OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik wou graag even mijn verhaal vertellen.
23 december: Het rommelt ’s morgens flink in mijn buik heb ook tussen door flinke pijn scheuten in mijn onderbuik. Maar ik ga gewoon verder met de dagelijkse dingen.
Omstreeks 22.00 uur gaan mijn man en ik naar bed. Dan heb ik lichte weeën.
24 december: Word wakker om 1.00 uur wat een buikpijn zeg. Dit zijn dus echte weeën en ze komen om de vijf minuten. Om 2.00 uur maar even naar het ziekenhuis bellen. Als ze doorzetten om de vijf minuten moet ik weer bellen. En de weeën blijven komen. Ik bel zelf even naar het ziekenhuis vertel van de pijn en ze zeggen dat ik maar die kant op moet komen.
Ik ga eerst nog even douchen en kom tegen 4.00 uur in het ziekenhuis aan. Word meteen aan de ctg gelegd. Met de baby gaar alles goed. De gyn ( niet mijn eigen) komt even langs nog geen ontsluiting????? Mag ook weer naar huis???????
Dus daar gaan we maar weer, ben tegen 8.00 uur thuis. Ondertussen gaan de weeën gewoon door. Maar ik hou stug vol, al raak de energie wel snel op.
Om 21.00 gaat het echt niet meer (nog lang volgehouden) weer bellen en ik mag weer komen.
In de auto worden de weeën iets minder wat een fijn gevoel.
Kom tegen 21.30 uur in het ziekenhuis aan. In de verloskamer kamer komen de weeën meteen in volle vaart terug. En 4 centimeter ontsluiting. PFFF mijn vliezen worden gebroken en dan maar afwachten maar mijn lichaam wil niet meer. Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
25 december: 1.00 uur Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
3.00 uur 9 centimeter ontsluiting het schiet nu op.
4.00 uur 10 centimeter ontsluiting. En dan gebeurd er niets de weeën gaan wel gewoon door maar geen persdrang.
4.30 krijg een infuus om de weeën op te voeren??????
9.15 uur ja ik mag persen.
10.00 ik ben op en stop er mee gil ik tegen de verpleging. De gyn word gehaald en besluit over te gaan tot een keizersnee.
Om 10.47 word onze zoon geboren. 10 pond hij had klem gezeten tegen mijn bekken.
Ik heb op mij na controle een goed gesprek gehad met mijn gyn. En ik hem mijn woede over hun handelen geuit. En er is besloten dat ik volgende keer zelf mag kiezen voor een keizersnee als de baby weer groot mocht zijn want dat wisten ze dit keer ook van te voren.
Dus ga altijd een gesprek aan met de gyn als het niet is verlopen zo als graag zou willen.
Het lucht in ieder geval op
23 december: Het rommelt ’s morgens flink in mijn buik heb ook tussen door flinke pijn scheuten in mijn onderbuik. Maar ik ga gewoon verder met de dagelijkse dingen.
Omstreeks 22.00 uur gaan mijn man en ik naar bed. Dan heb ik lichte weeën.
24 december: Word wakker om 1.00 uur wat een buikpijn zeg. Dit zijn dus echte weeën en ze komen om de vijf minuten. Om 2.00 uur maar even naar het ziekenhuis bellen. Als ze doorzetten om de vijf minuten moet ik weer bellen. En de weeën blijven komen. Ik bel zelf even naar het ziekenhuis vertel van de pijn en ze zeggen dat ik maar die kant op moet komen.
Ik ga eerst nog even douchen en kom tegen 4.00 uur in het ziekenhuis aan. Word meteen aan de ctg gelegd. Met de baby gaar alles goed. De gyn ( niet mijn eigen) komt even langs nog geen ontsluiting????? Mag ook weer naar huis???????
Dus daar gaan we maar weer, ben tegen 8.00 uur thuis. Ondertussen gaan de weeën gewoon door. Maar ik hou stug vol, al raak de energie wel snel op.
Om 21.00 gaat het echt niet meer (nog lang volgehouden) weer bellen en ik mag weer komen.
In de auto worden de weeën iets minder wat een fijn gevoel.
Kom tegen 21.30 uur in het ziekenhuis aan. In de verloskamer kamer komen de weeën meteen in volle vaart terug. En 4 centimeter ontsluiting. PFFF mijn vliezen worden gebroken en dan maar afwachten maar mijn lichaam wil niet meer. Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
25 december: 1.00 uur Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
3.00 uur 9 centimeter ontsluiting het schiet nu op.
4.00 uur 10 centimeter ontsluiting. En dan gebeurd er niets de weeën gaan wel gewoon door maar geen persdrang.
4.30 krijg een infuus om de weeën op te voeren??????
9.15 uur ja ik mag persen.
10.00 ik ben op en stop er mee gil ik tegen de verpleging. De gyn word gehaald en besluit over te gaan tot een keizersnee.
Om 10.47 word onze zoon geboren. 10 pond hij had klem gezeten tegen mijn bekken.
Ik heb op mij na controle een goed gesprek gehad met mijn gyn. En ik hem mijn woede over hun handelen geuit. En er is besloten dat ik volgende keer zelf mag kiezen voor een keizersnee als de baby weer groot mocht zijn want dat wisten ze dit keer ook van te voren.
Dus ga altijd een gesprek aan met de gyn als het niet is verlopen zo als graag zou willen.
Het lucht in ieder geval op
bibbertje ook een heftig verhaal van jou! en ook al zo'n zware baby!
Praten zonder iets te zeggen, maar me toch vertellen
dat wat wij hebben, onbreekbaar is...
je avatar vroeg om een wachtwoord en is daarom verwijderd
dat wat wij hebben, onbreekbaar is...
je avatar vroeg om een wachtwoord en is daarom verwijderd
Zaterdagavond 22 januari tegen 23.00 uur kreeg ik wat buikpijn. Niks bijzonders, had ik die laatste weken wel vaker dus ik dacht er niet veel van.
De lichte buikpijn bleef wel aan.
Tegen 01.00 uur naar bed gegaan maar na 20 minuten alweer opgestaan omdat ik nu wel zeker wist dat het weeen waren. De tussenpozen waren al heel kort maar de pijn was nog steeds erg goed vol te houden.
Mijn man wist nog van niks want ik had hem niks gezegd over buikpijn en hij sliep gewoon nog.
Ik heb wat rondgelopen, ben zelfs nog even in de tuin geweest (wat naar de sterren gekeken) en ik heb gedouched.
