TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Leuk verslag en mooie foto's!
Jemen verschijnt bij deze ook op mijn lijstje van nog te bezoeken landn!
Jemen verschijnt bij deze ook op mijn lijstje van nog te bezoeken landn!
Stuur eens een kind naar school, steun Madalief!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
fantastisch verslag ! Dit smaakt naar meer 
Die kinderen mogen dan vervelend zijn, ze staan er wel práchtig op!
[beetje OT]
Dat afvalprobleem herken ik van delen van Latijns Amerika. De eerste keer dat ik iemand een volledige vuilniszak uit het raam van een bus zag gooien was ik echt in shock! Maar ook ik droeg overal braaf een plasic zakje met afval rond. Overigens doet ook hier educatie veel. Veel mensen in Peru waren er bijvoorbeeld van overtuigd dat plastic (flessen, zakjes, marspapiertjes) op den duur verbranden door de zon! Ze zagen dan ook absoluut geen kwaad in het dumpen ervan (en geen verschil met het weggooien van een klokhuis). In Brazilië zijn veel projecten op scholen om mensen uit te leggen hoe het wel werkt. In zo'n omgeving zie je onmiddellijk verschil!
[beetje OT]
Dat afvalprobleem herken ik van delen van Latijns Amerika. De eerste keer dat ik iemand een volledige vuilniszak uit het raam van een bus zag gooien was ik echt in shock! Maar ook ik droeg overal braaf een plasic zakje met afval rond. Overigens doet ook hier educatie veel. Veel mensen in Peru waren er bijvoorbeeld van overtuigd dat plastic (flessen, zakjes, marspapiertjes) op den duur verbranden door de zon! Ze zagen dan ook absoluut geen kwaad in het dumpen ervan (en geen verschil met het weggooien van een klokhuis). In Brazilië zijn veel projecten op scholen om mensen uit te leggen hoe het wel werkt. In zo'n omgeving zie je onmiddellijk verschil!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Dag 6, woensdag 18 mei: Menakha - Al Khokha
Vandaag reizen richting de westkust. Het eerste stuk nog door de bergen en langs opvallend groene dalen met kabbelende riviertjes. Hoe meer we afdalen, hoe warmer het wordt en hoe meer de bouwstijl ook veranderd. De dorpjes langs de zandweg waar we aan het eind van de ochtend over rijden lijken ronduit Afrikaans. Ze bestaan vooral uit ronde hutjes met een puntig dak, die gemaakt zijn van takken en leem. We vragen De Neus even te stoppen bij een dergelijk dorpje. De bewoners zien duidelijk niet iedere dag een toerist en staan ons een beetje schuchter aan te kijken als we wat foto’s maken. Er wordt toevallig net een nieuw huisje gebouwd en ik zie hoe de takken op het dak aangebracht worden. Voor de bouwkundige in me natuurlijk hartstikke interessant...
Een Jemenitische variant op het thema 'weg' - ook de auto's moeten hierdoor.
De volgende stop van betekenis is Zabid. Naast Sanaa en Shibam (dag 13) de derde UNESCO-site in Jemen. We arriveren midden op de dag. Het is nu niet meer warm: het is heet, érg heet. Na de lunch in een nét iets te toeristisch restaurant (we zien voor het eerst meerdere andere groepen reizigers) is het tijd om een wandeling door de oude stad te maken. De stadspoort, moskee, de universiteit en de medina. De bouwstijl is, voor de verandering, weer heel anders. De huizen zijn sober van buiten, maar de gevels aan de binnenplaatsen zijn wit gekalkt en uitbundig bewerkt.
Een van de oudste huizen kan bezocht worden. Als we rustig in de grootste kamer een kopje thee zitten te drinken valt op hoe lekker koel het hier is. Hoewel koel... een van mijn reisgenoten heeft een klein apparaatje met een thermometertje. Dat geeft 39 graden aan. Tja, buiten was het 43!
Aan het eind van de middag arriveren we in Al Khokha. We overnachten in huisjes aan het palmenstrand. Dit complex is puur gericht op toeristen. Jemenieten zelf schijnen de lol van strandvakanties niet in te zien. Naar het strand ga je hooguit om te vissen, maar voor je plezier? Neuh. De tijd voor het eten gebruik ik om even het water in te gaan. Het is lekker, maar niet erg verkoelend. Daarvoor is het water te warm.
We zitten redelijk ver van de bewoonde wereld, dus we nemen de Landcruisers om te gaan eten. Door het donker scheuren we naar een plaatselijk restaurantje. We eten buiten, aan verweerde houten tafels, tussen de palmen, slechts verlicht door één gaslamp. Op een afstandje staan de auto’s stilletjes stoer te zijn. Boven me de sterrenhemel en op tafel zojuist gebakken, dagverse vissen. Hoe idyllisch wil je het hebben?
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-06-2005 22:13:24 ]
Vandaag reizen richting de westkust. Het eerste stuk nog door de bergen en langs opvallend groene dalen met kabbelende riviertjes. Hoe meer we afdalen, hoe warmer het wordt en hoe meer de bouwstijl ook veranderd. De dorpjes langs de zandweg waar we aan het eind van de ochtend over rijden lijken ronduit Afrikaans. Ze bestaan vooral uit ronde hutjes met een puntig dak, die gemaakt zijn van takken en leem. We vragen De Neus even te stoppen bij een dergelijk dorpje. De bewoners zien duidelijk niet iedere dag een toerist en staan ons een beetje schuchter aan te kijken als we wat foto’s maken. Er wordt toevallig net een nieuw huisje gebouwd en ik zie hoe de takken op het dak aangebracht worden. Voor de bouwkundige in me natuurlijk hartstikke interessant...
Een Jemenitische variant op het thema 'weg' - ook de auto's moeten hierdoor.
De volgende stop van betekenis is Zabid. Naast Sanaa en Shibam (dag 13) de derde UNESCO-site in Jemen. We arriveren midden op de dag. Het is nu niet meer warm: het is heet, érg heet. Na de lunch in een nét iets te toeristisch restaurant (we zien voor het eerst meerdere andere groepen reizigers) is het tijd om een wandeling door de oude stad te maken. De stadspoort, moskee, de universiteit en de medina. De bouwstijl is, voor de verandering, weer heel anders. De huizen zijn sober van buiten, maar de gevels aan de binnenplaatsen zijn wit gekalkt en uitbundig bewerkt.
Een van de oudste huizen kan bezocht worden. Als we rustig in de grootste kamer een kopje thee zitten te drinken valt op hoe lekker koel het hier is. Hoewel koel... een van mijn reisgenoten heeft een klein apparaatje met een thermometertje. Dat geeft 39 graden aan. Tja, buiten was het 43!
Aan het eind van de middag arriveren we in Al Khokha. We overnachten in huisjes aan het palmenstrand. Dit complex is puur gericht op toeristen. Jemenieten zelf schijnen de lol van strandvakanties niet in te zien. Naar het strand ga je hooguit om te vissen, maar voor je plezier? Neuh. De tijd voor het eten gebruik ik om even het water in te gaan. Het is lekker, maar niet erg verkoelend. Daarvoor is het water te warm.
