Bevallingsverhalen deel 3

Malo, bijzonder hoe je het allemaal aan kan he? Ook jou verhaal klinkt heel mooi en ondaks het onverwachte lijk je best rustig en heb je gedaan wat je moest doen. En wat een kleintje was je dochter!!!

Ik was inderdaad heel rustig Anitra. Ik ben geen moment in paniek geweest, terwijl ik heel erg tegen de bevalling op zag. Ik heb ook helemaal niet gekrijst of gegild, behalve toen de verdoving voor de knip werd gezet. Dat was met stip het meest pijnlijke, hahaha.

Kan me voorstellen dat je goed terugkijkt op je bevalling MaLo. Lijkt me heerlijk als alles zo goed en snel verloopt!

Om kwart voor 8 hoor ik onze hond aan de slaapkamerdeur kloppen. Ik reken even snel terug en het blijkt dat het weer tijd is om naar buiten te gaan. Tis zaterdag dus eigenlijk vind ik dat Rene maar moet gaan. Ik probeer m wakker te maken, maar hij reageert niet. Ik word een beetje nijdig en maak een opmerking over dat ie dan wel echt moet blijven slapen en niet dat als ik terug ben moet op gaan staan, want dan zou ik flink boos zijn. Met een dul hoofd stap ik uit bed en kleed me snel aan, doe mn haar op een manier waardoor het niet lijkt alsof ik net mn bed uitkom en ik pak mn schoenen. Ik ga op bed zitten, aangezien die buik nogal in de weg hangt en ik baal stiekem nog even dat er vannacht niks gebeurt is. Als ik eindelijk die schoenen aanheb sta ik op.

Ik voel dat er wat wegvloeit uit me, maar het is heel weinig. Ik schrik en slaapdronken voel ik aan mn broek of het wel echt is. Zo sta ik bijna een minuut te voelen en bedenk me dan dat het geen plas kan zijn, want ik was nog niet zo lang geleden naar de wc geweest. Ik zeg tegen Rene dat ik lek en hij word half wakker. Nog sta ik met mn handen mn kruis te voelen aangezien ik het niet echt geloof. Dit is toch geen vruchtwater? Dat hoort toch met een enorme vloedgolf te komen?!

Ik loop naar de wc en veeg het af. Rene zegt dat ik het ziekenhuis maar even moet bellen voor de zekerheid dus dat doe ik maar. Ik vraag of het zo kan zijn dat het vruchtwater is en ze verteld me dat ik het beste een boterhamzakje in mn onderbroek kan leggen om het zo op te vangen. Nog voordat ik een boterhamzakje kan pakken verlies ik meer vocht. Ik stop snel dat zakje in mn onderbroek en loop een beetje heen en weer. Ik vind het maar vreemd allemaal en Rene is ondertussen wakker geworden. Dan voel ik weer een beetje en ik ga snel kijken wat het nou precies is. Dan ligt er een plasje wit vocht met vlokjes. EINDELIJK!

Het is begonnen roep ik naar Rene. Die gelijk uit bed springt en zich aankleed. Hij gaat dan toch uiteindelijk nog de hond doen. Ik voel buikpijn. Dit kan toch helemaal niet zo snel? Ik bel weer naar het ziekenhuis en die vertellen me wat ik moet doen. Gewoon afwachten en vanavond om 20.00 even langskomen. Ik vind het allemaal prima!

Rene is ondertussen weer binnen en maakt lekker thee voor me. Ik ga maar weer in bed liggen en vind het allemaal erg spannend. Eindelijk is het begonnen en gelukkig nog uit zichzelf, want maandag zouden we een afspraak maken over wanneer ik zou worden ingeleid. Na nog geen half uur is de buikpijn erg vervelend en al behoorlijk pijnlijk. Het is ook niet meer zo dat het lang tussen de pijn zit. Ik loop heen en weer van de wc naar de slaapkamer en intussen is het rond een uur of half 11.
Ik vertel Rene dat ik het nu eigenlijk niet zo leuk meer vind en hij zegt dat ik nog ff vol moet houden. Het komt allemaal wel goed. Hij maakt een kruik voor me warm en ik probeer weer in bed te gaan liggen. Ik voel dat de weeen echt continu zijn naar mijn idee en dat ik helemaal geen tijd heb om een beetje bij te komen, zoals dat leuk in alle verhalen staat.

