontein, hierop volgde een soort reinigings ritueel, brood en wijn en natuurlijk het opbiechten van je zonden. Al snel waren wij het middelpunt van de aandacht op het plein, wel leuk om zelf een toeristen attractie te spelen:-) Dit was een van de vele kleine verassingen die de organizers voor ons hadden geregeld gedurende de hele reis.
Nu we verlost waren van onze zonden konden we fijntjes gaan beginnen met de cityrally. Cityrally is gewoon een mooi woord voor speurtocht, vindt de antwoorden op deze lijst vragen. Kortom, hele stad rondrennen voor antwoorden.. Na een uurtje begin je het toch al gauw zat te worden, dus worden steeds meer en meer voorbijgangers wanhopig aangeklampt met de vraag of ze de antwoorden toevallig weten. We hebben het zelfs gepresteerd om in een zeer drukke stad, dezelfde voorbijganger op 2 verschillende locaties, een uur na elkaar, aan te klampen..
Waar moeten we heen??Na wat vrije tijd en een crash course Ests was het tijd voor een avondje stappen in Tartu. Natuurlijk gebeurde er van alles tijdens deze avond, maar ik wil het erop houden dat Club Pattaya zeer gezellig is. Prijzen zijn ook zeer redelijk, dus een uitgelegen kans om eindelijk een White Russian te proberen (ja, geïnspireerd op the Big Lebowski). Aan het einde van de nacht kwam ik er eindelijk achter dat rond 4:00 de zon al bijna opkomt..
Dag 3: Dagje cultureel Tartu
Gelukkig geen U2 die mij wakker maakt deze ochtend, dit keer was het L’amour toujours van Gigi D'agostino.. Het is in ieder geval wel beter dan de standaard wekker van je mobieltje.. Aargh, alweer kut geslapen, mijn matje is blijkbaar niet zo comfortabel als ik dacht, en ik moet er nog meer dan 2 weken mee doen:-(
De gym na 2 dagenVandaag een cursus kleren versieren Estonian style. Door een lieftallige dame in oude kleide werd ons uitgelegd wat de bedoeling was. Een shirt zou worden gekleurd door het te koken in gekleurd water. Door grote en kleine knopen en kleine steentjes in je shirt te naaien kon je mooie patronen in je shirt krijgen. Voorbeelden genoeg, hoe je met bepaalde knopen welke patronen kreeg. Voor mij was het gewoon in het wilde weg wat knopen leggen en kijken wat er gebeurd. Ik moet zeggen dat ik absoluut niet tevreden was met het resultaat :-P
De vrouwen die zorgen voor de kleur
enkele resultatenVanavond was het een cultureel Estlandse avond. Door goede connecties van de organizers konden wij deze avond houden in een penthouse van een van de hoogste gebouwen van Tartu. Nadeel van een penthouse is dat ze vaak bovenin een gebouw zitten, dus dat betekend trappen lopen..
Daar aangekomen worden we opgewacht door 4 organizers, verkleed in traditionele kledij. Zij demonstreerden enkele dansen en liederen, waarna wij zelf het mochten proberen, Dit natuurlijk onder leiding van een enkele muzikale Estse studenten. Ook konden wij de lokale lekkernijen proberen, wat bestond uit kaas, augurken, koekjes, soort melkdrank en nog veel meer. Maar mijn oog viel op een grote surimi, alweer??!! Dat leek mij nou niet echt een Estse eten. Wat bleek, ze hadden een sponsor gevonden die wel gratis surimi wilden leveren aan onze groep. Gelukkig bestond de sponsoring ook uit een deel bier:-)
Sunset’je
Organizer-------------
Tot zover de 1e 3 dagen.. binnenkort volgt de rest.
[ Bericht 0% gewijzigd door ETA op 30-07-2005 03:32:18 ]
Overigens heb ik een veel uitgebreidere versie in het Engels, maar die is nog niet helemaal af. Bij belangstelling zal ik die op het eind nog wel eens posten.
Hier is dan dag 4 t/m 7, Tallinn:
----------------------------------------
Dag 4: Eerste afscheid
Eindelijk voor het eerst een beetje goed geslapen op mijn matrasje, of ik begin te wennen, of ik ben nu zo moe dat ik overal wel slaap. Vandaag verlaten we Tartu en gaan op weg naar Tallinn.
Binnen 2 uurtjes kwamen we al aan in Tallinn, waar we net buiten het oude centrum konden uitstappen. We verbleven in een gymzaal dat in het oude centrum lag. Een prachtige locatie, tegen de oude stadsmuur aan en precies naast de St Nicholas Orthodox Church. Ik hoopte alleen dat die kerkklokken niet te vroeg gingen luiden...
Overvolle gym in Tartu
Binnenplaats van onze gym in TallinnOnze gym was een perfecte uitvalsbasis om de stad te verkennen. Op enkele minuten afstand lag het centrale plein, met het imposante stadshuis, omringt met kleine cafe’s. Het stik hier van de toeristen, en met deze toeristen de onvermijdelijk souvenirkraampjes. Via kleine straatjes liepen we naar het hoger gelegen gedeelte van de stad, het rijkere deel zeg maar. In de meeste straatjes lagen erg grove kinderkopjes, niet erg fijn om erover heen te lopen, maar het droeg wel bij aan de algehele middeleeuwse atmosfeer.
Centrale plein
Typisch straatje
Uitzicht over oude stad
Poort naar “boven”gedeelte van de stad
Nog meer uitzichtNatuurlijk kwamen we langs de geijkte plekken, de grote Nevsky kathedraal, het parlementsgebouw en de plekken waar je prachtige uitzichten hebt over de stad. Ook kwamen we langs het ex-hoofdkwartier van de KGB. In eerste instantie een gewone gebouw in een straat, maar na de verhalen over de ondergrondse martelkamers ga je er toch anders naar kijken.
Parkje naast parlementsgebouw
Nog een smal straatje
Nevsky kathedraal
Smal straatje naar beneden gedeelteBuiten het oude centrum was alles een stuk moderner, er was zelfs een compleet winkelcentrum die niet onderdoet voor een “westerse” winkelcentrum. Echter de prijzen waren veel lager
Dat hoefde je de dames niet 2 keer te vertellen, zij kwamen een half uur te laat voor het eten, met tassen vol nieuwe kleren…We hadden reisgenoten uit meer dan 12 landen, en hoe beter hun cultuur te leren kennen dan via hun nationale dranken en spijzen? Tijdens de speciale European night kon iedereen elkaars meegebrachte dranken en eten proeven. Om een of andere reden bevatten nationale dranken altijd alcohol, en niet zo’n beetje ook. Het is altijd weer een prettig gevoel om die beruchte dranken weer te proeven, vooral mijn geliefde Poolse wodka, Zobruwka. Als Hollander moet je natuurlijk drop en dropshot meenemen, dit leidt natuurlijk tot hilarische momenten wanneer buitenlanders dit voor het eerst proeven. Gelukkig vallen de stroopkoeken wat beter:-)
Enkele dranken, met in het midden de nederlandse bijdrage
Poolse lekkernijen 
Na al dit was het tijd om te gaan slapen, echter werken er blijkbaar maar 2 taxi’s in heel Tallinn. Wachten opzich is niet zo’n probleem, maar we kwamen erachter dat het muggenprobleem daar niet overdreven was. Anderhalf uur op taxi’s wachten terwijl je van alle kanten wordt aangevallen door muggen is geen pretje…
Dag 5: Dagje buiten Tallinn
Ondanks de European night sta ik na 4 uur slap toch weer fris op, slaap is volgens wij veels te overgewaardeerd. Enige hilariteit omdat een duif was binnengevlogen, deze maakte mijn buurvrouw duidelijk dat het niet verstandig is om onder een basketbalring te gaan slapen…
Dan wandel ik de kleine zonnige binnenplaats op, waar een lekkere ontbijt klaarstaat. Echt prachtig om je ontbijtje te kunnen eten op zo’n kleine rustige plekje, midden in een drukke stad. We gingen vandaag meer rustieke plekjes opzoeken, we gingen naar het openluchtmuseum.
Een oude krakkemikkige bus brengt ons voor nog geen 80 eurocent naar de rand van de stad. Hiervandaan wandelen we een flink stuk naar het museum. Onderweg passeren we een kleine pretpark waar het communisme van afstraalt. Een achtbaan met verroeste rails en steunpilaren, karretjes die erop staan hebben ook hun beste tijd gehad, ik was dan ook lichtelijk verbaasd dat deze achtbaan gewoon in gebruik was.
Het openluchtmuseum was wel interessant te zien, oude gebouwtjes lieten zien hoe het leven enkele honderden jaren geleden was. Ikzelf verloor al snel de aandacht, het kwam mij nogal bekend voor, had hetzelfde gezien een paar maanden terug in Oslo. Wat niet in Oslo was, was een prachtige uitzicht over de Baltische zee. Een klein paadje verborgen tussen de struiken leidde naar een afgesloten rotsstrandje. Een mooie plek om onder een strak blauwe lucht van de lunch te genieten.
Openluchtmuseum
Een van de grote schommels
Klein verborgen rotsstrandje
Vanaf het openluchtmuseum is het maar een kleine wandeling naar de Tallinn dierentuin. Bij binnenkomst viel het me erg mee, ik had kleine kooitjes verwacht met veels te grote dieren, maar in plaats daarvan zag ik een grote veld met enkele verschillende exotische dieren erin. We kregen een rondleiding van een van de verzorgers, deze had een unieke band met de dieren. Aangekomen bij een hok stond een ooievaar-achtige vogel achterin de kooi, de verzorger vroeg vriendelijk aan de vogel om dichterbij te komen, waarop die vogel naar het hek liep en prachtig poseerde. Dit kunstje werd enkele keren herhaald bij andere dieren.
Behalve dieren kijken kregen we ook een lezing over sociale dierengedrag, hoe en de dieren op mensen en op elkaar reageren. Na deze iets te lange lezing vervolgden we onze weg naar de geiten. Geiten, daar hadden ze veel van. Ik denk zo’n 7-8 verschillende soorten in hun eigen kooien. Het leek echter een beetje schraal, een stuk droge grond met wat rotsen met een hoge omheining.
De gids
Een van de vele soorten geitenOp het eind liepen we nog even langs de gevaarlijke dieren gedeelte. En hier was het dramatisch gesteld met de dieren. Een volwassen ijsbeer in een hok van 3,5 bij 5 meter kan niet gezond zijn. Dit zelfde lot was beschoren voor 4-5 andere beren, waaronder een grizzly en een zwarte beer. Sommige beren waren psychisch niet meer helemaal in orde, ze bleven maar heen en weer lopen in zijn hok, lopend over zijn eigen voetstappen met precies dezelfde bewegingen. Andere beren lagen apathisch voor zich uitstaren. De verzorger wist en zag dit natuurlijk ook en verontschuldigde zich meteen voor de slechte kooien van de dieren, er was gewoon geen geld en ruimte voor verbeteringen. Hmmm, beetje raar dat die geiten dan ongeveer de helft van het totale oppervlak van de dierentuin voor zich hebben…
IJsbeer
Het kleine roestige hokNatuurlijk weer een feest deze avond, echter niet erg bijzonder behalve een veiling van compleet onzinnige voorwerpen zoals een pruik, badmuts, sjaal en plastic zonnebril. Echter na het feest bleven we met een kleine groep buiten hangen. Het begon alweer beetje licht te worden, dus zei ik voor de lol, we moeten een goed punt vinden om de zonsopgang te gaan bekijken. Zo’n slecht idee nog niet vonden de meesten, en iemand ander wist wel een leuk plekje om de zonsopgang te bekijken.
