Dexy's Midnight Runners: Rock is dood, leve soul

Mei 1980: New Musical Express-journalist Gavin Martin glipt op de trein naar Birmingham voor een gesprek met Dexy's Midnight Runners. Het kan weleens de laatste keer zijn dat deze muzikale zwartrijders zich laten interviewen.

Birmingham; architectonisch ontsierd door de viaducten en wangedrochten van flats die er de afgelopen twintig jaar zijn gebouwd. Dexy's Midnight Runners, acht verlegen jongens die er als havenarbeiders uitzien, wonen er en geven een rondleiding langs hun favoriete uitgaansgelegenheden voordat we een theepauze houden in een cafetaria.
Net terug van een uitgebreide Engelse tournee en met een nr.1-hit (Geno) op zak zijn de Dexy's zonder twijfel het gesprek van de dag. Kevin Rowland, aan wiens meesterbrein Dexy's Midnight Runners in januari 1978 ontsproot, mag dan wel een arrogante indruk maken maar hij is eerder paranoide, bang dat alles wat hij zegt tegen hem gebruikt zal worden en dat de pers er alleen maar z'n voordeel uit zal halen. Mocht je op dit moment het tapijt van ondet z'n voeten zien wegtrekken, hij doet het zelf en is echt niet gekker dan jij en ik.
De 26-jarige Kevin is niet alleen groepsoudste maar ook woordvoerder, gitarist, zanger en de man met de visie; als het aan hem ligt gaat Dexy's voor een frisse wind in de rockmuziek zorgen.
In 1977 zat hij samen met gitarist Al Archer in punkgroep The Killjoys waarmee ze de Sex Pistols-achtige single Johnny Won't Go To Heaven opnam. "Ik was echt in punk geinteresseerd totdat de grote teleurgestelling kwam". En omdat zijn ideeen niet die van de anderen waren zocht Rowland inspiratie in Sixties soul. "Al en ik luisterden veel naar artiesten als Geno Washington, Otis Redding, Aretha Franklin en Sam & Dave en richtten vervolgens een eigen band op".
Gedurende de eerste zeven maanden van 1978 kwam de bezetting tot stand en repeteerden de Dexy's in opslagplaatsen met gestolen instrumenten; overdag zaten ze in cafetaria's over zichzelf te praten. Na tig drummers en toetsenisten te hebben versleten bestaat de groep naast zangers/gitaristen Kevin en Al uit bassist Pete Williams, drummer Groak, saxofonisten Steve Spooner en JB, en trombonist Big Jimmy Patterson. Daags na dit interview houdt toetsenist Andy leek het voor gezien omdat hijhet succes niet aankan. Zijn vervanger Pete Saunders was reeds te horen op (debuutsingle) Dance Stance.
We zitten nu in een cafetaria aan het andere eind van de stad waar de thee van een betere kwaliteit is. De voltallige band is aanwezig; Al en Kevin, die tegenover me zitten, leiden het gesprek en JB, die tegenover me zit, doet afen toe z'n zegje.
Kevin: ''Volgens mij leven die journalisten in een fantasiewereld waar iedereen antifascist is, van The Clash houdt, zilverviesrijst eet, zich tegen z'n ouders verzet en wel aan de speed is maar niet aan de dope. En ze zijn er nog in gaan geloven ook, net als al die bands van tegenwoordig die de pers alleen maar in de kaart spelen. Nou, zo zwart-wit zit de wereld niet in elkaar; die journalisten weten niet wat zich waar afspeelt en het wordt hoog tijd dat ze eens wat meer research gaan doen, want waarschijnlijk wordt dit ons laatste interview."
Waarom ?
''Omdat we diep teleurgesteld zijn in de pers en de manier waarop we worden neergezet; als dat nu weer gebeurt is het afgelopen."
Omdat groepen van het formaat Dexy's een grote aantrekkingskracht hebben op jongeren vraag ik of zij de kids iets verschuldigd zijn.
"Laat ik het zo zeggen; wij zijn niet zulke klootzakken als de Clash die hoog van de toren blazen over investeringen in jonge bands en dan zes maanden later nog steeds in gebreke blijven.
We weten heel goed wat we willen en dat is meer dan er van de Clash kan worden gezegd; en wat dat is zeggen we lekker niet, maar in ieder geval beloven we geen gouden bergen.
En als we er wel over praten dan doen we dat niet met de muziekpers, da's preken voor eigen parochie. Ik zou eerder met de tabloids praten, die worden tenminste door echte mensen gelezen."
Dat Geno de eerste plaats haalde ligt niet zozeer aan z'n frisheid alswel aan het feit dat het een eerbetoon is aan de meest ondergewaardeerde zanger die Kevin Rowland ooit (drie keer) heeft gezien. Het wordtr dan ook dusdanig neergezet dat anderen er een voorbeeld aan kunnen nemen. "Ik wil meer soul in de hitlijsten zien, platen die gevoel uitstralen; ik ben er heilig van overtuigd dat rock dood is."
Toen ik wegging dacht ik dat de Dexy's niet goed snik waren, maar daar ben ik inmiddels op teruggekomen. Mocht je ze niet begrijpen, maak je niet druk want dat doe ik ook niet.Liever koop ik hun platen en bezoek ik hun optredens omdat hun soulgeluid live het beste tot z'n recht komt.
Maar wat is soul nu eigenlijk ? Moeilijk te zeggen; het is een universele kwaliteit die in elke muziekstijl voorkomt; ik hoor het in alles wat Kevin Rowland als overbodig afdoet (PIL en Joy Division bijvoorbeeld) en het moet wel heel raar lopen als ik het niet bij Dexy's hoor.