Rond 12 uur hou ik het niet meer. Ik heb op de grond gezeten in de douche, ik heb in bad gezeten met de kraan op mn buik. Het helpt allemaal niet. Ik kan geen draai vinden, ik kan niet lekker liggen, niet staan, niet zitten.. We bellen nog een keer naar het ziekenhuis en vertellen dit. Ik mag langskomen, gelukkig! Maar wel rond een uur of 1, want het is behoorlijk druk! Rene eet nog snel een half worstenbroodje weg en ik kleed me weer aan. De hond krijgt de andere helft en we gaan weg richting het ziekenhuis. Daar aangekomen worden we even op een bankje neergezet. We moeten wachten, want alle kamers zijn bezet. Rene gaat snel zn auto goed parkeren en ik lig half op dat bankje.
Dan komt er na een half uur eindelijk iemand die ons meeneemt naar een kamer. Ik ga op bed liggen en er word naar het hartje geluisterd. Alles is in orde. Er wordt ons verteld dat er over een paar minuten iemand komt om te kijken hoe ver ik ben. Alleen die weeen zijn nu echt niet leuk meer en dat vertel ik ook om de 3 minuten.
Als er na een half uur nog niemand is geweest word ik boos. Wanneer de verpleegster weer binnenkomt vraag ik waar die verloskundige blijft en ze verteld me dat ze aan het eten is en dat zij ook haar prioriteiten moet stellen. JA DAT VIND IK DUS OOK, ZE MOET HIERHEEN! Maar dat is dus niet wat zij ervan vind. Ik blijf Rene vertellen hoe niet leuk de weeen zijn en knijp ondertussen zn hand fijn. Ik heb mn ogen dicht, maar wanneer ik ze open heb zie ik zn gezicht vertrekken wanneer ik weer een wee heb.

Dan is ze eindelijk uitgegeten en komt de verloskundige. Ze toucheerd en verteld me dat ik 5 cm ontsluiting heb. Oh nee denk ik, ik ben nog maar op de helft. Ik dacht dat ik er al was! Ik vraag om een iets tegen de pijn want ik trek het niet meer, de weeen zijn behoorlijk heftig, dat beaamt zelfs de verloskundige en ze verteld me dat ik na een half uur CTG een pijnstiller krijg.

Na een heel lang half uur krijg ik eindelijk een spuitje met pijnstiller en hij werkt gelijk. Ik ben in de hemel, dit kan niet waar zijn! Ik voel me heerlijk dromerig en als ik een wee heb puf ik m heel rustig weg. Dit is geweldig! Rene belt ondertussen zijn moeder die bij de bevalling ook aanwezig zal zijn. Ik hoef niemand meer aan mn bed te hebben, geen handen meer om fijn te knijpen.. ik kan het nu helemaal zelf aan. Het voelt heerlijk en de komende 2 uur breng ik zo door!

Dan komt de verloskundige weer toucheren. Ik heb 6, nee.. ze trekt een beetje, bijna 7 cm ontsluiting. Ik vraag of ze niet ff door kan gaan met trekken, maar daar trapt ze niet in. 7 cm, nog 3 te gaan! Maar dan voel ik dat het lekkere wereldje waarin ik me begaf verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik raak een beetje in paniek.
Ik ga onder de douche zitten. Dit helpt wel.. en na een uurtje kom ik er weer onder vandaan. Het is ondertussen half 6 en de verloskundige komt weer toucheren. 9.5 cm is de conclusie.. Ik mag nog niet, maar het zal niet lang meer duren. Ik voel dat ik enorm moet poepen en ik word wanhopig. Ik wil niet nog langer wachten, het moet eruit! Dat vertel ik dan ook om de 5 minuten aangezien ik ze om de 5 minuten bij me roep met de bel.