Dus om half 5 in de ochtend maakten wij een extra stadswandeling door Tallinn. Deze tocht was erg indrukwekkend. In de ochtendschemer liepen we door de kleine straten van Tallinn, geen mens op straat. Door het licht en de rust kreeg ik het gevoel door een echt oude stad te lopen. De straten met kinderkopjes, oude gebouwen, kleine steegjes en de oude stadsmuur droegen echt bij aan een unieke sfeer.
Na wat zoeken konden we de speciale plek niet vinden, dus besloten we maar een dak van een gebouw te beklimmen. De beklimming was echter niet zonder gevaar, er moest over smalle muurtjes worden gelopen en rare manoeuvres op grote hoogten worden uitgevoerd. En het feit dat de meeste licht aangeschoten waren, en sommige korte rokjes en niet bepaald klimschoenen aanhadden, hielp ook niet echt. Op het dak was echter niets te zien van de zonsopgang… maar de hele beklimming was toch een speciale ervaring. Met voldaan gevoel en een geschaafde knie ging ik slapen.
Nachtelijke excursie met gevaarlijke beklimming
Fototje op het dak
Tallinn straten in de ochtendschemer Dag 6: Een snufje cultuur
Vandaag stond onder andere het occupation museum op het programma. Estland is in de laatste eeuwen door vele andere naties bezet geweest, dus deze museum moest wel interessant zijn.
Het museum zat in modern gebouw net buiten het oude centrum. Na een film over de Duitse en laatste Sovjet bezetting kregen we tijd om zelf rond te kijken in de museum. In de kelder stonden enkele beelden, deze waren her en der verspreid zonder echt veel informatie over de beelden zelf. Het leek er meer op dat ze even weggestopt zijn in een donker hoekje van de museum. De rest van de museum was deels gevuld met overblijfselen van de Sovjet tijdperk, oude auto’s, telefooncel, vlaggen, etc. Ook waren er enkele vitrines met objecten uit andere tijdperken. Echter ontbrak er een globaal verhaal en wat de objecten nou met de geschiedenis te maken had, dit maakte alles minder interessant.
Occupation museum
Telefooncel
Wat oorlogtuig
Lenin blokkeert nooduitgang in de kelderNa een lunch in de oudste pub (uit 1993!!) Hell Hunt, brachten we een bezoek aan de beruchte wijk Kopli. Deze wijk had een slechte reputatie en zelfs de locals gingen niet vrijwillig s’avonds deze wijk in. Met de tram gingen we richting het noorden, na een lange rit waren aangekomen in het noordelijkste puntje van Tallinn, zelfs de tramlijn hield hier op. Daar aangekomen viel het enigszins mee, er hing wel een typische Oost-Europees sfeertje. Grote grijze huizenblokken, paar los staande huizen die er vervallen uitzagen, een tram die luid piepend voorbij hobbelt, paar kale jongeren die rondhangen bij een klein winkeltje, her en der autowrakken. We kregen een rondleiding van een man die een paar boeken over deze wijk had geschreven. Hij vertelde over de sociale status van de mensen hier, en vooral wat voor mensen hier nou leefden. Ik kreeg niet echt het gevoel dat het hier onveilig was, maar dit kwam waarschijnlijk omdat het nog licht was, prachtig mooi weer was en we met een grote groep waren. Deze tochtje door de wijk gaf wel een goed compleet beeld van Tallinn, het bestaat dus niet alleen uit de prachtige oude binnenstad.
Eerste auto die ik tegenkwam in Kopli
Uitleg over de arbeidershuisje van de gids
Willekeurig huis
Straatje in Kopli
De tram met typische gebouw op achtergrond
Uitzicht over de Baltische zee
Verborgen kerkje midden in de wijk
Nog een typische auto…Om de lokale bars een beetje beter te leren kennen was er een pubcrawl georganiseerd. Hierbij was het de bedoeling de verschillende bars en cafés te bezoeken en een opdracht daar uit te voeren. Opdrachten zoals een telefoonnummer versieren was niet zo moeilijk, echter een gratis drankje proberen te versieren was niet zo makkelijk, in plaats van drank kreeg ik alleen een kus van een dronken oude Oekraïense vrouw… Het organiseren van een limbo dans wedstrijd is ook geen eitje in een stille bar, maar met enige creativiteit en doorzettingsvermogen presteerden we het om een groep van 40 Franse bejaarden mee te laten dansen.
Hierna was het tijd om de beste discotheek, Hollywood, van Tallinn te verkennen. Een mooie plek om te feesten, maar zoals iemand achteraf zei: Hollywood stond eerst bekend om de waardeloze films, maar nu staat het ook bekend om de waardeloze muziek…
Dag 7: Schoonheden van het binnenland
Vandaag verlaten we Tallinn, heb echt genoten van deze mooie stad. De klokken van de kerk naast ons luiden vanochtend voor het eerst, alsof ze ons gedag zeiden :-) Nadeeltje van een echte rondreis, alweer tas inpakken, volgens mij krimpt mijn tas tijdens een reis, het wordt steeds moeilijker om mijn tas dicht te krijgen. Dus daar liep ik weer, over de hobbelige kinderkopjes, met mijn bagage achter me aan rollend door de oude stad.
Met de klaarstaande bus vertrokken we nu naar de binnenlanden van Estland. Over stoffige binnenwegen reden we door het platteland, en opvallend waren de kleine dorpen. Dorpen is nog een groot woord voor wat ik zag, 4 of 5 huisjes bijelkaar, waarvan de helft zo vervallen was dat er niemand meer leefde. Ook stond er meestal een oude fabriek naast, waarschijnlijk buiten gebruik gesteld na het einde van het communisme.
Halverwege stopten we nog even bij een manege (in the middle of nowhere) waar we even paard konden rijden. Het was een mooie grote en professionele manege, zelfs het nationale springteam was hier aanwezig. Het was een mooie omgeving waar we rondhobbelden op de paarden. Maar al snel vertrokken we weer richting het zuiden met de bus, we hadden nog een stop gepland.
Bij het dorpje Riisa lag het Soomaa nationaal park. Dit was een echt prachtige moerasgebied. Een smal pad van planken moest voorkomen dat we wegzakten in het zachte grond, en dat het zacht was kon je merken zodra je per ongeluk van het pad afstapte en dan meteen half wegzakte. Weidse vlakten werden afgewisseld met kleine stukjes bos, en overal kleine riviertjes en vijvertjes. Er kon zelfs gezwommen worden in deze moeras vijvertjes, maar ik ben wijselijk aan de kant gebleven.
Ingang park
Het pad was 6 km lang, we hadden niet genoeg tijd om het hele pad te verkennen, besloten werd om tot de helft te lopen en dan terug te keren. Door de tijdsdruk was het moeilijk echt van de omgeving te genieten, op het smalle pad was niet mogelijk om in te halen, dus even stilstaan voor een foto leverde dan meteen een file op. Ook tijdens het lopen was je constant omlaag aan het kijken naar het pad, het vergde enige concentratie om op het smalle pad te blijven lopen. Door zelf iets eerder terug te keren had ik wel de mogelijkheid om even deze unieke omgeving in mij op te nemen, hoe vaak heb ik nou eerder doe een moeras geslenterd??? Het feit dat ik constant werd aangevallen door 10 cm grote wespachtige insecten kon met het zelfs niet meer verpesten.
Spreekt voor zich...
Na wat meer stoffige binnenwegen kwamen we eindelijk aan in Parnu. Hier verbleven we weer in een gym, echter bevond deze zich in een prachtig mooi gebouw, compleet met moderne voorzieningen. Echter waren ze vergeten een slot en een lamp in de toiletten te bouwen, maar een kaarsje en wat lucifers doet wonderen, het werd bijna zelfs een romantische toilet…
Voordeel van “goedkope” landen is dat je op de meest exclusieve plekken kan eten zonder dat het echt pijn in je portemonnee doet. We gingen dan ook dineren in de jachthaven, wat natuurlijk erg exclusief klinkt. Maar als verrassing was er een zeiltochtje geregeld! Dus voor het eten gingen we nog even de Baltische zee op. Wat is er nou mooier om met zonsondergang met leuke reisgenotes over de Baltische zee rond te dobberen? Prachtige uitzichten over de haven en de naastgelegen stranden…
De kapitein
Zonsondergang over de Baltics...Na het eten hebben we maar voor de rest van de avond rondgehangen op het strand. Leuk hoor, frisbeeën in het donker, je ziet die dingen absoluut niet aankomen, tis een klein wonder dat er niemand gewond is geraakt. Het was natuurlijk een mooie plek om lekker rond te hangen, alleen hadden ze hier ook al last van een muggenplaag, midden op het strand! Hoe donkerder het werd, hoe meer muggen tevoorschijn kwamen, vanaf nu besloot ik om mijn flesje DEET overal en altijd mee te nemen… Na een uur of 2 was ik de muggen toch echt zat aan het worden, en ik niet alleen, dus het was tijd om te gaan slapen.
wat is de wereld toch klein... Ze was erbij tot in Parnu, daarna moest ze helaas weg. Ik was dus inderdaad mee met die "zomerkamp" die ze organiseerde 
Overigens heb ik hier nog een stapel fotos van mijn reis, natuurlijk vergezeld met het nodige comentaar:
http://www.fonwan.nl/photo
.Nee, DutchTrain, mijn vakantie leidt komend weekend toch weer naar Ierland
quote:I know, veel plezier daar....Op maandag 29 augustus 2005 22:12 schreef Roel_Jewel het volgende:
Toch een overweging voor volgend jaar, als ik dat zo lees
Nee, DutchTrain, mijn vakantie leidt komend weekend toch weer naar Ierland
quote:Weer terug in Nederland. Wat ontzettend grappig dat je haar kent. Ik heb een paar dagen bij haar thuis geslapen toen ik in Estland was, 2 weken geleden! kom jij uit Nijmegen? Ik kan me herrineren dat ze het over een nederlander had die uit nijmegen kwam...Op maandag 29 augustus 2005 17:15 schreef ETA het volgende:
Marileen Olenku? Ja die ken ik
Overigens heb ik hier nog een stapel fotos van mijn reis, natuurlijk vergezeld met het nodige comentaar:
http://www.fonwan.nl/photo
quote:Er was idd nog een nijmegenaar aanwezig, maar dat was ik niet, ik kom uit Delft. Waren daar in totaal met 4 nederlanders, vond dat enerzijds wel beetje jammer. Op een of ander manier blijf je als "landgenoten" toch veel bijelkaar plakken en praat je veel Nederlands.Op donderdag 1 september 2005 11:17 schreef AKnynke het volgende:
[..]
