Doden zijn niet stil...

Ik zal er eens rustig naar kijken...

ik zet hier zo 1 verhaal neer wat gaat over het verleis van mijn pa. Is wat ik die dagen heb mee gemaakt. Maar die is best wel lang. Hoe lang mag het in totaal zijn?

Vrijdag, 29 November 2002

's Ochtend rond half acht zoals altijd naar me werk. Net dat ik de deur uitga komt me pa terug! Hij had ff geld gehaald want hij had die dag een sportdag van zijn werk! Hij zegt "ajuus!" Ik zeg: "doeidoei!" terug! Niet wetende dat dat mijn laatste woorden tegen hem zouden zijn!

Die vrijdag heb ik de halve dag vrij dus om 12.00 uur machine schoonmaken en dan om 12.30 richting huis! Ik eet er wat en ga dan richting mijn kamer om, ja je raad het al, achter de pc te gaan zitten. Me ma is ondertussen boodschappen aan het doen!
Het was 14.00 en iemand klopt aan mijn deur. Ik zeg heel vrolijk, denkende dat het me pa of ma is,:"Kom maar binen!" Komt er een voor mij onbekende vrouw binnen met een erg serieus gezicht! Ze stelde zich voor als een collega van me pa. Toen wist ik het eigenlijk al! Ze zei dat er wat was met me pa. Ik vroeg wat er aan de hand was. Ze wou niks zeggen. Ik vroeg of me pa dood was. Weer wou ze niks zeggen! Ik ben nog nooit zo hard van de trap af gegaan! 2 trappen en volgens mij heb ik hem ook in 2 stappen genomen!

Beneden aangekomen zie ik me ma huilend op de bank zitten en er staat nog een man in de kamer Die man is ook een collega van me pa! Harry is zijn naam! Ik vroeg wat er met me pa aan de hand was en of hij nog leefde! Me ma zei: "nee papa is dood. Papa leeft niet meer" Ik geloofde haar niet en keek gelijk naar de collega! Hij knikte en op dat moment stortte me wereld in!

Ik heb de hele wereld bij elkaar geschreeuwd en het raarste nog, op dat moment was mijn zus nog gewoon aan het werk en wist dus nog van niks. Marian,de collega die mij ook van mijn kamer haalde, belde ondertussen mijn zus op. Ze heeft er wel bij gezegd dat er wat met me pa gebeurd was maar niet dat hij overleden was. Ze moest iig naar huis gebracht worden!
Mijn zus heeft echt alle spullen die ze in de hand had neer gegooit en een collega gevraagd of hij me zus naar ons huis wou brengen. Tuurlijk deed hij dat en hij heeft erg hard gereden en zelfs nog door rood heen om zo snel mogelijk hier te komen! Toen ik haar zag aankomen ben ik gelijk naar buiten gegaan en het haar al verteld. Ze heeft echt alles bij elkaar geschreeuwd.!

Ook gelijk alle familie opgebeld. Die in de buurt kwamen gelijk maar we hebben ook familie in coevorden (zuid-drenthe) en in limburg en zuid-holland. Die konden natuurlijk niet gelijk komen! 's Middag moesten we, hoe raar het ook allemaal is al gelijk allerlei dingen regelen qua verzekering spul enzo. Het voelt dan zo raar he! Dat je dan in 1 keer daarmee bezig moet! Iets later kwam er iemand van In Pace! Dat is een soort van uitvaartverzorger of zoiets! Ik weet niet eens meer hoe je het noemt! Maar die zei ook pas dat mijn vader pas 's avonds in de aula kwam omdat hij eerst nog naar Oldenzaal vervoerd moest worden! Het was namelijk ergens in Noord-Holland gebeurd!

