MUZ user-reviews, deel 2 alweer.

quote:

Op maandag 6 februari 2006 18:50 schreef methodmich het volgende:
Dinosaur, nog gezien wat we destijds over je Bright Eyes-review hadden te melden?

quote:

DAYNA KURTZ - Another Black Feather For The Wings Of A Sinner (Munich)

Dayna Kurtz sprong in 2003 in één keer richting de top van mijn favoriete vrouwelijke artiesten-lijstje aller tijden. Haar album Postcards From Downtown vermengde het beste van jazz, country, blues en chanson tot een schitterend muzikaal palet. Daarbij kwam dan nog die fantastische stem, die voor een vrouw opmerkelijk zwaar en donker klinkt. De plaat was zonder twijfel één van de hoogtepunten van muziekjaar 2003. Een jaar later liet ze al weer van zich horen, met het voornamelijk uit covers bestaande Beautiful Yesterday. Ook dat was weer een plaat van bijzonder hoog niveau.

Nu is Dayna dus terug met een volgende plaat, die weer voornamelijk uit eigen composities bestaat. Another Black Feather..., zoals de albumtitel al afgekort wordt, gaat min of meer verder waar Postcards In Downtown ophield. Dayna put weer uit dezelfde bronnen en zingt in sommige nummers misschien nog wel beter dan ooit. Haar sterke slidegitaarspel valt ook menigmaal op.

Maar wat vooral opvalt, is haar unieke stijl. Een Dayna Kurtz-nummer valt direct te herkennen. Haar stem trekt alles namelijk boven de bestaande genres uit. Dan zingt ze haar zinnen weer lijzig en langgerekt, dan is er weer een stembuiging die écht de rillingen op je rug bezorgt en dan niet op de wijze zoals de huidige jonge Amerikaanse zangeresjes proberen te laten horen hoeveel octaven ze kunnen raken. Dat heeft Dayna dan ook volstrekt niet nodig. Elk woord van haar is al doordrenkt met levenswijsheid en maakt complete oeuvres van Mariah, Christina en Kelly overbodig. Geen eerlijke vergelijking ook, we spreken hier namelijk over een muzikante, die zelf haar muziek schrijft.

Die haar plaat opent met een ongekend stevig nummer, maar daarna alweer moeiteloos door haar muzikale voorkeuren heenfladdert. Zo zijn het titelnummer, de ode aan New Orleans Nola en het al van haar DVD en concerten bekende Right For Me van die typische Dayna Kurtz-luisterliedjes. Ook Venezuela kan daarbij aansluiten. It's The Day Of Atonement, 2001 rekent dan weer af met de Amerikaanse politiek na de aanslagen en laat een enorm bevlogen Kurtz horen, terwijl een klezmerorkestje de song nog extra cachet meegeeft. Dankzij Beautiful Yesterday wisten we ook al dat ze moeiteloos covers naar haar hand kan zetten en zo worden nu songs van Johnny Cash en Bill Withers haar universum ingetrokken.

Wederom een album op hoog niveau dus, al moet gezegd worden dat enkele songs hier net iets te lang voortkabbelen of te langzaam aan de luisteraar voorbijtrekken. Dat maakt die songs niet minder goed, maar de tracklist had in een andere volgorde iets dynamischer kunnen zijn geweest. In dat geval had ze nu al dé plaat van 2006 gemaakt. Nu is dat afwachten en is ze vooralsnog alleen maar kanshebber. En, voor mensen die dit fenomeen nog niet omarmd hebben, raad ik dan uiteindelijk toch Postcards From Downtown aan als ideale kennismaking. En eigenlijk is dat, zo rond Valentijnsdag met al die kaarten, ook helemaal niet zo gek.

quote:

In dat geval had ze nu al dé plaat van 2005 gemaakt.

quote:

PAULUSMA – Here We Are (Munich Records)

We kennen Jelle Paulusma allemaal als creatieve spil van het nu al vaak betreurde Daryll-Ann. Samen met Anne Soldaat was hij verantwoordelijk voor het geluid van die band, die zonder twijfel tot het beste hoort wat de Nederlandse popmuziek te bieden heeft. Met name de albums Weeps en Happy Traum worden geschaard onder de top van vaderlandse bodem. Toen Daryll-Ann ophield te bestaan, was het afwachten wat de bandleden afzonderlijk zouden gaan doen. Wel, Jelle trapt nu af met een soloplaat, waarop hij ook nog eens heeft gebroken met Excelsior Recordings. Bij Munich zou er meer ruimte zijn om dingen zelf te doen, vandaar.