Weer terug in Nederland. Wat ontzettend grappig dat je haar kent. Ik heb een paar dagen bij haar thuis geslapen toen ik in Estland was, 2 weken geleden! kom jij uit Nijmegen? Ik kan me herrineren dat ze het over een nederlander had die uit nijmegen kwam...
Ik was vorig jaar in Polen, ook met zo'n reis. Toen was er maar 1 andere NL'er in de groep van 30. Was op den duur zo gewend aan het Engels, je begint te dromen en zelfs te denken in het Engels.
Vreemde gewaarwording om dan op Schiphol alleen maar Nederlands te horen. Dag 8, Parnu:
Na de drukke dag was het tijd om het wat rustiger aan te doen, Parnu is daarvoor de perfecte omgeving. Een prachtig rustig stadje aan de zee, het staat ook bekend als de Summer capital van Estland. En aan het weer te zien was het ook zo. Overal jongelui, op het strand, of onderweg naar het strand.
Er was een kleine stadswandeling gepland. Wat me opviel was dat de meeste huizen en gebouwen hier veel beter uitzien dan in Tallinn en Tartu, haast nergens zie je oude vervallen huizen. Ook zijn her en der kleine goed onderhouden parkjes waar je lekker in het gras kan liggen. We kwamen uit bij een van exclusieve hotels van Parnu, een prachtig landhuis met een parkje eromheen. We kregen toestemming om even binnen rond te kijken. Het zag er duur en chique uit, de lobby bestond uit enkele kamers. In elke kamer stond je wel weer verrast van de luxe, een grote vleugel in de ene kamer, antieke meubilair met echte rendierhoofden als jachttrofeeën erboven in een andere kamer. Ik denk dat een nachtje hier wel meer kost dan ik heb uitgegeven in de 1e week…
Pleintje
Net onderhouden parkje
Luxe hotel van buiten
Hotel van binnen
Terras voor hotelMaar men kon de aandacht slecht bij de stadswandeling houden, de stralende zon en het strand om de hoek waren veel aanlokkelijker. Voor het eerst echt een beetje rust, gewoon even niks doen onder de zon. Het water was opmerkelijk schoon, maar toch nog redelijk koud. De zon scheen, dus het koude water moest niet zo’n probleem zijn. Op het moment dat ik het water instap verdwijnt de zon achter een grote wolk, dan is het toch wel erg koud.
Ik weet nog steeds niet waarom, maar iemand had een filmmiddagje georganiseerd. Leek mij nou niet echt een goeie combinatie, eerst strand en dan film kijken In een kelder onder een restaurant stond al een grote projector opgesteld. Wat mij wat meer intereseerde was een kleine bank, helemaal achterin in een hoek. Ik plofte dan ook meteen op de bank neer. De film “Surplus” startte, ik had nog nooit van deze titel gehoord, maar zodra ik de eerste scène zag kwam het mij bekend voor. Ik had deze film 2 maanden eerder gezien, in een museum in Goteborg, over toeval gesproken… Duurde niet lang voordat mijn ogen dichtvielen, en werd week wakker geschud aan het einde van de film. Toch leuk om dan met anderen mee te praten over de film, die dan natuurlijk verbaasd luisteren omdat ze mij gedurende film hebben zien slapen :-)
Toevallig was er een expositie gaande in de Museum of New Art over “Nude Art Exhibition Man & Woman”, klinkt interessant. Ik stap de museum binnen en vind al snel de expositieruimte. Eerst een klein zaaltje met enkele foto’s van naakte zwangere vrouwen… Ik loop al snel verder en kom in een iets groter zaaltje, nog meer foto’s aan de muur en paar kleine beeldjes. Na 5 minuten had ik dit ook wel gezien en wilde ik verder, dus ik zoek waar de volgende zaal is, maar de enige deur die er is leid naar de uitgang. Ik toch maar teruglopen in de veronderstelling dat er meer moet zijn, maar helaas, dit was alles, 2 kleine zaaltjes. Dan maar terug naar de gym…
Strand
Uitwaaien op het strand
Enige foto in het museum…Om de hoek bij de gym zat de Pizzeria Steffani, door sommigen genoemd als beste pizzeria van het land. De lange rij voor het terras was in ieder geval een goed teken. Na een klein half uurtje wachten konden we toch eindelijk plaatsnemen en genieten van enkele goeie pizza’s met wijn. Overigens is het opmerkelijk dat 1 glas wijn ongeveer net zoveel kost als een hele maaltijd.
Een vakantie zoals dit neemt bij sommigen toch de remmingen wat weg, de alcohol bevordert dit nog meer. Maar het blijft toch opmerkelijk hoe een Italiaan en een Poolse openlijk aan tafel bespreken wat ze allemaal vanavond met elkaar gaan doen, en ook waar de grenzen liggen omdat de ene al een relatie heeft. Ach, het zal wel de alcohol zijn…
Na het eten ben ik nog even wat gaan ronddwalen met de Italiaan, en dan een willekeurig hotel binnenstappen om wat martini’s te gaan drinken. De Italiaan kan het ondanks zijn relatie en de duidelijk afspraken met de Poolse niet laten om te flirten met elke dame die voorbij komt. Tja, Italianen blijven Italianen…
Even ronddwalen over “main” street.
Straatje in ParnuWe gingen vanavond uit naar de meest bekende club in Parnu, genaamd Club Tallinn. Deze club staat normaal gesproken in Tartu, maar in de zomer word het hele zooitje verhuisd naar Parnu. Nog steeds de relaxte sfeer op straat onderweg naar de club. Overal hangen groepen jongeren, en dit niet in bedreigende maar in positieve zin. Volgens mij kan je gewoon hier ‘s nachts midden op de weg gaan slapen en toch nog levend en met al je bezittingen wakker worden.
Aangekomen bij de club, die natuurlijk naast het strand staat, konden we door goede contacten gratis naar binnen. Dit was wel de meest stille en rustige club die ik ooit heb gezien, dacht ik bij binnenkomst. Haast geen mensen op de dansvloer, alleen enkele jongelui in oranje shirts stonden daar maar. Toen viel mij de vele televisiecamera’s op, blijkbaar was er een live opname bezig van een tv-show. De show leek een beetje op “De Bus”, een groep jongeren gaat met de bus het land door en doet onderweg opdrachten. Vanavond konden mensen de kandidaten wegsturen via SMS. Een van de deelnemers kon de spanning niet aan en vond het nodig om een bierglas die voor mijn neus stond met blote handen kapot te slaan, wat hem een bebloed hand opleverde. Leuk joh, dat reality tv…
Gelukkig konden tussen de live opnames door wel gebruik worden gemaakt van de dansvloer, alleen beetje raar om op de dansvloer te staan terwijl de camera’s nog aan het draaien waren. Heeft iemand mij toevallig nog zien dansen op de Estse TV gezien?
Heb mij toch wel uitstekend kunnen vermaken ondanks de constante hiphop muziek en ongelofelijke warmte binnen. Maar tegen zonsopgang was het toch wel tijd om terug te keren. Blijkbaar waren de meesten van onze groep al weg, dus met slechts 3 anderen ging ik huiswaarts, ehhh bedoel gymwaarts… Nu is Parnu niet echt groot, maar toch hadden we grote moeite ons te oriënteren. Het is ook best lastig om steeds snel opnieuw de weg te leren kennen in een nieuwe stad. Kortom we raakten verdwaald.
Daar dwaal je dan, geen idee waar je heen moet, aan welke straat de gym staat of iets dergelijks. Na een beetje willekeurig te zijn rondgelopen kwamen we een paar anderen van onze groep tegen. Dus wij meteen vragen of zij ook op weg waren naar de gym, en dat waren ze. Maar helaas, zij bleken ook verdwaald te zijn... Toen herinnerde ik dat ik een foto had gemaakt van de gym, en ik had mijn fotocamera bij me. Achteraf gezien vraag ik me eigenlijk af waarom ik nou een fotocamera heb meegenomen naar een club… Anyway, op de foto van de gym stond toevallig ook een straatnaam bordje, dus wisten we eindelijk naar welke straat we moesten. Met enige hulp van wat locals konden we al snel de weg terug vinden.
Dag 9: Sportdag
Ik droomde over een grote gele kip, althans dat dacht ik. L’amour Toujour dreunt er weer door de zaal… Ik word wakker en zie als eerste inderdaad een grote gele kip naast mij zitten, die vervolgens opstaat en samen met 2 zusters in korte rokjes door de zaal dansen op L’amour Toujour… Nee, dit was werkelijkheid…
Vandaag zou het een soort sportdag zijn, vandaar dat er “zusters” aanwezig waren, die moesten ons natuurlijk bijstaan tijdens de gevaarlijke sporten:-) Waarom die kip rondliep is mij nog steeds een raadsel.
Wakeup call, dansen sportievelingen vergezeld met zustertjes en een gele kip
Maar goed, weer wakker. Dan begint een beetje de dagelijkse routine, voorzover die er kan zijn op zo’n reis. Even overeind zitten op mijn matje, even rondkijken en dan goed nadenken waar ik ook ben, Nederland, Estland, Tallinn, Tartu?? Het chronisch tekort aan douches en wc’s dwingt mij dan tegen mij zin toch om op te staan. Half natte handdoek van het klimrek afhalen en dan 3 trappen naar beneden sjokken naar de douches… Na het douchen snel een ontbijtje scoren anders is alle kaas en worst op. Meestal is er nergens plek om fatsoenlijk om te zitten, dus dan maar midden in de zaal zitten tussen de heen en weer lopende mensen. Dan de eeuwige strijd om de koffie die altijd net op is, als er eindelijk wat is, is het zoals altijd is deze niet te zuipen, dan maar een vaag kruiden thee vandaag. Natuurlijk word tijdens het ontbijt avonturen en roddels van de vorige avond flink doorgenomen. Dan is het tijd om me voor te bereiden voor de komende dag, hoeveel water mee te nemen, zonnebrand, antimug spul en misschien wel meer rotzooi…
Dus een sportdag op het strand. Een stukje strand was afgebakend met lint. Al snel begon er een “openingsceremonie”, compleet met vuurwerk en een fakkel. Een en al verbaasde gezichten van de overige badgasten die dit allemaal aanzagen. Tijd om met rare spelletjes te beginnen. Kruipen op het strand, peddelen in het water, van alles… Maar ook wat teamspelletjes waar vrouwen altijd de mazzel hebben. Mannen die vrouwen moeten dragen, mannen die uit de kleren moeten gaan, etc. En natuurlijk de altijd leuke “draai 10 rondjes om een paal en begin te rennen”…
Op het strand onder een prachtige blauwe hemel
Uitsloven op het water
Uitsloven op het zandMoe en warm konden we nog wel eerst even afkoelen in het water voor de lunch. Voor de lunch bezochten we een klein eetcafétje in een zijstraat van de belangrijkste winkelstraat. Wij Nederlanders moesten vervolgens gaan uitleggen waarom de naam van het cafe “Kadri” zo grappig was. Tja, niet iedereen heeft van de beroemde groep K3 gehoord. Nog een leukere feit was dat we op dat moment 3 meiden hadden rondlopen die ook Kadri heten… Wat is nou leuker om met 3 Kadri’s te gaan lunchen in Kadri? Helaas konden alleen Nederlanders lachen om deze feiten
Even kopje koffie doen na de lunch
Uitleven in het groene park
Even relaxen in de gymIn de middag werd een park bij het strand bezocht. Hier gingen we blijkbaar nog meer spelletjes spelen. Trefbal, maar dan op een plastic zeil die ingezeept is… Voetballen, maar dan met een Amerikaanse voetbal die in onvoorspelbare richtingen opspringt…
Na al deze spelletjes ben ik zelf nog wat gaan rondlopen, naast het park was een klein pretpark. Ik had al eentje in Tallinn gezien, maar bij deze kon ik tenminste wat dichterbij komen. Hier ook hetzelfde beeld als in Tallinn, karretjes die alleen door roest bij elkaar worden gehouden. Ook groeide de onkruid letterlijk tussen de karretjes door. Het feit dat de kaartverkoophokjes bemand werden verraden dat deze attracties gebruikt worden.