[ Bericht 0% gewijzigd door J_TM op 01-03-2005 11:54:05 ]

Zes weken na de plaatsing van bovenstaand interview lezen we dit:
'Vanaf nu doen Dexy's Midinght Runners geen interviews meer met welk muziekblad dan ook.
In plaats daarvan gaan we de voor platenadvertenties gereserveerde ruimtes opvullen met essays die uitsluitend ons standpunt weergeven. We gaan ze regelmatig plaatsen omdat we heel wat te zeggen hebben over bepaalde zaken.
De reden dat we dit doen is dat onze ervaringen met de muziekpers op een teleurstelling zijn uitgelopen; gen enkel blad waardoor we ons lieten interviewen heeft ons naar behoren geportretteerd. Doordat deze nepscribenten hun eigen mening doordrukken laten ze in feite zien hoe kinderachtig en voorspelbaar ze wel niet zijn.
Howel we sommige opmerkingen wel grappig vonden getuigen ze van een gebrek aan realiteitsbesef; eigenlijk zouden ze bang moeten zijn, maar dat zijn ze natuurlijk niet omdat ze hun zwakheden achter een muur van studentikoze twijfels verbergen.
We weigeren onszelf te verlagen door met achterbakse hippiejournalisten te praten. We zijn wel meer waard.'

De oorspronkelijke versies van het interview en deze persverklaring zijn na te lezen in Uncut Presents The NME Orignals: 80s.

De Dexy's hebben onlangs een DVD ('It Was Like This') uitgebracht van een in november 2003 gegeven concert.

Afsplitsing The Bureau (met ex-Style Council toetsneman Mick Talbot) komt weer bij elkaar voor een eenmalige reunie.

De Dexy's zijn bezig een nieuwe CD op te nemen.

Uit sinds 10 oktober, de Dexys-biografie Young Soul Rebels.

In de door New Musical Express geplaatste top 100 van Beste Britse Albums staat 'Searching For The Young Soul Rebels' op 16, vier plaatsen lager dan de band waarvan Kevin Rowland beweert dat zij door Dexy's met blazers zijn gaan werken; The Specials.

24 maart worden er op radio 2 tussen negen en tien uur 's avonds concertopnamen van Dexy's uitgezonden in 'Legendarisch Live'.

Het bewuste concert is van 27 oktober 1982 in Haarlem. Het publiek reageerde enthousiast op de blazers- en strijkers-versie van Geno, Jackie Wilson Said (drie dagen later geplaybackt in 'Toppop') en in het bijzonder Come On Eileen met z'n uitgerekte middenstuk. Twee weken eerder werd de concertvideo opgenomen (niet gezien) en op 16 april 1983 was het in Essen Rockpalast-zeit. Twaalf jaar na dato zag ik daar de beelden van en herinner mij nog dat nieuwe arrangement van Geno en een vertraagde versie van Tell Me When My Lights Turn Green. Wie wil weten hoe de Dexy's nu klinken doet er goed aan om de 'It Was Like That'-DVD (ook niet gezien) aan te schaffen.