We kregen een telefoontje dat mijn pa aan gekomen was in Oldenzaal en dat we er heen konden! Maar omdat mijn opa en oma en de rest van de familie nog niet aangekomen waren en we wel graag samen wouden gaan zijn de we dus niet gegaan!
Pas om 20.30 zijn we in de auto gestapt want toen was iedereen er! Toen we er waren kwam die vrouw van in pace ons tegemoet en zei dat we naar de familie kamers ,moesten want daar lag me pa. Ik heb trouwens de hele middag voor het keukenraam gestaan om te kijken of me pa er aan kwam en dat het gwoon een vergissing was. Maar toen we de kamer ingingen en we keken om het hoekje en we wisten dat het echt was en dat het echt me pa was!

Toen we bij me pa stonden heb ik hem echt heen en weer geschud om hem weer wakker te maken! Maar dat lukte niet! owww wat was ik boos. Het kon gewoon niet. Het mocht niet. Hij mocht nog niet weg gaan. Ik had hem nog veel te hard nodig! Maar toch is hij weg gegaan.................!!

Ik weet niet eens meer hoe lang we er zijn geweest maar voor mijn gevoel wer een aantal uur! Denk dat het maar een half uur is geweest ofzo!
Die avond kon ik niet meer huilen! Me tranen waren op! Ja het kan! Ik had echt geen tranen meer. Ik wou wel huilen maar ik kon niet meer! Toen iedereen weg was zijn we maar naar bed gegaan! tenminste eerst me zus en me moeder. Ze zijn bij elkaar in bed gekropen. Ik ben eerst nog ff achter de pc gegaan om op het fokforum nog ff me verhaal kwijt te raken van die dag! Heb er nog 2 uur achter gezeten tot ik echt me ogen niet meer open kon houden en ben bij me zus en moeder in bed gekropen! Heb die nacht nog niet geslapen!
Me zus moest in 1 keer een pen en papier hebben want ze wou ff wat opschrijven!

Ik kan me niet meer echt herinneren wat we dat weekend gedaan hebben. Alleen weet ik dat we vaak naar me pa heen zijn geweest! We hadden de sleutel van de familie-kamer! We hebben er gehuilt en we hebben er gelachen! Ja hoe raar het ook klinkt. We hebben gelachen! Gelachen om de rare dingen die me pa altijd kon doen!
We moesten dat weekend ook de tekst voor in de krantenadvertentie bedenken. En het ontwerp van het kaartje wat rondgestuurd werd en hoe de kerkdienst moest, en, en ,en.................!


Dinsdag, 3 December!

De dag van de avondwake! 's Avonds is dat dus. We zien er met zijn allen tegen op. Me zus heeft in de kerk gezegd wat ze die eerste nacht had opgeschreven! Ik vraag haar de tekst nog een keer en dat zet ik die hier ook neer!
Toen de kerk afgelopen was zijn wij dus eerst naar de aula gegaan. De mensen van In Pace hebben me pa heel mooi neer gezet met allemaal bloemen enzo! hebben wij eerst ff mat pa "gepraat"! Toen wat gedronken en toen konden mensen ons condoleren!

Volgens mij hebben we daar een uur gestaan. Zo ontzettend veel mensen waren er! Echt zo ontzettend mooi! Dat er zoveel mensen nog om je geven en aan je denken! Er waren ook heel veel mensen bij die ik niet ken zoals collega's van me pa enzo! Maar er waren ook heel veel mensen die ik wel kende! Zoals een hele grote groep van badminton! Ik was echt "blij" toen ik ze zag! Ik had niet verwacht dat ze met zo'n grote groep zouden komen! We hebben daar nog lang gestaan en zijn toen naar huis gegaan om tegen de volgende, nog ergere dag op te zien!


Woensdag, 4 December!

De dag van de crematie!

Weer vroeg wakker na niet geslapen te hebben! Ik weet niet meer hoe laat het was maar dat maakt niet uit. We werden opgehaald door de volgauto's. Er waren er 2. 1 voor mij me zus me moeder en Erwin. En 1 voor me opa's en me oma's! We reden langs de aula! Daar stond me pa inde rauwauto al klaar! We reden achter hem aan naar de kerk. Daar waar de plechtigheid gehouden zou worden. Veel weet ik daar niet meer van! Wel weet ik dat me tante daar iets heeft gezegd en dat ik samen met een nicht van mij ook nog iets heb gezegd. Kreeg het echt niet door me mond en moest veel huilen. Maar hoorde achteraf dat het wel duidelijk was geweest!