We zitten redelijk ver van de bewoonde wereld, dus we nemen de Landcruisers om te gaan eten. Door het donker scheuren we naar een plaatselijk restaurantje. We eten buiten, aan verweerde houten tafels, tussen de palmen, slechts verlicht door één gaslamp. Op een afstandje staan de auto’s stilletjes stoer te zijn. Boven me de sterrenhemel en op tafel zojuist gebakken, dagverse vissen. Hoe idyllisch wil je het hebben?
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-06-2005 22:13:24 ]
Ga zo door! Ik lees iedere dag met plezier het vervolg!
Dag 7, donderdag 19 mei: Al Khokha - Taïz
Vanaf Al Khokha rijden we langs de kust naar het zuiden. We passeren weer kleine Afrikaans aandoende dorpjes. Ook maken we een stop bij een afgelegen, sobere moskee. Het is een mooi doch vervallen gebouw. De moskee heeft ongeveer dezelfde zandkleur als het rulle zand op de bodem. Wat opvalt is dat deze moskee geen minaret heeft. In plaats daarvan zijn er koepels van verschillende grootte.
Even later stoppen we aan het strand. Er liggen prachtige schelpen, die het wel héél verleidelijk maken er eentje mee te nemen. Maar ja, dan zul je altijd zien dat het bij de douane een beschermde soort blijkt te zijn of zoiets. Dus toch maar netjes laten liggen.
Verderop is een groep vissers bezig. Eerst wordt met een bootje een net het water in gebracht, daarna wordt het vanaf de kust door een hele groep mannen weer onder luid geschreeuw binnengehaald. Twee mannen staan met stokken in het water te meppen. Sadr weet me met handen en voeten duidelijk te maken dat dat is om de vissen te laten schrikken. Die zwemmen dan weg van de stokken en komen vervolgens vast te zitten in het net.
Als het net uit het water komt blijken er alleen heel kleine visjes in te zitten. Ze zijn hoogstens een paar centimeter lang. Ze worden verzameld in grote, rieten manden, die een stuk het strand opgedragen worden. Daar worden ze uitgespreid op het zand, zodat er een grote zilveren vlakte ontstaat. De visjes moeten drogen in de zon. Vervolgens zullen ze op de markt als delicatesse verkocht worden.
Al Makha bereiken we halverwege de ochtend. Ons woord ‘mokka’ is afgeleid van deze plaatsnaam. Dit havenstadje was vroeger dé koffiehaven. De terrassen waar nu vooral qat verbouwd wordt, produceerden vroeger een hoge kwaliteit koffiebonen. Tegenwoordig is het allemaal een beetje vergane glorie, maar wel leuk om even te zien en het plaatsnaambord te fotograferen.
Aan de kust nabij Al Makha
Taïz is vandaag het eindpunt. Sinds Sanaa is dit de grootste stad en het is weer even wennen aan de enorme drukte, vooral qua verkeer. Opnieuw blijkt dat hier in het verkeer alleen het recht van de brutaalste geldt. En onze chauffeurs zijn brutaal! Rechts inhalen, nóóit voorrang verlenen aan wie dan ook en de auto in elk gaatje drukken. Alles is geoorloofd als je er sneller door opschiet.
In de lobby van het hotel raken we in gesprek met een wat oudere man. Twee dingen vallen op: hij heeft een enorme bril met een zwaar, donker montuur en hij spreekt behoorlijk goed Engels. Hij blijkt de secretaris van de voetbalclub van Aden, die ook in het hotel logeert. Vanmiddag moeten ze spelen tegen Taïz. Een erg belangrijke wedstrijd, want het gaat tussen de nummer één en twee van de stand in de eredivisie. Als Taïz wint nemen ze de koppositie over. Hij nodigt ons van harte uit om te komen kijken; het is gratis en vast enorm spannend.
Ik ben bepaald geen voetbalhebber, maar dit lijkt me wel leuk. Bovendien zijn er in Taïz toch geen echte must sees. Ook Hamid en Sadr hebben er zin in. Na de lunch brengen ze de belangstellenden naar het stadion. Daar aangekomen worden we naar een vlak ernaast gelegen parkeerplaats gedirigeerd. Kennelijk de VIP parkeerplaats, want er is nog volop plek.
Als we het afgeladen stadion binnenwandelen barst er een luid gejuich en geklap los. Ik kijk om me heen wat er aan de hand is. Nou, niks dus, behalve dan dat wij binnen gekomen zijn. Dat buitenlanders belangstelling tonen voor Jemenitisch voetbal is kennelijk erg ongewoon.
Een echt stadion is het trouwens niet; men staat gewoon op een kleine verhoging rondom het veld. Alleen aan één van de lange zijden is er een betonnen statribune. Het middelste deel hiervan, de eretribune kennelijk, is overdekt. Hier hoeft men niet te staan, maar zijn er kunststof tuinstoeltjes op het beton gezet. Dat is het deel waar we naar toe geleid worden. Op de voorste rijen zijn plaatsen voor ons vrijgemaakt. We krijgen allemaal nog een fles water in de handen gedrukt en dan kan de wedstrijd een aanvang nemen. De eregasten zijn gearriveerd.
Ik weet niks van voetbal, maar zelfs ik merk dat het niveau laag is. Geregeld zijn alle spelers tegelijk te vinden op hetzelfde kwart van het veld. Het publiek is er niet minder enthousiast om. Er wordt luidkeels aangemoedigd en ons wordt trots verteld dat Taïz een international uit Senegal heeft. Toch kijk ik af en toe liever naar de bergen op de achtergrond, die steeds mooier verlicht worden door de zakkende zon.
In de rust wordt onze reisbegeleidster - ze spreekt Arabisch - live geïnterviewd voor de radio. Hamid tolkt als de reisgenoot die het meest van voetbal weet eveneens aan de tand gevoeld wordt. Er loopt ook iemand rond met een grote camera op de schouder, die een paar shots maakt van de buitenlanders op de tribune. We vernemen dat dit voor de televisie is. Vanavond om half negen komt deze wedstrijd aan bod in een soort van Studio Sport. Op Jemen 1.
Uiteindelijk eindigt de wedstrijd in 2 - 2. De spelers van Aden gaan direct terug naar het hotel. Bij het veld zijn kennelijk geen douches. De spelersbus wordt door het verkeer geleid door een militaire escorte, waar wij weer handig bij aansluiten, zodat we snel door het drukke verkeer snijden, terug naar het hotel.
We dineren bij een restaurantje op één van de bergen aan de rand van de stad, met een prachtig uitzicht over Taïz by night. Enige minpuntje is dat er geen tv aanwezig is, zodat we de voetbalwedstrijd helaas niet terug kunnen zien.
Vanaf Al Khokha rijden we langs de kust naar het zuiden. We passeren weer kleine Afrikaans aandoende dorpjes. Ook maken we een stop bij een afgelegen, sobere moskee. Het is een mooi doch vervallen gebouw. De moskee heeft ongeveer dezelfde zandkleur als het rulle zand op de bodem. Wat opvalt is dat deze moskee geen minaret heeft. In plaats daarvan zijn er koepels van verschillende grootte.