Om 02.30 werden de weeen pijnlijker zodat ik ze moest wegpuffen en ik heb toen mijn man maar wakker gemaakt en de verloskundige gebeld. Tevens mijn ouders zodat zij Damon konden ophalen.
De verloskundige had nog een bevalling en kwam tegen 04.15 uur. Ik had toen 4 cm ontsluiting. We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan (ik wilde poliklinisch bevallen) en een kwartiertje later lag ik al op bed met 8 cm ontsluiting (4 cm in 15 minuten).
De vlos heeft toen mijn vliezen gebroken en het vruchtwater was bruin/groen dus David had het niet makkelijk.
Het ging razendsnel. De weeen vlogen door mijn lijf zonder tussenpozen en ik hing helemaal in de stang boven het bed (ik had na afloop ook echt spierpijn in mijn armen).
Ik kreeg persweeen om 05.10 en Davids hartslag ging snel achteruit dus hij moest er snel uit. Na een knip werd hij om 05.27 geboren. Helemaal verfomfaaid, gekreukeld en ingedeukt. Ik schrok er even van…
We mochten lekker even op de verloskamer bijkomen met koffie en beschuit. Het ziekenhuis heeft 5 verloskamers en wij waren de enige aanwezigen op dat moment.
Na een uurtje of 2 kwamen mijn ouders met de trotse broer Damon kijken en zijn we naar huis gereden waar ik prinsheerlijk met mijn net geboren prinsje in bed ben gekropen
Ik vond het een droombevalling. En wat een verschil met de eerste keer….
De lichte buikpijn bleef wel aan.
Tegen 01.00 uur naar bed gegaan maar na 20 minuten alweer opgestaan omdat ik nu wel zeker wist dat het weeen waren. De tussenpozen waren al heel kort maar de pijn was nog steeds erg goed vol te houden.
Mijn man wist nog van niks want ik had hem niks gezegd over buikpijn en hij sliep gewoon nog.
Ik heb wat rondgelopen, ben zelfs nog even in de tuin geweest (wat naar de sterren gekeken) en ik heb gedouched.
Om 02.30 werden de weeen pijnlijker zodat ik ze moest wegpuffen en ik heb toen mijn man maar wakker gemaakt en de verloskundige gebeld. Tevens mijn ouders zodat zij Damon konden ophalen.
De verloskundige had nog een bevalling en kwam tegen 04.15 uur. Ik had toen 4 cm ontsluiting. We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan (ik wilde poliklinisch bevallen) en een kwartiertje later lag ik al op bed met 8 cm ontsluiting (4 cm in 15 minuten).
De vlos heeft toen mijn vliezen gebroken en het vruchtwater was bruin/groen dus David had het niet makkelijk.
Het ging razendsnel. De weeen vlogen door mijn lijf zonder tussenpozen en ik hing helemaal in de stang boven het bed (ik had na afloop ook echt spierpijn in mijn armen).
Ik kreeg persweeen om 05.10 en Davids hartslag ging snel achteruit dus hij moest er snel uit. Na een knip werd hij om 05.27 geboren. Helemaal verfomfaaid, gekreukeld en ingedeukt. Ik schrok er even van…
We mochten lekker even op de verloskamer bijkomen met koffie en beschuit. Het ziekenhuis heeft 5 verloskamers en wij waren de enige aanwezigen op dat moment.
Na een uurtje of 2 kwamen mijn ouders met de trotse broer Damon kijken en zijn we naar huis gereden waar ik prinsheerlijk met mijn net geboren prinsje in bed ben gekropen
Ik vond het een droombevalling. En wat een verschil met de eerste keer….
mijn verhaal dan ook eindelijk maar
het is 3 januari 2005 en ik word opgenomen in het sophia kinderziekenhuis op de kraamafdeling, ik had nog nooit zon ellendig lange dag achter de rug gehad als die dag. ik moest er om 11 uur smorgens zijn. ze hebben nog een keer gekeken naar mijn mannetje met een echo om zeker te weten dat hij in stuit lag, ze hebben bloed afgetapt van mij, en dat was het weer. ik mocht verder samen met de toekomstige papa, wachtend de dag doorbrengen. ow wat ging dat super langzaam zeg brr.
s'avonds om 9 uur moet rob naar huis en ik mag me verder vermaken met de tv en natuurlijk mijn mobieltje (hulde aan dat ding), het is de bedoeling dat rob smorgens om half 8 weer aanwezig is, want om 8 uur a half 9 zou ik naar beneden worden gereden naar de O.K.
ik mocht nog eten tot 12 uur snachts (heb me dus volgestouwd ) en drinken tot 6 uur smorgens, en dan niks meer. heb nog 2 x tabletten gekregen om de boel te neutraliseren, dat was geloof ik voor het geval dat de ruggeprik niet werkte, dan moest ik onder algehele narcose. die nacht ben ik werkelijk elk uur wakker geweest en elk uur heb ik over mijn buik geaaid met de gedachte erbij dat dat de laatste keer waren dat ik dat kon, morgen zou ik je zien
om 05.45 was ik al wakker, heb snel wat gedronken, daarna gedouched, kreeg ik nog zon mooi OK pakkie aan, rob nog gebeld om zeker te weten dat hij wakker was en naar mij toe kwam, ik stikte van de zenuwen. ik had heel de tijd moeite om mijn tranen te bedwingen, ik vond het zo eng allemaal. eindelijk om half 8 kwam rob binnen, mooi ik was niet meer alleen. de minuutjes tikte langzaam voorbij tot 8 uur, en ook half 9. toen kwam er een zuster binnen en stikte ik nog meer vd zenuwen, die zuster kwam dus even vertellen dat er een spoed tussendoor kwam op de OK en ik dus een uurtje later werd geholpen, ze had al wel het wiegje bij waar maxim in moest komen liggen, en ik heb ook de kleertjes afgegeven die hij aan mocht.
maar er is niks ergers als nog een uur wachten tot moment supreme we hebben samen dat uurtje maar een beetje liggend op bed doorgebracht en dromend over onze kleine knul, ein-de-lijk was het half 10 en kwam er een zuster binnen die zei dat het tijd was, toen was er geen houden meer aan en begon ik te janken van hier tot tokio, ik kon niet stoppen ow wat was ik bang zeg.
ik werd naar de OK gebracht en rob kreeg zon mooi pakkie aan en mocht daarna wachten in de wachtkamer bij de OK, vond hij doodeng vertelde hij achteraf aangezien daar allemaal zieke kindjes liggen, hij maar hopen dat zijn kindje gezond was.
in de ok moest ik op een ander bed gaan zitten met mijn benen over de rand, ze gingen de ruggeprik zetten, er werd allemaal geduwd in mijn rug en moest stil blijven zitten, ze zette die prik erin, gek ik voel het maar amper "het valt me nu al 100% mee" dacht ik.
na een paar minuutjes werden mijn benen warm en mocht ik gaan liggen, daar moesten ze mij al mee helpen, toen werd er een catheter ingebracht (erg gek met je benen wijd, je voelt het wel maar toch ook weer niet), doeken werden voor mijn gezicht gebonden e.d. en rob mocht weer binnenkomen gelukkig.