Toen de kerk afgelopen was gingen we naar usselo waar de crematorium was. Het was een naar mijn gevoel lange autorit! Leek geen einde aan te komen! Daar aangekomen moesten we in ee kamer wachten voor de familie! Me pa moest natuurlijk nog in de zaal neer gezet worden enzo met alle kransen en bloemen die er bij hoorden!

toen was het zover. We moesten naar binnen. Heel de zaal was nog leeg en toen wij gingen zitten lieten ze de mensen allemaal binnen. Ik zie weer allemaal bekende en onbekende gezichten. Een aantal collega's van me pa hebben daar wat gezegd en me oom ook! Iets om van huilen maar ook weer een aantal dingen waar we weer om konden lachen wat ik weer raar vond.

Toen alle toespraken voorbij waren was het tijd om definitief afscheid van me pa te nemen. Dat was het moeilijkste van allemaal. Van me weglopen wetende dat we hem nooit meer zouden zien! Dat was 1 van de zwaarste dingen!

Toen zijn we nog ff naar de "kantine" van het crematorium geweest om daar iets te drinken en te eten! En weer heel veel mensen langs ons heen om ons te condoleren! Toen weer richting huis! Daar waar 1 persoon hard gemist wordt...............!

Heb de rest van de week vrij gehad en ben die week daarop weer gaan werken! Werken bij een bedrijf dat er haast niks op uit deed dat me pa net overleden was. Net zoals de rest van de wereld wat net zo hard doorgaat met leven..........!


Maanden later........

We hadden ondertussen al een urn uitgezocht! We hadden dus besloten om pa niet te verstrooien maar om hem in een urn in de urnenmuur te zetten! Het duurde trouwens zo lang voordat we dat konden doen omdat het as eerst nog helemaal onderzocht moest worden want stel je voor dat het een misdrijf was geweest! Was dus uiteraard niet het geval!! Me pa heeft nu een mooi plekje in de muur en we gaan er nog steeds heen! Me moeder bijna elke week wel. Ververst ze de bloemen!

Dit is een foto van mijn pa!

Ok ik zie het al en laat het dus voorbij schieten...mag maar 450 woorden zijn en dat heb ik vast ruim overschreden. Ik ga het niet inkorten want tsja dan is het verhaal niet meer compleet

quote:

Op vrijdag 11 maart 2005 18:05 schreef Seborik het volgende:
Goed dat je het zegt over die woorden, Oldenzaaltjuh, dat ben ik vergeten te vermelden. Sorry...

Maakt niet uit hoor

Ik vind het alleen jammer want ik had er verder graag aan mee gedaan maar ik kan en wil mijn verhaal niet inkorten! Als ze hem plaatsen op de site is het alsnog goed hoor en dat ze hem niet voorlezen. Maar plaats hem iig

Even een brutale vraagje: waaraan is je vader overleden?

Aan een hartverlamming! Zijn grote bloedvat naar het hart was dichtgeslibt maar omdat mijn pa veel sportte hebben kleine vaatjes het over genomen van die grote maar dat gaat ook niet altijd goed...helaas heeft mijn pa geen signaal of waarschuwing gekregen vooraf in de vorm van een lichte hartinfarct maar was het gelijk "goed raak"

Sterkte gewenst met het verlies Oldenzaaltjuh

Het is nu ongeveer 2 en half jaar geleden....tuurlijk mis je hem nog onmeunig maar het heeft een beetje een plekje gekregen.

indrukwekkend verhaal oldenzaaltjuh! Goed geschreven echt

Is trouwens een jaar na dato geschreven dus is al wat ouder!