Na het beluisteren van Here We Are rijst onmiddellijk de vraag of die breuk wel zo nodig is geweest. Tenminste, ervan uitgaande dat de reden voor zijn labelswitch juist is. Want radicaal anders is dit album niet. Integendeel, zou je bijna zeggen. Er valt amper iets terug te horen van zijn flirt met enkele hippe dancejongens vorig jaar. Paulusma is ook niet ineens getransformeerd in een ruige rocker of een bedeesde navelstaarder. Laat staan dat hij is gaan rappen of de jaren ’80 heeft gerecycled, om maar wat populairs te noemen.

Nee, Paulusma is op Here We Are gewoon zichzelf, met al zijn sterke en zwakke punten. Qua geluid is er ook weinig echt anders dan bij Daryll-Ann. Hij laat zich nog altijd inspireren door Beatles, Beach Boys, Byrds en westcoastpop. Goed beschouwd is dit een herhaling van zetten, want ook Trailer Tales klonk al grotendeels zo. Die plaat verscheen onder de vlag van Daryll-Ann, maar was vooral het resultaat van een Paulusma die moederziel alleen in een camper op de hei zijn ziel aan het papier toevertrouwde en daar wat noten bijschreef. Een stemmige herfstplaat, die gemengde reacties opriep. Persoonlijk vond ik het een prima plaat, zeker in vergelijking met zwanenzang Don’t Stop.

Paulusma rockt op de opener wellicht wat steviger dan we van hem gewend waren, maar Trust U Love Me, Here We Are, Serpentine Tomorrow en Point Of No Return verschillen wezenlijk in niets van wat hij al eerder deed. Uit dat oogpunt bekeken had Excelsior de plaat ook makkelijk kunnen uitbrengen. Je gaat haast vermoeden dat er meer speelt, maar dat blijkt tekstueel eigenlijk nergens. Opnieuw bezingt Paulusma de liefde en is hij bitter over de wereld om hem heen. De camper is ingeruild voor zijn eigen huis, naar ik vermoed. Verder is alles gebleven, van de baard tot zijn soms wat onbeholpen aandoende Engelse uitspraak. Van de fraaie composities tot de nummers waarin zijn stem eigenlijk schreeuwt om ondersteuning van Anne of broer Coen. Laat die er dan juist niet zijn.

Moeilijk is dan ook waar deze plaat te plaatsen. Als je Daryll-Ann volledig wegdenkt, wat bij het beluisteren van Here We Are eigenlijk onmogelijk is, hoor je een plaat die over de hele linie meer sterke dan zwakke momenten kent. Ga je echter vergelijken met Trailer Tales, dan trek ik de conclusie dat Jelle Paulusma die plaat niet benadert en dit een aardige herhalingsoefening is geworden. Waarbij het definitieve waardeoordeel dus een typisch geval is van hoe staat mijn baard vandaag.

quote:

Op zaterdag 11 februari 2006 12:21 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Je bedoelt vast 2006

Bedankt voor de review, deze ga ik zeker luisteren. En voor de liefhebbers van deze mevrouw met de kippenvel bezorgende stem: hier kun je een 2meter sessie met haar beluisteren (na 13 min ongeveer).

quote:

Op dinsdag 14 februari 2006 19:14 schreef DaisyDuke het volgende:
Ik heb 'm nog steeds niet gehoord. Op de een of andere manier trekt het me niet echt meer aan ofzo. Komende week toch maar eens gaan checken.

quote:

RAY DAVIES - Other People's Lives (V2)

