Ik ga nog even reageren, niet omdat ik me aangesproken voel maar wel geraakt.
Voor mij is dit wel een emotionele periode, met een heel raar gevoel in m'n buik kan ik terug denken aan de tijd waarop ik zat te wachten op m'n kind. Toen kwam het kind en hoe. Maar tijd om dat normaal te verwerken, tja. Je hebt ook dat kind om voor te zorgen en ik ben dan ook blij dat de tijd waarbij mijn dochter een soort van biologie project met dwarslaesie me dag in dag uit vragend aan keek voorbij is. Want he, is alles er wel ingekomen en komt het er ook weer uit en hoe maak je de zooi bij beide prcoessen schoon terwijl je dat hoofd moet ondersteunen was voor mij geen tijd om rustig stil te staan bij alles. Nu voel ik me soms rot.
Heeft ze daardoor wel de liefde gekregen die ze nodig had? Moest ik d'r niet te snel achterlaten? Heeft ze wel gemerkt dat ik bij ieder piepje voor d'r klaar stond? Weet ik dat zelf allemaal wel? En ik realiseer me nu pas wat dat babietje al geworden is, wat het allemaal weet, kan en doet.
Al voel ik me vooral trots toch is er soort onzeker voel dat hierbij naar boven komt, over wat komen gaat en over wat is geweest. Zeker nu ik wat anders in het leven sta denk ik dat ik ook dingen gemist heb van haar en ik heb gewoon heimwee naar die tijd. Zo wordt het nooit meer. Dat maakt me verdrietig en blij. Dat gevoel is groot en speelt dagelijks in alles mee en zal dan ook naar voren komen in mijn posts.
Maar goed. Ik laat me nu ook lekker makkelijk raken natuurlijk want als ik me zo voel trek ik me alles aan. Heb met de babymeet wel geleerd dat je erg kwetsbaar bent door je lief en leed te delen op een forum. Helaas was ik dat vergeten maar ik denk dat ik er voorlopig wel weer van geleerd heb