Bedankt Was op een donderdagavond en had het erg moeilijk.....Ik waws alleen thuis en kon het niet kwijt. Heb 2 en half uur zitten typen en janken tegelijk

Dit gaat mij een wel een tijdje wakker houden, arm joch http://home.planet.nl/~vos01018/

Grappig, ik wilde al iets schrijven omdat "het" vandaag een jaar geleden was en toen zag ik dit...

Met wie je niet kunt leven…

Zaterdag dertien maart 2004, ik ben op bezoek bij mijn moeder. De boodschappen zijn gedaan, de afwas ook en ik orden de medicijnen nog even. Het vrijdagbakje bevat nog een paar pillen en tabletten. Ah, mam heeft haar Prednison niet ingenomen. “Waarom heb je de Prednison niet genomen?” –“Het is rotspul!” luidde het gebruikelijke antwoord.

Mijn moeder had COPD, een verzamelnaam voor allerlei interessante long- en luchtwegaandoeningen. Waarschijnlijk veroorzaakt door het roken. Na jarenlang zich exclusief gewijd te hebben aan de opvoeding van haar twee zoons werd ze uiteindelijk door een ziekte tot de haar typerende inactiviteit veroordeeld. Een wandeling naar het toilet was een uitputtende inspanning geworden.

Op het moment dat ik moeder haar medicijnen zag gebruiken waren mijn praktische klusjes wel klaar. Tijd voor recreatie. In de relatie tussen mij en mijn moeder betekende dat doorgaans één ding: ruzie. Die zaterdag was het niet anders dus passeerden de omstandigheden rond mijn verwekking, mijn werkeloosheid, haar eeuwige gebrek aan inspanning (Ja, nu heb je een excuus!) en nog wat zaken de revue.

Die ruzies tussen mijn moeder en mij… We leken heel erg veel op elkaar, beiden vlijmscherp, niet al te productief en genadeloos tijdens onze vele woordwisselingen. De wijze waarop we elkaar konden treffen met een raak woord gaf aan hoezeer we verbonden waren, dat we van elkaar hielden bleef op een enkele uitzondering na onbesproken. We waren beiden niet het type voor sentimenteel geneuzel.

Hoewel die ruzies meer een expressie van ons verbond waren dan een uiting van onderlinge haat werden ze in de periode van haar ziekte toch wat minder bevredigend. Als iemand elk moment kan doodvallen komt er toch een morbide element bij kijken. Wat als deze woorden de laatste woorden zijn jij en ik uitwisselen? Verder schoot het niet op om ruzie te maken met iemand die telkens een halve minuut nodig had om op adem te komen na een korte, chaotische zin. Desondanks, geen genade.

Na een tijdje waren we wel klaar. We hadden beiden genoeg gezegd waar we spijt van hadden. Het afscheid ging gepaard met de traditionele wrange glimlachjes en na een snelle controle voor wat kleine klusjes (Moet de vuilniszak buiten gezet worden? Hoelang heeft ze die pyjama al aan? Is die halve boterham met tomaat nog wel goed?) ging ik naar huis.

Grappig, huis… Ik associeer “huis” toch altijd met de locatie van mijn moeder. Meer dan waar mijn eigen bed staat, meer dan waar ik mijn gehele jeugd heb gewoond. Waar mijn moeder was, dat was thuis. Ik verliet toen voor de laatste keer mijn thuis.

Twee dagen later werd ik gebeld door mijn schoonzus. Het was ’s ochtends rond een uur of acht. Verdachte omstandigheden want zo hecht waren we niet en het was wel bekend dat ik geen ochtendmens was. Dit kon dus geen goed nieuws zijn en dat was het ook niet. Mijn moeder was in de ochtend van maandag 15 maart 2004 gestorven in het ziekenhuis waar ze zondag naartoe was gebracht door mijn broer en zijn verloofde. Dat gebeurde zo vaak dat ze niet eens de moeite hadden genomen om mij in te lichten.