2 minuutjes vertelde de anesthesist mij dat ze begonnen waren, wij zeiden beide "zijn ze nu al begonnen" heel gek hoor met de wetenschap dat over een paar minuutjes je kind word geboren.
weer 4 minuutjes of zo later hoorde ik ze zeggen dat ze hem bijna hadden, ze waren allemaal aan het duwen aan de bovenkant van mijn buik, vond ik erg gek, bleek dat ze hem er niet goed uit kregen, ik keek rob hele tijd aan, toen zeiden ze "daar heb je hem, ohhhh het is een grote baby" en gelijk begon maxim te huilen, ik hoorde 3 huiltjes en begon zelf ook te huilen, ik keek rob weer aan en in zijn ogen zag ik alleen maar geluk hij werd geboren om 10.37 , ze lieten hem even zien boven dat doek en ik zag een stel benen en zijn balletjes, toen werd hij meegenomen naar de kamer ernaast en rob mocht ook komen. paar minuutjes later kwam rob weer naast mij zitten met maxim helemaal ingepakt in doeken, hij woog maar liefst 5170 gr, wow 10 pond. ik kon hem toen nog niet aanraken of zo, ik zat helemaal vast gegespt met 2 armen. zo heeft rob 5 of 10 min naast mij gezeten en toen gingen hun weer naar boven naar de verloskamers om maxim te wassen e.d.
vantevoren zag ik er zo tegenop dat ik daar alleen zou zijn, nou op dat moment kon het me werkelijk geen reet schelen, ik was mama van een zoon, en hij was mooi, en hij huilde lief en rob was zo verliefd en keek zo gelukkig ik heb de 2 mooiste mannen van iedereen
om 11.10 waren ze klaar met me en mocht ik naar de recovery ff bijkomen, al heel snel ging het goed met me (het is niet slecht gegaan trouwens met me) en om 11.35 belde ze al naar boven dat ze mij mochten komen halen. uiteindelijk kwam om 11.55 rob met maxim en een zuster binnenlopen, ze ging maxim even bijvoeding geven aangezien zijn suikergehalte te laag was (2.1, moet tussen 3 en 4 zijn) en daarna mochten we naar boven naar mijn kamer.
ik ben nog nooit zo trots geweest als toen, we reden door die gangen heen en ik hield maxim toen voor het eerst vast, trots om mij heen kijken, ik ben mama, zien jullie dat dan niet!
eenmaal op de kamer kon ik hem eens goed bekijken, wow wat leek hij op rob zeg, dezelfde grote handjes als rob en hetzelfde snoetje, gewoon 1 en al rob een mooi gaaf gezichtje had hij, helemaal niet gekreukeld of wat dan ook, mooi hoor
al met al is de keizersnee mij echt 100% meegevallen, de pijn erna was niet niks, ik heb ervoor gezorgd dat ik de volgende dag alles al weer zelf deed (douchen en zo), ik wou zo snel mogelijk naar huis. is me gelukt dinsdag keizersnee en donderdag naar huis!
en het is echt waar, mama worden is zoiets moois
zo een heel verhaal, hoop dat het te lezen is, ben niet goed in leestekens en zo
het is 3 januari 2005 en ik word opgenomen in het sophia kinderziekenhuis op de kraamafdeling, ik had nog nooit zon ellendig lange dag achter de rug gehad als die dag. ik moest er om 11 uur smorgens zijn. ze hebben nog een keer gekeken naar mijn mannetje met een echo om zeker te weten dat hij in stuit lag, ze hebben bloed afgetapt van mij, en dat was het weer. ik mocht verder samen met de toekomstige papa, wachtend de dag doorbrengen. ow wat ging dat super langzaam zeg brr.
s'avonds om 9 uur moet rob naar huis en ik mag me verder vermaken met de tv en natuurlijk mijn mobieltje (hulde aan dat ding), het is de bedoeling dat rob smorgens om half 8 weer aanwezig is, want om 8 uur a half 9 zou ik naar beneden worden gereden naar de O.K.
ik mocht nog eten tot 12 uur snachts (heb me dus volgestouwd ) en drinken tot 6 uur smorgens, en dan niks meer. heb nog 2 x tabletten gekregen om de boel te neutraliseren, dat was geloof ik voor het geval dat de ruggeprik niet werkte, dan moest ik onder algehele narcose. die nacht ben ik werkelijk elk uur wakker geweest en elk uur heb ik over mijn buik geaaid met de gedachte erbij dat dat de laatste keer waren dat ik dat kon, morgen zou ik je zien
) en drinken tot 6 uur smorgens, en dan niks meer. heb nog 2 x tabletten gekregen om de boel te neutraliseren, dat was geloof ik voor het geval dat de ruggeprik niet werkte, dan moest ik onder algehele narcose. die nacht ben ik werkelijk elk uur wakker geweest 
en elk uur heb ik over mijn buik geaaid met de gedachte erbij dat dat de laatste keer waren dat ik dat kon, morgen zou ik je zien om 05.45 was ik al wakker, heb snel wat gedronken, daarna gedouched, kreeg ik nog zon mooi OK pakkie aan, rob nog gebeld om zeker te weten dat hij wakker was en naar mij toe kwam, ik stikte van de zenuwen. ik had heel de tijd moeite om mijn tranen te bedwingen, ik vond het zo eng allemaal. eindelijk om half 8 kwam rob binnen, mooi ik was niet meer alleen. de minuutjes tikte langzaam voorbij tot 8 uur, en ook half 9. toen kwam er een zuster binnen en stikte ik nog meer vd zenuwen, die zuster kwam dus even vertellen dat er een spoed tussendoor kwam op de OK en ik dus een uurtje later werd geholpen, ze had al wel het wiegje bij waar maxim in moest komen liggen, en ik heb ook de kleertjes afgegeven die hij aan mocht.
