(ouders van) kinderen met autisme deel 3

quote:

Op donderdag 14 april 2005 17:24 schreef R_ON het volgende:

quote door gastmod verwijderd

Ken jij de moeder van Eva? Ben je daar wel eens thuis geweest? Weet je hoe ze met haar dochter omgaat?

En toch heb jij het lef om er maar van uit te gaan dat die haar dochter maar laat smijten omdat ze een drama wil voorkomen?
Asjeblieft zeg, rot toch op.


_{overigens denk ik dat je nog niet eens weet wat autisme inhoudt}

[ Bericht 15% gewijzigd door just me op 14-04-2005 19:49:19 ]

quote:

Op donderdag 14 april 2005 17:24 schreef R_ON het volgende:

[..]

Och, natuurlijk, omdat het kind het etiquetje autisme opgeplakt heeft mag dat natuurlijk niet! Stel je voor!

Laat je mij dit zeggen dat het kind erbij gebaat is.

"Ach, het kind is autistisch, laten we maar niet optreden." Iris wordt er de dupe van, maar ja, Eva is autistisch! Dan moet het maar kunnen.

Waarschijnlijk gaat Eva zo hard zitten drammen dat moeders drama wil voorkomen. En dat lukt misschien, maar op den duur wordt de situatie onhoudbaar. Nee, dat is 'ie al.

R_ON...
Je begeeft je op heel gevaarlijk terrein. Jij gaat er maar zo vanuit dat Lois dus altijd maar toegeeft aan Eva... Laat ik je dit vertellen... Je had er niet meer naast kunnen zitten.

En nee, dit is ook niet een kind dat maar een etiketje opgeplakt gekregen heeft.
Eva is een schat van een meid, maar toch wel zwaar geestelijk gehandicapt. Dan kan je 100 keer zeggen dat iets niet mag, en geloof me, dat is gedaan en word nog steeds gedaan, maar dat heeft geen nut. En ja, dan is dat wel degelijk van invloed op het leventje van het jongere zusje.

Iedereen mag zijn mening hebben, maar kijk heel goed uit wat je zegt, want je hebt totaal geen inzicht in de situatie dus je mag er in dit geval ook totaal geen oordeel over vellen!

Lastig lijkt mij..

Ik denk dat het beter is dat ik me hier even niet mee bemoei, gezien het feit dat we het dan al gauw over machtsmisbruik kunnen hebben.

Laat ik volstaan met zeggen dat dit soort opmerkingen er behoorlijk inhakken.

quote:

Op donderdag 14 april 2005 17:45 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

R_ON...
Je begeeft je op heel gevaarlijk terrein. Jij gaat er maar zo vanuit dat Lois dus altijd maar toegeeft aan Eva... Laat ik je dit vertellen... Je had er niet meer naast kunnen zitten.

En nee, dit is ook niet een kind dat maar een etiketje opgeplakt gekregen heeft.
Eva is een schat van een meid, maar toch wel zwaar geestelijk gehandicapt. Dan kan je 100 keer zeggen dat iets niet mag, en geloof me, dat is gedaan en word nog steeds gedaan, maar dat heeft geen nut. En ja, dan is dat wel degelijk van invloed op het leventje van het jongere zusje.

Iedereen mag zijn mening hebben, maar kijk heel goed uit wat je zegt, want je hebt totaal geen inzicht in de situatie dus je mag er in dit geval ook totaal geen oordeel over vellen!

Maar ik weet echt wel hoe er over het algemeen tegenaan gekeken wordt hoor: als je maar begripvol bent, voldoende aandacht geeft, met liefde opvoedt, dan lost het zich op.

Echter, het is een beproeving voor de ouders, waar ze vaak meegesleurd worden in het gedrag van hun kind. Ze (durven) geen grenzen meer te stellen, bang dat het helemaal uit de hand loopt. Ook wordt het steeds moeilijker om toe geven aan de omgeving dat het (weer) mis ging. Soms lijkt het een tijdje beter te gaan en na een tijdje is er weer de teleurstelling voor zowel ouder als kind. Ook merk je vaak dat opvoeders elkaar bijna in de haren vliegen. Wie is er nu eigenlijk schuldig aan?
In woonvoorzieningen worden de vastgelopen kinderen regelmatig overgeplaatst om die reden. Vaak is men dan niet eens eerlijk over de reden: 'hij past niet in de groep, hij heeft een lager niveau enz...En ik vind dat erg!
Het is - als het om ernstige gedragsproblemen gaat - heel moeilijk om grenzen te trekken, vertrouwen in elkaar te hebben en houden en het kind te blijven steunen - ook als het beter gaat, maar het kan wel.