Onkruid tussen de karretjes
Spannende treinritjes hier
Reuzenrad
Snelle snack op het pleintjeTerug gekomen bij de gym kom ik erachter dat het zo goed als uitgestorven is. De enige aanwezigen hebben al gegeten en geven de voorkeur nu aan wat extra slaap. Ik zal toch wat moeten eten en inkopen doen, dus ik loop maar alleen richting het “centrum”. Nog best lastig om een gewone winkel te vinden om wat water te kopen, er zijn voornamelijk alleen apotheken en souvenirs winkels in de hoofdstraat. Gelukkig zit er in een parallelstraat een klein buurtwinkeltje met genoeg water, teveel water eigenlijk.
Ik elk land dat ik kom hebben ze talloze merken water, sommige normaal, maar sommigen ook met de meest ranzige smaken. Het is altijd een coinflip als je voor het eerst weer een fles water koopt. Wanneer ik eenmaal een goed merk heb gevonden, blijf ik bij deze merk… Helaas was in deze winkel die ene merk nou net niet te krijgen, dus gokte ik weer verkeerd en kwam thuis met een paar flessen ranzig water.
Weer een nacht, weer een feestje, het houdt nooit op. Alleen begon ik nu beetje ziekjes te voelen, waarschijnlijk door de koude duik van gisteren. Feest op dezelfde plek als waar we de film hadden gezien. Weinig enerverende avond, behalve dat op den duur de alcohol en naburige sauna naakte mensen op de dansvloer opleverde… Ik was moe genoeg om vandaag eens “vroeg” het bed in te duiken, met vroeg bedoel ik terwijl het nog donker is buiten… Even goed slapen, morgen verlaten we Estland en gaan we een nieuw avontuur beginnen in Letland.
Dag 10, Bye Estland, Welcome Letland:
Derde stad die we alweer verlaten, kan ik alweer mijn tas inpakken. Gelukkig stopt de bus vlak voor onze gym. Maar een grote groep zoals onze heeft natuurlijk veel proviand nodig, dus is het slepen geblazen met grote dozen voedsel en drank. Nu realiseerde ik me pas hoeveel extra dingen we mee hadden. We begonnen maar met inladen, de buschauffeur hielp maar al te graag mee, hij moest namelijk een paar uur later terug zijn in Parnu voor zijn volgende klus.
Via kleine stoffige wegen zetten wij koers naar Letland.
Wakker worden en tas inpakken, zie onze prachtige gym
De Estse-Letse grens De grens kwam al snel in zicht. Eerst maar even geld wisselen. Ik sloot zonder veel na te denken aan in de rij om de laatste Estse kronen te wisselen. Na een paar minuten kwamen degene die vooraan in de rij stonden terug met hun Letse geld. Ze hadden enkele stapels papiergeld omgeruild tegen enkele muntjes. Ik begon toen ook maar even uit te rekenen hoeveel mijn Estse kronen nog waard waren. Mijn toch redelijke dikke stapel kronen bleek na telling 1,5 euro waard te zijn. Ik besloot dat het niet de tijd waard was om te wachten en dit om te ruilen. Papiergeld is tenslotte toch een leuke souvenir, past goed naast mijn Zloty’s en Roebels.
Al dit geld wisselen duurde langer dan de buschauffeur had verwacht, deze begon het steeds meer benauwd te krijgen of hij de volgende afspraak zou halen. Eindelijk toen we weer compleet waren konden we naar de grens toe. Een Eurolines bus stond voor ons en duurde nogal lang voordat deze eindelijk door kon gaan. Paspoortcontrole duurde bij ons ook wel even, ze krijgen niet elke dag een bus vol met 12 verschillende nationaliteiten.
Na de grens zijn we gestopt bij de eerste winkel die we konden vinden. We moesten wat drinken inslaan voor de komende dagen. We zouden waarschijnlijk de eerst komende 2-3 dagen geen winkel mee zien. Ik moest toch eerst geld pinnen, gelukkig zat zelfs hier een pin automaat. Hoeveel zal ik gaan pinnen, 400, 500? Net voordat ik “ok” indrukte realiseerde ik mij dat dit Letse Lats waren, en niet Estse kronen meer. Ik was zo gewend om met bedragen van 2 of 3 cijfers te werken, omgerekend is 500 Lat meer dan 700 euro…
Met een vers gepind briefje van 20 stap ik de winkel binnen. Eerste wat opvalt is dat een hele wand van de winkel is ingeruimd voor anti-mug middelen, dat belooft niet veel goeds. De lange wachtrijen in de winkel helpen niet echt de buschauffeur die langzamerhand wanhopig werd.
Omgeving begon toch langzamerhand te veranderen, van uitgestrekte weilanden naar meer bebost gebied. We arriveren eindelijk bij onze bestemming, een camping in het bos net naast het Burtnieku meer. We sliepen in kleine blokhutjes. En ja hoor, voor het eerst hier echte bedden!!! Nou ja, echte bedden, een soort slaapbank waar je met z’n tweeën op moest, maar toch beter dan een matje op de vloer. Gelukkig hoefde ik het hutje met 1 iemand te delen, dus had ik mijn eigen bed :-)
Een mooie omgeving, de camping lag op een hoger gelegen stuk. Een trap naar beneden leidt naar een landtong met aan de ene kant hoge riet en wilde gras, en aan de andere kant een klein stroompje die naar het meer zelf leidt.
Deze avond kregen we een crash course in hoe je een Letse sauna moest nemen. Plan was om in 3 steeds langere durende periodes in de sauna te zitten. Het geleerde kon meteen in praktijk worden gebracht. Een stukje verderop was een kleine sauna aanwezig.
Resultaat van lokale winkel
De blokhutjes in het bos
Oostenrijker en Hongaar bespreken de afgelopen dagen
Voor nodige ontspanning word gezorgd
Camping ligt aan het eind, boven de trapTijd geleden voor mij dat ik voor het laatst in een sauna ben geweest, toen vond ik het niet erg fantastisch. Ik stap de kleine sauna binnen, er is nog maar 1 plaats vrij, helemaal bovenin. En nu heeft warme lucht de vervelende neiging om op te stijgen. Het was een tikje heter dan verwacht maar toch goed uit te houden. Een beetje hier en daar wat zout scrubben, het voelt toch wel fijn aan. Tijdens de laatste sessie had ik iemand zo gek gekregen om mij een sauna massage te geven. Mishandeld worden met een grote tak was nooit zo fijn. Na een koude douche voelde ik zeer schoon en relaxt.
Het was inmiddels donker aan het worden, een klein feestje was gestart ergens midden in het bos. Wel lekker om na de sauna even rond te hobbelen in het bos. Maar de nacht brengt helaas ook weer de muggen mee. Het is gewoon onmogelijk stil te zitten, de muggen vallen dan meteen aan. Dan toch maar gaan slapen…
Les in Letse sauna massage
Relaxen na de sauna op het bankje, gehuld in “beschermende” kleding.
Uitzicht vanaf het bankje (overdag)Mijn kamergenoot ligt inmiddels al fijn te slapen. Ik duik er ook maar meteen in. Overigens was het niet zeker of we alleen met z’n tweeën in deze hut sliepen, de Italiaanse casanova zou misschien bij ons slapen, dat hing af van de humeur van zijn vakantie liefde…
Ik keek ook niet op toen ik iemand binnen hoorde stommelen. De Italiaan had blijkbaar geen succes vandaag. Ik hoor hem wat kleren uittrekken en daarna wat spullen te vinden. Duurt zeker 10 minuten voordat hij klaar is met zoeken en de bed met mijn kamergenoot induikt. Vervolgens een gil en gevloek, en tenslotte wat gefluister en iemand die de hut verlaat. Hmm, vreemd maar verder weinig aandacht aan besteed. In de ochtend werd alles wat duidelijker. De Spanjaard was ‘s nachts nog even naar de wasruimte geweest en liep onze hut per ongeluk in. In de veronderstelling dat hij goed, zat kleedde hij zich uit en probeerde zijn spullen te vinden. Na 10 minuten dook hij dus het bed in van mijn kamergenoot, deze en de Spanjaard schrokken zich natuurlijk wezenloos, ze verwachten beide lekker in een eigen bed te kunnen slapen.
Dag 11, Survival:
Dit is pas wakker worden, gewekt worden door zingende volgens. Liggend in mijn comfortabele bed kijk ik door het raam het bos in, alles ligt er vredig bij. De zon staat inmiddels al hoog boven de horizon, dus toch maar mijn bed uit kruipen. De koelte van de ochtend is nog te voelen als ik naar buiten stap. Het is erg rustig, meeste mensen slapen nog, dus ook nog geen ontbijt. Ik besluit maar om even op het bankje dat uitkijk over de meer te zitten. Wat een uitzicht, ik voel me weer helemaal opgeladen en vol energie voor de komende week. Wat een afwisseling, deze rust vergeleken met de steden in Estland.
Panorama van het uitzichtEnergie was wel nodig voor vandaag, we gingen “survivalen”. Nou ja, survival is een groot woord, we gingen voornamelijk opdrachten uitvoeren in en rondom de camping. Meeste opdrachten waren gericht op teamwork, gezamenlijk een opdracht uitvoeren. Een sloot oversteken met behulp van touwen, touwbruggen beklimmen, geheugen spelletjes, allemaal dat soort spelletjes.
Mijn team staat klaar…
Letse humor: Zoek de verborgen steen…De spellen werden op verschillende lokaties gehouden, zo ook in de buurt van een verlaten Sovjet boerderij. De spellen interesseerde mij op dat moment niet erg meer, die oude verlaten boerderij was veel interessanter. De zon scheen fel en enige schaduw was in de boerderij zelf. De boerderij had een U-vorm, met aan de 2 uiteinde lange stallen.
Van de stallen is weinig over, bomen groeien al door de betonnen vloer heen. Het was ook een rotzooi binnen, resten van hekken, betonnen troggen die afbrokkelen bij aanraking en resten van de deels ingestorte dak. Ook lagen er een groot aantal glazen buisjes, geen idee waar die voor gebruikt zijn, misschien een of ander geheime Sovjet kloonproject??? Midden in de stal stond een soort schoorsteen van hout, deze was half ingestort en leunde nog net schuin tegen een pilaar. Het stond op instorten, ik kon de verleiding niet weerstaan om te testen hoe sterk het was. Een trap er tegen aan deed het hevig heen en weer schudden, waarna een paar flinke stukken hout met een flinke klap naar beneden vielen. Misschien was het toch geen slim idee om de structurele integriteit van Russische structuren te testen. Ik laat de schoorsteen voor wat het is en loop dieper de boerderij in.
