Eindelijk is het dan zover, het bitterzoete einde is aangebroken.
En wat valt me op, dat de armzalige hoertjes opeens denken echte emoties te hebben voor hun slachtoffers. Wanneer leren de labiele stoeptegels het toch eens dat ze niet op dat eiland zitten om verliefd te worden. Omringd door cameraploegen, geluidstechnici en producenten, en nog weten de ingehuurde barbies zich druk te maken om hun emotionele welzijn.
Gaby laat een traantje als ze beseft dat Sven haar bedrogen heeft, net alsof ze een echt mens is dat een heuse relatie heeft met de debiele vleesklomp. Iemand geef dat wicht toch eens een fikse tik, misschien dat dat haar hoofd weer eens op orde kan brengen, je bent daar om een ongelukkige ziel te verleiden, om zijn relatie te breken als een twijgje, niet om er verliefd te worden en te janken om wat de lopende testosteron-fabriek te zeggen heeft. Al zou ik ook moeten janken bij het horen van de stront die er uit Sven's muil druipt.
Soms is het toch echt net een wijf, met z'n gezever en gezanik. Wees eens een vent, jij uit de kluiten gewassen kotelet, en pak je kloten eens vast, gewoon om te zien of je ze nog hebt. Met z'n wanhopig trieste pogingen tot romantiek. Sven kan kruipen door het slijk tot z'n knieen versleten zijn, maar veel goeds doet het hem niet. Ik zou net als Gaby moeten janken van wanhoop, want in de nabijheid van Sven zijn is een hel voor het armzalige meisje.
Sven's pogingen tot romantiek doen me denken aan iemand die stront tegen een muur aangooit en kijkt wat blijft plakken, om dat vervolgens als een succes te benoemen. Je ziet het hem doen, je walgt ervan, en triestheid neemt bezit van je als je hem trots als een kind ziet zijn, medelijden voel je voor zijn ouders, voor zijn familie voor zijn geboortedorp, voor alles en iedereen die hij ooit heeft aangesproken.
Sven's hereniging met Sally is dan ook een heerlijk plaatje om te zien. Labilio jankt zijn ogen eruit, maar er is niemand die het hem vergeeft. Hij heeft verloren, de intrieste banaan heeft verloren, we wisten het al vanaf de eerste dag, maar om hem nu te zien breken is een heerlijke ervaring.
Sally is de onbetwiste winnares van dit bloedeloze duel.
En zoals Sven de voorspelbare achterlijke gladiool is die met stront gooit in de hoop ermee romantiek te creeren zien we Terrence doen wat hij het beste doet, glashard liegen, draaien, en zichzelf dieper het graf in werken, en ook hier is er niemand die hem tegenhoudt. Ik geloof dat hij al een behoorlijke schare fanatiekelingen heeft weten op te wekken, elk nog luider als het aankomt het toeroepen dat onze misvormde inteelt-made dieper moet graven en zich over moet geven aan het slijk, aan het stront, aan een gruwelijk pijnlijke dood.
Doe de genenpoel een gunst en verwijder Terrence en zijn dna voor eens en voor altijd. Als dat leugenachtige kankergezwel de kans krijgt zich verder te ontwikkelen dan hebbe God onze ziel, want redding is dan ver te zoeken.
Carlijn heeft ook een hekel aan Terrence, en dat doet me goed, en ik geloof dat zelfs Lieke er schoon genoeg van heeft. Dus net als Sven is Terrence is dieptriest geval van inteelt dat tot een einde komt. Terrence, uitgekotst door alles en iedereen, op een eiland vol hoeren, en zelfs daar vonden ze hem ondraaglijk. Gerechtheid.
Rowena schijnt gefrustreerd te zijn dat Kenny haar geen aandacht geeft, ze voelt zich persoonlijk aangevallen, ze is zelfs beledigd, maar ach, dat het arme zigeunermeisje niet een van de slimste teefjes op het eiland was is nooit door iemand durven te beweren. Kenny kan haar weerstaan, dankzij een schuldgevoel, en mevrouw is daar niet van gecharmeerd. Me dunkt dat Rowena op zoek moet gaan naar een rubber maatje.
Kenny is overigens ook maar een gigantische eikel. Hij heeft spijt gehad na zijn eerste misstap en heeft zich sindsdien weten te gedragen, maar ergens is het in zijn onderontwikkelde cerebellum geslopen dat het nu opeens een succes is geweest voor hem, dat hij de verleiding heeft kunnen weerstaan, dat hij een nobel mens is. Kenny eist respect, onze enige echte Pimp-Daddy-Oh is weer terug.
Sorry Kenny, liefhebber en vrind van de vis, maar dat je de eerste avond over de schreef bent gegaan, de aller-eerste-avond, geeft je niet langer meer het recht van spreken. Dat je daarna opeens een schuldgevoel hebt ontwikkelt is bijzaak, niet eens relevant, want wij zijn niet vergeten dat je in Rowena's oor fluisterde dat dit jullie kleine geheimpje was, en dat niemand dit ooit te weten zou komen. Pas toen je erachter kwam dat alles op film stond bracht je je slippertje naar voren.
Sorry Kenny, maar gij zijt den zwakste schoakel, adieu.
Dat je vriendinnetje een vrijgezelle man kust is niets vergeleken met het palen van de goedkoopste, makkelijkste del op het eiland nog geen 12 uur nadat je je vriendin voor het laatst zag. Helaas mijn harige beverliefhebber, ook jij bent niet geslaagd, ook jij bent een verliezer in dit spel. U gaat niet door voor de koelkast, maar wel door naar het volgende kampvuur met een mooi paar blauwe ballen.
Wie blijven er dan nog over?
oh ja Dennis en Johanneke... saai en saaier. Been there, done that, got the t-shirt to prove it. Geen boeiend beeld materiaal, geen boeiend geluidsmateriaal, geen boeiende dreamdate. De enige mensen dus die het verdienen om zichzelf mens te noemen, tenzij Dennis vele manen geleden dan toch door Olivia van een onschuldige jongen in een volwassen man is veranderd.
Hebben we Dennis na dat ongelukkige samenzijn ooit nog eens zien zitten op een houten bankje zonder dat hij overkwam als een man vol pijn?
ik kijk uit naar volgende week, als de dames dan eindelijk een grafzerk planten boven de kuilen van hun vrienden.
Remember kids, when you eat plenty of fiber you help make Mr. Poopy McDingleberry strong and brown.
There Is No Gravity.
The Earth Sucks.
--Brett Easton Ellis