maar er is niks ergers als nog een uur wachten tot moment supreme we hebben samen dat uurtje maar een beetje liggend op bed doorgebracht en dromend over onze kleine knul, ein-de-lijk was het half 10 en kwam er een zuster binnen die zei dat het tijd was, toen was er geen houden meer aan en begon ik te janken van hier tot tokio, ik kon niet stoppen ow wat was ik bang zeg.
we hebben samen dat uurtje maar een beetje liggend op bed doorgebracht en dromend over onze kleine knul, ein-de-lijk was het half 10 en kwam er een zuster binnen die zei dat het tijd was, toen was er geen houden meer aan en begon ik te janken van hier tot tokio, ik kon niet stoppen ik werd naar de OK gebracht en rob kreeg zon mooi pakkie aan en mocht daarna wachten in de wachtkamer bij de OK, vond hij doodeng vertelde hij achteraf aangezien daar allemaal zieke kindjes liggen, hij maar hopen dat zijn kindje gezond was.
in de ok moest ik op een ander bed gaan zitten met mijn benen over de rand, ze gingen de ruggeprik zetten, er werd allemaal geduwd in mijn rug en moest stil blijven zitten, ze zette die prik erin, gek ik voel het maar amper "het valt me nu al 100% mee" dacht ik.
na een paar minuutjes werden mijn benen warm en mocht ik gaan liggen, daar moesten ze mij al mee helpen, toen werd er een catheter ingebracht (erg gek met je benen wijd, je voelt het wel maar toch ook weer niet), doeken werden voor mijn gezicht gebonden e.d. en rob mocht weer binnenkomen gelukkig.
2 minuutjes vertelde de anesthesist mij dat ze begonnen waren, wij zeiden beide "zijn ze nu al begonnen" heel gek hoor met de wetenschap dat over een paar minuutjes je kind word geboren.
weer 4 minuutjes of zo later hoorde ik ze zeggen dat ze hem bijna hadden, ze waren allemaal aan het duwen aan de bovenkant van mijn buik, vond ik erg gek, bleek dat ze hem er niet goed uit kregen, ik keek rob hele tijd aan, toen zeiden ze "daar heb je hem, ohhhh het is een grote baby" en gelijk begon maxim te huilen, ik hoorde 3 huiltjes en begon zelf ook te huilen, ik keek rob weer aan en in zijn ogen zag ik alleen maar geluk hij werd geboren om 10.37 , ze lieten hem even zien boven dat doek en ik zag een stel benen en zijn balletjes, toen werd hij meegenomen naar de kamer ernaast en rob mocht ook komen. paar minuutjes later kwam rob weer naast mij zitten met maxim helemaal ingepakt in doeken, hij woog maar liefst 5170 gr, wow 10 pond. ik kon hem toen nog niet aanraken of zo, ik zat helemaal vast gegespt met 2 armen. zo heeft rob 5 of 10 min naast mij gezeten en toen gingen hun weer naar boven naar de verloskamers om maxim te wassen e.d.
hij werd geboren om 10.37 , ze lieten hem even zien boven dat doek en ik zag een stel benen en zijn balletjes, toen werd hij meegenomen naar de kamer ernaast en rob mocht ook komen. paar minuutjes later kwam rob weer naast mij zitten met maxim helemaal ingepakt in doeken, hij woog maar liefst 5170 gr, wow 10 pond. ik kon hem toen nog niet aanraken of zo, ik zat helemaal vast gegespt met 2 armen. zo heeft rob 5 of 10 min naast mij gezeten en toen gingen hun weer naar boven naar de verloskamers om maxim te wassen e.d.vantevoren zag ik er zo tegenop dat ik daar alleen zou zijn, nou op dat moment kon het me werkelijk geen reet schelen, ik was mama van een zoon, en hij was mooi, en hij huilde lief en rob was zo verliefd en keek zo gelukkig ik heb de 2 mooiste mannen van iedereen
om 11.10 waren ze klaar met me en mocht ik naar de recovery ff bijkomen, al heel snel ging het goed met me (het is niet slecht gegaan trouwens met me) en om 11.35 belde ze al naar boven dat ze mij mochten komen halen. uiteindelijk kwam om 11.55 rob met maxim en een zuster binnenlopen, ze ging maxim even bijvoeding geven aangezien zijn suikergehalte te laag was (2.1, moet tussen 3 en 4 zijn) en daarna mochten we naar boven naar mijn kamer.
ik ben nog nooit zo trots geweest als toen, we reden door die gangen heen en ik hield maxim toen voor het eerst vast, trots om mij heen kijken, ik ben mama, zien jullie dat dan niet!
eenmaal op de kamer kon ik hem eens goed bekijken, wow wat leek hij op rob zeg, dezelfde grote handjes als rob en hetzelfde snoetje, gewoon 1 en al rob een mooi gaaf gezichtje had hij, helemaal niet gekreukeld of wat dan ook, mooi hoor
al met al is de keizersnee mij echt 100% meegevallen, de pijn erna was niet niks, ik heb ervoor gezorgd dat ik de volgende dag alles al weer zelf deed (douchen en zo), ik wou zo snel mogelijk naar huis. is me gelukt dinsdag keizersnee en donderdag naar huis!
en het is echt waar, mama worden is zoiets moois
zo een heel verhaal, hoop dat het te lezen is, ben niet goed in leestekens en zo
Mooi verhaal
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
super verhaal.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Lily, wat heerlijk dat je op je tweede bevalling zo veel beter kan terugkijken dan op je eerste. Wel spannend dat het persen zo vlot moest gebeuren, maar gelukkig is alles goed gegaan.
Martineke, jouw bevalling is voor mij veel herkenbaarder, natuurlijk. Mooi beschreven, hoor.
Martineke, jouw bevalling is voor mij veel herkenbaarder, natuurlijk. Mooi beschreven, hoor.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Lily wat een prachtige bevalling!! Fijn om ook zulke verhalen te lezen.
Martineke ik vond het ook erg interessant om een geplande keizersnee te lezen. Mooi opgeschreven! Ik was er echt helemaal bij.
Martineke ik vond het ook erg interessant om een geplande keizersnee te lezen. Mooi opgeschreven! Ik was er echt helemaal bij.
Martineke
You will never leave my mind
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven
Dinsdagavond 4 januari, we hebben bezoek als mijn buik begint te rommelen. Ik verwacht er weinig van. Ben pas 16 januari uitgerekend, het kamertje is nog niet helemaal klaar, ik wil nog naar de kapper en uit eten met vriendje. 'snachts om 4 uur verlies ik mijn slijmprop. Het rommelen gaat door maar het doet nog echt geen pijn; geen weeen dus. 's ochtends is het rommelen gestopt.