Dan gaat ze eindelijk nog een keer voelen en komt het goede nieuws. Ik mag beginnen met persen. JIPPIE! Alles word klaargezet door de verpleegster en de verloskundige verteld me wat ik precies moet doen. Ja of ik dat niet weet?! Weet je hoeveel weken ik “bevallingsverhalen” en “de verloskundigepraktijk” heb gekeken?! Gewoon benen wijd en drukken! Toch valt het me allemaal heel erg tegen. Na 1 uur en 10 minuten wil ik het allemaal niet meer. Ik voel me leeg, ik ben op en ik kan niet meer. Mn lichaam wil niet meer en het hoofdje van de kleine is nog lang niet ver genoeg dat ie er binnenkort zal zijn.

De verloskundige besluit dat de Gynaecoloog moet komen en dat het kindje gehaald zal moeten worden met een vacuumpomp. Ik vind op dat moment alles best, als het maar is afgelopen. Ik voel me af en toe een beetje wegzakken.. Ik heb totaal geen energie meer over. Rond 7 uur komt de Gyn en het tuutje van de pomp wordt op zn hoofdje aangebracht. Wat een naar gevoel! Maar het kan me eigenlijk allemaal niks meer schelen, ik wil alleen maar dat warme lichaampje op de mijne voelen en ik probeer alles te geven wat ik nog heb.
De gyn verteld me dat ie 3 pogingen gaat doen. Als deze niet lukken word het een keizersnee. Ik hoor de helft niet meer en na 2 weeen geef ik het op. Er is nog niks gebeurt en het hoeft allemaal niet meer van mij. Ik wil naar huis, stop het maar terug! Maar gelukkig bij de derde wee en een hoop aanmoediging lukt het me toch met hulp van de vacuum het kindje te laten komen.

Ik hoor de gyn nog zeggen dat het scheurt en ik raak half in paniek omdat ik denk dat het hoofdje van mijn kindje scheurt. Maar het gaat allemaal zo snel en voor ik het weet heb ik opeens een kindje op me liggen. Het lijkt allemaal wel een droom. Hij huilt en ik hoor in de verte dat ie 10 vingertjes en 10 teentjes heeft. Hij word lekker toegedekt en ik zak weg.
Ik ben helemaal OP! Ze vertellen me nog wat ze daar beneden aan het doen zijn en ik vertel ze dat ze maar moeten doen wat ze moeten doen en dat ik het allemaal wel prima vind. Ik heb mn kleintje.

Dan dringt het opeens helemaal tot me door dat het allemaal voorbij is en dat ik een klein wondertje vast heb. Ik kom weer een beetje bij en voel me zo ontzettend gelukkig. Ik zie Rene over me heen staan en hij geeft me allemaal kusjes en verteld me hoe mooi Dylan is en hoe goed ik het heb gedaan. Ik zie dat ie tranen in zn ogen heeft. Ik kan niet huilen, ik ben te moe. Ik voel me alleen onwijs verliefd als ik naar het kleine wezentje kijk. Hij wordt van me afgehaald en ondertussen is er gehecht en krijg ik een deken over me heen.

Ik hoor dat ie 4795 gram weegt. 10 pond! Hoe kan dat nou?! De verloskundige had me een maand geleden nog verteld dat het hoogstens 3500 gram zou worden. Dan komen ze met m terug. Hij is zo ontzettend mooi!

Omdat ie zo zwaar is moet zn bloedsuiker gemeten worden en helaas is deze na de 2de keer te laag en moeten we een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ik word onder de douche gezet en Rene gaat naar huis. Hij wil niet, hij vind het heel moeilijk om ons achter te laten maar hij moet wel. Mede omdat de hond ook thuis zit te wachten. Dan worden Dylan en ik naar een kamer gebracht waar we de nacht doorbrengen. Snachts gaat het even niet goed met m, maar gelukkig knapt ie snel weer op.