De manier waarop ik er tegenaan kijk staat niet op zichzelf. Er is een heel goed boek over: 'Vastgelopen' van Jacques Heijkoop. Je zou dat 'de Bijbel van de zorg' kunnen noemen.

Je hebt écht geen flauw idee waar je over praat.
En meer zeg ik er maar niet over, omdat je me dat simpel niet waard bent.
Laat me je in elk geval duidelijk maken dat je soms beter je bek kunt houden.
Ongelooflijk dit.

En Lois, trek je hier toch alsjeblieft niks van aan. Eva is jouw kind, ik zou bijna zeggen: laat R_ON er eens een maandje voor zorgen, maar dat zou je Eefje niet aan willen doen. Echt niks van aantrekken hoor, dit is zo'n typisch gevalletje van lullen om het lullen.

R_ON ik denk dat het verstandiger is als je nu gewoon hier je mond houdt. Als de mensen hier opvoedkundige hulp nodig hebben zoeken ze dat zelf wel bij mensen die er wel verstand van hebben. Ik denk dat ik de eventuele volgende posts van jou in dit topic ook ga weghalen, je wilt niet weten hoe kwetsend dit in mijn ogen is.

quote:

Op donderdag 14 april 2005 19:31 schreef Lois het volgende:
Ik denk dat het beter is dat ik me hier even niet mee bemoei, gezien het feit dat we het dan al gauw over machtsmisbruik kunnen hebben.

Laat ik volstaan met zeggen dat dit soort opmerkingen er behoorlijk inhakken.

Sorry Lois maar ik heb wél even misbruik van mijn macht gemaakt!

Justme & Miss D

Lieve Lois, niet twijfelen aan jezelf alsjeblieft, want jullie doen het zo fantastisch, ik heb zo'n enorme bewondering voor jullie!

R_ON..... never mind...

Lois, je bent toch wel wijzer dan je op de kast te laten jagen door zo;n guppie die geen enkel idee heeft waar ie het over heeft. Hij heeft nou eenmaal een stokpaardje en zelf geen kinderen, laat staan kinderen met een gebruiksaanwijzing zoals Eva. En daarnaast ook nog eens weinig inlevings- en inlezingsvermogen.

Ironisch genoeg vond ik de opmerking van hem op een wrange manier wel passend in dit onderwerp. Het laat namelijk zien dat je als ouder van een autistisch kind niet alleen worstelt met je kind en met jezelf, maar ook met het makkelijke oordeel van de buitenwereld.

De reacties van de mensen hier die je (al dan niet irl) kennen, zeggen véél en véél meer over jouw (in mijn ogen geweldige) moederschap dan opmerkingen van mensen die zich niet eens willen inlezen in het topic. Dus leg al dit soort opmerkingen alsjeblieft gewoon naast je neer.

quote:

Op donderdag 14 april 2005 20:11 schreef phileine het volgende:


Ironisch genoeg vond ik de opmerking van hem op een wrange manier wel passend in dit onderwerp. Het laat namelijk zien dat je als ouder van een autistisch kind niet alleen worstelt met je kind en met jezelf, maar ook met het makkelijke oordeel van de buitenwereld.

Ja, dat is iets weaar je helaas helemaal gelijk in hebt... De buitenwereld is vaak keihard in zijn oordeel, zonder dat ze ook maar enig idee hebben waar ze het over hebben. En ik kan me goed voorstellen dat je dat als ouder niet altijd dragen kunt... Je kunt het soms 20 keer negeren, maar de 21e keer kan de druppel zijn die de emmer doet overlopen.

Lieve allemaal, wat geweldig al die steunbetuigingen, het doet me goed.

Stom is dat he, ik vecht (bijna) dagelijks tegen dit soort veroordelingen, en dan nog wel van familieleden en (vage) kennissen. Het rare is dat het in dit topic ineens zo hard aankwam, dit open stukje internet. Dit topic vind ik zo'n veilig plekje voor ouders dat het ineens een heel onveilig gevoel gaf.

sorry even offtopic: Lois, je hebt mail...