Mijn zusje komt een paar dagen logeren omdat we nog graag wat tijd als zusjes-onder-elkaar willen doorbrengen (zij woont aan de andere kant van NL).
Donderdag 15.00u. Het rommelen begint opnieuw, deze keer erger dan voorheen. Het lijkt erop dat er nu echt iets gaat beginnen. Mijn zus besluit nog een nachtje te blijven. (na overleg met mij en vriendje). We halen lekkere hapjes en nestelen ons op de bank, dit kon weleens een lange nacht worden.
Om 2.00u 's nachts ben ik doodop. Het gerommel zet niet door en doet net te zeer om te slapen. Vriendje belt de dienstdoende verloskundige. Dit blijkt een man te zijn waar we al veel positieve verhalen over gehoord hebben. Ik heb 3 cm ontsluiting (hoera..) en hij zegt dat ik het echt wel voel als de weeen echt worden. Ik mag paracetamol pakken om toch wat te slapen.
De volgende ochtend om 11 uur komt hij weer kijken. Ik heb nu 4 cm ontsluiting en het rommelt nog flink. Hij besluit me te strippen om alles een klein zetje te geven.
Ik ben moe maar het is goed te doen. Het is gezellig in huis en ook spannend. Mijn schoonouders komen ons succes wensen en ik voel me eigenlijk erg goed.
Om 14.00u worden de weeen heftig. De pijn vliegt door mijn lijf en de weeen komen ineens om de minuut. Ik installeer me op het toilet op de badkamer en probeer op mijn ademhaling te letten. Ik merk niks van die golven waar de yogajuf het alsmaar over had en voel alleen maar 1 grote pijn.Vriendje wil de verloskundige bellen maar ik hou vol dat dat pas mag bij weeen om de 5 minuten .
Om 15.50u besluit hij toch echt te bellen. Ik hou het niet meer en zeg dat ik ga persen. De verloskundige bleek al onderweg te zijn en om 16.00u is hij er. Ik zeg dat ik MOET persen en dat ik er anders mee stop. Gelukkig heb ik volledige ontsluiting en mag meteen gaan persen. Dankzij de super begeleiding wordt na 20 minuten ons meisje geboren... Wij zijn zo trots en wat hebben we genoten van de spanning, de gezelligheid, de opluchting en vooral van het geluk. Wat voel ik me stoer en wat voel ik me moeder!!
Ik kijk terug op een perfecte bevalling. Door het vele voorwerk verliep de uiteindelijke bevalling erg vlot. Ik vond de weeen vreselijk, maar omdat het zo snel ging was het ook snel weer voorbij. De verloskundige was geweldig. We hebben zelfs onder het persen nog ontzettend gelachen en ik vond het erg speciaal dat mijn zus overal bij aanwezig is geweest. Dit hadden we vantevoren nooit bedacht maar het voelde voor ons allemaal erg goed. En wat ben ik trots op mn vriendje die mij door die weeen heen sleurde!!
Mijn zusje komt een paar dagen logeren omdat we nog graag wat tijd als zusjes-onder-elkaar willen doorbrengen (zij woont aan de andere kant van NL).
Donderdag 15.00u. Het rommelen begint opnieuw, deze keer erger dan voorheen. Het lijkt erop dat er nu echt iets gaat beginnen. Mijn zus besluit nog een nachtje te blijven. (na overleg met mij en vriendje). We halen lekkere hapjes en nestelen ons op de bank, dit kon weleens een lange nacht worden.
Om 2.00u 's nachts ben ik doodop. Het gerommel zet niet door en doet net te zeer om te slapen. Vriendje belt de dienstdoende verloskundige. Dit blijkt een man te zijn waar we al veel positieve verhalen over gehoord hebben. Ik heb 3 cm ontsluiting (hoera..) en hij zegt dat ik het echt wel voel als de weeen echt worden. Ik mag paracetamol pakken om toch wat te slapen.
De volgende ochtend om 11 uur komt hij weer kijken. Ik heb nu 4 cm ontsluiting en het rommelt nog flink. Hij besluit me te strippen om alles een klein zetje te geven.
Ik ben moe maar het is goed te doen. Het is gezellig in huis en ook spannend. Mijn schoonouders komen ons succes wensen en ik voel me eigenlijk erg goed.
Om 14.00u worden de weeen heftig. De pijn vliegt door mijn lijf en de weeen komen ineens om de minuut. Ik installeer me op het toilet op de badkamer en probeer op mijn ademhaling te letten. Ik merk niks van die golven waar de yogajuf het alsmaar over had en voel alleen maar 1 grote pijn.Vriendje wil de verloskundige bellen maar ik hou vol dat dat pas mag bij weeen om de 5 minuten .
. Om 15.50u besluit hij toch echt te bellen. Ik hou het niet meer en zeg dat ik ga persen. De verloskundige bleek al onderweg te zijn en om 16.00u is hij er. Ik zeg dat ik MOET persen en dat ik er anders mee stop. Gelukkig heb ik volledige ontsluiting en mag meteen gaan persen. Dankzij de super begeleiding wordt na 20 minuten ons meisje geboren... Wij zijn zo trots en wat hebben we genoten van de spanning, de gezelligheid, de opluchting en vooral van het geluk. Wat voel ik me stoer en wat voel ik me moeder!!
Ik kijk terug op een perfecte bevalling. Door het vele voorwerk verliep de uiteindelijke bevalling erg vlot. Ik vond de weeen vreselijk, maar omdat het zo snel ging was het ook snel weer voorbij. De verloskundige was geweldig. We hebben zelfs onder het persen nog ontzettend gelachen en ik vond het erg speciaal dat mijn zus overal bij aanwezig is geweest. Dit hadden we vantevoren nooit bedacht maar het voelde voor ons allemaal erg goed. En wat ben ik trots op mn vriendje die mij door die weeen heen sleurde!!
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Lishe, wat een heerlijke bevalling. Zoals je het omschrijft was het een heel relaxed sfeertje
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Mooi, Lishe!
Maar lag Luuke niet in stuit? (Je moest toch een foto van d'r heupjes? Of komt het in de familie voor?)
Maar lag Luuke niet in stuit? (Je moest toch een foto van d'r heupjes? Of komt het in de familie voor?)