Zondag brengen we nog door in het ziekenhuis en na de laatste bloedtest mogen we zondagavond naar huis.

We zijn compleet!

[ Bericht 1% gewijzigd door DaanBanaantje op 24-02-2005 16:52:58 ]

Weet je zeker dat die bevalling niet gewoon een excuus was om de hond niet uit te hoeven laten?

Prachtig verhaal DaanBanaantje! En bijna 10 pond, onvoorstelbaar eigenlijk...

Wow wat een mooi verhaal Daan!!

Daan, prachtig. en wat snel verteld!!

Daan, wat heb je dat geweldig goed opgeschreven zeg! Mooi is het allemaal hè?

Het is serieus mooier dan ik had durven dromen.. Ik heb ook echt een roze wolk boven me hangen en ondanks dat de bevalling heftig en best zwaar was heb ik er echt een supergoed gevoel over. Het was de mooiste dag uit mn leven.

*oeh.. kraamtraantjes komen weer*

Daantje wat een mooi verhaal.... en echt leuk geschreven!!

Daantje, wat 'klink' jij gelukkig zeg!!!
Om blij van te worden gewoon...

wat mooi beschreven

super geschreven, mooi verhaal.

Daan, je laatste zin
Prachtig!!!

hier nog mijn verslag van de geboorte van Anna. in stukjes en beetjes geschreven, dus wellicht niet zo samenhangend. bovendien is het al met al een vrij technisch verhaal geworden, maar in mijn ervaring was het dat ook, omdat we zo'n echt medisch geval geworden waren, en er een heel team van artsen/assistenten bij betrokken was. aan de ene kant prettig om zo het gevoel te hebben dat je ontzettend goed in de gaten gehouden wordt, aan de andere kant werkte het wel wat vervreemdend, en had ik het gevoel dat ik het nogal uit handen moest geven. maar het resultaat mag er wezen en ik kijk achteraf heel tevreden terug op hoe het gegaan is.

woensdag 9 februari: 42 weken en 6 dagen zwanger, maar babylief blijft nog steeds rustig zitten. al vroeg moesten in 't ziekenhuis (WKZ) zijn; men zou nu dan toch gaan beginnen met inleiden. eerst weer een CTG: baby's hartje klopte nog steeds mooi. ik had wel heel regelmatige harde buiken, maar voelde daar nog weinig (pijnlijks) van. de ontsluiting was nog erg minimaal (1 cm oid, in ieder geval te weinig om de vliezen te kunnen breken). er werd een gel ingebracht, en weer werd ik een uurtje aan 't CTG-apparaat gelegd om te kijken hoe baby & ik erop reageerden. -> weinig effect zo te zien, harde buiken werden iets sterker, maar ik bleef er weinig van voelen. ik begon stiekem te hopen dat ik zo'n luckepuck bevalling voor de boeg had. daarna mochten we verder wachten zonder CTG-apparaat, we zijn wat door 't ziekenhuis gaan wandelen, in onze meegebrachte boeken gaan lezen, en het meegebrachte Volkskrant cryptogram oplossen.

>>tussendoor kwam men ons nog vragen of we eventueel deel zouden willen nemen aan een onderzoek naar een medicijn (allopurinol) voor baby's die het benauwd hebben tijdens de bevalling. natuurlijk alleen in 't geval dat onze baby het inderdaad benauwd zou krijgen. dit middel zou de evt. schade die zuurstoftekort zou kunnen aanrichten beperken. het was al getest bij kinderen die het direct na de geboorte toegediend kregen (met goed resultaat), maar ze wilden het nu proberen te geven via het infuus van de moeder, zodat het kind het middel eerder zou krijgen, en er hopelijk nog meer voordeel van zou hebben. het enige nadeel van deelnemen aan deze studie zou eigenlijk zijn dat er na afloop een paar extra onderzoekjes bij zowel moeder als kind gedaan zouden moeten worden, maar dat zou niet zo heel veel voorstellen. we hebben toegezegd, al hoopten we dat we niet in aanmerking zouden komen natuurlijk.<<