Een klein verslagje van een wat ouder kind met problemen...

Zoals ik al postte merk ik zelf dat mijn PDD aanwezig is. Op de een of andere manier schijnt het te maken te hebben met of ik lekker in mijn vel zit. Alleen, het begint een vicueuze cirkel te worden.
Want, mijn PDD speelt op als ik me rot voel, maar omdat het opspeelt, ga ik me rot voelen, en fin, jullie snappen het probleem.

Ik heb er met mijn opleider over gesproken op school, iemand die een pedagogische achtergrond heeft en we zijn eruit gekomen dat ik op zoek ga naar een personal mental coach.
Ik ga iemand proberen te vinden waar ik mijn ei kwijt kan, die ik kan vertrouwen, die me kan helpen de cirkel te doorbreken, in de hoop dat het dan weer de goede kant op gaat.

Gek genoeg vind ik het doodeng, maar merk ik wel dat die beslissing een opluchting voor me is. Ik heb er een goed gevoel over. Tuurlijk, ik zal de rest van mijn leven er last van houden, maar misschien wel in mindere mate omdat ik mijn ei kwijt kan.

Lois, kom je dit echt steeds IRL tegen? Sterkte..

Troel zo'n mental coach is een goed idee, succes!

quote:

Op donderdag 14 april 2005 20:27 schreef Lois het volgende:
Lieve allemaal, wat geweldig al die steunbetuigingen, het doet me goed.

Stom is dat he, ik vecht (bijna) dagelijks tegen dit soort veroordelingen, en dan nog wel van familieleden en (vage) kennissen. Het rare is dat het in dit topic ineens zo hard aankwam, dit open stukje internet. Dit topic vind ik zo'n veilig plekje voor ouders dat het ineens een heel onveilig gevoel gaf.

Ik snap precies wat je bedoeld. Als je maar wel in je koppie houdt dat deze knakker alles behalve gelijk had!

Blijkbaar heb ik een erg gevoelige snaar geraakt, dus is het inderdaad beter als ik er verder geen uitlatingen over doe. Bovendien zou dat erg weinig zin hebben.

Hoewel het mij natuurlijk vrij staat om mijn eigen gevoelens en ervaringen te delen. Ik neem aan dat dat wel mag? Tenzij ik van de mod-politie niet anders mag denken?

Op een woonvoorziening waar ik werkte was een verstandelijk gehandicapt meisje (L.) wat ook ernstig probleem gedrag vertoonde. Dezelfde herkenbare dingen als ik hier lees: naakt de douche uitrennen, met borden smijten, anderen slaan, schoppen, ongecontroleerde bewegingen.

Ze miste de controle om dat gedrag in de hand te houden, ervaarde vaak een gevoel van onveiligheid en machteloosheid.

Een beproeving voor haar begeleiders (o.a ik). L. speelde mensen tegen elkaar uit; vroeg zich keer op keer af wie het nu eigenlijk voor het zeggen had. Dit leverde een heleboel spanning op.

Ik kon L. af en toe achter het behang plakken (zacht uitgedrukt): ze kon je in een hoek drijven, je op de proef stellen, uitdagen.

IK VIND (god, ik mag blij zijn als ik m'n mening MAG geven blijkbaar) eindeloos geduld, grenzen verleggen geen oplossing. De grenzen worden alleen maar steeds verder opgeschoven.

MIJN ERVARING is dat begeleiders elkaar (moeten) ondersteunen, elkaar geen vliegen afvangen, duidelijkheid en structuur geven. Dan bouw je vertrouwen in elkaar op.

Dit is puur vanuit mezelf en zoals jullie je ervaringen en ideeen hebben zo heb ik die ook. Verder zal ik me NIET meer uitlaten over de problemen die jullie ondervinden. Ik weet alleen dat het heel veel van je vraagt.

quote:

Op donderdag 14 april 2005 20:58 schreef R_ON het volgende:
Een beproeving voor haar begeleiders (o.a ik).

OMG, je bent nog een begeleider ook? Ben je dan ook zo star?
Zoals ik je in je eigen topic ook al uitlegde, een mens is geen machine. Wat bij de een werkt, werkt bij de ander niet. Ergo: ervaringen met de ene verstandelijk gehandicapte zijn nog geen ervaringen met de andere verstandig gehandicapte. Er zijn geen algemene basisregels om om te gaan met mensen. Accepteer dat nou eens.

waar het om gaat R_ON is dat je blijkbaar al een heel oordeel klaar hebt over Lois en Eva, terwijl je duidelijk de situatie niet kent. Je bent zaken over 1 kam aan het scheren.