6 AUGUSTUS 1980: BIRMINGHAM, ENGELAND: RENDEZVOUS CAFE
Het merendeel van Dexy's schrijft, in aanwezigheid van een paar taxichaufferus, een dronken veertiger en een humeurige theedame hun tweede essay.

"Laten we ons zo goed mogelijk uitdrukken.
We zijn twee jaar geleden opgericht omdat we die inhoudsloze muziek kotsbeu waren; liever putten wij inspiratie uit Sixties-soul, maar aangezien deze platen veelvuldig zijn besproken (in bladen als New Musical Express) zullen wij daar verder niet op in gaan, en omdat wij vanuit een ander standpunt denken dan de soulveteranen is het niet meer dan logisch dat ook onze muziek anders klinkt en voelt.
Wij zien onszelf niet als muzikanten, maar JB en Big Jimmy zijn wel muzikaal onderlegd en dus bereid om de anderen een handje te helpen. We hebben veel met elkaar gemeen; woede, diepe gevoelens, verwarring, maar bovenal een frisse kijk op soul die een optelsom is van al het voorgaande maar genoeg warmte en passie heeft om soulvol te mogen zijn. Mensen die geen greintje gevoel in hun lijf hebben interesseren ons niet.
Wij geloven in de eerlijkheid van soul en onze muziek is zo eerlijk als het maar zijn kan; vandaar dat wij van ons publiek vragen om ons een eerlijke kans te geven, zowel op plaat als op het podium, en een staande ovatie voordar we ook maar een noot hebben gespeeld is geen aanmoediging(Bedankt maar niet heus). We willen eer van ons werk, ons het zweet uit het lijf spelen, de boel naar een hoger plan tillen; en let wel dat soul niet tot volle bloei kan komen temidden van wilde rock-excessen.
We zijn de laatste tijd overspoeld met verwarrende brieven over een Zoektocht Naar Jonge Soulrebellen. Daar kunnen we kort over zijn; onze debuutplaat heet 'Searching For The Young Soul Rebels', we hebben ze gevonden en zij hebben die plaat gemaakt.
Kliekjes vinden wij verdacht en hoewel sommigen van ons evenveel waarde hechten aan het kledingaspect als aan de muziek zijn wij allesbehalve gecharmeerd van fans die hetzelfde als wij dragen; zijn hun eigen kleren soms niet goed genoeg ?

Goedenavond"

In de nieuwe Uncut een terugblik op een Melody Maker-interview, en binnenkort de vertaling daarvan.

'WIJ ZIJN NOG ALTIJD ONSZELF'; DEEL 1
Bron: Melody Maker
Tekst: Paolo Hewitt

12:45 uur; we nemen de trein van Aberystwyth naar Shrewsbury alwaar we uitstappen op spoor 5. Op weg naar de uitgang laat ik als enige m'n kaartje zien en al snel wordt duidelijk waarom; drummer Groker gaat er ineens vandoor en passeert de controleur nog voordat deze 'Hey you!' kan zeggen. De andere bandleden houden zich van de domme en begeven zich richting goederenlift nog voordat iemand ze erop wijst dat ze die niet mogen gebruiken. Het is nog steeds niet tot me doorgedrongen en rund dat ik ben probeer ik ze duidelijk t emaken dat de uitgang de andere kant op is. Met m'n kaartje in de hand ga ik naar de tourniquets in de verwachting dat de band hetzelfde doet en dan pas valt het kwartje; ze hebben geen van allen een kaartje gekocht en zijn ook niet van plan om dat te doen. Dit zou eigenlijk de 'Glip Op De Trein'-tournee moeten heten.

Kevin Rowland (zanger): "Het enige dat we gemeen hebben met Sixties soul is de oorsprong; als wij retro zijn dan zijn de Clash en de Pistols dat ook, want hun muziek is geworteld in Chuck Berry en Iggy Pop". "En bovendien" voegt gitarist/zanger Al Archer toe "hebben wij altijd datgene gedaan wat al die andere bands nu pas doen. Niet dat we iets met de Mod-beweging van doen hebben maar het is gewoon T-O-E-V-A-L, hoe vreemd dat ook klinkt".
Dat klinkt het ook niet, ik hoor de critici nu al denken 'We hebben Mod gehad en Motown, toen kwamen de Specials met ska, dus het enige dat er nog te plunderen valt aan zwarte muziek uit de jaren zestig is soul; enter Dexys'.