inmiddels begon ik wel wat buikpijn te krijgen, maar niet in golven, gewoon een wat onaangenaam gevoel, vooral als ik stond. (dus veel blijven staan, in het kader van 'kom maar op, weeën!'). om een uur of 12 zou men weer komen controleren hoe 't met de ontsluiting was. dat werd even na enen. en warempel, ik had wat meer ontsluiting! de arts-assistent twijfelde of het genoeg was voor het breken van de vliezen. ze zouden immers ook een electrode op het hoofdje van de baby moeten bevestigen door die opening. bovendien was het i.v.m. het niet ingedaald zijn van de baby nog steeds wat riskant allemaal. na overleg met de gynaecoloog besloot men het toch te proberen. ik vond het ontzettend spannend ineens, echt zo'n 'nu kunnen we niet meer terug, het gaat gebeuren - moment'. om 13.45u werden ze dan gebroken. de verpleegkundige (een enorme stoethaspel overigens) stond heel hard aan de bovenkant van m'n buik te drukken om de baby met 't hoofdje zo snel mogelijk de ingang te laten afsluiten zodra de vliezen gebroken waren, om het risico van een meespoelende (afgeklemde) navelstreng zo klein mogelijk te maken. dat ging gelukkig allemaal goed. alleen bleek de baby wel in 't vruchtwater gepoept te hebben. (net als Piet destijds). ik schrok daar erg van, en was ook wat verontwaardigd: ze hadden de conditie van de baby toch steeds zo goed in de gaten gehouden? hoe kon het dan dat hij/zij het kennelijk toch zo benauwd had gehad ineens?