Even later stoppen we aan het strand. Er liggen prachtige schelpen, die het wel héél verleidelijk maken er eentje mee te nemen. Maar ja, dan zul je altijd zien dat het bij de douane een beschermde soort blijkt te zijn of zoiets. Dus toch maar netjes laten liggen.
Verderop is een groep vissers bezig. Eerst wordt met een bootje een net het water in gebracht, daarna wordt het vanaf de kust door een hele groep mannen weer onder luid geschreeuw binnengehaald. Twee mannen staan met stokken in het water te meppen. Sadr weet me met handen en voeten duidelijk te maken dat dat is om de vissen te laten schrikken. Die zwemmen dan weg van de stokken en komen vervolgens vast te zitten in het net.
Als het net uit het water komt blijken er alleen heel kleine visjes in te zitten. Ze zijn hoogstens een paar centimeter lang. Ze worden verzameld in grote, rieten manden, die een stuk het strand opgedragen worden. Daar worden ze uitgespreid op het zand, zodat er een grote zilveren vlakte ontstaat. De visjes moeten drogen in de zon. Vervolgens zullen ze op de markt als delicatesse verkocht worden.
Al Makha bereiken we halverwege de ochtend. Ons woord ‘mokka’ is afgeleid van deze plaatsnaam. Dit havenstadje was vroeger dé koffiehaven. De terrassen waar nu vooral qat verbouwd wordt, produceerden vroeger een hoge kwaliteit koffiebonen. Tegenwoordig is het allemaal een beetje vergane glorie, maar wel leuk om even te zien en het plaatsnaambord te fotograferen.
Aan de kust nabij Al Makha
Taïz is vandaag het eindpunt. Sinds Sanaa is dit de grootste stad en het is weer even wennen aan de enorme drukte, vooral qua verkeer. Opnieuw blijkt dat hier in het verkeer alleen het recht van de brutaalste geldt. En onze chauffeurs zijn brutaal! Rechts inhalen, nóóit voorrang verlenen aan wie dan ook en de auto in elk gaatje drukken. Alles is geoorloofd als je er sneller door opschiet.
In de lobby van het hotel raken we in gesprek met een wat oudere man. Twee dingen vallen op: hij heeft een enorme bril met een zwaar, donker montuur en hij spreekt behoorlijk goed Engels. Hij blijkt de secretaris van de voetbalclub van Aden, die ook in het hotel logeert. Vanmiddag moeten ze spelen tegen Taïz. Een erg belangrijke wedstrijd, want het gaat tussen de nummer één en twee van de stand in de eredivisie. Als Taïz wint nemen ze de koppositie over. Hij nodigt ons van harte uit om te komen kijken; het is gratis en vast enorm spannend.
Ik ben bepaald geen voetbalhebber, maar dit lijkt me wel leuk. Bovendien zijn er in Taïz toch geen echte must sees. Ook Hamid en Sadr hebben er zin in. Na de lunch brengen ze de belangstellenden naar het stadion. Daar aangekomen worden we naar een vlak ernaast gelegen parkeerplaats gedirigeerd. Kennelijk de VIP parkeerplaats, want er is nog volop plek.
Als we het afgeladen stadion binnenwandelen barst er een luid gejuich en geklap los. Ik kijk om me heen wat er aan de hand is. Nou, niks dus, behalve dan dat wij binnen gekomen zijn. Dat buitenlanders belangstelling tonen voor Jemenitisch voetbal is kennelijk erg ongewoon.
Een echt stadion is het trouwens niet; men staat gewoon op een kleine verhoging rondom het veld. Alleen aan één van de lange zijden is er een betonnen statribune. Het middelste deel hiervan, de eretribune kennelijk, is overdekt. Hier hoeft men niet te staan, maar zijn er kunststof tuinstoeltjes op het beton gezet. Dat is het deel waar we naar toe geleid worden. Op de voorste rijen zijn plaatsen voor ons vrijgemaakt. We krijgen allemaal nog een fles water in de handen gedrukt en dan kan de wedstrijd een aanvang nemen. De eregasten zijn gearriveerd.
Ik weet niks van voetbal, maar zelfs ik merk dat het niveau laag is. Geregeld zijn alle spelers tegelijk te vinden op hetzelfde kwart van het veld. Het publiek is er niet minder enthousiast om. Er wordt luidkeels aangemoedigd en ons wordt trots verteld dat Taïz een international uit Senegal heeft. Toch kijk ik af en toe liever naar de bergen op de achtergrond, die steeds mooier verlicht worden door de zakkende zon.
In de rust wordt onze reisbegeleidster - ze spreekt Arabisch - live geïnterviewd voor de radio. Hamid tolkt als de reisgenoot die het meest van voetbal weet eveneens aan de tand gevoeld wordt. Er loopt ook iemand rond met een grote camera op de schouder, die een paar shots maakt van de buitenlanders op de tribune. We vernemen dat dit voor de televisie is. Vanavond om half negen komt deze wedstrijd aan bod in een soort van Studio Sport. Op Jemen 1.
Uiteindelijk eindigt de wedstrijd in 2 - 2. De spelers van Aden gaan direct terug naar het hotel. Bij het veld zijn kennelijk geen douches. De spelersbus wordt door het verkeer geleid door een militaire escorte, waar wij weer handig bij aansluiten, zodat we snel door het drukke verkeer snijden, terug naar het hotel.
We dineren bij een restaurantje op één van de bergen aan de rand van de stad, met een prachtig uitzicht over Taïz by night. Enige minpuntje is dat er geen tv aanwezig is, zodat we de voetbalwedstrijd helaas niet terug kunnen zien.
Qaidah
Dag 8, vrijdag 20 mei: Taïz
We blijven vandaag in Taïz. En toch ook niet. Er staat namelijk een bezoek aan Ibb en Jibla op het programma. Onderweg een korte stop in Qaidah. Al Qaidah? Natuurlijk moet het plaatsnaambord op de foto. Hier zitten ook veel winkeltjes die de prachtige, geweven doeken - met abstracte patronen - verkopen die de mannen als omslagrok dragen.
Jibla is een klein stadje, mooi gelegen in het groen. Enkele mooie moskeeën, nauwe straatjes met ezeltjes, een marktje. Ik koop een zak bananen bij een stalletje. Er loopt een geestelijk gehandicapte man een eindje mee die constant wijst naar de minaretten. Kijk eens! Kijk eens!
We worden rondgeleid door een meisje van 17, dat begeleid wordt door haar broer. Zijn enige rol - hij spreekt geen woord Engels - is een oogje in het zeil houden: er zijn vreemde mannen in de buurt van zijn zusje. Toch is dit meisje niet helemaal het volgzame typje. Als één van de weinigen in het dorpje is ze niet volledig gesluierd. Waarom niet? Omdat ze daar geen trek in heeft. Ook is ze op haar zeventiende nog niet getrouwd; ze komt dus uit een vrij rijke familie.