En waarom niet ? Op het eerste gezicht is het een logsiche gedachte, tot je hun geschiedenis napluist en hun oorsprong herleidt. Neem nou Kevin Rowland; in 1978 richtte hij de groep op en daarvoor was hij het soort kerel dat we in onze schooltijd een soulboy zouden hebben genoemd. Toen ik veertien, vijftien was ging ik veel met soulboys en skinheads om, en elk weekend stroomden de disco's vol met Kevin Rowlandjes, jongens die al in Ben Shermans rondliepen voordat jij en ik dat deden, altijd werden gearresteerd omdat ze te diep in het glaasje hadden gekeken en zich op maandagmorgen bij de rector moesten melden omdat ze achter de fietsenstalling stonden te roken of omdat ze hun Crombies niet wilden uitdoen in de klas. Maar het waren ook jongens die ons uitlachten omdat we op Ziggy Stardust dansten en niet op Ken Boothe, Rupee Edwards en Desmond Dekker.

Het mag dan ook geen wonder heten dat Kevin Rowland op jonge leeftijd door z'n grote broer werd meegenomen naar een concert van Geno Washington en dat het sindsdien "Sixties-soul voor en Sixties-soul na" is. "We zijn bewust beinvloed door die muziek, al was dat vroeger Seventies-funk in de trant van James Brown, War, Rufus en de Commodores in hun beginperiode".

We zitten bij de Wimpy (de toenmalige Burger King; J_TM) alwaar Kevin, in afwachting van de volgende vraag, een kop thee afstoft en z'n mond afveegt. Een onschuldig kijkende Al Archer zit naast hem terwijl we het saaie uitgaansleven van Shrewsbury aan ons voorbij laten gaan en de jeugd zich voorbereidt op het Dexys-concert van vanavond. Hoe is deze band eigenlijk tot stand gekomen ?
"In juni 1978; de buik vol van new wave en dat soort bullshit. Nee wacht, ik had het idee al in januari van dat jaar; de groep, de muziek en de kleding Al en ik zaten eerst in een andere groep die uit elkaar viel omdat we allemaal een andere kant op wilden. We hebben veel naar Geno Washington geluisterd en op die manier was Geno al in juni halfklaar".

Maar Kevin zocht niet de eerste de beste muzikanten uit; "We zijn uiterst zorgvuldig te werk gegaan en hebben heel wat mensen afgewezen vanwege hun ego's. Wij zijn niet zoals al die andere bands, zo gingen we er in het begin met z'n allen op uit om apparatuur te jatten; ik ben altijd al een dief geweest (maar die tijd is nu voorbij) en aangezien we geen geld hadden om apparatuur te kopen gingen het maar zelf halen".
Al: "We oefenden in gekraakte pakhuizen en de politie verjoeg ons drie keer naar een andere plek; ze wisten steeds dat wij het waren maar telkens gaven we een andere groepsnaam op, en zij maar verbaasd zeggen 'Volgens mij heb ik jou eerder gezien', geweldig (eindelijk grijnst ie)".

In deel 2 komt het groepsimago ter sprake.

'WIJ ZIJN NOG ALTIJD ONSZELF; DEEL 2'

Het was geen archetypische rockband die uit de pakhuizen van Birmingham tevoorschijn kwam maar een stel vastberaden arbeidersjongeren die bereid waren om te stelen voor hun doel. Die Zwei reageren geirriteered als ik zeg dat veel bands met dit soort 'streetcred' te koop lopen.
Al: "Altijd hetzelfde liedje, een hoop geschreeuw maar weinig".
Kevin: "Wij proberen onszelf te zijn terwijl al die andere bands hardnekkig op hun arbeidersafkomst hameren. We laten ons niet met ze in omdat we anders net als hen worden; en de meeste stellen niets voor, geen greintje eerlijkheid, geen greintje integriteit.
We zijn ons bewust van alle valkuilen en proberen die dan ook te omzeilen. We zijn op tournee geweest met de Specials en hebben gezien hoe ze zijn veranderd; we wisten meteen dat dat ons niet mocht overkomen. Het gaat ons niet om het dronken worden of wie de beste stoel in de bus heeft en dat soort bullshit, het gaat ons enkel en alleen maar om het optreden".