Daar vind ik achter een hoop rotzooi de gang die naar de andere stal loopt. Er liggen vele kamertjes aan deze gang, de deuren bestaan inmiddels niet meer dus ik kan makkelijk rondkijken. Meeste van deze kamers lijken op wasruimtes, de muren helemaal betegeld en een grauwe plafond. Alhoewel van sommige kamers het dak al naar beneden is gekomen. Ik was overigens niet de eerste persoon die hier langskwam, graffiti en vele bierflesjes verraden de vorige bezoekers. Geïnteresseerd loop ik verder de gang door, vooral naar beneden kijkend om niet te struikelen over de rotzooi, daardoor zie ik niet de laag overhangende balk waar ik dan vol met mijn hoofd tegen aan loop…
Verlaten boerderij
We gaan verder. Doel was een klein kerkje een mooie wandeling verder op. Nog meer opdrachten bij de kerk. Voor een opdracht moest ik de prijs van een bepaald drankje uitzoeken. In een naburig dorpje verder op vind ik een kleine winkel. Ik verwacht al taalproblemen, maar word totaal verrast door de vrouw achter de balie die perfect Engels spreekt. Zelfs in de meest kleine gehuchten spreekt men Engels.
Lokaal vervoersmiddel
Lopend door het platteland.Na een hele dag van spellen spelen was het tijd om terug naar de camping te gaan. Lopend dacht ik, maar er was weer een verrassing, we gingen terug roeien. Na een hele middag te hebben gelopen waren we toch een aardig eind van de camping verwijderd, dus dat ging nog een lange roeitocht worden.
De boten waren niet makkelijk te bereiken, we moesten eerst over een klein pad naar beneden klauteren. De grond daar was al aardig drassig en werd nog natter naarmate we dichter bij het meer kwamen. Dus op blote voeten lopen we door het hoge gras terwijl mijn voeten tot in de enkels wegzakken in de modder. Gelukkig vinden we al snel de boten en kan ik uit deze moeras stappen. Er staat een lichte wind, dus er zijn enkele golven op het meer. De golven geven lang niet zoveel problemen als de vele waterplanten, deze blijven steeds aan de peddels hangen waardoor deze te zwaar worden om mee te roeien.
Wadend door het moerasachtige stuk
Midden op het meer
Kerk die boven de bomen uitsteektOndanks de waterplanten en de golven was het echt genieten, gezellig met z’n vijven op een klein bootje op een gigantisch meer. Na 20 minuten roeien zagen we nog steeds de kerk boven de bomen uitsteken, het leek alsof we geen meter waren opgeschoten. Omdat er maar 2 mannen aan boord waren moest ik toch het grootste stuk roeien. Na een klein uurtje kwam de camping in zicht. De peddels hadden zwaar geleden door al die waterplanten, en met onze doel in zicht brak een van peddels spontaan af… Een peddel zonder platte uiteinde roeit niet echt makkelijk. Gelukkig gebeurde dit op het eind, moet er niet aan denken als dit midden op het meer was gebeurd.
De laatsten komen ook eindelijk aan.Eten stond klaar bij aankomst, dat is maar goed ook aangezien ik enorme honger (en blaren op mijn handen) had gekregen. Nacht was alweer aangebroken, dus ook de muggen keerden terug. De sterke chemische DEET die ik had meegebracht hielp maar tijdelijk, na een paar minuten was het weer raak. Dus bedtijd…
Overigens valt het op hoe vaak de “muggen” terugkomen in mijn verhaal. Het klinkt dan misschien iets erger dan het was. Het was te overleven, maar het is zeer vermoeiend om steeds die muggen van je af te slaan…
Ik ben er nog nooit geweest maar het ligt voor volgend jaar min of meer in de planning!
tevens tvp
quote:De rechtse is een goede vriendin van mij! Wel erg grappig om haar hier tegen te komen op een foto...Op donderdag 15 september 2005 11:27 schreef UIO_AMS het volgende:
Leuk verhaal. Leuke zustertjes ook.
quote:Dat was niet geheel toevallig meerOp donderdag 15 september 2005 14:24 schreef AKnynke het volgende:
[..]
De rechtse is een goede vriendin van mij! Wel erg grappig om haar hier tegen te komen op een foto...
Enne bedankt voor de leuke feedback, stimuleert om te schrijven!Dag 12: De langste dag (echt een lange dag)
De ochtend is gekomen. Vandaag was weer een reisdag, dus weer lang in de bus zitten (en bijslapen natuurlijk).
We komen aan in Valmiera, een kleine Hanzestad zoals Tartu en Tallinn. Veel tijd om rond te kijken is er niet. Lunch heeft toch de prioriteit, dus gaan we naar een restaurantje die uitkijkt over de rivier Gauja. Ik blijf me verbazen over de lage prijzen, en ook dat ze prijzen niet afronden. Een gerecht kan zo 66 cent of 68 cent kosten. En bakjes fruit en salade, die je zelf mag opscheppen, worden tot de gram gewogen om de prijs te bepalen.
Na de lunch ben ik toch nog wat aan het rondkijken. Eigenlijk is het een best saaie stadje aan een rivier. Lopend door de hoofdstraat zie ik alleen huizenblokken, wat winkels en een supermarkt. We besluiten dan maar met z’n vieren af te dalen naar de rivier. Een trappetje lijkt te leiden naar de veel lager gelegen rivier, dus we volgen de trap. Zonder het echt door te hebben sta ik ineens in de achtertuin van een huis. Een blaffende hond op de achtergrond dwingt ons snel door te lopen door het hoge gras. Bij de rivier is het rustig, even de ogen dichtdoen terwijl we op de zanderige oevers liggen.
Valmiera dus
Uitzicht over Valmiera
Mainstreet van Valmiera
Beetje uitrusten bij de rivier
Stoffige busTerug in de bus, weer over stoffige zandweggetjes. De ventilatie was kapot in deze bus, dus werden de dak luiken geopend. Meteen stroomt er koele lucht naar binnen, echter ook gigantische hoeveelheden zand en stof. Moeilijke keuze, hete stofvrije lucht of koele verstikkende lucht… Na de reis was alles mooi bedekt onder een geel laagje zand. Bij het instappen in de bus merkte ik overigens een bordje op, het was in het Nederlands. Het was dus een soort veiligheid keuringscertificaat, de bus was voor het laatst gekeurd begin jaren 90, geeft lekker een veilig gevoel :-)
Opeens merk ik dat de omgeving is veranderd. Lichtglooiende grasvelden afgewisseld met kleine akkers, bossen en kleine meertjes. En af en toe een paar huisjes en boerderijen. Het is een echt mooie omgeving, ik was dan ook blij dat we stopten bij een van de boerderijen. Onze thuis voor vandaag.
De bus moest uitgeladen worden, dus ik besloot maar eens de bagageruimte in te duiken en te helpen. Daardoor kwam ik als een van de laatste aan bij de boerderij. Er waren nog 2 slaapmogelijkheden over, de hooiberg of een kleine zolder boven de sauna. Ik zag het slapen in de hooiberg wel zitten, maar mijn hooikoorts speelde erg op, dus werd het de sauna zolder. De sauna lag iets van het hoofdgebouw af, de sauna was een kleine blokhut met een puntdak. De zolder onder de puntdak was alleen te bereiken met een “trap” van een uitgehakte boomstam, en dan vervolgens door een kleine luik naar binnen te wurmen. Ik besloot maar om mijn bagage niet naar boven te slepen. Deze liet ik maar fijn beneden staan, op de grote stapel brandhout onder het afdakje, dan blijft het nog gedeeltelijk droog bij regen. Slaapplek maakte eigenlijk niet echt veel uit, van slapen zou weinig terecht komen, maar dat wist ik toen nog niet…
Na een beetje gesetteld te zijn ging ik maar de omgeving verkennen. Wat een prachtige omgeving. Een paar kleine houten gebouwtjes om ons heen, een meertje ernaast, grasvelden met schapen erin, bos op de achtergrond… Die meer was overigens wel nodig, we zaten namelijk op een ecologische boerderij, dus geen stromend water. De sauna en het meertje waren de enige manieren om je te wassen. Dit gecombineerd met de houten doos als toilet maakte alles beetje “back to basic”.
Het hoofdgebouwtje
Meertje naast de boerderij
Liggen naast het meertje
Mijn onderkomen voor vannacht
”Trap” naar mijn slaapplek
OverzichtjeVandaag gingen we een traditionele Letse avond beleven. We gingen de midzomernacht feest “herhalen” (ook wel Jani genoemd), deze is vind normaal een paar weken eerder plaats, maar dat deerde ons niet. Te beginnen met het leren van traditionele liederen en “bijgeloven”. Er zijn vele bijgeloven tijdens deze feest, vele hebben betrekking op de toekomstige partner en geluk. Zoals wanneer je over het kampvuur springt brengt dat komende jaar geluk, of wanneer je iemand ziet op een bepaalde plek op een bepaald tijdstip, dan zal je met die persoon trouwen.
Tijd voor wat fysieke werk. Traditie is ook dat alles schoon en opgeruimd moet zijn, ook de velden om de boerderij heen. Gewapend met harken en hooivorken trekken we naar het veld. Dit veld lag vol met hooi, en dit moest natuurlijk netjes in een hooiberg eindigen. Gelukkig weegt hooi niet zoveel, dus dit klusje was redelijk snel geklaard. Alleen niet tot volledige tevredenheid van de boer die toekeek, onze hooiberg leek in geen velden op de nette hooibergen die de boeren om ons heen maakten…
Gewapend met harken
Hard aan het werk om de een mooie hooiberg te krijgen
Wordt toch een mooie hooiberg?De vrouwen gingen, met de mannen in hun kielzog, vervolgens op pad om bloemen te plukken voor een krans. Mooie kans om meer van de omgeving te zien. Hier ook pittoreske meertjes verborgen tussen de bomen. Terug gekomen bij de boerderij gaan de vrouwen aan de slag met het maken van de bloemenkransen, mannen houden zich bezig met belangrijkere zaken , namelijk bier drinken op de veranda… Maar al snel was het toch tijd om de mouwen weer op te stropen, de traditionele kampvuur moest klaargemaakt worden. Met een kar gaan we naar de naburige houtzagerij waar we stapels hout kunnen pakken. Voorzichtig duwen we de volle kar terug, langs de bomen en de meren. Het vuur zou vanavond flink gaan branden!
Bloemetjes plukken
Vrouwen aan de slag met de bloemenkransen
Poolse fotomodel met het eindresultaat
Mannen brandhout aan het halen
De kar over de heuvels terugduwenHet werd al vlug donker, dus tijd om het kampvuur aan te steken. Duurde niet lang voordat een metershoog vuur was gestart. Kampvuren geven pas echt het gevoel van ver weg zijn. Lekker met een koude rug en een warm gezicht gedachteloos naar het vuur staren…
In de verte vanuit het donker klonk gezang. De boer kwam zingend met zijn hele gezin onderweg naar ons toe om samen met ons het Jani feest te vieren. Ook nam hij een grote vat zelfgebouwde bier mee en schalen vol speciale Jani kaas. De boer liet het absoluut niet toe om een leeg glas te hebben, hij maakte er een sport van om zodra je een slok bier had genomen meteen je glas bij te vullen, weigeren was er natuurlijk niet bij. De zelfgebrouwde bier smaakt goed, licht zoetig met flink wat schuim.