Door de politie worden we naar Ibb begeleid. Als bij een uitzichtpunt stoppen voor een foto werp ik een blik in de politieauto. Op de achterbank ligt een Kalashnikov. Die wordt tevoorschijn gehaald en De Neus neemt hem ter hand. Geroutineerd laat hij zien hoe het ding werkt. Heeft hij er wel eens mee geschoten dan? Hij kijkt hoogst verbaasd. Wie heeft er nou niet met een Kalashnikov geschoten?
Ibb kan me minder bekoren. We lopen er snel doorheen, waarbij de politiemannen ons op de voet volgen. Het stadje heeft weinig uitstraling. Hier schijnt de eerste vrouw van Osama Bin Laden te wonen, onder huisarrest. Als we lunchen blijft een gewapende politieman in camouflagepak voor de deur staan.
Onderweg koopt De Neus, vriendelijk en sociaal als hij is - wie toetert er nou voor een vogeltje dat op de weg zit? - een zak met een rood, kruimelig, warm, zeer zoet, beetje vettig soort brood. Lekker! Op de momenten dat hij geen qat kauwt, krijgt hij in de auto regelmatig een banaan, koekje of stuk komkommer toegestopt en nu kan hij wat teruggeven.
In Al Janad schijnt al een moskee gestaan te hebben toen Mohammed nog in leven was. Daarmee is het de oudste moskee in Jemen en een belangrijke plek voor Moslims. Toch mogen ook ongelovigen de moskee betreden. De iman roept een paar rondlopende kinderen bij elkaar en laat trots zien hoe die hem Engelse woordjes nazeggen. One, two, three!
Ibb
k_man,
ik las vandaag een opmerking van jou, van een aantal jaren geleden, dat je een 2 weekse reis zocht. Maar de meeste organisaties een 4 weekse reis aanboden. En je 2 weken meer dan genoeg leek.
Denk je daar nu nog steeds zo over nu je de reis gemaakt hebt? Is 4 weken Jemen te lang, of toch wel aan te raden?
ik las vandaag een opmerking van jou, van een aantal jaren geleden, dat je een 2 weekse reis zocht. Maar de meeste organisaties een 4 weekse reis aanboden. En je 2 weken meer dan genoeg leek.
Denk je daar nu nog steeds zo over nu je de reis gemaakt hebt? Is 4 weken Jemen te lang, of toch wel aan te raden?
Een reis van twee weken geeft je een goede indruk en voor mij was het voldoende. Het betekende wel dat we een paar lange reisdagen hadden en nooit lang op dezelfde plek konden blijven. Ook van de woestijn in het oosten hebben we weinig gezien. De landschappen met zandduinen hebben we dus moeten overslaan. Ik kan me voorstellen dat je zou kiezen voor drie weken. Vier weken lijkt me overdreven.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 19-06-2005 00:19:14 ]
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 19-06-2005 00:19:14 ]
oke bedankt.
De Koning Aap reis is 4 weken, doet hetzelfde 'geijkte' rondje, maar in een veel rustiger tempo. En daar zitten nog een zestal campeernachten in wat me wel leuk lijkt voor de afwisseling.
Maar 4 weken lijkt mij ook net iets te lang. Ik zal er nog eens rustig over nadenken.......
Mooi verslag!
De Koning Aap reis is 4 weken, doet hetzelfde 'geijkte' rondje, maar in een veel rustiger tempo. En daar zitten nog een zestal campeernachten in wat me wel leuk lijkt voor de afwisseling.
Maar 4 weken lijkt mij ook net iets te lang. Ik zal er nog eens rustig over nadenken.......
Mooi verslag!
Dag 9, zaterdag 21 mei: Taïz - Ataq
We reizen vandaag eerst verder naar het zuiden, richting de kust. Daarmee stijgt de hitte ook weer tot onaangename hoogte. In onze auto zit geen airco en alleen de raampjes in de voorportieren kunnen nog open. Geregeld waait er een vlaag fijn zand naar binnen. In Aden, de eerste stop vandaag, ligt de temperatuur dik boven de veertig graden.
We zien de bassins van Aden. Grote waterreservoirs waarin water opgevangen wordt voor drogere tijden. Als ik door het centrum van de stad loopt is een wierookwinkel met airco een welkome verkoeling. Bij het naar buiten gaan word ik begroet door een muur van vies warme, vochtige lucht. We rijden verder, langs de haven en een mooi stukje strand.
Aden
Dan krijgt de auto van Sadr kuren. Het duurt een tijdje voor De Neus hem weer in orde gemaakt heeft. Daardoor blijven we langer dan gedacht in Aden. We gebruiken er de lunch in een restaurant dat - erg ongebruikelijk - niet alleen een menukaart heeft, maar zelfs een Engelse. Niet dat je daar veel aan hebt. Veel van wat er op staat is niet voorradig en Engels...? Ik zit me met een reisgenootje vrolijk te maken om de vele spel- en taalfouten. Hoogtepunt wat dat betreft is het hoofdstukje ‘soap’ op de kaart. Er is onder meer chicken soap, vegetable soap en - we barsten in lachen uit - zelfs dove soap!
Vanaf Aden rijden we zonder noemenswaardige tussenstops door naar Ataq, weer deels met politiebegeleiding. Het is een lange rit en mede door het oponthoud is het al donker als we aankomen in het stadje. Het hotel is eenvoudig. Ik eet - niet voor het eerst en zeker niet voor het laatst – rijst en kip, gezeten aan het witte plastic tuinmeubilair in het restaurant.
Mijn kamer kent als meubilair een eenpersoons bed, een koelkastje en een tafeltje waarop een telefoon staat met een vies groen kleurtje. Er is geen kast, geen stoel, zelfs geen haakje aan de muur om je kleren te laten. De verlichting bestaat uit twee kale tl-lampen. De muren zijn leeg, met uitzondering van een symbooltje dat kennelijk de richting van Mekka aangeeft. In de stinkende badkamer bevinden zich een douche en een hurktoilet. De douche komt recht boven het toilet uit. Dat is handig, want doorspoelen van de wc blijkt niet meer mogelijk. Het is kortom gezelligheid troef...
We reizen vandaag eerst verder naar het zuiden, richting de kust. Daarmee stijgt de hitte ook weer tot onaangename hoogte. In onze auto zit geen airco en alleen de raampjes in de voorportieren kunnen nog open. Geregeld waait er een vlaag fijn zand naar binnen. In Aden, de eerste stop vandaag, ligt de temperatuur dik boven de veertig graden.
We zien de bassins van Aden. Grote waterreservoirs waarin water opgevangen wordt voor drogere tijden. Als ik door het centrum van de stad loopt is een wierookwinkel met airco een welkome verkoeling. Bij het naar buiten gaan word ik begroet door een muur van vies warme, vochtige lucht. We rijden verder, langs de haven en een mooi stukje strand.