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ja E.T. het was erg relaxed! Kreeg naderhand ook van de verloskundige te horen dat 'ie genoten had van de sfeer en de rust.
En Sugar; Jah, het komt bij ons in de familie voor. Ik heb als baby ook een spreidbroek gehad. Het gaat van oudste dochter op oudste dochter vertelde mijn moeder. En laten Luuk en ik nu allebei oudste dochter zijn... Verder weet ze er helaas weinig meer over te vertellen maar ik probeer me er niet te druk om te maken! (Maak hieruit op dat Maria wel in stuit lag en daardoor nu dus een speidbroekje heeft?)
En Sugar; Jah, het komt bij ons in de familie voor. Ik heb als baby ook een spreidbroek gehad. Het gaat van oudste dochter op oudste dochter vertelde mijn moeder. En laten Luuk en ik nu allebei oudste dochter zijn... Verder weet ze er helaas weinig meer over te vertellen maar ik probeer me er niet te druk om te maken! (Maak hieruit op dat Maria wel in stuit lag en daardoor nu dus een speidbroekje heeft?)
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Tijd om mijn verhaal(tje) hier ook maar neer te zetten:
Vrijdag 1 april, 42 weken en 2 dagen zwanger. Sinds woensdag moeten we iedere dag naar het ziekenhuis voor een CTG en om de dag een echo om de hoeveelheid vruchtwater te controleren. Met 1 van de verloskundigen in het ZH is afgesproken dat we na het weekend gaan kijken of de boel al 'rijp' is en wat we verder gaan doen als de bevalling niet vanzelf begint. Ook vrijdag was de CTG weer in orde en we staan al met jassen aan bij de balie, klaar om te vertrekken. Een andere verloskundige komt aanlopen en bekijkt mijn dossier. 'Al 42 weken en er is nog geen inwendig onderzoek gedaan?' is haar reactie op de stapel papieren. Ik heb haar netjes uitgelegd dat ze dat maandag wel van plan zijn. Maar dat was niet goed genoeg. De jassen mochten weer uit, ze ging nu wel even kijken. Dat 'even kijken' deed enorm veel zeer, en na wat wroeten komt ze met de mededeling dat ik al 3 cm ontsluiting heb en dat ze me meteen maar even gestript heeft.
Nog wat verrast door die mededeling (geen wee gehad en toch al 3 cm gratis gekregen) en het feit dat ik onverwachts gestript was zijn we boodschappen gaan doen en naar huis gegaan.
's Avonds rond 19:00 merk ik dat ik wat bloed en slijm begin te verliezen. Spannend, zou er nu toch wat gaan beginnen? Aan de andere kant bedenk ik me dat het verliezen van slijm nog niet hoeft te betekenen dat de bevalling direct begint en dat het ook nog wel een paar dagen kan duren. We hangen allebei op de bank , klaar om charmed te gaan kijken en daarna 'lost'. Maar op het moment dat de theme-song van Charmed begint krijg ik een eerste wee. Nou, die mensen die riepen dat je het wel doorhebt als je een wee krijgt, die hebben gelijk. Wat deed dit zeer...Ik krijg het benauwd, als dit al zo'n pijn doet, hoe moet ik dan die hele bevalling volhouden? Dit hou ik geen paar uur vol! Een paar minuten later volgt de volgende wee, en terwijl ik heen en weer loop van bank naar toilet (ik had na elke wee het gevoel dat ik naar het toilet moest...) trekt vriendje de conclusie dat de weeen elkaar wel erg snel opvolgen. Naar het ziekenhuis bellen maar? Tussen de weeen door vond ik van niet, die weeen moesten toch een uur lang elkaar zo opvolgen? Maar bij de eerstvolgende wee riep ik dat hij moest bellen en wel NU! Hij belt en terwijl ik op het toilet zit hoor ik het gesprek aan. Elke 4 minuten een wee zegt vriendje, nu zo'n 20 minuten lang. Ik roep er tussendoor dat ze inmiddels al weer veel sneller komen. Onder de douche, was het advies van het ziekenhuis. Wacht nog maar even.
Ik was tamelijk sceptisch over dat douchen maar ging toch maar. Heb het amper 2 minuten volgehouden en toen riep ik: "als we nu niet richting ZH vertrekken dan ga ik niet meer!" We hebben spullen gepakt (nou ja, vriendje...ik niet), gebeld naar het ZH en we zijn vertrokken.
In de auto greep ik me vast aan alles wat er stevig uitzag en lag ik in een rare kronkel weeen op te vangen. Bij elk rood stoplicht riep ik: "rij maar door, er komt niets aan!" en er kon niet hard genoeg gereden worden. Als we geflitst waren was Stefan z'n rijbewijs kwijt Ondertussen bood Stefan z'n hand nog aan om in te knijpen maar gezien onze snelheid had ik liever dat hij beide handen aan het stuur hield. Ondertussen kreeg ik steeds meer persdrang, maar aangezien de weeen pas zo kort geleden waren begonnen bedacht ik me dat ik gek moest zijn en dat dat niet klopte. Ongetwijfeld kregen we straks in het ZH te horen dat ik nog maar 4,5 cm ontsluiting had en dat ik dus nog wel even te gaan had...
Bij het ziekenhuis aangekomen vroegen ze of ik een stoel nodig had om bij de afdeling verloskunde te komen. Nee hoor, ik loop wel (had me bedacht dat dat misschien sneller ging ). Dat ging prima, tot halverwege een hele lange gang, weer een wee! Ze leken wat minder snel op elkaar te komen (door de autorit?) maar die persdrang werd wel steeds sterker. Toch maar met de stoel verder naar boven. Daar aangekomen was er niemand te bekennen. Zo snel kan ik niets fatsoenlijkers bedenken dan keihard 'HELP!' roepen, en ja hoor, dat werkt.
Een zuster ontvangt ons en brengt ons naar een bevallingskamer. Of ik zelf nog m'n schoenen uit kon doen, vroeg ze..Nou..nee! Ik roep haar toe dat ik moet persen en dat ik het niet kan tegenhouden. Wat lacherig reageerde ze dat ik maar wat moest puffen en dat er zometeen wel een arts-assistent bij zou komen. Ze sluit me aan op de CTG. De volgende wee. Ik puf driftig maar m'n lichaam wil wat anders. Zonder dat ik er zelf iets aan doe spant alles zich aan en pers ik toch. Dat mocht niet, van de zuster. 'jamaar, ik kan er helemaal niets aan doen!' roep ik. Nou, eindelijk namen ze het serieus en de zuster riep de arts-assistent op. Wat twijfelachtig zegt ze: 'ze zegt dat ze moet persen'. De arts-assistent neemt een kijkje en zegt luchtig: 'nou, dat zou goed kunnen, ze heeft namelijk volledige ontsluiting'. Ik trek m'n wenkbrauwen op richting Stefan en hij trekt nog net iets witter weg dan hij al was. Nu al? Hoe kan dat???