Boer komt eraan met het bier Ik zat aan het kampvuur te genieten van het bier toen de boer naast mij kwam zitten. Een moeizaam gesprek startte, het vlotte niet omdat hij geen woord Engels sprak en ik niet goed heb opgelet tijdens de Letse taallessen. Met een organiser als tolk kon ik toch nog een leuk gesprek voeren, blijkbaar was hij een van de weinige boeren met een ecologische insteek hier. Hij vond mijn aanwezigheid hier ook zeer interessant, blijkbaar was ik de eerste Chinees die ooit zijn boerderij had bezocht, daarom moest hij perse een foto van mij hebben :-p…
Een belangrijke traditie tijdens “Jani” is om niet voor zonsopgang te gaan slapen. Mijn poging om de zonsopgang te bekijken op de daken van Tallinn was mislukt, dus nu een goede herkansing. Ik verwacht dat de zon rond half 5 opkomt, het is nu nog maar 2 uur, dus dat duurt nog wel even. Mensen zitten verspreid over de boerderij, sommigen zitten de laatste worstje weg te roosteren, anderen warmen zich aan het vuur, en een deel is in slaap gevallen op de veranda.
Het werd al later, gesprekken aan bij het kampvuur worden dieper. Meeste lui gaan al slapen, maar met de harde kern bestaande uit een Let, een Duitser en een Spanjaard sluiten we een pact om samen tot de zonsopgang te wachten. Het is nu aardig donker, kampvuur begint al een stuk kleiner te worden, en het is koud aan het worden.
Na lang wachten word het een beetje licht. Deze licht onthult een mystieke omgeving. Een laag mist hangt over het nog steeds warme meertje, deze mist spreid zich een beetje uit over de velden. Links van mij 2 houten huisjes half verborgen tussen een wat bomen, voor mij een karrenpad dat in de mist tussen 2 meertjes verdwijnt, aan de overkant een paar boomtoppen die boven de mist uitsteken. Op de achtergrond alleen het geluid van het knisperende vuur en kabbelend water. Dit is echt een onvergetelijke omgeving, alsof het rechtstreeks uit een film komt.
Mist over het meertje in de vroege ochtend
Paar schaapjes in hun weilandHet was bijna half 5, het is nu redelijk licht geworden. Maar nog geen zon aan de horizon. Hoop om de zonsopgang te zien vervloog snel, de mist was dikker aan het worden. Dus om 4:34 hebben wij maar officieel verklaard dat de zon op was gekomen en onze missie geslaagd was, we konden eindelijk gaan slapen. Overigens werd op mijn voorstel om buiten in het gras te gaan slapen niet positief ontvangen…
Ik loop nog een laatste rondje om de boerderij heen terwijl de andere drie zich klaar maken om te slapen. Vuur brand nog, dus die moet uit. Gelukkig slingerden overal grote pullen rond met restjes bier, blijkbaar beviel het bier niet bij iedereen. Bier blijkt een uitstekende vloeistof te zijn om het vuur mee te doven. Ik besef wel dat ik natuurlijk een doodzonde bega door het bier zo te misbruiken… Ik loop verder er zie dat de schapen ook wakker zijn. Verbaasd in hun mistige weiland kijken ze mij aan, “wat moet dat mens hier op dit tijdstip?” zullen ze wel denken.
Wat een lange dag, moeilijk voor te stellen dat ik vanochtend uit het bos ben vertrokken en nog een stad heb bezocht. Maar ik ga dan toch eindelijk die trapje op, kruip door het luik en ga slapen op een uiterst smerig matras die op zolder lag…
Nog wat omgevingsfoto’s die absoluut niet mogen ontbreken:
quote:Ondanks dat het erg sterke bier was viel het wel mee, die frisse lucht helpt wel goedOp vrijdag 23 september 2005 14:34 schreef UIO_AMS het volgende:
Nog een kater overgehouden aan het zelfgebrouwde bier?
quote:Van Amsterdam neem ik aan? De voorzitter van vorig jaar van Amsterdam was ook mee op deze reis, doe ze de groeten daarOp vrijdag 16 september 2005 02:28 schreef Athlon_2o0o het volgende:
Oh wat geweldig. Laat het toeval zijn dat ik mij twee dagen geleden heb aangemeld voor AEGEE
-----------------------------------------------------------
Dag 13: Alweer een lange dag
Gelukkig was het niet erg heet boven de sauna, dus ik kon een paar uur slaap meepikken. Buiten was het inmiddels druk, mensen heen en weer aan het lopen, het ontbijt aan het voorbereiden. Nog een beetje brak van gisteravond klim ik van het toch gevaarlijke trapje naar beneden. Op blote voeten en een flesje water in hand sta in op het grasveld maar mijn tanden te poetsen. Anderen kozen voor een duik in het meer, je moet toch iets als er geen douches zijn.
Bij gebrek aan een douche is een meertje een uitkomst.Moet nu weer mijn tas zien dicht te krijgen, dit keer lukt het met zeer veel moeite. Ik hoop maar dat ie het uithoudt, nog maar een paar daagjes. Toch beetje raar dat je een band krijgt met je tas, die je bij heeft gestaan tijdens de vele reizen… Na het inpakken even nog genieten van de omgeving terwijl ik op de zachte bank op de veranda zit.
Met dezelfde snikhete bus gaan we naar Cesis. Een interessante stad met veel bezienswaardigheden, zoals het oude kasteel. Omdat we flink achterliepen op schema konden we geen kijkje binnen kijken. We hebben maar wat rondgewandeld door het oude centrum en geluncht in een oud Russisch cafeetje.
Kasteel in Cesis
Lokale markt
Straatje in Cesis
Redelijk verlaten central stationWe hadden haast omdat er een lange boottocht was gepland. Toen ik hoorde dat we een boottocht gingen maken, dacht ik lekker in een grote boot rustig de rivier afvaren. Maar blijkbaar was het de bedoeling zelf te roeien in een paar rafts… Toch maar even zwemkleding aantrekken dan.
De rafts bleken een aantal Russische opblaasbare reddingsboten te zijn. Er vaart nu waarschijnlijk ergens een Russisch schip rond zonder reddingsboten. Nadat de boten opgeblazen waren konden we vertrekken, met in de wetenschap dat het traject lang is…
De mooie rafts waar we de rest van de dag op doorbrengenEr werd ons een wilde rivier beloofd, maar dat viel helaas tegen. Het was gewoon een rustig stromend riviertje, maar dat kan ook leuk zijn. Ik zat in een kleine boot met 2 andere Nederlanders, een Letse en een Hongaarse. Aangezien de Nijmegenaar erg moe was besloot deze wat slaap in te halen, dit resulteerde in dat ik en de andere Hollander de meeste roeiwerk deden, vrouwen kunnen namelijk niet roeien….
Veel geroeid werd er toch niet, het was lekkerder om met een handje in het water rustig door de stroom te laten meevoeren. De rivier kronkelde tussen de hoge bomen door, er was geen spoor van civilisatie te bekennen. Geen grote rotsen, stroomversnellingen en draaikolken, grootste gevaar waren de kleine rotsen en takken net onder de waterspiegel. Het was af en toe nog best hard roeien om deze te vermijden. Boven sommige stukken van de rivier zaten vol met muggen, als de zon er op scheen was alleen een waas van muggen te zien, hier probeerden we dan ook maar om heen te roeien.
We waren nu al lang onderweg, ik had geen horloge bij me, deze had ik voor de zekerheid afgedaan omdat ik verwachte nat te worden (niet wetende dat de horloge een paar week later alsnog sneuvelde door een wasmachine ongeluk). Enige manier om een beetje indicatie van de tijd te krijgen was de zon. En dit samen genomen met de gemiddelde snelheid kwam ik erachter dat we na 2 uur nog lang niet op de helft waren…
We hadden op dit moment nog steeds geen haast en genoten van de langzaam veranderende omgeving. De bomen waren er nog steeds, maar deze stonden nu op een meer rotsachtige ondergrond. Kleine kliffen waren nu zelfs te zien.
Een uur later was begon de zon tot de boomtoppen te zakken, daardoor roeiden we ineens in de koude schaduw. We begonnen toch wel honger te krijgen en veel water hadden we niet meer. Ik kon moeilijk inschatten hoe ver we nog moesten, we konden over 5 minuten al bij het einde zijn of pas over 1,5 uur. De kou begon ook mee te spelen. De lol was een beetje over, we wilden graag weer op het droge staan. Dus werd er eindelijk fanatiek geroeid. Door de kronkelende rivier kon ik niet ver vooruit kijken, na elke bocht kon er iemand staan om ons uit ons lijden te verlossen.
De rivier begon iets spannender te worden, kleine stroomversnellingen en enkele keren op een rotsbodem vastgelopen. Na het passeren van de zoveelste bocht stond daar eindelijk een bekend gezicht op de kant. Na ruim 4 uur roeien spoelde onze boot aan op de zanderige kant, eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten. We waren als een van de eersten aangekomen, meeste avonturiers waren nog ver weg.
Kapot van het roeien lopen we nog een kilometer door het bos om bij de bus te komen. Meteen werd de bus doorzocht op enige eetbare dingen, resultaat was een mix van snoep, koekjes en chips, genoeg om onze honger enigszins te stillen. Diner was pas gepland zodra we aankwamen in Riga, dat nog ver weg lag.
Een half uur later zijn de laatste roeiers ook aangekomen, ze hadden blijkbaat moeite om hun ronde boten goed te sturen. Riga ligt maar 100 km verderop, maar ik heb geleerd dat niet de afstand de reisduur bepaald, maar het wegdek. Dit kon nog wel even duren.
In de warme en benauwde bus val ik bijna meteen in slaap, ondanks dat deze heftig heen en weer schud. Na 2,5 uur door bossen en weilanden te zijn gereden komen we in bebouwd gebied, de buitenwijken van Riga. Ik kijk maar eens naar buiten, door de warmte en slaperigheid lijkt het wel alsof ik in een soort droom zit, ik ben half wakker en kijk naar buiten, maar niks dringt eigenlijk tot mij door. Sightseeing moet maar tot morgen wachten.