En heel eerlijk snap ik niet wat jij in de zorg doet.

quote:

Op donderdag 14 april 2005 21:02 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

OMG, je bent nog een begeleider ook? Ben je dan ook zo star?
Zoals ik je in je eigen topic ook al uitlegde, een mens is geen machine. Wat bij de een werkt, werkt bij de ander niet. Ergo: ervaringen met de ene verstandelijk gehandicapte zijn nog geen ervaringen met de andere verstandig gehandicapte. Er zijn geen algemene basisregels om om te gaan met mensen. Accepteer dat nou eens.

Zoals ik dus net al aangaf. Ik zal me niet meer uitlaten over de ervaringen van anderen. En nee, ik werk niet meer in de zorg. Ongetwijfeld een opluchting voor je.

Ik heb L. in een half jaar zien opbloeien, dat is een beetje voldoening die ik eruit heb gehaald.

edit- ookal ben je het niet met hem eens, het hoeft niet zo

[ Bericht 90% gewijzigd door Karin op 14-04-2005 21:19:14 ]

quote:

Op donderdag 14 april 2005 21:09 schreef R_ON het volgende:
En nee, ik werk niet meer in de zorg. Ongetwijfeld een opluchting voor je.

Dat heb je in elk geval wél goed gezien, ja

quote:

Op donderdag 14 april 2005 20:58 schreef R_ON het volgende:
Blijkbaar heb ik een erg gevoelige snaar geraakt, dus is het inderdaad beter als ik er verder geen uitlatingen over doe. Bovendien zou dat erg weinig zin hebben.

Hoewel het mij natuurlijk vrij staat om mijn eigen gevoelens en ervaringen te delen. Ik neem aan dat dat wel mag? Tenzij ik van de mod-politie niet anders mag denken?

Op een woonvoorziening waar ik werkte was een verstandelijk gehandicapt meisje (L.) wat ook ernstig probleem gedrag vertoonde. Dezelfde herkenbare dingen als ik hier lees: naakt de douche uitrennen, met borden smijten, anderen slaan, schoppen, ongecontroleerde bewegingen.

Ze miste de controle om dat gedrag in de hand te houden, ervaarde vaak een gevoel van onveiligheid en machteloosheid.

Een beproeving voor haar begeleiders (o.a ik). L. speelde mensen tegen elkaar uit; vroeg zich keer op keer af wie het nu eigenlijk voor het zeggen had. Dit leverde een heleboel spanning op.

Ik kon L. af en toe achter het behang plakken (zacht uitgedrukt): ze kon je in een hoek drijven, je op de proef stellen, uitdagen.

IK VIND (god, ik mag blij zijn als ik m'n mening MAG geven blijkbaar) eindeloos geduld, grenzen verleggen geen oplossing. De grenzen worden alleen maar steeds verder opgeschoven.

MIJN ERVARING is dat begeleiders elkaar (moeten) ondersteunen, elkaar geen vliegen afvangen, duidelijkheid en structuur geven. Dan bouw je vertrouwen in elkaar op.

Dit is puur vanuit mezelf en zoals jullie je ervaringen en ideeen hebben zo heb ik die ook. Verder zal ik me NIET meer uitlaten over de problemen die jullie ondervinden. Ik weet alleen dat het heel veel van je vraagt.

met alle respect, je kunt dan wel ervaring hebben in het werken met gehandicapte kinderen, maar

a) geen enkel gehandicapt kind is hetzelfde
b) je kunt onmogelijk de manier van opevoeden beoordelen van iemand die je irl niet kent
c) je kent het kind niet, en dus kun je ook niet daar over oordelen. Je kunt hooguit oordelen over de kinderen waar je mee gewerkt hebt.... En je kunt er niet een of ander sterotype plaatje van maken, en ik heb zeer sterk de indruk dat je dat nu wel doet...

Erg makkelijk hoor allemaal dit. Blijkbaar werkt het maar 1 richting op: je mag alles tegen mij zeggen, maar andersom word me de mond gesnoerd.

Zow, dit was mijn laatste reactie in dit topique. Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen.

Sterkte ermee.