Ik mag mee gaan persen terwijl ze een plakkertje op het hoofdje van de baby doen om de hartslag in de gaten te houden. De 'gewone' CTG wil niet goed, bij elke wee valt het signaal weg. Ook het plakkertje wil niet goed en tijdens het persen vang ik af en toe zinnen op als 'dit gaat niet goed' en 'stomme draadjes ook!' Ik vraag me af of ze niets beters te doen hebben maar weet me nog net in te houden en zeg het dus niet
Al vrij snel komt het hoofdje en die bleef 'staan' tussen 2 weeen door. Auw! Nou was mij op de yoga al verteld hoe dat ongeveer voelde, alsof je je lippen (van je mond bedoel ik nu) flink uit elkaar rekt en dat vasthoudt. Nou dat klopte dus ook Bij de volgende wee pers ik flink hard en lang mee en ineens voel ik een hele scherpe pijn. Instinctief grijp ik naar m'n kruis omdat daar die scherpe pijn vandaan komt (ja, erg charmant) maar gelukkig was de zuster er snel bij om m'n handen tegen te houden. En dat was dus het hoofdje. De rest volgt snel en voor ik het weet heb ik Tomas op m'n buik liggen
Dat was op 22:13, na 13 minuten persen. Te laat om alsnog 'lost' te kijken dus, maar dat kon me weinig meer schelen Wat was ik blij, maar ook enorm verrast en nog flink de kluts kwijt. Die nacht is Stefan lekker in het ZH gebleven en hebben we goed nagepraat over de bevalling. Ik had enorm het gevoel van 'was dit het nou?' en kon nog maar moeilijk bevatten dat Tomas nu echt 'van ons' was. Maar dat kwam allemaal snel genoeg en nu is het alsof hij er altijd al is geweest
Vrijdag 1 april, 42 weken en 2 dagen zwanger. Sinds woensdag moeten we iedere dag naar het ziekenhuis voor een CTG en om de dag een echo om de hoeveelheid vruchtwater te controleren. Met 1 van de verloskundigen in het ZH is afgesproken dat we na het weekend gaan kijken of de boel al 'rijp' is en wat we verder gaan doen als de bevalling niet vanzelf begint. Ook vrijdag was de CTG weer in orde en we staan al met jassen aan bij de balie, klaar om te vertrekken. Een andere verloskundige komt aanlopen en bekijkt mijn dossier. 'Al 42 weken en er is nog geen inwendig onderzoek gedaan?' is haar reactie op de stapel papieren. Ik heb haar netjes uitgelegd dat ze dat maandag wel van plan zijn. Maar dat was niet goed genoeg. De jassen mochten weer uit, ze ging nu wel even kijken. Dat 'even kijken' deed enorm veel zeer, en na wat wroeten komt ze met de mededeling dat ik al 3 cm ontsluiting heb en dat ze me meteen maar even gestript heeft.
Nog wat verrast door die mededeling (geen wee gehad en toch al 3 cm gratis gekregen) en het feit dat ik onverwachts gestript was zijn we boodschappen gaan doen en naar huis gegaan.
's Avonds rond 19:00 merk ik dat ik wat bloed en slijm begin te verliezen. Spannend, zou er nu toch wat gaan beginnen? Aan de andere kant bedenk ik me dat het verliezen van slijm nog niet hoeft te betekenen dat de bevalling direct begint en dat het ook nog wel een paar dagen kan duren. We hangen allebei op de bank , klaar om charmed te gaan kijken en daarna 'lost'. Maar op het moment dat de theme-song van Charmed begint krijg ik een eerste wee. Nou, die mensen die riepen dat je het wel doorhebt als je een wee krijgt, die hebben gelijk. Wat deed dit zeer...Ik krijg het benauwd, als dit al zo'n pijn doet, hoe moet ik dan die hele bevalling volhouden? Dit hou ik geen paar uur vol! Een paar minuten later volgt de volgende wee, en terwijl ik heen en weer loop van bank naar toilet (ik had na elke wee het gevoel dat ik naar het toilet moest...) trekt vriendje de conclusie dat de weeen elkaar wel erg snel opvolgen. Naar het ziekenhuis bellen maar? Tussen de weeen door vond ik van niet, die weeen moesten toch een uur lang elkaar zo opvolgen? Maar bij de eerstvolgende wee riep ik dat hij moest bellen en wel NU! Hij belt en terwijl ik op het toilet zit hoor ik het gesprek aan. Elke 4 minuten een wee zegt vriendje, nu zo'n 20 minuten lang. Ik roep er tussendoor dat ze inmiddels al weer veel sneller komen. Onder de douche, was het advies van het ziekenhuis. Wacht nog maar even.
Ik was tamelijk sceptisch over dat douchen maar ging toch maar. Heb het amper 2 minuten volgehouden en toen riep ik: "als we nu niet richting ZH vertrekken dan ga ik niet meer!" We hebben spullen gepakt (nou ja, vriendje...ik niet), gebeld naar het ZH en we zijn vertrokken.
In de auto greep ik me vast aan alles wat er stevig uitzag en lag ik in een rare kronkel weeen op te vangen. Bij elk rood stoplicht riep ik: "rij maar door, er komt niets aan!" en er kon niet hard genoeg gereden worden. Als we geflitst waren was Stefan z'n rijbewijs kwijt Ondertussen bood Stefan z'n hand nog aan om in te knijpen maar gezien onze snelheid had ik liever dat hij beide handen aan het stuur hield. Ondertussen kreeg ik steeds meer persdrang, maar aangezien de weeen pas zo kort geleden waren begonnen bedacht ik me dat ik gek moest zijn en dat dat niet klopte. Ongetwijfeld kregen we straks in het ZH te horen dat ik nog maar 4,5 cm ontsluiting had en dat ik dus nog wel even te gaan had...