Lekkere pizza’s eten op de trap van de school
Nachtelijke uitzicht vanaf de gym over RigaWat was ik blij toen we konden uitstappen en afscheid konden nemen van deze bus uit hel. De koele avondlucht doet me goed. Met tas en al loop ik de voorlopig laatste slaapplek in de Baltics in. Dit keer zitten we in een school, de gymzaal staat op het dak. Bij het binnentreden komt de warme lucht je tegemoet, het was net een sauna daar boven…
Ik zoek een rustige hoek uit om daar mijn zelfopblazende matje neer te leggen, zo mijn bed is weer gereed. Dan is het toch leuk om liggend op je matras anderen moeite te zien doen om hun matras op te blazen…
Ik ga maar vast het gebouw verkennen, het was nogal groot en leek op een labyrint. Tot mijn grote verbazing hadden we 3 douches en 3 toiletten tot onze beschikking, deze luxe had ik nog niet eerder meegemaakt
De hal van de school was ook nog opmerkelijk, het leek net een jungle, elk vrij plekje was opgevuld met grote groene planten. Ondertussen was er een grote stapel pizza’s gearriveerd. Eindelijk om middernacht konden we, zittend op de trap voor de school, genieten van ons welverdiende avondeten. Sommige vonden nog de energie om het nachtleven te gaan verkennen, blijkbaar hadden ze niet veel geroeid. Ik vond het wel genoeg voor vandaag, het is bedtijd.
Dag 14: Exploring Riga
Schone kleren beginnen zeldzaam te worden, ik ben nu gedwongen om die stinkende shirt te dragen die ik had geverfd op dag 3. Ik begin alvast te zoeken naar wat ontbijt. De zon schijnt alweer fel, en met alle ramen in de gym wordt het al snel warm. Door een openstaande raam kan ik gelukkig het dak opklimmen. Op het dak kan ik dan genieten van een ontbijtje en een mooie uitzicht over Riga.
Ontbijtje op dak
Panorama vanaf het dak
Na 1 nacht al een klein rotzooitje…
Wandelend door de mooie buurt van onze gymDe gym ligt net iets buiten het centrum. Het lijkt op een kleine industriegebied. Hier en daar worden gebouwen gesloopt, en naast de gym staat een soort garage. Opvallend dat er op de parkeerplaats bij de grijs en grauwe garage veel luxe auto’s staan, ik vraag me af waar deze vandaan komen. We komen uit op een drukke straat richting het centrum, aan beide zijden van de straat aan lange rij winkels. Het doet niet onder aan enig andere grote westerse stad. We slaan een zijstraat in, en opeens staan we in een rustige wijk. Prachtige Art Nouveau gebouwen en rijkelijk versierd met ornamenten vullen de straten.
Art Nouveau gebouwen in Riga
Het duurde niet lang voordat we de door het oude centrum van Riga liepen. Een park met een rivier loopt als een lange lint door de stad heen, een rustgebied te midden van een drukke stad. Het gras ziet er erg verleidelijk uit om er even op te liggen, helaas is dit verboden en strikt gehandhaafd door de lokale politie.
Langs de oude stadsmuren zijn nog allemaal kleine arbeidershuizen te zien. Tussen de huizen door kleine steegjes die naar een onbekende bestemming leiden. Het is echt mooi om door de kleine straatjes en steegjes rond te dwalen, al raakte ik na een uur toch erg gedesoriënteerd. Her en der ook jonge straatmuzikanten die sfeervolle muziek spelen op de achtergrond, dat gaf een extra dimensie aan de stadswandeling.
de Dome kathedraal
Langs de oude stadsmuur
Vrijheidsmonument
Een van de vele slotjes aan de bruggen, opgehangen door verliefde stelletjes als symbool van hun liefde
Genoeg kleine steegjes in Riga
Achtergrond muziek
Echter mijn aandacht verslapte snel, ik kan me achteraf weinig van de wandeling herinneren. Ik denk dat ik op een punt ben aangekomen dat ik verzadigd ben, hoe mooi het ook was, Riga was de zoveelste stad met oude gebouwen en kleine straatjes. Ik sta dan midden op het plein voor een kerk met de zon in mijn gezicht, het verhaal over de kerk en het plein kon me op dat moment weinig boeien.
Verzamelpunt was het indrukwekkende vrijheidsmonument, om vanaf daar gezamenlijk te gaan lunchen. We liepen langs een rij ambassades, de Amerikaanse was niet te missen met de strenge beveiliging erom heen. Naast de veel minder beveiligde Franse ambassade zat in een kelder een studenten restaurant verborgen. Echt zo’n plekje waar je zonder lokale hulp nooit zou komen.
Niet echt wetende wat te doen na de lunch ben ik maar wat mensen gevolgd naar de hoogste bar in Riga. Op de bovenste verdieping van een hotel zat een bar. Bovenin de hoogste gebouw van Riga kon je onder het genot van een drankje genieten van een prachtig uitzicht. En voor het eerst in de 2 weken dat ik in de Baltics ben, begint het te regenen. Wat een timing, wij zitten nu letterlijk hoog en droog, naar buiten staren en zien hoe Riga langzamerhand natter wordt.
Hoog en droog in de hotel bar
Uitzicht vanaf bovenste verdieping van hotel
Letse universiteit
Een echte Letse collegezaalDe regen duurde gelukkig niet lang, zodat we op tijd en droog aankwamen bij de universiteit van Letland. Hier kregen we een interessante introductie college over Letland. Veel dingen hadden wel al gehoord in de enkele dagen die we al in Letland hadden doorgebracht.
Het avondeten zou in een typisch Lets restaurant zijn, de Lido. Deze lag iets buiten het centrum, dus met de tram gaan we op weg door de suburbs. Zoals verwacht een compleet ander beeld als het centrum, meer het typische oostblok-achtige woonwijken. Het verbaasd mij dan ook enorm wanneer we uitstappen eerst door zo’n typische wijk lopen, maar dan ineens in een modern en gezellige uitgaansgelegenheid komen. Het ziet er uit als resort, een grote chalet-achtige gebouw omringd met mooie terrasjes en kleurrijke bomen en planten. Het is echt heerlijk om daar te eten, maar ook zeer relaxed om op de trappen voor het restaurant te genieten van verschillende Letse bieren.
De Lido
Erg vrolijke omgevingHet was tijd om voor het eerst het nachtleven van Riga te verkennen. Op een of ander manier was ik redelijk verrast hoe levendig de binnenstad was. Overal mensen en vele terrasjes. Ik was verrast omdat ik dit nog niet eerder in Letland of Estland heb gezien, het was altijd redelijk rustig op straat.
Nachtelijke Riga met terrasjes
Na wat clubs te hebben bezocht en wat White Russians te hebben gedronken, bleek het weer stil op straat te zijn. Alle cafés en clubs waren al gesloten, dus tijd om terug te gaan. Lui en moe besloten we een taxi te nemen. Met wat Polen en Spanjaarden stap ik de taxi in, een Letse die niet mee gaat verteld aan de chauffeur waar we heen gebracht moeten worden. Moet goed komen lijkt me.
Het was pas de eerste echte nacht in Riga, dus ik herkende niet veel van de omgeving. Ik was verbaasd toen de taxi chauffeur ineens stopte in een onbekend straatje en gebaarde dat we aangekomen waren… Nadat ik hem duidelijk had gemaakt dat dit niet de goede adres was, keek ik vragend achterom, of iemand anders het adres wist. Lichtelijk paniekerige ogen beantwoorden mijn vraag, niemand wist het adres waar we naar toe moesten. Alweer verdwaald, dit keer was het lastiger… Ik begon toen maar te beschrijven waar we heen moesten, een of andere grote witte school in de buurt van een stadion. Opeens lijkt de chauffeur zich iets te herinneren en begint weer te rijden. Binnen 5 minuten staan we dan toch op het goeie adres, wat een geluk dat er maar weinig witte scholen in Riga zijn…
Blij dat ik veilig aangekomen ga ik naar bed, maar niet voordat ik ons “taxi avontuur” enthousiast heb gedeeld met degene die nog wakker waren.
Dag 15: Belangrijk Riga
Voordat ik op reis ging had ik niet kunnen denken dat ik zo goed kon slapen op die dunne opblaasmatje. Maar toch word ik na een ongezond weinig aantal uren fris wakker. Het was al aardig warm in de gym, dus ga ik weer met een broodje en een kop thee in mijn hand het dak op.
Er was niet veel tijd om te genieten van het ontbijt, we moesten op tijd bij het Letse parlementsgebouw zijn voor een rondleiding. Met de minst stinkende kleren ga ik op weg. Vanwege wat papierwerk moesten we een tijdje buiten het parlementsgebouw wachten. Iedereen had zijn paspoort bij zich om zich te identificeren, een leuke gelegenheid om elkaars paspoort te bekijken. De Nederlandse paspoort met al zijn nieuwe beveilingssnufjes steekt er toch uit. De paspoorten uit het Oosten zien er toch een stuk simpeler uit. In de Turkse paspoort staat zelfs een pasfoto van iemand toen ze 10 jaar oud was, lijkt mij nou niet echt handig.
Ook leuk is om dan meteen elkaar portemonnee door te spitten. Behalve al het buitenlandse geld, geven alle pasjes ook een goede indruk van het dagelijkse leven van de eigenaar. Ik kon hier mooi mijn muntenverzameling showen die ik nog in mijn portemonnee had, een muntje van elk land die ik had bezocht in laatste 2 jaar. Ze vroegen zich al af waarom ik een Tsjechische kroon, Slowaakse kroon, Poolse zloty, Engelse pond, Russische roebel, Deense kroon, Zweedse kroon, Noorse kroon, Hongaarse forint en een Zwitserse frank in mijn portemonnee hadden.
Een strenge beveiliging kon je het niet noemen, wel door een metaal detector lopen, maar je tas wordt slechts vlugjes ingekeken, zijvakjes worden totaal genegeerd. Het is maar goed dat ik geen kwade plannen heb met het Letse parlement ;-) Vanuit de hal was het een paar trappen omhoog om bij de “schatkamer” te komen. Een kamer gevuld met vele giften van andere regeringen, prachtige schilderijen, beeldjes en andere snuisterijen staat opgesteld. Ik heb beetje het gevoel dat we hier verplicht langs moeten zodat de regering kan showen met zijn cadeautjes.
De grote vergaderzaal, het equivalente van onze Tweede Kamer, was interessant. Er was geen zitting bezig dus konden we vrij door de zaal heen struinen. Op de tafels liggen nog allerlei persoonlijke spullen van parlementariërs zoals foto’s en kleine mascottes. Ook liggen er overal belangrijk uitziende documenten, misschien slingeren er zelfs wel gevoelige documenten rond, maar helaas is mijn Lets te slecht om maar iets uit de documenten op te maken. De nu lege stoelen werden overigens goed gebruikt door ons om toch even wat uit te rusten, je kan er lekker onderuit in zakken en wegdommelen.
”Schatkamer”
De Letse “Tweede Kamer”
Belangrijke documenten???
Kijkje in de wandelgangenIn Tallinn hadden we al de bezettingsmuseum gezien, het was een beetje teleurstellend toen, dus ik had niet zulke hoge verwachtingen van het Letse bezettingsmuseum. Maar dat viel erg mee, deze bezettingsmuseum was veel beter opgezet en daardoor interessanter. Een gids leidde ons langs verschillende bezettingsperiodes, en dat zijn voor de Baltische staten vele. Er was natuurlijk veel aandacht voor de Duitse bezetting in WOII, maar ook voor de Sovjet bezetting. Zeer indrukwekkend waren een stel tekeningen, getekend door een kind die het verhaal optekent hoe zij en haar familie naar een van de befaamde gulag kampen wordt afgevoerd.