Aden
Dan krijgt de auto van Sadr kuren. Het duurt een tijdje voor De Neus hem weer in orde gemaakt heeft. Daardoor blijven we langer dan gedacht in Aden. We gebruiken er de lunch in een restaurant dat - erg ongebruikelijk - niet alleen een menukaart heeft, maar zelfs een Engelse. Niet dat je daar veel aan hebt. Veel van wat er op staat is niet voorradig en Engels...? Ik zit me met een reisgenootje vrolijk te maken om de vele spel- en taalfouten. Hoogtepunt wat dat betreft is het hoofdstukje ‘soap’ op de kaart. Er is onder meer chicken soap, vegetable soap en - we barsten in lachen uit - zelfs dove soap!
Vanaf Aden rijden we zonder noemenswaardige tussenstops door naar Ataq, weer deels met politiebegeleiding. Het is een lange rit en mede door het oponthoud is het al donker als we aankomen in het stadje. Het hotel is eenvoudig. Ik eet - niet voor het eerst en zeker niet voor het laatst – rijst en kip, gezeten aan het witte plastic tuinmeubilair in het restaurant.
Mijn kamer kent als meubilair een eenpersoons bed, een koelkastje en een tafeltje waarop een telefoon staat met een vies groen kleurtje. Er is geen kast, geen stoel, zelfs geen haakje aan de muur om je kleren te laten. De verlichting bestaat uit twee kale tl-lampen. De muren zijn leeg, met uitzondering van een symbooltje dat kennelijk de richting van Mekka aangeeft. In de stinkende badkamer bevinden zich een douche en een hurktoilet. De douche komt recht boven het toilet uit. Dat is handig, want doorspoelen van de wc blijkt niet meer mogelijk. Het is kortom gezelligheid troef...
Dove heeft nu een wedstrijd waar je een weekend shoppen in NY kunt winnen. Met dit verhaal winnen jullie zeker!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
He, hoe doe ik daaraan mee?quote:Op donderdag 23 juni 2005 02:24 schreef Hik het volgende:
Dove heeft nu een wedstrijd waar je een weekend shoppen in NY kunt winnen. Met dit verhaal winnen jullie zeker!
http://www.dove.nl/quote:
(hoe komt een mens erop hè )
)Overigens moet je je misschien een beetje voordoen als vrouw...
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
*klik*
Ow, maar da's van de chocolade. Ik dacht van de zeep. Dat zou toch extra grappig geweest zijn.
[ Bericht 7% gewijzigd door #ANONIEM op 24-06-2005 00:31:12 ]
Ow, maar da's van de chocolade. Ik dacht van de zeep. Dat zou toch extra grappig geweest zijn.
[ Bericht 7% gewijzigd door #ANONIEM op 24-06-2005 00:31:12 ]
Dag 10, zondag 22 mei: Ataq - Sif
In Ataq zelf is niks bijzonders te zien, dus we verlaten al weer vroeg het stadje. Dat was althans de bedoeling, maar de auto van Sadr wil niet. Besloten wordt om alle bagage in zijn auto te stoppen, terwijl de passagiers van Sadr bij ons in de auto komen. Dat betekent dat er nu, behalve de chauffeur, negen mensen in de auto zitten: twee voorin naast de chauffeur, drie op de achterbank, en vier op de uitklapbankjes in de bagageruimte. Het is niet comfortabel, maar we kunnen verder zonder al te veel vertraging. Sadr rijdt nu in de auto van De Neus, terwijl die achterblijft om de auto van Sadr te repareren.
De ochtend staat in het teken van leemarchitectuur. We bezoeken Habban. Een stadje met prachtige huizen, onverharde straatjes van fijn zand en werkelijk geen mens op straat. De gevels zijn van beige leem met kleine raampjes tegen de hitte. Het maakt een hele gesloten indruk. Samen met de stilte op straat krijg je het gevoel alsof je vanuit de huizen stiekem begluurd wordt.
We rijden verder en zien diverse dorpjes met torens van leem. Ze zijn hoog en massief en maken met de hoog opgetrokken hoeken de indruk van een soort wachttorens of kasteel. Als we verder gaan wisselt het landschap steeds: woestijnachtig (met kamelen), een grauw vulkaanlandschap waar niks groeit, een hoge zandduin.
Op een markt onderweg doen we inkopen voor de lunch. We zien De Neus weer terug, met de gerepareerde auto van Sadr. De Jemenitische mannen hier zien een beeld dat ze klaarblijkelijk niet elke dag zien: ongesluierde vrouwen. Niet dat ze iets vervelends doen of zeggen, ze kijken alleen. Nadrukkelijk. Op een gegeven moment zit ik even te kletsen met de jongste vrouw uit onze groep. Om ons heen een kring van mannen die kijkt. Onophoudelijk en zonder enige gêne staan ze haar minutenlang aan te staren.
Nadat inkopen hebben gedaan rijden we door naar het strand bij Bir Ali: een grote rots, die ver de zee in steekt. Daar gebruiken we de lunch. Het zou een idyllisch plaatje op kunnen leveren, maar het is bloedheet en ik heb er geen oog voor. Ook geen zin om het vies warme water in te gaan of zelfs maar uit de schaduw te komen. Ik mis de rijwind, die bracht nog een beetje verkoeling.
In Al Mukalla komen we terecht in een file. Het is vandaag feest. Jemen is vijftien jaar geleden verenigd. Overal in de steden hangen aan de lantaarnpalen vlaggetjes en portretten van de president. Behalve de drukte op deze weg merk ik zelf overigens verder niks van de feestelijkheden. Behalve dan het kleine Jemenitische vlaggetje dat De Neus op de neus van zijn auto heeft bevestigd. Net als Hamid en Sadr overigens.
Van Al Mukalla zien we niet veel. Alleen bij een soort wachttoren, gebouwd op een uitstekend rotsblok, stoppen we even. We moeten een beetje doorrijden, want het is nog een heel eind naar Sif. Volgens het oorspronkelijke programma zouden we slapen in Al Mukalla, maar door het feest zit alles vol en moeten we door naar Sif.
Als we de file achter ons gelaten hebben is er opeens geen mens te bekennen. We rijden op een driebaans weg door de stad. Met drie auto’s naast elkaar... wie kan er het hardst? De Neus wint, pas bij 150 laat hij het gas los. Dat deze auto’s niet gemaakt zijn om snel mee te rijden blijkt wel uit de hevige trillingen die je door de hele auto voelt gaan.
Tegen zonsondergang wordt het landschap steeds spectaculairder. Grote canyons, slingerende wegen, rotsplateus, diepe afgronden en groene valleien. Een korte stop bij een marktje waar kokosnoten verkocht worden. Die smaken zo puur eigenlijk nergens naar, maar het is leuk om te zien hoe de geoefende verkoper ze tussen zijn voeten open hakt. Onwillekeurig kijk ik naar die voeten, maar er is geen litteken te zien.