Ondertussen bood Stefan z'n hand nog aan om in te knijpen maar gezien onze snelheid had ik liever dat hij beide handen aan het stuur hield. Ondertussen kreeg ik steeds meer persdrang, maar aangezien de weeen pas zo kort geleden waren begonnen bedacht ik me dat ik gek moest zijn en dat dat niet klopte. Ongetwijfeld kregen we straks in het ZH te horen dat ik nog maar 4,5 cm ontsluiting had en dat ik dus nog wel even te gaan had...Bij het ziekenhuis aangekomen vroegen ze of ik een stoel nodig had om bij de afdeling verloskunde te komen. Nee hoor, ik loop wel (had me bedacht dat dat misschien sneller ging ). Dat ging prima, tot halverwege een hele lange gang, weer een wee! Ze leken wat minder snel op elkaar te komen (door de autorit?) maar die persdrang werd wel steeds sterker. Toch maar met de stoel verder naar boven. Daar aangekomen was er niemand te bekennen. Zo snel kan ik niets fatsoenlijkers bedenken dan keihard 'HELP!' roepen, en ja hoor, dat werkt.
Een zuster ontvangt ons en brengt ons naar een bevallingskamer. Of ik zelf nog m'n schoenen uit kon doen, vroeg ze..Nou..nee! Ik roep haar toe dat ik moet persen en dat ik het niet kan tegenhouden. Wat lacherig reageerde ze dat ik maar wat moest puffen en dat er zometeen wel een arts-assistent bij zou komen. Ze sluit me aan op de CTG. De volgende wee. Ik puf driftig maar m'n lichaam wil wat anders. Zonder dat ik er zelf iets aan doe spant alles zich aan en pers ik toch. Dat mocht niet, van de zuster. 'jamaar, ik kan er helemaal niets aan doen!' roep ik. Nou, eindelijk namen ze het serieus en de zuster riep de arts-assistent op. Wat twijfelachtig zegt ze: 'ze zegt dat ze moet persen'. De arts-assistent neemt een kijkje en zegt luchtig: 'nou, dat zou goed kunnen, ze heeft namelijk volledige ontsluiting'. Ik trek m'n wenkbrauwen op richting Stefan en hij trekt nog net iets witter weg dan hij al was. Nu al? Hoe kan dat???
Ik mag mee gaan persen terwijl ze een plakkertje op het hoofdje van de baby doen om de hartslag in de gaten te houden. De 'gewone' CTG wil niet goed, bij elke wee valt het signaal weg. Ook het plakkertje wil niet goed en tijdens het persen vang ik af en toe zinnen op als 'dit gaat niet goed' en 'stomme draadjes ook!' Ik vraag me af of ze niets beters te doen hebben maar weet me nog net in te houden en zeg het dus niet
Al vrij snel komt het hoofdje en die bleef 'staan' tussen 2 weeen door. Auw! Nou was mij op de yoga al verteld hoe dat ongeveer voelde, alsof je je lippen (van je mond bedoel ik nu) flink uit elkaar rekt en dat vasthoudt. Nou dat klopte dus ook Bij de volgende wee pers ik flink hard en lang mee en ineens voel ik een hele scherpe pijn. Instinctief grijp ik naar m'n kruis omdat daar die scherpe pijn vandaan komt (ja, erg charmant) maar gelukkig was de zuster er snel bij om m'n handen tegen te houden. En dat was dus het hoofdje. De rest volgt snel en voor ik het weet heb ik Tomas op m'n buik liggen
Bij de volgende wee pers ik flink hard en lang mee en ineens voel ik een hele scherpe pijn. Instinctief grijp ik naar m'n kruis omdat daar die scherpe pijn vandaan komt (ja, erg charmant) maar gelukkig was de zuster er snel bij om m'n handen tegen te houden. En dat was dus het hoofdje. De rest volgt snel en voor ik het weet heb ik Tomas op m'n buik liggen Dat was op 22:13, na 13 minuten persen. Te laat om alsnog 'lost' te kijken dus, maar dat kon me weinig meer schelen Wat was ik blij, maar ook enorm verrast en nog flink de kluts kwijt. Die nacht is Stefan lekker in het ZH gebleven en hebben we goed nagepraat over de bevalling. Ik had enorm het gevoel van 'was dit het nou?' en kon nog maar moeilijk bevatten dat Tomas nu echt 'van ons' was. Maar dat kwam allemaal snel genoeg en nu is het alsof hij er altijd al is geweest
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
mooie bevalling Lishe, en ook Tearsong wow wat snel.
vriendin van mij was het ook zo ontzettend snel gegaan, die heeft echt even paar dagen nodig gehad om aan het idee te wennen dat ze werkelijk bevallen was en ook daadwerkelijk een kindje had/heeft
vriendin van mij was het ook zo ontzettend snel gegaan, die heeft echt even paar dagen nodig gehad om aan het idee te wennen dat ze werkelijk bevallen was en ook daadwerkelijk een kindje had/heeft
Jeetje, Tearsong!
Het lezen van je verhaal duurt volgens mij net zo lang als de hele bevalling geduurd heeft
Het lezen van je verhaal duurt volgens mij net zo lang als de hele bevalling geduurd heeft
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Jeetje gek misschien maar ik vond het toch reuze interessant om allemaal weer te lezen al die verhalen. En er zaten een paar hele mooie tussen. Die van Lishe lijkt mij ook wel wat. Maar helaas moet ik naar het ziekenhuis voor de bevalling.
En Tearsong en Lily jullie bevalling waren wel heel erg snel. Lily dat met dat naar buiten en naar de sterren kijken, wat voelde je toen. Dat moet toch ook wel heel speciaal zijn geweest, even een moment voor jezelf en het weten dat je straks een baby in je armen krijgt.
En voor diegenen die zo hard en lang hebben moeten bikkelen, zwaar hoor maar knap dat jullie er toch zo mooi doorheen zijn gekomen. Ik kan me nou alweer helemaal verheugen op het moment dat je dan je baby in je armen hebt. Dat vergeet je gewoon nooit meer. Net alsof je droomt ofzo.
En Tearsong en Lily jullie bevalling waren wel heel erg snel. Lily dat met dat naar buiten en naar de sterren kijken, wat voelde je toen. Dat moet toch ook wel heel speciaal zijn geweest, even een moment voor jezelf en het weten dat je straks een baby in je armen krijgt.
En voor diegenen die zo hard en lang hebben moeten bikkelen, zwaar hoor maar knap dat jullie er toch zo mooi doorheen zijn gekomen. Ik kan me nou alweer helemaal verheugen op het moment dat je dan je baby in je armen hebt. Dat vergeet je gewoon nooit meer. Net alsof je droomt ofzo.