Toen was het 19 maar 2004 en ik stond met een kop koffie in mijn hand in het crematorium. Even van te voren had ik mijn moeder eigenhandig de oven in geduwd. Sommige relaties kun je typerend afsluiten. Ik kreeg complimenten over de toespraak die ik gehouden had. Sommige complimenten zijn vreemd om te krijgen. Vooral omdat ik afsloot met een vrij sentimenteel: “Mamma, ik houd van je.”

Tja, het was wel zo…

quote:

Op vrijdag 11 maart 2005 17:17 schreef oldenzaaltjuh.nl het volgende:
verhaal van Oldenzaaltjuh

Jeetje, wat een verhaal van. Kreeg er tranen in m'n ogen van, gebeurt me weinig op fok.
Wat een klote gevoel moet dat zijn geweest zijn, brr. Wat kut voor je.

quote:

Op maandag 14 maart 2005 07:36 schreef Feldhofer het volgende:
Dit gaat mij een wel een tijdje wakker houden, arm joch http://home.planet.nl/~vos01018/

Nou idd zeg...

quote:

Op vrijdag 11 maart 2005 17:20 schreef oldenzaaltjuh.nl het volgende:
Ok ik zie het al en laat het dus voorbij schieten...mag maar 450 woorden zijn en dat heb ik vast ruim overschreden. Ik ga het niet inkorten want tsja dan is het verhaal niet meer compleet

Waarom vertel je dan niet over een herinnering ofzo.

quote:

Op maandag 14 maart 2005 07:36 schreef Feldhofer het volgende:
Dit gaat mij een wel een tijdje wakker houden, arm joch http://home.planet.nl/~vos01018/

OMG, na het lezen van zo'n verhaal ga je je eigen "normale" leven echt een stuk meer waarderen

mijn een jaar oudere zusje is doodgereden toen ze van haar werk afkwam, zij reed op haar motor op een voorrangsweg, en werd platgereden , letterlijk, een helft van haal lichaam was verbrijzeld... een pappie met 2 kleine kinderen was de oorzaak.
hij had haar gewoon niet aan zien komen.

tegen 5 uur die dag belde ik naar haar, om te bespreken hoe laat wij zouden komen, ze was bijna jarig, en wij wonen 80 km verder. bij ieder bezoek aan elkaar, bleven we logeren.
...haar man nam op, en vond t al vreemd dat ze nog niet thuis was,
ff later belde hij , dat ze in t ziekenhuis was opgenomen.
verder niks, hij was helemaal van de kaart.,

na drie en een halve week in , wat ze toen zeiden, kunstmatig in coma gehouden, is ze overleden.
achteraf, nu nog steeds weten we niet of dat waar is , die kunstmatige coma, ze had door die klap tegen een paaltje, bij een oversteekplaats, hersenbeschadiging opgelopen,
en door die deuk tegen de zijkant van haar lichaam, was alles gebroken wat er maar kon breken.

wij hebben een groot gezin, 7 meiden 3 jongens. zij was de derde, ik de vierde.
maar t verlies is niet minder.

een paar maanden geleden hebben we haar verjaardag gevierd. klinkt maf, ze is overleden in 1990, 34 jaar oud. net na haar verjaardag.
we hadden al onze oude fotoalbums mee genomen, en al de LP's
zij was fanatiek fotograaf, dus.. heel veel oude foto's bekeken van elkaar.
een avond met verdried, maar ook heel veel gelachen, meestal om ons zelf.

ik moet haar overlijden, er niet meer zijn, een plaats geven in ons leven,
maar ik weet niet waar! ergens wel, al zijn wij 9 kinderen bij elkaar, er is een gat.
wij allemaal hebben er vrede mee dat ze is overleden, bedoel dat ze met haar temperament niet verder hoefde te leven als kastplantje. met zoals gezegd een helft van haar lijfje,
Groetjes zusje. je bent nooit uit mijn gedachten.

Zaterdag 6 september 2003, ik kom aan op me werk drink een bakkie koffie.
Terwijl ik half slapen nog een paar slokken neem komt een collega in de
kantine en verteld aan de meiden dat Priscilla overleden is als gevolg
van een ongeluk. Ik hoor het wel maar besef het nog niet.