In Sif slapen we weer in een funduq. Dit is duidelijk de minst comfortabele overnachting van de hele reis. Er zijn binnen twee slaapzalen waar je vergaat van de hitte. Je kunt ook op het dak slapen. Daar is het weliswaar koeler, maar is het een onophoudelijk komen en gaan van enorme aantallen muggen. Toch maar binnen dan. Ook daar zoemen enkele muggen rond, dus ik trek iets aan met lange mouwen, smeer de onbedekte lichaamsdelen in met DEET en duik diep in mijn lakenzak. Truste!
Leemarchitectuur
Dag 11, maandag 23 mei: Sif - Seyun
Voeten, rug, armen, handen, gezicht. Ik heb overal bulten. Of mijn huid nou bedekt of ingesmeerd was, het heeft niets uitgehaald. Na veertig bulten geef ik het tellen maar op.
De wadi’s in dit deel van Jemen zijn groene, canyon-achtige valleien tussen de bergen. De bergen zijn vlak van boven, de wadi’s kronkelen zich er doorheen. Het is dus eigenlijk eerder zo dat de valleien lager dan de oppervlakte liggen, dan dat er bergen omheen liggen.
We slingeren vanuit Sif omhoog, het bergplateau op. Beneden ons worden de dorpjes steeds kleiner. Boven aangekomen zien we een bord van de ‘Saudi Bin Laden Group’. Deze aannemer legt hier een nieuwe weg aan. Er ontstaat een meningsverschil tussen onze chauffeur en wat andere Jemenieten. De laatstgenoemden willen ons niet doorlaten richting de afgrond. De Neus wappert kwaad met een gestempeld document om aan te geven dat we hier wel mogen zijn. Uiteindelijk mogen we wel naar de rand, maar alleen te voet. Het uitzicht is fantastisch. Als een groene slang ligt de wadi in de geul tussen de massieve rotsen. De dorpjes niet meer dan verzamelingen kleine blokjes.
Uitzicht over de wadi - kijk voor een idee van de schaal eens naar de weg rechtsonder.
De vrouwen in dit deel van Jemen hebben een bijzondere klederdracht. Behalve een zwart gewaad dat ze van top tot teen bedekt dragen ze een hoge, puntige, rieten hoed. Ze zien eruit als heksen. Ze zien er zo apart uit dat iedereen een foto wil maken. Dat valt echter bepaald niet mee. De chauffeurs willen wel even stoppen, maar durven dat alleen op grote afstand. Deze vrouwen willen niet gefotografeerd worden en kunnen ronduit agressief worden als je dat toch probeert. Het geeft een dubbel gevoel: enerzijds wil ik deze exotische verschijningen dolgraag fotograferen, anderzijds wil ik hun opvattingen respecteren. Ik hou het bij twee plaatjes met de telelens.
Al Hajjarayn op de achtergrond - vrouw met puntmuts op de voorgrond.
Al Hajjarayn is half tegen een berg opgebouwd. Ik dwaal door de smalle, zanderige straatjes, trap een balletje met een paar kinderen en zie hoe enkele andere kinderen van modder een nieuw opstapje maken bij de deur voor een huis. Een emmertje water, wat zand, beetje kliederen en dan laten drogen in de zon. Vanaf de randen van het stadje kijk ik uit op een vervallen huis op een klein heuveltje temidden van de palmen in de wadi. Bij de auto’s staat Hamid met een grote stok in het zand te meppen. Er is een slang! Kijk! Het beestje blijkt niet veel groter dan een regenworm, maar is kennelijk toch gevaarlijk.
We rijden verder naar Seyun. Onderweg kunnen we alvast een eerste blik werpen op het beroemde stadje Shibam. Morgen gaan we hier uitgebreider kijken, nu rijden we er alleen langs.
Na de late lunch in het hotel, een paar kilometer buiten Seyun, is het tijd om te profiteren van de voorzieningen. Dit is een echt hotel, geen funduq, en zeker een van de betere hotels tijdens de reis. De middag gaat op aan een beetje bijslapen, een goede douche nemen en wat lezen. ’s Avonds rijden we met de auto’s naar Seyun om daar op een terrasje aan een plein het avondmaal te gebruiken. Het is, voor de verandering, weer kip...
Voeten, rug, armen, handen, gezicht. Ik heb overal bulten. Of mijn huid nou bedekt of ingesmeerd was, het heeft niets uitgehaald. Na veertig bulten geef ik het tellen maar op.
De wadi’s in dit deel van Jemen zijn groene, canyon-achtige valleien tussen de bergen. De bergen zijn vlak van boven, de wadi’s kronkelen zich er doorheen. Het is dus eigenlijk eerder zo dat de valleien lager dan de oppervlakte liggen, dan dat er bergen omheen liggen.
We slingeren vanuit Sif omhoog, het bergplateau op. Beneden ons worden de dorpjes steeds kleiner. Boven aangekomen zien we een bord van de ‘Saudi Bin Laden Group’. Deze aannemer legt hier een nieuwe weg aan. Er ontstaat een meningsverschil tussen onze chauffeur en wat andere Jemenieten. De laatstgenoemden willen ons niet doorlaten richting de afgrond. De Neus wappert kwaad met een gestempeld document om aan te geven dat we hier wel mogen zijn. Uiteindelijk mogen we wel naar de rand, maar alleen te voet. Het uitzicht is fantastisch. Als een groene slang ligt de wadi in de geul tussen de massieve rotsen. De dorpjes niet meer dan verzamelingen kleine blokjes.
Uitzicht over de wadi - kijk voor een idee van de schaal eens naar de weg rechtsonder.
De vrouwen in dit deel van Jemen hebben een bijzondere klederdracht. Behalve een zwart gewaad dat ze van top tot teen bedekt dragen ze een hoge, puntige, rieten hoed. Ze zien eruit als heksen. Ze zien er zo apart uit dat iedereen een foto wil maken. Dat valt echter bepaald niet mee. De chauffeurs willen wel even stoppen, maar durven dat alleen op grote afstand. Deze vrouwen willen niet gefotografeerd worden en kunnen ronduit agressief worden als je dat toch probeert. Het geeft een dubbel gevoel: enerzijds wil ik deze exotische verschijningen dolgraag fotograferen, anderzijds wil ik hun opvattingen respecteren. Ik hou het bij twee plaatjes met de telelens.
Al Hajjarayn op de achtergrond - vrouw met puntmuts op de voorgrond.
Al Hajjarayn is half tegen een berg opgebouwd. Ik dwaal door de smalle, zanderige straatjes, trap een balletje met een paar kinderen en zie hoe enkele andere kinderen van modder een nieuw opstapje maken bij de deur voor een huis. Een emmertje water, wat zand, beetje kliederen en dan laten drogen in de zon. Vanaf de randen van het stadje kijk ik uit op een vervallen huis op een klein heuveltje temidden van de palmen in de wadi. Bij de auto’s staat Hamid met een grote stok in het zand te meppen. Er is een slang! Kijk! Het beestje blijkt niet veel groter dan een regenworm, maar is kennelijk toch gevaarlijk.
We rijden verder naar Seyun. Onderweg kunnen we alvast een eerste blik werpen op het beroemde stadje Shibam. Morgen gaan we hier uitgebreider kijken, nu rijden we er alleen langs.