Je zou maar een vroege zestiger met een groot muziekverleden zijn en per toeval op een hedendaagse hitparadeshow stuiten. Want wat moet de creatieve spil van de grote Kinks denken van al die volstrekt inwisselbare gitaarbandjes die met veel bombarie de jaren tachtig naspelen en om de week tot nieuwe helden gebombardeerd worden? Om nog maar te zwijgen over de voormalige soldaat die met suikerzoete liedjes de top van de hitlijsten bestormd, de met klatergoud behangen boze rapnegers, de kreunende of irritant langs de toonladders zwevende zangeresjes en de barbiepopjes die het lot van de fiets in de hoofdstad van China bezingen. Vermoedelijk zonk de moed Ray Davies in de schoenen, maar gelukkig heeft hij alsnog besloten zijn nieuwste soloplaat Other People's Lives uit te brengen. Godzijdank bestaat er nog zoiets als artistieke noodzaak.

Want Davies kan met recht tot de groten der aarde gerekend worden. Met The Kinks heeft hij een uitgebreid muzikaal statement gemaakt, waar bands als Blur vrolijk de vruchten van hebben geplukt. Zonder The Kinks was er wellicht geen Britpop mogelijk geweest. Dit speelde allemaal in de jaren zestig, toen creativiteit en verkoopcijfers in sommige gevallen nog naast elkaar konden bestaan. The Kinks, The Beatles en The Small Faces verkochten ook singles. Dat kon toen nog. Davies zal ongetwijfeld begrijpen dat dit met zijn solowerk onmogelijk is. Hoe goed de songs op Other People's Lives ook zijn, de hitparade gaan ze niet halen. Dat is ook niet erg. Belangrijker is dat Davies zijn plaat gemaakt heeft.

Een plaat van hoge kwaliteit. Dat is wel duidelijk na het beluisteren van de twaalf songs en de 'hidden track'. Davies nam een deel van zijn songs op in de Verenigde Staten en dat hoor je aan een paar nummers wel af. Neem het langgerekte The Getaway, dat evengoed een song van Neil Young had kunnen zijn. Dat is overigens de enige keer dat Davies aan iemand anders dan aan zichzelf doet denken. Zijn songs zijn gemaakt met puur vakmanschap. De opbouw is prima, de zang is sterk en de teksten zijn zoals altijd fijne observaties over het leven. Andermans leven, zoals de titel zegt, maar er is ook ruimte voor autobiografische elementen. Davies, die in het boekje uitleg geeft bij de songs, blijft daar echter vaag over. Het maakt natuurlijk ook niet uit of bijvoorbeeld All She Wrote, over een afscheidsbrief van een ex-geliefde, nu gaat over Davies zelf of over een eerder op de plaat opgevoerd personage.

Eigenlijk zit tussen het dozijn songs op dit album geen zwak exemplaar. De hoogtepunten zijn wat mij betreft het luchtige Next Door Neighbour, het fraaie Creatures Of Little Faith, het als sneer richting tabloids bedoelde titelnummer, het heerlijk ironische Stand Up Comic en afsluiter Over My Head. Al is het moeilijk kiezen, want elk nummer heeft wel iets pakkends.

Duidelijk is dat de sleet er bij Davies bepaald niet op zit. Waar in 2004 Morrissey, een artiest die qua songschrijven best wat weg heeft van Davies, een glorieuze comeback vierde en waar in 2005 generatiegenoot Paul McCartney wellicht zijn beste soloplaat ooit afleverde, kan 2006 best eens het jaar van Ray Davies gaan worden. Zeker op het gebied van de oude grootheden, maar ik moet nog maar zien hoeveel jonkies bij hem in de buurt gaan komen. Het gros klopt hij op pure klasse en stuurt hij met de staart tussen de benen terug richting oefenkot met Other People's Lives. Daar kan zelfs een stel snotapen ook maar iets aan veranderen.

quote:

Op zaterdag 25 februari 2006 11:35 schreef methodmich het volgende:
Zou ik maar doen peaceman. Als je van vakmanschap houdt!

quote:

Op zaterdag 25 februari 2006 14:17 schreef Baba-O-Riley het volgende:

Die plaat van Ray Davies is inderdaad erg goed

quote:

Op zaterdag 25 februari 2006 14:34 schreef BUG80 het volgende:
Subtiele verwijzingen MM