Priscilla is een oud-collega met wie ik goed bevriend ben geraakt even
heb ik een glimlach op me gezicht omdat ik aan haar denk en een grap
die ze gemaakt heeft. Daarna bedenk ik me dat ik het woord overleden heb
gehoord.

Ik durf het niet te vragen maar toch doe ik het: "Welke Priscilla ?", ik
krijg vervolgens geen reactie. Iedereen weet dat ik goed met haar bevriend
ben. Ik stel dezelfde vraag nog een keer, ook nu krijg ik weer geen antwoord
ik zie alleen wat serieuze gezichten.. Ik begin een overladen gevoel van
emoties te krijgen en ik wordt boos omdat ik geen antwoord krijg.

Ik stel de vraag nog 1 keer met woede in mijn stem, nu begrijpt mijn collega
dat ze echt antwoord moet geven. Ze verteld me dat het inderdaad om "mijn" Priscilla
gaat. Ik geloof er eigenlijk geen bal van maar realiseer me dat ik haar al een week
niet gesproken heb... Ik dacht die week dat ze waarschijnlijk druk was met werken en
daarom haar telefoon niet opnam en niet op msn kwam.

Na in elkaar gestort te zijn stel ik meerdere vragen, uit de antwoorden blijkt
dat priscilla de zaterdag ervoor met een aantal van haar nieuwe collega's in de
auto op weg was naar een personeelsfeestje. De bestuurder had nog maar een paar
dagen zijn rijbewijs en zou laten zien hoe goed hij kon rijden.

Toen hij een stoplicht naderde die rood stond met een auto wachtend op het groene
licht passeerde hij met een noodgang deze auto om vervolgens linksaf te slaan door
het rode licht.

De bocht is vrij krap, ik rijdt er zelf nooit harder dan 30 doorheen. Hij rijdt
echter met zo'n 80 kilometer per uur door deze bocht heen.

De stoeprand is in deze straat 2 maal zo hoog als het gemiddelde en het onvermijdelijke
gebeurt, hij klapt met zijn voorwiel tegen deze rand aan, verliest controle over het
stuur en komt uiteindelijke terecht tegen een boom bij een sloot.

Als de auto 2,5 meter verder was geweest waren ze in het water geraakt en had priscilla
het waarschijnlijk wel overleefd wordt mij verteld. Maar dit is niet het geval.

Priscilla wordt door de klap tegen de dakstijl gelanceerd. Ze raakte vrijwel meteen in
een coma en is sindsdien niet meer aanspreekbaar geweest.

Na 5 dagen in coma te hebben gelegen verliest ze de strijdt van de dood.

Het is inmiddels 9 uur geworden en de winkel moet geopend worden. De rest van de dag
is een waas voor me, ik ga toch verder met werken maar als ik savonds thuis kom
stort ik in elkaar.

Op woensdag is de begravenis, mijn allereerste, en dan is het die van een hele goede
vriendin. Woensdag kan niet ver genoeg van mij blijven. Eigenlijk wil ik niet gaan
ik heb een angst wat ik niet kan omschrijven. Natuurlijk ga ik toch naar de begravenis
het is een mooie begravenis ook al heb ik niets om het mee te vergelijken. Ruim 500 mensen
komen, het is overweldigend.

Een paar weken na de begravenis ga ik bij haar ouders langs. Wat zijn ze blij om vrienden
van priscilla over de vloer te krijgen. We praten en hoe angstig ik daar naar toe ging
hoe opgelucht ik weer wegging. Het zijn ontzettend lieve mensen, het zusje van priscilla lijkt
als 2 druppels water. Ik kan me ogen dan ook niet van haar afhouden. Het is 'r niet maar toch...
Ze begrijpt me precies als ik me verontschuldig dat ik haar zo aankijk.

Nog steeds begrijp ik niet waarom zo'n mooi meisje door zo'n onzinnig iets moest overlijden,
maar het is gebeurd en ik kan er niets meer tegen doen.

Nick