quote:
Dat klinkt zeker fout
Net als de term "weekendpapa"
Ik moet dan altijd denken aan vaders (met halflang krullend haar, ik weet bij god niet waarom) die quasi-leuk met hun twee (jongen + meisje) in de weer zijn om te laten zien: "Kijk mij eens leuk zijn met m'n kinderen!"
En vooral 'lekker stoeien' en 'ravotten' en roepen: "Jongens, willen jullie nog een ijsje? Papa lust er nog wel eentje, hoor! (de kinderen zijn 8 en 7)" De bijbehorende stem klinkt *nu* door mijn hoofd... *ril*
Nou ja: dat zijn de beelden die dan voorbij schieten.
Hoe is het met de vaders die al wél hier gepost hebben? Zijn jullie het al zat? Hebben jullie ook al last van die
vadergevoelens
? Die gevoelens die je van nature niet zou moeten hebben, aangezien dat evolutionair niet correct is. (al mag ik dat niet zeggen van Loena-tik-; ook al weer iets dat je gebeurt als je vastgeklonken zit aan je vrouw doordat je kind(eren) hebt....)
Hier gaat alles z'n gangetje: Het komt in de praktijk vooral op Loena neer, aangezien ik de meeste tijd buitenshuis aan het werk besteed. Máár: daar hebben ze wat op verzonnen....de sport! Connor heeft nu de leeftijd dat 'ie gaat sporten danwel *ik-ga-zoals-iedereen-wil-een-hobby-doen*. Hij schaakt nu een tijdje (ons eigen debieltje
) en sinds anderhalve week zit 'ie op voetbal.
Op mijn eigen oude vereniging is 'ie begonnen met proeftrainen. Hoewel hij veel op mij lijkt qua serieus zijn, straalde hij toen hij het trainingsveld afliep. Wat Loena vreesde (die vindt voetbal stiekem niet leuk, vanwege de schreeuwende ouders langs de lijn) werd waar: hij wilde er definitief op en de woensdag wachtte hij me op in zojuist aangeschaft voetbaltenue.
Dat worden dus vele vroege zaterdagochtenden opstaan om hem en z'n teamgenootjes (er passen er 6 bij ons in de auto
) van hot naar her te rijden en doordeweeks moet er natuurlijk ook twee keer getraind worden. Op vrijdagavond: schaken. Ook weer een ritje naar het centrum van waar we wonen en dat duurt uiteindelijk ook nog anderhalf uur.
Ewen gaat judoën. Althans: dat vindt mama. Hij heeft er absoluut het postuur voor, maar daar gaat het, wederom volgens mama, niet om als ze dat op die leeftijd doen. Het gaat om samenwerken en samen plezier hebben. Daarnaast is het vooral veel stoeien. Ik krijg een stuk minder respect voor een Dennis v.d. Geest op dat moment. "Oh...is dat stoeien.... " Elke andere dinsdagmiddag rijdt Loena hem en z'n vriendje naar de dojo. Alsof je niets te doen hebt...
En Kian? Die mag (MAG!) eindelijk (na de zomervakantie dan...) naar de kleuterschool. Onze schreeuwlelijk, door Loena af en toe beschuldigd van het simuleren van ADHD (
voor Loena..je doet het goed) en een structurele vorm van 'ik pest mama, want daarmee haal ik het bloed onder d'r nagels vandaan en dat vind ik leu-heuk!!', is druk; erg druk..... En bezig met veel. Nog geen sport. Gelukkig niet. Maar gewoon veel. Eén ding weet ik zeker: hij gaat judoën óf voetballen en niets anders.
Dan kom ik later vast nog weleens aan eigen hobbies toe