Na de late lunch in het hotel, een paar kilometer buiten Seyun, is het tijd om te profiteren van de voorzieningen. Dit is een echt hotel, geen funduq, en zeker een van de betere hotels tijdens de reis. De middag gaat op aan een beetje bijslapen, een goede douche nemen en wat lezen. ’s Avonds rijden we met de auto’s naar Seyun om daar op een terrasje aan een plein het avondmaal te gebruiken. Het is, voor de verandering, weer kip...
Dag 12, dinsdag 24 mei: Seyun
Tijd om Seyun eens aan een nader onderzoek te onderwerpen. Grote blikvanger is het voormalige paleis van de sultan. Een kolossaal wit gebouw met torentjes. Het is nu deels in gebruik als museum. De collectie valt voor een groot deel in de 'scherven en pijlpunten'-categorie, maar er zitten aardige dingen tussen. Mooiste van het museum is echter het uitzicht over de stad en de omliggende bergen.
Op het plein voor het paleis is het, net als in de soek, een drukte van belang. Je hoeft echter maar een klein eindje verder de oude stad in te lopen om alle drukte achter je te laten. Dan kom je terecht tussen bruine, met leem bepleisterde huizen en spierwitte moskeeën, voorzien van koepels en minaretten met zuurstokkleurtjes.
Ook zijn er diverse begraafplaatsen. Die zijn niet toegankelijk voor niet-moslims, maar door de poorten gluren mag best. Vergeleken bij onze kerkhoven bieden ze een vrij troosteloze aanblik: zand, stenen, geen sprietje groen. De graven bestaan uit een liggende grafsteen waarop één (voor een man) of twee (voor een vrouw) kleinere stenen rechtop staan.
Shibam - kleurtjes en geiten
's Middags volgt het bezoek aan Shibam. Dit stadje staat bekend als de plek waar de eerste 'wolkenkrabbers' ter wereld gebouwd werden. Binnen de stadsmuren staan huizen van vijf tot acht verdiepingen dicht opeen gepakt. De reden wordt niet helemaal duidelijk, want buiten de stadsmuren is er helemaal niets. Dus waarom er zo compact gebouwd moest worden?
Hoe dan ook is het enorm mooi en worden de verwachtingen volledig waar gemaakt. Ik scharrel rond in smalle straatjes, tussen vele loslopende geiten, schapen en kinderen. Sommige van de bruine en beige huizen hier hebben meer kleur dan gebruikelijk. Rond de ramen en deuren zijn blauwe en mintgroene kaders aangebracht. Sommige huizen zijn onderling verbonden door loopbruggetjes tussen de bovenste verdiepingen. Dan konden de vrouwen even bij de buuf langs zonder over straat te hoeven.
Eén van de huizen blijkt ingericht te zijn als museumwoning en kan bezocht worden. Langs de vele vertrekken klim ik hoger en hoger en worden de kamers ook voornamer. De onderste lagen zijn bedoeld voor vee, opslag, koken en dergelijke. Daarboven de woon- en slaapkamers en helemaal bovenin de ontvangstruimte en dakterrassen. Die terrassen kennen spionnetjes om de straat beneden in de gaten te kunnen houden. Zo boven, uitkijkend over de strak wit en bruin gepleisterde blokken lijkt het haast wel moderne architectuur.
Tegen zonsondergang beklimmen we een heuvel tegenover Shibam. Dit schijnt een bekende plek te zijn om het stadje in het licht van de ondergaande zon te zien liggen. Een groep Japanners is al terplekke. Het schouwspel valt echter tegen: de zakkende zon beschijnt het stadje helemaal niet. Wellicht de verkeerde tijd van het jaar? Het ziet er in ieder geval een stuk minder speciaal uit als op de ansichtkaarten die ik in het stadje gekocht heb.
Het diner eten we aan het zwembad van het hotel. Daar is ook de nodige fauna te zien. Af en toe is te zien hoe een vleermuis op het wateroppervlak slaat en dan weer verder vliegt. Wat halen ze uit het water? Geen idee. Dan is er een padje dat heel verlegen van de bosjes, over de stenen, naar het water hupst. Tenslotte worden we nog verblijd door een kakkerlak die op het licht boven de tafels afkomt.
Straatje in Shibam
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 27-06-2005 21:49:38 ]
Tijd om Seyun eens aan een nader onderzoek te onderwerpen. Grote blikvanger is het voormalige paleis van de sultan. Een kolossaal wit gebouw met torentjes. Het is nu deels in gebruik als museum. De collectie valt voor een groot deel in de 'scherven en pijlpunten'-categorie, maar er zitten aardige dingen tussen. Mooiste van het museum is echter het uitzicht over de stad en de omliggende bergen.
Op het plein voor het paleis is het, net als in de soek, een drukte van belang. Je hoeft echter maar een klein eindje verder de oude stad in te lopen om alle drukte achter je te laten. Dan kom je terecht tussen bruine, met leem bepleisterde huizen en spierwitte moskeeën, voorzien van koepels en minaretten met zuurstokkleurtjes.
Ook zijn er diverse begraafplaatsen. Die zijn niet toegankelijk voor niet-moslims, maar door de poorten gluren mag best. Vergeleken bij onze kerkhoven bieden ze een vrij troosteloze aanblik: zand, stenen, geen sprietje groen. De graven bestaan uit een liggende grafsteen waarop één (voor een man) of twee (voor een vrouw) kleinere stenen rechtop staan.
Shibam - kleurtjes en geiten
's Middags volgt het bezoek aan Shibam. Dit stadje staat bekend als de plek waar de eerste 'wolkenkrabbers' ter wereld gebouwd werden. Binnen de stadsmuren staan huizen van vijf tot acht verdiepingen dicht opeen gepakt. De reden wordt niet helemaal duidelijk, want buiten de stadsmuren is er helemaal niets. Dus waarom er zo compact gebouwd moest worden?
Hoe dan ook is het enorm mooi en worden de verwachtingen volledig waar gemaakt. Ik scharrel rond in smalle straatjes, tussen vele loslopende geiten, schapen en kinderen. Sommige van de bruine en beige huizen hier hebben meer kleur dan gebruikelijk. Rond de ramen en deuren zijn blauwe en mintgroene kaders aangebracht. Sommige huizen zijn onderling verbonden door loopbruggetjes tussen de bovenste verdiepingen. Dan konden de vrouwen even bij de buuf langs zonder over straat te hoeven.
Eén van de huizen blijkt ingericht te zijn als museumwoning en kan bezocht worden. Langs de vele vertrekken klim ik hoger en hoger en worden de kamers ook voornamer. De onderste lagen zijn bedoeld voor vee, opslag, koken en dergelijke. Daarboven de woon- en slaapkamers en helemaal bovenin de ontvangstruimte en dakterrassen. Die terrassen kennen spionnetjes om de straat beneden in de gaten te kunnen houden. Zo boven, uitkijkend over de strak wit en bruin gepleisterde blokken lijkt het haast wel moderne architectuur.
