abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
  maandag 21 maart 2005 @ 12:45:40 #1
110737 Jim.Beam
Manwhore Lion
pi_25632709
Morte, zo luidde het lugubere onderschrift op telegrammen die, naar wordt gezegd, ontvangen werden door passagiers van het luxueuze Britse lijnschip de Lusitania, kort voordat zij op 1 mei 1915 in New York aan boord zouden gaan. De anonieme telegrammen waarschuwden voor een op handen zijnde ramp. De multimiljonair Alfred G. Vanderbilt zou het volgende advies gekregen hebben .'Volgens zeer betrouwbare bron wordt de Lusitania getorpedeerd. U kunt uw passage beter annuleren'.



Functionarissen van Cunard ontkenden dat dergelijke telegrammen waren ontvangen. Op de kade zetten geruchten over de aankondigingen van de ondergang niettemin de bekendmaking kracht hij die in de vorm van een advertentie in de ochtendbladen stond afgedrukt: 'de ambassadeur van het Duitse Rijk had de Atlantische reizigers erop gewezen dat Duitsland in staat van oorlog met Groot-Brittannië verkeerde en dat schepen die de Britse vlag of die van Britse bondgenoten voerden, moesten rekenen op vernietigingsaanvallen. Personen die de oorlogszone rond de Britse eilanden binnengingen, deden dat derhalve op eigen risico'.



Maar Vanderbilt en de meeste van de 1.256 passagiers maakten zich niet veel zorgen. Geen Duitse onderzeeboot zou het wagen een passagiersschip aan te vallen en zeker niet als daarop honderden Amerikanen werden vervoerd. Bovendien, geen onderzeeboot was sneller dan de goeie, ouwe 'Lucy', die drie maal in het bezit was gekomen van de Blauwe Wimpel, als het snelste transatlantische lijnschip. Hoewel de Lusitania in eerste instantie een luxe passagiersschip was, had het de mogelijkheid meer te zijn. Het schip werd in nauwe samenwerking met de Britse Admiraliteit ontworpen. De Admiraliteit, die verwachtte dat een oorlog met Duitsland onontkoombaar was, eiste dat Cunard een snel schip zou bouwen dat uitgerust kon worden met geschut. In mei 1913 werd de Lusitania in het geheim verbouwd - de schutdekken aan bakboord en stuurboord werden aangepast om twee batterijen met vier kanonnen te kunnen voeren en er werd munitieruimte gemaakt. In augustus 1914 werd de oorlog verklaard en in september werd de Lusitania door de Britse Admiraliteit aangesteld als gewapende hulpkruiser. Als de passagiers hadden geweten dat in het ruim misschien munitie voor Engeland werd meegevoerd, zouden zij zich stellig niet zo gerust hebben gevoeld. Het schip voer van New York naar Liverpool. Aan boord bevonden zich 1.150 passagiers, 700 bemanningsleden en 1400 ton onbepaalde lading. Opeengepakt in de ruimen van het schip bestond die uit 1200 kisten artilleriegranaten en bijna 5000 dozen patronen. Het meeste stond naast de scheidingswand van ketelruimte 1, die in 1913 tot munitiekamer was omgebouwd.



Alle dreigementen ten spijt, zette de Lusitania op 1 mei 1915 om half één 's middags koers naar Liverpool. Vijf dagen later koerste het schip de oorlogszone ten zuidwesten van Ierland binnen. De bekende voorzorgsmaatregelen werden getroffen: de reddingsboten werden in de davits gehangen en van hun dekkleden ontdaan. Op de avond van 6 mei waarschuwde het Britse ministerie van Marine voor onderzeebootactiviteiten in het gebied.

Kapitein William T. Turner trok zich niet veel van de waarschuwingen aan. Hij negeerde de belangrijkste instructies van het ministerie van Marine: maximale snelheid aanhouden, buiten het zicht van heuvelachtige gebieden blijven, het midden van de vaargeul houden en een zigzagkoers volgen. In plaats daarvan voer hij met een snelheid van 18 knopen vlak onder de kust, nog geen kilometer verwijderd van het lichtschip de Coningbeg, in een gebied waar onderzeeboten gesignaleerd waren. Bovendien maakte hij, door een rechte koers te volgen, zijn schip tot een makkelijk doelwit. Dicht in de buurt liet de Duitse Kapitänleutnant Walther Schwieger zijn onderzeeboot de U-20 aan de oppervlakte varen, ter afsluiting van een patrouillevaart van een week. Hij had voor de zuidoostkust van Ierland al een schoener en drie stoomschepen naar de kelder gejaagd. Om 13.20 uur ontdekte hij op 20 km afstand een schip: 'Stuurboord vooruit, vier schoorstenen en twee masten van een stoomschip, loodrecht op onze koers,' tekende hij in zijn journaal aan. 'Het schip geïdentificeerd als groot passagiersstoomschip'. Hij dook en volgde op volle snelheid een onderscheppende koers. Hij was verzekerd van een makkelijke prooi toen de Lusitania nietsvermoedend van koers veranderde en op hem af kwam stomen.

Zonder enige waarschuwing vuurde Schwieger een torpedo af. Enkele seconden later, om 14.10 uur, werd het lijnschip aan stuurboordzijde in de voorsteven geraakt. De torpedo ontplofte in de romp en veroorzaakte een tweede explosie in het ketelruim. Het schip maakte slagzij naar stuurboord en begon snel te zinken.