het aansluiten van de diverse metertjes ging goed. ook werd er een soort pompje aangebracht waarmee indien nodig schoon 'water' (een oplossing die op vruchtwater leek) bij de baby gepompt kon worden als dat nodig zou zijn. na het breken van de vliezen had ik vrijwel onmiddellijk 4 cm ontsluiting, dat was goed nieuws. de weeën kwamen toen wel vrij snel op gang en werden ook snel behoorlijk pijnlijk. de baby reageerde daar ook sterk op: de hartstlag daalde bij elke wee, vrijwel elke wee dook deze onder een kritische grens (100 slagen per minuut) hetgeen gepaard ging met verontrustende piepjes van de computer. op zich hoeft dat dalen niet erg te zijn, als de hartslag zich maar snel weer herstelt. hij daalde echter wel wat erg diep, vaak onder de 80 slagen, en kwam ook niet elke keer weer goed omhoog. we zaten dus steeds naar die monitor te kijken met z'n enge piepjes. ook in de 'controlekamer' naast ons waren een aantal mensen hetzelfde scherm in de gaten aan 't houden en zodra de hartslag van de baby te veel onder die lijn bleef kwamen daar telkens een paar van aangesneld. om de haverklap moest ik weer in de beensteunen, werd er weer wat gecontroleerd of veranderd. het vruchtwaterververspompje werd aangezet, ik werd gevraagd om op m'n zij te gaan liggen (en weer terug op m'n rug, want de baby vond die zijligging ook niks), er werd nog es getoucheerd maar de ontsluiting leek niet zo heel veel te vorderen (na een uur nog steeds die 4 cm, al voegde de arts-assistent eraan toe dat "het nu wel een ruime 4 cm was, terwijl het daarnet nog een krappe 4 cm betrof." nou wat een troost! de weeën volgden elkaar nu steeds sneller op, en de hartslag van de baby kreeg daardoor ook steeds minder kans om zich te herstellen tussendoor. ook zelf vond ik de tussenpozen echt te kort worden. op een gegeven moment werd besloten om weeënremmers toe te dienen, om de baby even wat rust te gunnen. ik was op dat moment vooral blij dat ik zelf even wat rust kreeg, al begon de moed me wat in de schoenen te zakken, ik zag het al helemaal op een keizersnee uitlopen. die klunzige verpleegkundige maakte steeds op de verkeerde momenten de verkeerde opmerkingen (hij bemoeide zich bijv. steeds met ons cryptogram, geen probleem natuurlijk maar toen ik vreselijke weeën aan 't opvangen was zat ie nog te zeuren over een oplossing die wij hadden ingevuld en die volgens hem niet klopte!) ook was hij erg onhandig met sommige apparaten waar ik aan verbonden was, en draaide hij beensteunen en andere schroefbare dingen te strak aan zodat anderen ze niet meer los konden krijgen. zijn dienst zou om 15.00u aflopen, en ik was blij toen dat moment aangebroken was. z'n goedbedoelde afscheidswoorden waren: "nou meid, zet 'm op he, en denk maar zo, als 't niet gaat dan doen ze toch gewoon een keizersnee?" aargh dat was nou precies het rampenscenario dat ik steeds meer voor ogen kreeg, dus op die 'steun' zat ik niet bepaald te wachten! ik heb 'm dan ook wat onaardigs toegesnauwd en weg was hij, pfff.
inmiddels werd besloten dat de baby het inmiddels officieel echt benauwd had, dus werd het medicijn dat bij het experiment hoorde via het infuus aan mij (en dus ook aan de baby) toegediend. balen maar wie weet had onze Gerrie er wat aan, hoopten we maar. het kon trouwens ook nog evengoed een neutrale zoutoplossing zijn, als we in de controlegroep zouden zitten. maar aangezien het een zogeheten 'dubbelblind' onderzoek was zouden we dat niet te weten komen.
ik kreeg op een gegeven moment al wat persdrang dus begon stiekem toch te hopen op een
plotselinge volledige ontsluiting. bij de volgende toucheersessie bleken het echter slechts 7 cm te zijn. op zich niet eens zo slecht vergeleken met die 4 van daarvoor, maar het viel mij bitter tegen en vond 't erg vervelend dat mijn lichaam me kennelijk niet de juiste signalen gaf. de arts-assistent wilde wat bloed afnemen bij de baby (van 't hoofdje), om te bekijken hoe erg het met de verzuring gesteld was (door evt. zuurstofgebrek). het lukte maar erg moeizaam om dat bloed af te nemen, tussen de weeën door. ik begon er langzamerhand ook steeds slechter tegen te kunnen dat men steeds maar weer daarbinnen moest wezen, ik kreeg er ook beenweeën bij en kon al die aanrakingen maar nauwelijks meer verdragen. alleen G mocht absoluut niet van mijn zijde wijken, heb erg veel gehad aan zijn hand (die ik helemaal fijnkneep). toen het dan eindelijk gelukt was om dat bloed af te nemen en het te onderzoeken, bleek dat die verzuring nog niet al te ernstig was. ook werd ik weer getoucheerd en verbaasd vroeg de arts-assistent of ik misschien al wat pers-drang voelde, want volgens haar had ik inmiddels volledige ontsluiting, HOERA! die persdrang was inmiddels verdwenen maar 't kon me allemaal weinig schelen op dat moment, ik mocht persen! ben dat dan ook vol overgave gaan doen, al was het erg raar om het op eigen kracht te moeten doen (dus zonder persweeën). ik had nog wel 'gewone' weeën, en het was erg pijnlijk om daar 'doorheen' te moeten persen. veel pijnlijker dan bij Piet, maar dat kan ook komen omdat men me toen preventief flink ingeknipt had. toch ging het vervolgens erg snel, binnen een kwartier lag ons kleine Gerrietje eindelijk op mijn buik. (de precieze geboortetijd was 17.13u. harstikke snel dus eigenlijk, binnen 3,5 uur nadat de vliezen gebroken waren en ik de eerste weeën voelde!) in een 'split second' zag & voelde ik dat 't kindje in orde was. het was wel wat magerder dan Piet, maar verder voelde het heel vertrouwd en goed. wat lag 't daar lekker warm op mijn buik, en wat heerlijk dat de pijn over was. pas na een tijdje vroeg ik aan G of het nou inderdaad een 'mannetje' was (want dat dachten wij op een van de laatste echo's gezien te hebben en ik ging daar eigenlijk helemaal van uit). dus G keek eens goed en slaakte een verbaasde 'een meisje!!'-kreet. wat een verrassing! Anna dus! Anna werd vervolgens snel meegenomen voor onderzoek door de kinderarts, en gelukkig bleek alles prima in orde. geen extra zuurstof nodig oid. ook moest er wat extra bloed worden afgenomen bij zowel haar als mij, in het kader van dat onderzoek waar we aan mee deden. dat viel me wel flink tegen. bij mij lukte het erg slecht om een ader te vinden waar ze goed in konden prikken, en het duurde daardoor echt heel erg lang voordat dat klaar was en ik (ja dat moest ook nog) gehecht kon worden. maar vooral die arme Anna moest alles bij elkaar erg vaak en veel bloed afgenomen worden die avond en de dag erna. verder kreeg ze nog een echo van de hersenen en een hartfilmpje. dat waren op zich geen al te vervelende onderzoeken, maar voor al die extra buisjes bloed hebben ze haar helemaal lek geprikt. en niet altijd even handig. maar ok, wie weet heeft ze wel veel aan die allopurinol gehad (als ze dat gekregen heeft tenminste) en anders is 't hopelijk van nut voor anderen natuurlijk. ze woog overigens 3350g. heerlijk om haar daarna een tijdlang lekker vast te kunnen houden. G had al een aantal mensen gebeld, geweldig om weer zulk goed nieuws te kunnen vertellen. m'n jongste broer werkt vlakbij dat ziekenhuis dus die was er 't eerst, super. intussen ging G mijn ouders en Piet ophalen bij ons thuis. toen men eindelijk klaar was met die onderzoekjes bij mij kreeg ik wat te eten (heerlijk!) en kon ik gaan douchen (nog heerlijker!). de trotse jonge oom bleef in de tussentijd Anna gezelschap houden. m'n ouders en Piet kwamen toen ik net fris gewassen weer in bed lag en naar een andere afdeling gereden werd. Piet mocht bij mij op 't bed zitten onderweg, dat vond ie wel interessant. verder vond hij 't allemaal maar vreemd geloof ik (normaal gesproken had hij op dat tijdstip al in bed gelegen) maar ik vond 't heel fijn om hem even te zien. later op de avond kwam de andere oma ook nog langs, wat ontroerend weer al die blije grootouders. Anna en ik zijn nog 1,5 dag in 't ziekenhuis gebleven, ter observatie. alle uitslagen waren goed, dus vrijdagochtend mochten we naar huis, heerlijk!

