Hobbel ik zo in de middag het ziekenhuis binnen, hoor ik dat ik tot mijn spijt het spektakel heb gemist van wederom een vent met z'n jongeheer klem in het mondstuk van de stofzuigerslang. Het kostte ze ongeveer een uur om hem los te maken, waarvan minimaal de helft om weer eens iemand te vinden die zonder gelijk dubbel te liggen van het lachen de beste man uit z'n benarde positie kon bevrijden.
Nou niks aan de hand, het zal niet de laatste keer zijn, de eerste keer was het zeker niet. Ondertussen krijg ik een van m'n voormalige patiënten aan de lijn, die me vraagt waar m'n collega uithangt. Toen moest ik d'r uitleggen dat de arts in kwestie niet meer werkzaam was bij het ziekenhuis vanwege een situatie 1,5 maand geleden en gaf ze aan dat ze hem inderdaad wilde melden dat hij haar als zijn patiënt zwanger had gemaakt en graag bij hem de rekening voor gedeeld ouderschap wilde neerleggen.
Uurtje of twee later doe ik m'n ronde over de poli, hoor ik ineens een hoge gil en 20 seconden erna nog twee stemmen een kreet van walging slaken. Op de kamer in kwestie aangekomen, moest ik constateren dat niet alleen een van de patiënten, die geestelijk niet helemaal 100% was, niet alleen een eigengedraaide drol had gelegd op het dienblaadje van de inmiddels ontwaakte kamergenoot, maar daarnaast ook het colbertjasje van de beste man was gebruikt als toiletpapier.
Ach, ik kijk nergens meer van op... just your average working day at the office... :')
smoelenboek.
Een dag niet ge(re)laxeerd is een dag niet geleefd.
En ja ik ben een vrouw, wat dacht je dan?