En op wat voor publiek mikken jullie dan als het optreden (terecht) het belangrijkste is ?
Kevin: "Geen idee, maar in ieder geval willen we niet bij een (Mod- of skinhead-) beweging horen. We hadden allang pakken kunnen dragen om vervolgens als nieuwe sensatie te worden bestempeld, maar in plaats daarvan hebben we keurig gewacht tot die Mod-revival voorbij was".
Al: "En toen pas waren we er klaar voor".
Kevin: "Inderdaad; we hebbende hele zomer (van 1979) platgelegen en achteraf gezien was het een verstandige zet. Ook hebben we een aanbod van 2-Tone afgeslagen; tijdens die tournee bleef Jerry Dammers maar doorzagen dat het dragen van pakken alleen maar in ons voordeel zal werken".

Toch hebben jullie een sterk imago; neem nou het hoesje van jullie debuutsingle Dance Stance, jullie staan erop afgebeeld als een bende".
"Dat zijn we ook; in onze thuishaven Birmingham zitten veel van onze fans in bendes"

Met het laatste optreden van Sham (69) in gedachten vraag ik of dat wel een goede zaak is.
"Fantastisch toch, al die veertien-, vijftienjarigen".

Maar gaan ze elkaar weleens te lijf ?
"Jawel, maar dat is eerder uitzondering dan regel; zij gaan vriendschappelijker met elkaar om dan de meeste bendes die ik heb gezien".

Wat heb je die jongens nog meer te bieden naat muziek ?"
"Da's moeilijk te zeggen; eigenlijk hebben we ze heel veel te bieden, de meeste fans zullen zich eerder door ons aangesproken voelen dan door al die pseudo-working-class bands. Niemand spreekt tot de verbeelding van die jongeren, zelfs punk niet, wij wel hopelijk".

Helemaal mee eens. Waar gaan jullie nummers over ?
"Over alles wat ons van het hart moet, en niets minder".

Later op de avond bespreekt Kevin vier van zijn nummers; Geno gaat over zijn grote held, en Tell Me Where My Light Turns Green, I'm Only Looking en Not Even If I Tried zitten vol teleurstelling en verbittering . Het valt me op hoe punky hun visies en ervaringen zijn, en als je kijkt naar de manier waarop bands hun onafhankelijkheid duidelijk maken, zich wapenen tegen de druk van het rock-circus, dan begrijp je het individualisme van de Dexy's ook veel beter. Ze zien er dan wel uit als een stoere bende waar niet mee te spotten valt (en dat is ook zo), maar dat imago verbloemt hun ware aard.
Kevin: "We stellen onze eigen normen en waarden, en ook al komt dat normeloos over, we hebben ijzersterke gedachten".

Ter afsluiting blikt de auteur terug op zijn ontmoeting met deze soulboys.

Paolo Hewitt debuteerde in 1979 als journalist van Melody Maker om vier jaar later over te gaan naar New Musical Express. Hewitt, een fervent Mod-liefhebber, heeft daarnaast ook boeken geschreven over Steve Marriot (It's All Too Beautiful) en voetbal (The Fashion Of Football) maar is nog het meest bekend van zijn artikelen over jeugdvriend Paul Weller . Speciaal voor Uncut blikt hij terug op het interview dat hij had met Dexy's Midinght Runners.