Terwijl het voorschip van de Lusitania steeds dieper in het water zakte, stroomden tonnen water door het gat en de patrijspoorten van de lagere dekken naar binnen. De elektriciteit viel uit, waardoor een aantal passagiers opgesloten raakte in de liften. De reddingsvesten waren niet te vinden. De meeste reddingsboten aan bakboordzijde konden niet te water gelaten worden, omdat het schip te zware slagzij naar stuurboord maakte. De boten aan stuurboordzijde werden op de verkeerde manier gestreken, zodat de inzittenden gewond raakten of in de woelige zee terechtkwamen.



In minder dan 18 minuten verdween het schip in de golven. Overlevenden herinnerden zich vreemde en afschuwelijke dingen. Een vrouw beviel in het koude water. Overal greep men naar alle voorwerpen die maar bleven drijven. Kapitein Turner hield zich met een stoel drijvende, totdat hij uren later gered werd. Margaret Gwyer, op huwelijksreis, werd op het laatste moment, toen de Lusitania onderging in een schoorsteenpijp gezogen. Maar even later werd ze er weer uitgegooid en kwam naast de reddingboot van haar man terecht, zodat het paar weer herenigd was.

De aanval werd door 761 mensen overleefd. In totaal kwamen er 1.198 om, onder wie 128 Amerikanen en 35 van de 39 kinderen. Alfred G. Vanderbilt, die niet kon zwemmen, werd voor het laatst op het dek gezien, waar hij kalm met een paars leren juwelenkistje onder de arm stond te wachten, gekleed alsof hij naar de paardenraces op Ascott ging.

Amerika was diep geschokt. "Duitsland moet gek geworden zijn, " riep de Richmond Times Dispatch uit. The Nation noemde het 'een daad waarvoor een Hun zich zou schamen, waarvoor een Turk door de grond zou willen zakken en waarvoor een Barbarijse zeerover zijn excuses zou aanbieden'. Enkele functionarissen drongen aan op oorlog. Overal ter wereld, van Canada tot Zuid-Afrika, werden anti-Duitse betogingen gehouden. De Duitsers zelf jubelden over wat zij een legitieme oorlogsdaad noemden : de vernietiging van een bewapend vijandelijk vaartuig.

Het nieuws van het zinken van de Lusitania gepaard met burgerslachtoffers verscheen in kranten over de hele wereld. Zowel de Amerikaanse als de Britse regering onderzochten het vergaan van het schip. De Amerikaanse onderzoekscommissie concludeerde dat de ramp "een illegale daad van het Duitse keizerrijk was." De Duitse autoriteiten antwoordden dat de Lusitania gewaarschuwd was, dat het een hulpkruiser was die oorlogstuig en, hoogst merkwaardig, Canadese troepen vervoerde. De Britse regering gaf toe dat het schip uitgerust kon worden met wapens, maar dat het ten tijde van het tot zinken brengen niet gewapend was. Overlevenden beweerden geen bewijzen van wapens of Canadese troepen gezien te hebben.

Uit het onderzoek dat volgde, vloeiden allerlei bizarre suggesties voort. Had Winston Churchill, de Britse minister van Marine, het hele gebeuren in scène gezet in de hoop de Verenigde Staten in de oorlog te betrekken? Niemand kon daarvoor ook maar het geringste bewijs aanvoeren. Was de ramp het gevolg van een nauwkeurig berekende Duitse hinderlaag? Kennelijk niet. De onderzeebootkapitein schijnt heel toevallig op zijn prooi gestoten te zijn. Was de onachtzame kapitein Turner misschien een agent van de Duitse keizer? Onderzoekingen zuiverden hem van iedere blaam. De Duitsers alleen werden verantwoordelijk gesteld voor het lot van de Lusitania.

En hoe zat het met die met 'Morte' ondertekende telegrammen! De identiteit van de afzender is nooit achterhaald. Zo er al telegrammen verzonden zijn, waren ze waarschijnlijk afkomstig van een gek die volkomen toevallig het juiste moment in de geschiedenis had gekozen om zijn duivelse grap uit te halen.

[img] [url=http://users.skynet.be/verganeglorie/afbeeldingen/passagiersschepen/lusitania02.jpg[/img]]http://users.skynet.be/verganeglorie/afbeeldingen/passagiersschepen/lusitania02.jpg[/img][/url]
  maandag 21 maart 2005 @ 12:47:19 #2
110737 Jim.Beam
Manwhore Lion
pi_25632821
Bedankt voor de geschiedenis les!

Erg interessant, verder weet ik er vrij weinig over, heb geloof ik eens een stuk op discovery of National Ceographic gezien, was ook wel leuk
There are times we will remember, there are nights we won't forget.
If we value every moment we will never feel regret.
  Voormalig Sport Koningin zaterdag 23 april 2005 @ 12:12:05 #4
35237 Nuongirl
pi_26451082
Een interessant boek hierover is Op het spoor van de Lusitania van Robert D. Ballard. Een ander boek is Het drama van de Lusitania , geschreven door Mitch Peeke, Kevin Walsh Jones en Steven Jones.

Het eerste boek heb ik gelezen, erg interessant en ook boeiend. Ballard is een Diepzee-onderzoeker en met Me de mini-onderzeeboot Delta en een op afstand bediende camera's verkende hij nauwkeurig het scheepswrak. En in dat boek staan zijn bevindingen.

Trouwens als gevolg van de ramp kwam er een voorlopig einde aan de duikbootpolitiek. Pas in januari 1917 durfde de Duitsers de onbeperkte onderzeebootoorlog weer in te zetten.
Geluk is niet afhankelijk van dingen buiten ons,
maar van de manier waarop wij die zien. (Tolstoj)
abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')