Tegen zonsondergang beklimmen we een heuvel tegenover Shibam. Dit schijnt een bekende plek te zijn om het stadje in het licht van de ondergaande zon te zien liggen. Een groep Japanners is al terplekke. Het schouwspel valt echter tegen: de zakkende zon beschijnt het stadje helemaal niet. Wellicht de verkeerde tijd van het jaar? Het ziet er in ieder geval een stuk minder speciaal uit als op de ansichtkaarten die ik in het stadje gekocht heb.
Het diner eten we aan het zwembad van het hotel. Daar is ook de nodige fauna te zien. Af en toe is te zien hoe een vleermuis op het wateroppervlak slaat en dan weer verder vliegt. Wat halen ze uit het water? Geen idee. Dan is er een padje dat heel verlegen van de bosjes, over de stenen, naar het water hupst. Tenslotte worden we nog verblijd door een kakkerlak die op het licht boven de tafels afkomt.
Straatje in Shibam
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 27-06-2005 21:49:38 ]
Dag 13, woensdag 25 mei: Seyun
Op weg naar Tarim bezoeken we onderweg een mausoleum van een Moslim-heilige, dat nu een bedevaartsoord is. Het bestaat uit een paar kleine gebouwtjes beneden, een trap en een gebouw halverwege de berghelling. Dat laatste is niet te bezoeken. Of het is omdat er onderhoud aan gepleegd wordt, of gewoon omdat we geen Moslims zijn, wordt niet duidelijk.
De gebouwtjes beneden zijn allemaal wit en één ervan bevat het graf, met zerk. In een andere kan gebeden worden. De meningen zijn sterk verdeeld. Sommigen reisgenoten vinden er geen bal aan en snappen niet waarom we hier stoppen. Ik vind het mooi. Zo wit, zo sober en zo sereen. De kleine zuilengalerijen, een steen met inscripties, het wit tegen de achtergrond van grauwe bergen. Hoe kun je dit nou niet mooi vinden?
Tarim - interieur van een paleis
Ook Tarim is qua architectuur interessant. Er staan diverse grote villa's van Jemenieten die in de jaren dertig terugkwamen, nadat ze in het buitenland een fortuin hadden vergaard. Eén ervan is als museum opengesteld. Er is vrijwel niets te zien, het gebouw op zich is het belangrijkste museumstuk. Ik dwaal door de zalen, allen voorzien van ramen van gekleurd glas. Met name het zaaltje met art nouveau glas-in-lood ramen maakt indruk. Ze zijn erg vervallen, er ontbreekt meer glas dan er nog in zit, maar juist dat geeft ze heel veel sfeer.
Tarim - glas in lood
De bekendste moskee van Tarim heeft de hoogste minaret van Jemen. Een vijftig meter hoge, vierkante, witte toren. Het is niet mogelijk de moskee te bezoeken, maar bij de ingang komt een vriendelijke man op me af die met mijn camera best even een foto van de binnenplaats wil maken. Die foto zal later redelijk goed gelukt blijken. Hetgeen het wel weer extra jammer maakt dat je dit prachtige gebouw niet zelf kunt betreden.
Maar nu? Waar is de rest van het gezelschap gebleven? Ik slenter door en vind dan de auto's terug, weliswaar leeg behalve de chauffeurs. Sadr wenkt me. De rest is al lang door gelopen naar de markt en de soek. Hij brengt me wel even. Het marktplein blijkt te worden gedomineerd door een lelijke, relatief recent gebouwde moskee. Ook verder kan dit deel van de stad me niet bekoren: de waar is hetzelfde als overal en het is geen bijzonder mooi stukje stad.
Na drie nachten in Seyun zullen we morgen verder reizen. De rest van de middag gaat op aan het schrijven van kaarten, het herpakken van mijn bagage, maken van een ommetje en een beetje lezen. We eten 's avonds weer aan het zwembad, maar houden het al vroeg voor gezien. Morgen zullen we terug naar Sanaa rijden. Dat is onze langste reisdag, waardoor we al om vier uur 's nachts moeten vertrekken.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 29-06-2005 18:44:46 ]
Op weg naar Tarim bezoeken we onderweg een mausoleum van een Moslim-heilige, dat nu een bedevaartsoord is. Het bestaat uit een paar kleine gebouwtjes beneden, een trap en een gebouw halverwege de berghelling. Dat laatste is niet te bezoeken. Of het is omdat er onderhoud aan gepleegd wordt, of gewoon omdat we geen Moslims zijn, wordt niet duidelijk.
De gebouwtjes beneden zijn allemaal wit en één ervan bevat het graf, met zerk. In een andere kan gebeden worden. De meningen zijn sterk verdeeld. Sommigen reisgenoten vinden er geen bal aan en snappen niet waarom we hier stoppen. Ik vind het mooi. Zo wit, zo sober en zo sereen. De kleine zuilengalerijen, een steen met inscripties, het wit tegen de achtergrond van grauwe bergen. Hoe kun je dit nou niet mooi vinden?
Tarim - interieur van een paleis
Ook Tarim is qua architectuur interessant. Er staan diverse grote villa's van Jemenieten die in de jaren dertig terugkwamen, nadat ze in het buitenland een fortuin hadden vergaard. Eén ervan is als museum opengesteld. Er is vrijwel niets te zien, het gebouw op zich is het belangrijkste museumstuk. Ik dwaal door de zalen, allen voorzien van ramen van gekleurd glas. Met name het zaaltje met art nouveau glas-in-lood ramen maakt indruk. Ze zijn erg vervallen, er ontbreekt meer glas dan er nog in zit, maar juist dat geeft ze heel veel sfeer.
Tarim - glas in lood
De bekendste moskee van Tarim heeft de hoogste minaret van Jemen. Een vijftig meter hoge, vierkante, witte toren. Het is niet mogelijk de moskee te bezoeken, maar bij de ingang komt een vriendelijke man op me af die met mijn camera best even een foto van de binnenplaats wil maken. Die foto zal later redelijk goed gelukt blijken. Hetgeen het wel weer extra jammer maakt dat je dit prachtige gebouw niet zelf kunt betreden.
Maar nu? Waar is de rest van het gezelschap gebleven? Ik slenter door en vind dan de auto's terug, weliswaar leeg behalve de chauffeurs. Sadr wenkt me. De rest is al lang door gelopen naar de markt en de soek. Hij brengt me wel even. Het marktplein blijkt te worden gedomineerd door een lelijke, relatief recent gebouwde moskee. Ook verder kan dit deel van de stad me niet bekoren: de waar is hetzelfde als overal en het is geen bijzonder mooi stukje stad.
Na drie nachten in Seyun zullen we morgen verder reizen. De rest van de middag gaat op aan het schrijven van kaarten, het herpakken van mijn bagage, maken van een ommetje en een beetje lezen. We eten 's avonds weer aan het zwembad, maar houden het al vroeg voor gezien. Morgen zullen we terug naar Sanaa rijden. Dat is onze langste reisdag, waardoor we al om vier uur 's nachts moeten vertrekken.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 29-06-2005 18:44:46 ]
|
|