"Ik ging naar de Music Machine alwaar de Dexy's optraden met voorprogramma van The Nips (de punkband van Shane McGowan; J_TM). Ik had nog nooit van ze gehoord en was meteen overdonderd door hun soulmuziek, hun prachtige blaasarrangementen en hun ijzersterke nummers. Ik dacht 'die moet ik interviewen' en nadat ik toestemming kreeg van Melody Maker bezocht ik het concert in Aberystwyth tijdens hun 'Straight To The Heart'-tournee. De volgende dag zat ik met de Dexy's op de trein naar Shrewsbury en probeerde vergeefs een gesprek met ze aan te knopen. Eenmaal aangekomen begaven we ons richting tourniquets totdat een van die jongens zei 'Doorlopen !'. Ik zei dus 'Nee, daar moeten we wezen', maar voordat ik er erg in had sprongen ze over de tourniquets.
De Dexy's zijn niet zomaar een band die je eventjes interviewt; nadat we vijf minuten over Ierland en de Katholieke kerk hadden gepraat werd het Kevin allemaal teveel en zijn we een kopje thee gaan drinken bij de Wimpy. Toen hij eenmaal doorhad dat ik de band serieus nam voelde hij zich meer ontspannen. Het viel niet mee om dat artikel te schrijven want normaliter doet de band alleen maar aardig omdat je hun interesse hebt, maar hier gold het omgekeerde.
Het grappige was dat ze twee maanden later die advertenties plaatsten waarin stond dat ze niet langer met de 'fuckin' hippie press' wilden praten wegens mediamanipulatie. Ik was daar woedend over en belde EMI op om uitleg; de PR-dame zei 'Nog even dit; hij (Kevin) praat momenteel met The Sun'. Ik kon m'n oren niet geloven; wij die de Dexy's een warm hart toedroegen mochten oprotten, maar voor een interview met The Sun voelde Kevin Rowland zich niet te goed. Toen ik op hem afstormde voor een verklaring stelde hij voor om dit te bespreken onder het genot van een kopje koffie. Ik vroeg hem dus wat er mis was met mijn artikel, waarop hij zei 'Door dat zwartijdersgedoe komen we over als een stel misdadigers'; 'Maar jullie zijn toch zwartrijders ?' wierp ik tegen. Hij: 'Ja, maar daar gaat het bij ons niet om'.
Uiteindelijk hebben we een goed gesprek gehad, en accepteerde hij mij als fan, maar vervolgens zag ik de clip van hun nieuwe single (There There My Dear; J_TM) waarin ze uit de trein sprongen en de kaartjescontroleur ontliepen. Kevin sloeg er in om veel mensen tegen zich in het harnas te jagen; iedereen dacht dat ze geschift waren maar ze waren gewoon tegen die rockcultuur waar New Musical Express en Melody Maker de spiegel van waren.
Af en toe zie ik Kevin nog weleens en hij is weinig veranderd; de kunst heeft nog altijd zijn prioriteit".

[ Bericht 0% gewijzigd door J_TM op 25-06-2006 17:21:29 ]

Begin 1981 verscheen de volgende essay.

"Beste lezers,

het is nu een half jaar geleden dat we hebben aangekondigd geen interviews meer te doen en nog steeds blijft het gesodemieter doorgaan. Popjournalisten aller windstreken laten geen gelegenheid onbenut om ons belachelijk te maken; vooral de (New) Musical Express, die hoger in ons aanzien stond dan de andere bladen, lijkt er op uit om Kevin aan de schandpaal te nagelen. Vergeet het maar want hij is uit veel sterker hout gesneden dan jullie, dus negeer ons gewoon dan gaan we vanzelf wel weg .... of misschien blijven we juist.
Voor wie het horen wil, een aantal van ons zijn opgestapt na plannen te hebben beraamd om Kevin eruit te zetten en er met de groepsnaam vandoor te gaan. Kevin kwam er achter en verzocht ze dringend te vertrekken; een andere reden dat ze er niet meer bij zijn is dat ze het nier eens waren met de toekomstplannen die van hen verlangden dat ze nieuwe instrumenten (viool; J_TM) zouden leren. Steen des aanstoots was het groepsimago waarin zij zich niet konden vinden; ze hebben namelijk uiteenlopende achtergronden en nu ook hun eigen groep (The Bureau; J_TM), we wensen ze het allerbeste (en natuurlijk mogen jullie je Kevins ideeen toeeigenen).
Recentelijk is ook Al Archer opgestapt, maar dat heeft een andere reden; hij wilde al een tijdje z'n eigen project opzetten en vond daar nu het juiste moment voor. Hij was een trouwe vriend en we zullen hem enorm missen.
Dat was het zo'n beetje

PS; ondertussen zijn Big Jimmy, Kevin en zes nieuwe krachten bezig met voorbereidingen voor de volgende tournee (de Midnight Runners Projected Passion Revue). Verwacht niet dezelfde groep als de vorige maar een betere, anders heeft het geen enkele zin".

Kevin is geinterviewd voor een op MTV/VH-1 uitgezonden top 100 van de beste songs uit de jaren 80, en geeft pluimpjes aan o.a. ABC en Culture Club.

Come On Eileen staat op nr. 18. Kevin laat zich ontvallen dat het hem niet zint "dat men Dexy's maar van een nummer kent".
Ook werden er beelden vertoond van de impopulaire jurken-clip uit 1999 (Concrete And Clay) wat de vraag oproept wat de FOK-bezoeker van 's mans solo-album 'My Beauty' vindt. Is het echt zijn allerslechtste of is dat travestie-imago de grote boosdoener ?

De 'Projected Passion Revue'-tournee van 1981 is op CD verschenen. Volgens K-Row (!) is deze bezetting van Dexys de beste.