Toch een mooie bevalling Bix! Wel een beetje eng hier en daar met die hartslag, brrr... en zo'n irritante verpleegkundige, woei! Dat herken ik wel ja. Heerlijk zoals je dan volledig ongenuanceerd kan reageren Je hebt het weer geweldig gedaan meid met een prachtig resultaat! Kan nie wachten tot ik haar in het echie mag zien!

Oeh wat word ik toch altijd lekker snotterig van dit soort verhalen, mooi beschreven Bix!!!

Bix ik moet vooral zo lachen om je cryptogrammenverhaal. Ik kan me juist van de bevalling ook zoveel details herinneren (normaal ben ik daar nooit zo allert op) en dat herken ik bij jou en alle andere bevallende ook zo sterk.
Verder een spannende maar mooie bevalling joh!

Ook aan jou dank Bix! Klinkt toch als een bevalling die 'goed is geweest'. Nou ja, gewoon in je gevoel.
Fijn dat alles zo goed gaat met Anna! (enne de verpleger.. wij hadden er 's ochtends ook eentje die veel minder betrokken was. Daarna was het super!)

Bix, wat was het spannend zeg. Gelukkig heeft het allemaal niet al te lang geduurd en is alles zo goed afgelopen.

Toch is het een prachtig verhaal Bix

bix wat een prachtig verhaal zeg moest toch wel even een traantje wegpinken hoor..

erg spannend bix, en wat een prachtig meisje.

Mooi verhaal hoor Bix!