De opvallende zwarte museum op poten
Binnen in de museum
De standaard propaganda posters
Indrukwekkende kindertekeningen Onderweg naar de lunchplek kwamen ten tweede male op deze reis een cameraploeg tegen, ditmaal werden sommigen van onze groep geïnterviewd over mode en waarom ze juist zo gekleed gaan. Na dikke 2 weken rondreizen, dan is modieus eruit zien niet een van je prioriteiten, je bent al blij genoeg als het niet stinkt.
Ondertussen was ik maar even naar de pin automaat gelopen, ik had net niet genoeg geld voor de laatste dagen. Beetje onoplettend tik ik mijn pincode in en wil dan 20 lat pinnen, ik druk dan per ongeluk een verkeerde knop in, de knop om 200 lat te pinnen! Omgerekend is dat meer dan 300 euro, iets meer dan ik nodig had. Tja, nu niks meer aan te doen, in ieder geval geen geldzorgen meer.
Weer een vrije middag in Riga, vele besluiten om terug te keren naar de gym. Ik heb geen intenties om een van de laatste dagen slapend in een gym door te brengen. Met de Sardiniër en de Turkse besluiten we wat rond te slenteren door de stad, op zoek naar onontdekte plekjes. Maar vreemd genoeg kwam elke steeg wel uit op een bekende straat, ik begon de binnenstad eindelijk een beetje te leren kennen. Een mooi terrasje aan de voet van de St.Pieterkerk ziet er te aantrekkelijk uit, daar verblijven we dan ook een groot deel van de middag.
Na een demonstratie van hoe een kleine Sardiniër een 3 persoonspizza wegwerkt in 20 minuten, wandelen we terug naar de gym. Opnieuw verdwalen we, misschien ken ik de stad toch nog niet zo goed. De wandeling word opgefleurd door het zingen van de Turkse, die blijkt een prachtige stem te hebben. Ze was aan het oefenen voor de talentenshow van vanavond.
We zijn op TV!!!!
Een van de weinige zwervers in de stad
Pizza iemand?Je komt soms op de meest vreemde plekken, dit keer een feest/talentenshow in een soort schuur net buiten het centrum. Een half afgebouwd gebouwtje, met kale muren en een betonnen vloer, was toch weer opmerkelijk. Niks was af behalve een zeer net keukentje en een sauna natuurlijk. Dit werd verhuurd door een Duitser die lange tijd in Nederland had gewoond. In gebrekkig Nederlands verteld hij uitgebreid over zijn avonturen in Nederland. Hij is aardig aangeschoten en blijft maar door en door praten. Gelukkig merkt hij op dat er ook Duitse mensen bij onze groep zitten, en meteen is de aandacht voor mij weg en loopt richting de Duitsers.
Na een enerverende talentenshow, waar wij als Hollanders een optreden schouder-knie-en-teen gaven, gingen we nog net voor zonsondergang terug naar de gym. Overigens was het mij opgevallen dat er in de hoek van de schuur de mooie blauwe vlag van AEGEE-Riga hing. Een traditie is om deze te proberen te stelen. Maar de opvallende interesse van mij en de Rotterdammer als wel een paar Estse in de vlag, werd snel opgemerkt door een van Riga bestuursleden. Deze besloot toen maar de vlag als cape te dragen zodat stelen onmogelijk werd, althans voor nu.
Feestjes in meest rare plekken
Bekijk de mooie afwerking van de feest locatie van vandaag…Aangekomen in de gym is het alweer tijd om afscheid te nemen van nog een organizer. Vervolgens kruip ik lekker in mijn slaapzak en probeer nog wat uurtjes te slapen voor de zon echt opkomt.
Dag 16 en 17: Einde is nabij
Het was gister nog best laat geworden. Nog even opgebleven tot die organizer weg ging. Nog even gezellig op het dak gezeten, kijken hoe de ochtendgloren Riga beginnen te verlichten. Ik word nogal vroeg gewekt, de zon scheen door een dakraam recht in mijn gezicht. Ik probeer mijn bed een paar meter te verschuiven, maar de zonnestralen weten steeds precies mijn gezicht te vinden. Ik sta dan maar met tegenzin op, de laatste keer dat ik wakker wordt hier, vanavond zal er waarschijnlijk geen tijd voor slapen zijn omdat mijn vliegtuig morgen op een onmogelijk vroege tijd vertrekt.
Volgens het schema was het tijd voor een city rally door Riga, animo was niet erg hoog, vooral omdat het alternatieve programma een trip naar het strand in Jurmala was. Het was warm, dus de keus is snel gemaakt.
Het was een flinke wandeling in de hete zon naar het station. Opvallend is een gebouw die veel lijkt op het paleis van cultuur die in Warschau staat, maar dan kleiner. Blijkbaar staat in elk ex-Sovjet staat zo’n gebouw. In de stationshal word geld ingezameld voor de treinkaartjes, aangezien deze niet erg duur zijn, voldeed wat kleingeld al. Toch leuk om iemand te zien die met een paar handen vol kleingeld 20 treinkaartjes probeert te kopen.
Centraal station met Cultuur Paleis op achtergrond
Vertrek uit Riga
Gezellig in de drukke Russische treinNog geen 5 minuten nadat de trein vertrok vanuit het station van Riga begint het buiten te regenen. Hoe verder we van Riga kwamen, hoe harder het ging regenen. Gelukkig zaten we mooi droog in een antieke Russische trein. Een half uur geleden liepen we nog door de hete straten van Riga, en nu regent het ineens. Aangekomen bij Majori stappen we uit, in de regen staan veel natte mensen te wachten op het perron, te wachten op een zitje in een trein terug naar Riga. Na even te schuilen op het station begon het wat minder te regenen, en besloten we alsnog naar het strand te gaan.
Ondanks de regen was het in de hoofdstraat, die parallel loopt aan het strand, toch redelijk druk. Er zijn voornamelijk kleine cafeetjes en restaurants hier, ziet er erg gezellig uit. Een strook bos scheidt de straat met het strand, we wandelen daar doorheen richting het strand. Echt druk was het hier niet, daardoor leek het strand nog breder. Het zal wel door het weer komen, maar ik vond het strand in Parnu toch leuker uitzien.
Regen was inmiddels helemaal opgehouden, nu was het benauwd en warm. Het water zag er niet erg aanlokkelijk uit, dus bleef ik maar op het strand hangen. De frisbee werd er natuurlijk weer bijgehaald, ondanks dat het strand niet erg druk was, bleef het redelijk gevaarlijk. Toen mij handen pijn deden van het vangen van de frisbee, vond ik het wel genoeg. De zon kwam door, dus toch maar ff relaxed achter over liggen in het zand.
Chillen op het strand
Altijd maar aan het frisbeeën
We zijn niet de enigen die terug willen naar Riga
Daar komt de trein…Veel beter werd het niet op het strand, dus dan maar de trein terug pakken naar Riga. Er was ons ooit verteld dat er een leuk Russisch restaurantje waar je een soort knoedels kan eten. Leek ons wel leuk om daar langs te gaan. Het had meer weg van een fastfood zaak. Een buffet, met veel verschillende knoedels, gevuld met allerlei soorten vlees en groenten. En ook hier het goede systeem van het bordje wegen aan het eind van buffet en op basis van gewicht betalen.
Verborgen plekjes in Riga
Rails aangelegd voor deportatie naar gulags
Wagons die toen werden gebruikt
ParkjeDe laatste avond breekt aan. Voorbereidingen voor het afscheidsfeest waren in volle gang. De eerste deelnemer staat ook klaar om de vertrekken, de Spanjaard. Het herinnert mij dat ik de volgende ben die gaat vertrekken…
Ineens zie ik de vlag van AEGEE-Riga hangen, op de muur, in de gymzaal beneden waar het eindfeest word gehouden. Iemand had een laptop meegenomen, en velen zat er omheen, de eerste foto’s aan het bekijken. Foto’s van de eerste dagen roepen allerlei herinneringen op, het lijkt zo lang geleden. De kans voor mij om de vlag te stelen aangezien ze de andere kant op kijken. Met behulp van een extra afleidingsmanoeuvre van de Rotterdammer grijp ik mijn kans en ruk de vlag van de muur. Niemand heeft het gemerkt, blij verlaat ik de zaal met de vlag onder mijn shirt. Lachend bedenk ik alvast een smerige opdracht die het Riga bestuur moet doen om de vlag terug te krijgen.
Feestje wil niet echt loskomen, iedereen blijft beetje hangen op de stoelen of zit achter de laptop. Er zijn gigantisch veel foto’s genomen, dus daar kan je wel een avond mee vullen. Ik loop ook maar beetje rond. Ik zie de Griek ineens drukgebaren in de gang, hij staat bij het hokje van de beveiliging. Ik loop er heen en zie dan meteen waar hij zo druk om doet. In het hokje van de beveiliging zitten de 2 bewakers gezellig naast elkaar een pornofilm te kijken, totaal niet bewust van dat er achter hun meerdere mensen staan mee te genieten en foto’s van hun maken. Ach, zo kan je ook je dienst door komen.
Dan eindelijk, de vlag!!
Bewakers die “hard” aan het werk zijnIk begin alvast mijn tas in te pakken, duurt niet lang voordat ik naar het vliegveld ga. Voordat ik het door heb is het tijd om te vertrekken. Samen met de 2 Spaanse meiden en een Hongaar regelen we wat taxi’s. Het proces van afscheid nemen is begonnen, altijd een lastig moment. De taxi’s waren voor de verandering erg snel aanwezig, dus moest er snel afscheid worden genomen. Ach je ziet elkaar wel weer ergens, Europa is niet zo groot.
Met de 2 taxi’s spoeden we dan naar het vliegveld. Opvallend genoeg waren de prijzen van beide taxi’s anders, terwijl hetzelfde traject in dezelfde tijd werd afgelegd. Niet echt de tijd om moeilijk te doen over een paar dubbeltjes. Vliegveld is bijna verlaten, slechts enkele vroege toeristen aanwezig. We waren natuurlijk veels te vroeg op het vliegveld. Niks te doen behalve te hangen in de stoelen, de vermoeidheid begint eindelijk echt toe te slaan. Na het inchecken en de douane is er nog genoeg tijd om alle sandwiches op te kopen bij een klein standje, en natuurlijk mijn stapeltje Lats in te wisselen.
Even nog relaxt zitten voordat het vliegtuig vertrektMijn vliegtuig vertrekt als laatste, dus na afscheid te hebben genomen van de rest zit ik eindelijk weer eens alleen. Opvallend genoeg, 5 minuten voor boarding is er absoluut niemand bij de gate. Zou wel leuk zijn, lekker alleen in het vliegtuig. Valt helaas tegen, op het laatste moment komt nog een grote groep Hollanders aan. Met hun platte Twentse accent verstoren ze mijn rust. Op zo’n moment realiseer je pas echt dat je naar huis gaat. Ik ben zo moe, zodra ik in het vliegtuig zit val ik in slaap, ik slaap zelfs tijdens de takeoff…
-----------------------------------------------------------
En dan is het verslag ineens af, 3 maanden na thuiskomst.... Dat was 2,5 week goed besteed. Volgend jaar weer, maar waarheen is nog de vraag..